Ο δρόμος προς την ελευθερία για ένα μοναχικό καβαλάρη!

Φεύγω, ήρθε ήρθε η ώρα! Ανεβαίνω στο τρένο για 8η φορά. Αλήθεια πως ήταν όλες οι προηγούμενες; Μια φορά θυμάμαι βούρκωσα σκεπτόμενη «θα υπάρξει άραγε τελευταία φορά»; Έχω κάνει πάρα πολλά ταξίδια, εντός και εκτός, πολλές μετακινήσεις, πολλά και διάφορα μέσα μεταφοράς. Τούτη όμως η έξοδος, τούτος ο δρόμος, έχει κάτι διαφορετικό. Είναι ένα ταξίδι ξεχωριστό, είναι ποικίλα τα συναισθήματα, ο καθένας όμως τελικά ανταμώνει τη μοίρα του μόνος.
Κατεβαίνω στην Αθήνα με συνοδεία τον πατέρα μου και κάτι από χαρά αλλά και προβληματισμό στο βλέμμα μου. Έχει ήλιο! Αποχαιρέτησα τις «Σ» και «Ν» το πρωί. Ο δρόμος προς την ελευθερία ανοίχτηκε! Το σώμα μου θα πετάξει και θα ανακάμψει ως το Πάσχα σκέπτομαι…Οι στόχοι μου είναι μικροί αλλά σημαντικοί. Θέλω να δω το σώμα μου να αλλάζει αλλά αυτή τη φορά προς το καλύτερο. Να χαρώ τα μαλλάκια μου, να βάψω τα νυχάκια μου, να «ξανακάνω» πυκνές βλεφαρίδες και να αρχίσω πια να γράφω στην κάμερα :- ). Απλά, μικρά, χαζά πραγματάκια που όμως κάθε άνθρωπος, και σίγουρα κάθε γυναίκα τα επιθυμεί.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς θα γίνει αύριο και το γράφω ξανά και ξανά μπας και το καταλάβω!
ΑΥΡΙΟ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΤΙΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ!!!!!!!!!!!
Να το ξαναγράψω!
ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΤΕΛΟΣΣΣΣΣΣ!!!!!!!!!!
Το διαβάσατε;;;;;

Κρίμα που αύριο δεν θα ποστάρω, ίσως μεθαύριο! Θα ανυπομονώ όμως να σας πω τα νέααα.

ΑΝΤΕΞΑ! ΝΑΙ ΑΝΤΕΞΑ!
ΒΓΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ, ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΣΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ….ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!

ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΟΛΟΥΣ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ! Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ.
ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΝΑΛΑΦΡΟ ΒΗΜΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ!

1 μέρα έμεινε!

Τις πολλές μου καλησπέρες από μια πόλη ηλιόλουστη σήμερα!

Πάει πέρασε ο καιρός και για μένα!!!!! Φεύγω αύριο. Αύριο και την Τρίτη η τελευταία μου θεραπεία. Πάει, πάει! Θα περάσει αλλά μάλλον πέρασε ήδη. Τι μέρα και η Τρίτη;; Την περιμένω όχι με αγωνία αλλά με λαχτάρα. Σαν ηθοποιός σε πρεμιέρα.
Σαν βγω απ’αυτή τη φυλακή…
…Μπροστά στη πύλη θα σταθώ
με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι
θα χαιρετίσω το φρουρό…

Θα χαιρετήσω το -3 κα τους ανθρώπους του (που τους συμπάθησα όμως..).Θα βγω με ψηλά το κεφάλι και θα φροντίσω να τινάξω από πάνω μου τη νοσοκομειήλα!Θα φροντίσω να περάσω σε άλλες πόρτες και άλλες αναμνήσεις!

Κάτι λεπτομέρειες μου μείνανε αλλά που θα πάει,θα γίνουν και αυτές!
Φιλιά! Πάω για τον "τελικό"!

Τα χαμένα μου λεφτά και προσεγγίσεις..

Εδώ είμαι πάλι!

Σήμερα έχει πολύ ωραία μέρα! Έχει ήλιο και πως γίνεται κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φωτεινή μπάλα να μεσουρανεί να ανεβαίνω ψυχολογικά; Κι όμως γίνεται, και για μένα και για τους περισσότερους από εσάς. Ενώ είχα πει δεν θα ξανάβγαινα πριν την τελευταία μου θεραπεία και λόγω διάθεσης, εμφάνισης και γιατί ήθελα να ξεκουραστώ, τελικά θέλω να βγώ (από σταθερή ψυχολογία σκίζουμε δηλαδή). Θα πάω σε λίγο για καφέ με τη «Ν».
Σήμερα το πρωί έγινε κάτι αστείο. Κατάλαβα πως έχασα 50 ευρώ, τραγικό για την εποχή μας και την τωρινή μου ανεργία, αλλά η αντίδρασή μου είχε πλάκα! Συγχύστηκα, έβρισα, φώναξα! Με την απώλεια αυτή αντέδρασα όπως θα είχα αντιδράσει και πριν τον Δεκέμβρη, σαν όλο μου το πρόβλημα να ήταν αυτά τα χρήματα και τίποτε άλλο. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα να βγάλω; Μήπως ότι όλα τελείωσαν για μένα και είμαι ένας ακόμη άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι, που ναι, νευριάζει και για «ψήλου πήδημα»;;;

While surfing

Σήμερα χαζεύοντας στον φοβερό και τρομερό κόσμο του Internet βρήκα σε κάποιο blog μια ομοιοπαθούσα. Δε νομίζω να την ενοχλεί η αναδημοσίευση-link, ούτε και τον κάτοχο του Blog ελπίζω…Έχει ενδιαφέρον η συνέντευξή της την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Μου θύμισε τα δικά μου. Την τρέλα τέλη Νοέμβρη 2007 που δεν ήξερα τι έχω. Ναι, ο πρώτος γιατρός εδώ στην επαρχεία είχε κάνει και για μένα λάθος. Μου είχε πει «δεν είναι τίποτα, όποτε θες έρχεσαι και το βγάζουμε, με 1.500 ευρώ». Εγώ φυσικά θέλησα και άλλη γνώμη για την εγχείρηση γιατί δεν θα πήγαινα στο χειρουργείο με τον πρώτο χειρούργο που συμβουλεύτηκα. Αφού όμως με καθησύχασε ο πρώτος πήγαινα στον δεύτερο με ψυχολογία κουλ, λέγοντας δεν «θα χω τίποτα». Όταν ο δεύτερος γιατρός μου είπε πως φαίνεται σαν μαστίτιδα αλλά όχι καρκίνος δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τη μαστίτιδα αφού δεν είχα γεννήσει ούτε και θηλάσει. Εκείνος ήταν που έπιασε και τους λεμφαδένες μου…μου είπε λοιπόν, «έλα τη Δευτέρα να μπεις για εξετάσεις στην κλινική, αν βγει το εύρημα κακοήθεια θα σου κάνω μαστεκτομή, αν όχι it’s ok, αλλά πριν μπεις χειρουργείο θα υπογράψεις για τη μαστεκτομή σε περίπτωση κακής βιοψίας». Τότε ήταν που μου ήρθαν τα πάνω κάτω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ιατρείο και τη μάνα μου που μόνο που δε σωριάστηκε όταν άκουσε για μαστεκτομή. Ο πατέρας μου περίμενε έξω. Σε δυο μέρες πήγα και σε άλλο γιατρό ο οποίος μου είπε επί λέξη «εδώ δεν ήρθες να ακούσεις ευχάριστα πράγματα» και εγώ για πρώτη φορά μέσα στις δέκα μέρες βούρκωσα όταν μου είπε ότι δεν αποφεύγεται η μαστεκτομή στην περίπτωση μου. Και εγώ εκείνη την ώρα άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει και η μάνα μου άφησε την καρέκλα της για να με αγκαλιάσει. Αυτός όμως ο χειρούργος αν και είχαμε καλές συστάσεις δεν μπορούσε να με χειρουργήσει λόγω απεργιών. Οι γονείς μου συνέχισαν το ψάξιμο, ρώτησαν φίλους και γνωστούς και κατεβήκαμε μαζί Αθήνα για να δω και τον τέταρτο χειρούργο. Ως τότε κανείς δεν μου είχε πει «καρκίνος» αλλά λέγανε για κάτι κακό. Εγώ στον κόσμο μου, πίστευα ότι δεν είναι τίποτα, εμένα ούτε γρίπη δεν με έπιανε!
O τέταρτος χειρούργος που είπε 99% ύποπτο ήταν και αυτός από τα χέρια του οποίου κόπηκε και ο μαστός μου. Έτσι απλά μέσα σε 10 μέρες είχαν γίνει όλα. Έτσι απλά στις 3/12 η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ακολούθησαν χημειοθεραπείες τις οποίες τελειώνω την Τρίτη, την Πρωταπριλιά!

Είμαι κουρασμένη πια, ναι η αλήθεια να λέγεται. Κουράστηκα λίγο και με την εξωτερική μου εμφάνιση, τα αραιωμένα μου μαλλιά και φρύδια, τα μαυρισμένα νύχια των ποδιών. Το κάψιμο στη γλώσσα και η ξηρότητα στα χέρια είναι απλά δύο ακόμη συμπτώματα. Αυτές τις μέρες οι φίλες μου ήταν απασχολημένες και έμεινα μέσα. Βαρέθηκα! Η ξάπλα έφερε και άλλη ξάπλα και περισσότερη υπνηλία…ο ύπνος όμως δεν έρχεται τελικά παρά μόνο το βράδυ. Άθελά μου έκανα κάποιο απολογισμό, τι πέρασα φέτος…! Πως μου στάθηκαν κάποια άτομα. Πήρα τελικά από τους ανθρώπους αυτό που ήθελα; Δεν ξέρω…από την άλλη λέω να μην είμαι αυστηρή, και οι γύρω μου ότι μπορούν κάνουν, από την άλλη διαολίζομαι και λέω θα μπορούσαν να δώσουν και πιο πολλά, συγκεκριμένοι μήνες ήταν, όχι μια ζωή! Εγώ δηλαδή γιατί έτρεχα παντού; Δε βγάζουν όμως πουθενά όλα αυτά. Κατά βάθος ξέρω ότι είναι ψυχολογικές μεταπτώσεις. Θέλω να είμαι δίκαιη και να βάζω και τον εαυτό μου στη θέση των φίλων μου, αλλά τελικά τι σημαίνει στηρίζω τον συνάνθρωπό μου;

Καλημέρα!

Καλημέρα σε όλους εσάς που αγκαλιάσατε το προηγούμενο μου ποστ με τα σχόλια σας και σε όλους όσους διαβάζουν αλλά δεν σχολιάζουν. Σημασία έχει η επαφή, έστω και η οπτική. Καμιά φορά σκέφτομαι πως όσοι διαβάζετε συχνά είναι σαν να με ξέρετε χρόνια γιατί γράφω από την καρδιά μου και χωρίς αναστολές, πάντα με ειλικρίνεια.

Χθες 25η, δεν έκανα κάτι φοβερό γιατί φυσούσε πάρα πολύ. Ο αέρας έχει τα θετικά του βέβαια γιατί παίρνει μακριά τα συννεφάκια και ο ορίζοντας καθαρίζει και έτσι μπορείς να δεις πιο πέρα από κει που έβλεπες συνήθως. Αν τύχει και είσαι σε κάποιο βουνό μπορείς να κοιτάξεις κάτω και να δεις καθαρά την πόλη που άφησες. Αν είσαι στη θάλασσα μπορείς να αφήσεις το βλέμμα σου να πλυθεί στα βαθιά. Χθες διάλεξα τη θάλασσα για να πιω ένα καφέ ξεκουράζοντας το βλέμμα μου πάνω σε μια λευκή-χρυσή γραμμή που άφηνε ο ήλιος στα βαθειά. Τι ωραία που ήταν! Από πάντα θαύμαζα τη φύση γύρω μου, ανακάλυπτα μικρά θαύματα παντού!
Την επόμενη βδομάδα, αρχές Απριλίου θα κάνω την 8η και τελευταία χμθ μου! Απίστευτο! Τελικά το γράφω για να το πιστέψω μάλλον! 1η Απριλίου τέρμα οι χμθ! Μακάρι να ήταν και τέρμα για το -3 αλλά εκεί κάνουν και τις ακτινοθεραπείες. Μεταξύ μας όμως, άλλο το ένα και άλλο το άλλο!

Κυριακή...

Ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή…
μη μου λυπάσαι…
Είναι…είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι…

Αυτό το τραγούδι άκουσα τυχαία στο αυτοκίνητο σήμερα. Αυτοί οι στίχοι ήρθαν στα αυτιά μου καθώς το όχημα κατάπινε τα χιλιόμετρα και ο ήλιος ζέσταινε το πρόσωπό μου. Η μητέρα μου καθόταν δίπλα μου.

Είναι τελικά όμορφη η ζωή όπως και να ναι; Με όσες δυσκολίες και αν φέρνει; Και αν με ρωτήσει ένα παιδί που μαθαίνει τον κόσμο «γιατί κάποιοι άνθρωποι βλέπουν στη ζωή τους περισσότερες δυσκολίες και στεναχώριες από ότι κάποιοι άλλοι;». Αν η επόμενη ερώτησή του είναι «Γιατί για μερικούς η ζωή τα φέρνει απλά και εύκολα ενώ άλλοι πρέπει να παλέψουν για όλα;» και αν συνεχίσει ρωτώντας «Γιατί να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; Δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο; Δεν περνάνε όλα με ένα γλυκό φιλί;». Εγώ τι να απαντήσω;
Να απαντήσω ότι τα φιλιά απαλαίνουν τον πόνο και οι αγκαλιές βοηθούν αλλά δεν τον εξαφανίζουν; Ότι τα όνειρα κρατάνε μόνο μέχρι να ανοίξεις τα μάτια; Ότι ο Αλαντίν ήταν τελικά πολύ τυχερός και ας είχε μόνο τρεις ευχές; Τρεις ευχές είναι πολλές για ανθρώπους που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν ούτε μια! Που πάνε τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται; Τα όνειρα που κάναμε μικροί τα Αυγουστιάτικα βράδια καθώς το φεγγάρι έλουζε το δωμάτιό μας κάθε που το αεράκι παραμέριζε την κουρτίνα. Όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες ευχές που συνοδεύτηκαν κάποτε από κέρματα που «κόσμησαν» σιντριβάνια; Που πάνε τα σχέδια που ναυάγησαν, οι πολλές μελλοντικές μας προσδοκίες;
Κάποτε μια φίλη μου είχε χαρίσει ένα ξύλινο κουτί. Ήταν ένα δώρο που με συγκίνησε γιατί η ίδια το χε ψάξει πολύ και φυσικά ταίριαζε να κοσμεί το δωμάτιό μου. Μου είπε ότι εκεί θα βάζαμε τα όνειρά μας (κουτί ονείρων) και θα το ανοίγαμε μετά από χρόνια για να θυμηθούμε, να γελάσουμε και να συγκινηθουμε. Τελικά το κουτάκι μετά τον Σεπτέμβρη δεν εμπλουτίστηκε.
Αν ποτέ διαβάσεις φιλενάδα αυτό το ποστ φέρε κάποιο όνειρο, ας είναι και δικό σου μόνο, θα αφήσω την ξύλινη επιφάνεια να το αγκαλιάσει και θα στο φυλάξω για χρόνια. Στο υπόσχομαι...

Με αφορμή ένα σχόλιο που έλαβα από την endless love θέλω να πω τα παρακάτω. Το blog αυτό γεννήθηκε για αρκετούς λόγους. Πέρα από το ότι μου αρέσει το γράψιμο και πέρα από την ανάγκη του να εκφράσω ΔΥΝΑΤΑ την κατάστασή μου, θέλησα να ενημερώσω όσο μπορώ εσάς για τον Καρκίνο του μαστού. Θέλησα επίσης να φωνάξω στις γυναίκες που πέρασαν ή περνάνε τα ίδια πως δεν είναι μόνες. Δυστυχώς αρκετές γυναίκες περνάνε τα ίδια και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο κάτι τόσο τραγικό σου χτυπά την πόρτα. Είναι τα γονίδια; Είναι η ψυχολογική πίεση που σε ωθεί σε σωματική νόσο; Είναι οι καταχρήσεις; Κανείς μέχρι σήμερα δεν μου είπε. Αλλά έχει τελικά σημασία;
Η ψυχολόγος μου είπε ότι ως άτομο που δεν λέω «όχι» στους άλλους, που παραμερίζω τις ανάγκες μου συνεχώς βάζοντας προτεραιότητα τους τρίτους, είμαι κλασική περίπτωση ανθρώπων που κινδυνεύουν να νοσήσουν από Καρκίνο. Και νόσησα τελικά, και θύμωσα όταν το άκουσα. Δηλαδή έκανα εγώ κακό στον εαυτό μου ή οι άλλοι κάνανε κακό σε μένα; Να αλλάξω εμένα ή τους άλλους; Η ψυχανάλυση δε νομίζω να με βοηθάει σε αυτή τη φάση πάντως. Κάθε «δωμάτιο» που ξεκλειδώνω με οδηγεί σε άλλο, και αυτό το «ανακάτεμα» σκέψεων και συναισθημάτων, ο θυμός, ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων με τους γύρω μου με μπερδεύουν όλο και πιο πολύ. Και όλα αυτά μου τα βγάζει στην επιφάνεια η ψυχανάλυση και εγώ δεν είμαι σε θέση να τα διαχειριστώ τώρα. Ίσως στο μέλλον, ίσως, ίσως...όταν τελειώσουν όλα αυτά.

Χθες ήταν μια ωραία μέρα. Πήγα για φαγητό στη θάλασσα και είδα την πανσέληνο να βγαίνει και να λούζει με φως την παραλία. Γύρισα σπίτι το βραδάκι ικανοποιημένη από τη βόλτα μου αλλά κουρασμένη. Είχαν αρχίσει να με πιάνουν και οι πόνοι από την ένεση (Neulasta). Πήρα τα Depon μου και έπεσα πτώμα να χαζεύω tv. Και σήμερα σηκώθηκα κουρασμένη. Είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα τις χμθ που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Σκέφτηκα ότι είναι λογικό, έχω συσωρευμένη την κούραση και τα φάρμακα στο κορμί μου (7 χμθ επέζησα παλικαρίσια!). Ωστόσο έκανα μια προσπάθεια και πήγα με τη «Ν» για ένα καφέ. Γύρισα σπίτι κατά τις 14.00 και ξαναξάπλωσα. Πέρασα πολλές ώρες στο κρεβάτι προσπαθώντας να μη σκέφτομαι την ατυχία μου. Νιώθω σαν να είχα επι δυο μέρες πυρετό 40. Αλλά τι να κάνω; Έμαθα σήμερα να ζω και με αυτή την εξάντληση…Σκέφτομαι πως ότι και αν γίνει η 1η Απριλίου δε θα αργήσει, και μετά που θα πάει, θα ανακάμψω…Καλό βράδυ!

Η ζωή χωρίς…

Απόψε, περασμένα μεσάνυχτα συνειδητοποίησα ότι από τις 3/12 ζω χωρίς κάποια πράγματα.
Ζω σίγουρα χωρίς τον ένα μου μαστό. Αποχαιρέτησα τη θηλυκή δεξιά πλευρά μου αρχές του τελευταίου μήνα του έτους. Πιστεύω ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν ξεχάσω κάποιες ημερομηνίες θα τις θυμάμαι σαν χθες. Κάποιοι τοίχοι κλινικής και αρκετές σκηνές θα έρχονται πότε στον ύπνο μου και πότε στο ξύπνιο μου σαν κινηματογραφική ταινία.
Δε θυμάμαι όμως πραγματικά πως ήταν το σώμα μου και με τους δυο μαστούς. Περίεργο έτσι; Λες και το μυαλό μου να απωθεί εικόνες και να γεμίζει με καινούριες, έτσι για να μπορεί να ζει ελεύθερα, δίχως δεύτερες σκέψεις. Προχθές, στα πλαίσια μιας έρευνας, μια ψυχολόγος με ρώτησε πως βιώνω τη μαστεκτομή. Της μίλησα με πολύ ειλικρίνεια και είπα ότι μπροστά στο θέμα της υγείας μου δεν με ενδιαφέρει η απώλεια. Πιστεύω ότι αν δεν αφαιρούσα τον μαστό κάτι μέσα μου θα με έτρωγε πως έκανα λάθος. Καλύτερα έτσι και ας ήταν σοκαριστική η ιδέα ότι θα ξυπνούσα Αμαζόνα. Αγαπώ το σώμα μου όπως είναι και στον καθρέφτη τα μάτια μου τρέχουν στην «αδύναμη» πλευρά μου, σε εκείνη τη flat γραμμή πάνω στο στέρνο μου…

Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει πολλά, μπορεί να συμβιβαστεί και σίγουρα να ιεραρχήσει πρωτερεότητες μέσα του. Έτσι έκανα και εγώ, έβαλα πρωτερεότητα την υγεία και όχι την αισθητική.

Ζω επίσης χωρίς 19 λεμφαδένες. Αφαιρέθηκαν από το δεξί μου χέρι και έκανα αρκετή προσπάθεια στο να το επαναφέρω. Στην αρχή δεν μπορούσα καν να οδηγήσω, τώρα όμως που τα καταφέρνω βλέπω πόσο γενναία το πάλεψα!
Ζω χωρίς το πλούσιο μαλλί μου το οποίο έχασα κατά 30% από τις χημειοθεραπείες μου.
Ζω χωρίς το πυκνό μου φρύδι αν και για όσους με γνωρίσουν σήμερα ούτε που θα καταλάβουν τη διαφορά.
Ζω χωρίς τις πολλές βλεφαρίδες μου και δε φορώ φυσικά μάσκαρα.
Κάποια από τα νύχια των ποδιών μου έχουν μαυρίσει αλλά ευτυχώς είναι στη θέση τους (γιατί τα φάρμακα τα ρίχνουν κιόλας).
Το αριστερό μου χέρι από το οποίο μου χορηγούν τα φάρμακα έχει κουραστεί και οι φλέβες είναι θρομβωμένες αλλά που θα πάει, μια ακόμη φορά έμεινε.

Για όλα τα παραπάνω θέλω να γράψω πως όταν τα ξαναδιαβάζω δεν μπορώ να πιστέψω ότι συμβαίνουν σε μένα. Κι όμως, εγώ η ανέμελη, η πάντα αραχτή και κουλ, η «στο παρα πέντε» στη δουλειά της, ο τύπος που είναι μονίμως ξεσηκωμένος για μια βόλτα και πάντα έκανε τον καφέ να κρατάει πιο πολύ λέγοντας στις φίλες της «να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο και μετά φεύγουμε» ξαφνικά έμεινε στο σπίτι και χωρίς δουλειά. Ξαφνικά ήρθε ο Καρκίνος και ανέτρεψε την καθημερινότητα και μάλλον τελικά και το μέλλον.
Όμως αυτός ο τύπος, αυτός ο άνθρωπος ΕΓΩ βρήκα τη δύναμη να ισορροπήσω όσο μπορώ μέσα σε αυτή τη δίνη. Αγάπησα το καινούριο μου σώμα, έκοψα τα επί χρόνια μακριά μου μαλλιά και φυσικά είπα ότι δε θα σκάω για τρίχες. Το σώμα θα ανακάμψει, και το ίδιο ελπίζω και για την ψυχή! Τελικά βλέπω ότι όσες κορυφές και αν κατέκτησα στη ζωή μου τούτο μου εδώ το "κατόρθωμα" δε συγκρίνεται με άλλο...Ήθελε αρκετή δύναμη μυαλού και ψυχής για να φτάσω ως εδώ όμως τα κατάφερα. Η αρρώστια το μόνο σίγουρο είναι ότι δε βρήκε χώρο στο μυαλό μου...
Όταν κάνω μπάνιο τραγουδάω ακόμα, και αυτό για μένα σημαίνει πολλά!

Back to base!

Γύρισα λοιπόν! Αυτό ήταν! Την Τρίτη έδιωξα και το νούμερο 7 και θα φορέσω την 1η Απρίλη τη φανέλα με το νούμερο 8!!! Αισίως, και καλά να είμαι θα κόψω το νήμα τον άλλο μήνα. Χημειοθεραπείες τέλος δηλαδή! ΤΕΛΟΣ!
Πωπω, είναι απίστευτο το συναίσθημα! Είναι απίστευτο το ότι άνοιξα αυτό το Blog τον Δεκέμβρη του 2007 ξέροντας ότι θα χω μπροστά μου 5 μήνες με 8 χμθ, ανά 15 μέρες κατέβασμα στην Αθήνα, 8 ταξίδια, 8 δοκιμασίες και ταλαιπωρία. Να όμως που μαζί με την άνοιξη έρχεται το τέλος.
Βέβαια θα είχα τελείως διαφορετική ψυχολογία αν το τέλος αυτό δεν συνοδευόταν με την αρχή των ακτινοβολιών αλλά εδώ που φτάσαμε ας γίνουν και αυτές. Από ότι πληροφορήθηκα δεν είναι τίποτα το φοβερό η ακτινοθεραπεία, δεν έχει την ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, θα γίνει όμως για λόγους προληπτικούς…Και θα κρατήσει από Μάιο μέχρι αρχές Ιούνη. Ακόμη φοβάμαι να πω ότι τα «βάσανά» μου θα τελειώσουν αρχές Ιούνη, μήπως και εμφανιστεί και κάτι άλλο στην πορεία αλλά τι άλλο να είναι αυτό;;; Μάλλον τον Ιούνιο τελειώνω και όσο μου το επιτρέψει το ακτινοβολημένο μου δέρμα θα ήθελα να τρέξω στην πλησιέστερη καθαρή και όμορφη παραλία για κολύμπι!

Στη χμθ μου το κλίμα ήταν αρκετά συγκινητικό μπορώ να πω. Η νοσοκόμα μου είπε «Άντε κορίτσι μου να τελειώνεις, και να μη σε ξαναδούμε ποτέ εδώ». Μακάρι σκέφτηκα, μακάρι! Δεν έχω κάποιο σύμπτωμα τώρα, ούτε εξάντληση δεν έχω! Εμετούς δεν έκανα, γενικά αντέδρασα καλά στα φάρμακα! Προσέχω και πολύ τη διατροφή μου (η αλήθεια να λέγεται, «ντοπάρομαι» δηλαδή με τρόπο φυσικό). Είναι όμως και η καλή μου ψυχολογία! Πέρασα άσχημα αλλά είπα δεν θα το βάλω κάτω! Ο καρκίνος είπα δε θα περάσει απο το μυαλό μου! Θα κρατήσω την καλή μου ισσοροπία!

Και να σας γράψω κάτι ακόμη! Παρατήρησα ότι ενώ ακόμη δεν τελείωσα τις χμθ τα φρύδια μου που είχαν ελαφρώς αραιώσει αρχίζουν και πυκνώνουν! Που θα πάει, σιγά σιγά θα ανακάμψουμε!

Υ.Γ Πάντως μου το λέγανε και δεν το πίστευα, αλλά ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά στα φάρμακα!

Φιλιά και αγκαλιές σε όλους!Όλοι με τον τρόπο σας βοηθήσατε! Και σας χαρίζω μια ακόμη φωτο που έβγαλα στη Θεσσαλονίκη, την τοποθέτησα δεξιά του blog, είναι ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην παραλία. Προάγγελος μια όμορφης αυγής...(ας ελπίσουμε!)

Φίλοι μου σας χαιρετώ!

Καλησπέρα! Έφτασε η ώρα να σας χαιρετίσω! Έφτασε η ώρα της 7ης θεραπείας! Έχω καταντήσει γραφική νομίζω με το να λέω συνέχεια πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Να μαι λοιπόν, ανεβαίνω στο τρένο για 7η φορά και θα περάσω το «-3» την Τρίτη 18/3, ξέροντας ότι μένει μια ακόμη, αλλά αυτή τη φορά τελευταία θεραπεία!
Τις περισσότερες φορές στο παρελθόν όταν άκουγα αυτό το «τελευταία» μου έφερνε μια στεναχώρια. Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, μα ούτε και το «τελευταία φορά» ας κρατούσαν κάποια πράγματα για πάντα. Αυτή όμως τη φορά δε με νοιάζει το τελευταία, φυσικά και δε με νοιάζει! Νομίζω όμως ότι εκείνη τη μέρα, την τελευταία, τα συναισθήματα θα είναι ανάμεικτα...
Φιλιά και αγκαλιές για μια καλή και ηλιόλουστη εβδομάδα! Δεν έμειναν πολλές μέρες μέχρι ο Μάρτης να δώσει τη σκυτάλη του στον Απρίλιο!

H άνοιξη!

Είναι η πρώτη φορά που στολίζω με φωτογραφία ένα ποστ μου! Όταν την έβγαλα είπα πως οπωσδήποτε θα σας τη χαρίσω, και βιάστηκα να τη στείλω από το κινητό μου στον Η/Υ.
Σήμερα πήγα σε ένα μοναστήρι μαζί με τη «Ν». Αν και δεν έχω ξεκαθαρίσει (ακόμη) μέσα μου τις έννοιες θρησκεία και Θεός, κάτι σήμερα με έσπρωξε να το προτείνω στη «Ν» και η ίδια της είχε την ίδια σκέψη!!! Πήραμε τα καφεδάκια μας στο αμάξι, και πήραμε το δρόμο! Όταν μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού συνειδητοποίησα ότι ήρθε η άνοιξη, και αυτό γιατί την πρώτη και τελευταία φορά που η «Ν» με πήγε εκεί, πατούσαμε πάνω σε χιόνι…Σήμερα όλα γύρω ήταν στεγνά και ο ήλιος έπαιζε με τα συννεφάκια.
Στο δρόμο της επιστροφής σταματήσαμε και μαζέψαμε ένα μπουκέτο από τη φύση.
Το χαρίζω σε όλους εσάς για μια όμορφη Κυριακή. Η ζωή είναι πιο ωραία όταν βάζεις χρώμα ;-)

Συγχώρεση και λήθη;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δε συγχωρούνται. Γίνονται ή λέγονται, έτσι απλά και αβίαστα και εσύ γίνεσαι ο αποδέκτης τους. Εσύ που δε νοσείς (γιατί κανείς δε σε βλέπει σαν άρρωστο) όμως μια ταλαιπωρία μεγάλη (χημειοθεραπεία) την περνάς. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους γύρω σου, απλά μαθαίνεις να ζεις με τις συμπεριφορές τους. Μέσα σου όμως ξέρεις τι έχει συμβεί, μέσα σου έχεις επαναξιολογήσει κάποιους ανθρώπους. Δε φταις εσύ, δεν το έκανες επίτηδες, αυτοί σε φέρνανε σε τέτοιο σημείο. Φταίνε αυτοί και μόνο. Δε φταις εσύ που σε απογοήτευσαν, που ζήτησες και δεν πήρες, που τους επιτρέπεις να είναι δίπλα σου ακόμη…Δεν κάλεσες κανέναν να τρέξει μέσα στη νύχτα γιατί δεν ήσουν καλά, ενώ έχεις τρέξει στο παρελθόν για άλλους.
Μέσα σου όμως ξέρεις που στέκεται ο καθένας τους για σένα. Μια ομίχλη σηκώθηκε από τα μάτια σου. Μα που είχε χαθεί η δυνατή σου προσωπικότητα; Ποιος την είχε υποτιμήσει και κοιτάξει από ψηλά; Που κρυβόταν τον τελευταίο καιρό; Εσύ δεν ήσουν που εισέπραττες το χειροκρότημα από το κοινό και τα πολλά συγχαρητήρια; Εσύ δεν είσαι που πριν μπεις στο χειρουργείο είπες στη μάνα σου «ότι και αν γίνει, και τώρα να τελειώσουν όλα είμαι ευγνώμων για τη ζωή. Σπούδασα, καλλιεργήθηκα, ανέβηκα «κορυφές», εκτιμήθηκα, καθιερώθηκα στην εργασία μου, είδα ανατολές σε εφτά διαφορετικές χώρες, είδα τον κόσμο και αφουγκράστηκα τους ανθρώπους, για τα 27 μου χρόνια έκανα πολλά.»
Καλώς ή κακώς τίποτα δεν τελείωσε για σένα τότε, μόνο άρχιζε κάτι που ήταν τόσο ξαφνικό και πρωτόγνωρο που ούτε να το φανταστείς δεν μπορούσες. Το υπέμεινες όμως και ένοιωσες ότι τελικά ότι και να λένε, μόνη είσαι σε αυτή τη θάλασσα. Αν εγκαταλείψεις θα πνιγείς, αν προσπαθήσεις μπορεί και να σωθείς. Σε ποια στεριά θα βγεις κανένας δεν το ξέρει. Ποιος θα είναι ο άνθρωπος που θα γλύψει τις πληγές και θα πάρει την αλμύρα από το πρόσωπό σου κανείς με βεβαιότητα δεν μπορεί να πει. Και αν κάποια βράδια η μοναξιά σε κάνει και κρυώνεις, να σκέφτεσαι ότι έχεις τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Το μυαλό μπορείς να το σώσεις από την αρρώστια. Δεν ξέρω όμως αν μια περιπέτεια υγείας όπως τούτη σε κάνει πιο σκληρό ή πιο ανεκτικό με τον κόσμο!

Βράδυ Παρασκευής απόψε! Θα πάω σε λίγο για φαγητό έξω αλλά βρήκα τον χρόνο να μοιραστώ τις σκέψεις μου με εσάς προτού ετοιμαστώ. Μακάρι όλοι μας να δίναμε όλο και περισσότερο ουσιαστικό χρόνο στους γύρω μας. Από γυρισμένες πλάτες πάσχουμε :-(

Καλό βράδυ εκεί έξω!!!

Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά!

Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος
Μες στην πόλη σου σα ξένος, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυό ρουλεμάν

Φύλλο και φτερό, στο μυαλό σου χιόνι
που τη σκέψη σου παγώνει, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυό ρουλεμάν

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει

Κάτι άστραψε, κάτι σα φλασάκι
Σα πικ νικ μες στο δασάκι, μιά γλυκιά φωτιά
Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά

Σα να δρόσισε, έρχεται βροχούλα
και μιά άνοιξη νυφούλα, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυό ρουλεμάν

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει

Είναι το τραγούδι που ακούω συχνά αυτό το καιρό και συγκινούμαι.

Συγκινούμαι για "το χιόνι (της κάσκας) που τη σκέψη μου παγώνει" για τη γλύκα της "φωτιάς" κάπου στην ερημιά, φωτιά που ίσως ζεστάνει τελικά την καρδούλα μου. Για τη "βροχούλα" που μπορεί να ξεπλύνει όλη μου τη στεναχώρια και να καθαρίσει τις πληγές μου. Για την "άνοιξη" τη "νυφούλα" που τελικά έρχεται, και με φέρνει πιο κοντά στη δική μου Ανάσταση. Για τις "γιορτές" και τα "κορίτσια" και το "πράμα που σαλεύει". Και αν τότε ήταν το μαγνητόφωνο, και τώρα έιναι το CD player και το Mp3, καθόλου δεν πειράζει. Δεν αλλάζει κάτι, η χαρά είναι η ίδια όσο γύρω μας υπάρχουν άτομα που χαίρονται τη ζωή! Περιμένω να πάρω τη ρεβάνς, περιμένω και εγώ τη σειρά μου, και ευτυχώς έχω πολύ υπομονή! Δε μπορεί, για μας που ταλαιπώρησε η ζωή, δε θα έχει φυλάξει και κάτι καλό;;

Σήμερα που «γιορτάζω» (γιατί έτσι αποφάσισα, πέρα από κάθε ημερομηνία!) σας δίνω πολλές ευχές και βάζω σε τούτο το ποστ χρώματα!
Μακάρι να παραβρίσκεστε περισσότερο σε γιορτές και χαρές παρά σε λύπες!Ακόμη και στις γιορτές των άλλων, να είστε εκεί. Οι καλοί φίλοι στη χαρά φαίνονται! Μη παραμερίζετε τις χαρές των άλλων, χαμηλώστε την έπαρσή σας και βάλτε λίγη απο τη χαρά τους κρυφά στην τσέπη, για τη δική σας ψυχή. Δείτε τον κόσμο με μια ματιά διπλής αισιοδοξίας και "λάβετε θέση για να πάρετε την πρωτιά". Να χαίρεστε που είστε εκεί έξω υγιείς, και ας πήζετε σε δρόμους με κίνηση, ας κόβεται το ρεύμα, ας γκρινιάζετε για τα σκουπίδια και τη φασαρία του διπλανού. Η ζωή έτσι είναι, έχει θόρυβο κίνηση, συγκίνηση, αισιοδοξία, μαύρες μέρες, γκρίζο ουρανό αλλά και μια καταγάλανη θάλασσα και πολλά, πάρα πολλά συναισθήματα! Να θυμάστε πάντα ότι δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε με λιγότερα αγαθά απο εσάς, με λιγότερους ανθρώπους δίπλα τους, με ελάχιστα ψυχικά αποθέματα και όμως συνεχίζουν να ζουν με αξιοπρέπεια! Αυτό πρέπει να σας κάνει όχι υπερόπτες αλλά αισιόδοξους σε κάθε βήμα σας!

Υ.Γ: Μαζί με τις ευχές μου στέλνω και αγκαλιές για τον καθένα σας ξεχωριστά!

Τριήμερο over!

Εδώ είμαι πάλι! Πέρασαν οι γιορτές και τα πανηγύρια και γύρισα και εγώ στα λημέρια μου. Ελπίζω να περάσατε καλά, ότι και αν κάνατε αυτές τις μέρες. Εγώ είχα φιλοξενούμενες δυο φίλες μου από τα φοιτητικά μου χρόνια. Περάσαμε πολύ όμορφα, βόλτες συνέχεια, ο καιρός ήταν καλός τελικά, παρόλες τις άσχημες προβλέψεις. Ξέχασα και εγώ τα δικά μου για να είμαι ειλικρινής, γιατί δεν μπήκα στον κόπο να πω κάτι στις φίλες μου για την κατάστασή μου. Σκέφτηκα ότι θα ήταν κρίμα να τους χαλάσω το κέφι των ημερών και το άφησα να τους το πω κάποια άλλη στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι όταν τις αποχαιρέτησα κατάλαβα πως θα ξαναμπώ στη ρουτίνα μου (φανταστείτε ότι έχω και εγώ ρουτίνα!) και αυτό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα…Κουράστηκα κάπως αυτές τις μέρες αλλά πιστέψτε με, το γέλιο και η χαρά ήταν πάνω από οτιδήποτε άλλο, και η καλή μου διάθεση νίκησε όλα τα υπόλοιπα! Καλή βδομάδα!

Η μέρα της γυναίκας

Σήμερα συμπληρώνω 40 posts για αυτό το Blog. Δηλαδή σίγουρα 40 μέρες έχω γράψει κάτι για εσάς. Η περιπέτεια της υγείας μου κρατάει όμως περισσότερες μέρες, αυτό είναι σίγουρο. Είμαι καλά, περιμένω δυο φίλες μου από το Πανεπιστήμιο για να περάσουμε μαζί το τριήμερο. Αυτό σημαίνει πολλές βόλτες, αρκετά ξενύχτια και λίγο χρόνο για τη Sweet December. Οπότε μη παραξενευτείτε αν δε με δείτε και πολύ αυτές τις μέρες αν και θα ήθελα να μοιραστώ τις βόλτες μου και μαζί σας.

Αύριο ξημερώνει «Η μέρα της γυναίκας». Αλήθεια ποιες γυναίκες γιορτάζουν και γιατί καθιερώνουμε τέτοιες γιορτές; Η ουσία δεν είναι ο άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα να γιορτάζεται καθημερινά; Να έχουν όλοι δικαίωμα στη ζωή, στη νοσηλεία, στο φαγητό, σε καθαρό νερό και ένα σπίτι; Ας είναι, «Η μέρα της γυναίκας» θα φέρει τουλάχιστον στο προσκήνιο ταινίες, αφιερώματα, και ρεπορτάζ για γυναίκες ηρωίδες που δε σταματούν να αγωνίζονται ποτέ. Κάτι είναι και αυτό. Μεταξύ μας, νομίζω ότι κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός ήρωας, γιατί τις περισσότερες μέρες της ζωής μας δίνουμε κάποιον αγώνα.

Γύρισα!

Μόλις χθες αργά το βράδυ! Έχω να σας ανακοινώσω ότι όλα πήγαν καλά και είμαι στη βάση μου. Αυτή η θεραπεία κρατάει πιο λίγο από την προηγούμενη. Μείνανε μόνο 2 ακόμη φορές όπως και να χει! Τον Απρίλιο, την πρώτη του κιόλας μέρα θα τελειώσω με τις χμθ μου! Θα έχω συμπληρώσει 8 στις 8! Ακούγεται σαν ψέμα αλλά ο καιρός τρέχει! Και έτρεξε και για μένα και όλους σας φαντάζομαι εκεί έξω.

Πέρασε ο χειμώνας σαν σίφουνας. Δεκέμβρη χειρουργήθηκα και μέσα σε πέντε μήνες ολοκληρώνω τις θεραπείες μου. Ίσως φαίνεται πολύ, δεν ξέρω… από την άλλη νομίζω ότι όλα γίνανε γρήγορα και «ξεμπερδεύω», όσο γίνεται να ξεμπερδέψει κανείς με όλα τούτα. Το κερασ

άκι στην τούρτα όμως ήρθε την προηγούμενη Τρίτη>> Θα κάνω 30 ακτινοβολίες!!! Αυτό σημαίνει ότι δεν τελειώνω τον Απρίλιο :-( Η ιστορία θα πάει λίγο πιο μακριά. Τα νέα με βρήκαν απροετοίμαστη (ήξερα και δεν ήξερα για το αν θα κάνω ακτινοβολίες) δεν περίμενα όμως να κρατήσουν τόσες μέρες. Μετά τη χμθ θα κάνω ένα διάλειμμα κάπου τρεις βδομάδες, μετά έρχεται το Πάσχα και ελπίζω οι γιατρούλιδες να μου το χαρίσουν και να κάνω και εγώ ένα ταξιδάκι προς κάποιο νησί όπως το φαντάζομαι εδώ και καιρό. Οπότε όλο αυτό το break θα με φέρει να ξεκινώ τις ακτινοθεραπείες μου αρχές Μαΐου, στην Αθήνα! Οπότε όλο τον Μάιο Αθήνα (κλαψ-εγώ ήθελα να ξεκινήσω και μπάνια το Μάιο) και μάλλον τερματίζω δεύτερη εβδομάδα Ιουνίου. Όμως το περίεργο είναι ότι δεν αντέδρασα άσχημα στα νέα. Αν μου το είχαν ανακοινώσει νωρίτερα θα αντιδρούσα χειρότερα. Τώρα κάτι μέσα μου με απομάκρυνε απο κάποιους ανθρώπους που θεωρούσα δύναμη στην καθημερινότητά μου. Τώρα κάτι μέσα μου άλλαξε και πατάω πολύ γερά!

Αυτά λοιπόν, το καλοκαίρι αργεί για τη Sweet December. Ίσως είναι και η ειρωνεία του ονόματός μου! Πολύ χειμωνιάτικο έτσι;

Πάμε για την 6η!

Καλή βδομάδα! Καλό μήνα (είπαμε)! Καλή άνοιξη και καλό μου ταξίδι! Εμείς οι Έλληνες την έχουμε αυτή την εμμονή για το «Καλό» όλο και βρίσκουμε αφορμές για ευχές. Μήπως αιώνες πριν είχαμε ανακαλύψει τη δύναμη της ευχής πριν γίνουν της μόδας «συνταγές» περί σύμπαντος, θετικής σκέψης και εξωτερίκευσης των επιθυμιών μας; Τι με έπιασε πρωί πρωί…
Μάλλον φταίει ο ήλιος που καίει σήμερα τόσο ευχάριστα! Μάλλον το ότι νιώθω σήμερα δυνατή (εξελίσσομαι σε ψώνιο μήπως…;). Όμως νιώθω δυνατή και ήθελα όχι μόνο να το πω αλλά και να το γράψω και να το χαρίσω σε όλους εσάς που με παρακολουθείτε τόσο καιρό!

Πέρασα ένα ωραίο Σαββατοκύριακο γιατί σημασία έχει τι αξία δίνεις εσύ στις στιγμές συν το γεγονός ότι μέσα μου κάτι έχει αλλάξει. Κατάλαβα τελικά ότι μόνη μου θα βρω το δρόμο. Δεν το σκέφτηκα, απλά μου αποκαλύφθηκε ξαφνικά μια μέρα. Σταμάτησα να δημιουργώ ανάγκες στον εαυτό μου περιμένοντας τι θα κάνουν οι άλλοι για μένα. Πήρα περίπου αυτό που ήθελα και κατάλαβα τη αξία έχει η σχέση μου με τον εαυτό μου. Έτσι στηρίζομαι πλέον στις δικές μου δυνάμεις. Φιλοσόφησα τους ανθρώπους αυτό τον καιρό και είδα ότι όποιοι και να ναι, ότι και αν κάνουν δίπλα και γύρω μου μόνη μου πρέπει να βρω την άκρη του νήματος. Είναι λίγο τρομακτικό στην αρχή, ίσως μοναχικό, σίγουρα ψυχοφθόρο αλλά είναι η αλήθεια.
Μπορεί να μη βρήκα το «νόημα» της επίσκεψης του απρόσκλητου Καρκίνου, και μάλλον δε θα το βρω ποτέ. Έχω όμως τη δύναμή μου ενισχυμένη, μόνο έτσι μπορώ να του πάω κόντρα!
Φεύγω σήμερα για Αθήνα. Είναι η 6η φορά αύριο! Δηλαδή αύριο και μετά άλλες 2 φορές! Ακούγεται σαν ψέμα και έτσι θα ρθει αφού τελειώνω 1η Απριλίου! Ελπίζω την ίδια διάθεση που εκφράζω εδώ να την έχω και αύριο όταν θα μου τρυπάνε τις φλέβες!
Σας χαιρετώ προς το παρόν!

Καλό μήνα

Ο Μάρτης φέτος με βρίσκει να μετρώ αντίστροφα. Αχ, για πόσα άραγε πράγματα δεν έχω κάνει count down στη ζωή. Εγώ και πόσοι άλλοι άνθρωποι φυσικά…Φέτος μετρώ αντίστροφα, έχω άλλες τρεις θεραπείες. Η μία θα γίνει πολύ άμεσα, την επόμενη Τρίτη 4/3. Κλασικά τη Δευτέρα θα κάνω εξέταση αίματος για να δω πως τα πάω και Δευτέρα μεσημέρι κατεβαίνω Αθήνα. Αλήθεια πως είναι ο καιρός; Γενικά αυτές οι μέρες στην πόλη μου, μου κάνανε καλό, αποστασιοποιήθηκα από τις θεραπείες. Βγήκα, βρέθηκα με τις φίλες μου, συζητήσαμε, χαζέψαμε κτλπ. Θα κατέβω Αθήνα με πιο ανεβασμένη ψυχολογία γιατί πλέον είμαι στην κατηφόρα.
Πρώτη Μαρτίου σήμερα και εγώ δέχομαι τον μήνα και την άνοιξη(;) έχοντας πάρα πολλά στο μυαλό μου. Ελπίζω σε μια προσωπική άνοιξη αλλά τελικά δεν μπορώ να προβλέψω. Μόνο ελπίζω. Μα η ελπίδα είναι επικίνδυνο πράγμα, δεν είναι;
Είδα τόσες αλλαγές στη ζωή μου από τον Νοέμβρη ως σήμερα. Μακάρι να μην συνέβαιναν όλα αυτά, μακάρι τελικά ο χρόνος μου να σταματούσε σε πολλές και ξέγνοιαστες στιγμές. Στο καλοκαίρι που έφυγε, μακάρι να έμενα εκεί. Στις θάλασσες, στις μυρωδιές, στην παρέα, στις κουβέντες, σε εκείνη την ξενοιασιά που έμοιαζε τόσο καλή για να ναι αληθινή. Κι όμως ήταν πέρα για πέρα αληθινή.
Ο χρόνος όμως δε σταματά, ακόμη και οι φωτογραφίες με τις στιγμές μας ξεθωριάζουν μερικές φορές.
Μου λέτε οι περισσότεροι ότι τώρα γράφω πιο ώριμα. Μα και εγώ το πρόσεξα. Λυπάμαι αλλά νομίζω ότι είναι το γεγονός πως σιγά σιγά ξυπνώ από το λήθαργο που μου προκάλεσε το σοκ της κατάστασής μου. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και μόνο απροετοίμαστη μπορούσαν να με βρούν. Τώρα αν με ρωτάτε αν νιώθω καλύτερα, νομίζω πως θα ήταν προτιμότερο να παραμείνω σοκαρισμένη για περισσότερο καιρό. Γιατί τώρα το μυαλό μου τρέχει στο ΜΕΤΑ…Και τώρα έιναι που καταλαβαίνω τη σοβαρότητα της κατάστασής μου, τώρα, καλύτερα απο άλλη φοράα. Τώρα είναι που χίλια δυο ερωτηματικά μαζεύτηκαν σαν σύννεφο πάνω απο το κεφάλι μου...Πως συνεχίζω και υπο ποιές συνθήκες;