Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Ανασφάλειες...

Μπήκα εδώ απόψε για να γράψω ένα μυστικό. Είναι αστείο, μυστικό στο ίντερνετ και με τόσα μάτια επάνω του. Ίσως τελικά να μην είναι μυστικό αλλά ανασφάλεια. Ναι, μάλλον το τελευταίο είναι.
Είναι βράδυ και έχω την εξής ανασφάλεια: τελικά ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Ζω σε ένα λαβύρινθο, που όσο μπερδεμένος και αν είναι όλοι μου λένε ότι θα βρω το δρόμο και θα βγω. Το έχω πιστέψει… Έζησα στο σκοτάδι τόσους μήνες σκεπτόμενη το φως. Κάποιες μέρες ένοιωσα τη μοναξιά μου έχοντας μόνο την ανάσα μου για συντροφιά και κάποιες σκέψεις μου παρηγοριά. Έκλαψα κάποια βράδια στο κρεβάτι μου, στην ησυχία ενός σπιτιού όπου όλοι κοιμούνται. Έκλαψα με ένα κλάμα βουβό, με κάποια δάκρυα απορίας.

Τι θα γίνει στο τέλος; Τι θα σκεφτώ για μένα και για κάποιους ανθρώπους; Ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, πως προχωρώ; Που ήμουν, που είμαι και που θα μαι; Όλη αυτή η ανεξήγητη τροπή της ζωής μου θα με κάνει «καλύτερο» άνθρωπο ή «χειρότερο»; Μα μήπως το «καλό» και το «κακό» δεν είναι δυο έννοιες μοναδικά υποκειμενικές; Δε μπορώ καθόλου να με φανταστώ του χρόνου τέτοιο καιρό. Φοβάμαι μήπως τελικά μισήσω κάθε τι ανθρώπινο γύρω μου και επιλέξω τη μοναξιά της βουνοπλαγιάς (γιατί η κορυφή αργεί…) Καληνύχτα!

11 σχόλια:

Εξύμνoς είπε...

Στην ιδια κατασταση λοιπον κι εγω, με ολη την οικογενεια να κοιμαται κι εγω με μονο φως την οθονη του υπολογιστη να σου απανταω.
Αυτες οι ωρες ειναι απο τις πιο αγαπημενες μου μεσα σε ενα 24ωρο. Πιο χαλαρος δεν ειμαι ποτε. Ουτε μουσικη δεν βαζω. Να ακουγεται μονο το ανεμιστηρακι του υπολογιστη και το πληκτρολογιο.
Πραγματικα ειναι περιεργο. Γραφεις ενα μυστικο, για να το πεις καπου και να το μοιραστεις με τοσους ανθρωπους... Ενα μυστικο που δεν θα ελεγες ουτε στον κολλητο σου.
Ολα τα ερωτηματα ειναι πραγματικα ανασφαλειες. Ευστοχος τιτλος. Απο το υφος ομως νομιζω οτι εχεις καταλαβει οτι δεν αξιζουν να σε κυριευουν τετοια συναισθηματα.
Κοιμησου και αυριο θα εισαι μια χαρα. Διαπιστωνω οτι εχεις ανεβει πολυ ψυχολογικα επιτελους. Απο αυτα που γραφεις εισπρατω μια σταθεροτητα και μια ωριμοτητα που σε τετοιο επιπεδο δεν εβλεπα οταν πρωτοεγραφες. Χαιρομαι!

Αν δεν κοιμηθηκες ακομα καλη σου νυχτα
Αν κοιμηθηκες, καλημερουδια!!

Sweet December είπε...

για eximnos

Καλημέρα!Το σχόλιό σου με βρήκε μέρα αλλά θα ήταν πολύ ωραίο να το διάβαζα και να το είχα συντροφιά και το βράδυ,χθες. Πρώτος εσύ μου λες ότι βλέπεις μια αλλαγή στη "γραπτά" μου, κάτι που δεν το είχα σκεφτεί...Λες να βαδίζω το μονοπάτι μιας δεύτερης ωριμότητας;Κάτι πρέπει να ανακαλύψω και εγώ ότι μου "προσφέρει" αυτό που ζω αλλά δεν το έχω βρει.Ίσως αν βρω ένα "λόγο" για τον οποίο "δοκιμάζομαι" να δω την περίοδο αυτή με άλλα μάτια. Ανασφάλειες φίλε μου... αλλά που θα πάει, τον Απρίλιο θα φανεί τι θα γίνουν όλες αυτές οι σκέψεις.
Σε φιλώ

roadartist είπε...

"Δε μπορώ καθόλου να με φανταστώ του χρόνου τέτοιο καιρό. "

..κανείς μας δεν μπορεί!!
Τα πάντα ειναι το "τώρα". Το ξέρεις πόσοι άνθρωποι χάνονται κάθε στιγμή..Γι'αυτό και η κάθε μας μέρα ειναι πολύτιμη.. Οσο κ αν αγχωνόμαστε, είναι τόσο μάταιο.
Και εγώ έχω πολλές ανασφάλειες, που φοβάμαι να τις πω.. :) Και εγώ έχω κλάψει πολλές φορές (και εξακολουθώ) κρυφά απο όλους.
Είναι λογικό νομίζω. Συνέχισε να είσαι αληθινή και μη φορτίζεις τον εαυτό σου με επιπλέον άγχη. Το μέλλον ειναι εδω. Μόνο αυτό εχουμε ΟΛΟΙ μας.
Σε φιλώ, καλη σου μέρα :)

Sweet December είπε...

για roadartist

Το μέλλον το έχουμε; Νομίζω μόνο το παρελθόν έχουμε φίλη μου..Το παρόν ίσως μας ανήκει στο "περίπου".

ΦΙΛΑΚΙΑ!

Simela Meletlidou είπε...

δε θυμάμαι πού διάβασα, τόσα που διάβασα τελευταία πού να τα θυμάμαι όλα, που λεει: να ζεις τη μέρα σου σαν να 'ναι η τελευταία σου μέρα.

μερικοί το παίρνουν αρνητικά αυτό αλλά εγώ το βρίσκω τόσο θετικό!

μακάρι εγώ να έβγαινα σε σκηνή και να τραγουδούσα ΑΦΟΥ μ' αρέσει τι να κάνω;

από μικρό κοριτσάκι μ' άρεζε να γίνω τραγουδίστρια αλλά αντί να με τροφοδοτήσουν με φτερά για να πετάξω και να φτάσω στο όνειρό μου, μού έκοβαν κι αυτά που είχα.

μακάρι σήμερα να περνούσα τη μέρα μου τραγουδώντας πάνω σε σκηνή! σαν να ήταν η τελευταία μου μέρα - μη φύγω δίχως να έχω πραγματοποιήσει και αυτό το όνειρό μου...

ασφαλώς και εξαρτάται από μένα αυτό αλλά δεν έχω την απαιτούμενη δύναμη να φτιάχνω φτερά τώρα.

όχι, δεν την έχουμε πάντα την απαιτούμενη δύναμη, κυρίως εμείς οι Αμαζόνες!

Sweet December είπε...

για simela meletlidou

Και εγώ πάντως το βρίσκω θετικό να ζούμε το σήμερα δίχως αύριο.Γιατί εμείς οι "μικροί" κάτοικοι τούτου εδώ του πλανήτη αφήνουμε πολλά στο αύριο. Και αν ποτέ δεν έρθει το αύριο;Τι μένει τελικά;Λίγα ή πολλά απραγματοποίητα όνειρα.Αυτό μένει τελικά...Εμένα μου αρέσει το γράψιμο,από πολύ πιο μικρή φανταζόμουν ότι γινόμουν συγγραφέας.Αργότερα μαγεύτηκα από το σινεμά και φανταζόμουν ότι γίνομαι σεναριογράφος.Έκανα σπουδές στη θεωρία του κιν/φου στην Αγγλία αλλά όταν επέστρεψα στην πατρίδα οι σειρήνες της εποχής με πέταξαν σε μια πιο light καθημερινότητα και έχασα το δρόμο μου.Ναι έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου αφομοιώθηκα με πιο εφήμερες σκέψεις. Ίσως η περιπέτειά μου τώρα να μου σηκώσει το στρώμα ομίχλης απο τα μάτια και να κυνηγήσω πια αυτό που θέλω.Πρέπει όμως πρώτα να το βρω ή να το επαναπροσδιορίσω μάλλον.Καλό βράδυ!

Simela Meletlidou είπε...

από την αρχή είχα μια υποψία, μια σκέψη, μήπως εκεί που ζεις "πνίγεσαι"

μήπως έχεις όνειρα (κρυφά όνειρα) για άλλα και για άλλα αλλά δεν υπάρχει ενθάρινση και στήριξη από το περιβάλλον σου με αποτέλεσμα να πνίγεσαι και εσύ αλλά και τα όνειρά σου...

και μιλας τώρα για συγραφέας, για σεναριογράφος κλπ. ε, μα αυτά όνειρα δεν είναι;
και οι σπουδές στην Αγγλία τι έγιναν; μπήκαν στο σεντούκι και αυτές;

αχ, πόσα σεντούκια είναι γεμάτα από ανεκπλήρωτα όνειρα!!!!
τα ανεκπλήρωτα όνειρα του κόσμου μέσα σε σεντούκια.... ΝΑ ένα σενάριο για φιλμ!!!

ένα ΣΕΝΤΟΥΚΙ γεμάτο από διάφορα σκονισμένα όνειρα!

πιάστο γλυκειά δεκέμβρη και δούελψέ το - κάντο ένα έργο

οτιδήποτε έργο, φιλμ, βιβλίο, θεατρικό... κλπ.

;-)
;-)

Μαργαρίτα είπε...

Αυτές οι ανασφάλειες μας
βασανίζουν όλους μας sweety μου!!
Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει,
όλοι αβέβαια όνειρα κάνουμε και
ελπίζουμε το καλύτερο!!!

"Φοβάμαι μήπως τελικά μισήσω κάθε τι ανθρώπινο γύρω μου και επιλέξω τη μοναξιά της βουνοπλαγιάς (γιατί η κορυφή αργεί…) "

Αυτοί είναι φόβοι της στιγμής!!
Πάντως καλά το λές...
ίσως τελικά η μοναξιά είναι επιλογή
οπότε συνέχισε την πορεία σου..
μαζί με τους ανθρώπους που σ'αγαπουν!!! Αυτή η επιλογή της μοναξιάς δεν σου ταιριάζει!!
Είσαι πολύ δυνατό και αισιίδοξο
κορίτσι... ;))

Να προσέχεις και ν'αγαπάς τον
εαυτό σου!!!
Σου αφήνω μια ζεστή αγκαλιά
μαζί με τα φιλιά μου***

Sweet December είπε...

για simela meletlidou

Σε μια ταινία "Ιστορίες παπουτσιών" λέει: "Μα που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται...δε μπορεί,κάπου πρέπει να πηγαίνουν".
Μήπως τελικά μπαίνουν στο σεντούκι;Αν το σκεφτείς είναι ωραίο και τρομακτικό ταυτόχρονα να έχουν τα χαμένα όνειρα ένα στέκι.Φαντάζεσαι τι θα γίνεται εκεί μέσα;Συνωστισμός, φωνές και ήχοι ατελείωτοι,χρώματα,πρόσωπα και πολλές καταστάσεις.Ωραία ιδέα μου έδωσες αλλά για να υλοποιηθεί θέλει σκέψη και ένα πλάνο ;-) I"ll have to think about it :-)


για μαργαρίτα

Σ'ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια!Μακάρι να μην πάψω ποτέ να μάχομαι,ΠΟΤΕ,μακάρι..!

roadartist είπε...

έγραψα: "Το μέλλον ειναι εδω. Μόνο αυτό εχουμε ΟΛΟΙ μας."
Sweety εννοούσα οτι το μέλλον ειναι το "τώρα", το παρόν και οτι μόνο αυτό έχουμε. Και το παρελθόν όπως σωστά έγραψες. Φιλί γλυκό καληνύχτα.

eroessa είπε...

ΙΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΕΙΣ ΣΟΥ...ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΑΣΗ...:)