Γειά σας!

Εδώ είμαι πάλι. Σήμερα έχει κρύο αν και ο ήλιος μας έκανε τη χάρη και βγήκε καμαρωτός καμαρωτός. Τη Δευτέρα φυσούσε τόσο πολύ που λέω πάει, ο καιρός βάλθηκε να ξεριζώσει τα πάντα γύρω μου (μαζί και εμένα;).
Χθες Τρίτη έκανα εξετάσεις οστικής μάζας. Μου βρήκανε ότι έχω 20% οστεοπενία. Λυπήθηκα λίγο, μετά σκέφτηκα οτι το ποσοστό δεν είναι πολύ και μετά ξανασκέφτηκα ότι με τόσα φάρμακα πως να μην πειραχτούν τα οστά. Κατα την εξέταση, ο χειριστής του μηχανίματος με ρώτησε τι έχω και αναγκάστηκα να πω την ιστορία. Φορτίστηκα αρκετά γιατί ξέρω ότι όσοι ακούν την ιστορία με λυπούνται γιατί βλέπουν μπροστά τους ένα νέο άτομο. Ζω μια "παλιοκατάσταση" που είπε και ο χειρούργος μου. Τι να πει και αυτός; Ολόκληρο μαστό έκοψαν τα χέρια του απο ένα κορμί πολύ νέο, πολύ "γερό".
Χθες πήρα και ένα τεχνητό μαστό απο σιλικόνη, που φοριέται με έναν ειδικό στηθόδεσμο. Πήγα με τη μάνα μου...κακώς. Κακώς γιατί η μάνα μου σάστισε ξαφνικά. Φαινόταν ψύχραιμη αλλά η καρδιά της το ξέρει. Εγώ πάλι... επέπλευσα. Δοκίμαζα μια το ένα μια το άλλο, αποφασισμένη ότι αυτός ο μαστός θα με συνοδεύει για αρκετούς μήνες. Έτσι είναι, θα περάσουν αρκετοί μήνες μέχρι την αποκατάσταση. Μπορεί φέτος τα πρώτα μπάνια να με βρούν με τον χθεσινό μαστό αλλά τι να κάνες; Ωστόσο η τεχνολογία κάνει θαύματα και όντως αυτός ο μαστός είναι πολύ καλός. Σαν αίσθηση πάνω απο το εσώρουχο μοιάζει αληθινός.
Αν βαρέθηκα τα επιθέματα; Ναι, τα βαρέθηκα. Δε μου αρέσει τίποτα ψεύτικο πάνω μου αλλά απο το να έχω τα αδιάκριτα βλέματα πάνω μου αναγκάζομαι και φορώ τον στηθόδεσμο.
Έκανα εξετάσεις αίματος σήμερα γιατί αύριο φεύγω για Αθήνα. Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις. ΟΥΦ! Σήμερα ξύπνησα στραβά, το ομολογώ αν και το καταλάβατε ήδη...Το αριστερό μου χέρι απο τα φάρμακα πονάει κάπως. Το δεξί πάλι είναι το χειρουργημένο. Παρόλα αυτά πήγα για καφέ με τη "Σ" και σε λίγο θα πάω σπίτι της για καμιά ταινία ή ξάπλα.
Την Παρασκευή θα με βρει ο καινούριος μήνας στην 4η θεραπεία. Πιστεύω η ψυχολογία μου θα αλλάξει στην 5η θεραπεία. Ελπίζω όσο πλησιάζω στο επιθυμητό νούμερο (8) να ανεβαίνω ψυχολογικά αν και κάτι μέσα μου αρχίζει να κουράζεται, να βαριέται... Δε λένε ότι η "ουρά" είναι πιο δύσκολή;
Γενικά μέσα σε όλα αυτά κατάλαβα ότι η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Για να γίνω καλά πρέπει να έχω καλή ψυχολογία. Γι'αυτό (πέρα απο το σημερινό ποστ) προσπαθώ να είμαι ανεβασμένη. Και Δευτέρα βράδυ βγήκα με τη "Σ" σε Live και χθες βγήκα με τη "Ν" ταβέρνα και ποτό. Αντιστέκομαι αλλά είναι και μέρες όπως η σημερινή που ξεφυσωωωωώ
Καλό απόγευμα!

Καλημέρα σε ένα ηλιόλουστο Σάββατο

Καλημέρα! Μόλις διάβασα και τα χθεσινά σας σχόλια. Σας ευχαριστώ για τις σκέψεις σας! Παίρνω κουράγιο και δύναμη με όσα λόγια μου αφήνετε!

Χθες είχε ήλιο, βγήκα στην αγορά και έφαγα έξω το μεσημέρι. Το βραδυ πέρασα μια βόλτα απο τη "Σ". Ενω όμως νύσταζα δεν κοιμήθηκα στην ώρα μου και με πήρε ο ύπνος τελικά κατα τις 5. Σηκώθηκα όμως νωρίς, κατα τις 9. Έχει ήλιο σήμερα, με δόντια βέβαια αλλά θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα...συννεφιά και κρύο :-Ρ

Αυτό το "χειρότερα" πάντα το υπολόγιζα στη ζωή γι'αυτό και χαιρόμουν με το παραμικρό. Γενικά πιστεύω ότι οι μεγάλες συγκινήσεις στη ζωή μας είναι ελάχιστες και είναι πραγματικά δυστυχισμένοι όσοι στηρίζουν την ευτυχία τους περιμένοντας κάτι δυνατό. Καλό είναι να ρουφάμε τη ζωή μέσα απο τα μικρά που μας προσφέρει. Να σκεφτόμαστε ότι τίποτα απο όσα ζήσαμε δεν είναι ανάξια σημασίας. Ο, τι είμαστε σήμερα το οφείλουμε στο δρομο που τραβήξαμε, στις καλές και κακές μας στιγμές. Στους ανθρώπους που αγαπήσαμε αλλά μας απογοήτευσαν, στους ανθρώπους που αγαπήσαμε και έμειναν κοντά μας. Όλοι οι άνθρωποι που μας χάρισαν λεπτά απο τον χρόνο τους, όπου και αν είναι εκει έξω ο,τι και αν κάνουν, κάτι άφησαν επάνω μας. Κάτι που δεν το βλέπουμε, ίσως δεν το νιώθουμε αλλά υπάρχει τελικά σε αυτό που είμαστε!

Καλημέρα εκεί έξω! Βρείτε την ευκαιρία σήμερα για μια βόλτα. Αφήστε τον ήλιο να αγγίξει όχι μόνο το πρόσωπό σας αλλά και την ψυχή σας. Αισθανθείτε υγειείς! Όλη η μέρα μα και κάθε χρόνος είναι δικός σας. Η ζωή είναι ένα δώρο, αρκεί να προσπεράσεις το περιτύληγμα και να την γευτείς.

Μια ακόμη μέρα

Εδώ είμαι πάλι! Διαβάζω τα σχόλιά σας και ανοίγω αυτό το Blog καθημερινά.

Πλέον μπορώ να πω ότι κουράζομαι εύκολα. Νυστάζω κατα τη διάρκεια της μέρας. Φαντάζομαι είναι η φθορά απο τα φάρμακα. Την επόμενη βδομάδα, τέτοια μέρα κατεβαίνω πάλι Αθήνα για την τέταρτη χημειοθεραπεία στις 1/2.

Ο καιρός περνάει γρήγορα. Όμως ένα περίεργο πράγμα... δεν θέλω να περνάει. Κουράστηκα; ΝΑΙ. Βαρέθηκα; ΝΑΙ. Δε ξέρω πως θα νιώσω όταν όλα αυτά τελειώσουν αλλά νιώθω ότι δεν οφελεί να σκέφτομαι απο τώρα το τέλος. Είναι ψυχοφθόρο το "απο τώρα".
Παρόλα αυτά, σίγουρα δεν το βάζω κάτω. Χθες βγήκα έξω για φαγητό με τη "Σ" αν και δεν πεινούσα. Έχω το σύνδρομο του να προλάβω να βγαίνω τώρα που "είμαι καλά" γιατί μου είπαν ότι μπορεί αργότερα να με ρίξουν τα φάρμακα τελείως και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Ωστόσο δε θέλω να "αποθηκεύω" άσχημες πλήροφορίες. Ούτε θέλω να κουράζω τις φίλες μου. Νιώθω ότι η "Σ" πιέζεται ψυχολογικά αυτό τον καιρό και δεν μπορεί να περνά πολύ χρόνο μαζί μου. Φυσικά δε θέλω να περνά κάποιος χρόνο μαζί μου απο λύπηση ή τύψεις (αν και δεν πιστεύω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωσή μου). Απλά σκέφτομαι να προσπαθήσω σιγά σιγά να οργανώσω την καθημερινότητά μου και χωρίς τα κορίτσια. Να διαβάζω λογοτεχνία, να βλέπω καμια ταινία, να γράφω.
Το Σαββατοκύριακο θέλω πολύ να φύγω. Να πάω κάπου εκτός της πόλης μου, να μείνω σε ένα ξενοδοχείο μακριά απο το σπίτι μου. Ο καιρός όμως χάλασε και δεν ξέρω αν θα μου το επιτρέψει.

Μια ακόμη βδομάδα...

Καλή βδομάδα!

Γύρισα Κυριακή, και μπορεί να μην έγραψα ποστ αλλά διάβασα με μεγάλη προσοχή τα σχόλιά σας.

Το Σάββατο πήγα τη βόλτα που σκεφτόμουν, παραθαλάσσια. Πήγα και στο θέατρο (αν και νύσταζα) και μετά για φαγητό. Την Κυριακή γύρισα κουρασμένη απο το ταξίδι και απο τη θεραπεία. Ήρθε η "Σ" και τα είπαμε, προσπαθήσαμε να δούμε και μια ταινία αλλά βαρεθήκαμε τελικά. Χθες Δευτέρα πέρασα απο τη δουλειά της "Ν" για ένα τσάι και μετά πήγα και απο τη δουλειά της "Σ". Είναι αστείο, γιατί εκεί που δεν είχα χρόνο για χάσιμο με τις δικές μου δουλειές τώρα πηγαίνω στις δουλειές των άλλων :-) Γύρισα σπίτι για μεσημεριανό και το βράδυ βγήκα με τη "Σ" για ένα ποτό. Δεν είχαμε πολύ κέφι αλλά δε πειράζει, φτάνει που βγήκαμε. Κοιμήθηκα σπίτι της, σηκωθήκαμε κατα τις 10 και ήρθα σπίτι μου κατα τις 12. Νομίζω ότι οι μέρες περνούν τελικά χωρίς να σκέφτομαι και πολλά πολλά, τα καταφέρνω... Και ο καιρός περνάει, και σίγουρα περνάει πιο γρήγορα όσο δεν αισθάνομαι μόνη.

Εδώ Αθήνα!

Έφτασα την Πέμπτη και δεν το κρύβω ότι καθώς ήμουν στο ΜΕΤΡΟ σκέφτηκα ότι μπορεί να είμαι ανάμεσά σας. Κοίταξα γύρω και είπα στον εαυτό μου ότι ίσως κάπου εδώ να είναι ένας απο τους αναγνώστες μου που πάντα καλοπροαίρετα περνά και αφήνει λόγια καρδιάς στον Sweet December. Για μια ακόμη φορά φόρεσα την κάσκα και ήταν σαν να έκανα 4 βουτιές στα μέρη όπου οι Εσκιμόοοι ανοίγουν τρύπες στον πάγο για το μεσημεριανό τους. Τι να έκανα..υπομονή. Γύρισα κατα τις 20:00 και κοιμήθηκα κουρασμένη στις 23:00. Δεν έκανα εμετό, και ούτε ζαλίστηκα αλλά είμαι το "χλωμό πρόσωπο". Λογικό θα μου πεις..τόση δοκιμασία για τον οργανισμό δεν είναι και λίγη.

Έχει ήλιο και καλή θερμοκρασία στην Αθήνα. Ίσως το μεσημεράκι, αναλλόγως τις δυνάμεις μου να πάω μια βόλτα. Σήμερα θα κάνω και την ένεσή μου. Ρώτησα τους γιατρούς για παυσύπονα και είπαν "ΝΑΙ" οπότε δε νομίζω να πονάω πια με την ένεση, ή τουλάχιστον δεν θα πονάω τόσο πολύ.

Αυτά φίλοι μου σε πρώτη φάση. Σας χαιρετώ με 3 χημειοθεραπείες στο κορμί μου και περιμένω πότε θα γίνουν 8 για να ξεμπερδεύω. Περιμένω επίσης να δω τι θα γίνει και με το μαλλί, αν και έφτασα να λέω ότι δεν με ενοχλεί και τόσο η πτώση του...

Σήμερα φεύγω!

Πριν φύγω όμως θέλω να σας πω ευχαριστώ που αμέσως ανδιαφερθήκατε για το θέμα μου με το group therapy!Το να διαβάζω τις απόψεις σας μου είναι πολύ χρήσιμο. Πάντα άκουγα-διάβαζα και έβλεπα το θέμα απο πολλές πλευρές. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι θα κάνω. Τις τελευταίες μέρες πέρασα τόσο όμορφα που δεν το σκέφτηκα και πολύ...

Χθες πήρα τη "Ν" με το δικό μου αυτοκίνητο, και μετά απο καιρό οδήγησα 100km!Τα πήγα μια χαρά. Ήθελα όμως τη "Ν" δίπλα μου για να νιώθω μια σιγουριά...!Δεν ήξερα πως θα είμαι με το χέρι μου και τις ταχύτητες.
Και που δεν πήγαμε!Βόλτες,βόλτες παρόλο που ήταν "νύχτα" (ξεκινήσαμε στις 19.00)! Απο την Εθνική στο βουνό, και απο το βουνό στη θάλασσα, για φαι και Live μουσική! Η αλήθεια είναι ότι απο τότε που έγιναν όλα αυτά είχα έντονη την ανάγκη να πάρω το αμάξι μου και να τρέξω...Μη φανταστείτε τρελές ταχύτητες, αλλά ήθελα να νιώσω μια δύναμη. Αν μπορούσα ας πούμε να έτρεχα εγώ η ίδια σε μια ακρογυαλιά, θα έτρεχα...Ήθελα λοιπόν λίγη "ταχύτητα¨.
Η χθεσινή μου βόλτα με ανακούφισε απο πολλά. Γύρισα σπίτι στις 23:30. Ως τότε είχα περάσει απο όλα μας τα καλοκαιρινά στέκια. Όλα ήταν εκεί, όλα στη θέση τους! Λίγο πιο μουντά αλλά όλα εκεί. Ένιωσα πως όλα με περιμένουνε. Απλά έσβησαν φώτα ως την άνοιξη, όπως και εγώ "κατέβασα ταχύτητα" ως τότε. Ένιωσα οτι δεν χάνω κάτι αυτή τη στιγμή, απλά έχω την ύφεση που έχει ένα παραθαλάσσιο τοπίο που περιμένει το καλοκαίρι. Και εγώ τελικά περιμένω το καλοκαίρι, να τρέξω σε όλα αυτά τα μέρη, να κολυμπήσω εκεί όπως και περσι. Να πιω τα ποτά μου με το αεράκι να μου χαιδεύει το πρόσωπο και να μου παίρνει τα μαλλιά. Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να γεμίσω το κορμί μου απο τους ήχους της φύσης. Να γεμίσουν τα μάτια μου απο θαλασσινές εικόνες και να βουτάω στο βαθύ γαλάζιο χωρίς να φοβάμαι μην κρυώσω!

Επιστρέφω Κυριακή!Θα ανυπομονώ να σας πω τα νέα! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!Η ζωή έχει περισσότερες ομορφιές απο αυτές που παρατηρούμε!

Kαλή βδομάδα!

Έφτασε πάλι μια ακόμη βδομάδα αποχωρισμού!Την Πέμπτη φεύγω για ένα 3ο ραντεβού την Παρακσευή με τα φάρμακά μου. Τι να κάνουμε, c'est la vie. Μέχρι να χαρώ λίγο το σπίτι, τους δικούς μου, να κάνω καμια βόλτα...μαζεύω πάλι τη βαλίτσα. Και ήμουν συγκρατημένη με τις εξόδους μου τελευταία γιατί φοβάμαι μην κρυώσω...
Αυτές τις μέρες σκέφτηκα να ψάξω κάποιο group therapy. Είμαι καλά όπως είμαι, δεν έχω παράπονο. Δέχομαι στήριξη απ'την οικογένεια, τις φίλες μου και όλους εσάς, αλλά δε ξέρω...φοβάμαι μήπως απο κάπου απογοητευτώ και χρειαστώ διαφορετική στήριξη. Απο την άλλη νομίζω ότι δημιουργούνται σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των μελών της ομάδας. Τι λέτε;

Φιλιά σε όλους σας. Μακάρι να μπορούσα να αγκάλιαζα κάθε έναν απο εσάς! Κάποτε η "Σ" μου είπε ότι κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη 4 αγκαλιές ημερησίως. Μη τις στερείστε! Ούτε απο τον εαυτό σας ούτε απο τους άλλους!

Το πρόσφατο παρελθόν

Καλημέρα! Ξαναγράφω λίγα λεπτά αφου σηκώθηκα. Η ώρα είναι 11:00 και είναι Κυριακή. Έχω αρκετές μέρες να γράψω (απο Πέμπτη). Κάποιο απο εσάς ίσως ανησυχήσατε. Για όλους εσάς γράφω ότι είμαι καλά! Απλά δεν είχα πολύ χρόνο για να γράψω. Αστείο ακούγεται ε; Κι όμως, εγώ που δεν δουλεύω τώρα, που κάθομαι αρκετές ώρες στο σπίτι, δε βρήκα χρόνο :-)
Την Πέμπτη πήγα για καφέ με τη "Σ" πολλές ώρες. Απο τις 14.00 ως τις 16.00 και το βράδυ είδαμε ταινία, παρέα ως τις 00.30.
Την Παρασκευή σηκώθηκα και πήγα στη δουλειά της "Σ" μια βόλτα. Μετά πήγαμε με τη "Σ" στο κομμωτήριο. Ξανακούρεψα τα μαλλιά μου γιατί κουράστηκα να τα βλέπω να μ'εγκαταλείπουν τούφες τούφες. Τώρα κυκλοφορώ με ένα κοντό καρέ, το οποίο μου λένε οτι μου "πάει" περισσότερο και το βλέπω και εγώ. Μήνες πριν μου λέγανε τα κορίτσια να αλλάξω look και έτσι και έγινε, αλλά υπο συνθήκες που ποτέ δε φαντάστηκα. Για κακή μου τύχη όμως στο κομμωτήριο συνέπεσα με μια κυρία 60+ η οποία χτενιζόταν για να πάει στη χημειοθεραπεία της. Γνωστή της "Σ", πιάσανε τη συζήτηση καθώς κουρευόμουν, και εγώ φορτίστηκα υπερβολικά. Φορτίστηκα σε σημείο που άρχισα να κλαίω μόλις αυτή η κυρία έφυγε απο κει. Η "Σ" έσπευσε να μ'αγκαλιάσει, να με φιλήσει και μου λέει "γιατί;". Της λέω "είδες πόσο χρονών είναι η κυρία; Τελικά με πειράζει η διαφορά ηλικίας". Τελικά με πειράζει που άλλα ήθελα να κάνω στα 27 μου και άλλα κάνω. Τι να κάνω όμως; Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα. Παίρνω βαθιά ανάσα και προχωρώ. Απλά φαίνεται έχω και τις στιγμές αδυναμίας μου, και ας είχα καιρό να κλάψω...
Την ίδια μέρα ήρθε η "Σ" στις 17.00 και είδαμε ταινία ξάπλα στο δωματιό μου. Κατα τις 20.00 είπαμε να κοιμηθούμε λίγο αλλά πιο πολύ μιλούσαμε για κάποια θέματα της "Σ". Όπως παλιά, όπως πάντα. Εκείνο το απόγευμα πρώτη φορά ξάπλωσα απο τη δεξιά μου πλευρά μετά απο ένα μήνα απο την εγχείρηση. Ίσως τελικά ήθελα ένα άτομο δίπλα μου για να το κάνω και πιο πολυ φοβόμουν να μην πονέσει το χέρι μου. Σηκωθήκαμε για φαγητό και χαζεύαμε τηλεόραση ως τις 23:00. Κοινώς λιώσαμε! Ήταν να βγούμε εκείνο το βράδυ αλλά τελικά βαρεθήκαμε.
Χθες Σάββατο είχε ωραία λιακάδα και πήγα με τη "Ν" για καφέ και κάτι μικροψώνια. Πήρα και μια κρέμα ανάπλασης για το τραύμα μου. Γύρισα σπίτι, έφαγα και πήγα με τη μαμα μου παραθαλάσσια για έναν ακόμη καφέ (για την ακρίβεια τσάι πίνω πια). Ήρθε σπίτι αργότερα η θεία μου και καθήσαμε. Το βράδυ πήγα σπίτι της "Σ" και είδαμε ταινία ως τη 1.00.
Αυτά λοιπόν έκανα.
Σήμερα έχει πάλι ήλιο και η θερμοκρασία είναι στους 9 βαθμούς. Χθες καθώς γύριζα το βράδυ προβληματίστηκα. Τελικά στο photo finish της ζωής ποιος τερματίζει πρώτος; Το σώμα ή η ψυχή; Τι είναι αυτό που φθείρεται πιο γρήγορα; Αισθάνομαι ότι γέρασα, σαν να το βλέπω στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω αν είναι αντανάκλαση της ψυχής. Ίσως, μάλλον.

Άλλη μια μέρα

Καλημέρα!

Αυτές τις μέρες γράφω πρωί. Σχετικό είναι το πρωί.. όταν τέλος πάντων σηκώνομαι(που δεν είναι και πολύ νωρίς). Ευτυχώς απο τη Δευτέρα δεν πονάω. Είναι σημαντικό να μην πονάς, οι μέρες περνούν πιο εύκολα :-). Χθες πέρασα καλά, βγήκα, για shopping ;-) και για supermarket. Το απόγευμα χουζούρεψα και κατα τις 19:00 ήρθε η "Σ", και έμεινε ως τις 23:30.

Έχω μια περίεργη αυπνία αυτές τις νύχτες...ίσως ξυπνώ απο την προσωπική μου νάρκωση σιγά σιγά...Χαζεύω τηλεόραση ως αργα η αλήθεια είναι, όταν όμως κλείνω την tv, αν και νυστάζω, ο ύπνος δεν έρχεται τόσο εύκολα. Δεν μπορώ να πω ότι σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο ή έντονα... γι'αυτό λέω ότι είναι περίεργη η αυπνία.

Ωστόσο χθες σκέφτηκα ότι ενώ αγάπησα τη "μισή" μου πλευρά θα 'θελα τελικά να την αγαπήσει και κάποιος άλλος. Θα 'θελα κάποιος να τη δει σαν να βλέπει κάτι πολύ καθημερινό, να κοιτάξει το τραύμα μου και αντι να στρέψει το βλέμμα να σκήψει να φιλήσει την πληγή μου και να την αγαπήσει. Να ξορκίσει μαζί μου το κακο.

Σήμερα συννέφιασε. Πάει ο χθεσινός ήλιος! Μου έστειλε sms η "Ν" > "Κι ας έχει μουντό καιρό, εμείς στο μυαλό μας έχουμε λιακάδα". Λέτε να αποκτήσω την "Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού;".

Καλημέραα!

Σήμερα είναι μια πολύ ωραία μέρα!Χαίρομαι για το τίποτα, ή τελικά για κάτι! Χαίρομαι που έχει ΗΛΙΟ!!!
Χαίρομαι που απο το προηγούμενο ποστ μέχρι το σημερινό, πέρασε Δευτέρα βράδυ η "Ν" και πήγαμε το βράδυ για κρέπα. Χαίρομαι που χθες ήρθε η "Σ" και πήγαμε για καφέ παραθαλάσσια και σχεδόν βραδιάσαμε. Χαίρομαι που ήρθε το ίδιο βράδυ σπίτι μου και έφερε και τον σκύλο της που κάθε φορά που με βλέπει τρελλαίνεται απο τη χαρά του! Χαίρομαι που θα ετοιμαστώ τώρα και θα πάω για καφέ με τη μαμά μου. Χαίρομαι γι'αυτή τη μέρα και για όλες όσες κερδίζω. Χαίρομαι που έχω συναισθήματα για τους γύρω μου, χαίρομαι που είναι αμοιβαίο.
Χαίρομαι που μπαίνω εδώ και βρίσκω μηνύματα χαράς και αισιοδοξίας.

Ας πιστέψουμε όλοι μας σε καλύτερες μέρες και ας κάνουμε το "μικρό" "μεγάλο" αν πρόκειται να χαρούμε :-)

Καλησπέρα!

Καλή βδομάδα. Δε ξέρω τι ακριβώς μπήκα να γράψω τώρα αλλά το σίγουρο είναι ότι κάτι θέλω να εξωτερικεύσω.
Είναι Δευτέρα και ήρθα απο το Σάββατο σπίτι μου, όμως ακόμη οι φίλες μου να 'ρθουν να με δουν. Και μεταξύ μας...ούτε απόψε νομίζω πως θα 'ρθουν. Σκέφτομαι ότι αν η απουσία τους συνεχιστεί για πολύ τότε θα τη συνηθίσω.
Απο χθες πονάω λες και με έχουν σαπίσει στο ξύλο. Πονάνε τα κόκαλά μου, το δέρμα μου, τα πάντα όλα μέσα μου, αρθρώσεις, μύες. Χθες δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, ήταν λες και στην πλάτη μου είχα καρφιά. Κάνω υπομονή...δεν είναι απο τα φάρμακα αλλά απο την ένεση που έκανα (οι παρενέργειές της). Μέχρι και το σαγόνι μου πονάει όταν το ακουμπώ. Όσο για τα μαλλιά μου, πέφτουν και πέφτουν. Νόμιζα ότι δε θα με πείραζε αλλά τελικά είναι λίγο σοκαριστικό να φεύγουν τα μαλλιά σου τούφες. Δε με πειράζει όμως το αποτέλεσμα (το ποσοστό που θα φύγει) αλλά αυτό το θέαμα "μαλλιά παντού".
Τελικά το δύσκολο κομμάτι δεν ήταν η εγχείρηση, ούτε η μαστεκτομή. Το δύσκολο κομμάτι είναι τώρα. Πρέπει να μάθω στις καλές και κακές μέρες. Να μη με νοιάζει ο ενδεχόμενος πόνος, ή η ατονία και να ελπίζω σε καλύτερες μέρες!

Η ζωή σε νούμερα

Σήμερα είναι 6 Ιανουαρίου. Εϊναι η έκτη μέρα του χρόνου αλλά η δεύτερη μέρα του 2008 που περνώ στο σπίτι μου γιατί στις 2/1 είχα φύγει για Αθήνα και γύρισα μόλις χθες. Με ψυχραιμία άκουσα το γιατρό να μου δίνει 4+4 χημειοθεραπείες τον Δεκέμβρη. Στα γενέθλιά μου έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία και εκεί, στην κλινική, στον όροφο -3, με το σωλινάκι στο αριστερό μου χέρι, την κάσκα στο κεφάλι και το κινητό σε ανοικτή ακρόαση (για τις ευχές) έκλεισα τα 27 μου. Ήταν πολύ σκληρή εκείνη η μέρα, και ας μου λέει η "Σ" "Σιγά τι είναι τα γενέθλια, μην είσαι τόσο ρομαντική!". Κι όμως, όταν έρχονται τα πάνω κάτω, έρχονται τελικά μαζικά. Δεν ήθελα και εγώ να είναι στα γενέθλιά μου η πρώτη φορά, ο πατέρας μου όταν άκουσε την ημ/ία σκοτείνιασε, ο μπαμπάς μου που κάθε χρόνο τα ξεχνάει...
Έχω άλλες 6 θεραπείες που σημαίνει ότι κάθε 15 μέρες ετοιμάζω βαλιτσάκι για Αθήνα. Απο την πρόσφατη δεύτερη χημειοθεραπεία μου στις 3/1 βλέπω ότι παρόλη την κάσκα, το μαλλί μου πέφτει. Και πέφτει τούφες τούφες. Είναι όλα περίεργα. Είμαι ακόμη κάτω απο σοκ...Μέσα σε μια βδομάδα συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι θα ξυπνήσω χωρίς τον μαστό μου μετά τη νάρκωση. Βίωσα την απώλεια του μαστού και ζω σε ένα σώμα βομβαρδισμένο, και τώρα κάθε που ντύνομαι, ξεντύνομαι και πλένομαι βλέπω το σώμα μιας Αμαζόνας. Το αντικρίζω όμως με μεγάλη ψυχραιμία. Είναι το σώμα μου (σκεφτομαι) και το αγαπώ. Μπορώ να πω ότι αγγίζω περισσότερο την "άδεια" μου πλευρά παρά το στήθος μου. Καλωσόρισα το επίπεδό μου στέρνο στην καινούργια μου καθημερινότητα τόσο που δε θέλω να σκέφτομαι την αποκατάσταση (που σίγουρα αργεί ακόμα). Το πήρα απόφαση ότι για ένα διάστημα, εφ'όσον δεν θα εργάζομαι, οι μέρες μου θα ξεχωρίζουν σε "καλές" και "κακές" αναλόγως με το πόσο θα με ζορίζει η υγεία μου. Το χέρι μου ας πούμε που έχασε 3 λεμφαδένες μια μουδιάζει, μια πονάει, μια αγκυλώνεται και μια είναι καλά. Κάνω απλές ασκήσεις για να το βοηθήσω...
Μερικά βράδια σκέφτομαι ότι θα ήταν ότι πιο πολύτιμο δώρο για μένα, ένας άνθρωπος που θα μου πάρει τον πόνο. Έτσι να με ακουμπήσει και να μην ξαναπονέσω πουθενά, ούτε στο σώμα ούτε στην ψυχή. Να τα ξεχάσω όλα. Τελικά όμως ένας μόνο άνθρωπος με τέτοια αποστολή δεν πρόκειται να περάσει απο δω. Ακόμα και οι φίλοι, χάνονται και αυτοί...Ίσως γι'αυτό στα δύσκολα οι άνθρωποι στρέφονται στο Θεό (κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ακόμα).

Γύρισα!

Είμαι χαρούμενη που γύρισα, όχι μόνο επειδή είμαι σπίτι μου αλλά επειδή βρήκα 6 πολύ ζεστούς ανθρώπους να μου γράφουν λόγια όμορφα. Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου! Διάβασα με μεγάλη συγκίνηση τα σχόλιά σας, σήμερα που γύρισα και οι φίλες μου εδώ (ενώ ξέρανε την ώρα) δεν μπήκαν στον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο (και έχουν περάσει 2 ώρες απο την άφιξή μου). Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω όμως τη συμπεριφορά τους να με φθείρει. Χαίρομαι πραγματικά γι'αυτο το blog, όποια και να είναι τα κίνητρα των αναγνωστών μου εδώ, τα σέβομαι. Βιάζομαι να σας πω τα νέα!

Η θεραπεία μου πήγε καλά. 3/1 μπήκα στην κλινική για κάπου τρεις ώρες. Αυτή τη φορά τα φάρμακα μου τα χορήγησαν απο μια φλέβα πλάγια του καρπού γιατί είδαν τις πιο πανω φλέβες μου κάπως ταλαιπωρημένες. Δεν με πείραξε όμως, είπα συνεχίζουμε. Δίπλα μου ήταν μια γυναίκα γύρω στα 60 για την ίδια θεραπεία και μάλιστα ήταν η πρωτελευταία της εκείνη τη μέρα. Σκέφτηκα ότι κάποτε θα φτάσει και η δική μου προτελευταία, και τελευταία. ΑΧ! Είχα τους γονείς και τους συγγενείς μου και πέρασε η ώρα γρήγορα. Είχα πει και στη "Σ" να ρθει αλλά είχε άλλα πιο ωραία δικά της να κάνει. Ας είναι...
Φόρεσα πάλι την κάσκα και δεν άντεξα...ρώτησα τον "κασκά" (που λέω και 'γω) σε ποσους βαθμους μπαίνει το κεφαλάκι μου. Αστειευόμενος με ρώτησε αν ξέρω το "Χωριό του Άγιου Βασίλη", για να μου πει μετά ότι έχω στο κεφάλι μου -22 βαθμούς! Ας είναι (είπα και γι'αυτό). Κατα τη διάρκεια πείνασα και έφαγα και ένα σάντουιτς. Αυτή τη φορά δεν ένιωσα την εξάντληση της πρώτης φοράς. Μάλλον ο οργανισμός μου συνηθίζει στο φάρμακο...Αυτή τη φορά έκανα την επόμενη της θεραπείας την ενεσούλα μου, διαφορετική απο εκείνες της πρώτης φοράς. Δεν είχα εμετούς και ζαλάδες γι'αυτο επιμένω στο "μην ακούτε τι λένε οι άλλοι, ο καθένας είναι ξεχωριστή περίπτωση".
Την επόμενη μέρα της θεραπείας ήρθε στην Αθήνα και με είδε η φίλη μου η "Ρ". Η "Ρ" είναι καλή φίλη απο το Παν/ιο αλλά δε μένει στην ίδια πόλη με μενα και όλα όσα έγιναν τα έμαθε απο τηλεφώνου. Χάρηκα που την είδα, είχα να τη δω απο τον Αύγουστο που βρεθήκαμε στο ίδιο νησί. Αχ βρε "Ρ", τι να πεις και εσύ; Που να μαντέψουμε το μέλλον μας πιτσιρίκες στο Α.Π.Θ τότε που δε σκάγαμε για τίποτα! Τόσα χρόνια θεωρούσα ότι εγώ στήριζα τη "Ρ". Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε τα δικά της, τη συμβούλευα, την παρηγορούσα και προχθές έφτασε η σειρά της. Τι ψύχραιμα που με κοιτούσε η "Ρ", νομίζω μάζεψε όσο περισσότερο κουράγιο είχε (είχε τελικά;). Τελικά ο άνθρωπος έχει περισσότερες δυνάμεις απο αυτές που βλέπεις. Και η "Ρ" εκει, μου είπε ότι δεν είναι τίποτα και ότι θα τα καταφέρω. Και εγώ δε τη μιζέριασα, της είπα "Θα τα καταφέρω".

Πρώτη Μέρα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑ!

Το 2007 μου λείπει ήδη :-) Δεν ξέρω αν θα περάσω το ίδιο καλά και φέτος. Τόσο καλά όσο πέρσι αποκλείται με τα δεδομένα που έχω (για να λέμε και την αλήθεια). Έχω πολλές αναμνήσεις απο το '07. Φοβάμαι για το '08, το παραδέχομαι αλλά προσπαθώ να "μη φοβάμαι τις φοβίες μου".

Φάγαμε όλοι μαζί σήμερα. Καλά ήταν. Ξάπλωσα για λίγη ώρα αλλά το ντοκιμαντερ για την Κάλας δε με άφησε να κοιμηθώ. Η "Ν¨ με ξεσήκωσε για βόλτα και πήγα για τον πρώτο καφέ του έτους. Γύρισα κατα τις 9, έκανα μπανάκι, σε λίγο θα ρθει η "Σ" για ταινία. Παράλληλα μαζεύω τα πράγματά μου για αύριο. Ήρθε η ώρα, φεύγω αύριο για Αθήνα. Στις 3/1 είναι η 2η χημειοθεραπεία. Έκανα και την εξέταση αίματος και είμαι έτοιμη. Μάλλον επιστρέφω στις 5/1. Δε ξέρω κατα πόσο θα μπορώ να ποστάρω απο την Αθήνα, θα το 'θελα όμως και θα το προσπαθήσω! Ένα είναι σίγουρο, θα σκέφτομαι αυτό το Blog και τους αναγνώστες-φίλους μου.

Σας χαιρετώ προς το παρόν!
Με υγεία το νέο έτος!