Ανάρτηση 623

φτάσαμε και τις 623 συναντήσεις μας!

Οι πρώτες πρώτες δεν ήταν και τόσο ευχάριστες...

Ίσως οι πρώτες 400 να είχαν το βάρος μιας αρρώστιας που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ...Οι επόμενες αναρτήσεις προς τη σημερινή ήταν κάπως πιο ανάλαφρες!

Τι γίνεται με τη ζωή μετά τον Καρκίνο;

Ποιός μπορεί με βεβαιότητα να πει;

Μα είναι σίγουρα ΜΕΤΑ ή πάντα έχουμε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μας! Όλα παίζουν σε αυτό το φοβερό ανθρώπινο όργανο. Τη μια παίζει ησυχία και γαλήνη, την άλλη ότι άλλο θες εκτός απο ήρεμία! Έτσι είναι, κι έτσι θα είναι μάλλον για πάντα, οπότε καλύτερα να το πάρουμε απόφαση. Θα έχουμε highs & lows...στιγμές μεγάλης συγκίνησης και ενθουσιασμού, ίσως χαράς και πινελιάς ευτυχίας μα και στιγμές ζόρικες, με νεύρα και απογοητεύσεις στο φουλ!Μήπως αυτή δεν είναι η ζωή για όλους; Μια μπρος, μια πίσω, μια στον ουρανό και μια στη γη (ή και κάπου πιο κάτω απο τη γη). Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως η περιπέτειά μας με την αρρώστια μας μεγενθύνει τα άσχημα, όπως καλώς μας μεγενθύνει τα όμορφα! Κάτι τέτοιο πρέπει να μου συμβαίνει ακόμη. Όπως δηλαδή χαίρομαι με κάτι μικρό, έτσι μπορεί να "πέσω" με κάτι μικρό εξίσου. Θα σταματήσει λέτε ποτέ να συμβαίνει το δεύτερο; Πότε θα πω στον εαυτό μου "Δεν χαλιέμαι με τίποτα"; Δεν ξέρω...αυτές τις μέρες με έπιασε μια νοσταλγία για το παρελθόν, ένα παρελθόν που πίσω δεν γυρίζει! Εσείς το έχετε ξεπεράσει το "πριν" και το "μετά"; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά για πρώτη φορά μέσα στην πενταετία να "κατεβάσω" απο τον τοίχο μου τις φωτογραφίες εκείνου του καλοκαιριού. Καλύτερα να της φυλάξω σε ένα συρτάρι....Τις χάζευα σήμερα όπως κρέμονται στον τοίχο του δωματίου μου, σε μια στήλη-ζελατίνα κάθετα και πραγματικά αναρωτήθηκα αφού δεν είμαστε οι ίδιες, γιατί τις κρατάω εδώ; Εκείνα τα κορίτσια μείνανε στο καλοκαίρι του 2007 που χάθηκε τον επόμενο χειμώνα. Τα πρόσωπά τους στις φωτογραφίες δίπλα στη θάλασσα είναι τόσο φωτεινά, τόσο χαρούμενα, τόσο αγαπημένα...
Λένε πως η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τις ψυχές. Και ναι, πριν πέντε χρόνια η ψυχή ήταν τόσο ήρεμη, δεν είχε στάλα σκιάς! Οι ψυχές ποιός θα μου πει αν μένουν ίδιες; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν (το μόνο σίγουρο) αλλάζουν όμως και οι ψυχές τους μαζί ή μένουν ίδιες και απλά κρύβονται πίσω απο μια νέα καθημερινότητα πέρα για πέρα διαφορετική;
Σκέφτηκα απόψε τυχαία, τι έχασα τελικά τα πέντε χρόνια που πέρασαν και με απασχολούσε ο καρκίνος. Έχασα ανθρώπους; Έχασα στιγμές; Έχασα εμένα; Ίσως όλα αυτά μαζί. 
Βρήκα κάτι άραγε; Προφανώς ανακάλυψα πως είμαι δυνατή. Και αναγκάστηκα να ξαναβρω το νόημα της ζωής. Το βρήκα; Στα δικά μου μάτια, ΝΑΙ, το ξαναβρήκα αλλα δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ποιο είναι, ίσως και αυτό το δόλιο να είναι απλά υποκειμενικό!

Κάθομαι για 623η φορά και σας γράφω! Δεν σας έχω γνωρίσει όλους, και κάθε μέρα γίνεστε και πιο πολλοί. Δεν ξέρω σε ποιον γράφω, αλλά  για όσους απο εσάς γνώρισα απο κοντά ή μου ανοιχτήκατε μέσω mail  έχω να πω τα καλύτερα! Είστε παλικάρια!
Γράφω για μια ακόμη φορά στην ησυχία του σπιτιού μου, μια συνηθισμένη πια Πέμπτη του Ιουνίου! Σκέφτομαι πόσο συνηθισμένη είναι η ζωή ενός ανθρώπου μέχρι να ακουστεί ένα "μπαμ". Σκέφτομαι και τι σοκ είναι αυτό για τους γύρω του. Έτσι είναι, ο κρότος σκάει δίχως σημάδια.
Σήμερα στη δουλειά λέγανε για τον καρκίνο, πως "κάθε μέρα για κάποιον ακούς". Δεν με θλίβει πια αυτή η κουβέντα γιατί κάποιες πληγές μέσα μου κλείσανε. Αν κάπου με βοήθησε η αισιοδοξία μου και η παρατεταμένη εφηβία μου είναι πως έδιωξα τον φόβο απο μέσα μου! Τη στιγμή που με πήρε απο κάτω αποφάσισα πως και να ξανα αρρωστήσω δεν μπορώ να το σκεφτομαι απο τώρα που είμαι καλα!Οπότε έβαλα φρένο, και είπα περνάω καλά και ότι γίνει! Αυτό δεν σημαίνει πως έλυσα τα πάντα μέσα μου. Θα σας έλεγα ψέματα αν έλεγα αυτό. Απλά είμαι στη φάση που δεν μπορώ να σκάσω πολύ για το μέλλον...μέχρι να ρθει η φάση που κάτι θα εμφανιστεί (κοινωνιολογικά) και θα με κάνει να σκεφτώ....και πάλι....το θέμα π.χ με έναν νέο σύντροφο(τι λες κτλπ), με τα παιδιά, αν θα μπορέσω να κάνω, το θέμα κρυφής σύγκρισής μου με τους γύρω και άλλα τόόόοοσα! Προς το παρόν αφήνω τα τελευταία να κοιμούνται!
Πάω κι εγώ η ίδια για ύπνο! Lights off!
Καληνύχτα κόσμε!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ σήμερα!

Καλημέρα! Σήμερα είναι πρώτη του μήνα! Και το καλύτερο;;;Είναι και Σάββατο, που μας δίνει την ελευθερία να βάψουμε με ότι χρώμα θέλουμε τη μέρα μας!

Καλημέρα! Κάθε τέτοια μέρα του χρόνου, πρώτη του Ιούνη πέρα απο το ότι θα γιορτάζω το καλοκαίρι, θα γιορτάζω και μια πεσινή άφιξη! Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 2012 και γίνεται σήμερα ενός έτους. 

Όταν αρρώστησα και κάπου είχα βαλτώσει, οι πρώτες δυο αναγνώστριες που ήρθαν σε επαφή μαζί μου ήταν η Ζάνια και η Κατερίνα. Η Ζάνια μέσα σε όλες τις χαρές της ζωής που μου απαριθμούσε ήταν και το να δω ένα παιδί να μεγαλώνει, να παίζω μαζί του, να το χαζεύω, να γίνομαι παιδί κι εγώ. Να βλέπω ένα παιδί να μεγαλώνει και ας μην είναι το δικό μου να αφήνομαι στις στιγμές μαζί του. Εγώ τότε είχα τόσα προβλήματα στο κεφάλι μου και ήμουν μόλις 28 χρονών και μου φάνηκε πολύ μακρινό αυτό με το "κοντινό" παιδί. Κι όμως, χρόνια μετά, η Ζάνια βγήκε αληθινή!
Απο τη μέρα που έκανε το τεστ εγκυμοσύνης η πρώτη μου ξαδέρφη (σπίτι μας) μέχρι την ώρα που η μικρή γεννήθηκε τα παρακολούθησα όλα απο πολύ κοντά! Την ημέρα που είδανε το φύλλο ήμουν κι εγώ μέσα με το γιατρό. Σε διαφορετικά στάδια της εγκυμοσύνης βλέπαμε σε DVD τον υπέρηχο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία, να συνδιάζεις την κοιλιά δίπλα σου με ένα πλασματάκι στην οθόνη.
Όταν γεννήθηκε η μικρή και μπήκε στη ζωή μας, βρέθηκα κοντά στο θαύμα της ζωής. Είδα βήμα βήμα την εξέλιξη ενός παιδιού, απο βρέφος σε μωρό, απο μωρό σε παιδί. Σχεδόν υποσυνείδητα αφέθηκα στην παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια, στον πραγματικό ενθουσιασμό, στα γέλια της και τα παλαμάκια κάθε που με βλέπει πλέον. Η μικρή χαίρεται πραγματικά κάθε που θα βρεθώ μπροστά της και αυτό είναι όμορφο, είναι πηγαίο και τόσο ζωντανό! Παίζουμε τα πάντα και με τα πάντα! Χθες είχαμε μια λεκάνη ρούχων και μια τη φορούσαμε καπέλο, μια την έβαζα μέσα και την τσουλούσα σε όλο το σπίτι. Είναι ένα όμορφο, μικρό πλασματάκι που ποτέ δεν γκρινιάζει αλλά τρέχει να εξερευνήσει τη ζωή. Έχει τόση ζωή να δει ακόμη, τόσο κόσμο να ανακαλύψει! Κάποτε είμασταν κι εμείς έτσι, ανέπαφοι απο κάθετι κακό, κάτω απο τα φτερά της μάνας μας και των άλλων συγγενών. Σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή όταν παρακολουθείς ένα μωρό...Σκέφτεσαι γιατί να μην είναι οι άνθρωποι σαν παιδιά; Γιατί να μη χαίρονται την κάθε μέρα; Γιατί να μην χαμογελούν συχνά; Γιατί να μην έχουν καθαρό βλέμμα; Μας έπνιξαν τα άγχη και τα λάθη, δεν χαμογελάμε, δεν χαιρόμαστε με τα μικρά πράγματα της ζωής! Κακώς! Το πιτσιρίκι μου έδειξε δίχως να το ξέρει πως σε τούτο τον κόσμο και τη χώρα που όλα γέρνουν, η παιδική ηλικία μένει για πάντα η ίδια. Είναι τα χρόνια που μαθαίνουμε τη ζωή. Οι μέρες που μαθαίνουμε πως όταν πέσεις θα σηκωθείς, πως δεν είναι λάθος σου, απλά μαθαίνεις να περπατάς! Είναι εκείνες οι στιγμές ανεκτίμητες όταν βλέπεις κάτι για πρώτη φορά, τη βροχή, μια πεταλούδα να πετάει, τη θάλασσα. Έχετε δει την ταινία "Το δέντρο της ζωής"; E αυτό είναι το παιδικό βλέμμα!

Η μικρή και να μεγαλώσει, πήρε τη θέση της στην καρδιά μου.Με γύρισε πίσω σε κάτι αθώο, σε μια ηλικία που είχα παντελώς ξεχάσει, γιατί συνέβησαν τόσα απο τότε! Λέτε να μου βγήκε και το μητρικό ένστικτο; Μπορεί, αν και τη μικρή την βλέπω πιο πολύ σαν ένα όμορφο χαρούμενο κοριτσάκι που ξέρει να ζει και διψάει να δει τι είναι πίσω απο την κουρτίνα και που έχεις κρύψει το κομπολόι σου που της αρέσει πραγματικά.

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου! Ελπίζω όταν θα μεγαλώσεις και θα χω μεγαλώσει κι εγώ να περνάς να λες ένα "γειά"! έτσι για χάρη των παλιών μας στιγμών! Να σε βλέπω έφηβη και να λέω "κοίτα πως είμασταν όλοι, κοίτα τα νιάτα πως είναι". Να μας θυμίζεις πως Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ! Είναι απίστευτο τελικά να βλέπεις να μεγαλώνει ένα παιδί, είναι ένα μικρό θαύμα!