Μάης πιά!!!!! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ αν και εδώ στα μέρη μου ο καιρός μας έχει κατα μπερδέψει...Βροχή, πτώση θερμοκρασίας, αεράκι. Δεν ξέρω πότε θα έρθει πραγματικά αυτή η Άνοιξη, μάλλον δεν θα έρθει καθόλου. Μάλλον θα "φυτευτούμε" στο καλοκαίρι κατευθείαν φέτος.Λατρεμένο καλοκαίρι, κάθε χρόνο!!!Όμως και η Άνοιξη έχει τις ομορφιές της! Την χάσαμε για φέτος, του χρόνου πάλι...
Προχθές Πρωτομαγιά πήγαμε στη φύση, λίγο πιο έξω απο την πόλη μας. Είχαμε μαζί και το new entry της παρέας των (μηνών) γιό της "Σ", αναπόσπαστο αξεσουάρ μας. Αν και η βροχή έκανε την εμφάνισή της, μείς προλάβαμε να φάμε και να πιούμε. Σκέφτηκα φευγαλαία στο αυτοκίνητο καθώς αφήναμε την πόλη για να πιάσουμε τον Μάη "πως πέρασαν τα χρόνια"; Και που πήγαν τόσα χρόνια απο το 2007 ως σήμερα;
Όταν μας κοιτάζω απο "απόσταση", τη "Σ", εμένα και τον μπέμπη παρέα, βλέπω την εξέλιξη των πραγμάτων. Η "Σ" δεν υπήρχε περίπτωση, ο κόσμος ανάποδα να γύριζε θα γινόταν και σύζυγος και μάνα. Μου έδινε πάντα αυτή την εντύπωση, το ότι ήθελε να ανήκει κάπου, να κάνει την δική της οικογένεια, να δημιουργεί μέσα σε αυτή, να μοιράζεται τη ζωή της. Εγώ δεν ξέρω αν είχα προλάβει ποτέ στη ζωή μου να σκεφτώ όλο αυτό το πακέτο. Ήμουν πάντα κάπου παρασυρμένη απο την ίδια τη ζωή, δοσμένη ολοκληρωτικά στις παρέες, στους έντονους ρυθμούς διασκέδασης και μετακίνησης. Νομίζω τη στιγμή που πήγα να το σκεφτώ ήταν η ίδια στιγμή που έπρεπε να κοντρατιστώ με τη ζωή και τον θάνατο οπότε...Οι επιλογές μου ήταν λίγες, μια δηλαδή, βουρ για τη ζωή, την επιβίωση πρώτα και για όλα τα άλλα βλέπουμε. Θα δούμε, αν θα δούμε. Κάπως έτσι έφτασα απο τα 27 στα 33. Κάπως έτσι φτάσαμε με τη "Σ" απο τα 23 στα 33. Δέκα χρόνια παράλληλοι βίοι, πότε στα "πάνω" μας και πότε στα "κάτω" μας. Πότε με διαφωνίες, πότε με τσακωμούς, πότε με γέλια, συζητήσεις ατελείωτες και πότε με ούριους ανέμους. Έτσι πέρασαν τα τελευταία δέκα χρόνια τελικά. Η μια πλάι στην άλλη, έστω και σιωπηλές, έστω και εκνευρισμένες μεταξύ μας. Μερικές φορές (ελάχιστες) σκέφτομαι ποιά θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα περάσει τίποτα σχετικό με αρρώστιες και νοσοκομεία. Είναι αρκετά σενάρια που περνάνε απο το μυαλό μου για το πως θα ήμουν αυτή τη στιγμή που σας γράφω. Το πιο πιθανό, θα με βρίσκατε σε άλλο blog, λιγότερο γκρινιάρα, λιγότερο απαιτητική απο τους ανθρώπους γύρω μου και με περισσότερες πρέζες αισιοδοξίας στο μενού. Δεν ξέρω τι γίνεται με τους ανθρώπους. Λέμε ένα "κλισέ" πως αλλάζουν. Τι τους συμβαίνει στην πραγματικότητα; Τους αλλάζει η ζωή, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι που συναντούν; Όλα αυτά σίγουρα.
Σήμερα συνάντησα τη "Σ" με τον άνδρα της και το μωρό στο κέντρο. Μου φάνηκε διαφορετική, μου φάνηκε πως (λογικό) ανήκει εκεί. Ότι κι αν συμβαίνει γύρω της, αυτοί οι 2 άνδρες είναι το σύμπαν της, ο μιρκός της το κέντρο όλου του κόσμου γι αυτήν. Το απόγευμα έξω έβρεχε και χαζεύοντας τη βροχή, νοστάλγησα για μια ακόμη φορά τα κορίτσια που είμασταν κάποτε, τα νιάτα μας, τον μικρόκοσμό μας εκεί όπου κανείς δεν μας πείραζε γιατί είχαμε η μια την άλλη. Νοστάλγησα την απόλυτη, σχεδόν παιδική-εφηβική αφοσίωση που είχαμε η μια προς την άλλη, το "είμαι εδώ για σένα" όχι με λέξεις (
οι πραγματικοί φίλοι δεν στο λένε, το δείχνουν) αλλά με πράξεις, επιθύμησα το safety net (όπως το έλεγε εκείνη) που αποτελούσαμε η μια για την άλλη τότε. Σήμερα συνειδητοποίησα πως όλο εκείνο το "τότε" φαντάζει μακρινό, πόσο μάλλον για τη "Σ" που έγινε μαμά και πέρασε σε άλλη τελείως φάση. Όμως σήμερα κατάλαβα πως όλα αυτά τα χρόνια, όσο και αν με ζόριζαν οι καταστάσεις έμαθα στον εαυτό μου σταδιακά να μην σκέφτεται το παρελθόν με βαριά καρδιά, έμαθα στον εαυτό μου να διώχνει την θλίψη όταν σκέφτεται πως κάποτε, με κάποιους είμασταν αλλιώς. Είναι η αυτο-ασπίδα μου. Είναι η ίδια η ζωή που σε παίρνει απο το χέρι και σε οδηγεί σε κάποιον άλλο τόπο όπου δεν πονάς και τόσο. Σου ανοίγεται μια πόρτα και εσύ μετακινήσαι στο επόμενο δωμάτιο, το παρελθόν είναι στο διπλανό. Μπορεί να το νιώθεις κοντά αλλά και πάλι, δεν το βλέπεις, σας χωρίζει ένας τοίχος, σας αποξενώνει μια πόρτα. Μάλλον κάπως έτσι συμβαίνει στη ζωή.
Δεν έχω κλείσει το κεφάλαιο με το παρελθόν μου, δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ σε αυτό το επίπεδο, να μην νοιάζομαι δηλαδή για καταστάσεις που πέρασαν, να δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι, δίχως ενδόμυχες αναφορές στο κοινό μας παρελθόν. Μπορεί και να έρθει κάποια μέρα που να κοιτάζω μόνο μπροστά. Σίγουρα πάντως έχω κάνει πρόοδο αν και το "δουλεύω
" μόνη μου δίχως κάποια βοήθεια απο ειδικό.
Σας φιλώ!
Αφού ήρθε ο Μάης, θα έρθει και το καλοκαίρι...που θα πάει!Και το καλοκαίρι, με τον ήλιο και τις χρυσές ακρογυαλιές γεμίζει ελπίδα και χαμόγελα τον κόσμο όλο!!!!!!
