10 χρόνια μετά....

10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!
10α γενέθλια!

 Όχι δεν κόλλησε το πληκτρολόγιο! Είναι η χαρά μεγάλη!
Έκλεισα τα 10!

Sweet Decembers πλέον

Απο απόψε το όνομα του ιστολόγιού μου αλλάζει πολύ συνειδητά σε

Sweet Decembers

το "S" που προστέθηκε στο τέλος, και συμπτωματικά κι αναγκαστικά δηλώνει πληθυντικό αριθμό στην Αγγλική γλώσσα, είναι ένας δίκαιος φόρος τιμής στη "Σ" που με στήριξε τα τελευταία χρόνια και που μετά απο τα 10 δικά μου χρόνια ξεκινάει τον δικό της αγώνα κατά του καρκίνου.

Δυστυχώς η ζωή δεν σταματάει να μας ανοίγει δύσκολες πόρτες, πόρτες που ποτέ δεν θελήσαμε να χτυπήσουμε, καν. 

O Mr C μπήκε και πάλι στη ζωή μου, φέτος, ξαφνικά όπως πάντα, στις 17 Οκτωβρίου του 2017, ημέρα Τρίτη και σημάδεψε για πάντα και αυτή την ημερομηνία και μου δημιούργησε έτσι κι άλλες μαύρες επετείους, καθώς ένας απλός έλεγχος μαστών της "Σ" (ευτυχώς πήγαινε κάθε 6 μήνες) χτύπησε καμπανάκια. 

Ευτυχώς το στάδιο στο οποίο διεγνώσθει είναι χαμηλό. Ωστόσο γρήγορα κατάλαβα και πάλι ότι για μια γυναίκα και μόνο που νοσεί, νοσεί. Είνια ευγνώμον για το low grade αλλά είναι αναστατωμένη και μόνο που της ήρθε κάτι τέτοιο. Έχει το παιδάκι της, την οικογένειά της. 

Δεν θέλω να χρησιμοποιώ τη λέξη "μοίρα" αλλά παραμένω μπερδεμένη, σοκαρισμένη και δίχως λόγια. Έκανα σχέδια, ναι, ετοιμαζόμουν να γιορτάσω τα 10 χρόνια cancer free στις 3/12/2017. Κι όμως, για πολλοστή φορά, η ζωή έχει τον πρώτο λόγο, αυτή θα γράψει κι αυτή θα σβήσει ότι γουστάρει. Κι εκείνη τη γιορτή; Κι εκείνη τη βόλτα; Κι εκείνο το ταξίδι; Κι εκείνα τα ποτά; Κι εκείνα τα... και για πόσα άλλα ακόμη θα αποφασίσει αυτη;

Για μια ακόμη φορά ας πάρουμε μια βαθειά ανάσα κι ας αναλογιστούμε ποσο κοντά στο τίποτα είμαστε. Ας σκεφτουμε πως το μελλον όλων είναι μια κακη διαγνωση μακριά, ένα ατύχημα στην παραβίαση ενός stop. Εμείς, όλοι εμείς οι άνθρωποι ας αγκαλιάσουμε τις στιγμές, ας αγαπήσουμε εμάς και τους άλλους. Το αύριο μπορει να είναι καλό, μπορεί όμως και να μην είναι. 

Γι αυτό, μην χάνετε το σήμερα! Τρέξτε για τη ζωή, κι ας αποδεικνύεται πολλές φορές σκάρτη! Έχει και χαρές και καλούδια! 

Μάγια Τσόκλη vs Καρκίνου του Μαστού

"όποιος είδε την άβυσσο και όποιον τον κοίταξε η άβυσσος..η ζωή μετά δεν είναι ποτέ η ίδια"

Τάδε έφη ο Νίτσε  

Η 25η Οκτωβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του Μαστού. 

Δεν ξέρω φιλοσοφικά και φιλολογικά αυτά τα ΚΑΤΑ τι σημαίνουν... Καλύτερα να μένουμε στις λέξεις "πρόληψη" κι "ευαισθητοποίηση"...."κινητοποίηση" "έλεγχος" "εξετάσεις". 

Ο καρκίνος όσο ΚΑΤΑ και να είσαι, αν σε έχει βάλει στόχο θα μπει στη ζωή σου. Και τότε καλά θα κάνεις να συμφιλιωθείς καπως και με την ιδέα αυτού του κακού εισβολέα για να τα καταφέρεις καλύτερα στη μάχη που θα δώσεις. 

Απο τα ελάχιστα κείμενα που διάβασα και ταυτίστηκα τα τελευταία 10 χρόνια ήταν αυτό της Μάγιας Τσόκλη που αναέβασε επετειακά στο λογαρισμό της στο Facebook για την παγκόσμια ημέρα κατά του Καρκίνου του μαστού, φέτος... Κολλάω εδώ παρακάτω τα λόγια της, τις αληθινές σκέψεις της μπροστά στον mr big C για όσους δεν τα διάβασαν ήδη.Ένιωσα σαν να τα έγραψα εγώ! Φοβερή αίσηση, σαν να με διαβάζω.

 «Φορτώνεις και τον καρκίνο σου στις αποσκευές της ζωής σου. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Κι αν δεν καταφέρεις να τον κάνεις φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείς σαν έναν -τρομαχτικό- συνοδοιπόρο.

Όσες έχουμε βιώσει έναν καρκίνο μαστού, ξέρουν καλά τι εννοώ. Όλοι οι άλλοι μην περιμένετε να μάθετε. Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος αν εντοπιστεί νωρίς. Μην επαναπαύεστε μόνο στη τύχη σας. Η πρόληψη είναι το κλειδί… και τα ταξίδια!».
Ολόκληρη η ανάρτηση της Μάγιας Τσόκλη στο Facebook:
25 Οκτωβρίου, ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού.
Δεν είναι πλάκα, δεν είναι μόδα, δεν είναι δακρύβρεχτα κείμενα από «συμπάσχοντες ψυχικώς». Δεν είναι μοντέλα, παρουσιάστρες ή ηθοποιοί που συμμετέχουν σε κενές καμπάνιες. Δεν είναι ροζ κορδελίτσες κοινωνικής ευθύνης. Δεν είναι καν οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες που εξωραΐζουνε τη πραγματικότητα συλλαμβάνοντας τη στιγμή.
Είναι η μία σου ζωή. Είναι μία καθημερινή εξέταση που γυρνάει τον κόσμο σου ανάποδα. Η έξοδος από το ιατρείο σε μία άλλη πραγματικότητα. Μια σφαλιάρα ξεγυρισμένη που σε πατάει στη γη. Είναι η αίσθηση του χρόνου που αλλάζει. Είναι η διακοπή κάθε επιθυμίας, κάθε μελλοντικού σχεδίου. Είναι η ζωή που συνεχίζει για τους γύρω σου, κι εσύ μένεις θεατής της, ν ’αναρωτιέσαι αν θα ξαναπαίξεις στην ομάδα των ζωντανών.
Είναι η ελπίδα και ο μονόδρομος της επιβίωσης. Οι δυνάμεις που δεν ήξερες ότι διέθετες. Είναι η ευθύνη για τη στεναχώρια των αγαπημένων σου και η προσπάθεια να δείξεις ισχυρός. Είναι το σώμα σου που αλλάζει, το πρόσωπο που δεν αναγνωρίζεις στο καθρέφτη. Είναι η περούκα και ότι σου έχει απομείνει από φιλαρέσκεια. Είναι οι πορτοκαλί σταγόνες που κυλούν στο αίμα σου για να σε σώσουν. Και οι νοσοκόμοι που κάνουν τη διαφορά. Είναι οι ουλές που αποτρέπουν. Είναι η ζωή σου πριν και μετά.
Και μετά -αν είσαι τυχερή- ξαναπιάνεις το νήμα. Δειλά. Αργά. Ένα βήμα τη φορά. Γεύεσαι κάθε στιγμή και νιώθεις αποξενωμένη από τους γύρω σου. Προσπαθείς να μεταφέρεις το δίδαγμα και διαπιστώνεις ότι είναι μάταιο.
Έτσι, φορτώνεις και τον καρκίνο σου στις αποσκευές της ζωής σου. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Κι αν δεν καταφέρεις να τον κάνεις φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείς σαν έναν -τρομαχτικό- συνοδοιπόρο.
Όσες έχουμε βιώσει έναν καρκίνο μαστού, ξέρουν καλά τι εννοώ. Όλοι οι άλλοι μην περιμένετε να μάθετε. Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος αν εντοπιστεί νωρίς. Μην επαναπαύεστε μόνο στη τύχη σας. Η πρόληψη είναι το κλειδί… και τα ταξίδια!

Μάγια  Τσόκλη

Τα ταξίδια την βοήθησαν! Το πιστεύω! Ο κόσμος, η ματιά μας σε αυτόν, η εμπειρία που αποκτούμε με τις εικόνες, τις σκέψεις μπροστά σε μια εικόνα, ο κόσμος μας! Εμείς! Όταν βλέπεις τη ζωή πολύπλευρα και όχι μονόπλευρα, όταν κοιτάς τον κόσμο μέσα και απο τα μάτια των άλλων τότε βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι στον πλανήτη υπάρχουν τόσες ζωές όσες είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν. Αγκαλιάζεις τη γη, καλωσορίζεις τη ζωή και εκτιμάς τον άνθρωπο. Σκύβεις στο πρόβλημα του άλλου γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι αθάνατος, άυριο μπορει να σου χτυπήσει την πόρτα. Είδες τη φτώχεια και τη δυσκολία σε πολλές χώρες, είδες τη χλιδή και την άνεση σε άλλες. Δεν είμαστε οι μόνες που περνάμε δύσκολα, κοίτα εκεί έξω... είναι δυστυχώς πολλές και μεγάλες οι δυσκολίες του κόσμου. Είμαστε μια κουκίδα στο χάρτι! Σεβόμαστε τη ζωή μας, το αύριο, ποθούμε το μέλλον αλλά με δομημένη σκεψη και ρεαλισμό γνωρίζουμε ότι το για πάντα δεν υπάρχει...εκτιμούμε όμως πάντα τις όμορφες στιγμές και ελπίζουμε σε πολλές τέτοιες!  

Εδώ! Alive & kicking!

Χαιρετώ τους πολυ αγαπημένους μου αναγνώστες, παλιούς και νέους! Μικρές, μικρούς και μεγάλες και μεγάλους! Γνωρίζω ότι έχω πολλές μέρες, βασικά μήνες να δώσω σημεία ζωής. Μα να σκέφτεστε το no news, good news των Αγγλων και να χαμογελάτε όταν με σκέφτεστε. Να λέτε "ρε την άτιμη, περνάει καλά και δεν μας γράφει!" 

Χαίρομαι που με σκέφτεστε ακόμη, χαίρομαι που περνάτε απο εδώ! Χαίρομαι που τα 10 χρόνια παρέας δεν ήταν αρκετά και θέλετε κι άλλα. Έτσι είναι μερικοί άνθρωποι (ευτυχώς) δεν ξεχνάνε ανθρώπους. Γυρνάνε και πάλι στα γνώριμα πρόσωπα, εξακολουθούν και αγαπούν ότι καιρό κι αν κάνει, όποια χρονιά κι αν είναι. Μπράβο! Με κάνετε να χαίρομαι πολλές φορές που νιώθω ότι άγγιξα ψυχούλες εκεί έξω και στέγνωσα μερικά δάκρυα πικρά. Σας θυμάμαι έναν-έναν... απο τα πιο πρώτα e-mail που λάμβανα ως τα τελευταία.


ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ SWEET DECEMBER 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ;;;;
αυτό δεν θες να διαβάσεις σήμερα που το κλικ σου σε έφερε εδώ;

Σήμερα η Sweet December πλησιάζοντας τον μήνα Δεκέμβριο θα κλείσει 10 χρόνια απο το πρώτο της χειρουργείο! Με ξαφνιάζει το νούμερα... μα 10 χρόνια; Όταν τελείωνα της χμθ ο γιατρός μου είχε πει ότι εάν περάσω τα 10 χρόνια δεν έχω κανένα φόβο... Ωστόσο κάπου στην επέτειο των 7 χρόνων τσουπ ένα ακόμη καρκινάκι γεννιόταν "κάτω, χαμηλά" που λέει η μαμά μου, κι ας είχα βγάλει πριν μερικούς μήνες τις ωοθήκες απο επιλογή. Ω ναι, πάνε και τα παιδιά, και τα πουλιά και τα αηδόνια. Αλλά μη με λυπάσαι, κερδίζω τη ζωή με την απόφαση αυτή τον Μάρτιο του 2014 (με αφορμή μια κύστη καλή, είπα δεν θα γίνω εγώ υστερική, τα πετάω και βρίσκω την ηρεμία μου). Αν και στην εμμηνόπαυση εγώ ντούρασελ και κεφάτη, αλλά και ανακουφισμένη, ώσπου καμπανάκια απο αποτελέσματα ΤΕΣΤ ΠΑΠ χτυπάνε...ο γιατρός απο την άλλη γραμμή "έλα για μια βιοψία τραχήλου δεν θα είναι τίποτα" και σε μια βδομάδα "πως να στο πω, να...καρκίνος του ενδοτραχήλου, σπάνιο, ευτιχώς εν τη γεννέση". Μερικές λέξεις, να εδώ, 2-3 μπορεί να σε κρατήσουν ζωντανό και να σε κάνουν να ελπίζεις. Incitu καρκίνος είπα μέσα μου και στους δικούς μου άρα τραβήξαμε τρελό λαχείο! ΘΑ ΣΩΘΩ! Είπα στον εαυτό μου και βγήκα έξω και ήπια 3 κονιάκ γιατί είχα βήχα τρελό και μια σύγχηση στο κεφάλι μου απίστευτη. Παρασκευή το έμαθα και Πέμπτη χειρουργείο! Και ναι! Μόλις ξύπνησα στην ανάνηψη πέσασεν όλο το team επανω μου! "Ήταν αυτό που περιμέναμε, ήταν incitu, όλα πήγαν τέλεια, όλα καλά!"

Απο το 2014 πέρασαν και πάλι τα χρονάκια και να μαστε στο 2017. Αληθεια... μπορώ να αντιμετωπίσω τη χαρά του 2018;;; Είναι τα ιερά δεσμά μου, απο το 2017 κι έπειτα τι να κανω με τη ζωή;;; Είναι το προσωπικό μου finish line...αλλά σάμπως έχει μπέσα ο καρκίνος; ΈΧΕΙ; Μπα...πιστεύω δεν έχει...

Η σχέση του καρκίνου με τον ασθενή είναι σαν τον μπάτσο και τον δολοφόνο των φιλμ νουάρ ή εκείνων των αστυνομικών θρίλερ. Μερικές φορές σου αφήνει σημάδια, άλλες πάλι κανένα. Μερικες φορές είναι ένα βήμα μπροστά, άλλες είσαι εσύ. Είναι μια μαυρη σκια που καμια φορά θαρρείς σε ακολουθεί τη νύχτα όταν γυρίζεις απο τα ποτάκια σου ξένοιαστη. Νιώθεις πως κάποιος σε παρακολουθεί αλλά γυρίζεις το βλέμα πίσω και κανείς. Είναι η ιδέα κι η έννοια σου κάποιες νύχτες που δεν μπορεις να κοιμηθεις, έτσι την πετάς κι αυτή την έννοια στο καημένο το μυαλό σου που δεν του φτάνει η παραζάλη της δουλειάς και της καθημερινότητας.

Και τι αποκομίζεις όταν δίνεις στον καρκίνο χώρο στη ζωή σου;;;; ΤΙΠΟΤΑ! Σας το λέω εγώ που άλλες φορες δίνω κι άλλες δεν δίνω. Οκ, συνήθως δεν δίνω... γιατί αν κάτσεις να δώσεις και τον χρόνο σου χάνεις και τελικά μια πικρή αλήθεια είναι πως ότι είναι να γίνει θα γίνει, απλά τυχερός όποιος το βρει σύντομα.

Η Sweet December ζει κι εργάζεται σε μια επαρχία ακόμη, όπως πριν 10 χρόνια. Κάνει όνειρα γιατί έτσι της αρέσει, κόντρα στον καιρό, τον καρκίνο και τις κακοτοπιές. Τα όνειρά της δεν είναι μεγαλο-επήβολα, όσο κι αν θέλει να κάνει καριέρα στο σινεμά, απο 12 χρονών ήθελε το κορίτσι!Δεν σκέφτεται πολύ μακριά, ίσως γιατί μέσα της δεν πιστεύει πλέον στο για ΠΑΝΤΑ αλλά στο για ΤΩΡΑ!  Φροντίζει το τώρ. Τελειώνει τη δεύτερη Πανεπιστημιακή της σχολή φέτος ή του χρόνου (εαν εχετε πιστοποιητικό 67% ψαχτείτε να μπείτε με το απολυτήριο λυκείου σας "με το 5%" σε μια σχολή, η ζωή δεν τελειώνει με τον καρκίνο!). Αποπερατώνει ένα σπιτι (όχι απλά διαμέρισμα αλλά μονοκατοικία). Κοιτάζει το μέλλον αισιόδοξα αν και ξέρει μέσα της ότι με μια τόση δα διάγνωση το μέλλον θα πάψει να είναι αυτό που νομίζει πως θα είνια. Της αρέσει η θαλασσα, δεν σκέφτεται τόσο πολύ το παρελθόν της, έχει αποτινάξει απο πάνω της τοξικούς ανθρώπους, δέχεται τη ζωή όπως έρχεται και δεν μπορει να σκάσει για όσα διορθώνονται γιατί απλά διορθώνονται αλλά ούτε και για εκείνα που δεν διορθώνονται. Παρατηρεί τη φύση, γελάει δυνατά, ανοίγει την αγκαλιά της πολλές φορές, μαθαίνει απο τα παιδιά (μεγαλώνει το παιδί της "Σ" κοντά τέσσερα χρόνια τώρα). Νιώθει δυνατή, ω ναι, νιώθει δυνατή! Ξύπνησε μια μέρα κι αποφάσισε "να δουλέψει" πάνω στο να ζει χωρίς άγχος και ναι, ω ναι το πέτυχε μετά απο πολλές προσπάθειες. Κάνει ακόμη ποδήλατο και όσο την αφήνει το πληγωμένο της γόνατο προσπαθεί να τρέχει, να χαίρεται τον άνεμο στα πάρα πολύ μακριά μαλλιά της (οκ ναι, φτάνει, πρέπει να κουρευτώ). Βλέπετε η SD δε χρειαζόταν τον καρκίνο για να της μάθει τη ζωή και τις άπειρες ομορφιές της αλλά, οκ μιας που ήρθε και αυτός, της έκανε πιο έντονο το ταξίδι σε τούτο τον ντουνιά. Δεν είναι πληγωμένη η Sweet December, γιατι κατάλαβε πως πρώτη αυτή ΔΕΝ πρεπει να λυπάται τον εαυτό της. Δεν θα κανει ποτέ παιδιά, αλλά δεν είναι κάτι που την καταβάλει, υπάρχουν τόσα παιδάκια εκεί έξω μόνα και αν αποφασίσει πως θέλει να γεμίσει το καινούρι της σπίτι με μια παιδική φωνούλα να ξέρετε ότι θα το κάνει. Έσπασε τους κανόνες τα πρέπει και τα μη, και δεν την νοιάζει και πολύ το "τι θα πει ο κόσμος".

H Sweet december τα τελευταία δύο χρόνια νιώθει ελεύθερη, πάρα μα πάρα πολύ ΕΛΕΥΘΕΡΗ να κανει όσα θέλει, να ταξιδέψει παντού, να ζήσει δυνατά. Μέσα στα 10 χρόνια δεν έμεινε στο σπίτι, ταξίδεψε και πήγε σε μέρη που είχε βάλει στο μάτι πάνω στο χάρτι. Ονειρεύεται ένα, δύο, τρία, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και δη στην Αφρική όπου σκέφτεται να πάει για δουλειά για κάποια χρονάκια! Τα χρόνια πέρασαν, τον Δεκέμβριο γίνεται 37. Μα όντως είναι περίεργο, ήταν μόλις 27! Είναι κομψή, 58 κιλά παρόλες τις κακουχίες και αγαπάει τον εαυτό της αλλά και το σώμα της ως τα 2 μοναδικά πράγματα στον κόσμο όλο που είναι πραγματικά δικά της! Με ουλές, με απώλειες είναι το μόνο σώμα που ορίζει.

Τίποτα δεν χαρίζεται κι αυτό εδώ δεν είναι επιμύθιο, είναι μια πραγματικότητα δυνατή και σκληρή. Η Sweet december βγήκε νικήτρια (είχε το καλό στόρυ για κάποιο λόγο που ούτε αυτόν ξέρουμε) σέβεται τα θύματα αυτής της αρρώστιας που είναι πολλά και υπήρξαν και στην οικογένειά της. Όμως προσπαθεί να μη στεναχωριέται γιατί η στεναχώρια και ο θυμός τρέφουν τον καρκίνο. Προσπαθεί να ισσοροπεί μέσα της τα καλά και τα κακά νέα. Η SD εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους, τους γιατρούς την οικογένειά της αλλά και τους φίλους εκείνους που έμειναν πλάι της για τη βόλτα, για την αγκαλιά για να της κρατήσουν πραγματικά το χέρι και όχι για να δώσουν λίγη αγάπη απο οίκτο.

Η Sweet December δεν φοράει μπέρτα, δεν είναι κάποιο Super Girl, είνια ένα κορίτσι με μακριά καστανά μαλλιά που μπορεί να δείτε στο σουπερ μάρκτετ, στην αγορά, σε ένα μαγαζί, σε ένα μπαρ, πάνω σε ένα ποδήλατο ή σε ένα λεοφωρείο του ΚΤΕΛ, σε ένα νησί να ξαπλώνει στην άκρη της θάλασσα, μέσα στη θάλασσα να κάνει βουτιές. Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, είναι κάθε μία απο εσας η οποία δεν ήξερε ότι στα ακροδάχτυλά της είχε τόση δύναμη και θάρρος να τρέξει κόντρα στον καρκίνο και να νικήσει! Να χάσει τόσα απο τον παλιό της εαυτό αλλά να κερδίσει άλλα τόσα.

Η Sweet December είναι όλες μας! Είναι αυτό που θα δεις καλή μου στον καθρέφτη το πρωί. Είναι εκείνη στην οποία θα πεις καληνύχτα πριν κοιμηθείς.

Σας αγαπώ όλες μια μια.... κανείς δεν ξέρει τι είδαν τα μάτια της ψυχής μας σε εκείνα τα νοσοκομεία και της κλινικές, κανείς δεν ξέρει το "μαύρο" που έπεσε μια νύχτα επάνω μας. Εμείς και μόνο εμείς το ξέρουμε, το νιώσαμε, το αγκαλιάσαμε και το είπαμε κι αυτό ΖΩΗ! 

10 Χρόνια μετά...

Καλοκαίρι ήταν...

Ξεκίνησε όπως πάντα με τον Ιούνιο, ήρθε ο Ιούλιος και τον διαδέχτηκε κι ο Αύγουστος...

Στο στήθος έπιανα κάτι στο δεξί μαστό προς το κέντρο (το κενό που αφήνουν τα στήθη μεταξύ τους) συμπαγές ήταν, μα εγώ 27 ετών σε πλήρη άγνοια προς κάθε τι που σχετίζεται με τους γιατρούς. 

Γιατί δεν το είπα σε κάποιον; Γιατί δεν το έδειξα σε κανέναν; Γιατί δεν έβαλα κάποιον να το ψηλαφίσει; Ειλικρινά δεν ξέρω...κάτι όμως σχετικό με την μοία (πιστεύεις;) με το σύμπαν (λες;) με το θεό (μπας και;) με έκανε να μην πάω κανένα καλοκαιρινό μήνα στον γιατρό. Αντί γι αυτό, έτρεχα στις θάλασσες με τη "Σ" και τη "Ν". 

Όχι δεν ήταν το σωστό να κάνει κανείς, αλλά εγώ αυτό έκανα...Τόσο με έκοβε που θα λεγε και η γιαγιά μου! Δεν μετάνιωσα που δεν πηγα στο γιατρό καλοκαιριάτικα όταν τον Δεκέμβρη έγινε η αποκάλυψη του καρκίνου...Όμως αν δεν είχα ζήσει, ναι θα μετάνιωνα συν του οτι καθε μερα θα με κατσάδιαζε κι απο το μνήμα ακόμη η μαμά μου αλλά και η "Σ" πως πήγα χαμένη που δεν είχα πάει στο γιατρό. Ναι θα είχα κερδίσει αν πήγαινα στον γιατρό νωρίς το ότι δεν θα έφτανε ο καρκίνος μου τόσο μεγάλος GRADE III κι επισης δε θα μου αφαιρούσαν 19 λεμφαδένες.. Αλλά τι τα ψάχνεις; Ποιός δάμασε ποτέ τη νιότη του για να το έκανα εγώ... Εγώ εάν το κοντέρ έγραφε 27 γράψε εσύ 22... όχι πως δεν ήμουν ώριμη αλλά τα μυαλά στα κάγκελα.

Τεσπα... το 2007 ηταν κομβικό...Ήταν ένας χειμώνας εκτός τροχιάς μετά απο ένα πανέμορφο καλοκαίρι... Μα πως τα φέρνει έτσι η ζωή; Είναι ο δύσκολος πάντα χειμώνας που μας κάνει να εξυμνούμε το καλοκαίρι που προηγήθηκε; Ίσως... πόσο μάλλον εάν ο χειμώνας ενέχει και χημειοθεραπείες...Οκτώ και ακτινοθεραπείες την Άνοιξη 24 και herceptin τον επόμενο χειμώνα.

Είναι πάρα πολλά αυτά που ξέχασα! Είναι πολλά αυτά που θυμάμαι. Δεν έκανα τίποτα για να τα ξεχάσω, ειλικρινά... Δεν έκανα τίποτα για να θυμάμαι συγκεκριμένα πράγματα επίσης. Τα άφησα όλα στην τύχη όταν βγήκα απο την κλινική. Δεν ήξερα απο που να ξεκινήσω με σκέψεις, όνειρα, μέλλον, με τους ανθρώπους, με εμένα, γενικώς με όλα. Δεν μπορούσα να βάλω μια σειρά στις επόμενες μέρες, δεν μπορούσα καν να κάθομαι σπίτι με τον εαυτό μου. Κι όμως το πιστεύεις πως όλα έγιναν; Πως όλα πέρασαν; Πως όλα διορθώθηκαν; Με πολύ κόπο αλλά έτσι κι έγινε.

Ο Καρκίνος μου στέρησε πολλά με δοκίμασε ως εκεί που δεν παίρνει. Μην ξεχνάμε ότι και σωματικές αλλαγές μου έφερε (4 χειρουργεία) κι εγώ έπρεπε μονίμως να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα της εμφάνισής μου αλλά και επανεμφανίστηκε! Το 2014 "στα γυναικολογικά" που λένε και οι μεγαλύτερες λες και φοβούνται να πουν τις λέξεις.

Αυτά ήταν ιατρικά τα τελευταία 10 χρόνια. Μέσα σε λίγες σειρές Δοκιμασίες μυαλού, σώματος, ψυχολογίας και να προσπαθείς με όλα να ισορροπήσεις. Να αγαπάς...να μην αποκτήσεις αναπηρία και στην ψυχή. Να είναι η καρδιά σου γεμάτη, ενώ όλη σου η ζωή είναι στον πάτο. Μπορείς να έχεις συναισθήματα; Προσπαθείς όμως, γιατί σε όλους αρέσουν τα συναισθήματα, όλοι θέλουν να τους αγαπάς και να νιώθουν ασφάλεια. Πολλές φορές δεν εγκατέλειψα τότε λόγω της "Σ" γιατί δεν ήθελα να χάσει τη φίλη της, η "Σ" ακόμη και τότε πολλές φορές εμφανιζόταν πιο απροστάτευτη κι από μένα. Έτσι είναι, ακόμη και στη φιλία οι ρόλοι χωρίζονται. Εγώ η δυνατή εκείνη η εύθραστη. Φυσικά όσοι με διαβάζετε 10 χρόνια τώρα θα ξέρετε πως με τη "Σ" είχα τους περισσότερους καυγάδες, λογικό, με τον πιο δικό σου άνθρωπο (εκτός οικογένειας) τα σπάς.

Στα παραπάνω 10 χρόνια σίγουρα έζησα και στιγμές γέλιου, πλάκας, έκανα ταξίδια, γνώρισα καινούριους ανθρώπους, έζησα σε ένα νησί για 10 μήνες. Γενικά όπως λέει ο λαός το πάλεψα...Δεν κλείστηκα μέσα.

Προχθές συζητούσα με τον εαυτό μου και κατέληξα πως χωρίς να το προσπαθήσω, 20 στρώσεις κάτω απο την επιφάνεια της καρδιάς μου, στον πυρήνα του πιο σκούρου αίματος που κυλάει μέσα μου βλέπω εξαιτίας του καρκίνου κάποια πράγματα στη ζωή μάταια. Γι αυτό και τις περισσότερες φορές δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πάρω μια απόφαση ή την αποφεύγω ή την καθυστερώ. Μάταια είναι πολλά στη ζωή, και η ίδια η ζωή μια τρελή δοκιμασία. Γιατί οι ηλικιωμένοι λένε πως η ζωή είναι γλυκιά; Ίσως στα 70 μου να μπορώ να σας πω. Εγώ βλέπω πως η ζωή είναι δύσκολη, ίσως τη λέμε και γλυκιά για να παραμένουμε σε τούτο τον κόσμο.

Η ζωή θέλει κίνητρα, κι αγώνα. Θέλει μεράκι και δύναμη να ξεπερνάς και τα πιο δύσκολα. ΘΕΛΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Θέλει μεγάλη καρδιά. Κανείς καρκινοπαθής δεν είναι μικρόψυχος να το ξέρετε. Απλά σταδιακά χάνεις την ανοχή σου σε πολλά, τα μικρά προβλήματα των άλλων στα αφτια σου ακούγονται κινέζικα....Γιατί η περιπέτεια που πέρασες, το στρατόπεδο της μάχης που σε καπάκωσε σου αφήνει πολλά, δεν το ξέρεις στην αρχή αλλά μέσα σου δουλεύει αυτό. Κι έτσι όλα τα αλλάζει και τα αναδιαμορφώνει.

Ο ίδιος άνθρωπος δεν θα σαι, όμως μπορεί έτσι κι αλλιώς στο πέρασμα 10 χρόνων να μην ήσουν ο ίδιος άνθρωπος. Οπότε μπορείς να αγκαλιάσεις αυτό που είσαι. Βασικά πρέπει να αγκαλιάσεις αυτό που είσαι. Να αγαπήσεις τις αναπηρίες σου, να δεχτείς. Να κάτσεις (για λίγο) στον ήλιο να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις βαθιά ανάσα. Η ζωή θα βρει χίλιους τρόπους να σε βγάλει απο το σπίτι, να σε τραβήξει απο το μανίκι...

Δέκα χρόνια μετά, πιστεύω μπορώ να σας αποκαλύψω ποιο ήταν αυτό το νησί του Ιονίου που μας είχε πάρει τα μυαλά... Η φωτό απο εκείνο το καλοκαίρι! Το κύμα έσβησε τη γραφή καθώς ο Μπάτης φύσηξε μα η φωτογραφία είναι ακόμη μαζί μου!

Καλά μας μπάνια!

Προ Ανάστασης

  


Μεγάλο Σάββατο

Η εις Άδου Κάθοδος του Χριστού!

Πασχα 2017, ποιος το περίμενε! 10 Πάσχα μετά κι όλα πήγαν σχεδόν καλα... ε;;;

Για φαντάσου!

Είμαι ακόμα ζωντανή και τον Δεκέμβρη που μας έρχεται, κλείνω τα 10 χρόνια απο το πρώτο χειρουργείο και την ατυχή μου συνάντηση με τον καρκίνο.

Όταν έγραψα τις πρώτες λέξεις εδώ, μου φαινόταν απίστευτο πως θα περάσουν κάποτε τα 10 χρόνια τα οποία σε διασφαλίζουν και μπορείς να νιώθεις cancer free οπως λέγανε. Βέβαια στα 10 αυτά χρόνια, μια χαρά ξανα ήρθε ο καρκίνος, στα 7 χρόνια απο την πρώτη του επίσκεψη! Ήρθε, τον διώξαμε και πάλι και προχωρήσαμε.

Δέκα χρόνια μετά... το γράφω εδώ μπας και το πιστέψω.

Ήμουν κάποτε 27 και σήμερα 37. Πολλοί μήνες πολλές μέρες κι άπειρες ώρες. Προχώρησα με τη ζωή όπως μπόρεσα. Έφτιαξα τη δική μου ζωή, τον δικό μου καινούριο εαυτό. Δεν ξέρω πόσοι γύρω μου με καταλαβαίνουν, πόσοι αναγνωρίζουν την αυθεντικότητα αυτού που έγινα..Γενικά είναι πολλά για τα οποία θα μπορούσα να αναρωτιέμαι στις παρακάτω σειρές αλλά σταματάω εδώ.

Αγκάλιασα τη ζωή, τις μέρες, τις αυγές, τις νύχτες.

Αγκάλιασα όσα μου έδωσε η ζωή, τα λίγα, τα λίγο περισσότερα, τα πιο πολλά!

ΕΠΕΛΕΞΑ να τα εκτιμήσω....

ΕΠΕΛΕΞΑ να δω το ποτήρι μισογεμάτο περισσότερες φορές παρά μισοάδειο.

ΕΠΕΛΕΞΑ να αγαπήσω τους ανθρώπους γύρω μου, παρά να τους θυμώσω.

Ναι, τους θύμωσα πολλές φορές που έκλειναν τα αφτιά μου στις φωνές μου, που παρέκαμπταν τα θέλω μου, που έτρεχαν χωρίς εμένα παρέα τους, που ξεπερνούσαν το παρελθόν που εγώ τόσο λάτρευα. Σταδιακά έμαθα να συγχωρώ, σταδιακά έκανα την υπομονή φίλη και την ανοχή συνοδηπόρο... Στο μεγάλο και πολλές φορές ανηφορικό μονοπάτι της ζωής είναι καλύτερα να είσαι με παρέα, κι ας τρως απογοητεύσεις, παρά χωρίς παρέα.

ΕΠΕΛΕΞΑ να μην αφήνω το παρελθόν να μου περιορίζει το παρόν.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, πως οι άνθρωποι αλλάζουν και πως παράλληλα αλλάζω κι εγώ.

Αλλάξατε κι εσείς μαζί με εμένα!

Στα 10 χρόνια που με χωρίζουν απο την "παλιά" μου ζωή, απο τον "παλιό" μου εαυτό, απο το πρότερό μου ΕΓΩ, σκέφτομαι πως ίσως θα άλλαζα όπως και να είχε, ίσως όμως όχι τόσο πολύ.

Όταν αρχικά αρρωσταίνεις δεν νομίζεις ή μάλλον δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξεις... Νομίζεις πως όλοι οι άλλοι έχουν αλλάξει γύρω σου κι εσύ πως είσαι ο ίδιος. Βασικά συμβαίνει το εξής... ο καρκίνος σου παγώνει τον προσωπικό σου χρόνο, κολλάς μπες-βγες στα νοσοκομεία, και βυθίζεσαι στις σκέψεις και στα όλο και εναλλασσόμενα συναισθήματά σου. Γι αυτό σου φαίνεται πως οι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους προσπερνώντας σε. Σταδιακά, μετά απο χρόνια καταλαβαίνεις πως τελικά άλλαξες κι εσύ, απλά το μόνο σίγουρο είναι ότι αναγνωρίζουμε τις αλλαγές πιο εύκολα στους άλλους παρά σε εμάς.

Το ταγκό με τον καρκίνο έχει να σου μάθει πάρα πολλά, όσο κι αν σε χορεύει ατσούμπαλα, άγρια και βίαια έχει να σου δώσει πολλά εφόδια. Είτε το ζήτησες είτε όχι, σου προσφέρει ένα τεράστιο μήνυμα ζωής και στον πυρήνα της αρρώστιας θα βρεις τα πάντα.

Θα βρεις απογοήτευση, θα βρεις σκοτάδι, θα δεις το τέλος μα κάπου εκεί κοντά θα λάμψει η ελπίδα, θα δεις τον ήλιο μια μέρα και μια αισιόδοξη νότα θα φτάσει στα αφτιά σου, κάτι ευχάριστο απο το πουθενά θα χαιδέψει το πρόσωπό σου. Το σώμα σου που θα αφήνει τα χημικά πίσω του, τα μαλλιά σου που θα ξεπροβάλουν, το περπάτημά σου που θα γίνει πιο ανάλαφρο. Κάτι θα αρχίσει να αλλάζει, θα το νιώσεις.Θα μάθεις να αφήνεις τα "γιατί" της ζωής και να μη σε νοιάζουν τα "πρέπει", θα γίνεις ένας άλλος άνθρωπος που θα εκτιμάει το ότι είναι μακριά απο το νοσοκομείο και το ότι το βλέμμα του δεν το σταματά η απέναντι πτέρυγα της κλινικής. Θα μάθεις πολλά! Πολλά για εσένα και για τους ανθρώπους, περισσότερα για τούτο δω τον κόσμο. Θα πέσεις και θα σηκωθείς, θα νιώσεις αδύναμος αλλά και μιρκός θεός όταν θα ακούσεις "μπράβο! εγώ στη θέση σου δεν ξερω τι θα έκανα". Όταν πέρα απο τα κολακευτικά λόγια κοιταχτείς μια μέρα στον καθρέφτη και κοιτώντας τον εαυτό σου στα μάτια αναγνωρίσεις πως οι πληγές σιγά σιγά κλείνουν.

Η ηττοπάθεια θα σβήσει με τα χρόνια, τη θέση της θα πάρει κάτι ανώτερο, η σοφία, η θέληση, η δύναμη μα και η δίψα για ζωή.

Θέλω όλοι όσοι με επισκέπτεστε εδώ να ελπίζετε! Στις δύσκολες στιγμές να αποφασίσετε να αγαπήσετε τη ζωή περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο. Να αγκαλιάσετε πρώτα τον εαυτό σας και έπειτα, όταν είστε σίγουροι να ανοίξετε την αγκαλιά σας και στους άλλους. Να αγαπήσετε τον εαυτό σας, αυτή είναι η ζωή σας! Αυτή που ορίζετε σήμερα, όχι κάποια άλλη που θα θέλατε. Αγαπήστε τη ζωή σας, δεν επαναλαμβάνεται. Μην επικεντρώνεστε στις ζωές των άλλων. Στο γιατί μόνο εσείς να δοκιμάζεστε. Αν και δύσκολες αρκετές ζωές, έχουν μεγάλη αξία. Μη σπαταλάτε τη ζωή σας και μη σκορπίζετε τις σκέψεις σας σε άσχημες καταστάσεις, δυσάρεστα γεγονότα και τραυματικές εμπειρίες. Συγκεντρώστε όλα τα άσχημα σε ένα κουβά και πετάξτε τα κάπου, σκορπίστε τα για πάντα σαν να ήταν η τέφρα της παλιάς σας ζωής, ή η στάχτες μιας δύσκολης περιόδου.

Αγαπήστε αληθινά οποιονδήποτε λόγο σας κάνει να ξυπνάτε το πρωί και δώστε χώρο στην πιο ευχάριστη σκέψη για να κοιμηθείτε.

Δεν έχω τίποτε άλλο να σας αφήσω εδώ απόψε, πέρα απο τα παραπάνω λόγια.

Να αγαπάτε!

Να εκτιμάτε!

Να μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο μα και να δίνετε ΑΞΙΑ στην κάθε μέρα!

Καλή Ανάσταση!

Εύχομαι κάθε χρόνο εδώ να μετριόμαστε και να είμαστε περισσότεροι και ποτέ λιγότεροι!

Μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τα καρκινάκια εδώ μέσα αλλά και όλους όσους μας αγάπησαν χωρίς να είναι αρρωστάκια!

Σας φιλώ! Πάντα σας σκέφτομαι. Πάντα!

Cancer day!

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ.
ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ!

Είμαστε εδώ, ζωντανοί, χαμογελαστοί.
Μπορεί να πέσαμε, μπορεί να νιώσαμε μόνοι,
μερικές φορές αβοήθητοι, άλλες στιγμές αδύναμοι,
κάποιες μέρες απαισιόδοξοι, όμως κάθε μα κάθε
μέρα πρέπει να γιορτάζουμε τη ΝΙΚΗ μας!

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ αλλαξε τις ζωές μας! Σε όλα...
Κάποια πράγματα τα δυσκόλεψε, κάποια άλλα
τα έκανε πιο εύκολα... μα πανω απο όλα...
ΕΔΩΣΕ ΑΛΛΗ ΑΞΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!
Και ίσως... και στις ζωές των άλλων!

ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ!
Και να κάνετε εξετάσεις!
Άνδρες και γυναίκες!
Μια φορά το χρόνο, δεν
υπάρχει καλύτερο δώρο
για όλους εσάς! Να
φροντίζετε τον εαυτό σας,
όχι μόνο τους άλλους!

Καλό 2017

Απόψε απο την ησυχία του σπιτιού μου καλωσορίζω το 2017!

Νέα χρονιά! Κι όχι απλά νέα χρονολογία, για εμένα χρονολογία σταθμός!

Μια φορά και πολλές πρωτοχρονιές πίσω...περίμενα την αλλαγή του χρόνου απο 2007 σε 2008 με ένα μαξιλαράκι ση δεξιά πλευρά του σουτιέν μου. Αυτό ήταν μια λύση για την "άδεια" μου τότε πλευρά. Ένα μαξιλαράκι σε τριγωνικό σχήμα μέχρι να πάρω ειδικά σουτιέν και να μπαίνει μέσα η ειδική σιλικόνη (ως επίθεμα). Η αλήθεια είναι πως εκείνη την Πρωτοχρονιά αν κάτσω και τη σκεφτώ, δεν με θλίβει, μάλλον κακόγουστα αστεία μου φαίνεται γιατί ενώ είχα περάσει τα ξαφνικά ελέη (μέσα σε 20 μέρες το πολύ είχαν γίνει όλα-διάγνωση-χειρουργεία-επιστροφή σπίτι) οι γονείς μου θεώρησαν καλή ιδέα το να μην είμαστε μόνοι και να πάμε στους θείους μου όπου εκεί ηταν και μια άλλη οικογένεια, συγγενείς τους να αλάξουμε μαζί τον χρόνο, να μην είμαστε βρε μόνοι στο σπιτι. Φυσικά πολλές φορές η μοναξιά είναι και καλύτερη απο τη χαζο-βαβούρα αλλά άλλο αυτό.Τέλος πάντων... δεν με πείραξε ο κόσμος εκείνο το βράδυ κι απορώ, ούτε ήμουν ανυπόμονη να αλλάξει η χρονιά γιατί πέρα απο τον κακρίνο (καλά τι γράφω απόψε!) κι όμως, πέρα απο τον καρκίνο ήταν μια σουπερ χρονιά που δημιούργησε τα θεμέλια για μια σουπερ φιλία. Αλλά και γενικότερα ήταν το 2007 μια χρονιά όπου είχα μεσουρανήσει προσωπικά. Δούλευα πολλές ώρες, μεγάλα ωράρια έβγαζα καλά λεφτά, έβγαινα  και διασκέδαζα, πηγαίναμε μονοήμερες με την παρέα εκδρομές. Προφανώς κι εγώ ζούσα μαζί με την Ελλάδα του τότε το Ελληνικό όνειρο! Οπότε όχι, εκείνη την παραμονή δεν ήθελα να φύγει το 2007 αλλά τη θέση του θα έπαιρνε το 2008 φυσικά σε μερικά λεπτά. Δεν ξέρω γιατί πάντως θυμάμαι και τα ρούχα που ΄φορούσα, επίσης θυμάμαι το sms της "Σ" "σε αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ". Σίγουρα αυτή η αγάπη με στήριξε πολλές φορές, ακόμη κι όταν ένιωθα ότι δεν με στήριζε και εξιστορούσα και εδώ όλες τις παρεξηγήσεις και τις εντάσεις. Τίποτα δεν είναι ρόδινο όταν στην παρέα μπαίνει το μεγάλο "Κ"άπα. Χρόνια μετά κατάλαβα τους ανθρώπους, τους ανθρώπους γενικά αλλά και ειδικά. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν τα 10 χρόνια για να κοιτάξω πίσω και να δω τι συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους και τι συνέβει σε εμένα. Πως ο καθένας διαχειρίστηκε το στρες, την αβεβαιοτητα, την απειλή του θανάτου. Οι γονείς μου έχουν ακόμη το στρες οτι μπορει να παθω κάτι... Δεν μπορω να τους βοηθήσω σε αυτό... μακάρι να πηγαίνανε σε εναν ψυχολόγο.
Εγώ δεν φοβάμαι πολύ για το να πάθω κάτι. Έδωσα νωρίς μια υπόσχεση στον εαυτό μου, όταν όλα τελείωσαν (τα νοσοκομεία) πως δεν θα στεναχωριέμαι υποθετικά αλλά θα ζω τη μέρα μου όσο μπορω χωρίς το φόβο μην ξανα αρρωστήσω. Σταδιακά αυτή μου η υπόσχεση με έκανε να κερδίσω τη ζωή. Όχι ότι δεν ξανα αρρώστησα... ευτυχώς καρκίνος αλλά ελαφρύς...δίχως χμθ... τζάμα πράμα κόσμε, αλλά εζησα ποιοτικά (αν εξαιρεσεις τα θέλω μου σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω μου όταν έσβησαν τα φώτα) ναι, έζησα ποιοτικά. Κάτι τέτοιο μόνο έτσι το κερδίζεις...δίνοντας μια υπόσχεση στον εαυτό σου κοιτάς μπροστά...στα μάτια τη ζωή.

Απόψε το 2017 το ανοίγω σπίτι, αφού έχω βγει απο το μεσημέρι. Είμαι καλά, ο τελευταίος πρόσφατος επανέλεγχος αυτό έδειξε.  Χαζεύω λίγο τηλεόραση και ακούω τα βεγγαλικά (οκ θα βγω και στο μπαλκόνι γιατί τα λατρεύω). Σκέφτομαι πως το 2007 πέρασα στιγμές απαισιοδοξίας, οι γιατροί λέγανε "να περάσουν 10 χρόνια" κι εμένα τα 10 μου φαινόταν τόσο μακρινά...Ελλάδα ως Αυστραλία και πίσω! Τι έγινε ρε παιδιά; Κοντεύω τα 10 χρόνια; κι όμως ναι! Την παραμονή του 2018 θα είμαι στα 10 χρόνια.

Εξακολουθώ να μη θεωρώ το μέλλον δεδομένο, κι ας έφτασα εδώ. Τα 10 τα έζησα για τα υπόλοιπα δεν γνωρίζω και δεν απαντώ. Είμαι διστακτική, όχι απαραίτητα λόγω καρκίνου, δηλαδή με την στενή έννοια του ότι αρρώστησα, είμαι διστατική γιατί γνώρισα στο πετσί μου πως η ζωή έχει μεγάλες ανατροπές. Οπότε δε βιάζομαι για τίποτα και κρατώ μικρό καλάθι. Πιστεύω έτσι πως είμαι σε καλό δρόμο.

Μου φαίνεται πολύ περίεργο που στην χρονολογία ξανα γύρισε το  "7"
Πολλοί λένε πως είναι τυχερό, πως είναι σύμβολο ακόμη ακόμη της θρησκείας μας.
Θα δείξει είναι αυτό που λέω εγώ.

Το 2016 είδαμε πολυ κόσμο να υποφέρει. δυστυχώς εγώ και στον μικρόκοσμό μου. 

Ελπίζω να μην ξανα ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Μακάρι οι ευχές όλων για έναν κόσμο καλύτερο, για ειρήνη, αγάπη, κατανόηση (θα προσθέσω) και ζεστασιά να πιάσουν. 

Θεωρώ πως το "καλό" δεν είναι δύσκολο, όμως δύσκολα οι άνθρωποι το αφήνουν να φανεί. 

Αγκαλιάστε τα αγαπημένα σας πρόσωπα, πάρτε και δόστε ενέργεια, αγάπη, ζωή. 

Πείτε σ'αγαπώ, γράψτε το, ζωγραφίστε το. Χαρίστε ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα. Δείξτε φροντίδα, αφοσίωση. 

Στις δύσκολες ώρες, δεν θα θυμηθείτε τίποτα απο όσα κάποτε αγοράσατε. Θα θυμηθείτε όμως σίγουρα κάτι που καταφέρατε, απο ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου μέχρι μια μάχη που σας έβγαλε νικητή. Θα θυμηθείτε κάποιες διακοπές, μια φάση που γελάσατε πολύ δυνατά, μια σκανδαλιά που σας έκανε να φάτε ξύλο απο τη μάνα σας, μια νέα πόλη που επισκεφτήκατε, μια ωραία ταινία, ένα βιβλίο που σας ταξίδεψε. Όλα τα άλλα θα έχουν σβηστεί. Η ζεστασιά που σας έδωσε το ταξίδι σας στον κόσμο, ο κόσμος ο ίδιος θα είναι το πρώτο σας καταφύγιο στα δύσκολα. Μια μυρωδιά, μια γεύση...

Καλή χρονιά!

Να στε δυνατοί και αισιόδοξοι! να προσπαθείτε για το καλύτερο ακόμη κι αν αργεί, ακόμη κι αν δεν φαίνεται να έρχεται. Να έχεις ελπίδα κι αγάπη! Να μιλάς, να ακούς, να μαθαίνεις. ΝΑ ΖΕΙΣ!