ΥΠΟΜΟΝΗ

Για μερικούς, μερικές φορές στη ζωή νιώθουν πως "-αυτή-ήταν η τελευταία φορά"...Έτσι ακριβώς όπως ένιωσα κι εγώ όταν αρρώστησα τον Δεκέμβρη του 2007, όταν άκουσα τότε αυτό το τραγούδι θυμήθηκα το πρόσφατο εκείνο καλοκαίρι, τον Ιούλιο κάπου στη Τζιά, με ένα ανοιχτό τζιπ γεματο φίλους. Νύχτα, όμορφα άστρα στον ουρανό, παρέα και γέλια. Σκέφτηκα στην Αθήνα πως εκείνη, ήταν μια απο τις τελευταίες ανέμελες στιγμές με παρέα τη μουσική. Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια ξανα συναντήθηκα αρκετές φορές με το συγκεκριμένο τραγούδι, κι όσο κι αν πάντα μου θυμίζει εκείνη την (σχεδόν) κινηματογραφική νύχτα, τη χαρά και τη φρεσκάδα των 27 ετών, μου θυμίζει επίσης πως η ζωή μου δεν σταμάτησε στα 27 και πως ήταν αρκετά γενναιόδωρη προς εμένα.

Σήμερα γύριζα απο μια άλλη εκδρομή. Σούρουπο. Τα σύννεφα στον ουρανό ήταν απο τα πιο όμορφα που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια. "Μην τον ρωτάς τον ουρανό" σκέφτηκα, και κάπου εκεί στο ραδιόφωνο έπαιξε το παραπάνω - γνωστό- τραγούδι. Κάθε φορά που έρχεται τυχαία στο αυτί μου ανακαλύπτω και μια άλλη όμορφη στιγμή στη ζωή. Τελικά εκείνη το 2007 δεν ήταν η τελευταία. Σκέφτηκα τη ζωή, και το πως αν όλοι κάνουμε υπομονή, κάποια στιγμή, ξανα ακούμε το ίδιο τραγούδι και είμαστε περίπου στην ίδια διάθεση. Τελικά, όσο είμαστε ζωντανοί, η ζωή δεν τελειώνει, ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ! 

Ήρθαν οι μέρες που ακούω αυτό το τραγούδι και νιώθω καλά, νιώθω χαρούμενη που το ξανα ακούω, αναγνωρίζω πως δεν είμαι η ίδια με το 2007, η ίδια με πριν την περιπέτεια υγείας μου αλλά είμαι εδώ και έχω βρει τρόπους να περνάω τις μέρες μου, να κάνω σχέδια, να οργανώνω εκδρομές, να παίρνω αγκαλιές, να γελάω δυνατά, να έχω συντροφιά φίλους να...να...να

ONE LOVE, ONE LIFE 

WE'RE ONE BUT NOT THE SAME

CARRY EACHOTHER

 












ΜΗΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,
ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...!