Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Δέκα χρόνια μετά (approx)

Η σημερινή ανάρτηση με βρίσκει με 760 posts στο ενεργητικό μου...χμμμ μάλλον λιγα δεδομένων των χρόνων αλλά όσοι με παρκολουθείτε απο το 2007 ως σήμερα ξέρετε οτι έχω υπάρξει και απούσα κατα διαστήματα..σε περιόδους δηλαδή που η ζωή με πήγαινε κάπου λίγο πιο μακριά απο τον καρκίνο. Ξανα γύρισα με απανωτά posts όταν το 2014 παλι ενοχλήθηκα απο αυτόν τον τέρμα ανεπιθύμητο επισκέπτη που μου αναστατώνει τη ζωή. 

Κι απόψε πάλι εδώ... Με μερικές σκέψεις.

Με αρκετή απόσταση απο θέματα υγείας, τουλάχιστον δεν είμαι τακτικά σε κάποιο νοσοκομείο, (ωστόσο παραμένει ο ετήσιος έλεγχός μου κάπου το Νοέβρη και εκκρεμεί τέλη αυτού του μήνα και η γυναικολογική μου εξέταση) αυτό που πλέον μένει να κάνω (χονδρικά) είναι να συγκεντώνομαι μέρα με τη μέρα σε αυτό που τώρα ορίζω ως ζωή μου. Και το κάνω με μεγάλη επιτυχία πέρα απο κάποια διαλείμματα όπου κάτι στη ζωή μου δεν τσουλάει.

Πρόσφατα, απο την προηγούμενη εβδομάδα, νιώθω πως κάπου κόλλησα, πως δεν έχω το ίδιο πάθος για ζωή. Αναρωτιέμαι αν εμείς οι καρκινοπαθείς αποκτάμε σε κάποιο σημείο κάποιο τύπου "επίκτητο" πάθος για ζωή. Με άλλα λόγια αναφέρομαι στο ότι όταν όλα τελειώνουν, τα νοσοκομεία, οι χμθ, οι ακτινοθεραπείες, οι λευκές ρόμπες, τα χειρουργεία, τοτε θες να "φας" όλο τον κόσμο, να ταξιδέψεις, να γελάσεις, να χαρείς, να κάνεις πράγματα, να πας στη θάλασσα, να κάνεις φίλους, να βρεις παλιούς αγαπημένους ανθρώπους, να ανασάνεις! να νιώσεις ζωντανός. Μετά απο 3-4 χρόνια, η περιπέτειά σου γίνεται όλο και πιο μακρινή και μπαίνεις σε ένα καλούπι καθημερινότητας, κάνεις πράγματα με όρεξη αλλά όχι με εκείνη που "ήθελες να φας τον κόσμο". Και μετά απο δέκα χρόνια (ο τόνος μου δεν είναι αχάριστος καθόλου) πέφτεις έτσι σε ένα περίεργο κενό.

Αυτές τις μέρες λοιπόν νιώθω ότι έχασα το πάθος μου για τη ζωή. Κάνω δεν κάνω κάτι, δεν μου κάνει τη διαφορά. Ίσως όλοι οι άνθρωποι να το παθαίνουν αυτό. Όμως απο την άλλη βαρέθηκα να ψάχνω τον εαυτό μου (πως λέει η έκφραση "δεν ήμουν ο εαυτός μου" "είμαι ο εαυτός μου"). Διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα με κατακλήζουν, και ποιος είναι ο εαυτός;;;; Είναι ότι είχαμε πριν; Είναι αυτό που είμαστε σήμερα; Είναι αυτό που θα γίνουμε;

Μπορεί απλά να περνάω μια φάση αυτή την περίοδο και ποιός θα με ακούσει...;

Χθες μου είπε η "Σ" οτι της αρέσει να εξελίσσεται. Ωραία σκέφτηκα, και ποιος είπε όμως οτι δεν εξελίχθηκα εγώ;

Θυμώνω με τους ανθρώπους κατα καιρούς που θεωρούν ότι η μόνη εξέλιξη σε αυτή τη γη είναι να παντρευτείς και να κάνεις ένα παιδί. Φυσικά αυτά τα δύο είναι φοβερά και τρομερά, ειδικά το παιδί, αλλά η εξέλιξη θεωρώ πως είναι πολλά πράγματα μαζί. Επίσης νευριάζω με ατάκες του στυλ "οταν βγαίνεις έξω, δεν θα φαίνεσαι διαθέσιμη, πως και δε σε φλερτάρουν;". Ελεος, tres banale και πάντα φυσικά κάποια παντρεμένη φίλη θα στο πει... οι ελεύθερες απλά ξέρουν και δεν ρωτάνε.

Όσο περνάνε τα χρόνια οι γύρω μου σβήνουν απο τη μνήμη τους όλο και πιο πολύ τη δική μου περιπέτεια. Κάτι άλλο κάνουν με τις ζωές τους, κάποιους άλλους ανθρώπους έχουν στο προσκήνιο κτλπ κτλπ. Οκ, ειναι αλήθεια πως ούτε εγώ η ίδια δεν τα ανακαλώ καθε μέρα, όμως τι να κάνουμε που οι δικές μου οι πληγές είναι μαζί μου πάντα, πάνω στο σώμα μου...; Μα γίνεται να ξεχάσω εγώ;;;

Μια φίλη προχθές (που δνε ήξερε για μένα ) μου είπε πως η αδερφή της νόσησε πολύ light και μου λέει "όπως όμως και να χει, απο σημερα αλλαξε η ζωή της, είσαι πάντα υποψιασμένος πως κάτι μπορεί να πάθεις"...

Αρκετοί φίλοι θεωρούν πως πρέπει να προχωρήσω με την προσωπική μου ζωή (οι γονείς μου ούτε μου το συζητούν...) μα ποιό είναι αυτό το ΠΡΕΠΕΙ; Και ποιος ξέρει ποιο ειναι το προσωπικό μου timing;

Δεν μου αρεσουν τα πρεπει, δεν μου αρέσει η κατήχηση μα ουτε και η "βοήθεια" που ακόμη και η "Σ" μου πέταξε χθες. Δεν θέλω βοήθεια στα προσωπικά, θεωρώ πως η καθεμιά μας αν βρει κάποιον και είναι αυτός θα το καταλάβει...

Θα είχε ενδιαφέρον αν μου γράφατε εδώ ομοιοπαθούσες πως το χειριστήκατε, γιατί πιστεύω οι περισσότερες δεχτήκατε κάποιου είδους τέτοια πίεση απο το περιβάλλον σας. Εγώ αυτό που θέλω είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τα πράγματα τόσο εύκολα για εμένα με όλα όσα έχω περάσει. Οκ, δεν είναι ακατόρθωτα αλλά δεν είναι εύκολα. Το να το παίζει η κολλητή μου "εγώ θα ήμουν σε σχέση" "εγώ θα είχα παντρευτεί" και διάφορα άλλα δεν με βοηθάει...Και όπως και να χει η φιλία πότε ήταν ή έγινε ανταγωνισμός. Ο καθένας έχει τη ζωή του, και προσπαθει καθημερινά και κάνει ότι μπορεί.

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...
Μερικές φορές...το μόνο που χρειάζονται είναι...
ένα χέρι για να κρατηθούν...ένα αυτί...να τους ακούσει...και μιά καρδιά...που να μπορεί...να τους καταλάβει...

Μικρός Πρίγκιπας..

Έχουμε ανάγκη απο ανθρώπους που ξέρουν τι θα πει δύσκολα, που σέβονται τις μαύρες μας εκείνες μέρες, που θυμούνται και δεν ξεχνούν απλά επειδή πλέον δουλεύουμε και τρέχουμε πάνω-κάτω όπως το 80% του πλανήτη.
Γιατί κάποιοι γύρω μας θεωρούν πως αν μας "χαιδέψουν" λίγο κακό θα μας κάνουν; Υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι πως παρόλες τις δυσκολίες της ζωής δεν σκλήρυνα αλλά γέμισα ακόμη περισσότερες ευαισθησίες. Έχω δώσει επίσης πολλή αγάπη στους οικείους μου, μάρτυρες όλοι. Όμως πάντα για κάποιους γύρω μου θα κάνω κάτι λάθος, κάτι που αυτοί θεωρούν πως στη θέση μου θα το κάνανε πιο σωστά.
Λυπάμαι....αυτό το "στη θέση σου" δεν υπάρχει ρε παιδιά τα χουμε ξανα πει.
Σας φιλώ όλους έναν έναν. Είμαι καλά στυν υγεία μου ως το επόμενο τσεκ απ. Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε που μπήκα στη δεύτερή μου σχολή και τυπικά οι παρακολουθήσεις τελείωσαν, μένουν μερικά μαθήματα, η ερευνητική & η πτυχιακή και δεύτερο πτυχίο (σε κανα δυο χρόνια) ε.....είναι κι αυτό μια εξέλιξη ;-) :-)

Υ.Γ θα προσπαθώ να σας γράφω πιο συχνά!









12 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φίλη μου τυχαία η ..επίσκεψη στο μπλοκ σου και χαίρομαι που την είδα. Διακρίνω μία αγωνία και φόβο ίσως..Δεν έχω τη δική σου εμπειρία γλυκιά μου έχω όμως στη πλάτη μου την ..ετικέτα Πάρκινσον και είναι κι αυτό κάτι αν σκεφτείς ότι είμαι ζωγράφος και αυτό ήταν κάτι σταδιακά τραυματικό για μένα και είναι ακόμη. Την φίλη μου Ο... την γνώρισα με ένα μήνυμα της μέσα από το μπλοκ μου, μόλις είχε αφαιρέσει στήθος και λεμφαδένες, νεότατη και με 2 κοριτσάκια .Πέρασαν 4 χρόνια από τότε..είναι μια χαρά, γεμάτη ζωή και ελπίδες για το αύριο .Άγνωστη φίλη μου μη το βάζεις κάτω, βάλε μία γραμμή στο χθες και βλέπε μόνο το αύριο με ελπίδα και πάντα καλή διάθεση .Σε κούρασα όμως δεν θέλω λυπημένα μουτράκια και καρδούλες φοβισμένες. Γλυκιά μου ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.

BUTTERFLY είπε...

Το 2ο πτυχιο σου δεν ειναι μια εξελιξη ειναι Η εξελιξη! Εξελισσεσαι καθε φορα που κυνηγας τα ονειρα σου! Υγεια σου ευχομαι!

BUTTERFLY είπε...

Το 2ο πτυχιο σου δεν ειναι μια εξελιξη ειναι Η εξελιξη! Εξελισσεσαι καθε φορα που κυνηγας τα ονειρα σου! Υγεια σου ευχομαι!

Maria Kat είπε...

Καλώς σε βρήκα!
Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει! Ζήσε τη ζωή σου όπως θες εσυ!!!!
Επισης εξέλιξη δεν είναι μονο ο γάμος και το παιδι. Εξελιξη ειναι να προσπαθεις να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Και ναι εχεις δικαίωμα να πεσεις, να μιζεριασεις, να γκρινιάξεις, να να να να. Αρκεί μετα να ξαναβρεις τη δυναμη να ξανασηκωθεις!
Μην ακους κανεναν... ο καθενας ας κοιταξει τα δικα του!!! Εισαι αγωνίστρια και τα ξέρεις καλυτερα απο ολους
Σε γλυκοφιλώ
Μαρία

Ανώνυμος είπε...

Τα πέρασα κι εγώ. .....Άλλαξε η ζωή μου όμως προς το καλύτερο. Η Παναγια με βοήθησε....σκανδαλωδως. Φαίνεται ήμουν πολύ άσχετη πριν 20 χρόνια. Ενισχύθηκα πνευματικα, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, εξαιρετικούς ιερείς που εναπόθεσα τις αγωνίες μου και τα λάθη μου στο πετραχηλι τους και διαπίστωσα περίτρανα ότι ο καρκίνος ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός να με φέρει κοντά Του! Και το πέτυχε. Είμαι πιο κατασταλαγμενη και ευτυχισμενη σήμερα πάρα στη ζωή μου πριν αρρωστήσω παρότι είχα προετοιμαστεί να αναχωρήσω τότε. ...
Εύχομαι και σε σένα να βρεις το δρόμο σου γιατί να ξέρεις ούτε μια τρίχα δεν πέφτει απ το κεφάλι μας χωρίς λόγο. Βρες το λόγο που γίνονται όλα αυτά στη ζωή σου και θα τη δεις να ανθίζει.
Σε φιλώ Φ.

Αμαλία είπε...

Καλή μου,
Είμαι μία, η Αμαλία, έτσι με λένε. Με "έστειλε" σε σένα η Αχτίδα. Ήρθα να σου πω ένα γεια και να σου ευχηθώ να "πάθεις" ότι θα σε κάνει ευτυχισμένη. Στην πολύ "απ΄όξω-απ΄όξω" πέρασα από το θέμα σου, φαίνεται πως με άφησε ο Θεός να γλιτώσω για να με λούσει με άλλα :))).
Δεν έχεις ανάγκη να σου γράφουμε. Πάλαιψες άξια. Μάλλον εμείς έχουμε ανάγκη να σου γράφουμε, δηλάδη εγώ τουλάχιστον, μην μιλάω και για τους άλλους.
Μέσα από την καρδιά μου, να είσαι καλά και να βρείς την ευτυχία σου.
Καλή πορεία να έχεις.

Sweet December είπε...

προς όλες τις φίλες μου:

Σας ευχαριστώ που και με διαβάζετε (κι έτσι τα γραπτά μου βρίσκουν αποδέκτη) και μου αφήνετε σχόλιο. Η ζωη με τον καρκίνο και μετά απο αυτόν δεν είναι εύκολη, όμως όλες μας προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για όμορφες μέρες και όμορφους ανθρώπους <3
φιλιά πολλά!
SD

nasia είπε...

Καλημέρα σου. Σε διαβάζω πρώτη φορά και δεν μπορείς να φανταστείς το πόσο με άγγιξες. Η ασθένεια αυτή πήρε από κοντά μου πολύ αγαπημένα πρόσωπα και διαβάζοντας τα λόγια σου ήταν σαν να τις άκουγα. Από τη μικρή εμπειρία μου που απέκτησα δίπλα σε αυτές τις καταπληκτικές γυναίκες το μόνο που έχω να πω, είναι να συνεχίσεις έτσι όπως νομίζεις εσύ. Και γράφε όσο μπορείς γιατί μόνο έτσι θα σε καταλάβουν οι άλλοι. Δεν χρειάζεται να αρέσεις σε όλους, δεν χρειάζεται να πραγματοποιείς τις επιθυμίες των άλλων.....

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Και εγώ από της Αχτιδας έρχομαι.. ότι γράφεις είναι αυτό που νιώθεις και η αλήθεια σου μείνε ο εαυτός σου δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν ..κάθε μέρα που αντικρίζουμε το ήλιο όλοι μας είναι μια νέα μέρα στην ζωή μας ας την εκμεταλευτούμε οσο γίνεται καλυτερα !!! σκέψου θετικά και όλα θα πάνε καλά χαμογέλα ακόμα και στα δύσκολα.. σου στέλνω μια αγκαλιά και σου εύχομαι τα καλύτερα..!!!φιλώ σε

Ανώνυμος είπε...

Κορίτσι όμορφο και αγαπημένο, θέλω να σου γράψω πολλά, αλλά θα αρκεστώ σε λίγα και κατ'εμέ) ουσιαστικά.
Ο καθένας μας ορίζει ο ίδιος τι σημαίνει "εξέλιξη" για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει "πρέπει", "δεν πρέπει", "γιατί", "γιατί όχι", "γιατί όχι τώρα" ή "πότε". Ούτε είμαστε σε αγώνα δρόμου, για να αποδεικνύουμε στους άλλους, αν και πόσο έχουμε εξελιχθεί, με βάση τις δικές τους προδιαγραφές και πρότυπα (αν και πιστεύω ότι οι δικοί σου άνθρωποι, οι συμπρωταγωνιστές σου στη ζωή -όλα τα θυμάμαι-, σου λένε πράγματα μόνο και μόνο από αγάπη και αληθινό ενδιαφέρον. Αλλιώς δεν θα ήταν εκεί και δεν θα ήταν συμπρωταγωνιστές, σωστά ?).

Οπότε, μην βασανίζεσαι με τέτοιες σκέψεις, αλλά κάνε focus σε όλα αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα για ΣΕΝΑ και αντικειμενικά είναι πάρα μα πάρα πολλά.

ΖΗΣΕ εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ΕΣΥ, γεμάτη και ευτυχισμένη. Ακόμη και αν είναι μικρές, ακόμη και αν είναι μέρος της καθημερινότητας και της ρουτίνας, είναι και αυτές όμορφες και ανεκτίμητες.

ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ, είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, και είναι ΩΡΑΙΑ. Οπότε ζήσε την όπως εσύ θέλεις ...
Με πολλή αγάπη.
Κατερίνα.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε θαυμάζω πάρα πολύ κ εύχομαι τα καλύτερα για σένα. Σε 2 εβδομάδες μπαίνω για χειρουργείο για ινοαδενωμα που άλλαξε λίγο η μορφή του μου είπαν.ΕΧω χάσει την μητέρα μου πριν 8 χρόνια κ φοβάμαι τόσο πολύ μην πάθω τα ίδια.Ξερω σχεδόν τα πάντα για τον τυφώνα (έτσι είπα από σήμερα) πώς θα λέω αυτήν την ασθένεια.Σχεδον τα πάντα γιατί δν έχω νοσησει ακόμα μάλλον.Δν κοιμάμαι δν τρώω κ κοντεύω να τρελαθώ.Θυμαμαι την μητέρα μου πόση δύναμη είχε κ δν μπορώ να το καταλάβω με τπτ.Υπαρχουν πολλοί νικητές αλλά κ πάρα πολλοί που έπεσαν.Δν ξέρω τι να πω..

Ανώνυμος είπε...

@ Ανωνυμο 21 Σεπτεμβριου 2016-12:ΟΟ π.μ. EEST
Εχε πιστη και γονατισε στα ποδια της Παναγιας μας, Αυτη πρεσβευει στον Υιο Της για ολους μας.