Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

Κάπου τρεις μέρες ακούω το παρακάτω τραγούδι και μαζοχίζομαι
είναι ποίηση Ελύτη,

για καλοκαίρια που γίνανε χειμώνες και ανθρώπους που έφυγαν μακριά μας,
για εμάς που μείναμε "βουβοί"

"με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μουσκέψανε τα λόγια..."

"κατά που θα απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός;"

"πολλά τα λόγια που είχανε, μοναδικό τους προορισμό εσένα"

Υποθετικά μιλώντας...

όταν θέλεις να ξαναβρεις κάτι που έχασες κι αυτό δεν γίνεται,
όταν ψάχνεις μια κατάσταση που είχες και αυτή δεν επαναλαμβάνεται όσο κι αν το θες
όταν τα χρόνια περνούν και ο χρόνος σε κλέβει πάντα στη σκακιέρα
όταν τα βλέματα αλλάζουν χρώμα 
όταν οι μέρες μικραίνουν...
τότε...όσο κι αν δεν το θες πρέπει να δράσεις,
να δράσεις όσο κι αν δεν το θες, 

"πολλά τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμό εσένα"
"κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι, τριγυρισμένοι απ'τις νεκρές εικόνες σου!"

τι είχαμε και τι θρηνούμε;

Ξέρει κανείς;

Σε ποιας ζωής ερείπια χτίζουμε;  Πως συνεχίζουμε;;;

Ψηλαφώντας!!!
με τα δάχτυλα ψάχνουμε τοίχο-τοίχο τη ζωή,
με την αφή και την οσμή την
ξαναμαθαίνουμε.
Με τα μάτια καλωσορίζουμε το ΦΩΣ.

όταν ξέρεις τι έχασες, όταν φτάνεις στη στιγμή της συνειδητοποίησης,
τότε, τότε τι κάνεις;

τότε με λίγη τύχη, η ίδια η ζωή σε αναγκάζει να κοιτάξεις αλλού

σε κάτι που δεν είχες πριν, σε κάτι που βρήκες ή θα βρεις αύριο
σε μια αλλαγή,
σε μια καινούρια αρχή, 
σε μια νέα πραγματικότητα,
σε μια μικρή ελπίδα!

τότε η ζωή σε αναγκάζει να ανοίξεις πανιά για νέα λιμάνια, καινούριες
θάλασσες και ατέλειωτα ταξίδια, σε φρέσκες εικόνες!

Να ψάχνεις
Να ψάχνεις!
Να ψάχνεις, έστω κι αν δεν βρεις τίποτα,
να ψάξεις και να χαρείς το ταξίδι της αναζήτησης!

και καθώς θα χαίρεσαι τον ούριο άνεμο, εκεί να δεις τι θα βρείς!
το χρυσάφι όλου του κόσμου μέσα σου!