Η ζωή μου πριν 10 χρόνια (περίπου)

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το blog απο την πρώτη του ανάρτηση μερικές μέρες τώρα.

Είναι απίστευτο πως ξέχασα τα περισσότερα. Πραγματικά ξέχασα τόσα πολλά. Θυμάμαι βέβαια κι άλλα τόσα. Είναι φοβερή η αίσθηση πάντως να διαβάζεις πως εκείνη τη μέρα, το 2007 είχες πιεί καφέ με τη "Ν" ενώ η "Σ" είχε έρθει σπίτι σου για ταινία και ξάπλα. 

Περνάνε τα χρόνια, περνάνε....και οι πληγές επουλώνονται.  

Χθες είδα ένα έντονο όνειρο. Ήμουν σε ένα νησί, στο νησί ήταν και η "Σ" με το παιδί της αλλά μηνών, πιο μικρό απο όσο είναι τώρα. Η "Σ" πάλευε να τηγανίσει κάτι ωμά κρέατα κι εγώ αποφάσισα να πάω μόνη στη θάλασσα και πήγα. Μπήκα να κολυμπήσω, όμως δεν μπορούσα να βγώ προσπάθησα αλλά τίποτα ενώ δεν είχε ιδαίτερα πολύ κύμα, όμως είχε βράχια. Όμως η λογική πρυτάνευσε και κολύμπησα κατά μήκος της ακτής (όχι δεν ήμουν αχγωμένη) και ρώτησα κάποιους άλλους λουώμενους εκεί που δεν είχε βράχια, αν, αν βγω απο τη δική τους πλευρά μπορώ μετά να πάω στα πράγματά μου, στην ακτή, απο εκεί που είχα βουτήξει. Εκείνοι είπαν ναι, κι έτσι βγήκα απο την αμμουδιά.

Σκέφτηκα ότι μια ερμηνεία των παραπάνω είναι πως πάντα τη σκαπουλάρω, πως βρίσκεται η λύση πάντα. Απο την άλλη ας μην προκαλώ και την τύχη μου με όσα γράφω απόψε. Πάντως ίδρωσα πάρα πολύ στον ύπνο μου, αν και δεν είχα άγχος μέσα στο όνειρο.

Όπως και να χει, είναι περίεργο το συναίσθημα να περνάει το παρελθόν απο μπροστά σου καθώς διαβάζεις τι έγινε παλιά. Διάφορα συναισθήματα έχουν ξεχαστεί, πραγματικά. Ο σωματικός πόνος, ο πόνος στο μυαλό, ο πόνος της μοναξιάς, της απουσίας, της ασυνεννοησίας, όλα...μα όλα... Μα ειναι δυνατόν;;; Κι όμως... τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Σίγουρα θυμάμαι πολλά περιστατικά. Θυμάμαι χρώματα, χώρους, ανθρώπους αλλά είναι και πολλά πάρα πολλά που τα έχω ξεχάσει. Έτσι είναι φαίνεται στη ζωή, ότι σε ζορίζει σε ζορίζει τόσο που φτάνεις στο μηδέν μετά, και το καταχωνιάζεις εκει που δεν παίρνει άλλο. Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με τους ίδιους ανθρωπους γύρω σου αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου. έτσι. μόνο έτσι... δεν υπάρχει άλλη εξήγηση λοιπόν... τα πνίγεις. Οχι τον πρώτο χρόνο ούτε τον δεύτερο. Ως εκεί μετράς τους μήνες και τις μέρες και θυμάσαι, θυμάσαι συνέχεια, και κρατάς στο μυαλό σου ημερομηνίες. Και αυτό κάνεις και για πέντε χρόνια ακόμη. Νομίζω πως μετά την πενταετία αρχίζεις και ξεχνάς...Και καλά κάνεις γιατί δύσκολα ζεις με όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής σου. Ευτυχώς υπερτερούν οι καλές στιγμές και κάπου σώζεσαι, όσο άσχημα κι αν σου φέρθηκε η ζωή. Φανταστείτε να καταγράφατε επι 10 χρόνια την καθημερινότητά σας ή την κάθε εβδομάδα σας. Συναισθήματα κι ανθρώπους και να τα διαβάζατε κάποια στιγμή. Θα ανακαλύπτατε το ίδιο με εμένα αυτές τις μέρες, πως τα άσχημα τα αφήσατε πίσω.

Αυτές τις μέρες που πάω πίσω στον προσωπικό μου χρόνο, πιστέψτε με, πραγματικα, έχω πάρει τέτοια απόσταση απο όλα που τα διαβάζω σαν να ήμουν μια απο εσάς, ως απλή αναγνώστρια. Φοβερό αυτό με το μυαλό... αλλά συμβαίνει και δεν υπερβάλω. Και καλώς μου συνέβει όπως γράφω και πιο πάνω.

Όλα βέβαια αυτά με τις αναδρομές συμβαίνουν γιατί βρίσκομαι σε μια αναζήτηση σε σχέση με το blog, σκέφτομαι να το κάνω ή να γίνει ταινία...Δεν ξέρω πως σας φαίνεται σαν ιδέα. Άλλοι το κάνανε βιβλίο στο παρελθόν (κι αυτό βεβαίως το σκέφτηκα). θα δω... το ψάχνω πάντως...Θα με ενδιέφερε να δείξω στον κόσμος πως πήγε η όλη ιστορία, να το δείξω με εικόνες :-)

Σας φιλώ. "Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά" έτσι δεν λέει το άσμα;;; Όμως νιώθεις και ευγνώμων, γιατί παρόλα όσα πέρασες είσαι καλα και είσα εδώ. Επίσης, όσο δύσκολα κι αν ήταν κάποιοι άνθρωποι μείνανε πλάι σου για πάντα. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, ότι κι αν γίναμε, ότι κι αν γίνει στο μέλλον. Είναι μικρές νίκες όλα όσα γίνανε 10 χρόνια πριν κι όλα όσα κατάφερα να κάνω αλλά και να κάνουν και οι άλλοι γύρω μου.

Δέκα χρόνια πριν ρε φίλε. Παιδιά είμασταν 27 χρονών, ελεύθεροι όλοι, χωρίς μωρά δικά τους. Υγιείς όλοι, με όνειρα, χαρούμενοι, carefree, cool και light. Ψοφούσαμε για παρέα, για έξω, για εμάς, για το εμείς κι εμείς. Σχέδια, γέλια, φωνές, βλακείες και σοβαρές κουβέντες. Κι έτσι η ζωή πέρασε...και η ζωή συνεχίζεται.

Σας φιλώ! μου δώσατε τόσο κουράγιο και τόση ενέργεια, απο την πρώτη εβδομάδα -όπως διαβάζω- αυτού του blog!

Πρωί Σαββάτου

και λίγες ώρες πριν πάω για την καθιερωμένη μου βόλτα χαζεύω στο ιντερνετ.

Παρατηρώ πως τελικά, this is a family world...ή this world is for families ή families and babies rule. 

Χαζεύω τα διαφημιστικά e-mail που μου στέλνουν οι εταιρίες και αντιλαμβάνομαι πως το 80% των προιόντων τους, ότι και να ναι αυτά, διαφημίζονται με φόντο, κόνσεπτ (όπως θέλετε πείτε το) την οικογένεια. Χαρακτηριστικά μια εταιρία θέλει να πουλήσει φωτογραφίες που εκτυπώνονται σε τελάρα και το τελάρο της διαφήμισης απεικονίζει έναν μπαμπά να κρατάει ένα μωρό. 

Αναρωτιέμαι αν αυτό γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι singles σε αυτή τη χώρα, χωράνε σε διαφημίσεις; Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, δεν μπορούν να μοιράζονται μια μυστική αδερλφότητα όπως εκείνοι που έχουν μωρά. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση, η προώθηση κάποιων προιόντων που αφορούν όλους για μένα άρχισε να γίνεται pathetic όταν διαφημίζεται αποκλειστικά απο ευτυχισμένα ζευγάρια ή οικογένειες. Ακόμη και διαφημίσεις με βούτυρα, με πρωινά. Σήμερα το παρατήρησα αλλά συμβαίνει χρόνια τώρα αυτός ο διαχωρισμός. Βλέποντας τη διαφήμιση θυμήθηκα παράλληλα και τον χθεσινό ορθοπεδικό που πήγα να δει κάτι στο γόνατό μου. Αφού μου πήρε πλήρες ιστορικό και με ρώτησε και για τον κύκλο μου, με κοιτάζει στα μάτια και με ρωτά: "Παιδάκια έχετε;". Όταν επίσης μου κάνουν αυτή την ερώτηση πλέον μου ρχεται να βάλω τα ΓΕΛΙΑ. Καλέ μου άνθρωπε, ρωτάς γιατί ψάχνεις να δεις σημάδια "δυστυχίας" -αν πω όχι-επάνω μου, ή γιατί θες να ελαφρύνεις το κλίμα και να χαμογελάσεις αν απαντήσω θετικά; Θεωρώ ότι είναι απο τις πιο χαζές ερωτήσεις και πιστέψτε με στην τελευταία λαπαροσκόπηση την άκουσα και 3 βήματα πριν το χειρουργείο, επάνω στο φορίο απο το νεαρό που το έσπρωχνε. Μα δεν ειναι αστείο τώρα που το διαβάζετε; Ήταν φαίνεται για τον νεαρό το τελευταίο χαρτί να με κάνει να δω τα πράγματα αισιόδοξα, αν φυσικά έλεγα "Ναι έχω ένα". Όμως εκείνη τη στιγμή των ελάχιστων δευτερολέπτων πριν απαντήσω, πραγματικά κάνω κόπο στο να μη χαμογελάσω (γιατί θα με περάσουν για τρελή) ή να μη γελάσω και απαντώ μονολεκτικά "Όχι". 

Σε ένα άλλο σύμπαν τα συννεφάκια πάνω απο το κεφάλι μου θα γράφανε "Ρε βλάκα, τι σημασία έχει αν έχω ή όχι παιδί; Μου κάνει τον καρκίνο καλύτερο, ή μου κάνει τη ζωή πιο όμορφη; Ή τελικά μπορώ να πω στον εαυτό μου--μπράβο, τουλάχιστον έπιασες το Ελληνικό όνειρο, έγινες μάνα πριν στα πάρει όλα ο κακρίνος". Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη φύση της ερώτησης...Κι ο γιατρός εχθές μπορούσε πολύ πιο πλάγια να με ρωτήσει, τύπου γράφει τα στοιχειά (που τα έγραφε) να με ρωτήσει αν είμαι παντρεμένη κι έχω παιδι. Όμως τις ξέρω αυτές τις ερωτήσειες και τωρα που σας γράφω χαμογελάω. Είναι ερωτήσεις λύπης, οίκτου ίσως. Σου λέει οκ end of story αλλά πρόλαβες να κανεις παιδί; Όχι ρε φίλε, δεν πρόλαβα. Κι αν αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, ας μου βάλει η Ελληνική κοινωνία 6 στα 10 βαθμολογία. 

Μην τρελένεστε........ με ή χωρίς παιδί, αν το λέει η καδρούλα σου ζεις μια γεμάτη ζωή. Φυσικά, τα παιδιά για μια μάνα είναι το παν...Για μια γυναίκα όμως που δεν γνώρισε δικό της παιδί, μη γελιέστε, δεν νιώθει και τόσο αποτυχημένη όσο εσείς νομίζετε ;-) Σας το υπογράφω με ένα μεγάλο Σαββατιάτικο χαμόγελο. Μη βασανίζεστε με τέτοιες σκέψεις οι άτεκνοι. Αν η ζωή σας έδωσε λεμόνια κάντε λεμονάδα και ντύστε την κάθε σας μέρα με μοναδικότητα. Δεν ξανα γεννιόμαστε, ε δεν θα σκάσουμε αν βρεθήκαμε και χωρίς οικογένεια. Μη χαρίζετε τις μέρες σας σε χαζές σκέψεις και υποθέσεις και ταχα όνειρα που δεν βγήκαν.

Τα όνειρα έιναι δικά μας ρε, είτε για να τα επαναπροσδιορίζουμε είτε για να αφήνουμε κάποια απο αυτά στην άκρη και να φτιάχνουμε καινούρια απο την αρχή (κι αυτό έχει απίστευτη χάρη σας το λέω) είτε για να τα συνεχίζουμε και να καταφέρνουμε μερικά απο αυτά!

Να μην έχετε καμία ηττοπάθεια. Η κάθε μια μας ειναι ξεχωριστή. Το θέμα δεν είναι αν θα κάνετε παιδιά, το θέμα είναι πάντα αν θα κάνετε σωστά παιδιά με τα φώτα που θα τους δώσετε. Το θέμα δεν είναι να κάνετε παιδιά μα να ζήσετε αυτά τα λίγα ή πολλά χρόνια εδώ πάνω όπως γουστάρετε στα πλαίσια του δυνατού.

Πάτε τη βόλτα σας τώρα, χαζέψτε τον κόσμο που περνάει, χαμογελάστε σε ένα παιδάκι που με αφέλεια βρέθηκε μπροστά σας και σας κοιτάει επίμονα κι αν τόσο πολύ θέλετε κάποιον να σας φωνάζει μαμά, υπάρχουν παιδάκια εκεί έξω που ευχαρίστως θα το έκαναν και θα σας ευγνωμονούσαν για μια ζωή.

Ναι, δεν θα κλέψω τη δόξα απο τη μητρότητα, είναι όμορφες (απο ότι βλέπω) όλες οι στιγμές με ένα παιδί, δεν θα αφήσω όμως ούτε τη μέρα να μου χαλάει το ότι δεν ξυπνάω με ένα παιδί.

Γονιός ή μη γονιός ο κάθε άνθρωπος κάνει τον δικό του προσωπικό αγώνα ;-) Εταιρείες και μαρκετινγκ θα έπρεπε να το ξέρετε πια εν έτη 2016...αλλά.......ας είναι.  

Σας φιλώ! Εγώ πάλι δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους με βάση την προσωπική τους κατάτασταση, και με παντρεμενους βγαίνω και με μωρά αλλα και με ελεύθερους (και δεν θα πρεπε καν να το διευκρινιζω, ανθρωποι είναι όλοι και φίλοι, αν τους θες, δεν παίζει ρόλο σε τι φάση είναι)

Σαν σήμερα

έκανα το 2008 την τελευταία χημειοθεραπεία μου. Και σήμερα, πάτησα εδώ στο blog το 2008 και μήνα Απρίλη για να θυμηθώ τι έγραφα τότε, σε ποια κατάσταση μυαλού ήμουν.

Περίεργο να βλέπεις τελικά το παρελθόν σου σε μια οθόνη υπολογιστή. Σπάνια γυρίζω πίσω σε όσα έγραψα παλιά. Δε βρίσκω μάλλον το λόγο. Όμως μου αρέσει ενδόμυχα το ότι όλα αυτά τα έχω κατα γράψει γιατί...για να λέμε και αλήθειες εδώ... Τα περισσότερα απο αυτά, σχεδόν 10 χρόνια μετά, τώρα να εδώ που σας γράφω, τα έχω ξεχάσει. Ναι, κι όμως, μου το λέγανε και δεν το πίστευα αλλά πραγματικά τα έχω ξεχάσει. Έτσι ξέρω πως στο μέλλον, μπορώ αν θέλω να ξανα διαβάσω μερικά. Να θυμηθώ, να συγκινηθώ, να συναντήσω και πάλι εκείνο το άτομο των 27 που ήταν έρμαιο μιας up and down ψυχολογίας. Το κορίτσι που η ζωή το είχε πετάξει στο περιθώριο των νοσοκομείων και είχε αναγκαστεί να αφήσει την ως τότε πραγματικότητα. Εκείνο το κορίτσι που δεν άφησε περιθώρια φόβο μέσα της, εκτός απο κανα δυο φορές (βράδυ ήτανε θαρρώ). 

Είναι πολυ περίεργο πάντως που την Πρωταπριλιά πάντα την ξεχνώ σαν τη μέρα που έληξαν οι θεραπείες. Ίσως γιατί μετά, τον τότε Μάη με περίμεναν οι ακτινοθεραπείες. Πάντα νόμιζα ότι το τέλος είναι αυτό που σου μένει, όμως η ζωή με διέψευσε! Εμένα μου έμεινε η αρχή, η 3η Δεκέμβρη που χειρουργήθηκα μα και η 18η Δεκέμβρη που έκανα την πρώτη χμθ. Όμως, επειδή η 18η Δεκέμβρη συμπίπτει με τα γενέθλιά μου (δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου-που ως τότε νόμιζα πως δεν ξέρει τα γενέθλιά μου-που είπε: "γιατρέ, 18 έχουμε γενέθλια") εγώ και πάλι εκείνη τη μέρα σκέφτομαι τα γενέθλια και γιορτάζω τη ζωή... το μυαλό μου έφυγε απο εκείνο το -3 όροφο, βαθιά στο υπόγειο όπου κλεινόμουν με την πεταλούδα στο αριστερό μου χέρι.  Όμως η αρχή είναι άτιμη, είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (θα έλεγε τρέηλερ ταινίας). Εγώ γράφω...είναι η μερα που άλλαξε η ζωή μου και η ζωή αρκετών δικών μου ανθρώπων. 

Σαν ψέμα λοιπόν το 2008, σαν σήμερα! ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι ομως πως πέρασαν κοντά 10 χρόνια και ΑΛΗΘΕΙΑ ειμαι εγώ εκείνο το κορίτσι κι ΑΛΗΘΕΙΑ, ειμαι καλα και σας γράφω ακόμη

σας φιλώ έναν έναν! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ!