Ξανά εδώ

έτσι για ένα "γεια"! Έτσι για λίγη συντροφιά μια που έχω καιρό να σας γράψω!

Μα πως τρέχει ο καιρός;;;Τρέχει η αλήθεια είναι, καλπάζει με γρήγορους ρυθμούς όταν δεν μετράς τις ημέρες μεταξύ χμθ, όταν δεν υπολογίζεις πότε θα τελειώσεις ή πότε θα πάρεις εξιτήριο απο κάποιο χειρουργείο που έκανες. Περνάει εδώ "έξω"...

Ποιός θα μου το έλεγε...έχω κάνει 4 χειρουργεία σε διάστημα 1,5 χρόνου! Έτσι είναι η ζωή, γλυκόπικρη ή πικρογλυκιά, απο εμάς εξαρτάται σε ποια ουσία θα δώσουμε βαρύτητα πρώτα...στο γλυκό ή το πικρό; Το έχω ξανα πει και γράψει πάρα πολλές φορές...η ζωή γράφει τα πιο περίεργα σενάρια, η ζωή και οι συμπτώσεις φέρνουν κοντά μας ανθρώπους, αυτές και μας τους παίρνουν. Και κάπως έτσι τα χρόνια περνάνε...ποτέ δεν είδα τον χρόνο να σταματά...ακόμα και όταν περνούσε αργά, τότε που έδινα τη δική μου μάχη με το θηρίο. Πολλές απο τις στιγμές της ζωής μου θα ήθελα να της είχα παγώσει για πάντα...να ζω σε ένα κάδρο, στην πιο χαμογελαστή φωτογραφία μου, στον πιο αγαπημένο μου τόπο, στην πιο λατρεμένη μου εποχή, το καλοκαίρι, με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, όπως ήταν τότε, έτσι ακριβώς. Ωραία η ευχή μου ε;

Μετά τον καρκίνο, όταν επιστρέφεις στη ζωή, φοβάσαι. Φοβάσαι για τα πρώτα σου νέα βήματα...φοβάσαι για το ποιους ανθρώπους θα βρεις να σε περιμένουν, έχεις κάτι απο την αίσθηση που έχει ένας πρώην φυλακισμένος. Επιστρέφει στην πόλη του μετά τη φυλακή και χαίρεται πάρα πολύ αλλά ταυτόχρονα φοβάται εξίσου! Τι θα βρει;Ποιος θα τον αναγνωρίσει και θα του ανοίξει την αγκαλιά του; Θα βρει την οικογένεια και τους φίλους του όπως τους είχε αφήσει; Τα ίδια και εμείς...μια λαχτάρα για την έξοδο απο το τούνελ αλλά και ένας φόβος για το τι θα βρούμε μόλις βγούμε.
Θέλει πολλή προσπάθεια-λέμε αλήθειες εδώ- για να γυρίσεις δίχως φόβο. Θέλει πολλή προσπάθεια όταν γυρίσεις να πετάξεις απο πάνω σου τον φόβο! Μου πήρε 3 χρόνια ανασφάλειας, 3 χρόνια σκέψεων, άγχους και στεναχώριας για το αν "όλα είναι όπως πριν" με όλους τους αγαπημένους μου. 3 χρόνια προσπάθειας να τα κάνω όλα όπως ήταν πριν. Μετά απο αυτά τα 3 χρόνια σας λέω πως λίγα είναι όπως πριν....αλλά βρίσκω παρηγοριά στο ότι μάλλον, έτσι κι αλλιώς η ζωή μας θα άλλαζε, απλά προστέθηκε και ο κακρίνος. Ήμουν παιδί, 27 χρονών...ενηλικιώθηκα μάλλον. Σίγουρα θα ωρίμαζα πιο σταδιακά άνευ αρρώστιας αλλά πάλι κάτι μέσα μου θα άλλαζε...
Έχω φτάσει σε καλό επίπεδο πάντως πια...έχω τοποθετήσει σωστά πολλά πράγματα μέσα μου, απλά δεν γινόταν αυτό να κατορθωθεί απο την αρχή της περιπέτειας. Να θυμάστε πως για όλα υπάρχει το σωστό timing. Όλα φαίνονται βουνό αλλά καθώς τα πλησιάζεις, τα κοιτάς απο κοντά, τα σκέφτεσαι και τα αναλύεις γίνεται κάτι μαγικό...το βουνό αντι να μεγαλώνει (απο κοντά) μικραίνει. Σαν ένα παζλ που σιγά σιγά βρίσκεις τα κομμάτια του ενώ κάποιο πιτσιρίκι στα είχε πριν κάτι μήνες σκορπίσει σε όλο σου το σπίτι. Φοβάσαι μήπως η σκούπα ρούφηξε για πάντα κάποια απο αυτά τα κομμάτια και δεν τα βρεις ποτέ, όμως ΝΑ, εκεί είναι ,κάτω απο τον καναπέ που κάθεσαι κάθε μέρα. Σιγά σιγά, ψάχνοντας μέσα στο "σπίτι" σου θα βρεις τα κομμάτια, μπορεί να σου πάρει χρόνια αλλά θα τα βρεις και θα τα ενώσεις και θα φτιάξεις το παζλ. Θα το κοιτάξεις μια μέρα και θα αναγνωρίσεις τη ζωή σου, ή μια "γεύση" αυτής...αλλά θα δεις αυτό το παζλ με συμπάθεια και αγάπη γιατί δεν έχεις άλλη εικόνα απο αυτή για να κρεμάσεις στον τοίχο σου αυτή τη στιγμή. Είναι εξάλλου τα παράσημά σου και εσύ προχωράς!
Σήμερα 5 χρόνια μετά τον καρκίνο...έζησα μια μέρα αρκετά βροχερή. Πήγα στη δουλειά και έφυγα απο εκεί κατευθείαν για να πάω να δώσω εξετάσεις για την εξεταστική της καινούριας μου σχολής. Στο δρόμο άκουσα το παρακάτω τραγούδι, και άλλες φορές έχω αναφερθεί σε αυτό, όλα τα ραδιόφωνα το έπαιζαν την περίοδο που έτρεχα στους γιατρούς για τις πρώτες μου εξετάσεις, για να μάθω πόσο σοβαρό ήταν αυτό που είχε εγκατασταθεί μέσα μου.
James Blunt

όσο κι αν αυτό το τραγούδι φέρνει μνήμες απο μια "σκοτεινή περίοδο" της ζωής μου πάντα το ακούω μέχρι τέλους και για μεγάλο διάστημα (ακόμη και φέτος) το είχα ring tone στο κινητό. Κάπως έτσι ξεπερνώ τους φόβους μου, κάπως έτσι χαίρομαι τη ζωή. Ακούω το ίδιο τραγούδι, είμαι καλά, βγήκα νικήτρια μέσα απο μια σκληρή μάχη και συνεχίζω. Είμαι πάλι στο αμάξι σκέφτηκα και χαμογέλασα όμως τώρα ακούω τις ίδιες νότες με λιγότερη φόρτιση, δίχως φόβο και με μια ελαφριά συγκίνηση! Είμαι εδώ και είμαι καλά, σήμερα πάω να γράψω για την Ιστορία της Τέχνης. Είμαι καλά και έχω ανοίξει έναν νέο κύκλο. Τι είναι η ζωή;;;Μήπως εμείς δεν την φτιάχνουμε μερικές φορές; Η ζωή έχει τη δική της δυναμική, ουσία και φιλοσοφία αλλά έχουμε και εμείς τη δύναμη πολλές φορές, εκεί που μας πάει αριστερά, με πολύ κόπο και ιδρώτα, να τη γυρίσουμε δεξιά! Έτσι κι εγώ άρπαξα την ευκαιρία αυτής της νέας σχολής, την πρόκληση να αφουγκραστώ τα 18χρονα, να νιώσω και πάλι φοιτήτρια και να μαι. Έτσι κι εγώ παλεύω καθημερινά να τινάξω απο πάνω μου τη μιζέρια, να χαμογελώ στον καθρέφτη και να καμαρώνω (κρυφα) εκεί τον εαυτό μου που είναι "όπως πριν". Ε, νομίζω ήρθε ο καιρός να αράξω και να απολαύσω όλα αυτά που με κόπο ταξινόμησα στο τεράστιο μπαούλο του μυαλού μου χρόνια τώρα! Και δεν ήταν λίγα!

Σας φιλώ! Να πιστεύετε ΠΑΝΤΑ στον εαυτό σας και τις δυνάμεις σας! Στην "αγάπη των ξένων" που έλεγε και η Μπ.Ντιμπουά στο "Λεωφορείον ο Πόθος" να πιστεύετε στην ελπίδα και στην ίδια τη ζωή!