Η ιστορία μου

πάει ημερολογιακά 3 χρόνια πίσω(2007)...στην ουσία όμως είναι 2 γεμάτα χρόνια!

ευτυχώς μέχρι τώρα είμαι καλά (με τον καρκίνο ποτέ δεν ξέρεις) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καλές, πέρα απο την οστεοπενία που μου άφησαν κουσούρι τα τόσα φάρμακα! Έχω να κάνω ενέσιμη θεραπεία απο τον Μάρτη περσι (2009). Τότε έκανα το Herceptin και ήταν επι 18 φορές. Όλες μου οι θεραπείες ήταν επι πολλά χιλιόμετρα και πολλά ταξίδια...Στην αρχή όλα αυτά ήταν βουνό, όμως όποιος έχει σκοπό να επιστρέψει στη ζωή, όπως ανέβει το βουνό, έτσι θα το κατέβει. Στην περίπτωσή μας όμως τόσο η ανηφόρα, όσο και η κατηφόρα θέλει προσπάθεια. Όμως ο χρόνος όλα τα φέρνει, όπως έφερε την αρχή, έτσι έφερε και το τέλος, και όπως ήρθαν το χειρουργείο και η μαστεκτομή τον Δεκέμβρη του 2007, έτσι ήρθε και η τελευταία χμθ 01/04/2008, έτσι ήρθε και η 25η ακτινοθεραπεία στις 09/06/2008, έτσι γέμισα εκείνο τον χρόνο ένα ολόκληρο ημερολόγιο του 2008 με εξετάσεις, θεραπείες, ημερομηνίες, αριθμούς και υπολογισμούς! Και να μαι, εδώ, και το καλοκαίρι του 2010. Ξεπρισμένη μετά απο 2 καλοκαίρια "φούσκα" και με τις σιλικόνες στο στήθος, σήμερα η λέξη "μαστεκτομή" είναι σίγουρα πιο μακρυνή. Ένας μεγάλος κύκλος και μια αξιοσέβαστη αποχή απο τη ζωή (έστω τη ζωή όπως την ήξερα) πάει προς τη Δύση...Απο το 2007 χόρτασα νοσοκομεία, κλινικές, γιατρούς, νοσοκόμες, ιατρικά μηχανήματα, τσιμπήματα και φλέβες σπασμένες. Ακόμη κοιτώ το αριστερό μου χέρι και βλέπω τις τρυπούλες απο τις "πεταλούδες". Οι χμθ μου είχανε κάψει τις περισσότερες φλέβες του αριστερού χεριού μου, οι τελευταίες θεραπείες γινόταν μόνο απο τον καρπό και κάτω...αναγκαστικά...Εγώ που δεν μπορούσα ούτε εμβόλιο, τρυπήθηκα άπειρες φορές, και ένοιωσα τις βελόνες όχι μόνο στο χέρι, αλλά βαθειά στην καρδιά("μαθαίνει η αρκούδα και χωρεύει" θα έλεγε ο παππούς). Έμαθα να κάνω υπομονή, να με τρυπάνε 3 φορές στα 5 λεπτά και όσο και να βούρκωνα να λέω στη νοσοκόμα "δεν πειράζει, όχι δεν με πονάτε". Αυτή είναι κάπως επιγραμματικά η μέχρι τώρα πορεία που ενώ σας τη γράφω και ενώ είναι δικά μου, και ο πόνος, και το τσίμπημα, και η αγωνία και η κάθε εξέταση...σαν να σας περιγράφω τη ζωή ενός άλλου...Έτσι είναι ο χρόνος...τελικά τα άσχημα τα αφήνει πίσω, χέρι χέρι με τα παιχνίδια του μυαλού φτιάχνουν ένα δικό τους παρελθόν όπου οι κακές στιγμές ξεθορίζουν σαν ένας εφιάλτης...
Το φετινό, καλοκαίρι του 2010, είμαι για ακόμη μια φορά ένας άλλος άνθρωπος. Ένα άλλο κορμί που θυμίζει κάτι απο καλοκαίρι 2007 αλλά έχει σίγουρα την ωριμότητα των χρόνων που φύγανε και τα νεύρα που μου άφησε η όλη ιστορία. Έχω και δυο τύπων σημάδια, εκείνα που φαίνονται και αυτά που πλέον γίνανε η σκιά μου. Πιστεύω όμως ακόμη το ίδιο που πίστευα όταν πρωτοέγραψα εδώ! Οι άνθρωποι είναι θηρία, και κρύβουν μέσα τους τεράστια δύναμη, αρκεί να την ανακαλύψουν! Συναναστρέφομαι τελευταία καινούρια άτομα που αν τους έλεγα την ιστορία μου θα γούρλωναν το μάτι και σίγουρα δεν θα με πίστευαν με τίποτα. Και είναι αλήθεια, πέρασα όλα αυτά και αν με δείτε δεν θα καταλάβετε τίποτα, θα περάσω δίπλα σας σαν μια συνηθισμένη κοπέλα. Μπορεί το βλέμμα μου να είναι πιο μελαγχολικό απο ποτέ, αλλά να είστε σίγουροι πως κάτι έχω κλέψει απο την χρυσή πεταλούδα που φοράω στον λαιμό, κάτι απο την λάμψη της και τον συμβολισμό της... και εμείς τα κορίτσια της χμθ βγήκαμε απο το κουκούλι μας, και ως άλλες πεταλουδίτσες έχουμε πολλές ελπίδες να πετάξουμε ψηλά!

Γιατί μου πήρε πολλά το '07....

εκτός και αν είπα εγώ το "έλα" σε όλα αυτά!

Καλημέρα!

Καλή βδομάδα, τι πιο ωραίο όταν ξεκινά με ένα τραγούδι!

Σας έχω ξανα πει πως αυτό το blog το παρακολουθούν και άνδρες γιατί ο πόνος, η σκέψη, η αρρώστια είναι ένα, ούτε αρσενικό μα ούτε θηλικό!

Ευχαριστώ τον "Α" γιατί αν και δεν αφήνει σχόλια, πάντα θυμάται να μου στείλει κάποιο mail, το σημερινό πέρα απο λόγια είχε και μουσική!

Σου στέλνω ένα τραγουδάκι που το έχω ταυτίσει με εσένα … μιλάει για το 2007 και ο στίχος ειδικά σε κάποια σημεία θα μπορούσε να βγαίνει από την ψυχή σου ...



φεύγω για δουλειά, με τις παραπάνω νότες! Καλή σας μέρα "συναντηθήκαμε στη μέση του γκρεμού" αλλά ευτυχώς, κάτι μου λέει πως "βαδίζουμε" προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω!

H σωτηρία της ψυχής!

αυτή τη φωτό τράβηξα ξαθώς περπατούσα και άκουγα το παρακάτω τραγούδι!

Τι είναι η ψυχή και πόση μεγάλη σημασία έχει να την σώσουμε;;;Δεν ξέρω, αλλά ένα είναι σίγουρο για μένα, θέλω να την έχω ήσυχη!

καλή βδομάδα!

Αλήθεια, πόσες βδομάδες είδαμε μαζί απο δω;;;Πολλές, πάρα πολλές! Έφτασα κοντά στα 400 posts!

Σήμερα το βραδάκι, καθώς τριγύριζα στην πόλη με το ποδήλατό μου άκουσα ένα τραγουδάκι (δεν θυμάμαι ποιο...ξένο όμως) και σκέφτηκα πως αν σε όλους τους ανθρώπους χαρίζεται η ζωή την ώρα που γεννιόμαστε, για όλους εμάς που έχουμε αρρωστήσει, και δλδ κινδυνεύσει να χάσουμε αυτό το δώρο, το δώρο αυτό θα έπρεπε να το απολαμβάνουμε απο την αρχή και να σκεφτούμε πως το ίδιο δώρο, μας το δώσανε για δεύτερη φορά, και εκεί που σε κάθε τέτοια όμοια περίπτωση θα λέγαμε "καλά τι να το κάνω; τέτοιο έχω!" εδώ, γελάμε, εδώ χαιρόμαστε! Καλό είναι λοιπόν να μη φθειρόμαστε πουθενά αλλά να απολαμβάνουμε το δώρο μας αυτό! Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, και το έχω ξανα πει, οι μέρες που περνούν μας φέρνουν πιο κοντά στο τέλος, να μη χαρούμε τη διαδρομή; Εσείς, τι απολαύσατε απο τη σημερινή μέρα; Σε πόσους ανθρώπους χαμογελάσατε; Τι κάνατε απο καρδιάς και για τον εαυτό σας;Μάθατε να αγαπάτε πρώτα τους εαυτούς σας και μετά τους άλλους; Κάνατε περισσότερες ευχάριστες σκέψεις απο γκρίζες;

H BRCA1 μου άφησε το παρακάτω

ΣΧΟΛΙΟ

There comes a point in your life when you realize:

Who matters,
Who never did,
Who won't anymore...
And who always will.
So, don't worry about people from your past,
there's a reason why they didn't make it to your future.

όταν περνάς μια αρρώστια, this is the point when you measure things...!

Θα σας δροσίσω...

με υπέροχες φωτό που έβγαλα σήμερα, Κυριακή, στον Μυλοπόταμο του Πηλίου!Επέστρεψα κατά τις 23.00. 'Ηταν πολύ όμορφα! Ήταν μια εκδρομή που ήθελα να κάνω κάποια χρόνια τώρα. Τελευταία φορά είχα πάει τον Σεπτέμβρη του 2006 με τη "Σ" και τη "Ν", μα πως περνά ο καιρός!Απο τότε μεσωλάβησε τρελλό κολλητιλίκι με τα κορίτσια, ορεινές εκδρομές, παραμονές Πρωτοχρονιάς μαζί, μπάνια, βουνά, βόλτες , 3.5 χειρουργεία δικά μου και μια αρρώστια που για ένα χρόνο τη μοιράσαμε στα τρία...όσο μπορύσε δλδ η καθεμιά τους, μέσα στην δική της καθημερινότητα.
Ξανά λοιπόν στο Πήλιο...μια σημαδιακή εκδρομή που είχε και το καλοκαίρι του 2008 προγραμματιστεί αλλά δεν έγινε. Δεν ξέρω αν μπορώ με λέξεις να περιγράψω το "σημαδιακή" εκδρομή ή σημαντικό μέρος, αλλά ναι, υπάρχουν μέρη στα οποία θα ήθελα να επιστρέψω μετά την περιπέτειά μου, μέρη στα οποία έχω ξαναπάει. Όταν περνώ απο ένα τέτοιο μέρος, νοιώθω ζωντανή! Σαν να λέω στον εαυτό μου "κοίτα τα κατάφερες! Ξανάρθες και είσαι καλά". Είναι μια περίεργη αίσθηση βέβαια, κάθε που χτυπά κανείς την πόρτα του παρελθόντος! Είναι όμως και αυτό κομμάτι της θεραπείας, να γυρίζεις πίσω αλλά να έχεις περάσει τόσα απο τότε. Είναι σαν να ξεπερνάς τους φόβους σου σταδιακά. Βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος αλλά με άλλες σκέψεις, με άλλες σκοτούρες, με άλλο ενθουσιασμό και με άλλη παρέα. Φυσικά και θυμήθηκα εκεί τις φίλες μου, και με ένα σύντομο φλασάκι μνήμης σκέφτηκα αστραπιαία τους λόγους για τους οποίους η καθε μια τους απουσιάζει απο αυτή την εκδρομή. Βέβαια η αλήθεια είναι πως το κομμάτι της "Ν" εχει κλείσει εδώ και καιρό, γιατί τελικά όταν παύει να σε στεναχωρεί η συμπεριφορά κάποιου, παύει και να ενδιαφέρεσαι πολύ γι αυτόν τον άνθρωπο και εκεί βρίσκεις την αρχη του τέλους μαζί και με την ησυχία σου. Και είναι καλή η ησυχία, γλιτώνεις την πάλη με τον εαυτό σου, με τα "θέλω" και τα "πρέπει" των άλλων μα και τα δικά σου.
Ήταν όμορφη η εκδρομή και ελπιδοφόρα! Η φύση στα καλύτερά της, απογευματινό και πρωινό μπάνιο, η θάλασσα μας υποδέχονταν εγκάρδια κάθε φορά. Πράσινα και γαλάζια νερά, γίναμε και εμείς τουρίστες εκείνου του τόπου, ανάμεσα στο ευδιάθετο πλήθος, κολυμπούσαμε πότε στα βαθειά και πότε στα ρηχά και ο χρόνος ήταν σαν να είχε σταματήσει. Μάρτυρες ενός φυσικού κάλλους απερίγραπτου, πότε απο ψηλά μέσα απ'το αμάξι μου, πότε στο επίπεδο της θάλασσας, το Πήλιο φιλόξενο, με λίγους επισκέπτες, λίγο πριν τη μεγάλη κοσμοσυρροή των πιο καλοκαιρινών μηνών. Με τρεις πέτρες (ονοματισμένες ήδη για ποιον η κάθε μια) στην τσέπη (τι ωραιότερο απο ένα-φυσικό souvenir-)πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Κατεβαίνοντας τις πλαγιές και μπαίνοντας σε τσιμεντένιο τοπίο, έδωσα πάλι την υπόσχεση πως θα επιστρέψω...!

Υ.Γ η τελευταία αυτή φωτό είναι αφιερωμένη σε μια φίλη η οποία σε εκείνο το μπαράκι έζησε μια μικρή στιγμή ευτυχίας(;) αν την δει θα καταλάβει το hint της υπόθεσης!

Camping here i come!

Φεύγω φίλοι, θα λείψω το Σ/Κ...πάω να βρω μια θάλασσα να αράξω τη σκηνή μου!
σας φιλώ!Αύριο θα σας πω νέα!

Με καινούριο look!

Είπα να πειραματιστώ λιγάκι και να αλλάξω look στο blogάκι μου!

Είναι πιο φωτεινό τώρα, δείχνει και πιο ανανεωμένο έτσι;;;

Μακάρι να μου φτιάξει και να μας φτιάξει τη διάθεση, έστω αυτή η αλλαγή της εμφάνισης!

φιλιά σε όλους και όλες!


Y.Γ αν δυσκολεύεστε με το μέγεθος των γραμμάτων, πατήστε πρώτα ctrl και μετά πλήκτρο + θα δείτε πως θα σας τα μεγαλώσει, αν αλλάξετε γνώμη πατήστε ctrl και μετά -

Είναι κάποιες μέρες, πέρα απο τις νύχτες

που το μυαλό σου κάπου θα τρέξει, κάπου στο παρελθόν θα σκαλώσει, όπως μια πολύχρωμη εσάρπα σε κλαδί.

Κάνει ζέστη, πολλή και εγώ στη θάλασσα δεν πήγα, ξάπλωσα, απο το πρωί στο πόδι...δεν κοιμάμαι πολύ τα μεσημέρια, κάπου 5-10 λεπτά αλλά χαλαρώνω. Μέσα στη μεσημεριανή αυπνία πήρα στα χέρια μου το κινητό και είπα να σβήσω κάποια μνμ γιατί κατά καιρούς μαζεύονται πολλά.

Πηγαίνοντας απο το σήμερα, μέχρι και στον Απρίλιο του 2009, βρήκα πολλά και διαφορετικά sms απο φίλους. Sms αστεία, sms για ραντεβού, sms ενδιαφέροντος (πάντα τα κρατάμε αυτά) sms συγγνώμης (και αυτά συλλεγονται...) sms απο παλιούς και νέους φίλους, sms με συναίσθημα και αγάπη. Βρήκα και sms της Κατερίνας κάπου στον Απρίλιου του 2009, όταν έμπαινα χειρουργείο για τους διατατήρες...Η katerina μου έγραψε "σε είδα απόψε στον ύπνο μου, είχες έρθει στην Κρήτη, ήσουν πολύ χαρούμενη, είχες τελειώσει με όλα, τα μαλλιά σου είχαν μακρύνει και η πλαστική σου ήταν τέλεια, καλή επιτυχία για το χειρουργείο, η σκέψη μου μαζί σου".
Δεν ξέρω τι υπάρχει μετά απο εδώ, όμως βούρκωσα όταν διάβασα το μήνυμα. Το κρατάω σαν φυλαχτό και τα λόγια της ηχούν στα αφτιά μου όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ναι, τα μαλλιά μου μακρύνανε, ναι έχω σχεδόν τελειώσει, και ναι, η αποκατάσταση πήγε μέχρι στιγμής μια χαρά! Πολύ θα ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου με την katerina, αυτή θα καταλάβαινε, αυτή θα εκτιμούσε την πορεία, τους φόβους, τις αγωνίες μου, το βλέμμα της θα άγγιζε με αγάπη το αποτέλεσμα, θα το γιορτάζαμε! Αντί γι αυτό, έχω πλεον μια τελευταία ανάμνηση απο το συνομήλικό μου εκείνο κορίτσι, στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, το τελευταίο βράδυ των διακοπών μου, τον Μάιο του 2009, 2 ώρες πριν σαλπάρει το καράβι, τρώγαμε παρέα. Η katerina έκανε χμθ τότε αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε αν δεν το ήξερε. Τι θα της είχα πει τότε αν ήξερα πως είναι η τελευταία φορά που θα την έβλεπα; Τι λες σε έναν άνθρωπο που τον ξέρεις λίγο αλλά έχει αγγίξει την καρδιά σου; Πως νοιώθεις αν ξέρεις πως δεν θα τον ξανα δεις; Έχει δίκιο τελικά ο Μαρκέζ...να εκτιμούμε κάθε μας στιγμή σε αυτή τη ζωή δίχως να περιμένουμε "την επόμενη φορά", να δίνουμε στους άλλους όσα έχουμε να τους δώσουμε, οι διάφορες δόσεις είναι τελικά άχρηστες, ποιός μας λέει πως θα ξαναιδωθούμε; Σίγουρα θα είχα καθυστερήσει την επιστροφή μου για να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο με έναν γενναίο άνθρωπο που έμεινε για πάντα στην καρδιά μου, αυτή και η φίλη της η sugar. Θα σας θυμάμαι κορίτσια, όσο και αν είστε μακριά, όσο και αν ανοίξατε τα φτερά σας και φτάσατε στον ουρανό. Χθες στη θάλασσα, χάζευα τα σύννεφα, μπορεί και να είστε κάπου ανάμεσα!

Δευτέρα...

kind of blue and lonely...

Σήμερα συνέβει κάτι μοναδικό...

Σήμερα οι φιλοξενούμενές μου έφυγαν…Αυτό δεν είναι το «μοναδικό» του τίτλου…αυτό είναι το δυσάρεστο γιατί με τα κορίτσια πέρασα πολύ όμορφα και ξένοιαστα όλες αυτές τις μέρες, είχα παρέα το Σ/Κ και όλα κύλησαν ευχάριστα!
Το «μοναδικό» της υπόθεσης είναι πως αφού σήμερα πήγαμε για μπάνιο, αφού φάγαμε καταπληκτικά σε μια ψαροταβέρνα, αφού ο ουρανός σκοτείνιασε και δρόσισε υπέροχα τη φύση, γύρισα σπίτι. Την ώρα που πέρασα το κατώφλι της εξώπορτας και έκλεισα την πόρτα της εισόδου, στον αριστερό ώμο την τσάντα θαλάσσης, με το μαγιώ, στο δεξί μου χέρι την πετσέτα, εκείνη τη στιγμή, αυτή την «τυχαία» μέρα και για 5-6 δευτερόλεπτα ένοιωσα πως είμαι πάλι όπως πριν. Για 5-6 δευτερόλεπτα, δεν ένοιωσα άρρωστη, ένοιωσα σαν να ήμουν στο καλοκαίρι μου το τελευταίο του 2007, τότε που το να γυρνώ αργά από τη θάλασσα ήταν απλώς η καθημερινότητά μου! Μα τι παιχνίδια παίζει το μυαλό. Έτσι σαν αστραπή, στιγμιαία, στο μυαλό μου δεν ήμουν άρρωστη. Αλλά αυτή η κατάσταση μυαλού δεν κράτησε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα…ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον…
Σήμερα χάρηκα όταν μου συνέβει αυτό, παράλληλα όμως λυπήθηκα. Λυπήθηκα γιατί κατάλαβα πως τελικά, από τότε που αρρώστησα…εξακολουθώ να βλέπω τον εαυτό μου με μια σκιά. Δεν νοιώθω ακριβώς άρρωστη αλλά δεν μπορώ να βρω ηρεμία μυαλού, σαν να λέμε Once sick, always sick…κάπου εκεί αποδίδω και το γεγονός ότι θέλω συνέχεια να κάνω πράγματα και να είμαι με κόσμο…ΦΦΦΦΦ τι καλά που θα ήταν να μην είχε συμβεί τίποτα και με καμιά αρρώστια. Γιατί τόσος κόσμος και εγώ να περνάμε τέτοιες δοκιμασίες που μας αφήνουν τόσα "κουσούρια";;;
Anyway, ας μείνουμε στα 5-6 ανέμελα δευτερόλεπτα τα σημερινά, στα πολλά γέλια της παρέας του Σ/Κ, στο πρώτο μπάνιο, στις αγκαλιές, στην ανανέωση του ραντεβού μας τον Ιούλιο, στα σχέδια των διακοπών και ας εκτιμήσω πως ήταν ένα Σ/Κ διαφορετικό από τα άλλα…θάλασσα, κουβεντούλα και παρέα, what else? Καλή βδομάδα!

Υ.Γ Στη φωτό, ή στραβά πάει ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε! χαχα!

Τα νύχια μου και σ'άλλη παραλία

Όπως θα δείτε, τα νύχια μου παραμένουν κόκκινα και φωνάζουν καλοκαίρι! Είναι και αυτά απο μόνα τους μια "νίκη", ένα δικό μου comeback, αν σκεφτώ πως το καλοκαίρι του 2008, 3 μήνες μετα τη λήξη των χμθ, είχαν αρχίσει να πέφτουν. Κάποια απο αυτά βγήκαν στραβά, λοξά και γενικά τα λίμαρω καιρό τώρα και αρκετά, απο πάνω για να τους πάρω αυτό το "σαγρέ" που είχαν και να τα δυναμώσω. Τα είπαμε αυτά, εμείς που συναντήσαμε τον Καρκίνο, τα ξανα αποκτήσαμε όλα απο την αρχή, όλα επάνω μας μα και όλα γύρω μας....

Σήμερα περάσαμε όλη τη μέρα στην παραλία και επιστρέψαμε κατά τις 23.00 αφού φάγαμε του σκασμού σε ψαροταβέρνα, με σκοπό να κάνουμε και νυχτερινή έξοδο! Και βγήκαμε και το βράδυ...

Σήμερα πήγα την καινούρια παρέα στην παραλία που αράζαμε με τη "Σ" και τη "Ν" το καλοκαίρι του 2007. Τα κορίτσια λείπουν σήμερα, Σάββατο 12/6/2010 απο την παρέα μας σκέφτηκα κάποια στιγμή. Αρραβώνες, γάμοι, σύντροφοι και μια μανία για να "προχωρήσει η ζωή" (λες και εγώ τους κρατάω πίσω ή λες και εγώ δεν προχωρώ τη ζωή μου επειδή δεν γκομενιάζομαι) μας έκαναν "φαινομενικά" διαφορετικές (γιατί στην ουσία, ο σκοπός μας είναι κοινός, μια καλή καθημερινότητα) και μας απομάκρυναν. Οι σχέσεις μας διαμορφώθηκαν αλλιώς, αλλάξανε οι κώδικες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος, μπήκε και η ετικέτα "30" στη μέση. Και αν κάποιος δεν αισθάνεται 30; Και αν κάποιος αισθάνεται πως τώρα αρχίζει, πως αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του γιατί τώρα ξέφυγε του Καρκίνου; Και αν κάποιος αισθάνεται 30 αλλά πολύ θα θελε να είναι στην παρέα, γιατί τότε πνίγει αυτή του την επιθυμία; Για τα κλισέ και για την προσωπική αποκατάσταση; Για την κοινωνία; Γιατί δεν ακούμε την καρδιά και ακολουθούμε "νόμους"; Γιατί χάνουμε τον αυθορμητισμό μας;
Είναι η ζωή μικρή για να συγκρατείς κάτι που η καρδιά φωνάζει, δεν αξίζει για κανέναν να κάνουμε εκπτώσεις στα "θέλω" μας. Οι άλλοι πόσες εκπτώσεις κάνουν στα δικά τους "θέλω" για εμάς;;;

Μου φάνηκε συγκινητικό το τοπίο για μια στιγμή. Μπορεί να σύρθηκα σε μια δύσκολη διαδικασία, να πέρασα άσχημα με τις χμθ, να έχω πολλά "θέματα" με τον εαυτό μου και τους γύρω μου, να ισσορόπησα σε τεντωμένο σκοινί, να ήταν το 2007 το τελευταίο μου ανέμελο καλοκαίρι, μπορεί να γύρισα σε αυτήν την πλαζ με δυο σιλικόνες σήμερα αλλά ρε π%@&*! είμαι ΕΔΩ! Πότε μόνη, πότε με παρέα τα Σαββατοκύριακα που περνούν, είμαι εδώ! Είμαι ζωντανή! Και αυτή είναι η αλήθεια!

Χθες και σήμερα και αύριο ;-)

Χθές έκανα όντως το πρώτο μου μπάνιο και αν και Παρασκευή, η μέρα θύμιζε Κυριακή! Πάντα με αντιηλιακό (μην το ξεχνάμε) και χωρίς μεγάλη διάρκεια η έκθεσή μας στον ήλιο γιατί υπάρχουν λογιών λογιών καρκινάκια...

Είναι εδώ μια φίλη απο άλλη πόλη και έχουμε κάνει με κοινές φίλες (4) το δικό μας αυτοσχέδιο "γκρουπάκι" για το Σ/Κ. Το πρόγραμμα έχει θάλασσα, φαί έξω, ποτά, βόλτες...
ΚΑΛΟ Σ/Κ!

Για μπανάκι...

Σήμερα θα κάνω το πρώτο μου μπάνιο!

Υπάρχει πάντα η χαρά της πρώτης καλοκαιρινής μέρας που πας στη θάλασσα...
Υπάρχουν πάντα οι ήχοι που ακούς για πρώτη φορά για φέτος, η αίσθηση του νερού, ο πρώτος κρύος καφές εκεί...το πρώτο breeze ;-)

φιλάκια, θα επιστρέψω με εικόνες και ήχους!

Ρεαλισμός....όπως "Ρεαλιστικά"....

Ναι, αυτό το blog είναι αισιόδοξο! Είναι αισιόδοξο για πολλούς λόγους...

ίσως γιατί αισιόδοξη είμαι και εγώ απο την φύση μου...
ίσως γιατί η ζωή θέλει και αυτή την αισιοδοξία της...
ίσως γιατί αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι πρώτα, δεν θα είναι κανείς άλλος για μας...

Α Ι Σ Ι Ο Δ Ο Ξ Ι Α

αλλά δεν εθελοτυφλώ κιόλας, ούτε ποτέ κρύφτηκα πίσω απο το δάχτυλό μου...!

Ναι είναι δύσκολα, τίποτα δεν μας χαρίστηκε εμάς που αρρωστήσαμε...Όλοι είμασταν κάτι πριν την αρρώστια, είμασταν κάπου βρε αδερφέ. Είχαμε μια δουλειά, ίσως κάποιοι τις σπουδές μας, είχαμε όνειρα μα και φιλοδοξίες. Κάποιοι σίγουρα θα είχαν και σύζυγο που ίσως λύγισε, άλλες πάλι σύζυγο που έμεινε. Δεν είναι ψέμα, η αρρώστια μας πήγε πολλά βήματα πίσω...Δεν είναι ψέμα, και εγώ έχω πολλά "πάνω και κάτω". Δεν είμαι σουπερ ήρωας...είμαι μια απο εσάς που κατα καιρούς καταγράφω την καθημερινότητά μου.
Είναι αλήθεια, και εμενα σπάσανε τα νεύρα μου βλέποντας να χάνω τα μαλλιά μου, να πέφτουν τα νύχια μου, να παχαίνω...αλλά εκεί επικράτησε η λογική και είπα "Φτάνει να είμαι καλά" και έτσι είναι...ΤΕΛΙΚΑ! Γιατί και τα μαλλιά ξαναβγαίνουν, και τα βλέφαρα, και τα φρύδια και όλες οι τρίχες, και εκείνες που θα ευχόμασταν να είχαμε χάσει για πάντα! Είναι επίσης αλήθεια πως περνάω μια δεύτερη εφηβεία, πως μου αρέσει να βγαίνω, να βρίσκομαι με κόσμο! Έτσι αισθάνομαι ζωνανή. Δεν μπορώ να κλείνομαι μέσα, ειδικά τώρα που ο καιρός μυρίζει καλοκαίρι.
Ξέρουμε πολλές αλήθειες "εμείς". Πως μπορεί κάποιος απο "έξω" να καταλάβει τις παραπάνω ανάγκες μας; Πως μπορεί να σκεφτεί πως εγώ τρία χρόνια τώρα έχω τόσο πολύ απασχολημένο το μυαλό μου με την αρρώστια (και ας μην το δείχνω) και δεν ασχολούμαι με κάποια άλλα θέματα; Ποιός θα αφουγραστεί το ότι έχω ακόμη μια εκρεμμότητα, πως κάτι ακόμη μένει ( οι θηλές); Είναι και η ορμονοθεραπεία στη μέση...και όπως ξανα έγραψα εδώ...θέλει δύναμη για να φαίνεσαι καλά, για να μη μιζεριάζεις τους φίλους σου με τις συζητήσεις σας γύρω απο τη νόσο...θέλει πολλά, και εμείς είμαστε μόνο άνθρωποι.
Άνθρωποι που πληγωθήκαμε, που κουβαλάμε τις ουλές μας, την ιστορία μας, την κούρασή μας, τα όνειρα που δεν βγήκαν, τις προσδοκίες που χάθηκαν σε μια νύχτα, το "πριν"και το "μετα". Το μαγικό ραβδί των παιδικών μας παραμυθιών δεν υπάρχει, κάποιοι πρίγκιπες έμειναν βάτραχοι, κάποιοι άλλοι μεταμορφώθηκαν σε δράκους. Τα παραμύθια δεν ζουν πολύ, όμως απο μια ηλικία και μετά, ας είμαστε χαρούμενοι με όσα έχουμε.
Εγώ προσωπικά δεν περιμένω κάτι μεγάλο απο τη ζωή. Περιμένω όμως την επόμενη μέρα πάντα. Την περιμένω σαν κάτι καινούριο. Σαν κάτι φρέσκο και άγνωστο. Δημιουργώ κάθε μέρα που περνά κάτι. Ίσως οι γύρω μου να μην το βλέπουν αλλά εγώ δημιουργώ...κάποιοι με βλέπουν και μπορεί να λένε "αυτή ζει στον κόσμο της" αλλά εγω δε σκάω για τέτοιες ατάκες. Δημιουργώ κάθε μέρα!!!! Δημιουργώ μια σκέψη, μια εικόνα, πολλές φορές απλώς "φτιάχνω" ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός φίλου ή με ζεστασιά στη φωνή που σηκώνει το τηλέφωνο για να με ακούσει. Ακόμη και εδώ, δημιουργώ, ΓΡΑΦΩ...μαζί δεν δημιουργήσαμε αυτή τη σχέση, εστώ και αυτό το πολύ απλό, το ότι μιλάμε και με αγαπήσατε σαν έναν άνθρωπο δικό σας.
Δεν έχω καμία ηττοπάθεια και το ίδιο ελπίζω και για εσάς.
Πιστεύω με μια μεγάλη σιγουριά πως αν το ήθελα, και σχέση θα είχα τώρα. Προς το παρόν όμως δεν θέλω να δεθώ με κάποιον συναισθηματικά, δεν θέλω ακόμη να βάλω κάποιον στο παιχνίδι...δεν έχω διάθεση για εξηγήσεις περι υγείας...και επιτρέψτε μου...δεν μπορώ τα κλισέ "είσαι 30, κανονικά θα έπρεπε..." δεν υπάρχουν κλισέ γιατί πολύ απλά κανείς δεν είναι ίδιος με τον διπλανό του. Αυτό είναι, τελεία και παύλα, ο καθένας με όσα χαρτιά έχει πορεύεται, τα χαρτιά τα δείνει η μοίρα, το πως θα τα μοιράσεις και σε ποιούς δικό σου καπέλο, δικό σου επίσης το ρίσκο με ποιούς θα παίξεις αυτά τα χαρτιά, τι θα κρατήσεις και τι θα αφήσεις.... Μετα την περιπέτεια της υγείας μου δεν μπορώ να διανοηθώ να είμαι με έναν άνθρωπο και να με κακομεταχειριστεί συναισθηματικά, δεν είμαι ακόμη έτοιμη γι αυτό, έχω άλλες ουλές που παλεύω να κλείσω. και προτιμώ τις φίλες μου και το ανέμελο έξω παρά το "μελό" ενός άνδρα.
Είμαι λοιπόν απο επιλογή μόνη, αλλά ξεπέρασα την μοναξιά μου...Όταν θα έχω αφήσει αρκετά πίσω αυτή την περιπέτεια, είμαι σίγουρη πως αν ψάξω σωστά, θα βρεθεί αυτός ο κάποιος, γιατί είμαι σίγουρη πως έχω να δώσω και πως αυτός που θα μείνει δίπλα μου δεν θα σκάει για τις ουλές...γιατί απλά, ως τότε δεν θα σκάω ούτε εγώ.
Με τα παραπάνω κιλά, τις θεραπείες, ούσα "φούσκα" και με μαλλί "ευχούλη" είχα και τότε τις κατακτήσεις μου. Και φέτος με ερωτεύτηκαν, και τα κομπλιμαν μου παίρνω καθημερινά, είναι θέμα μυαλού και στάση ζωής, ένα κλικ.............και ναι, πιστεύουμε στον εαυτό μας! Η σιγουριά θα είναι ο καλύτερός μας σύμμαχος!
Έτσι έχω μάθει απο μικρή και ευτυχώς συνεχίζω!

body-talk....

Καλοκαίρι 2007 topless
Καλοκαίρι 2008 μαστεκτομή
Καλοκαίρι 2009 διατατήρες
Καλοκαίρι 2010 σιλικόνες

Καλοκαίρι 2011 (hopefully) θηλές (;;;)

όσα τα καλοκαίρια, τόσες και οι φάσεις...απίστευτο!

Χθες το βράδυ

Είδα την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, «Πρωταγωνιστές». Μια εκπομπή που θεωρώ πως ξεχωρίζει στην ελληνική tv των ημερών μας. Ξεχωρίζει για τον τρόπο με τον οποίο καταπιάνεται με τα θέματά της (χώρια που τα θέματά της είναι πάντα ενδιαφέροντα και πρωτότυπα).
Χθες η εκπομπή είχε θέμα τα άτομα με μειωμένη όραση. Παρακολούθησα αρκετά πορτρέτα ατόμων με δυσκολία στην όραση, κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει τελείως αυτή τους την αίσθηση. Με συγκίνησε ιδιαίτερα μια κοπέλα στα 30. Η κοπέλα αυτή έβλεπε ως τα 26 της, ως τότε είχε μια ζωή όπως όλοι, είχε τελειώσει τις σπουδές της, είχε πάει στην Αγγλία και ξαφνικά, μετά από πολλούς πονοκεφάλους, ένας όγκος στον εγκέφαλο της στέρησε εφόρου ζωής τον κόσμο όπως τον ήξερε ως τότε και πέρασε στο απόλυτο σκοτάδι.

Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον δικό μου Καρκίνο. Σκέφτηκα πως παρόλη την αισιοδοξία μου, υπάρχει κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ. Υπάρχει το «πριν» και το «μετά» για πάντα από τη στιγμή που κάποιος νοσεί. Σκέφτηκα πολύ απλά πως και εγώ ήμουν κάποτε 27 χρονών, είχα και εγώ γυρίσει απο την Αγγλία, είχα πολλά όνειρα, είχα βρει δουλειά, είχα φίλους, ήμουν ανέμελη όσο ποτέ, και αντιμετώπιζα τη ζωή διαφορετικά. Θυμήθηκα πως ένα βράδυ κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα, μετά την επίσκεψη στον γιατρό ξύπνησα καρκινοπαθής. Έτσι απλά, χωρίς καμία προειδοποίηση και στο pick της ζωής μου, εκεί που είχα κατακτήσει πολλά και πήγαινα για ακόμη περισσότερα. Εκεί που είχα όλα τα στάνταρτς βρέθηκα στο μηδέν και στην αρχή.
Ξέρετε τι κόπος είναι να ξεκινάς στα 27 σου τη μάχη με τον καρκίνο, και μετά, στα 28 να ξανα πιάνεις τη ζωή, να ξεκινάς απο την αρχή; Πρέπει πρώτα να βρεις την όρεξη να ξανα αρχίσεις, να ξανα εκτιμήσεις της ζωή, να βρεις καινούριες ισσοροπίες, να ψάξεις τους ανθρώπους, να συγχωρέσεις, να πιστέψεις στον εαυτό σου, μα μιλήσεις μαζί του, να τον αγαπήσεις απο την αρχή, να θυμηθείς ποιός ήσουν και γιατί σε αγάπησαν, να καθαρίσεις το βλέμα σου απο τα δάκρυα, να σταθείς στα δυο σου πόδια με όσο κουράγιο έχεις...ξέρετε...χρειάζεται δύναμη για να βγει να διασκεδάσει μια πονεμένη ψυχή, γιατί ούτε η διασκέδαση όταν πονάς, είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει λοιπόν πολύ κόπο μα και χρόνο και κάκα τα ψέματα, ποιός να το καταλάβει αυτό απο τους γύρω μας; Ούτε η ίδια η μάνα μας!
Ευτυχώς ο καρκίνος ο δικός μου, δεν μου στέρησε βασικές λειτουργίες και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνώ…ωστόσο, δεν ξέρω τελικά αν θα μπορέσω ποτέ στο μέλλον να με δω ως υγιή (αν και υγιής είμαι…και με αποδείξεις). Κάτι όμως με κάνει συχνά και νοιώθω διαφορετική από τους υπόλοιπους τριγύρω…το έχετε νοιώσει εσείς που αρρωστήσατε;;;

Πήρα τους δρόμους!

Κυριακήηηηηηη μέρα εκδρομής!

"κουσούρι" που το έχω ξαναπει, μου άφησε η "Σ". Πήγα λοιπόν και εγώ σε μια γειτονική πόλη όπου δούλευα περσι για να δω μια φίλη.

Για μια ακόμη φορά, είδα πως "το ταξίδι είναι αυτό που μετράει" (όχι ότι δεν πέρασα όμορφα εκεί, κάθε άλλο!) να όμως που στην διαδρομή είδα τους πρώτους πελαργούς! Τι πιο όμορφο! Οι περαργοί στήσανε ήδη φωλιές και προστατεύουν τα μικρά τους, μια τόσο όμορφη εικόνα. "Αφού ήρθαν οι πελαργοί, όλα θα πάνε καλά" σκέφτηκα. Κάποιος απο εσάς είχε κάποτε γράψει εδώ πως αν δεις πελαργούς και ουράνιο τόξο, είναι μεγάλη τύχη, πάμε για το ουράνιο τόξο τώρα!
Γύρω μου τα χωράφια και οι εξοχές θύμιζαν κάτι απο την οπτική ποίηση του Van Gogh....

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!

όταν σου αφήνουν τέτοια λόγια

"Ο/Η melina είπε...

σε διαβαζω εδω και δυο χρονια.
με βοηθησες παρα πολυ.
ευχαριστω τον θεο που υπαρχεις."


λες πως πραγματικά, η βόλτα σου σε τούτη τη γη κάτι άφησε και αφήνει...

να σαι καλά melina μου για τα αυθορμητα λογάκια σου εδώ!

να προσέχεις!

Δεν θα άφηνα κανένα παραπονεμένο

Nemo στο χαρίζω! Δεν το ήξερα...ή μαλλον δεν το είχα προσέξει!

καλοκαιρινές και θαλασσινές εικόνες με Γαλλικούς στίχους...και μια μουσική που σε ταξιδεύει

καλό μήνα με ένα παράπονο!

Είδα σήμερα την εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου «Αξίζει να το δεις» η οποία έκανε Link (ζωντανά δλδ) με την Μαρία Ιωαννίδου. Η τελευταία πρόσφατα χειρουργήθηκε και αν και δεν το λέγανε εξ αρχής το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε Καρκίνο Μαστού, και έπεσα μέσα.
Η κυρία Ιωαννίδου εμφανώς φορτισμένη σε πολλά σημεία της συνέντευξης έφτασε στο αποκορύφωμα της φόρτισης όταν είπε «και Τατιάνα είναι πολύ σημαντικό να πούμε πως» και κατεβάζει λίγο το ήδη σκαφτό «χαμόγελο» της μπλούζας της «να πούμε πως μπήκα με 2 και βγήκα με 2» και εκεί ακολούθησαν κάποιοι λυγμοί. Το μόνο που έσωσε το περιστατικό που σας διηγήθηκα είναι πως η Τατιάνα της είπε «να πούμε όμως πως σήμερα υπάρχει η πλαστική χειρουργική και κάνει θαύματα και είναι πολλές γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή και ζουν μια χαρά». Η Ιωαννίδου όμως συμπλήρωσε «Τατιάνα μου εγώ δεν μπορούσα αυτό το σακατιλίκι» (ταραμμμμμμμ! Το πρώτο εγκεφαλικό για μένα) και συνέχισε «για μας τους καλλιτέχνες η εξωτερική μας εμφάνιση είναι πολύ σημαντική» (ταραραραμμμμμ!) «επίσης, το είχα ζήσει με τη μαμά μου και δεν ήθελα αυτή τη θέα επάνω μου, αυτή την καμένη γη» (ταραραραραρααααααααμ!)
Το τελευταίο θεωρώ πως ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Πραγματικά λυπάμαι για την γυναίκα και την ταλαιπωρία της, γιατί ξέρω από πρώτο χέρι τι την περιμένει, θέλω όμως να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Υποτίθεται πρώτον πως οι καλλιτέχνες είναι πιο open-minded από εμάς τους κοινούς θνητούς και δέχονται την διαφορετικότητα πιο εύκολα…Δεύτερον, το να χάσεις έναν μαστό δεν είναι «σακατιλίκι» εγώ έζησα 15,5 μήνες χωρίς τον δεξί μου μαστό και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Επίσης, όταν μιλάμε για θέμα υγείας, ζωής και θανάτου…δεν χρειάζεται να στεκόμαστε σε κάτι που δεν είναι ζωτικό όργανο. Οκ καταλαβαίνω τα περι σεξουαλικότητας και θηλυκότητας αλλά δεν βλέπω γιατί μια γυναίκα παύει να είναι σεξουαλική αν της λείπει ένας μαστός; Δεν μπορεί δλδ να τονίσει άλλα μέρη του σώματος;;; Πρέπει σώνει και ντε να έχει τα «μαστάρια» σε κοινή θέα για να ρίξει τον γκόμενο ή να είναι ποθητή (εξάλλου μετά από κάποια ηλικία καταντάει κιτς η ανοιχτή μπλούζα); Αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίο κλείσανε τη γυναίκα, και η γυναίκα αντί να κάνει προσπάθειες να βγει από κει, παραμένει χωμένη εφόρου. Η γυναίκα δλδ πρέπει να είναι σέξι στο μαξιμουμ, να έχει δυο μαστούς και να γέρνει στο μπαρ με κολλητό μπλουζάκι, να φοράει μίνι φούστα και ποιος ξέρει πόσα είναι τα υπόλοιπα στανταρτς. Δηλαδή τι μήνυμα περνάει εδώ; Πως οι γυναίκες που έχουν μαστεκτομή είναι για τον καιάδα; Ξέρετε πόσες δεν έχουν ένα μαστό αλλά έχουν υπέροχους συζήγους που τις λατρεύουν; Δεν συγχωρώ στην κυρία Ιωαννίδου την άνεση με την οποία είπε αυτές τις κουβέντες, έστω και για την πιθανότητα ότι την άκουγαν εκείνη την ώρα 2-3 γυναίκες που έχουν υποστεί μαστεκτομή. Πώς να νοιώσουν εκείνες οι γυναίκες;;; Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίζεις μια περιοχή «καμένη γη»…όταν είναι ξένη, όταν όμως είναι δική σου τότε να είστε όλες σίγουρες, σε σύντομο χρονικό διάστημα (μετά το σοκ) την περιβάλεις με αγάπη, τη σέβεσαι, τη φροντίζεις και τη μοιράζεσαι μόνο με αγαπημένα σου πρόσωπα.

Η ουλή μας κορίτσια, είναι σημάδι μιας μεγάλης μάχης, δεν είναι άσχημη, κρύβει πόνο, κρύβει δάκρυ και ένα θάρρος ανομολόγητο!