Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Τα καράβια μου καίω...δε θα πάω πουθενά

Αχάριστη να μην είμαι το Σ/Κ ήταν καλό. Την Παρασκευή βγήκα με τη «Ν» έξω. Σε κλαμπ ως τις 4. Το Σάββατο είχε γενέθλια και βγήκαμε για φαΐ στο βουνό. Είχε και χιόνι. Ήταν ωραία.

Σήμερα όμως έπεσε η ψυχολογία μου. Δε ξέρω γιατί...και το ποστ αυτό σόρυ αλλά δεν θα είναι αισιόδοξο. Φαντάζομαι αυτές οι μεταπτώσεις είναι στο πρόγραμμα… Κουράστηκα, πλησιάζει και η επόμενη θεραπεία. Την Πέμπτη 14/2 πάλι φεύγω και δε θέλω καθόλου.

Νομίζω άρχισα να απομονώνομαι. Νομίζω πια δεν θέλω κανένα. Θέλω να πάω κάπου και να κλειστώ. Να μη βλέπω, να μην ακούω. Σήμερα δε θέλω ούτε τις φίλες μου. Είμαι στεναχωρημένη και δε θέλω να τις φορτίζω αλλά ούτε να ακούω τα δικά τους. Είναι να βρω τη «Σ» για ταινία αργότερα και πραγματικά το σκέφτομαι.

Κάτι σήμερα με σμπαράλιασε. Νομίζω πως ξυπνώ από το σοκ, βγαίνω από το κόμμα και συνειδητοποιώ ότι η ζωή μου άλλαξε. Νιώθω ότι η ζωή μου εκτοξεύτηκε σε μια άλλη, τρελή τροχιά. Κάποιος, (άνθρωπος ή θεός) έδωσε μια κλωτσιά στη ζωή μου και την έθεσε σε μια γρήγορη και «ακαταλαβίστικη» τροχιά. Δε ξέρω από πού γύρω περιστρέφεται αλλά τρέχει τρελά, αυτό είναι σίγουρο. Με βρήκε απροετοίμαστη, και αυτό είναι σίγουρο. Βαρέθηκα και κουράστηκα, ε, αυτό μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να το πω. Τα γεγονότα με προλαβαίνουν. Και κατάλαβα για πρώτη φορά αυτές τις μέρες ότι αυτό που συνέβη φέτος θα με κυνηγά για μια ζωή. Θα κάνω εξετάσεις, θα προσέχω, θα έχω πάντα το νου μου και ποιος ξέρει τι άλλο… Εγώ, που ήμουν αισιόδοξη τώρα προβληματίζομαι για τόσα μελλοντικά πράγματα.

Βλέπω τις ζωές των άλλων σαν ένα κοριτσάκι που κόλλησε τη μύτη του στο τζάμι ενός ζαχαροπλαστείου θαμπωμένη από τους πειρασμούς που δεν μπορεί να γευτεί. Ναι οι ζωές των άλλων δίπλα μου προχωράνε, ενώ η δική μου κόλλησε. Κόλλησε άδικα, ξαφνικά και αναπάντεχα. Κάποιος τράβηξε λαχνό και κληρώσανε το όνομα μου, έτσι ξαφνικά και εντελώς τυχαία ήμουν εγώ η επόμενη. Κληρώθηκα σε μια λοταρία που ούτε ήξερα πως είχε το όνομά μου. Ο λαχνός κέρδιζε κλινικές, γνωματεύσεις, φάρμακα, ορούς, πόνους στα οστά, εξετάσεις, ιατρική ορολογία και άλλα πολλά. Τώρα πονάει το χέρι μου (το καλό) από το οποίο μου χορηγούν τα φάρμακα και δεν μπορώ καν να το λυγίσω. Οι φλέβες μελάνιασαν.
Είπα στον εαυτό μου και σε εσάς ότι δε θα ρωτήσω «γιατί» όμως τώρα πια φτάνω στα πρόθυρα. Δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση, δεν υπάρχει τίποτα να πούμε, τίποτα. Όλα στη ζωή είναι τύχη τελικά. Και κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί, δε συναντούν τίποτα επίπονο στο μονοπάτι της ζωής αλλά χαρακτηρίζονται αχάριστοι γιατί κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους λυπάμαι.

8 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"...αλλά χαρακτηρίζονται αχάριστοι γιατί κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους λυπάμαι...."

ΤΟ 'ΠΕΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ!!!!

Αφού ξέρω, πως με την τετράγωνη λογική σου, την ψυχραιμία, την αισιοδοξία και τη θετική σου σκέψη δε χρειάζεσαι κανενός μας τη γνώμη για τα αυτονόητα.

Σε όλους μας συμβαίνουν αλλαγές και μεταπτώσεις στην ψυχολογία μας
Σε κάποιες παρόμοιες στιγμές ξέρεις πολλές φορές πώς μας φαντάζομαι εμάς τους ανθρώπους;

Σα μια αλυσίδα από μυρμήγκια που τρέχουν πάνω κάτω και κουβαλάνε αδιαμαρτύρητα τις προμήθειές τους.
Φαντάσου τώρα το πόδι κάποιου περαστικού που λιώνει μερικά, τραυματίζει άλλα, και τα περισσότερα γλιτώνουν...

Τα τραυματισμένα έχει τύχει να τα παρακολουθήσεις;
Εγώ πολλές φορές... Προσπαθούνε, δε μένουνε εκεί να πεθάνουν και συνεχίζουν.
΄Εχω επίσης προσέξει πως στα διασωθέντα σημαίνει ένας κάποιος συναγερμός...τρέχουν ανήσυχα, σα να συμπαραστέκονται.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μας...
Το παλεύουμε...

Την άνοιξη, που θα τα παρακολουθείς, θυμήσουμε...
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές




























































+

Sweet December είπε...

για Γλαρένια

Μ'αρεσαν τα μυρμιγκάκια που περιγράφεις!!!Τα περιμένω πως και πως την άνοιξη.

Εξύμνoς είπε...

Οχι γλυκουλα μου!! Μου ειχες υποσχεθει οτι δεν θα ρωτησεις ποτε "γιατι". Τι ειναι αυτο που σε κανει να πεφτεις ξαφνικα? Πλησιαζει η επομενη θεραπεια. Μπορει σαν διαδικασια να ειναι επιπονη αλλα σκεψου οτι ο στοχος σου ειναι να την κανεις! Πρεπει να κανεις 8/8! Θα κανεις την 5η! Πλησιαζεις!!
Καταλαβαινω πως υποφερεις.Σωματικα αλλα κυριως ψυχικα. Ειναι προσωρινο ομως!! Θα το υποστεις για λιγο ακομα.
Η ζωη σου δεν ειναι μακρυα!! Νομιζεις! Τη ζωη σου την κρατας!!

Τωρα η ζωη σου ειναι φυλακισμενη και απελπισμενη.Την φυλακισαν αδικα. Δεν εκανε τιποτα κακο. Εμεινε σε ενα σκοτεινο κελι για λιγους μηνες. Εκει μιλησε με τον εαυτο της οπως δεν ειχε μιλησει ποτε. Εκει γνωρισε αλλες ζωες και δεθηκε μαζι τους. Τους μιλησε μεσα απο την ψυχη της κι εκεινες δακρυσαν. Ακουσε λογια αγαπης που δεν φανταζοταν οτι μπορει να βρει ουτε στον παραδεισο.Και μια μερα...
Μια μερα ηλιολουστη ηρθε η ωρα να παρει πισω την ελευθερια της! Φτερουγησε εξω απο τις πυλες της φυλακης και πεταξε οσο πιο ψηλα μπορουσε! Κρατουσε ενα κιτρινο χαρτι. Ενα χαρτι που θα γραφει παντα το ονομα της. Δεν την πειραζει ομως πια! Της αρκει που μπορει να πεταει και να τρεχει αναμεσα στις ηλιαχτιδες. Ειναι ευτυχησμενη! Τωρα ξερει τι θελει! Θα γνωρισει κι αλλες ζωες. Καποιες θα τις λατρεψει και θα την λατρεψουν. Θα την λατρεψουν γι αυτο που ειναι! Γι αυτο που εχει καταφερει να ειναι!

Δεν μπορω να μοιραστω τον σωματικο σου πονο. Αυτον δυστυχως πρεπει να τον αντεξεις μονη σου. Θελω να παρω ομως οσο περισσοτερο πονο γινεται απο την ψυχη σου. Καλη σου νυχτα και να ξερεις οτι σε εχω μες στην καρδια μου! Σε φιλω.

Simela Meletlidou είπε...

Νωρίς σου χτύπησε την πόρτα ο καρκίνος αλλά μη του θυμώσεις....
Μη τον αγριέψεις και μη τον διώξεις απάνθρωπα.
Γίνε ένα «φιλαράκι» του για να τον καταλάβεις καλύτερα...
Προσπάθησε να δεις τι θέλει, ρώτησέ του γιατί ήρθε, διότι ΚΑΤΙ θέλει να σου πει!!!
Κάτι προσπαθεί να σου δείξει και αυτό πρέπει εσύ να το μάθεις.
Πρέπει εσύ να μάθεις τον λόγο της επίσκεψής του...

Σου εύχομαι δύναμη να αντεπεξέλθεις τις συναντήσεις σου μ’ αυτόν – χρειάζεται δύναμη και αυτήν την έχουμε.
ΝΑΙ, ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ όταν πράγματι την χρειαστούμε και την επικαλεστούμε....
Πάνω απ’ όλα μη τον επιτρέψεις να πάρει το πάνω χέρι – θα το έχεις πάντα εσύ!
Διάβασε αυτό το κομμάτι: http://simelasgr.blogspot.com/2007/08/blog-post.html
Και αυτό: http://simelasgr.blogspot.com/2007/06/blog-post_18.html

Και την δική μου πόρτα έχει χτυπήσει, ακριβώς πριν ένα χρόνο, και συνεχώς τα συζητώ μαζί του... και αναρωτιέμαι ποιες αλλαγές θέλει να κάνω στη ζωή μου.
Έχω ήδη κάνει πολλές και συνεχώς κάνω.
Η παλιά μου ζωή έχει παει περίπατο.. νέα ενδιαφέροντα ξεκινούν - νέα σελίδα στη ζωή μου ξεκίνησε από τότε.
Αν αυτή η σελίδα είναι καλύτερη από την προηγούμενη ακόμα δεν ξέρω και αυτό ακριβώς ίσως είναι το μήνυμα του καρκίνου.
Να βάζουμε τον εαυτό μας σε διαδικασία να αναρωτιόμαστε αν αυτό που κάνουμε είναι όντως αυτό που πραγματικά θέλουμε! Είναι; Ζήσαμε όπως πραγματικά θέλαμε; Ή κάναμε την ζωή που άλλοι θέλανε να κάνουμε;
Κλπ...κλπ

Κουράγιο – ποτά, ξενύχτια ίσως πρέπει να κοπούν, η διατροφή ίσως πρέπει να αλλάξει. Ακόμα και οι παρέες ίσως πρέπει να αλλάξουν - όσο κι αν αυτό ακούγεται ακατανόητο - όχι επειδή δεν τους αγαπάμε αλλά επειδή ίσως δεν μας προσφέρουν αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε και αυτό που τώρα έχουμε ανάγκη...!

Ίσως είναι καλά να συναντήσεις έναν μέντορα - ψυχολόγο - μη σε τρομάζει η λέξη ψυχολόγος. Αυτοί συνήθως ξέρουν να σε βάζουν στην διαδικασία να ψάξεις τι στο καλό θέλεις απ’ αυτή την ζωή.

Ψάξε... πολλές φορές είναι καλύτερα να βρίσκεις λανθασμένες λύσεις από το να μένεις με σταυρωμένα τα χέρια...

Ίσως κάνω και λάθος μ’ αυτά που λεω, συγνώμη γι αυτό.
Εμένα πάντως το ψάξιμο με βάζει σε νέους δρόμους και σε νέα ενδιαφέροντα.

Μαργαρίτα είπε...

Sweety μου...
Τα είπαν όλα οι τόσο καλοί σου
φίλοι..που ειλικρινά δεν έχω λόγια!
Μη λυγίζεις γλυκιά μου...
κάνε μια προσευχή από
καρδιάς...και στηλώσου...
Ακούμπησε τον πόνο σου και
να δεις πως θα νιώσεις
ελαφύτερη...
Είναι μεγάλη η δοκιμασία...
η δύναμη όμως που έχεις είναι
μεγαλύτερη...!!!
Μην αφήσεις να σε καταβάλλει!!
Έχεις αρχίσει να βλέπεις πράγματα
που εμείς δεν βλέπουμε ή τα θεωρούμε δεδομένα... ξέρεις πλεον
την αξια της ζωής... καταλαβαίνεις
το σημαντικό από το ασήμαντο...
πήρες μαθήματα που εμείς ακόμα
και μετά από χρόνια δεν θα έχουμε
καταφέρει να τα πάρουμε..
Ωρίμασες...ίσως λιγο απότομα..
όμως έγινες πιο σοφή...!!
Μην το ξεχνάς!!

Πολλές ζεστές αγκαλιές
και χαμόγελα*** :)))

Ανώνυμος είπε...

Γλυκέ Δεκέμβρη, γεια σου! Ανακάλυψα το υπέροχο blog σου πριν από λίγες μέρες . Διαβάζοντας τα μεστά και συνάμα τόσο πλούσια σε συναίσθημα κείμενά σου δε μπορούσα παρά να συγκινηθώ και να θαυμάσω τη δύναμή σου, τον ισορροπημένο σου νου, την ήρεμη αισιοδοξία σου. Έτσι να συνεχίσεις.Είναι δύσκολο πολύ,πιο δύσκολο απ'όσο μας αφήνεις να καταλάβουμε όταν με τα λόγια σου μας χαρίζεις απλόχερα αισιοδοξία κι ελπίδα για να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή,εμείς οι "υγιείς".
Αλλά μπορείς να το κάνεις!Το έχεις αποδείξει περίτρανα με την πορεία σου ως εδώ,ιδίως στις δύσκολες στιγμές που καταφέρνεις να χειρίζεσαι την πέρα ως πέρα δικαιολογημένη απελπισία σου.Μην το ξεχνάς αυτό!Έχεις δικαίωμα που και που να νιώθεις πικραμένη,παραπονεμένη!Απλώς σου το υπενθυμίζω μην τυχόν και νιώσεις ποτέ ένοχη γι'αυτό,που δηλαδή έρχονται κάποιες ώρες και χάνεις απ'τα μάτια σου την αισιοδοξία που μόνη σου αποφάσισες όταν ξεκίνησαν όλα!Είσαι ένας δυνατός άνθρωπος δηλαδή είσαι δυνατή αλλά είσαι και...άνθρωπος,μην το ξεχνάς αυτό!
ΚαΙ θα τα καταφέρεις!Θα την νικήσεις αυτή την ασθένεια που ο λαός τη λέει "επάρατο" και είναι στ'αλήθεια ύπουλη και αμείλικτη αλλά τόσο "μικρή" κατά βάθος.Δε θέλω να σε ζαλίσω τώρα με βιολογία,πιθανώς θα το ξέρεις ήδη ότι προκαλείται από κυτταρα "αλλαζονικά" που θέλησαν μόνο να αυξάνουν και να διαιρούνται χωρίς ποτέ να πεθαίνουν αντιβαίνοντας έτσι το πρόγραμμα της φύσης,κυνήγησαν την υπερβολή,έχασαν το μέτρο!Σάμπως αυτό δεν είναι το πρόβλημά μας?Του καθενός προσωπικά αλλά και ώς κοινωνία?,Δεν έχουμε μέτρο,ζητάμε το πολύ και το περισσότερο,ικανοποιούμαστε μόνο με το μέγιστο πια,είμαστε αχόρταγοι.Ετσι μετα γινομαστε επιθετικοι,φοβισμένοι,ανασφαλείς ανθρωποι,μερικές φορές απάνθρωποι κρίμα.
Γι' αυτό σου λέω κι εγώ,με άλλα λόγια, αυτό που ξέρεις και μόνη σου:Με τους ανθρώπους θα νικήσεις τον πόλεμο,με τα ανθρώπινα συναισθήματα, και τη διαρκή προσπάθεια να διατηρήσεις την ισορροπία στη ζωή σου,το μέτρο ,που λέγαμε, το ανθρώπινο.
Σε κούρασα γλυκιά μου,δεν το θελα..Καλή δύναμη ,σου εύχομαι και καλή τύχη!
Όλα θα πάνε καλα.
φιλάκια με πολλή αγάπη

Ανώνυμος είπε...

ΓΛΥΚΙΑ ΡΟΖΟΥΛΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ
ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ, ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ ΑΦ’ΟΤΟΥ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ (ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΕΝ ΚΑΙΡΩ) ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ BLOG ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ. ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ ΤΑ POST ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΔΑΚΡΥΣΑ, ΛΥΠΗΘΗΚΑ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΖΑ, ΘΑΥΜΑΣΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ONLINE ΚΑΙ OFFLINE. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΙΣ ΒΟΥΤΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΛΕΥΚΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ….
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΥΤΥΧΩΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΑ 30 ΜΟΥ. ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΑ… ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΝΕΣΕΙΣ, ΧΜΘ, ΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΞΟΝΙΚΕΣ, ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ. ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ, ΚΟΙΤΑΖΩ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΚΟΥΡΑΣΩ ΑΠΟΨΕ ΜΕ ΤΗ ΦΛΥΑΡΙΑ ΜΟΥ, ΜΑ ΜΑΛΛΟΝΝ ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ.. ΟΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ, ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ !!!!
ΣΑΝ ΑΡΧΗ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΚΟΥΝ . ΚΡΑΤΑ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΣΟΥ ΚΟΣΜΟ ΔΥΝΑΤΟ.
ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ, ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΑΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΤΙΚΗ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ. ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ. …
ΣΕ ΦΙΛΩ,
ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ

Sweet December είπε...

για eximnos

Δεν έχω λόγια να σου περιγράψω πόσο "μέσα" πέφτεις. Πόσο με άγγιξες με τα λόγια και την παρομοίωσή σου!Είπες τόσο όμορφα όλα όσα νοιώθω..!Σ'ευχαριστώ!Δάκρυσα διαβάζοντάς τα, απο ένα άγγιγμα ψυχής, το δικός σου! Να σαι καλά όπου και να σαι εκεί έξω.


για simela

Σε καλωσορίζω! "βάζουμε τον εαυτό μας σε διαδικασία να αναρωτιόμαστε αν αυτό που κάνουμε είναι όντως αυτό που πραγματικά θέλουμε! Είναι; Ζήσαμε όπως πραγματικά θέλαμε; Ή κάναμε την ζωή που άλλοι θέλανε να κάνουμε;"
Μου αρέσει αυτό το σκεπτικό. Και εγώ ψάχνω συχνά. Επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου με τον εαυτό μου και τους άλλους. Τα περισσότερα πράγματα ίσως τα έκανα τελικά για τους άλλους. Νομίζω όμως ότι και εσύ και εγώ θα ζούσαμε μια χαρά και χωρίς αυτό το πρόβλημα...
Ψάχνω να δω τι με ευχαριστεί,ποιους ανθρώπους να αφήσω και τι να κρατήσω. Θα μαι πιο δυνατή όταν τελειώσω τη θεραπεία μου, το ξέρω...Είναι σίγουρα ένα μονοπάτι ανηφορικό αυτό που ούτε καν διάλεξα να πάρω αλλά θα αντέξω την ανηφόρα. Η μόνη μου αντίσταση θα είναι να έχω καλή ψυχολογία. Έτσι θα πάω κόντρα γιατι το σωματικό κομμάτι δεν το ελέγχεις (αν και εκεί τα πάω μια χαρά)
φιλιά και αν μπορείς θα χαρώ να περνάς να τα λέμε!


για μαργαρίτα

Πολλά αστραφτερά χαμόγελα και αγκαλιές και σε σένα! Λες να έγινα πιο σοφή;Αχ μαργαρίτα...γιατί δεν μπορώ να προσευχηθώ; Τουλάχιστον όχι ακόμη...


για vassiliki

γειά σου Βασιλική!Πολύ χαίρομαι που πέρασες και σε γνωρίζω. Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα πάνω σε όσα έγραψες. Εξακολουθώ να πιστεύω στους ανθρώπους αλλά "έχω κλειστό το δέρμα" απέναντι στους γονείς μου. Δε το μπορώ το χάδι ή το φιλί τους. Ίσως μου φαίνεται ότι είναι της παρηγοριάς και δεν το θέλω. Έχω ψυχικές μεταπτώσεις αλλά η αλήθεια είναι ότι επιπλέω!


για ζαχαρένια

Τι ωραίο nick name. Χαίρομαι που ήρθες στο δρόμο μου!Λυπάμαι που πέρασες και εσύ τα ίδια. Δε θα θελα κανείς να τα περάσει γιατί τώρα ξέρω. Όμως κατάλαβα ότι αν θες να πας κόντρα στον καρκίνο, μόνο μέσω ψυχολογίας μπορείς. Στα αλήθεια πιστεύεις ότι τα κύτταρα υπακούσουν;Μακάρι γιατί εγώ τις περισσότερές μου μέρες είμαι αισιόδοξη! Κσι μακάρι αυτό να στέκεται εμπόδιο στα κακά κύτταρα, έτσι για "σπάσιμο"
Φιλάκια και αγκαλιές!