Στατιστικά

Και ναι σήμερα μπήκα να δω το blog μου και ανακάλυψα πως τον προηγούμενο μήνα η σελίδα μου είχε 988 κλικ! 1000 ανοίγματα δηλαδή και 2000 μάτια σε αυτή τη ροζ γωνίτσα του ιντερνετ. Το βρήκα συγκινητικό, είμαι ανάμεσά σας λοιπόν! Είμαι κάπου μπροστά στα μάτια σας κι ας μην γράφω τόσο συχνά... κοίτα να δεις. Απο την άλλη λίγο λυπήθηκα, είναι τόσος κόσμος εκεί έξω (μακάρι να μην ήταν) που παθαίνει καρκίνο, που ψάχνει μέσα στη νύχτα (όπως κάποτε κι εγώ) και αναζητά μια ελπίδα...

Αν θέλετε μια ελπίδα, σας τη δίνω εγώ λοιπόν! Κι αυτό δεν είναι ειρωνεία ούτε κάποιο αστείο!

Εδώ που βρεθήκατε απόψε, με αφορμή κάποια λέξη κλειδί που αφήσατε πριν λίγο στο google, ή εδώ που ήρθατε γιατί με ξέρετε απο παλιά, σας τη δίνω. Σας δίνω μια ελπίδα απόψε.

Σας δίνω τη σιγουριά πως ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙΙΙΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ! Βασικά υπάρχει ζωή μετά την περιπέτειά σου με τον καρκίνο είναι η πιο σωστή έκφραση, γιατί με τον καρκίνο δεν λες ποτέ ΜΕΤΑ, έχεις πάντα το νου σου... Λοιπον... μετά απο 5-6 πλέον χειρουργεία, ενα σετάκι χημειοθεραπείες (4+4) και ακτινοθεραπεία. Έχοντας αφαιρέσει και τα γυναικολογικά εξαρτήματα, στο ένα χειρουργείο προληπτικά, στο άλλο γιατί είχα ένα δεύτερο καρκίνο insitu, μπορώ ακόμη και σας γράφω :-)

Με τον καρκίνο τρως μια χαστούκα μεγάλη αρχικά με τη διάγνωση, στη συνέχεια δεν έχεις άλλη επιλογή απο το να μπεις στο "παιχνίδι". Ξεκινάς την έρευνα γιατρών, χειρουργών και αν χρειαστεί και πλαστικών. Α, και ογκολόγων βεβαίως. Όταν τελειώσεις και σβήσουν τα φώτα του δύσκολου δρόμου, τότε καταλαβαίνεις τι πέρασες. Πόσο ζόρικες στιγμές έζησες, κι εκεί κάπου περνάς στη Β' φάση, κι εξίσου δύσκολη "Τώρα τι κάνουμε;". Κοιτάς γύρω σου, ζυγιάζεις, μετράς...σκέφτεσαι, θυμάσαι, προσπαθείς να ξεχάσεις, ψάχνεις μέσα σου, ψάχνεις έξω σου...ποιος έμεινε, ποιός είναι πλάι σου... Τι ήθελες, τι θέλεις;;; Βασικά οι ερωτήσεις είναι αυτό που καταλαμβάνει το 95% του μυαλού σου! Οι γύρω σου χαίρονται που εσύ "καθάρισες" με το θεριό, που νίκησες τη μάχη. Κι εσύ νιώθεις μεγάλη ανακούφιση αλλά παράλληλα έχεις τόσα άλλα θέματα να διαχειριστείς και είσαι τόσο μα τόσο μπερδεμένος που σου φαίνονται πολλές φορές κάποια πράγματα τελείως ειρωνικά όταν τα ακούς απο τους οικείους σου. Εσύ απλά είσαι στη φάση όπου δεν ξέρεις απο που να ξανα πιάσεις τη ζωή...και...τελικά καταλαβαίνεις πως πάς σε έναν ακόμη αγώνα, αυτό της επιστροφή σου στη ζωή με τις λαβωματιές σου πλέον.

Γράφω τα παραπάνω (ώπα κάτσε να μετρήσω) 8 χρόνια μετά την περιπέτειά μου. Σίγουρα απο την ασφάλεια της θέσης μου τώρα. Όμως και τότε και τώρα σας γράφω απο καρδιάς και σας αφήνω εδώ αλήθειες. Ναι, θα τον βρείτε τον δρόμο σας. Μου το λέγανε και θύμωνα αλλά τον βρήκα και πάλι. Δεν υπάρχει στανταρ αριθμός μηνών, εβδομάδων ημερών που το μέσα σας θα χαμογελάσει και το μυαλό σας θα ξεχάσει. Αλλά θα γίνει αυτό μια μέρα, θα το δείτε. Ξέρω τώρα είστε όλοι εκεί έξω δύσπιστοι και στεναχωρημένοι, νιώθετε πως αυτά τα λίγα γράμματα Κ-Α-Ρ-Κ-Ι-Ν-Ο-Σ πέφτουν σαν σκιά. Το φοβάστε, σαν κλέβει την ως τώρα καθημερινότητα. ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ. Είναι ένα πολύ άσχημο διάλειμμα όλο αυτό, μόνο αυτός που δεν το πέρασε μπορεί να μειώσει τη βαρύτητά του, αλλά βρίσκεις τις ισορροπίες και πάλι. Ω ναι, τις βρίσκει.

Δεν είναι οι ίδιες ισορροπίες (σιγά μην ήταν). Σε έχουν νευριάσει οι γονείς σου πάνω απο 1000 φορές, οι φίλοι άλλες τόσες, τα νεύρα σου έχουν δοκιμαστεί όσο το σώμα σου. Βρίστηκες με αρκετούς, σου κόπηκε η όρεξη ξήπνησε κακοδιάθετος, όμως μια μέρα όλα έγιναν αλλιώς.

Έρχεται μια μέρα που μαλακώνεις, που η εμπειρία μιας τέτοιας περιπέτειας σε κάνει όντως άλλο άνθρωπο. Αρχίζεις και ξεχνάς. Οδεύεις προς μια άλλη διάσταση, δίνεις άφεση, προχωράς. Οι ουλές θα σε ακολουθούν για πάντα αλλά εσύ είσαι πια καλύτερα. Έχεις ανέβει ψυχολογικά και πλέον εκτιμάς τα καλά της ζωής, χωρίς να νευριάζεις όπως παλιά.

Μη βιαστείς, αυτό θα αργήσει να γίνει, έτσι; Μην περιμένεις να γίνει γρήγορα.

Κάτι που δεν είχα ποτέ μου, ήταν η υπομονή. Όμως έμαθα να καλλιεργώ και την υπομονή και τελικά να σας πώ κάτι; Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή! Ίσως η μεγαλύτερη.

ΕΛΠΙΔΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ! Αυτά τα δύο και θα διασχίσετε το ποτάμι, θα περάσετε στην άλλη πλευρά της γέφυρας. Λίφο βρεγμένοι αλλά θα βγείτε ζωντανοί απο το ορμητικό ποτάμι. Κι όλα θα πάνε καλά. Και θα ξανα γελάσετε, και θα ξανα βάλετε στόχους στη ζωή σας και θα βρείτε μια νέα καθημερινότητα.

Τι άλλο να κάνεις;; Είναι κι αυτή η ρημάδα η ζωή που κάθε μέρα σε φωνάζει να σηκωθείς απο το κρεβάτι. Και να σας πω ένα μυστικό;;;; Καμία μέρα της ζωής μου δεν μετάνιωσα που σηκώθηκα απο το κρεβάτι, που ντύθηκα και βγήκα απο το σπίτι. Καμία, ούτε καν κι εκείνες τις μέρες που πήγαινα

στο χειρουργείο, ούτε καν εκείνες τις πολύ δύσκολες που πήγαινα για θεραπεία. ΚΑΜΙΑ! Γιατί όλες οι μέρες, ακόμη κι εκείνες ήταν η ζωή μου. Και ξέρετε και κάτι ακόμη;;; Η ζωή δεν περιμένει! Η ζωή είναι πάντα μα πάντα το εδώ και το τώρα και τρέχει, δεν θέλει να σε περιμένει πολύ για να πάρεις μια απόφαση. Ότι κι αν έκανες πριν μια ώρα, ότι κι αν κάνεις σε μια ώρα, είναι κομμάτι της ζωής και της ζωής σου.Να το κάνεις, και να μάθεις να ζεις με όσα έχεις την κάθε δεδομένη στιγμή. Να δίνεις στα μικρά αξία, να είσαι αισιόδοξος και να αντλείς δύναμη απο όλα όσα καταφέρνεις!

Καληνύχτα και κουράγιο σε όλους μας, όπου κι αν σας βρίσκουν αυτές οι γραμμές, ότι κι αν κάνετε, όποιοι και να είστε, εντός ή εκτός νοσοκομείο, να θυμάστε να ζείτε!