Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Φίλοι μου είμαι στο νησί! Παρέα με τις αναμνήσεις, με τη βροχή και όλα όσα γυρνάνε στο μυαλό μου!Επισκέφτηκα τον τάφο της ξαδέρφης μου, είναι σαν ψέμα το ότι ο καρκίνος μας στέρησε την παρέα της φέτος το Πάσχα...σχεδόν κάθε χρόνο ανταμώναμε! Έτσι και φέτος, μα φέτος είναι βουβά εκεί πάνω. Αναπαύεται σε έναν τόπο ψηλά, λες και το μνήμα της στήθηκε πλάι στον Θεό!

Μια τέτοια μέρα ας κρατήσουμε έστω στο μυαλό μας ενός λεπτού σιγή για όλους εκείνους που χάσαμε απο καρκίνο! Μακάρι να βρήκαν εκεί ψηλά την ηρεμία και τον Παράδεισο! Το αξίζουν πραγματικά!

Σας φιλώ! Να μου είστε όλοι καλά, και να ελπίζετε σε μια νέα αρχή, ότι και αν είναι αυτή για τον κάθε ένα μας!

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

H επόμενη Πέμπτη

θα είναι Μεγάλη Πέμπτη!

απόψε βρέχει, βρέχει απο το απόγευμα για να είμαι ακριβής...σε λίγο η δουλειά τελειώνει και θα ξεφορτωθώ για λίγο τα πρωινά ξυπνήματα... οι μέρες περνούν πότε αργά και πότε γρήγορα. ο καιρός είναι φυσικά για να περνάει...πηγαίνω στη δουλειά, χαλαρώνω το μεσημέρι, μετά το απόγευμα στο γυμναστήριο, το βραδάκι καμια ταινία ή κανένα ποτάκι. Μια καθημερινότητα που δεν διαφέρει απο τον μέσο άνθρωπο.
Κάποτε όλα τα παραπάνω φάνταζαν όνειρο, κάποτε απο την ρουτίνα της δουλειάς και του καθημερινού γυμναστηρίου με είχαν βγάλει τα φάρμακα, οι βελόνες, οι θεραπείες, τα νοσοκομεία, η νέα ζωή που δεν ήταν καθόλου επιθυμητή. Κοιτώντας πίσω μπορώ να πω πως ήταν μια παρένθεση, μια άσχημη παρένθεση, ήταν ένα κομμάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει "κλεμμένο", εκείνος ο χρόνος δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Μέσα σε εκείνα τα χρόνια που με απασχολούσε η υγεία μου, τα σουρτα-φέρτα στην Αθήνα και οι ημερομηνίες των θεραπειών, οι φίλες μου "πλέκανε καλάθι", εντοπίσανε κάποιον, τα δώσανε όλα για να έχουν μια σχέση, δώσανε αλλά τόσα για να αποκτήσουν σύζυγο και να δημιουργήσουν οικογένεια. Εγώ αν και τα ζούσα απο κοντά, λες και δεν τα παρατηρούσα μέσα στη δίνη μου. Όταν άρχισα να βγαίνω απο το βαθυ πηγάδι της τρεχάλας μου με την υγεία, τότε παρατήρησα τις αλλαγές στη ζωή τους, τις αλλαγές στη δική μου και στις μεταξύ μας σχέσεις. Και ακόμα παρατηρώ, και ακόμα μαθαίνω, και έχω πολύ δρόμο ακόμα...

Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου στο παρόν όμως, το οποίο έχει καλυτερέψει σε σχέση με εκείνες τις "μαύρες" μέρες. Δεν κάνω τίποτα "σπουδαίο" θα λέγανε "οι απ'έξω" όμως ζω καλύτερα τώρα που τελείωσαν οι θεραπείες, ηρέμησε κάπως το κεφάλι μου, επανήλθα σε μια κάποια καθημερινότητα. Χαίρομαι για μένα, αλλά επιμένω στο να ζητάω και κάτι παραπάνω απο τη ζωή. Αχαριστία; Μπορεί;Και όποιος με βρει αχάριστη του δίνω μισό δίκιο. Όμως ναι, τώρα που επανήλθα, λες και τα θέλω όλα απο τη ζωή, τις παρέες (όποτε τις θέλω), τις βόλτες (όποτε τις θέλω). Μοιάζω με παιδί που πρέπει επειγόντως να φάει τη σοκολάτα του αλλιώς θα αρχίσει το κλάμα. Οι φίλες που περάσανε τα ίδια θα με καταλάβουν, οι υπόλοιποι μπορεί και να με βρείτε υπερβολική αλλά έτσι νιώθω πολλές φορές, και τρέχα γύρευε, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που οι περισσότεροι κοιτάζουν τη δουλειά τους, το σπιτικό τους και σου κλείνουν καμια φορά και την πόρτα, τρέχα γύρευε απο ποιόν να ζητήσω εγώ αυτή τη "σοκολάτα"; Γι αυτό λέω και ξαναλέω και αρκετοί το ξέρετε, δεν αρκεί το να γίνεις καλά σωματικά, θες και τον χρόνο σου να αναρρώσεις ψυχικά. Και αυτό το τελευταίο θέλει μεγαλύτερο σθένος, πραγματικά, θέλει και χρόνο και ψυχή δυνατή που ξέρει να συγχωρεί, να δικαιολογεί, που κάποια στιγμή θα πάψει να μετρά απουσίες και θα μάθει να προχωρά, "με" ή "χωρίς" τους άλλους!

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Μια ακόμη μέρα, μια επέτειος ακόμη!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

σαν ψέμα τότε, σαν ψέμα και σήμερα! 1η Απριλίου του 2008 έκλεινε ο τελευταίος κύκλος χμθ μου! Η σημερινή μέρα ήταν η λύτρωσή μου και ακολουθούσαν μετά 27 ακτινοθεραπείες. Είχα μάθει τότε τη ζωή να την μετρώ με νούμερα, με χρονοδιαγράμματα, με πριν, με μετά, με προθεσμίες και τα σχετικά. Σήμερα πέρασα τη μέρα νοχελικά, δίχως να βιάζομαι για κάτι, δίχως να σκέφτομαι ημερομηνίες. Σαν σήμερα, αρκετά χρόνια πριν πλέον. Μα πως περνά ο καιρός;;; Όταν ήμουν στην φούρια δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουν οι χμθ και επίσης δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μετά απο αυτό, δεν μπορούσα να κάνω καμια πρόβλεψη...

να θυμάστε πως όσο και να ζοριζόμαστε κάποια στιγμή, ο ήλιος βγαίνει...κάτι, κάπως γίνεται και ξεμπλοκάρουμε...

Σήμερα περπάτησα, και έκανα ποδήλατο, έχοντας όλες μου τις δυνάμεις. Όλες τις δυνάμεις με μικρή εξαίρεση ένα πιάσιμο στους ώμους, που οφείλεται στη χθεσινή μου βόλτα στο βουνό, στο ότι με τη "Σ" ανεβάζαμε και κατεβάζαμε τα ποδήλατα στο αυτοκίνητο. Ποδηλατήσαμε στη φύση, στο βουνό για 3χλμ και ήταν αρκετά για να κουραστούμε και να γυμναστούμε αφού ήταν όλη η διαδρομή ανηφόρα. Πόσο διαφορετική αυτή η χθεσινή μέρα του Μάρτη απο εκείνη τη σκοτεινή, ίδια μέρα το 2008; Πολύ, πάρα πολύ!

Το έχουμε ξανα πει εδώ...θα υπάρχουν πάντα ημερομηνίες που θα μας θυμίζουν το δυσάρεστο παρελθόν μας. Δεν μπορεούμε να αποφύγουμε τη σύνδεση ημερομηνίας και γεγονότων, όμως, όσο περνάνε τα χρόνια εύχομαι η πλήγη να πονάει κάπως λιγότερο...

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ! Με το καλό η Άνοιξη, αφήνω εδώ ένα χθεσινό βουνίσιο λουλούδι. Αφου είδαμε το βουνό και χαζέψαμε το χιόνι στην άκρη του δρόμου απο τα ποδήλατά μας, κατηφορίσαμε για θάλασσα, για ψαράκι και κρασάκι δίπλα στο κύμα. Αντίο Μάρτη, καλωσήρθες Απρίλη!