Τρεις του Δεκέμβρη να περνάς!

Αγαπητή φίλη/φίλε

να που ανταμώνουμε εδώ και το 2019. Ποιος το περίμενε; Μετά από 12 χρόνια;

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Το 2007 σκεφτόμουν πως τα "10 χρόνια μετά" δεν θα έρθουν ποτέ.. ή ίσως δεν θα έρθουν ποτέ..Κι όμως, τα δέκα ήρθαν και πέρασαν και βρίσκομαι στα 12 χρόνια μετά cancer free και είμαι για πολλοστή φορά στην ησυχία του σαλονιού μου μπροστά στην οθόνη του λαπτοπ και σου γράφω!

Ο Δεκέμβρης ως μήνας του χειρουργείου μου το 2007 έδωσε μαζί με την ταινία Sweet November το όνομα σε τούτο αυτό το Blog το οποίο γεννήθηκε σε μια εποχή που τα blogs δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα... να μην αναφερθώ καν στα social... facebook είχαμε αλλά δεν ποστάραμε... 

Γράφω 12 χρόνια προς τον άγνωστο αναγνώστη μου, με ένα χαμόγελο πάντα για το (συνήθως) θετικό μήνυμα που εκπέμπω! Προσπαθώ για την ελπίδα μια ζωή...και τα τελευταία χρόνια ακόμη περισσότερο! Η ελπίδα είναι εκείνο του πουλί που περιγράφει η ΄Εμιλυ Ντίκινσον σε ένα τόσο ξεχωριστό γνωστό της ποιήμα: 

"Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί,
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς.
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη,
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ, ούτε στην έσχατη ανάγκη,
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο, από μένα."

Το έχω ακούσει αυτό το πουλί κι εγώ..... στην πιο παγωμένη γη και στην πιο παράξενη θάλασσα.

Έχω βγει από τα περισσότερα σκοτάδια της ζωής μου 12 χρόνια μετά τη μέρα (σαν σήμερα) που καθόρισε όλα όσα είμαι σήμερα. Περίεργο ε; Μα... πριν τον καρκίνο ήμουν παιδί 27 ετών, πόσα ήξερα τότε για τη ζωή; Το ένα τέταρτο από όσα ξέρω τώρα...

Είτε μου αρέσει είτε όχι, με τον καρκίνο μεγάλωσα...από τα 27 κεράκια έφτασα στα 37 και 2 έτη της ζωής μου. Δεν αισθάνομαι μεγάλη παρά μόνο στους αριθμούς. Νιώθω πως η καρδιά μου δεν γέρασε μια στάλα, νιώθω έτοιμη να τρέξω με τα παιδιά στην πλατεία, να πάρω καινούριο ποδήλατο, να περπατήσω ξυπόλητη στην άμμο, να σκαρφαλώσω ένα δέντρο, να λερωθώ με παγωτό. Κανείς δεν θα έπρεπε να στερείται όλα όσα περιέγραψα για τίποτα και για κανένα. Η ηλικία είναι λιγάκι μια κοινωνική κατασκευή που μας θέλει καλές κόρες και αδερφές, άξιες συζύγους, αξιέπαινες μητέρες, αξιόλογες γιαγιάδες... και μετά;  Και μετά ο χρόνος στα χέρια μας, ο μοναδικός που μας ανήκει είναι εκείνος ο αιώνιος. Και μετά σιωπή. Η ζωή μια μέρα τελειώνει και τα όνειρα πετάνε σαν μαύρα πουλιά προς άγνωστη κατεύθυνση. Μια μέρα τα έχουμε όλα χάσει πριν καλά καλά τα ζητήσουμε...

Αν έχω κάποιες σκέψεις φέτος, 12 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα που άλλαξε τον κόσμο μου είναι να βγείτε μπροστά και να διεκδικήσετε όλα όσα θέλετε. Δεν θα τα καταφέρετε παντού, όμως θα φτάσετε σε καλό σημείο. Καταγράψτε τους στόχους σας πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, δείτε ποιος θα είστε στο μέλλον..Αγκαλιάστε τον εαυτό σας. Όλοι μα όλοι μας εκεί έξω δίνουμε έναν προσωπικό αγώνα, η επιτυχία είναι κάτι υποκειμενικό. Μην αφήνετε καμιά δυσκολία να καθορίσει τη ζωή σας. Εγώ έκανα τη δυσκολία καθημερινότητα, την αγκάλιασα, ψυχή και σώμα και αποφάσισα να πορευτώ με αυτό αφού δεν μπορώ να το αποφύγω.

Το έχω γράψει πολλές φορές πως θα ζούσα χωρίς αυτό αλλά...ήρθε και ζω 12 χρόνια ΜΕ αυτό. Δεν ήξερα τίποτε γι αυτό, τώρα ξέρω πολλά μα όχι όλα. Αποφάσισα στον πρώτο χρόνο πως μια ζωή με φόβο ΔΕΝ είναι ζωή...οπότε επέλεξα να αγαπώ παρά να φοβάμαι το μέλλον. Επέλεξα να ζω χωρίς να σκέφτομαι πως θα ξανα αρρωστήσω, να σκέφτομαι πως πάντα θα είμαι καλά! Και να μαι!

Κανείς ποτέ δεν έμαθε με ακρίβεια την ημέρα και ώρα του θανάτου του, άρα εγώ πως θα την μαντέψω; Το νήμα της ζωής κόβεται καθημερινά για πολλούς και ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο για όλους εμάς που σήμερα ζούμε... Χαλάρωσε....άκου την καρδιά σου και νιώσε τη ζωντάνια της. Θυμήσου τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις και ψάξε αν μπορείς να γίνεις αυτό που ήθελες πάντοτε. Πες πολλά ναι στον εαυτό σου, λιγότερα σε άλλος... Γίνε καλός με εσένα, πήγαινε τον ευατό σου μια βόλτα κι ένα ταξίδι, χαμογέλασέ του στον καθρέφτη, κοίτα να τον καλο μάθεις!

Να αγαπάς τη ζωή και ακόμη κι αν δεν σου προσφέρει αυτό που θα ήθελες να τη συγχωρείς. Αγάπησα τη ζωή μου όταν σκέφτηκα πως είναι η μοναδική ζωή που έχω και προσπάθησα στην έρημο των κακών συνθηκών να φυτέψω ένα λουλούδι. Μπορεί να μην άνθισε από την αρχή αλλά το φρόντισα πολύ και έβγαλε λουλουδάκι.

Ναι, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, είναι κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και τρώω τα γόνατά μου στα πέντε μου. Αλλά προσπαθείς ξανά με το ποδήλατο γιατί ο στόχος σου είναι πως μια μέρα θα τα καταφέρεις, θα μάθεις, δεν θα ματώνουν πλέον τα γόνατά σου και θα ξανοιχτείς σε μεγάλες πορείες σταδιακά, θα μεγαλώσεις και η μαμά δεν θα σου φωνάζει να γυρίσεις νωρίς, θα ανοίξεις τα φτερά σου και θα καλύψεις πολλά χλμ, ακόμη και νύχτα.

Κάπως έτσι είναι φίλε η ζωή, σκληρή αλλά και όμορφη και καμιά φορά φανταχτερή.Ακόμη και μέσα στη μοναξιά του ο καθένας μας βρίσκει κάτι θετικό. Ξύπνα και δες τα θετικά της κάθε μέρας σου! Θα δεις ότι είναι αρκετά, αρκεί να το θελήσεις! Να εστιάζεις στα θετικά της ημέρας σου, αυτά τα μικρά είναι ο θησαυρός σου!

Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου, στους συγγενείς και στους καλούς φίλους. Οι άνθρωποι θα γίνουν το φάρμακό σου μια μέρα που δεν θα χρειάζεσαι άλλο θεραπείες. Άσε την αγάπη να σε αγκαλιάσει και να ζεστάνει κάθε άκρη του ταλαιπωρημένου σου κορμιού. Αξίζεις τα καλύτερα μα και τα ίδια τα καλύτερα είναι υποκειμενικά. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με τις ζωές των άλλων, κάθε ένας είναι μια μονάδα ξεχωριστή. Πειραματίσου, άλλαξε, αγάπησε, ξέχνα, μάλωσε, ΖΗΣΕ!

Ξεκίνα από σήμερα, ξεκίνα από μια μέρα που σου άλλαξε τον κόσμο σου και φτιάξε το δικό σου μέλλον! Κανείς δεν ξέρει πέρα απο σένα καλύτερα τον εαυτό σου! ΕΣΥ, ΕΣΥ, ΕΣΥ!

Σε φιλώ φίλη ή φίλε!
Ήσουν η συντροφιά μου σε πολλά μαύρα βράδια της ζωής μου!
Είμαι φέτος χαρούμενη σε αυτόν τον κόσμο, στην καθημερινότητά μου! Δεν ξέρω το μέλλον τι θα φέρει όμως ξέρω πως τα 12 χρόνια ζωής, χωρίς να κάνω πχ οικογένεια ήταν όμορφα, γλυκά και γεμάτα! Είχαν πολλές διαδρομές προσωπικές μα και στον κόσμο, ταξίδια, εκδρομές! Αξίζει το μονοπάτι της ζωής, ακόμη κι αν σε κάποια βήματα είναι μοναχικό, περπάτα! Δεν έχεις να χάσεις κάτι, ίσως πιο πέρα βρεις έναν άνθρωπο, ίσως μια σκιά και μια βρυσούλα για νερά, ίσως ακόμη και μια αλεπού να σε σαγηνέψει και να την ακολουθήσεις εκτός μονοπατιού. Ένα πολύχρωμο πουλί μπορεί πάντα να σε βοηθήσει να βρεις τον δρόμο σου πίσω στο μονοπάτι. Άκου τη φύση... εκείνη ξέρει και σε βρίσκει!

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΜΟΡΦΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ!