Έξι μήνες πριν το προσωπικό μου ρολόι δείξει 32 χρόνια σε τούτο τον πλανήτη είμαι πάλι έτοιμη για αποχωρισμούς, για νέα δεδομένα, για κύκλους που κλείνουν και κύκλους που ανοίγουν(;).
Όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει βαριά και αναρωτιέται αν θα ζήσει ή όχι, του έρχονται δίχως αμφιβολία τα πάνω κάτω στη ζωή του. Κλονίζεται ο κόσμος του, το μέσα του θολώνει, δυσκολεύεται να καταλάβει τι περνά τη στιγμή που πρωτομαθαίνει για την αρρώστια του αλλά και στη συνέχεια, το βρίσκει εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ακόμη και αν φαίνεται καλά, μπορεί πολύ απλά να μην είναι!
Όλοι, μα όλοι όσοι συναντιόμαστε με τον καρκίνο σε πρώτο πρόσωπο κάνουμε λάθη. Όχι φυσικά επειδή το θέλουμε αλλά επειδή κανένας δεν μας είπε τι να σκεφτόμαστε όταν έχουμε καρκίνο, πως να νιώθουμε, τι να λέμε στους ανθρώπους γύρω μας, και τόσα άλλα. Φυσικά και ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη και να μας τα πει όλα αυτα; Δεν νομίζω να υπάρχει για κανέναν μας ένας τέτοιος άνθρωπος. Αυτά δεν λέγονται, γιατί δεν "διδάσκονται" σαν συμβουλές, απλά τα βιώνεις, πειραματίζεσαι, κολλάς ή προχωράς.
Στην προσπάθειά μας να επιπλεύσουμε, να επιβιώσουμε και να κερδίσουμε τη ζωή ξανά, πήραμε στον κατήφορό μας, λίγο πριν τον ανήφορό μας, αρκετούς άλλους, όποιους είχαμε κοντά και μας διέθεταν χρόνο και συμπάθεια στους δύσκολους εκείνους καιρούς. Οι άλλοι απλά μας είχαν πληγώσει και δεν το ξέρανε.
Όλη αυτή η παραπάνω αναδρομή σήμερα, γιατί σύντομα θα κλειθώ να (απο)χαιρετήσω τον άνθρωπο που απο το 2007 ως σήμερα (2012) ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό.
Ήταν δίπλα μου με αμέτρητους καυγάδες, αρκετές διαφωνίες, συχνές αναπάντητες κλήσεις, υπεκφυγές και πολλά νεύρα. Ήταν όμως εκεί και όλα αυτά τα "λουζόμασταν" μαζί, αυτό της το χρωστώ για μια ζωή. Κάθε που μαλώναμε τα βρίσκαμε και κάθε που νευριάζαμε ηρεμούσαμε. Κάτι τέτοιες σχέσεις είναι δύσκολες μα και σπάνιες θαρρώ. Όπως της είπα και χθες, είμαστε φίλες δέκα χρόνια συνεχόμενα παρόλα τα στραβά που ζήσαμε, και παραμένει η μοναδική φίλη με την οποία δεν έκοψα αλλά συνεχίζω την καθημερινή μας επαφή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μιλάμε για "κάθε μέρα τηλέφωνο". Ναι, ήταν το στήριγμά μου σε όλα αυτά τα χαζά χρόνια που η ζωή μου σέρβιρε και ζήσαμε πράγματα που άλλοι δεν τα ζουν ούτε στα 50 χρόνια μαζί. Ήταν ο άνθωπος στον οποίο ακουμπούσα και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστά μου. Το άτομο στο οποίο είχα όλη την άνεση να τηλεφωνήσω και μετά τα μεσάνυχτα για να μοιραστώ μια σκέψη, για να ακούσω απλώς μια γνώριμη φωνή στην άλλη γραμμή. Δεν χρειαζόμουν λόγο για να της τηλεφωνήσω, ούτε πολλά παρακάλια για να μοιραστούμε έναν καφέ ή μια βόλτα, με ακολουθούσε παντού. Έτσι απλά, αρκεί να είμασταν παρέα, η μια για την άλλη, παντού και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό δεν είναι φιλία; Η "Σ" ανηπομονούσε σαν μωρό παιδί να γυρίσω απο την Αθήνα μετά απο κάθε θεραπεία γιατί ανα 15 μέρες "έχανε" την παρέα της. Μοιραζόμασταν τα πάντα, απο όνειρα και σχέδια για το μέλλον, μέχρι λεφτά, δώρα, αμάξια, ρούχα. Με είχε καλομάθει, δεν υπήρχε μέρα δίχως "Σ". Η μια συμπλήρωνε την άλλη, παρόλο που είμασταν τελείως διαφορετικές μεταξύ μας, γιατί όλοι μας το λέγανε μα το βλέπαμε και εμείς. Η "Σ" ήταν "εκεί" επειδή το ήθελε και εγώ ήμουν "εκεί" επειδή πέρα απο τον καρκίνο, είχα και μια παρέα να φροντίσω να μη μένει μόνη της σε ένα εργένικο σπίτι που είχαμε βάψει και επιπλώσει με πολύ μεράκι και διάφορα "πλάνα", πριν πέσει η σκιά του καρκίνου στα κεφάλια μας. Την νοιαζόμουν υπερβολικά, δεν ήθελα κανένας να τη στεναχωρεί, ήθελα να την βάλω σε μια γυάλα, αντί να σκέφτομαι να μπω εγώ σε μια. Η "Σ" στη σκέψη και μόνο πως εγώ ίσως κλεινόμουνα στο πρόβλημά μου και την άφηνα στην άκρη, μόνη και της στερούσα την παρέα μου τότε, μου είχε πει απο την πρώτη μέρα της διάγνωσης του καρκίνου: "εσύ θα κάνεις όλα όσα έκανες και πριν, θα έρχεσαι εδώ, σπίτι μου κανονικά, θα κάνουμε παρέα, θα βλέπουμε ταινίες, θα πηγαίνουμε βόλτες" και αυτό με ανακούφισε, και αυτό με αποφόρτιζε υπερβολικά γιατί ήταν λες και το "έσκαγα" απο τους γονείς και πήγαινα κάπου που δεν υπήρχε φόρτιση, κάπου που δεν υπήρχε η ένταση του καρκίνου αλλά μόνες εμείς, 2 νεαρές κοπέλες που λίγους μήνες πριν είχαμε γυρίσει απο τις σουπερ καλοκαιρινές μας διακοπές. Η "Σ" είχε τον τρόπο να ξεχνιόμαστε, λες και είχε κάπου ένα μαγικό ραβδάκι και εξαφάνιζε τις έννοιες μου. Είχε επίσης τον τρόπο να με φροντίζει και να μου δείχνει την μεγάλη της αγάπη δίχως να με κάνει να αισθανθώ άρρωστη. Αυτό ήταν μια μοναδική αίσθηση και της το αναγνωρίζω! Οι ταινίες που είδαμε ήταν πάρα πολλές, τα γέλια που κάναμε κατα καιρούς ήταν πέρα για πέρα σουρεάλ, γιατί μέσα στην παρέα ήταν πάντα και ο σκύλος της "Σ", μέσα στο διαμέρισμα!Έτσι εγώ γύριζα σπίτι μου μετά απο μέρες, ξεκούραστη, χαρούμενη μπορώ να πω! Οξύμωρο έτσι; Κι όμως!Ήταν λες και βρισκόμουν σε άλλο σύμπαν όταν πήγαινα εκεί και έφευγα απο το σπίτι μου, του γονείς κτλπ.
Ξαναδιαβάζω τις παραπάνω γραμμές και δεν μου αρέσει που γράφω σε παρελθοντικό χρόνο...Όμως έτσι είναι, η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω τελειώσανε, οι θεραπείες, ο ζήλος της "Σ" να είμαι καλά, το εργένικο σπίτι, ο σκύλος, το ενδιαφέρον της όλο στραμένο επάνω μου. Και φυσικά το ότι τελείωσε το πολύ τρέξιμο με την υγεία μου, μόνο καλό είναι!!!Ανακουφυστήκαμε σίγουρα και οι δύο. Χαρήκαμε και οι δυο, χαιρόμαστε και οι δυο που οι εξετάσεις είναι καθαρές!
Μετά την περιπέτεια του καρκίνου βγήκε απίστευτη κούραση στη "Σ" που εγώ τότε δεν την έβλεπα. Είχαμε παρεξηγήσεις κτλπ, της είχα γίνει μάλλον φορτική για ένα διάστημα που επέμενα στο να βολτάρουμε ενώ είχε μπει στη ζωή της -εξ'αποστάσεως-ένας άνδρας (ο σημερινός της σύζυγος). Τα πράγματα είχαν γίνει σίγουρα πιο περίπλοκα πια. Μπορεί να είχα τελειώσει τις θεραπείες αλλά δεν ήμουν ψυχολογικά -ακόμη- καλά. Εγώ, όσο και αν ακούγεται παιδικό, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως η φίλη μου η καρδιακή, το άτομο στο οποίο είχα πιστέψει και κρατούσε την εμπιστοσύνη μου στα χέρια της δεν θα εβγαινε πια μαζί μου με τη συχνότητα που το έκανε παλιά, πως δεν θα περνούσαμε πολλές ώρες μαζί. Εμείς περιμέναμε πως και πως να τελειώσουν οι θεραπείες μου για να γυρίσουμε στα παλιά μας και όταν ήρθε η ώρα η "Σ" λάκισε! Δεν ξανα ήρθε ποτέ στο νησί του 2007, ενώ το είχε υποσχεθεί, αραίωσε τις εξόδους μας. Και να σκεφτείτε, ήταν τότε η μοναδική μου φίλη, αν δεν έβγαινα μαζί της, έμενα στο σπίτι, και είχα τόση ανάγκη τότε το έξω...Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με τη μοναξιά μου, με το περιθώριο. Στεναχωρήθηκα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί βίωσα αυτή την τεράστια αλλαγή επάνω της και καμια φορά αναρωτιέμαι "θα συνεχίζαμε ως σήμερα τη φιλία μας, αν εγώ δεν επέμενα τόσο, και δεν την άφηνα σε ησυχία με τις κλήσεις μου και τις προτάσεις μου παρόλο που έτρωγα πόρτα";Η συμπεριφορά της βέβαια αργά ή γρήγορα με οδήγησε στο να κάνω και άλλες φιλίες, να ψάξω και άλλες παρέες για να έχω κάποια διέξοδο.
Η "Σ" περσι τα Χριστούγεννα μου ζήτησε συγγνώμη για το "μετά" τις χμθ κλαίγοντας, μου είπε πως δεν άντεχε την πίεση τότε και πως είχε κάνει κοιλιά χωρίς να το καταλαβαίνει. Το δέχτηκα και έχω φιλτράρει πολλές φορές τη συμπεριφορά μου, τις απαιτήσεις μου τα γούστα μου, και δεν θα πως πως είμαι περίφανη για όλα αυτά κατα καιρούς, αλλά τότε έτσι ήταν να γίνει και δεν γινόταν αλλιώς. Μάλλον αυτό πιάνει και τις δυο μας.
Με τη "Σ" λοιπόν συνεχίσαμε την παρέα μας ως σήμερα, ζήσαμε το πέρασμά της σε άλλο στάδιο, τον γάμο της, ακόμη και περσι που ήμουν στο νησί, κάθε μέρα της τηλεφωνούσα και δεν ήταν λίγες οι φορές που μαλώναμε ΚΑΙ απο το τηλέφωνο. Περάσαμε τον φετινό χειμώνα παρέα στο τζάκι με καλό κρασί, ταινία και ψήσιμο στα κάρβουνα...Το χιόνι που έπεφτε απο το παράθυρο έκανε τη νύχτα πιο φωτεινή.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά απόψε; Τα έχω ξανα γράψει κατά καιρούς. Ίσως γιατί ήθελα να τα ξαναθυμηθώ, ίσως γιατί ήθελα να τα ξαναπώ. Δεν ξέρω...ίσως γιατί θέλω να δώσω στη "Σ" τα credits που της αξίζουν τώρα που η συναισθηματική φόρτιση είναι κάπως μεγαλύτερη...
Η ιστορία μας θέλω να πιστεύω πως δεν τελειώνει εδώ, όμως είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ γι αυτή τη σχέση να κάνω κανένα σενάριο. Περσι τέτοιο καιρό προγραμματίζαμε πως θα περάσουμε ένα χειμώνα παρέα στην ίδια πόλη, ταινίες και βόλτες (γιατί μόλις είχε περάσει ένας χρόνος που είμασταν σε άλλες πόλεις) και μας βγήκε το πρόγραμμα. Αυτό το καλοκαίρι όμως φαίνεται να είναι και το τελευταίο που περνάμε μαζί και δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα πλάνο για τον χειμώνα. Φέτος τον Σεπτέμβρη η Σοφία θα φύγει μόνιμα με τον άνδρα της σε άλλη πόλη, και έτσι δεν έχει άλλα πλάνα. Ο χειμώνας θα τη βρει "παντρεμένη για τα καλά" αφού θα μπει στη συγκατοίκηση και χιλιομετρικά μακριά απο εδώ.
Χαίρομαι γι αυτήν πολύ, και θέλω να είναι ευτυχισμένη. Αν και η φιλία μας έχει περάσει πάρα πολλά και παρόλο που οι πρωτεραιότητές της έχουν αλλάξει 100%, παραμένει για μένα ένα απο τα πιο σημαντικά άτομα που κρατάω στη ζωή μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένη, αρνούμαι όμως να την χάσω. Καθώς μεγαλώνω θέλω να έχω "σταθερές" και δεν θέλω κανείς να μου τις πειράζει. Να όμως που η ζωή είναι μέσα στη φαντασία.
Δυσκολεύομαι να αλλάξω συνήθειες πολύ...με δυσκολεύουν οι απουσίες, όμως ξέρω βαθειά μέσα μου πως πρέπει απο δω και πέρα να μάθω να προχωρώ μόνη, τα στηρίγματά μου ανοίξανε ήδη πανιά για κάπου αλλού καιρό τώρα. Οι σχέσεις αλλάζουν, τα ενδιαφέροντα αλλάζουν, οι άνθρωποι παίρνουν άλλους δρόμους.
Λυπάμαι που την χάνω απο Σεπτέμβρη και αυτό μου χαλά ήδη κάπως την ψυχολογία. Η δε δική της ψυχραιμία με εκνευρίζει, αλλά όπως είπε και αυτή "τι θες να κάνω, ζορίζομαι απο μόνη μου, θες και να στο λέω;". Έτσι είμασταν πάντα, εγώ μιλούσα πιο πολύ, αυτή τα έκρυβε μέσα της, τα βίωνε μόνη.
Δεν είμαι έτοιμη γι αυτόν τον αποχωρισμό, σιχαίνομαι να χάνω τους ανθρώπους μου, νομίζω πως κάποιος πάλι με σμπρώχνει βίαια στο να μεγαλώσω, στο να πω "είμαι 32", και δεν θέλω...Στο να πω η φιλία δεν είναι το παν στη ζωή, στο να πω πως όσα ζήσαμε στο παρελθόν ήταν καλά αλλά κοιτάμε το μέλλον. Δεν θέλω, αλλά πρέπει. Πρέπει να μάθω να αφήνω τους ανθρώπους στο μέλλον τους, να χαράζουν πορεία μακριά μου...
Δεν θέλω όμως, θα μπορούσε η ζωή να είχε παγώσει το 2007; Θα το ήθελα, αλλά θα ήταν μάλλον άδικο για όλους αυτούς που θέλανε να συνεχιστεί η ζωή τους για να δούνε τον εαυτό τους να αλλάζει επίπεδο, να ωριμάζει, να γίνεται σύντροφος, σύζυγος, μαμά.
Υ.Γ Σε ευχαριστώ "Σ" για όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν πολλά τα χρόνια και πιο πολλά όλα όσα περάσαμε! Όσο και αν στα λέω και περιγράφω, δεν μπορείς να μπεις στην ψυχολογία μου παρα μόνο ελάχιστα. Αυτό δεν είναι κριτική, αυτό είναι η αλήθεια. Μόνο αν ζήσει κανείς μια τόσο μεγάλη ανατροπή στη ζωή μπορεί να καταλάβει τον φόβο, τη μοναξιά, την παρέα, το ενδιαφέρον, την παρηγοριά, το "σ'αγαπώ", το μήνυμα, το τηλέφωνο, την αγκαλιά, την υπόσχεση και την πραγματοποίησή της. Είναι λέξεις βαριές όλες αυτές και πρέπει να τις σκεφτόμαστε και να τις προφέρουμε προσεκτικά. ΑΛΛΑ μπορεί να μην μπήκες στο "πετσί του ρόλου" όμως κατάφερες να μείνεις εδώ, μαζί μου μέχρι τελικής πτώσης και αυτό δεν ήταν εύκολο, και αυτό σίγουρα πέρασε στη δική μας ιστορία ως κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ό,τι και αν γίνει στο μέλλον μεταξύ μας.
Εύχομαι πάντα, όποτε θα συναντιόμαστε, αφού φύγεις, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να λέμε αλήθειες.
Καλό βράδυ!
