Σάββατο 7 Μαΐου 2011

βλέπω φωτογραφίες

το μυαλό ξανα γύρισε στο καλοκαίρι μιας άλλης ζωής, εκείνης.

Βλέποντας φωτογραφίες απο το 2007, ακούγοντας απο την τηλεόραση το τραγούδι

"ήταν 5 ήταν 6 και έγινε 7, το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό, το ρολόι μου δείχνει 8"

με μια νοσταλγική διάθεση απόψε...ανακαλύπτω πως ο πόνος μου κάπου εδώ τελειώνει...με πρόδωσε η ζωή και το δέχτηκα, με πρόδωσαν οι άνθρωποι και πάλι το δέχτηκα. Τι άλλο να συμβεί πια;Κάπως έτσι... μέρα με τη μέρα ο πόνος σβήνει, ο χρόνος γιατρεύει

"Και που σοκάκι να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις" παίζει στη ΝΕΤ...

Όταν δέχεσαι τόσα πολλά και ανάποδα στη ζωή, κάποια στιγμή, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει βασικά να ευτυχήσει σταματά να πονά. Απο μόνος του δίχως παυσίπονα...ή ίσως με παυσίπονα; Με παυσίπονα τις νέες εικόνες, τις όμορφες αυγές, τα ξενύχτια, την κουβέντα, τους καινούριους ανθρώπους, τους νέους τόπους και τη δροσιά τους;

Γιατρεύονται οι πληγές; Πριν 3 χρόνια δεν ήξερα αλλά τώρα μάλλον βαδίζω στον δρόμο της γνώσης...θα σας πω το τελικό συμπέρασμα σύντομα λοιπόν! φιλιά, καλό βράδυ Σαββάτου!

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, γλυκιά μου. Ο καθένας μας γράφει την ιστορία του. Κάποιες ιστορίες περιέχουν περισσότερο πόνο, αυτές όμως είναι οι πιο ουσιαστικές...
Δεν ξέρω τι να πω, το μόνο που ξέρω είναι πως την ιστορία της ζωής μας δεν τη διαλέγουμε...
καλή δύναμη, πολλά φιλιά

B. είπε...

Ωχ, ξέχασα να βάλω το όνομά μου...η Β. είμαι...
και μαι ζεστή αγκαλιά από μένα...

Ανθούλα είπε...

Γλυκειά μου , όπως λες και εσύ ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος!!!
Διάβασε και αυτή την ιστοριούλα, είναι όμορφη, αν και είναι για παιδάκια που πολύ νωρίς αντιμετώπισαν το "καβουράκι τους" σαν και εμας....
http://docamiok.blogspot.com/2010/11/o.html
Πολλά φιλιά!!!

Sweet December είπε...

για Β.

Καλημέρα!έτσι είναι,δεν έχουν όλοι το την ιστορία που θα θέλανε!!έχουν και πόνο αλλά έτσι είναι η ζωή...
φιλάκια πολλά!

για Ανθούλα

σε ευχαριστώ φίλη μου! φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικα ευχομαι να φτασουμε ολοι εμεις που εχουμε ζησει αυτη την περιπετεια στο δικο σου αισιοδοξο κ ελπιδοφορο επιπεδο..το ξερω πως τιποτα δε μας χαριστηκε κ πως τα δυσκολα μας ηρθαν νωρις..κ οντως το να βλεπεις φωτογραφιες..σε βαζει αθελα σου στη σκεψη του πριν..κ του μετα..
μακαρι κ οι υπολοιποι ανθρωποι να ξεραν πως η δυναμη του ανθρωπου πηγαζει απο την ψυχη του..κ η δικη σου ειναι πιο λαμπερη απο ποτε!δεν ξερεις ποσο σημαντικο ειναι να βλεπεις πως δεν εισαι ο μονος που νιωθει ετσι!φιλια πολλα..alex

Sweet December είπε...

για Alex

ο άνθρωπος έχει τεράστια δύναμη και αποθέματα ψυχολογικά! ας μην το ξεχνάμε και ας πέφτουμε στη μάχη της ζωή δείνοντας τον καλύτερό μας εαυτό πάντα...αυτό θα μας βγάλει αν όχι νικητές, τότε κάπου κοντά στην νίκη! ;-)