Κάποια πράγματα είναι απλά...

«Το χαμόγελο δεν θα έρθει με τα ρούχα, τα κοσμήματα, τα σπίτια, τα αμάξια, τα λεφτά...Ότι και αν αποκτήσεις πρέπει εσύ να του δώσεις ζωή, χωρίς τη δική σου χρήση παραμένει άχρηστο…Ψάξε να βρεις αυτό που σου δίνει από μόνο του ζωή, ψάξε να βρεις το χαμόγελο κάπου αλλού, εκεί που η αγάπη περισσεύει, εκεί που σε σκέφτονται και σε ονειρεύονται και εσύ γίνεσαι όλο και πιο ζωντανός»

Μια βουτιά σε χαμόγελα και όμορφες αύρες έκανα χθες, Παρασκευή. Μου τηλεφώνησε το απόγευμα η παρέα του νησιού που ήταν από το μεσημέρι σε ταβέρνα και μέσα στα γέλια τους και τις φωνές μου αφιέρωναν τραγούδια δηλώνοντας πόσο πολύ τους λείπω και με έχουν επιθυμήσει. Ένα νέο μέλος της παρέας, μια κοπέλα, άρπαξε το τηλέφωνο γιατί ήθελε και αυτή (χωρίς να με γνωρίζει) να μου μιλήσει και μου είπε «Θέλω πολύ να σε γνωρίσω, πρέπει να είσαι και γ**** τα άτομα, όλοι εδώ μιλάνε για σένα με λατρεία, πρέπει να είχατε περάσει πολύ ωραία πέρσι». Και τι να πρωτοπεί κανείς για το πέρσι, ποια εικόνα να πρωτοφέρει στο μυαλό, ποια κουβέντα να βάλει μπροστά από την άλλη, ποια σκέψη πριν από άλλη, ποια βόλτα και ποια εκδρομή να ονοματίσει την καλύτερη;

Το τηλεφώνημα αυτό με «γέμισε» απ’την κορφή ως τα νύχια! Με έκανε να θυμηθώ πως για κάποιους ανθρώπους είμαι ακόμη σημαντική! Δεν το ήξερα; Το ήξερα, μα έχει άλλη χάρη και μάλιστα επιβάλλεται να μας το λένε ή να το νοιώθουμε μέσα από μικρές πράξεις αγάπης…Γι αυτά τα θαλασσινά «ζουζούνια» παρόλο που βγήκα από την καθημερινότητά τους δεν παύω να υπάρχω στο μυαλό και στη σκέψη τους. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή, να σε θέλουν έστω και από τηλεφώνου στις όμορφες στιγμές τους. Τα παιδιά, μου άνοιξαν για μια ακόμη φορά τα μάτια: όταν αγαπάς κάποιον ειλικρινά, δίχως δεύτερες σκέψεις, όπου και να είσαι, δεν διστάζεις να του τηλεφωνήσεις αυθόρμητα για να πεις ένα "γεια τι κάνεις;" ή για να μοιραστείς κάτι, από ένα τραγούδι ως μια φράση «μακάρι να ήσουν εδώ». Δε σε νοιάζει με ποιους είσαι, δεν σε νοιάζει ποιος σε ακούει και αν θα σε κοιτάξει περίεργα που δείχνεις θερμό ενδιαφέρον για μια φίλη/φίλο, εσύ παίρνεις το τηλέφωνο και κάνεις αυτό που προστάζει η καρδιά, ή ο νόστος…

Οι φωνές των φίλων μου φόρεσαν ένα χαμόγελο στα χείλη και μια σκέψη πως όσο οι άνθρωποι σε επιθυμούν και σου τηλεφωνούν σημαίνεις κάτι για αυτούς και ας είσαι τόσο μακριά, και αυτό με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να νοιώσω τόσο μα τόσο ζωντανή!

Το έχω πει πολλές φορές εδώ, με τους ανθρώπους νικάμε την οποιαδήποτε μάχη, αυτοί μας δέχονται και μας αγκαλιάζουν όπως είμαστε, βλέπουμε στα μάτια τους την αγάπη, ακούμε στη φωνή τους το ενδιαφέρον, νοιώθουμε τις θετικές τους σκέψεις να έρχονται προς το μέρος μας. Αυτή είναι η μαγεία της ανθρώπινης φύσης, να μην λέγονται όλα αυτά μα να τα νοιώθεις να υπάρχουν!