Εδώ και πάλι!

Ο Νοέμβρης είναι μήνας επετείων και αναμνήσεων!

μετά απο κάποιες φορτισμένες μέρες ξαναγράφω εδώ...

αύριο ξεκινάω τον επανέλεγχο μου με αιματολογικές εξετάσεις. Ακολουθεί όλο το πακέτο των εξετάσεων, αρκετές απο εσάς το ξέρετε...

Προσπαθώ να ενώσω μέρες τώρα το παρελθόν με το παρόν αλλά τίποτα δεν μου ταιριάζει πια...
ξέρω πως τζάμπα μαζοχίζομαι για μια ακόμη φορά αλλά πλέον μου έχει γίνει μια κακιά συνήθεια. Πρέπει να αλλάξω δραστικά τη ζωή μου σκέφτομαι πολλές φορές. Να φέρω στα πάντα τα πάνω κάτω! Πάντα θα υπάρχει η επέτειος της 21/11 απο την επόμενη μέρα άρχισα να πηγαίνω στους γιατρούς και να ψάχνω τι έχω. Στις 3/12 είχα πια βγεί απο το χειρουργείο...Αυτές οι μέρες δεν σβήνουν απο τη μνήμη μου. Το "γιατί" που δε βγάζει πουθενά πάντα υπάρχει σε μια γωνιά του μυαλού μου αν και 5 χρόνια μετά, αν και μακρινά όλα αυτά, προχθες με καταπλακώσανε διάφορες σκέψεις. 

Στο αυτοκίνητό μου μια μικρή ανάμνηση εκείνης της χρονιάς, ένα ημερολόγιο.

Σας αφήνω ένα τραγουδάκι!

Δάκρυα του Φθινοπώρου...

Έξω απο το παράθυρό μου βλέπω τα μουντά χρώματα του χειμώνα...ακούω το τραγουδάκι σε στίχους Ν. Γκάτσου...το ακούω απο τον Οκτώβρη...

"Σε τραγούδησα σαν μια απέραντη αμμουδιά, σαν μια ροδιά χωρίς κλαδιά"

Ποιός άλλος τρόπος να τραγουδήσεις κάποιον; Να τον αγαπήσεις πραγματικά;;;Να ξέρεις μέσα σου πως έχει τη χάρη μιας όμορφης ζεστής αμμουδιάς μα και ενός δέντρου που έχει μόνο κορμό και όχι καρπούς να δώσει. Η ζωή και οι αντιφάσεις της...
 Να έχει φύγει ένας άνθρωπος απο τη ζωή σου, ή να να τον κοιτάς στα μάτια και να έχει αλλάξει τόσο που να μην τον αναγνωρίζεις πια...
να είναι φθινόπωρο και να αναπολείς τα καλοκαίρια σου τα ξανθά, εκείνα τα έντονα, τα όμορφα χρυσά ακρογιάλια...και ας ατενίζεις σήμερα έναν μελαγχολικό ουρανό.
Να σκέφτεσαι εκείνους που αγάπησες και τους πήρε το κύμα, τα ονόματα που έγραψες στην άμμο και ο αφρός της θάλασσας τα εξαφάνισε την επόμενη στιγμή...το κύμα που έβρεχε πάντα τις πετσέτες μας

Καλημέρα φίλοι μου, ακούστε το τραγουδάκι! Είναι μελωδικό πολύ!