Λίγες μέρες πριν το 2016

Περνάω όμορφα με φίλους την αποφώνηση του έτους. Απο χθές πάω εκδρομούλες και συναντώ  αγαπημένα πρόσωπα απο το παρελθόν που πλέον δεν είναι στην καθημερινότητά μου. 

Σκέφτηκα πως ένα μέρος της προίκας μας σε αυτόν τον κόσμο, είναι σίγουρα οι άνθρωποι που έχουμε συναντήσει κατα καιρούς. Και κάπως τυχαία... βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο το οποίο μιλάει για τους ανθρώπους και την ποιότητα των ανθρώπων.Είναι πραγματικά υπέροχο να έχεις πλάι σου ανθρώπους που να σε εκφράζουν, ανθρώπους που να σου μαθαίνουν απλόχερα τα όσα ξέρουν, που να σε αγκαλιάζουν, που να σου δίνουν χρόνο, που να μην τσιγκουνεύονται συναισθήματα. Το άρθρο κλείναι με Καζαντζάκη.... "Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό" 

Για να "γράψεις" στη ζωή, ή στη ζωή κάποιου, η ποιότητα των στιγμών και του χαρακτήρα σου είναι αρκετή. Τα λόγια μα και οι πράξεις σου, μικρές οι μεγάλες, αυτές σε χαρακτηρίζουν και χαράσουν τη μνήμη όσων τις λαμβάνουν και τις απολαμβάνουν.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα την ποσότητα.
Αναζητάμε ανθρώπους που κάνουν τις στιγμές μας ουσιαστικές και που τους αξίζει μια θέση στην αιωνιότητα εκ μέρους μας. 

Σε ένα σύμπαν που όλα αμφισβητούνται, που η ζωή είναι τόσο εφήμερη όπως το πρώτο πέταγμα της πεταλούδας όταν αποχωρίζεται το κουκούλι, όλοι μπορούμε να κάνουμε το πέρασμά μας σε αυτή τη γή, κάπως καλύτερο. Καλύτερο για εμάς, για την ψυχούλα μας αλλά και για τους γύρω μας. 

Λίγος χρόνος απο τον εαυτό μας, λίγο λιγότερος εγωισμός, λίγη σφαιρικότερη ματιά στον κόσμο, στον συνάνθρωπο, στο φίλο, τη φίλη, στο σύντροφο ή στη σύντροφο. 

Φέτος στις γιορτές, όπως κάθε χρόνο, στην αλλαγή, εκεί που πάρα πολλοί θα έιμαστε στα σπίτι μας ή κάπου ζεστά σε σπίτια αγαπημένων και θα τσουγκρίζουμε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ για το καλό της νέας χρονιάς, κάποιοι άνθρωποι θα έχουν μόνο μια ευχή "Να είμαι καλά". Κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα εύχονται "Να έχω του χρόνου μια σκεπή πάνω απο το κεφάλι μου" και θα κοιτάζουν τον ουρανό. 

Δεν μπορούμε να ζούμε ενοχικά αν εμείς είμαστε απο τους ανθρώπους που τσουγκρίζουν το ποτήρι εκείνο το βράδυ. Όμως μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους. Δώστε λίγη απο την αγάπη σας κάπου, κάντε μια θετική σκέψη για όλους εκείνους που είτε στο νοσοκομείο, είτε στην ύπαιθρο εύχονται ένα καλύτερο αύριο. Νοσσούντες και μετανάστες θέλουν την αγάπη μας νοερά αλλά και με πράξεις. Ξέρω πως όλων τα περιθώρια στενέψανε οικονομικά, όμως κάτι, έστω το κατώτερο ακόμη το μπορούμε. 

Την Πρωτοχρονιά 2007, στην αλλαγή προς το 2008 (δηλαδή) ήταν η πιο μπερδεμένη Πρωτοχρονιά ever. Ήμουν 27, είχα ούτε μήνα που είχα χάσει το μαστό, που είχα ήδη στα γενέθλιά μου (18/12) κάνει την πρώτη μου χημειοθεραπεία. Όμως ήμουν εκεί, ανάμεσα σε όσους τσουγκρίζανε το ποτήρι. Γιατί κάπως έτσι γίνεται στη ζωή, πας μπροστά για να μην μείνεις πίσω. Ήμουν εκεί, φορώντας κάτω απο την μπλούζα τον "μαξιλαρένιο" μαστό μου. Έτσι απλά, με μια χμθ στην καμπούρα μου υποδέχτηκα το 2008, ξέροντας ότι 3/1/2008 θα ξαναπάω στην Αθήνα για τη δεύτερη χμθ. Κι όμως, ήμουν περισσότερο σαστισμένη, παρά στεναχωρημένη! 

Πήγαν καλά όλα τότε, και η επέμβαση και οι χημειοθεραπείες, αυτά πρώτα απο όλα.... 
Η θέλησή μου όμως για ζωή επίσης, η αγάπη μου προς τα κοντινά μου πρόσωπα ως κινητήριως δύναμη, η φαντασία μου, η όρεξη για γράψιμο, για ταξίδια, η κοινωνικότητά μου, η ενασχόλησή μου με το σινεμά, η μανία μου με τις ταινίες, η προίκα μου με τις σπουδές, όλα μα όλα αυτά, με έφτασαν εδώ που είμαι, 35 επιτυχώς. 

Δεν ξέρω τι παραμονεύει στη γωνία, όμως έμαθα σταδιακά να μη ζω με το φόβο της "γωνίας". Έμαθα να ζω απλά, δίχως φόβο, λες και δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Δεν είναι εύκολο, αλλά το πετυχαίνεις κι αυτό κάποια στιγμή, αν το βάλεις στόχο και σκοπό. Φυσικά και πολλές φορές λυγίζεις και φοβάσαι...όμως μετά απο λίγο έρχεσαι και πάλι στα ίσια σου. Προσπαθησα να δω τη ζωή απλά, δίχως μεγαλοεπίβολα σχέδια, προσπαθησα να έχω μια καλή(όπως ορίζω εγώ) καθημερινότητα, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Απλά! Προσπάθησα επίσης να σκέφτομαι πως εγώ, είμαι τόσο εφήμερη σε τούτο τον κόσμο, όσο είναι όλοι. Κάποιος δυστυχώς τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτό, ενώ εσείς συνεχίζετε και διαβάζετε ακόμη όσα γράφω. Θέλω να πω, όσοι είστε "καρκινάκια" βγάλτε απο το μυαλό σας το θάνατο, ή βγάλτε τη στεναχώρια της ατυχίας, γιατί αυτή τη στιγμή είστε πιο τυχεροί απο το παραπάνω θύμα δυστυχήματος. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, βάλτε στην εβδομάδα σας κάτι που σας ευχαριστεί. Σκεφτείτε 2-3 πράγματα που θα θέλατε να κάνετε το 2016, οι μικροί στόχοι όταν κατακτηθούν θα σας κάνουν να νιώσετε τόσο όμορφα!

Κλείνω εδώ τις μικρές συμβουλές μου. Το χω αυτό, μπορεί μάνα να μη γίνω ποτέ, αλλά σας θεωρώ όλους (αν όχι παιδιά...) αδέρφια! 

Να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Πρόσφατα με αγάπησα πολύ, είμαι αυτή που είμαι, με αυτό το παρελθόν, με τούτο το παρόν, θα ζήσω με όλο το φορτίο μου και με την ελπίδα. Τίποτα δεν μπορώ να σβήσω. Προσπαθώ όλη την πορεία μου να τη μετατρέψω σε κάτι θετικό...Αποδέχτηκα τα πάντα!!!!

Καλό βράδυ! Με το καλό το 2016

Αυτό το άρθρο με ενέπντευσε απόψε! Η ποιότητα μένει

Χρόνια Πολλά!

Χρόνια πολλά!

Όπου κι αν είστε σήμερα, απο όποια γωνιά της γης με διαβάζετε, σας εύχομαι Χρόνια Πολλά!

Είναι πολύ όμορφο που οι Έλληνες κάθε που έχουν γενέθλια, ονομαστική εορτή, ή Χριστούγεννα, ή Πάσχα, εύχονται ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Αν σταματήσεις και το σκεφτείς, θα δεις πως αν έχεις ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αν σε περιμένουν πολλές ημέρες σε τούτη τη γή, έχεις και την ευκαιρία σου να κάνεις και ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΛΛΑ, να ψάξεις για ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΛΑ, να απλώσεις  τα χέρια σου σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ, να αγγίξεις τις ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ. 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ λοιπόν, ΖΩΗ ΠΟΛΛΗ μπολικες στιγμές τις οποίες ο καθένας μας οφείλει να αξιολογεί και να αξιοποιεί, γι αυτόν πρώτα απο όλα και μετά για όλους τους άλλους!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους εσάς, με όσο περισσότερο χαμόγελο μπορείτε. Όχι οι καιροί δεν είναι εύκολοι, ναι οι αυθεντικότητα των σχέσεων και η καλή καθημερινότητα είναι μια συνεχής πάλη. Η ζωή δεν είναι δεδομένη, πόσο μάλλον η "καλή ζωή".

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με αγάπη, Γιατί στο τέλος, η αγάπη μένει, την αγάπη αποζητάς, την αγάπη λαχταράς, την αγάπη θυμάσαι και νοσταλγείς. Την αγάπη και τον ήχο μιας φωνής που χαμογελά απο το τηλέφωνο. ΑΓΑΠΗ ΠΟΛΛΗ, αγάπη λες και αύριο θα αφανιστεί η γη. Η αγάπη είναι τζάμπα, η αγκαλιά επίσης!Αφήστε στην άκρη τα κουτιά κι αγκαλιαστείτε. Χαρίστε χρόνο στα αγαπημένα σας πρόσωπα χωρίς να σκέφτεστε ότι υπάρχει αύριο. Σταματείστε τον χρόνο απόψε, με μια καλή κουβέντα, με ένα ποτήρι κρασί και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Μείνετε ως αργά στο κρεβάτι παρέα, βλέποντας το ταβάνι, κι αδειάζοντας το νου. Παρασυρθείτε απο το ζεστό πάπλωμα κι αφήστε όλα τα πρέπει έξω απο το σπίτι. 

Μικρές χαρές και χάρες, τοσοδά μικρές στιγμές είναι η ζωή. Φέτος, προχθές άδειασα συναισθηματικά. Σαν ηρωίδα video game που της "φάγανε" τη συναισθηματική "μπαταρία", low battery, κανονικά. Όμως και πάλι, το παλεύω και το αντιμετωπίζω ως κάτι στιγμιαίο, ως κάτι προσωρινό. Και πάλι, δίνω όσο μπορώ άφεση σε όλα εκείνα τα πρόσωπα στα οποία επένδυσα και επενδύω συναισθηματικά. Έμαθα πως η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη, έμαθα πως η καρδιά μπορεί να χτυπά σε ένα ρυθμό αλλά οι πράξεις σε έναν άλλο. Έμαθα πολλά για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τις καρδιές που χτυπάνε μέσα μας. Όλο αυτό το ταξίδι της ζωής μου ως εδώ ήταν δυνατό, φυσικά και θα άφηνε πάνω μου αρκετή σοφία και περίσσια οριμώτητα. Δύο όπλα τα οποία κάποιοι τα αποκτούν μόνο στα 70...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ εξακολουθώ και πιστεύω στις ευχαριστες σκέψεις, και φτιάχνω απο το τίποτα του ευατού μου, το ΚΑΤΙ. 

Να είστε όλοι καλά, να πιστεύετε στη ζωή και τις ευχάριστες ανατροπές που φέρνει. Να αγαπάτε! Είναι κινητήριως δύναμη!!! Και να πιστεύετε σε μια καλύτερη ζωή, να κάνετε όνειρα. Όλοι αξίζουμε να δούμε όμορφα όνειρα και μερικά απο αυτά να πραγματοποιούνται! 

ΚΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!

Να τη!

Να και η 18η Δεκέμβρη!

Σήμερα! Γενέθλια!

Έφτασα αισίως στα 35. Καθόλου εύκολα βέβαια να φτάσω εδώ και το ξέρετε! Σήμερα όμως τα έφτασα και τα έκλεισα. Και είμαι φουλ 35 έτη σε αυτή τη γη, σε αυτή τη χώρα με μικρά κενά (τα λεγόμενα ταξίδια αλλά και τα 3 χρόνια που έζησα στο εξωτερικό).

Εδώ λοιπόν! Στα χρόνια μου απο τα 27 ως σήμερα τα περισσότερα τα γνωρίζετε. Μπήκα/βγήκα στα νοσοκομεία, έκανα φίλους, γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, πήγα εκδρομές, ταξίδεψα, ξεκίνησα μια καινούρια σχολή, έγραψα πολλά posts εδώ. Γνώρισα πολλούς απο εσάς. Δούλεψα...Έχασα τα κιλά, ξανα έγινα (σχεδόν) όπως πριν. Και συνεχίζω.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο με περσι, έτσι δεν λένε ή μάλλον "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πέρσι λοιπόν, λίγο πριν τα περσινά γενέθλια έκανα και ένα ακόμη χειρουργείο, στην κλινική όπου γεννήθηκα (τι φοβερές συμπτώσεις!) και ναι λοιπόν, εκεί που η φύση (;) ή η μαμά κι ο μπαμπάς φρόντισαν να ξεκινήσουν όλα και είδα το φως σε αυτή τη χώρα, απο εκεί για δεύτερη φορά στη ζωή μου έπαιρνα εξιτήριο αλλά αυτή τη φορά έχοντας αφαιρέσει τα απαραίτητα οργανάκια για να γίνω κι εγώ κάποια στιγμή μάνα.

Σήμερα λοιπόν, στα 35 δηλώνω single, καρκινοπαθής με 2 περιστατικά στην πλάτη μου,  αλλά ξέρετε μια μεγαλη αλήθεια; Φέτος δηλώνω ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Ελεύθερη απο οποιοδήποτε στρες του να παντρευτώ, αποδεσμευμένη απο οποιαδήποτε ηλικία και νούμερο που υπαγορεύει το "να βιαστώ να βρω κάποιον για να κάνω ένα παιδί μέχρι να πεθάνουν τα αυγουλάκια μου".

Μη γελάτε εκεί έξω, οι single φίλες μου γι αυτό "ψοφάνε" να βρούνε κάποιον. Οι παντρεμένες φίλες μου, χάρη στα παιδιά συνεχίζουν. ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ. Είναι στο μυαλό των περισσοτερων 30 plus. Όταν ξέρεις λοιπόν απο πριν πως παιδάκια γιοκ, τότε λες οκ...δεν πιέζω τον χρόνο για τίποτα, δεν μπλέκομαι σε ιστορίες απλά για να αποκτήσω ένα παιδί και γι αυτό δεν προβληματίζομαι. Περιμένω αν η τύχη τα φέρει όπως τα θέλω να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που να με εκφράζει πραγματικά, να είμαι μαζί του για έναν μόνο βωμό "να είμαι μαζί του" κι όχι στο βωμό ενός παιδιού....αυτό λοιπόν είναι ένα λιγότερο άγχος για εμένα. Δεν πιέζω το χρόνο και δεν στρεσάρομαι για το μέλλον. Το μέλλον θα δείξει, αυτό δεν δείχνει πάντα; Τόσα χρόνια για όλους μας.

Δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα μάταια στη ζωή. ΟΧΙ, στη ζωή δεν είναι τίποτε μάταιο. Αν τα δεις μάταια χάθηκες, τότε εγκαταλείπεις τον αγώνα για ζωή. Όλα μετράνε στη ζωή, είναι ζωή το πάθος με το οποίο δουλεύεις, ταξιδεύεις, μαθαίνεις, φροντίζεις ή αγαπάς τους άλλους. Η ένταση ενός καυγά, ακόμη κι αυτή είναι ζωή, είναι συναίσθημα προς τον άλλον, είναι ανάγκη να κρατήσεις μια σχέση!!!

Ο καρκίνος με ότι έφερε κι ότι μου πήρε, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Όσο κι αν πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρήνα τους, τελικά όσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω πως μια τόσο δυνατή εμπειρία όσο η ζωή με τον καρκίνο, δεν μπορεί, κάτι σου αφήνει. Και προφανώς σου αφήνει πολλα, πολλά περισσότερα απο όσα νομίζεις ή αντιλαμβάνεσαι πως σου αφήνει. Δεν είσαι όπως πριν, αυτό δεν γίνεται.Είμαστε κάτι άλλο, κι όσοι μας αγαπάνε και όσοι ενδιαφέρονται για εμάς, θα μάθουν να μας αγαπούν κι έτσι. 

Έμαθα πολλά τα τελευταία χρόνια έχοντας αρρωστήσει, έμαθα για τον καρκίνο αλλά και για τους ανθρώπους. Πολλά, πάρα πολλά, που μπορείτε να τα δείτε αν ανατρέξετε στα posts. Θα διαλέξω ένα που γι απόψε έστω, στα γενέθλιά μου, μου φαίνεται το πιο σημαντικό. Προσπαθείστε να βάλετε την αγάπη στην καρδιά σας, ακόμη κι αν η ζωή σας έχει φερθεί άσχημα, ακόμη κι αν οι άνθρωποι σας έχουν πληγώσει, να ξέρετε πως μια θετική σκέψη, μια προσπάθεια για αγάπη και η καλοπροαίρετη συμπεριφορά είναι πάντα καλύτερες.

Κι αυτό δεν είναι κλισέ, αυτό θα είναι ότι καλύτερο για το μέσα σας, ότι καλύτερο πρώτα για εσάς και μετά για τους άλλους. Ένα ταλαιπωρημένο σώμα όπως το δικό μας, μια ευαίσθητη καρδούλα κάτω απο το κουρασμένο πρώην στήθος μας πιστέψτε με προτιμά την αγάπη.

ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΜΕ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ ΜΙΚΡΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Με ένα χαμόγελο, με μια ευχάριστη σκέψη με μια καλή πράξη.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

hohoho! και φέτος εδώ!

Χαιρετώ για 744ή φορά απο εδώ. Ναι....απο το 2007 ως σήμερα άφησα 744 (με τη σημερινή) αναρτήσεις απο καρδιάς, για όλους εσάς που περάσατε απο εδώ ψάχνοντας κάτι. 

Κάποιοι ήρθατε απο εδώ, ψάχνοντας με λέξη κλειδί τον καρκίνο, κάποιοι ζητούσατε απαντήσεις, κάποιοι αναρωτιώσασταν για τη ζωή, για την αρρώστια, για τη ζωή μετά την αρρώστια, κάποιοι άλλοι νιώσατε απλά μόνοι. Με κάποιο τρόπο με βρήκατε, με έναν λόγο σας βρήκα. 

Οι πιο παλαιοί θα θυμάστε λοιπόν πως σαν σήμερα, το 2007 άλλαξαν τα πράγματα για εμένα. Η 3η του Δεκέμβρη όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι στο μυαλό μου χαραγμένη, για όσα μου πήρε και για όσα μου έφερε. Για όλα!

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1980 και τον Δεκέμβρη του 2007 μετά απο ένα χειρουργείο, προφανώς ξανα γεννήθηκα. Ξύπνησα ένα άλλο σώμα, με ένα όγκο που μόλις είχα αφαιρέσει, με ένα μαστό που είχε φύγει κι αυτός. Πλέον έχω κολλήσει την έκφραση "Ας είναι". Ας είναι λοιπόν, στα 27 μου η ζωή μου έκρυβε μια αλλαγή στο σενάριο που είχα ως τότε στρώσει: νιάτα, εμφάνιση, δουλειά, βόλτες, εκδρομές, ξεγνοιασιά.

Πραγματικά, το καλοκαίρι του 2007 ήταν το πιο ξέγνοιαστο της ζωής μου. Ήταν το τελευταίο πριν τον καρκίνο, κι εμείς με τη "Σ" λες και το ξέραμε και δεν μαζευόμασταν με τίποτα. Ήταν όλα τέλεια, οι πιο όμορφες θάλασσες, οι πιο πράσινες πλαγιές και ο ήλιος λαμπερός πέρα απο κάθε προσδοκία. Τα μυαλά μας τόσο ξεκούραστα όσο ποτέ πλέον.

 Πάνε πολλά χρόνια απο εκείνο το καλοκαίρι . Μου φαίνεται σαν χθες όμως. Έτσι είμαι εγώ, τα καλά δεν τα ξεχνάω. πρίν κάποια χρόνια βέβαια, με ενοχλούσε το ότι ήταν τόσο καλό εκείνο το καλοκαίρι και δεν το επαναλάβαμε ποτέ. Με τα χρόνια έμαθα πως φυσικά και τίποτα τόσο όμορφο δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή. Επίσης έμαθα πως οι άνθωποι κινούνται κι αγαπούν πάντα με δικά τους σταθμά. Η αγάπη και το ενδιαφέρον δεν εκβιάζονται. Μπορεί να σε αγαπούν το ίδιο, όμως δεν θα έχουν τις ίδιες εκδηλώσεις αγάπης πάντα, δεν θα είσαι συνεχώς η προτεραιότητά τους. Οι δρόμοι, όσο κι αν πορεύτηκαν παράλληλα, κάποια στιγμή χωρίζουν. Ίσως έτσι να ήταν πάντα η ζωή, αλλά δεν το ήξερα πριν χρόνια, το έμαθα στην πορεία. Η "Σ" μια φορά είπε πως η ζωή είναι κύκλοι, κλείνει ένας, ανοίγει ένας άλλος. Η "Σ" γενικά (προσπαθεί;;) να είναι λιγότερο ρομαντική και συναισθηματική γύρω απο το θέμα. Η ζωή είναι αυτή, προχωράει κι εμείς κάθε μέρα τρέχουμε.

Ο καρκίνος η αλήθεια είναι σε πετάει σε μια τρελλή τροχιά, εκτός της ζωής που κάποτε όριζες ως καθημερινότητα. Σκεφτόμουν σήμερα στη δουλειά με τι στοικότητα έχασα τον πρώτο μαστό το 2007...έγινα σε μια μέρα Αμαζόνα και απορούσα σήμερα με τον εαυτό μου πως ακόμη κι αυτό, το δέχτηκα απλά και δίχως υστερίες. Σκεφτόμουν επίσης πως στα 27 είσαι ακόμη παιδί. Έχεις όνειρα, όπως και να το κάνεις, έχεις ηλικιακά το "2" μπροστά ακόμα, έχεις γυρίσει απο σπουδές και έχεις πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Βγάζεις χρήματα, κάνεις σχέδια για το μέλλον, χαίρεσαι με τον εαυτό σου και τη γαμάτη σου παρεα, βγαίνεις διασκεδάζεις, έχεις ενθουσιασμό για όλα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τίποτα, ούτε το έχεις καν σκεφτεί. Να όμως που για κάποιους ανθρώπους πάνε στραβά τα πράγματα.

Δεν κλαίγομαι. Όσοι με διαβάζετε χρόνια το ξέρετε. Έχω σταματήσει να ζω με το ΑΝ, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά το κατάφερα. δεν ήταν εύκολο, το μυαλό είναι άτιμο πράγμα. Παίρνει όσες στροφές θέλει. Ήταν πάρα πολλές φορές που έφτασα οριακά. Οι άνθρωποι γύρω σου σε φέρνουν στο λεγόμενο "Αμήν" γιατί εσύ θες εκείνο που θες, τη στιγμή που το θες, και το ζητάς και δεν το παίρνεις και εκνευρίζεσαι πρώτα με τον εαυτό σου που το ζήτησες και μετά με τους υπόλοιπους που δεν το κάνουν. Και το ξανα ζητάς, και το ψάχνεις συνέχεια στα βλέματα, στις συζητήσεις, στις αγκαλιές....

Κάνε μια παύση και σκέψου "εδώ έγκυες μένουν οι γυναίκες και οι ορμόνες τους όλο ζητάνε τα παραπάνω, για σκέψου να είσαι 27 χωρίς μαστό, και σε εμμηνόπαυση!".

Σίγουρα στα 8 χρόνια που κλείνω φέτος έχω δυσαρεστήσει κόσμο. Προφανώς θα έχω αδικήσει κάποιους επίσης. Όταν βάλλεσαι απο κάτι τόσο μεγάλο όσο ο καρκίνος, όσο ο θάνατος που ίσως έρθει άμεσα, δεν μπορείς να έχεις καθαρή κρίση. Όταν ξεπεράσεις τον κίνδυνο μπορείς και τα πας κάπως καλύτερα.

Σίγουρα στα 8 χρόνια έχω δυσαρεστηθεί κι απο αρκετούς.Οι σχέσεις φθείρονται έτσι κι αλλιώς, τώρα στα 35 το ξέρω, πόσο μάλλον όταν ο ένας έχει ή είχε καρκίνο. Πληγώθηκα, απο διάφορους, πληγώθηκα επίσης πολλές φορές και απο τους ίδιους.Κανείς δεν ήξερε και δεν ξέρει ακόμη πως να χειριστεί αυτή την κατάσταση. Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να μην πληγώνομαι άλλο. Έτσι απλά, σαν μια ηρωίδα βιβλίου, πήρα την ψυχολογία μου στα χέρια και είπα ένα άτυπο "STOP" σε όλα που με κάνανε κάποτε να δακρίζω, σε εκείνους τους ανθρώπους που παίζανε με τα νεύρα μου. Φτιάχνω πλέον εγώ τη μέρα μου, δεν ζητάω, γιατί με πλήγωνε το οτι δεν έπαιρνα. Χαλάρωσα, τα βρήκα περισσότερο με εμένα.

Ο καρκίνος σε αλλάζει, σε σκλυραίνει χωρίς εσύ να κάνεις κάτι, είναι κάτι βαθύτερο αυτό που ποτίζει στο δέρμα σου, όσο περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και νιώθεις νικητής, κάθε μέρα δυναμώνεις και περισσότερο. Νιώθεις πιο σοφή, κι αυτό δεν το λέω υπεροπτικά, κάτι όμως έχει γίνει που ούτε εσύ που αρρώστησες δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά ναι, είσαι πιο σοφή, πιο φιλοσοφημένη μάλλον, και δεν είναι ότι το επιδίωξες. Κάτι έχει αλλάξει.....

Το πιστεύω αυτό που διάβασα κάποτε, όσοι έχουν περάσει ξυστά απο το θάνατο γίνονται δυνατοί. Έτσι νιώθω πια. Έπιανα τον εαυτό μου να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα όταν ήμουν μόνη στο αμάξι. Να λέω αυτό που πιστεύω δίχως περιστροφές και ξέροντας πως ο απέναντι θα προτιμούσε το ψέμα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να μη σκάει για τετριμένα. Βρίσκω πως άλλαξα με τα χρόνια παράλληλα με την αρρώστια.

Ήμουν πάντα αισιόδοξη και εξακολουθώ να είμαι. Όταν τελείωσα τις χμθ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξανα πάθω καρκίνο. Όλοι οι γιατροί μου είχαν πει να μη στεναχωριέμαι, κι όσο μπορούσα αυτό έκανα. Όμως πέρσι πάλι ήρθε ο κακρίνος...και τι να του πεις; και τι να κάνεις; Και πάλι έπεσα εκείνο το βράδυ για ύπνο και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Τι νομίζεται ότι μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται όταν ο γιατρός του λέει πως για δεύτερη φορά έχει καρκίνο;

Τελικά κι αυτό το αντιμετώπησα με στοικότητα, μήπως είχα και κάποιον άλλο τρόπο να το αντιμετωπίσω; Όταν φτάνεις τόσο οριακά μέσα σου παραδίδεσαι. Νιώθεις πως κάποια πράγματα δεν είναι του χεριού σου. Ευτυχώς ο δεύτερος καρκίνος ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο κι έτσι σκαπούλαρα τις χμθ, το χειρότερο δηλαδή κομματι της αρρώστιας.

Κλείνοντας θα πω πως όσοι μου λέγανε πως θα βρω τις ομορφιές της ζωής και μετά τον καρκίνο, είχαν δίκιο. Εγώ τότε θύμωνα φυσικά, δεν ήξερα πως να ξανα βρω τη ζωή. Δεν ήξερα τι να κάνω μετά τις χημειοθεραπείες. Δεν ήξερα τίποτα. Ήμουν αισιόδοξη αλλά και πολύ μπερδεμένη. Σας το λέω λοιπόν και μη θυμώνετε, θα τελειώσετε με τα ιατρικά σας και η ζωή θα σας δείξει το δρόμο. Καλά θα τα πάτε. Θα μάθετε να ζείτε και "με" τον καρκίνο και μετά απο αυτόν. Θα αγκαλιάσετε και το νέο σας σώμα και τη νέα σας ζωή. Γιατί κατα βάθος θέλετε να ξανα δείτε τη θάλασσα, να ξανα πιείτε ένα γευστικό καφέ, να ξαπλώσετε στην άμμο,  να νιώσετε τον αέρα στα καινούρια σας μαλλιά, γιατί κατά βάθος ξέρετε πως η ζωή είναι ωραία, κι όσο τη σκαπουλάρουμε ας τη χαρούμε!!!!

Αγκαλιάστε το ποιοί είστε και μετά τον καρκίνο. Εγώ έναν άνθρωπο ξέρω πλέον, αυτόν που είμαι τώρα που σας γράφω. Το κοριτσάκι πριν τον καρκίνο (δυστυχώς) αρχίζω και το ξεχνάω. Που και που σε κάποιες φωτογραφίες του "πριν" μπορεί να βουρκώσω για εκείνο το κοριτσάκι που τότε δεν ήξερε. Εγώ όμως τώρα ξέρω. Το σώμα μου είναι αυτό που φροντίζω σήμερα, όχι εκείνο το πριν το 2007. Είμα καλά πλέον, ή σίγουρα καλύτερα απο ότι ήμουν πριν. Σίγουρα ζούσα καλά και πριν τον καρκίνο και μπορούσα και χωρίς αυτόν αλλά να που η ζωή είχε άλλα πλάνα. Κι έτσι αποφάσισα να δεχτώ την ιδέα πως ζω με τα νέα μου δεδομένα πλέον και κάνω ότι μπορώ για να ζω καλά με αυτά τα δεδομένα.

Θα θυμάμαι πάντα τέτοια μέρα πως απέκτησα πριν και μετά. ΝΑΙ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ, απλα θυμαμαι διαφορα, και σκέφτομαι λιγάκι τη ζωη μου. Τα 10 χρόνια cancerfree θέλω να τα γιορτάσω. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικές είναι αυτές οι ημερομηνίες για εμάς. Είναι όμως. Οι γύρω μας νομίζουν πως νταουνιαζόμαστε, όχι, είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα σε τέτοιες επετείους. Νιώθεις σίγουρα και τυχερός που είσαι ακόμη εδώ, που επέζησες κι είσαι καλά.

Εύχομαι όλοι να κλείσουμε και τα 10 χρόνια, και τα 20 και τα 30 και όλα τα χρόνια που μας απομένουν σε τούτη τη γη να είναι cancerfree!