Κάπου διάβασα σήμερα πως "για να προσδιορίσουμε πως κάτι είναι καλό, χρειαζόμαστε ένα σημείο αναφοράς, κάτι είναι καλό σε σχέση με κάτι που είναι κακό. Και αντίστροφα, κάτι είναι κακό σε σχέση με κάτι που είναι καλό."
Χαζεύω τους άδειους τοίχους του δωματίου μου. Μετά το βάψιμο του Σεπτέμβρη δεν κρέμασα τίποτα. Πρίν είχα πολλές φωτογραφίες απο το παρελθόν καθώς και κάρτες & γλυκά σημειωματάκια φίλων.
Σκέφτομαι πως αν δεν μπορείτε να προσαρμοστείτε στο τώρα και στο άμεσο μέλλον και να συμβιβαστέιτε με το παρελθόν, μπορείτε τουλάχιστον να αφαιρέσετε απο γύρω σας τις φωτογραφίες του ΤΟΤΕ και του ΚΑΠΟΤΕ. Εμένα αυτό μου έκανε καλό, αλλά άργησα να το τολμήσω. Βοβηθηκα αρχικά πως έτσι θα σκότωνα ένα κομμάτι της ζωής μου, το "πριν αρρωστήσω" και δεν ήμουν αρκετά δυνατή να το κάνω. Θεωρώ πως απο το 2007 ως σήμερα, μόνο κακό μου έκαναν οι φωτογραφίες, δίχως όμως να το καταλαβαίνω τότε...Το να βλέπω στον τοίχο μου καθημερινά καθώς ετοιμάζομαι για τη δουλειά 2 κορίτσια "παγωμένα" στον χρόνο, τα οποία σήμερα δεν είναι τα ίδια με εκείνα της φωτογραφίας δεν βοηθάει. Οι όμορφες στιγμές και τα χαμόγελα το πολύ να εντείνουν την νοσταλγία σου, να μεγαλώσουν την ευχή σου "μακάρι να ήταν ΟΛΑ όπως πριν, όπως εκείνες τις μέρες, για ΠΑΝΤΑ". Το ΟΛΑ και το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ έμαθα πολύ αργότερα λοιπόν πως δεν πάνε μαζί και ιδίως αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ είναι προβληματικό πολύ. Ο καθένας μας συνεχίζει τη ζωή του με τέτοια αγωνία επιβίωσης και με μια μανία επιτυχίας που ξεχνάει συνεχώς το ποιός ήταν, ή τελικά αυτό δεν έχει τόση σημασία, σημασία για τους πολλούς έχει το ΤΩΡΑ.
Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο στη ζωή; Το βρήκε κάποιος απο εσάς να μας το γράψει με λίγα και απλά λόγια; Εγώ πάντως δεν ξέρω να σας το πω, το ψάχνω, τόσο σε εμένα όσο και στους γύρω μου. Το ζητούμενο ίσως είναι να είσαι καλά, να έχεις την υγεία σου και μια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο εσύ το ορίζεις τι είναι και τι δεν είναι, εσύ για τον εαυτό σου. Το ζητούμενο για εμένα θα ήταν επίσης να μην άλλαζε τίποτα στη ζωή μου τα τελευταία 6 χρόνια. Να ήταν όλοι αυτοί οι πολλοί μήνες μια ευχάριστη βόλτα με την παρέα μου όπως ήταν πριν. Να μην είχε τόση ανηφόρα, να μην έπρεπε να "χάσω" και να "ξαναβρώ" τον εαυτό μου, να μην, να μην!!! Αλλά η ζωή δεν σε ρωτά, και ούτε οι ζωές των άλλων σταματούν για να ανταμώσουν τη δική σου. Οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να βιάζονται παρά να κόψουν ταχύτητα επειδή τους κοιτάς στα μάτια. Όλα αυτά προσπαθούσα να τα πολεμήσω τόσα χρόνια, να φέρω τον χαμένο χρόνο πίσω, να γυρίσω τους ανθρώπους στο παρελθόν, να δημιουργήσω την ατμόσφαιρα του "τότε" και του "πριν" με τους φίλους. ΜΥΣΤΙΚΟ! Τίποτα δεν πέτυχα απο όλα αυτά, ΤΙΠΟΤΑ! Όλες οι καταστάσεις προχώρησαν προς τα μπροστά, γιατί η ζωή έτσι είναι, πίσω δεν κοιτά. Κανείς δεν κάνει μαζί μου αναδρομές σε άλλες στιγμές, λες και όλοι βρήκανε το ραβδί του ΤΩΡΑ και εγώ έμεινα στο ΠΡΙΝ. Η χαμένη ήμουν εγώ, που με τον ρομαντισμό και τις ευαισθησίες μου επέμενα να ζω τη ζωή μου το 2009 (για παράδειγμα) σαν το 2007. Πιστέψτε με, κανείς γύρω μου δεν έκανε το ίδιο, γιατί απο το '07 ως το '09 αυτοί οι μήνες που γίνανε χρόνια, άλλαξαν τους ανθρώπους. Κι αν δω βαθειά μέσα μου, άλλαξαν κι εμένα ενώ αντιστάθηκα τόσο σε κάθε αλλαγή. Κι όμως, έκανα τόσα πράγματα απο το 2007 ως σήμερα! Φίλους, ταξίδια, δουλειά, ξεκίνησα καινούρια σχολή, νομίζω αδικώ τον εαυτό μου. Μάλλον προχώρησα και δεν το έχω καταλάβει. Είναι όμως κάποιες στιγμές που το μυαλό μου κολλάει τόσο έντονα σε θάλασσες και στην ανεμελειά εκείνου του καλοκαιριού που αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα πατούσα το κουμπί και θα έμενα εκεί για πάντα! Διάβασα προχθές πως "η πιο γρήγορη μηχανή του χρόνου είναι ένα άρωμα & ένα τραγούδι" και ναι, σε εμένα δουλεύουν και τα δυο!
Καλό βράδυ!!!
Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο στη ζωή; Το βρήκε κάποιος απο εσάς να μας το γράψει με λίγα και απλά λόγια; Εγώ πάντως δεν ξέρω να σας το πω, το ψάχνω, τόσο σε εμένα όσο και στους γύρω μου. Το ζητούμενο ίσως είναι να είσαι καλά, να έχεις την υγεία σου και μια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο εσύ το ορίζεις τι είναι και τι δεν είναι, εσύ για τον εαυτό σου. Το ζητούμενο για εμένα θα ήταν επίσης να μην άλλαζε τίποτα στη ζωή μου τα τελευταία 6 χρόνια. Να ήταν όλοι αυτοί οι πολλοί μήνες μια ευχάριστη βόλτα με την παρέα μου όπως ήταν πριν. Να μην είχε τόση ανηφόρα, να μην έπρεπε να "χάσω" και να "ξαναβρώ" τον εαυτό μου, να μην, να μην!!! Αλλά η ζωή δεν σε ρωτά, και ούτε οι ζωές των άλλων σταματούν για να ανταμώσουν τη δική σου. Οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να βιάζονται παρά να κόψουν ταχύτητα επειδή τους κοιτάς στα μάτια. Όλα αυτά προσπαθούσα να τα πολεμήσω τόσα χρόνια, να φέρω τον χαμένο χρόνο πίσω, να γυρίσω τους ανθρώπους στο παρελθόν, να δημιουργήσω την ατμόσφαιρα του "τότε" και του "πριν" με τους φίλους. ΜΥΣΤΙΚΟ! Τίποτα δεν πέτυχα απο όλα αυτά, ΤΙΠΟΤΑ! Όλες οι καταστάσεις προχώρησαν προς τα μπροστά, γιατί η ζωή έτσι είναι, πίσω δεν κοιτά. Κανείς δεν κάνει μαζί μου αναδρομές σε άλλες στιγμές, λες και όλοι βρήκανε το ραβδί του ΤΩΡΑ και εγώ έμεινα στο ΠΡΙΝ. Η χαμένη ήμουν εγώ, που με τον ρομαντισμό και τις ευαισθησίες μου επέμενα να ζω τη ζωή μου το 2009 (για παράδειγμα) σαν το 2007. Πιστέψτε με, κανείς γύρω μου δεν έκανε το ίδιο, γιατί απο το '07 ως το '09 αυτοί οι μήνες που γίνανε χρόνια, άλλαξαν τους ανθρώπους. Κι αν δω βαθειά μέσα μου, άλλαξαν κι εμένα ενώ αντιστάθηκα τόσο σε κάθε αλλαγή. Κι όμως, έκανα τόσα πράγματα απο το 2007 ως σήμερα! Φίλους, ταξίδια, δουλειά, ξεκίνησα καινούρια σχολή, νομίζω αδικώ τον εαυτό μου. Μάλλον προχώρησα και δεν το έχω καταλάβει. Είναι όμως κάποιες στιγμές που το μυαλό μου κολλάει τόσο έντονα σε θάλασσες και στην ανεμελειά εκείνου του καλοκαιριού που αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα πατούσα το κουμπί και θα έμενα εκεί για πάντα! Διάβασα προχθές πως "η πιο γρήγορη μηχανή του χρόνου είναι ένα άρωμα & ένα τραγούδι" και ναι, σε εμένα δουλεύουν και τα δυο!
Καλό βράδυ!!!
