θα είναι Μεγάλη Πέμπτη!
απόψε βρέχει, βρέχει απο το απόγευμα για να είμαι ακριβής...σε λίγο η δουλειά τελειώνει και θα ξεφορτωθώ για λίγο τα πρωινά ξυπνήματα... οι μέρες περνούν πότε αργά και πότε γρήγορα. ο καιρός είναι φυσικά για να περνάει...πηγαίνω στη δουλειά, χαλαρώνω το μεσημέρι, μετά το απόγευμα στο γυμναστήριο, το βραδάκι καμια ταινία ή κανένα ποτάκι. Μια καθημερινότητα που δεν διαφέρει απο τον μέσο άνθρωπο.
Κάποτε όλα τα παραπάνω φάνταζαν όνειρο, κάποτε απο την ρουτίνα της δουλειάς και του καθημερινού γυμναστηρίου με είχαν βγάλει τα φάρμακα, οι βελόνες, οι θεραπείες, τα νοσοκομεία, η νέα ζωή που δεν ήταν καθόλου επιθυμητή. Κοιτώντας πίσω μπορώ να πω πως ήταν μια παρένθεση, μια άσχημη παρένθεση, ήταν ένα κομμάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει "κλεμμένο", εκείνος ο χρόνος δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Μέσα σε εκείνα τα χρόνια που με απασχολούσε η υγεία μου, τα σουρτα-φέρτα στην Αθήνα και οι ημερομηνίες των θεραπειών, οι φίλες μου "πλέκανε καλάθι", εντοπίσανε κάποιον, τα δώσανε όλα για να έχουν μια σχέση, δώσανε αλλά τόσα για να αποκτήσουν σύζυγο και να δημιουργήσουν οικογένεια. Εγώ αν και τα ζούσα απο κοντά, λες και δεν τα παρατηρούσα μέσα στη δίνη μου. Όταν άρχισα να βγαίνω απο το βαθυ πηγάδι της τρεχάλας μου με την υγεία, τότε παρατήρησα τις αλλαγές στη ζωή τους, τις αλλαγές στη δική μου και στις μεταξύ μας σχέσεις. Και ακόμα παρατηρώ, και ακόμα μαθαίνω, και έχω πολύ δρόμο ακόμα...
Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου στο παρόν όμως, το οποίο έχει καλυτερέψει σε σχέση με εκείνες τις "μαύρες" μέρες. Δεν κάνω τίποτα "σπουδαίο" θα λέγανε "οι απ'έξω" όμως ζω καλύτερα τώρα που τελείωσαν οι θεραπείες, ηρέμησε κάπως το κεφάλι μου, επανήλθα σε μια κάποια καθημερινότητα. Χαίρομαι για μένα, αλλά επιμένω στο να ζητάω και κάτι παραπάνω απο τη ζωή. Αχαριστία; Μπορεί;Και όποιος με βρει αχάριστη του δίνω μισό δίκιο. Όμως ναι, τώρα που επανήλθα, λες και τα θέλω όλα απο τη ζωή, τις παρέες (όποτε τις θέλω), τις βόλτες (όποτε τις θέλω). Μοιάζω με παιδί που πρέπει επειγόντως να φάει τη σοκολάτα του αλλιώς θα αρχίσει το κλάμα. Οι φίλες που περάσανε τα ίδια θα με καταλάβουν, οι υπόλοιποι μπορεί και να με βρείτε υπερβολική αλλά έτσι νιώθω πολλές φορές, και τρέχα γύρευε, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που οι περισσότεροι κοιτάζουν τη δουλειά τους, το σπιτικό τους και σου κλείνουν καμια φορά και την πόρτα, τρέχα γύρευε απο ποιόν να ζητήσω εγώ αυτή τη "σοκολάτα"; Γι αυτό λέω και ξαναλέω και αρκετοί το ξέρετε, δεν αρκεί το να γίνεις καλά σωματικά, θες και τον χρόνο σου να αναρρώσεις ψυχικά. Και αυτό το τελευταίο θέλει μεγαλύτερο σθένος, πραγματικά, θέλει και χρόνο και ψυχή δυνατή που ξέρει να συγχωρεί, να δικαιολογεί, που κάποια στιγμή θα πάψει να μετρά απουσίες και θα μάθει να προχωρά, "με" ή "χωρίς" τους άλλους!
