Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Λίγες μέρες πριν το 2016

Περνάω όμορφα με φίλους την αποφώνηση του έτους. Απο χθές πάω εκδρομούλες και συναντώ  αγαπημένα πρόσωπα απο το παρελθόν που πλέον δεν είναι στην καθημερινότητά μου. 

Σκέφτηκα πως ένα μέρος της προίκας μας σε αυτόν τον κόσμο, είναι σίγουρα οι άνθρωποι που έχουμε συναντήσει κατα καιρούς. Και κάπως τυχαία... βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο το οποίο μιλάει για τους ανθρώπους και την ποιότητα των ανθρώπων.Είναι πραγματικά υπέροχο να έχεις πλάι σου ανθρώπους που να σε εκφράζουν, ανθρώπους που να σου μαθαίνουν απλόχερα τα όσα ξέρουν, που να σε αγκαλιάζουν, που να σου δίνουν χρόνο, που να μην τσιγκουνεύονται συναισθήματα. Το άρθρο κλείναι με Καζαντζάκη.... "Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό" 

Για να "γράψεις" στη ζωή, ή στη ζωή κάποιου, η ποιότητα των στιγμών και του χαρακτήρα σου είναι αρκετή. Τα λόγια μα και οι πράξεις σου, μικρές οι μεγάλες, αυτές σε χαρακτηρίζουν και χαράσουν τη μνήμη όσων τις λαμβάνουν και τις απολαμβάνουν.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα την ποσότητα.
Αναζητάμε ανθρώπους που κάνουν τις στιγμές μας ουσιαστικές και που τους αξίζει μια θέση στην αιωνιότητα εκ μέρους μας. 


Σε ένα σύμπαν που όλα αμφισβητούνται, που η ζωή είναι τόσο εφήμερη όπως το πρώτο πέταγμα της πεταλούδας όταν αποχωρίζεται το κουκούλι, όλοι μπορούμε να κάνουμε το πέρασμά μας σε αυτή τη γή, κάπως καλύτερο. Καλύτερο για εμάς, για την ψυχούλα μας αλλά και για τους γύρω μας. 

Λίγος χρόνος απο τον εαυτό μας, λίγο λιγότερος εγωισμός, λίγη σφαιρικότερη ματιά στον κόσμο, στον συνάνθρωπο, στο φίλο, τη φίλη, στο σύντροφο ή στη σύντροφο. 

Φέτος στις γιορτές, όπως κάθε χρόνο, στην αλλαγή, εκεί που πάρα πολλοί θα έιμαστε στα σπίτι μας ή κάπου ζεστά σε σπίτια αγαπημένων και θα τσουγκρίζουμε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ για το καλό της νέας χρονιάς, κάποιοι άνθρωποι θα έχουν μόνο μια ευχή "Να είμαι καλά". Κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα εύχονται "Να έχω του χρόνου μια σκεπή πάνω απο το κεφάλι μου" και θα κοιτάζουν τον ουρανό. 

Δεν μπορούμε να ζούμε ενοχικά αν εμείς είμαστε απο τους ανθρώπους που τσουγκρίζουν το ποτήρι εκείνο το βράδυ. Όμως μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους. Δώστε λίγη απο την αγάπη σας κάπου, κάντε μια θετική σκέψη για όλους εκείνους που είτε στο νοσοκομείο, είτε στην ύπαιθρο εύχονται ένα καλύτερο αύριο. Νοσσούντες και μετανάστες θέλουν την αγάπη μας νοερά αλλά και με πράξεις. Ξέρω πως όλων τα περιθώρια στενέψανε οικονομικά, όμως κάτι, έστω το κατώτερο ακόμη το μπορούμε. 

Την Πρωτοχρονιά 2007, στην αλλαγή προς το 2008 (δηλαδή) ήταν η πιο μπερδεμένη Πρωτοχρονιά ever. Ήμουν 27, είχα ούτε μήνα που είχα χάσει το μαστό, που είχα ήδη στα γενέθλιά μου (18/12) κάνει την πρώτη μου χημειοθεραπεία. Όμως ήμουν εκεί, ανάμεσα σε όσους τσουγκρίζανε το ποτήρι. Γιατί κάπως έτσι γίνεται στη ζωή, πας μπροστά για να μην μείνεις πίσω. Ήμουν εκεί, φορώντας κάτω απο την μπλούζα τον "μαξιλαρένιο" μαστό μου. Έτσι απλά, με μια χμθ στην καμπούρα μου υποδέχτηκα το 2008, ξέροντας ότι 3/1/2008 θα ξαναπάω στην Αθήνα για τη δεύτερη χμθ. Κι όμως, ήμουν περισσότερο σαστισμένη, παρά στεναχωρημένη! 

Πήγαν καλά όλα τότε, και η επέμβαση και οι χημειοθεραπείες, αυτά πρώτα απο όλα.... 
Η θέλησή μου όμως για ζωή επίσης, η αγάπη μου προς τα κοντινά μου πρόσωπα ως κινητήριως δύναμη, η φαντασία μου, η όρεξη για γράψιμο, για ταξίδια, η κοινωνικότητά μου, η ενασχόλησή μου με το σινεμά, η μανία μου με τις ταινίες, η προίκα μου με τις σπουδές, όλα μα όλα αυτά, με έφτασαν εδώ που είμαι, 35 επιτυχώς. 


Δεν ξέρω τι παραμονεύει στη γωνία, όμως έμαθα σταδιακά να μη ζω με το φόβο της "γωνίας". Έμαθα να ζω απλά, δίχως φόβο, λες και δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Δεν είναι εύκολο, αλλά το πετυχαίνεις κι αυτό κάποια στιγμή, αν το βάλεις στόχο και σκοπό. Φυσικά και πολλές φορές λυγίζεις και φοβάσαι...όμως μετά απο λίγο έρχεσαι και πάλι στα ίσια σου. Προσπαθησα να δω τη ζωή απλά, δίχως μεγαλοεπίβολα σχέδια, προσπαθησα να έχω μια καλή(όπως ορίζω εγώ) καθημερινότητα, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Απλά! Προσπάθησα επίσης να σκέφτομαι πως εγώ, είμαι τόσο εφήμερη σε τούτο τον κόσμο, όσο είναι όλοι. Κάποιος δυστυχώς τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτό, ενώ εσείς συνεχίζετε και διαβάζετε ακόμη όσα γράφω. Θέλω να πω, όσοι είστε "καρκινάκια" βγάλτε απο το μυαλό σας το θάνατο, ή βγάλτε τη στεναχώρια της ατυχίας, γιατί αυτή τη στιγμή είστε πιο τυχεροί απο το παραπάνω θύμα δυστυχήματος. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, βάλτε στην εβδομάδα σας κάτι που σας ευχαριστεί. Σκεφτείτε 2-3 πράγματα που θα θέλατε να κάνετε το 2016, οι μικροί στόχοι όταν κατακτηθούν θα σας κάνουν να νιώσετε τόσο όμορφα!

Κλείνω εδώ τις μικρές συμβουλές μου. Το χω αυτό, μπορεί μάνα να μη γίνω ποτέ, αλλά σας θεωρώ όλους (αν όχι παιδιά...) αδέρφια! 

Να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Πρόσφατα με αγάπησα πολύ, είμαι αυτή που είμαι, με αυτό το παρελθόν, με τούτο το παρόν, θα ζήσω με όλο το φορτίο μου και με την ελπίδα. Τίποτα δεν μπορώ να σβήσω. Προσπαθώ όλη την πορεία μου να τη μετατρέψω σε κάτι θετικό...Αποδέχτηκα τα πάντα!!!!

Καλό βράδυ! Με το καλό το 2016

Αυτό το άρθρο με ενέπντευσε απόψε! Η ποιότητα μένει







1 σχόλιο:

sundy είπε...

καλή Χρονιά να έχουμε! Χωρίς μεγάλες στεναχώριες! Φιλιά!!!