Ο Καρκίνος σε βρίσκει πάντα πρωτάρη! Βρε δεν πάει να είναι δεύτερη φορά, δεν πάει να είναι τρίτη; Ακόμα κι αν το έχεις περάσει μια, ή και δύο, όταν συμβαίνει ξανά σε εσένα ή σε κάποιον δικό σου, πάλι πρωτάρη θα σε βρει.
Νομίζεις πως ξέρεις τι να κάνεις για να βοηθήσεις (;) συμπαρασταθείς (;) σταθείς δίπλα (;) σε ένα άτομο κοντινό σου που πάσχει αλλά η ιστορία ξετυλίγεται αλλιώς. Πολλές φορές αισθάνθηκα άχρηστη προς τη "Σ", δεν μπορώ να προσδιορίσω πως και τι ή γιατί αλλά ναι, εγώ που βοήθησα και στάθηκα σε τόσο κόσμο πάνω απο 10 χρόνια εδώ απο αυτή τη γωνίτσα τη διαδικτυακή δεν μπόρεσα να δώσω πολλά στη "Σ". Ίσως να μην είχε ανάγκη από κάτι, ίσως να μην ήθελε να με φθείρει. Δεν έχω απαντήσεις πια, όσο κι αν πιστεύω πραγματικά πως οι απαντήσεις στα ερωτηματικά του καθένα μας είναι μέσα μας!
Νιώθω πολλές μέρες κατά καιρούς ότι δεν μπορώ να προλάβω τη ζωή, να μαντέψω τι θα γίνει μετά, να σιγουρευτώ πως οι άνθρωποι θα είναι εκεί, τα συναισθήματά τους θα είναι ακέραια. Ο καρκίνος για τρίτη φορά στη ζωή μου έθεσε και θέτει σε κίνδυνο την καθημερινότητά μου. Νομίζαμε κι εγώ και η "Σ" ότι ξέραμε τα πάντα, αλλά όπως είχε πει κάποτε ένας γιατρός "ο κάθε ασθενής είναι μια ξεχωριστή περίπτωση". Ευτυχώς μην τρομάζεις, η "Σ" είναι μια χαρά, τόσο καλά στις δραστηριότητές της και στην καθημερινότητά της που πολλές φορές τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό που είμαι πλέον ΕΓΩ αυτή που ξεχνάει πως η "Σ" φοράει διατατήρες, είναι καρκινοπαθής και σύντομα θα μπει στο χειρουργείο για δεύτερη φορά για το μόνιμο ένθεμα. Φοβερό ε; Πριν χρόνια γκρίνιαζα εδώ πως οι άνθρωποι με είχανε ξεχάσει πως είμαι καρκινοπαθής και πως συνεχίζουν με τη ζωή τους ενώ παράλληλα μου συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασα τίποτα.
Εγώ ήθελα να νιώθω λιγάκι καρκινοπαθής για να με νταντεύουν! Η "Σ" βγάζει προς τα έξω πως δεν θέλει να τη νταντεύω...
Είναι αυτό που είχα πει κάποτε για μένα όταν τελείωσα με όλα "όταν τα φώτα σβήσουν τι κάνεις;" "όλοι νομίζουν πως τελείωσες με θεραπείες και χειρουργεία και ότι είσαι καλά". Η ψυχή σου λοιπόν το ξέρει!Θέλω να αποφύγω το μελό αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πέρασα πολλές άγρυπνες νύχτες σκεπτόμενη τι κάνω λάθος με τη "Σ", ποιά είμαι, γιατί δεν κολλάει η παρέα, τι θέλει η κάθεμιά...; Πριν λίγες μέρες σκέφτηκα πως όταν αρρώστησα το 2007 είχα την ανάγκη να βρω κάποιες ομοιοπαθουσες αλλά παράλληλα ήθελα να είμαι με υγιείς ανθρώπους που δεν ξέρουν απο νοσοκομεία. Αυτό πως το είχα ξεχάσει; Για τη "Σ" είμαι μια καρκινοπαθής που αν και δεν το κάνω το να μιλάω γι αυτό, ίσως της θυμίζω νοσοκομεία...ίσως θέλει κι αυτή να είναι με υγιείς μόνο. Προσπαθώ να μην αδικώ κανέναν με τις επιλογές του, ουτε τον τρόπο σκέψης να κριτικάρω. Επίσης όταν αρρώστησα, για να μη χάσει η "Σ" τη φίλη της (τότε μόνο μεταξύ μας κάναμε παρέα) έμεινα πλάι της, μπορούσα δεν μπορούσα πάντα βγάιναμε και βρισκόμασταν, δεν κλείστηκα στον ευατό μου ποτέ γιατι δεν ήθελα η "Σ" να χάσει τη φίλη της (άκου τώρα σκέψη σύνθετη στα 27!!! ωστόσο ήταν κάτι που δούλεψε σούπερ γιατί δεν έπαθα κατάθλιψη με το να βγάινω και να είμαι με τη "Σ")
Το περιστατικό της "Σ" μου άνοιξε φέτος άλλους δρόμους και τροφή για σκέψη. Είδα και βλέπω τον εαυτό μου απο τη μεριά της φίλης που νοσεί η φίλη της. Είδα τον καρκίνο στη "Σ" σε νοσούσα μέσα σε πυρηνική οικογένεια και δη σε ρόλο μαμάς. Προσπάθησα για καιρό να εφαρμόσω το δικό μου φίλτρο, νοερά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "εγώ τότε είχα κάνει αυτό..." όμως τι νόημα έχει; Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά, η κάθε μιά μας απο τη θέση της. Τα γράφω εδώ για να τα εμπεδώσω αλλά και να τα θυμάμαι τους επόμενους μήνες. Έτσι είναι όμως όντως.Και το καλύτερο κομμάτι;;; Δεν φταίει καμιά μας γι αυτά που σκέφτεται και για τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται συμπεριφορές, αφομοιώνει τη δράση και περνάει στην αντίδραση.
Όλη αυτή η ιστορία που ξεκίνησε με τη "Σ" το Σεπτέμβρη του 2017 ήταν ένα ακόμη σχολείο και για τις 2 μας. Νομίζεις είσαι έτοιμη για τα πάντα κι ότι τα ξέρεις όλα πολύ καλά, όμως... ΝΟΜΙΖΕΙΣ.
Το ευτύχημα ήταν ότι η "Σ" πήγε πάρα πολύ καλά με όλα! Είναι σε τελική ευθεία για να βάλει τις σιλικόνες της και να ξεφορτωθεί τους άκαμπτους διατατήρες, είναι μέσα στη ζωή και περνάει καλά ξεκλέβοντας χρόνο για ταξίδια και βόλτες με τον άνδρα της. Ήθελα πάρα πολύ να τη βοηθήσω και με το ρήμα αυτό εννοώ να κάνουμε πράγματα μαζί, βόλτες, καφέδες, να της πάρω το βάρος της ασθένειας, να θυμηθεί πως είμαι το ίδιο άτομο που κάποτε με καρκίνο stage 3 έδινα στον εαυτό μου ελπίδες και πέρασα τη 10ετία ενώ αυτή είναι grade 1 και είναι σίγουρα σε καλύτερη μοίρα.
Μπορεί και να την πίεσα (το ομολογώ) με το να προσπαθώ να είμαι πλάι της σε στιγμές που δεν ήθελε, αλλά ήθελα να είμαι εκεί! Θεωρώ ανθρώπινη τη δική μου πλευρά και τη δική της επίσης. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλήξω πως στον καρκίνο δεν υπάρχουν "σωστά" και "λάθη" υπάρχει ο ασθενής και το περιβάλλον του, δύο ξεχωριστές δυναμικές. Όμως να ξέρετε ότι δικαιούται να πιέσει και ο ασθενής αλλά και το περιβάλλον του. Το περιβάλλον του, aka οι άνθρωποι οι κοντινοί του απο ενδιαφέρον και αγάπη νιώθουν κάθε δικαίωμα να είναι στην πρώτη γραμμή, να μαθαίνουν ιατρικά νέα, να περνάνε χρόνο με τον ασθενή, να νιώθουν πως για να είναι κοντά πάει να πει πως μετράνε για τον ασθενή αλλά και ο ασθενής έχει τελικά δικαίωμα να χαλαρώσει ή να πυκνώσει μια σχέση και μια επαφή. Δεν συνηθίζω να αφήνω τις σχέσεις στα χέρια των άλλων απο ανασφάλεια για το πως θα τη διαχειριστούν. Αυτό, στις σημαντικές σχέσεις της ζωής μου με έχει φάει. Μου το είχε πριν 10 χρόνια επισημάνει η ψυχολόγος που έβλεπα όσο έκανα χμθ πως φοβάμαι να αφήσω στον άλλο το χειρισμό της επαφής-επικοινωνίας. Ναι, φοβάμαι.... φοβάμαι την άμβλυνση σχέσεων και στην παρούσα φάση με τη "Σ", την απειλή που φέρνει ποικιλοτρόπως ο καρκίνος.
Δε φταίει κανείς που νοσήσαμε ακριβώς απο τα ίδια καρκινάκια. Δε φταίω που προηγήθηκα. Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση της και να κάνω την αυτοκριτική μου. Ο καρκίνος της "Σ" μας επηρέασε και τις 2 πολύ. Νόμιζα όταν ξεκινήσαμε (θα βάλω πληθυντικό και για τη "Σ") ότι ξέραμε, πως βαδίζαμε στα γνωστά, η μία θα είναι η δύναμη της άλλης, θα γιορτάσουμε σύντομα τη ζωή...δεν βγήκε όμως προς το παρόν έτσι. Δεν κατηγορώ τη "Σ" απλά παραθέτω την εμπειρία μου! Ο καρκίνος βρίσκει τους δικους του τρόπους είτε να σμίξει ανθρώπους είτε να τους θέσει σε νέα κλίμακα και μπορεί να κάνει ανακαταταξη σχέσεων. Η συζήτηση πάντως βοηθάει αρκετές φορές.
Ήθελα να δώσω πολλά, κατάλαβα όμως πως μπορείς να δώσεις όσα ο άλλος θέλει να πάρει. Αν θες να δώσεις 10 και έχει χώρο για 5 θα πάρει απο εσένα τα 5. Ξερω....δεν θα έπρεπε να το παίρνω τόσο προσωπικά, είναι όμως καιρός να γράψω εδώ έτσι για την ιστορία πως τους τελευταίους μήνες (κάπου 7) πέρασα πολλά προσωπικά σκαμπανευάσματα. Εφόσον δεν βοηθούσα σε κάτι ουσιαστικό τη "Σ" έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πειράζει, ότι παραμένουμε κολλητές κι ας μην μοιραζόμαστε τα πάντα όλα, κι ας κάνουμε μέρες να βρεθούμε κι ας κάναμε για πρώτη φορά στα χρονικά 10 μπάνια μαζί το καλοκαίρι. Έπρεπε να μάθω σε ένα νέο μοτίβο πως η προτεραιότητα τώρα ήταν και είναι η "Σ" και τα δικά μου συναισθήματα και οι όποιες σκέψεις μου σε δεύτερη μοίρα. Να ξέρετε ένας επιπλέον κανόνας έιναι πως αυτό δεν γίνεται σε μια νύχτα. Έπρεπε να βρω νέες παρέες να περναώ τον καιρό μου γιατί κάπως και τα ωράρια της "Σ" ήταν άλλα και τα ενδιαφέροντα επίσης. Έπρεπε για πολλοστή φορά να κάνω κάτι με τον εαυτό μου για να μη σκέφτομαι τι πέτυχε και τι απέτυχε λόγω καρκίνου...
Θέλω να είμαι ευγνώμων για το ότι είμαστε καλά και να παρακάμπτω τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα. Θέλει εξάσκηση όμως... Κατά καιρούς αισθάνθηκα πως για τη μεταξύ μας φιλία πάλι η ζωή μας ξεγέλασε και μας έκλεισε πονηρά το μάτι. Το σενάριο ξεπέρασε κάθε φαντασία και θα μπορούσαν να το πάρω και τελείως προσωπικά για τη ζωή για το τι μου σέρβιρε 10 χρόνια μετά τον πρώτο μου καρκίνο αλλά είπα να μην το κάνω, αποφεύγω την έκφραση "τι άλλο θα ακούσουμε;"
Ένιωσα πως δεν φταίω σε κάτι που ήρθαν έτσι τα πράγματα αν και πέρασε απο το μυαλό μου πως η "Σ" αγανάκτησε και με τον δικό μου καρκίνο αλλά και με του αδερφού της όταν της ήρθε καπάκι κι ο δικός της. Όμως αυτό δεν αλλάζει. τα πράγματα γίνανε όπως γίνανε..... σαμπως ξέραμε την εξέλιξη;Ποιός θα αρρωστήσει πρώτος.
Λέω κάπου εδώ να κλείσω αυτό το ποστ γιατί θα μπορούσα να γράφω ως το πρωί πράγματα που καταπιέζω 7 μήνες τώρα. Οκ, δεν είναι τόσο τραγικά όσο βαρύγδουπo ακούστηκε. Οι καταστάσεις σε ωριμάζουν θες δε θες, κι επειδή πάντα όλοι θέλουμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχεια ανάμεσα σε ανθρώπους που κάθε μέρα όλο και κάτι τους μεταμορφώνει αργά ή γρήγορα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας αρχικά κι έπειτα με τους άλλους.
Κλείνω...αύριο δουλειά!!!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Νιώθω πολλές μέρες κατά καιρούς ότι δεν μπορώ να προλάβω τη ζωή, να μαντέψω τι θα γίνει μετά, να σιγουρευτώ πως οι άνθρωποι θα είναι εκεί, τα συναισθήματά τους θα είναι ακέραια. Ο καρκίνος για τρίτη φορά στη ζωή μου έθεσε και θέτει σε κίνδυνο την καθημερινότητά μου. Νομίζαμε κι εγώ και η "Σ" ότι ξέραμε τα πάντα, αλλά όπως είχε πει κάποτε ένας γιατρός "ο κάθε ασθενής είναι μια ξεχωριστή περίπτωση". Ευτυχώς μην τρομάζεις, η "Σ" είναι μια χαρά, τόσο καλά στις δραστηριότητές της και στην καθημερινότητά της που πολλές φορές τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό που είμαι πλέον ΕΓΩ αυτή που ξεχνάει πως η "Σ" φοράει διατατήρες, είναι καρκινοπαθής και σύντομα θα μπει στο χειρουργείο για δεύτερη φορά για το μόνιμο ένθεμα. Φοβερό ε; Πριν χρόνια γκρίνιαζα εδώ πως οι άνθρωποι με είχανε ξεχάσει πως είμαι καρκινοπαθής και πως συνεχίζουν με τη ζωή τους ενώ παράλληλα μου συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασα τίποτα.
Εγώ ήθελα να νιώθω λιγάκι καρκινοπαθής για να με νταντεύουν! Η "Σ" βγάζει προς τα έξω πως δεν θέλει να τη νταντεύω...
Είναι αυτό που είχα πει κάποτε για μένα όταν τελείωσα με όλα "όταν τα φώτα σβήσουν τι κάνεις;" "όλοι νομίζουν πως τελείωσες με θεραπείες και χειρουργεία και ότι είσαι καλά". Η ψυχή σου λοιπόν το ξέρει!Θέλω να αποφύγω το μελό αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πέρασα πολλές άγρυπνες νύχτες σκεπτόμενη τι κάνω λάθος με τη "Σ", ποιά είμαι, γιατί δεν κολλάει η παρέα, τι θέλει η κάθεμιά...; Πριν λίγες μέρες σκέφτηκα πως όταν αρρώστησα το 2007 είχα την ανάγκη να βρω κάποιες ομοιοπαθουσες αλλά παράλληλα ήθελα να είμαι με υγιείς ανθρώπους που δεν ξέρουν απο νοσοκομεία. Αυτό πως το είχα ξεχάσει; Για τη "Σ" είμαι μια καρκινοπαθής που αν και δεν το κάνω το να μιλάω γι αυτό, ίσως της θυμίζω νοσοκομεία...ίσως θέλει κι αυτή να είναι με υγιείς μόνο. Προσπαθώ να μην αδικώ κανέναν με τις επιλογές του, ουτε τον τρόπο σκέψης να κριτικάρω. Επίσης όταν αρρώστησα, για να μη χάσει η "Σ" τη φίλη της (τότε μόνο μεταξύ μας κάναμε παρέα) έμεινα πλάι της, μπορούσα δεν μπορούσα πάντα βγάιναμε και βρισκόμασταν, δεν κλείστηκα στον ευατό μου ποτέ γιατι δεν ήθελα η "Σ" να χάσει τη φίλη της (άκου τώρα σκέψη σύνθετη στα 27!!! ωστόσο ήταν κάτι που δούλεψε σούπερ γιατί δεν έπαθα κατάθλιψη με το να βγάινω και να είμαι με τη "Σ")
Το περιστατικό της "Σ" μου άνοιξε φέτος άλλους δρόμους και τροφή για σκέψη. Είδα και βλέπω τον εαυτό μου απο τη μεριά της φίλης που νοσεί η φίλη της. Είδα τον καρκίνο στη "Σ" σε νοσούσα μέσα σε πυρηνική οικογένεια και δη σε ρόλο μαμάς. Προσπάθησα για καιρό να εφαρμόσω το δικό μου φίλτρο, νοερά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "εγώ τότε είχα κάνει αυτό..." όμως τι νόημα έχει; Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά, η κάθε μιά μας απο τη θέση της. Τα γράφω εδώ για να τα εμπεδώσω αλλά και να τα θυμάμαι τους επόμενους μήνες. Έτσι είναι όμως όντως.Και το καλύτερο κομμάτι;;; Δεν φταίει καμιά μας γι αυτά που σκέφτεται και για τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται συμπεριφορές, αφομοιώνει τη δράση και περνάει στην αντίδραση.
Όλη αυτή η ιστορία που ξεκίνησε με τη "Σ" το Σεπτέμβρη του 2017 ήταν ένα ακόμη σχολείο και για τις 2 μας. Νομίζεις είσαι έτοιμη για τα πάντα κι ότι τα ξέρεις όλα πολύ καλά, όμως... ΝΟΜΙΖΕΙΣ.
Το ευτύχημα ήταν ότι η "Σ" πήγε πάρα πολύ καλά με όλα! Είναι σε τελική ευθεία για να βάλει τις σιλικόνες της και να ξεφορτωθεί τους άκαμπτους διατατήρες, είναι μέσα στη ζωή και περνάει καλά ξεκλέβοντας χρόνο για ταξίδια και βόλτες με τον άνδρα της. Ήθελα πάρα πολύ να τη βοηθήσω και με το ρήμα αυτό εννοώ να κάνουμε πράγματα μαζί, βόλτες, καφέδες, να της πάρω το βάρος της ασθένειας, να θυμηθεί πως είμαι το ίδιο άτομο που κάποτε με καρκίνο stage 3 έδινα στον εαυτό μου ελπίδες και πέρασα τη 10ετία ενώ αυτή είναι grade 1 και είναι σίγουρα σε καλύτερη μοίρα.
Μπορεί και να την πίεσα (το ομολογώ) με το να προσπαθώ να είμαι πλάι της σε στιγμές που δεν ήθελε, αλλά ήθελα να είμαι εκεί! Θεωρώ ανθρώπινη τη δική μου πλευρά και τη δική της επίσης. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλήξω πως στον καρκίνο δεν υπάρχουν "σωστά" και "λάθη" υπάρχει ο ασθενής και το περιβάλλον του, δύο ξεχωριστές δυναμικές. Όμως να ξέρετε ότι δικαιούται να πιέσει και ο ασθενής αλλά και το περιβάλλον του. Το περιβάλλον του, aka οι άνθρωποι οι κοντινοί του απο ενδιαφέρον και αγάπη νιώθουν κάθε δικαίωμα να είναι στην πρώτη γραμμή, να μαθαίνουν ιατρικά νέα, να περνάνε χρόνο με τον ασθενή, να νιώθουν πως για να είναι κοντά πάει να πει πως μετράνε για τον ασθενή αλλά και ο ασθενής έχει τελικά δικαίωμα να χαλαρώσει ή να πυκνώσει μια σχέση και μια επαφή. Δεν συνηθίζω να αφήνω τις σχέσεις στα χέρια των άλλων απο ανασφάλεια για το πως θα τη διαχειριστούν. Αυτό, στις σημαντικές σχέσεις της ζωής μου με έχει φάει. Μου το είχε πριν 10 χρόνια επισημάνει η ψυχολόγος που έβλεπα όσο έκανα χμθ πως φοβάμαι να αφήσω στον άλλο το χειρισμό της επαφής-επικοινωνίας. Ναι, φοβάμαι.... φοβάμαι την άμβλυνση σχέσεων και στην παρούσα φάση με τη "Σ", την απειλή που φέρνει ποικιλοτρόπως ο καρκίνος.
Δε φταίει κανείς που νοσήσαμε ακριβώς απο τα ίδια καρκινάκια. Δε φταίω που προηγήθηκα. Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση της και να κάνω την αυτοκριτική μου. Ο καρκίνος της "Σ" μας επηρέασε και τις 2 πολύ. Νόμιζα όταν ξεκινήσαμε (θα βάλω πληθυντικό και για τη "Σ") ότι ξέραμε, πως βαδίζαμε στα γνωστά, η μία θα είναι η δύναμη της άλλης, θα γιορτάσουμε σύντομα τη ζωή...δεν βγήκε όμως προς το παρόν έτσι. Δεν κατηγορώ τη "Σ" απλά παραθέτω την εμπειρία μου! Ο καρκίνος βρίσκει τους δικους του τρόπους είτε να σμίξει ανθρώπους είτε να τους θέσει σε νέα κλίμακα και μπορεί να κάνει ανακαταταξη σχέσεων. Η συζήτηση πάντως βοηθάει αρκετές φορές.
Ήθελα να δώσω πολλά, κατάλαβα όμως πως μπορείς να δώσεις όσα ο άλλος θέλει να πάρει. Αν θες να δώσεις 10 και έχει χώρο για 5 θα πάρει απο εσένα τα 5. Ξερω....δεν θα έπρεπε να το παίρνω τόσο προσωπικά, είναι όμως καιρός να γράψω εδώ έτσι για την ιστορία πως τους τελευταίους μήνες (κάπου 7) πέρασα πολλά προσωπικά σκαμπανευάσματα. Εφόσον δεν βοηθούσα σε κάτι ουσιαστικό τη "Σ" έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πειράζει, ότι παραμένουμε κολλητές κι ας μην μοιραζόμαστε τα πάντα όλα, κι ας κάνουμε μέρες να βρεθούμε κι ας κάναμε για πρώτη φορά στα χρονικά 10 μπάνια μαζί το καλοκαίρι. Έπρεπε να μάθω σε ένα νέο μοτίβο πως η προτεραιότητα τώρα ήταν και είναι η "Σ" και τα δικά μου συναισθήματα και οι όποιες σκέψεις μου σε δεύτερη μοίρα. Να ξέρετε ένας επιπλέον κανόνας έιναι πως αυτό δεν γίνεται σε μια νύχτα. Έπρεπε να βρω νέες παρέες να περναώ τον καιρό μου γιατί κάπως και τα ωράρια της "Σ" ήταν άλλα και τα ενδιαφέροντα επίσης. Έπρεπε για πολλοστή φορά να κάνω κάτι με τον εαυτό μου για να μη σκέφτομαι τι πέτυχε και τι απέτυχε λόγω καρκίνου...
Θέλω να είμαι ευγνώμων για το ότι είμαστε καλά και να παρακάμπτω τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα. Θέλει εξάσκηση όμως... Κατά καιρούς αισθάνθηκα πως για τη μεταξύ μας φιλία πάλι η ζωή μας ξεγέλασε και μας έκλεισε πονηρά το μάτι. Το σενάριο ξεπέρασε κάθε φαντασία και θα μπορούσαν να το πάρω και τελείως προσωπικά για τη ζωή για το τι μου σέρβιρε 10 χρόνια μετά τον πρώτο μου καρκίνο αλλά είπα να μην το κάνω, αποφεύγω την έκφραση "τι άλλο θα ακούσουμε;"
Ένιωσα πως δεν φταίω σε κάτι που ήρθαν έτσι τα πράγματα αν και πέρασε απο το μυαλό μου πως η "Σ" αγανάκτησε και με τον δικό μου καρκίνο αλλά και με του αδερφού της όταν της ήρθε καπάκι κι ο δικός της. Όμως αυτό δεν αλλάζει. τα πράγματα γίνανε όπως γίνανε..... σαμπως ξέραμε την εξέλιξη;Ποιός θα αρρωστήσει πρώτος.
Λέω κάπου εδώ να κλείσω αυτό το ποστ γιατί θα μπορούσα να γράφω ως το πρωί πράγματα που καταπιέζω 7 μήνες τώρα. Οκ, δεν είναι τόσο τραγικά όσο βαρύγδουπo ακούστηκε. Οι καταστάσεις σε ωριμάζουν θες δε θες, κι επειδή πάντα όλοι θέλουμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχεια ανάμεσα σε ανθρώπους που κάθε μέρα όλο και κάτι τους μεταμορφώνει αργά ή γρήγορα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας αρχικά κι έπειτα με τους άλλους.
Κλείνω...αύριο δουλειά!!!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
