Με αφορμή ένα σχόλιο που έλαβα από την endless love θέλω να πω τα παρακάτω. Το blog αυτό γεννήθηκε για αρκετούς λόγους. Πέρα από το ότι μου αρέσει το γράψιμο και πέρα από την ανάγκη του να εκφράσω ΔΥΝΑΤΑ την κατάστασή μου, θέλησα να ενημερώσω όσο μπορώ εσάς για τον Καρκίνο του μαστού. Θέλησα επίσης να φωνάξω στις γυναίκες που πέρασαν ή περνάνε τα ίδια πως δεν είναι μόνες. Δυστυχώς αρκετές γυναίκες περνάνε τα ίδια και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο κάτι τόσο τραγικό σου χτυπά την πόρτα. Είναι τα γονίδια; Είναι η ψυχολογική πίεση που σε ωθεί σε σωματική νόσο; Είναι οι καταχρήσεις; Κανείς μέχρι σήμερα δεν μου είπε. Αλλά έχει τελικά σημασία;
Η ψυχολόγος μου είπε ότι ως άτομο που δεν λέω «όχι» στους άλλους, που παραμερίζω τις ανάγκες μου συνεχώς βάζοντας προτεραιότητα τους τρίτους, είμαι κλασική περίπτωση ανθρώπων που κινδυνεύουν να νοσήσουν από Καρκίνο. Και νόσησα τελικά, και θύμωσα όταν το άκουσα. Δηλαδή έκανα εγώ κακό στον εαυτό μου ή οι άλλοι κάνανε κακό σε μένα; Να αλλάξω εμένα ή τους άλλους; Η ψυχανάλυση δε νομίζω να με βοηθάει σε αυτή τη φάση πάντως. Κάθε «δωμάτιο» που ξεκλειδώνω με οδηγεί σε άλλο, και αυτό το «ανακάτεμα» σκέψεων και συναισθημάτων, ο θυμός, ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων με τους γύρω μου με μπερδεύουν όλο και πιο πολύ. Και όλα αυτά μου τα βγάζει στην επιφάνεια η ψυχανάλυση και εγώ δεν είμαι σε θέση να τα διαχειριστώ τώρα. Ίσως στο μέλλον, ίσως, ίσως...όταν τελειώσουν όλα αυτά.

Χθες ήταν μια ωραία μέρα. Πήγα για φαγητό στη θάλασσα και είδα την πανσέληνο να βγαίνει και να λούζει με φως την παραλία. Γύρισα σπίτι το βραδάκι ικανοποιημένη από τη βόλτα μου αλλά κουρασμένη. Είχαν αρχίσει να με πιάνουν και οι πόνοι από την ένεση (Neulasta). Πήρα τα Depon μου και έπεσα πτώμα να χαζεύω tv. Και σήμερα σηκώθηκα κουρασμένη. Είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα τις χμθ που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Σκέφτηκα ότι είναι λογικό, έχω συσωρευμένη την κούραση και τα φάρμακα στο κορμί μου (7 χμθ επέζησα παλικαρίσια!). Ωστόσο έκανα μια προσπάθεια και πήγα με τη «Ν» για ένα καφέ. Γύρισα σπίτι κατά τις 14.00 και ξαναξάπλωσα. Πέρασα πολλές ώρες στο κρεβάτι προσπαθώντας να μη σκέφτομαι την ατυχία μου. Νιώθω σαν να είχα επι δυο μέρες πυρετό 40. Αλλά τι να κάνω; Έμαθα σήμερα να ζω και με αυτή την εξάντληση…Σκέφτομαι πως ότι και αν γίνει η 1η Απριλίου δε θα αργήσει, και μετά που θα πάει, θα ανακάμψω…Καλό βράδυ!