Για τον Ionathan...έστω και καθυστερημένα!

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να μπω στο blog του...το είχε εδώ και μήνες κάνει Prive και είχα με χαρά δεχτεί την πρόσκλησή του να είμαι μέσα σε όσους μπορούσαν να παρακολουθούν τον πιο προσωπικό του χώρο...

Ο φίλος Ιωνάθαν (ψευδώνυμο) ήταν το πιο δυνατό "γλαρόπουλο" που είχα ποτέ γνωρίσει...Με το blog του είχε αγγίξει πολύ κόσμο,είχε σχόλια βουνό. Εμείς είχαμε βρεθεί ιντερνετικά κάπου στον δεύτερο χρόνο του blog μου.

Το ιστολόγιο έγραφε "είμαι του '75 και πάσχω από μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, στάδιο IV. Έχω κάνει τις ΧΜΘ (Taxotere, Carboplatin, Avastin, Gemzar, Cisplatin & Alimta). Τώρα παίρνω Tarceva και με το χάπι αυτό ελπίζω να συνεχίσω τη ζωή μου στο επίπεδο ποιότητας που έχω τώρα για όσο πάει" και πήγε και μας έδωσε κουράγιο, αισιοδοξία και απομυθοποίησε και εξήγησε λέξεις όπως "χημειοθεραπεία" και άλλα πολλά!

Καλό ταξίδι Ιωνάθαν! Πάλεψες τόσο μα τόσο γενναία. Με χιούμορ, με δύναμη, συναίσθημα και δίψα για ζωή!
Εύχομαι να είναι όμορφα εκεί ψηλά και τα φτερά σου να τα δροσίζει το αεράκι της Ανοιξης, παντού και πάντα! Να βλέπεις θάλασσες, να γεμίζουν τα μάτια σου απο γαλάζιες και μπλε εικόνες! Να αφήνεσαι στο άσπρο των κυμάτων καθώς βουτάς για τα ψαράκια σου! Να είσαι καλά εκεί που είσαι και πάντα με παρέα!Άφησες πίσω σου ανθρώπους που θα σε θυμούνται για πάντα! Η αδερφούλα σου μας είπε τα νέα....ψιτ!Σε λατρεύει!Είναι όμως και όλοι σου οι φίλοι απο το blog που είναι ακόμη εδώ και ακόμη αφήνουν σχόλια.

Απόψε νιώθω πολύ μόνη...μια γωνίτσα στο ιντερνετ σαν να άδειασε απότομα.
Απόψε θα γιόρταζε στην Κρήτη η katerina την γιορτή της. katerina και sugar, να τον προσέχετε τον Γιώργο εκεί ψηλά, έχετε και έχουμε την ίδια στόφα, είμαστε τα παιδιά της χμθ και αυτό θα μας δένει πάντα, είτε σε αυτόν τον κόσμο είτε σε εκείνο τον άγνωστο...

Απόψε σκέφτομαι συνέχεια πως ο Ionathan δεν άντεχε τον υπερβολικό συναισθηματισμό μου!Έτσι μου έγραφε στα σχόλια. Μάλλον είχες δίκιο φίλε...κάποια κεφάλαια στη ζωή, αν και με πολύ κόπο και κόστος, πρέπει να κλείνουν. Να κλείνουν και να μένουν πίσω μας όπως η λευκή γραμμή που αφήνει η μηχανή μιας τράτας στα ανοιχτά...έτσι ακριβώς, λευκή, δυνατή, έντονη, μέχρι να σβήσει!

ΑΝΤΙΟ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια ξεκίνησαν..

όλα!

Ήταν Τετάρτη και είχα γυρίσει απο το γυμναστήριο όπου είχαμε πάει με τις κολλητές μου για να κάνουμε πέρα απο γυμναστική και σάουνα. Μέσα στην τρελλή χαρά και στο "χαβαλέ" των 27 μου χρόνων, είχαμε περάσει και οι τρεις σούπερ...πολύ γέλιο! Έπιανα τον όγκο μήνες πριν στο στήθος μου κ α ν ο ν ι κ ό τ α τ α μα ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό πως έπιανα επάνω μου το "κακό" (αλήθεια, τι νόμιζα πως πιάνω;;;γιατί σίγουρα ήξερα πως αυτό δεν υπήρχε στο σώμα μου απο πάντα...). Έτσι όπως καθόμασταν με την μαμά μου στο τζάκι, το βράδυ της είπα τελείως αδιάφορα "πιάνω κάτι εδώ". Η μαμά μου μόλις το έπιασε...ήταν σίγουρη πως η επόμενη μέρα δεν θα μας έφερνε καλά μαντάτα.

Θα μπορούσα να πω πως η 21η Νοεμβρίου του 2007 ήταν η τελευταί μέρα εκείνης της ζωής...γιατί και πριν την εγχείρηση γίνεται ο πανικός (πέρα απο το μετά...). Εκεί να δείτε τρέξιμο, απο 21.11 ως τις 3.12 που τελικά πέρασα τις πόρτες του χειρουργείου είχα τρέξιμο σε γιατρούς σε διάφορες πόλεις, υπέρηχους, γνωματεύσεις, συστάσεις, μέσον για να δω κάποιον γιατρό και άλλα πολλά. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε για πολύ καιρό, λες και είχα πάθει το σοκ του αιώνα και είχα παραλύσει. Δεν φοβόμουν όμως. Μια φορά φοβήθηκα, όταν ένας χειρούργος μου είπες πως πρέπει να σκανάρουμε και να σε ψάξουμε παντού, μήπως και έχει κάνει μετάσταση. Εκεί λύγισα, λύγισα γιατί ήξερα πως έφταιγα που απο τον Μάιο...πήγα στον γιατρό τον Νοέμβρη! Αλλά ήμουν σε δύσκολη θέση όταν πια το ανακάλυψα, πώς να θυμώσω με τον εαυτό μου; Πως να με μαλώσω; Δεν έπρεπε! Πήρα λοιπόν την κόκκινή μου βαλίτσα και στις 27.11.2007 είχα ήδη κατέβει στην Αθήνα και με τους δυο μου γονείς και χτυπούσαμε το απόγευμα την πόρτα του χειρούργου. Ήξερα ήδη απο άλλο γιατρό πως ο δεξιός μου μαστός θα έφευγε για πάντα, μαζί με τον όγκο! Εγώ πάλι ήμουν under σοκ! Βοηθάει τελικά και αυτή η κατάσταση...δεν υπολογίζεις τίποτα! Η φίλη μου η "Σ" φυσικα, είχε πιάσει το νόημα, ήξερα τι θα πει καρκίνος την στιγμή που εμένα η λέξη δεν μου έλεγε τίποτα...Δυο βδομάδες αγωνίας μαζί με συγγενείς με συνόδεψε στο χειρουργείο.

Ήταν πολύ κρύα εκείνη η 21.11.2007 στην πόλη μου. Απόψε όμως είναι μια γλυκιά βραδιά. Έχει ένα υπέροχο, λαμπρό, γεμάτο φεγγάρι. Καθώς γυρίζαμε απο το μεσημεριανό φαγητό και είχε πια σκοτεινιάσει ζήτησα απο τον φίλο-οδηγο του αυτοκινήτου, να σταματήσει για να βγάλω μια φωτογραφία του "moon river" έτσι που βάφει την θάλασσα. "Τι βραδιά!" "Τι καημός", "τι ζωή!". Κι όμως...απόψε δεν είμαι στεναχωρημένη καθόλου. Ήρθα στο σπίτι πολύ χαρούμενη, πολύ γεμάτη απο την βόλτα μου! Χαίρομαι για τον εαυτό μου! Ο καρκίνος δεν με έβαλε κάτω! Μπορεί πολλές φορές να έχω τα "ψυχολογικά" μου αλλά αν σκεφτώ πως ήμουν και πως είμαι, οφείλω στον εαυτό μου να είμαι και περίφανη μα και χαρούμενη! Τον καρκίνο δεν τον επέλεξε καμιά μας! Τώρα όμως, αφού ήρθε είναι σε μεγάλο ποσοστό επιλογή ΜΑΣ το πως θα ζήσουμε! Πολλές φορές με επαναφέρω σκεπτόμενη όλα αυτά...!

Φέτος αυτή η "μαύρη" επέτειος, με βρήκε με μια άλλη ζωή! Δεν θα σας πω ψέματα, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής, όμως εδώ που είμαι, νοιώθω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα και προσπαθώ να μην αφήνομαι σε μαύρες σκέψεις...Πολλές φορές κολλάω στο παρελθόν, αλλά πιστέψτε με, δεν βγαίνει τίποτα! Πάντα θα υπάρχει το πριν, και πάντα θα βλέπουμε πως είναι το μετά, στη ζωή όμως δεν βάζουμε μόνο εμείς τους όρους μας, βάζει και αυτή το χεράκι της!Μάθαμε στις εξετάσεις, στις θεραπείες και τους γιατρούς.

Γιατί εμείς;;; Γιατί έτσι!

"Γιατί" δεν χωράει στην αρρώστια...ή πέφτεις και κολυμπάς ή χάνεσαι στη θάλασσα! Δεν είναι όμως κρίμα, να μην ξαναδεις τη θάλασσα τον Αύγουστο;;;Κάθε καλοκαίρι και άλλο χρώμα, εκείνο της καρδιάς μας!

Αν κολυμπήσεις στον "φεγγαρόδρομο" μένεις για πάντα νέος, έμαθα χθες. Μπορώ να αλλάξω την ευχή και αν κολυμπήσω να είμαι για πάντα καλά;;;

καληνύχτα φίλοι μου, όσοι πονέσαμε ξέρουμε. Πάντα κάτι θα μας "τσιμπάει" σε συγκεκριμένες ημερομηνίες αλλά πάντα θα έρχονται καινούριες ημερομηνίες όσο προχωράει το μέλλον μας και η ζωή! Να είστε αισιόδοξοι!

Αγαπημένοι μου!

Σας άφησα λίγο αυτές τις μέρες μα δεν σας ξέχασα...

πέρα απο τις εκλογές που πήγα στην πατρίδα μου να ψηφίσω, πήγα στον β' γ'υρω ενα ταξιδάκι σε ένα νησί με φιλαράκια!

πέρασα πολύ όμορφα και επίσης βρήκα χρόνο και ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντά την αναγνώστρια και φίλη BRACA-1 και άφησα λίγο στο παρελθόν τις εξετάσεις μου! Τελικά τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά, εκτός της οστικής πυκνότητας που απο το 18% πήγε στο 26%. Λέτε να είναι ανησυχητικό;;;Το έχει πάθει καμια απο εσάς;;; Να μας πει;;;

Είναι Σάββατο βράδυ, ακούο ραδιώφωνο Online παίζει





τόσοι και τόσοι βγήκαν απο τη ζωή μας..."αν με θυμάσαι, στην υγειά μου κάτι πιές", έχετε σκεφτεί καμια φορά, σκεπτόμενοι κάποιους, αλήθεια πόσοι και ποιοί σκέφτονται αντίστοιχα εμάς;;;
Βράδυ Σαββάτου και αυτό είναι ένα διαφορετικό Σάββατο στην ψυχή μου, δίχως να ξέρω το γιατί...το επόμενο Σάββατο θα είναι πάλι διαφορετικό...

Μήνυμα που κυκλοφόρησε στο FB

Υπάρχουν...τα κανονικά( . )( . )Τα σιλικονάτα ( + )( + )Τα άψογα (o)(o)Τα στητά...(*)(*)Μερικά κρυώνουν (^)(^)...και κάποια ανήκουν σε γιαγιάδες \./\./Αςμην ξεχνάμε τα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ...(o Y o)Τα πολύ μικρά (.)(.)ή τα ασύμμετρα(•)(.)Τα θέλουμε ΟΛΑ!Αναρτήστε το μύνημα στον Τοίχο σας ...και...πείτε...┌П┐(◉_◉)┌П┐ ...στον καρκίνο του στήθους (^_^)


αξίζει να το βάλετε στο status σας και ας πέρασε ο Οκτώβρης (σ.σ μήνας πρόληψης!)

Υ.Γ και οι υπόλοιπες εξετάσεις μου ήταν cancer free, μένει το σπινθηρογράφημα!
σας φιλώ! ανευ απειλής αρρώστιας...!

O Τρυποκάρυδος μας ταρακούνησε

και ανέβασε στο blog του το ακόλουθο post

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/25.html


Η ανάρτηση μιλάει για τη δική μας Μαρία, που έγραψε εδώ πολλές φορές και εμείς άλλες τόσες περάσαμε απο το blog της
είναι 25 ετών και θέλει να ζήσει! Αν υπάρχει έστω μια τελευταία κίνηση που να μπορούμε να κάνουμε εμείς, ας υπογράψουμε στη σελίδα παρακάτω

http://www.gopetition.com/petition/40743.html

ας υπογράψουμε για να βρεθούν τα χρήματα να πάει η Μαρία στο εξωτερικό....


"Το νέο είναι το εξής: η Μαρία πρέπει να μεταβεί για θεραπεία στην Αμερική μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες διαφορετικά υπάρχει άμεσος κίνδυνος να τη χάσουμε.

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής που θα σταλεί στον Υπουργό Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία θέλω να υπογράψετε όλοι σας και να τη προωθήσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε ώστε να την υπογράψουν.
Στόχος είναι 10.000 υπογραφές το εικοσιτετράωρο!
Βοηθήστε ώστε να το πετύχουμε και να σταλεί η επιστολή το συντομότερο δυνατό.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
κ Χρίστο Πατσαλίδη

Δεν γνωρίζω εάν η περίπτωσή της Μαρίας Δημητρίου σας είναι γνωστή, ή αν οι επιστολές που σας έστειλε η μητέρα της δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια σας, όπως και ή ίδια δεν κατάφερε ποτέ ως τώρα να σας συναντήσει. Παίρνω το θάρρος να σας πω πως η Μαρία πεθαίνει και αυτό δεν είναι αστείο! Δεν υπάρχει πια χρόνος! Ή θα νοσηλευθεί στη Mayo Clinic ή απλά θα χάσει τη ζωή της.

Η Μαρία πάσχει από μια σπάνια ασθένεια που λέγεται "Neurobehcet's disease", ουσιαστικά από μια ασθένεια που δημιουργεί πλήθος άλλων ασθενειών και αναπηριών.

1. Ρευματοειδής αρθρίτιδα

2. Σκλήρυνση κατά πλάκας

3. Επιληπτικές κρίσεις

4. Crohn's disease

5. Αναιμία

Επίσης έχει τις ακόλουθες αναπηρίες

1. απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι και μειωμένη όραση στο δεξί μάτι

2. μερική απώλεια ακοής

3. αρκετά μειωμένη γεύση και οσμή

4. εξαιρετικά μειωμένη ούρηση γιατί αφού τη χτύπησε και νευρολογικά, ο εγκέφαλος της δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει εντολές για σωστές λειτουργίες του σώματος. εξαιτίας της μειωμένης ούρησης, αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα υγρά γύρω από την καρδιά, τους πνεύμονες και γύρω στα νεφρά (υδρονεφρωση)... Λύση για να μπορεί να βγάζει τα ούρα της, όπως φαίνεται δεν υπάρχει. Δοκίμασε με καθετήρα, αλλά η συνεχής χρήση του της δημιούργησε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη που ήδη ξεκίνησε. Επίσης, δεν μπορεί να τραφεί φυσιολογικά επειδή μαζεύονται πολλά υγρά σε όλο το σώμα και μονίμως νιώθει φουσκωμένη με γεμάτο στομάχι, με αποτέλεσμα να έχει πάθει υποσιτισμό. Αν γεμίσει το στομάχι της με ένα πιάτο φαγητό όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος αμέσως θα κάνει εμετό. Έφτασε στο σημείο να παίρνει τα φάρμακα της (συμπεριλαμβάνοντας και τα χημειοθεραπευτικα) σχεδόν με άδειο στομάχι. Τρέφεται με ελάχιστη υγιεινή τροφή και με πολλά συμπληρώματα διατροφής. Οι νεφρολόγοι και οι ουρολόγοι της είπαν πως αν δεν χρησιμοποιεί καθετήρα καθημερινά, ή αν δε βάλει χειρουργικά μόνιμο (που κάθε 2 μήνες θα πρέπει να επεμβαίνουν για να τον αλλάζουν) σύντομα θα πάθει νεφρική ανεπάρκεια.

5. Η καρδιά της είναι πιο μεγάλη από το φυσιολογικό λόγω των ταχυκαρδιών που προέρχονται από πολλούς παράγοντες, και οι πνεύμονες της έχουν μικρύνει (χρησιμοποιεί κάποιες φορές οξυγόνο λόγω χαμηλής οξυγόνωσης), επίσης από πολλούς παράγοντες.

6. Το εγκεφαλονωτιαίο υγρό και το σπονδυλικό έχουν φλεγμονή. Πάσχει δηλαδή από χρόνια εγκεφαλίτιδα και λαμβάνει αντιβιοτικά, παυσίπονα και διάφορα δηλητήρια όπως πεθιδινη (ενέσιμα), κάθε 4 ώρες, (λόγω πονοκεφάλου) για να μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Πολλές φορές ούτε και αυτά βοηθούν με αποτέλεσμα τις λιποθυμιές και τις κωματώδεις καταστάσεις. Αφού λοιπόν υπάρχει αυτό το πρόβλημα στο κεφάλι το ενδοκρανιακο υγρό διαμαρτύρεται και έτσι κάνει ενδοκρανιακη πίεση. Εκτός από την ασθένεια που κάνει αυτά τα συμπτώματα υπάρχουν και στο κεφάλι της κάτι καρκινώματα κοντά στην υπόφυση, τα οποία εγχείρησε στα 16 της στο Λονδίνο. Τότε ο γιατρός της είπε πως δεν θα ξανά εμφανιστούν αλλά μια εβδομάδα μετά ξανά εμφανίστηκαν και υπάρχουν μέχρι τώρα και κάνουν και αυτά πολύ καλά την δουλειά τους...

7. Οι πιο πρόσφατες εξετάσεις της Μαρίας έδειξαν πως οι όγκοι που εμφανίστηκαν στη κοιλιά της είναι κακοήθεις! Επίσης, οι γιατροί στην Κύπρο έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για το κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, αφού πρόκειται για ένα σπάνιο είδος όγκου. Της ξεκαθάρισαν επίσης πως ούτε για τους όγκους στην κοιλιά μπορούν να κάνουν κάτι, και οι μεταστάσεις ξεκίνησαν.

Μόνη λύση ώστε να παραμείνει στη ζωή η Μαρία είναι να μεταφερθεί για νοσηλεία και θεραπεία στην Αμερική στη Mayo Clinic, μια και μονάχα εκεί μπορούνα να αντιμετωπίσουν ένα τόσο δύσκολο περιστατικό. Διαφορετικά μια ζωή θα χαθεί. Η Μαρία γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1985, είναι μόλις 25 ετών και αντί να χαίρεται τη ζωή είναι μονίμως νοσηλευόμενη κάνοντας αποτυχημένες θεραπείες και περιμένοντας το θάνατο. Θα το θέλατε αυτό για την κόρη σας, την αδερφή σας, τη σύντροφό σας, τη κολλητή σας φίλη, τη γειτόνισσα σας, την ανιψιά σας ή για οποιονδήποτε άνθρωπο; Εγώ πάντως δεν το θέλω! Δεν της αξίζει! Και είναι κρίμα επειδή δεν έχει 200.000- 300.000 δολάρια, που είναι τα έξοδα για τις θεραπείες στην συγκεκριμένη κλινική η Μαρία να μην επιβιώσει. Όχι, η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν κοστολογείται. "

Η 433η αναρτηση με βρήκε

στο πατρικό μου, και αφού έκανα κάποιες εξετάσεις χθες!

Ο επανέλεγχός μου ξεκίνησε επίσημα χθες με υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας, με αιματολογικές (γενικές & δείκτες) εξετάσεις και οστικης μάζας! Οι καρκινικοί δείκτες αργούν ακόμη, αλλά με τις υπόλοιπες εξετάσεις είδα καθαρό το συκωτάκι και τις ωοθήκες...cancer free λοιπόν όσο απο το σώμα μου εξετάστηκε χθες ;-) Τα επίσημα αποτελέσματα την Δευτέρα! Δεν είχα άγχος μα πιστέψτε με, είχα απερίγραπτη βαρεμάρα...μια απο τα ίδια, πάλι εξετάσεις;;; Αλλά δεν πειράζει, ας έχουμε εξετάσεις, αρκεί να είναι καλές!
φιλάκια, πάω για καφέ. Σε όσους έχουν και αυτοί εξετάσεις! Καλή επιτυχία!

Απο το μπαλκόνι μου!

Σας γράφω απο το μπαλκόνι μου! Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ένα ένα. Είμαι τυχερή γιατί διακρίνω και τη θάλασσα απο δω...κάπου ανάμεσα στον λευκο-γάλαζο τρούλο μιας εκκλησίας. Είναι μικρό σπιτάκι το δικό μου αλλά με καρδιά!

Σημερα σε μια συζήτηση, έλεγα πως είναι να μπαίνεις με τοπική νάρκωση στο χειρουργείο. Εκείνη τη στιγμή (δίχως να αναφέρω γιατί έκανα το χειρουργείο) σκέφτηκα πως δεν έχω περάσει λίγα...όλα όμως αυτά φαντάζουν μακρινά. Απο την άλλη, όσο μακρινά και αν φαίνονται, άλλο τόσο οικεία μου είναι...Βλέπω το σώμα μου να καλυτερεύει και σκέφτομαι "πως γίνεται να έχω περάσει τόσα"; Και όμως, ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις! Δεν ήταν επιλογή μας, μισούσαμε την ιδέα, δεν μας περνούσε καν απο το μυαλό, όμως έγινε. Το θέμα είναι πως προχωράμε απο δω και πέρα φίλοι μου! Πως βάζουμε ποιότητα στην καθημερινότητα, πως μπαίνουμε πάλι στον αγώνα της ζωής, και ας έχουμε το βαρύ μας φορτίο! Δεν ξεχνάμε, απλά ανακουφιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε πως "περάσανε 3 χρόνια απο τότε" όταν βλέπουμε πως γινόμαστε όπως πριν...όταν...όταν...ας βάλει ο καθένας ότι θέλει στις τελίτσες. Μπορεί αυτή μας η περιπέτεια να μας πήγε πίσω, να χάσαμε αλλά και να βρήκαμε άλλους ανθρώπους, μπορεί να αλλάξαμε αλλά δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι αυτή την αλλαγή.Αγαπώντας τον εαυτό μας απο την αρχή, έχουμε κερδίσει...είναι το πρώτο βήμα για τα υπόλοιπα!