Σήμερα τελειώσανε οι γιορτές και τα πανηγύρια για τα καλά.
Δεύτερη μέρα στη δουλειά, περιμένοντας όμως το επόμενο 3ήμερο! Τι ωραία! και μετά τον Μάρτη ο όμορφος Απρίλης, η Άνοιξη για τα καλά δίπλα μας!
Και η Άνοιξη ανθίζει λουλούδια, κι εγώ περιμένω πως και πως ο καιρός να σταθεροποιηθεί και να ανθίσει κάπως το "μέσα" μου που κατα καιρούς σκοτεινιάζει.
Ξέρω, ξέρω, όσοι με παρακολουθείτε χρόνια πάλι θα πείτε "ξανακλαίγεται αυτή ενώ έχει την υγεία της". Και ναι, η υγεία είναι πάνω απο όλα, ζορίστηκα με την "πάχυνση υπεζωκότα" αλλά ευτυχώς δεν ήταν τίποτα. Και ναι, είμαι καλά...νιώθω όμως πολλές φορές μόνη. Δεν είμαι μόνη όμως ποτέ. Εννοώ πως πάντα φροντίζω να έχω παρέα, σπάνια να ξεμείνω στο σπίτι. Συνήθως θα με πετύχει κανείς έξω. Παρόλα αυτά δυσκολεύομαι να βρω άτομα να με καταλάβουν. Οκ, φταίει και το γεγονός πως την αρρώστια μου δεν την κοινοποίησα, καλώς ή κακώς αυτό έγινε και μάλλον δεν θα το αλλάξω τώρα που πέρασε η μπόρα. Βλέπω αρκετές δυσκολίες στο παρόν και κάποια "βουνά" που δεν υπήρχαν πριν, ή έστω δεν τα έβλεπα. Παρατηρώ το κλασσικό, πως οι γύρω μου άλλαξαν, άλλαξα κι εγώ, και είναι απο τις λίγες φορές που γράφω κάτι τέτοιο εδώ, αλλά ναι, δεν μπορεί, κι εγώ θα άλλαξα, το βλέπω και το νιώθω σιγά-σιγά. Άλλαξε ως και ο τρόπος γραφής μου στο Blog μου είχε πει κάποιος κάποτε και τώρα το παρατηρώ. Άρα άλλαξε και η σκέψη μου κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο δεν είναι λίγοι οι γύρω μου που αναφέρουν πως δεν άλλαξα, πως δεν μεγάλωσα μα παραμένω στο παρελθόν πως δεν προχώρησα με τη ζωή μου...Σε όλα αυτά τα "δεν" αδυνατώ να απαντήσω. Τι σημαίνει αλήθεια στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε το "προχωρώ με τη ζωή μου"; Βρίσκω έναν άνθρωπο και τον κρατώ δίπλα μου, είτε σε σχέση, είτε σε γάμο; Μήπως σημαίνει μετακομίζω μακριά απο τους γονείς; Βρίσκω δουλειά;;; Τι;;;Πραγματικά αν έχετε τον χρόνο αφήστε μου σχόλιο γιατί είμαι πολύ περίεργη πια να μάθω τι μπορεί να σημαίνει για διάφορους ανθρώπους "το προχωρώ τη ζωή μου".
Εγώ θεωρώ πως απο το 2007 μέχρι σήμερα πως μόνο μπροστά πάω. Αναγκαστηκά φυσικά. Γιατί μόνο μπροστά έπρεπε να κοιτάζω για τη λήξη των θεραπειών, για τα χειρουργεία κτλπ. Απο εκεί κι έπειτα η ίδια η ζωή με τράβηξε για δουλειά, 2 χρονιές εκτός πόλης μου. Και ενώ άλλη στη θέση μου μπορεί να μην είχε πάει γιατί πολύ απλά θα ήταν πεσμένη απο την όλη διαδικασία, εγώ πήγα κι ας ήταν η πρώτη χρονιά ζόρικη. Άρα σκέφτομαι...προχώρησα έτσι δεν είναι; Βρήκα μια μόνιμη δουλειά, έχω ένα σταθερό εισόδημα και μια καθημερινή "υποχρέωση" η οποία γεμίζει τον χρόνο μου. Όταν αρρώστησα είχα 2 φίλες, τώρα μετράω 22! Άρα προχώρησα...Φέτος μπήκα σε δεύτερη πανεπιστημιακή σχολή και έγραψα δύο 10άρια, ένα 7,5 και ένα 8,5....Άρα προχώρησα και πνευματικά! Τι είναι αυτό που δεν κάνω και με κάνει να φαίνομαι στάσιμη στα μάτια κάποιων;;; Τελικά είναι το ότι ακόμη μένω με τους γονείς μου και το γεγονός ότι δεν βρήκα έναν άνδρα!!!! Πραγματικά να μου πείτε αν πέφτω έξω! Σήμερα νιώθω πολύ πιεσμένη και φορτισμένη! Προς τι λοιπόν το "πρέπει" που άκουσα σε πρόσφατη συζήτηση να αποκατασταθώ; Προς τι οι συμβουλές "βρες γκόμενο, για το καλό σου το λέω". Μα, με ρώτησε κανείς σε τι ψυχολογική φάση είμαι; Υπάρχουν άπειροι τρόποι να πεις σε κάποιον κάτι, δεν υπάρχει μόνο ένας. Γιατί διαλέγουμε τον πιο σύντομο, ορθό και κοφτό; Αχ εμείς οι άνθρωποι...οι περισσότεροι δεν πιάνουμε ευαίσθητες χορδές, μπερδεύουμε την οικειότητα με την τρυφερότητα και την ευγένεια (κι εγώ τα μπερδεύω, μη φοβάστε).
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως τελικά, ακόμη και για τους σύγχρονους 30ρηδες είσαι πετυχημένος αν είσαι παντρεμένος ή σε σχέση. Γιατί έχει περάσει ακόμη και στις μέρες μας πως ψάχνουμε το "άλλο μας μισό" χωρίς αυτό είμαστε loosers, ενώ στην ουσία, η ψυχολόγος μου είπε πως "ψάχνουμε ένα ακόμη ολόκληρο, μόνο έτσι θα ευτυχίσουμε, είναι ουτοπία-το άλλο μας μισό. Πρέπει να είμαστε μια οντότητα σταθερή για να βρούμε κάποιον άλλο". Πρόσφατα και ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον να αξίζει και να "στρώσεις" μια σχέση, σε συζήτηση με δυο απο δαυτους, το θέμα τους ήταν "γιατί δεν βρίσκεις τόσα χρόνια κάποιον". Και οκ, ο νεαρός δεν ξέρει υποτίθεται για την πάθησή μου, αλλά η νεαρά, η "Σ" ξέρει. Πως περιμένει λοιπόν πως όλα θα είναι τόσο εύκολα για εμένα απο δω και πέρα, αυτή που έζησε την ψυχολογία μου βήμα βήμα; Εμ δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται ή τα φαινόμενα (το ότι η εμφάνισή μου είναι στα ίδια της, η διάθεση ανεβασμένη και το ότι βγαίνω) απατούν.
Δεν θέλω απο εδώ να κατηγορώ τη "Σ". Δεν μου ταιριάζει πια αυτό, το έκανα στο παρελθόν μεταξύ αθετημένων υποσχέσεων και νεύρων και ορμονών και άπειρων φαρμάκων, τότε το 2007-2008. όσο περνούν τα χρόνια σκέφτομαι πως είμασταν και οι 2 άγουρα κορίτσια που μόλις μαθαίναμε τη ζωή και την αρρώστια. Πειραματιζόμασταν με τις νέες συνθήκες. Ήμουν σκληρή μαζί της πολλές φορές κι απο το blog αυτό. Ίσως κάποια στιγμή να σβήσω κάποιες αναρτήσεις παλιές, αλλά το 2008, όταν τελείωσαν οι χμθ μου και της είπα να σβήσω κάποια ποστ "σκληρά" μου είπε "να μη σβήσεις τίποτα τα διαβάζω και μαζοχίζομαι". Μπορεί αυτή της η φράση να ήταν μεγαλείο καρδιάς και ψυχής, πως διάβαζε τα παράπονά μου και απλά σώπαινε. Γιατί ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν μου είπε "διάβαζα το blog σου χθες, καλά αυτή είναι η άποψή σου για μένα και όσα γίνονται;". Με τα χρόνια έμαθα να δίνω άφεση, να τοποθετώ σε πιο σωστό χρονικό πλαίσιο την όλη ιστορία μας. Καμιά μας δεν ήξερε τότε. Που να ήξερε τι σήμαινε για εμένα μετά τις θεραπείες να πηγαίνουμε βόλτα και να τρέχουμε στις θάλασσες; Δεν ήξερε, και γι αυτό δεν το έκανε στο βαθμό που ήθελα να το κάνει. Γιατί και γι αυτήν είχε έρθει η στιγμή της κούρασης τότε, και τώρα ακόμη μπορεί να είναι κουρασμένη απο το σήριαλ μου και απο το γεγονός πως βρισκόμαστε-χανόμαστε, παω-γυρνάω και είμαι ακόμη εκεί ενώ αυτή έχει παντρευτεί και μένει σε δικό της σπίτι. Ξέρω και αναγνωρίζω τα λάθη και των δυο. Δεν βγάζω τον εαυτό μου καλύτερη απο εκείνη, σε καμία περίπτωση. Θα ήταν πέρα για πέρα υπεροψία. Όμως θεωρώ πως οι συζητήσεις "έχεις αφήσει το σπορ" δεν οδηγούν πουθενά. Αν ήθελα ή ήμουν σε θέση να το ξανα αρχίσω το σπορ θα το είχα κάνει. Προφανώς κάτι με κρατάει πίσω, μπορεί πολύ απλά το ξερό μου το κεφάλι! Δεν ξέρω γιατί προσπαθεί να με οδηγήσει σε έναν άλλο δρόμο απο αυτό που είμαι τώρα, μου είπε ότι το κάνει απο ενδιαφέρον! Οκ, φυσικά και την πιστεύω αλλά νιώθω μερικές φορές πως δεν της αρέσει το lifestyle μου, της φαίνεται πολύ εφηβικό και χαζό για να το κάνει μια 32άρα...και σίγουρα διαφορετικό απο τη ζωή της. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αυτή τη στιγμή ρε φίλη, μπορεί σε κάποιους μήνες να μπορώ, όμως τώρα παραμένω αυτή η έφηβη που είναι φίλη σου τόσα χρόνια και ακόμη και τώρα, παρόλο που η προσωπική μας κατάσταση διαφέρει. Έτσι γιατί με τον εφηβικό μου ενθουσιασμό και σκεπτικό υπερπήδησα έναν καρκίνο, με βολεύει να παίρνω τη ζωή Light και όχι βαριά. Εξάλλου "Σ" το φόρτε μας δεν ήταν ποτέ οι ομοιότητές μας αλλά οι διαφορές, remember;;; Προτιμώ λοιπόν να σκέφτομαι άλλα, και ότι ήθελε προκύψει!Πάντως σορυ, σου χάλασα τον καφέ σήμερα τελικά!
