ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!

το οτι πηγα χθες με λιακάδα μια εκδρομούλα αποδείχθηκε μια πάρα πολύ σωστή κίνηση γιατί...

απο τη μια πέρασα καλά και άλλαξα παραστάσεις, απο την άλλη ο καιρός σήμερα χάλασε, λες και αποφάσισε να θυμίσει χειμώνα και Δεκέμβρη. Ίσα που πρόλαβα λοιπόν!

Καλή εβδομάδα! Το Σ/Κ μου ήταν ωραίο, και ελπίζω το ίδιο και για το δικό σας!

Φιλάκια!

Πέμπτη και σήμερα!

Τώρα τελευταία κάποιοι /ες απο εσάς έχετε χαθεί, το μόνο που ελπίζω είναι να είστε καλά!

Τα νέα μου δεν είναι φοβερά...

Χθες πήγα σε ενα πολιτικό γάμο (για πρώτη φορά). 'Ηταν ωραία γιατί τόσο το ζευγάρι όσο οι συγγενείς τους, μου είναι αγαπημένα πρόσωπα. Φάγαμε μετά τη σύντομη "τελετή" και γύρισα σπίτι. Δεν ξέρω γιατί, όμως καθώς οδηγούσα, κάτι μέσα μου "πόνεσε". Πέρασαν διάφορα απο το μυαλό μου, και κατέληξα στο αυτοκίνητό μου, μέσα στο γκαράζ κάτω απο το σπίτι μου, να κλαίω όπως δεν έχω ξανακλάψει ποτέ...με απίστευτους λυγμούς. Όχι, δεν έφταιγε ο γάμος, ούτε το πως πέρασα τη μέρα μου, μια χαρά ήταν. Έφταιγε η πίεση που δέχομαι κατά καιρούς απο διαφορα. Είναι ένα καλό ξέσπασμα το κλάμα όμως, εγώ όταν αρρώστησα, αλλά και στις θεραπείες, δεν έκλαψα...ίσως αυτό το κομμάτι να καλύπτω τώρα :-P αλλά δεν θέλω να μου γίνει και συνήθεια!

καλημέρα!

Χρόνια Πολλά!

Το blog αυτό έχει πολλές Κατερίνες αναγνώστριες μα πάνω απο όλα Φϊλες!

Κορίτσια μου σας εύχομαι τα καλύτερα! Πολλές, μα πάρα πολλές γιορτές ακόμη με υγεία!

και οι μέρες περνούν!

πέρασε το Σ/Κ. Την Κυριακή πήγα μια βόλτα στο βουνό. Έχει ζέστη αν και είναι Νοέμβρης αλλά όπως έλεγα με μια παρέα...θα την πληρώσουμε κάποια στιγμή αυτή την "αφύσικη" ζέστη...Αλλά ποιός ξέρει; Μπορεί οι φυσικές καταστροφές να αργίσουν να ρθουν οπότε ας απολάυσουμε τον καλό καιρό του Νοέμβρη ;-)

Η Δευτέρα χθες κύλησε ως συνήθως...Α....!!!!Ξεκίνησα γυμναστήριο! Θέλω να είμαι λίγο fit πριν το επόμενο χειρουργείο. Νομίζω θα με βοηθήσει να αναρρώσω πιο γρήγορα...Έτσι μου καρφώθηκε η ιδέα. Κάνω διάδρομο (τρέχω κιόλας), κοιλιακούς, και γυμνάζω τα πόδια. Είναι σίγουρα καλή εκτόνωση...

Αυτά λοιπόν, έκανα και το εμβόλιο του πνευμονιόκοκου και ελπίζω γενικά να μην ξανα ταλαιπωρηθώ με κρυολογήματα!

Φιλιά, σας χαρίζω μια φωτό απο τη βόλτα της Κυριακής! Τετάρτη αύριο και η εβδομάδα φτάνει στη μέση της ;-) Νομίζω δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να κανονίσω καμια μινι-εκδρομή το Σ/Κ αν βρεθεί παρέα...!

Καλησπέρα!

Σαν σήμερα δυο χρόνια πριν ξεκίνησε μια ιστορία, η δική μου. Είχε δράκους, μάχες, καλούς και κακούς, απογοητεύσεις, χαμόγελα, δάκρυα, χαρά, ικανοποίηση, ήττα, νίκη και τόσα άλλα συναισθήματα και λέξεις που θα πάρουν πολλές παραγράφους. Ήταν Νοέμβρης, σαν σήμερα της Παναγίας ( ήταν τότε Τετάρτη ) γύρισα από τη σάουνα στο σπίτι αργά και καθώς συζητούσα με τη μάνα μου, της λέω, «για πιάσε εδώ, πιάνω κάτι». Η μάνα μου όχι απλώς τρόμαξε…δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Κάτι μέσα της, της είπε «τώρα μπαίνουμε σε μπελάδες». Εγώ πάλι παρέμενα στον κόσμο μου, βλέποντας τον ένα γιατρό μετά τον άλλο, πότε παρέα και με τους δυο γονείς, πότε παρέα με τη μάνα μου. Ταρακουνήθηκα για πρώτη φορά όταν ένας γιατρός μου είπε κάθετα «ο μαστός θα αφαιρεθεί». Εκεί ήταν που ένα δάκρυ κύλησε αλλά μπροστά στη μάνα μου, δεν ήθελα να δείξω κάτι παραπάνω. Όμως μετά, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, σε όλη τη διαδρομή οδηγούσα και έσταζαν τα μάτια μου. Κάτι που μου συνέβη πρώτη φορά, στα αφτιά μου ηχούσε η φράση του γιατρού «και να εύχεσαι αυτό, να μην έχει εξαπλωθεί στο σώμα σου». Ποιο «αυτό»;;; Ως τότε ούτε περνούσε από το μυαλό μου η λέξη καρκίνος. Μετά από εκείνο τον γιατρό, πήρα τον δρόμο για την Αθήνα και δεν έχω ξαναλυπηθεί τους γονείς μου περισσότερο τη μέρα που είδαμε τον χειρούργο μου. Από κει και έπειτα, η ιστορία μου (συνοπτικά) περιέχει : δεξιά μαστεκτομή, χημειοθεραπείες οκτώ, ακτινοθεραπείες 24, ορμονοθεραπεία, 18 Herceptin, αποκατάσταση. Είδα το σώμα μου να αλλάζει αμέτρητες φορές, μια με την εγχείρηση, μια με τις παρενέργειες των χμθ. Πρήστηκα, ευτυχώς όταν ξεκίνησα ήμουν μόλις 54 κιλά οπότε τα εφτά κιλά της «αρρώστιας» δεν φανήκανε υπερβολικά πάνω μου. Ωστόσο ναι, το σώμα μου πρήστηκε μετά τις χμθ σε σημείο που δεν μου κάνανε τα ρούχα και καταλάβαινα ότι δεν είναι τα κιλά αλλά το πρήξιμο. Μπήκαν καινούριες λέξεις στο λεξιλόγιό μου, ιατρικές ορολογίες, ιατρικές εξετάσεις. βρήκαμε καινούριο θέμα να ασχολούμαστε οικογενειακώς αλλά και με τις φίλες μου η συζήτηση γύριζε εκεί γύρω αρκετά.

Με τα κορίτσια μεγαλώσαμε, αν όχι σε μια νύχτα, σίγουρα μέσα σε 7 μήνες. Οι φίλες μου έγιναν μάρτυρες όλης της διαδικασίας και του πανικού που έζησα. Το σοκ διαδέχτηκε την αλήθεια και τη συνειδητοποίηση πως πάσχω από καρκίνο του μαστού. Δύσκολο να το καταλάβω πρώτα εγώ, σε τόσο μικρή ηλικία –μόλις 27- αλλά και όσοι το άκουγαν. Έχω αναφέρει πολλές φορές τα δυο αρχικά «Σ» και «Ν». Αυτές ήταν τότε οι φίλες μου και περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί, ιδίως με τη «Σ». Η «Ν», το έχω ξανα αναφέρει εδώ, έκοψε επαφή μαζί μου, τον Αύγουστο του 2008, μετά τις ακτινοθεραπείες. Σίγουρα η ζωή την πήγε αλλού, σε άλλη πόλη και με έναν αρραβωνιαστικό αλλά αυτό δεν μου είναι δικαιολογία. Οι άνθρωποι όμως που δεν ανοίγουν τελικώς την καρδιά τους, να πούνε τι δεν μπορούν, τι τους ενόχλησε κτλπ σε βάθος χρόνου βγαίνουν οι χαμένοι, εξαφανίζονται και δημιουργούν ένα κενό, το οποίο ο άλλος δεν το καταλαβαίνει. Στενοχωρήθηκα πολύ τότε με τη «Ν», μου ήταν τραγική η «αποχώρησή» της από τη ζωή μου, σε μια περίοδο που είχα ανάγκη έστω τα τηλέφωνα…και που η «Σ» είχε φτάσει στην άκρη της Ελλάδας, σε νησί, για δουλειά. Το κατάλαβε άραγε ποτέ η «Ν»; Ποτέ δεν θα μάθω, όμως όταν οι φίλοι σε πληγώνουν, δυσκολεύεσαι πολύ να τους ξαναβάλεις στη ζωή σου, γιατί μάλλον θυμάσαι τη γεύση της «εγκατάλειψης» και κάτι από το μυαλό, και κάτι από το σώμα ακόμη, απωθεί το συγκεκριμένο πρόσωπο. Σήμερα, μου τηλεφωνεί στην γιορτή μου, στα γενέθλιά μου, Χριστούγεννα και Πάσχα, και στα μεγάλα κέφια, όταν είναι στην πόλη μου…Το γυαλί όμως δεν ξανακολλά, όσο και αν αποδέχομαι καμιά φορά την πρότασή της για καφέ και βρισκόμαστε τετ α τετ, το άλλοτε γνώριμο πρόσωπό της φαντάζει τόσο ξένο...
Σκεπτόμενη όλη την παραπάνω πορεία δεν θα κλείσω πεσιμιστικά. Θα κλείσω γράφοντας πως σίγουρα, μια περιπέτεια υγείας έχει πολλά περισσότερα από τις κλινικές και τα διαδικαστικά. Έχει μια μικρή ή μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου, με τους ανθρώπους που σε πλαισιώνουν, έχει υποσυνείδητες εσωτερικές αλλαγές, έχει ουσιαστικές αποχωρήσεις και απώλειες και αναπόφευκτα η ψυχολογία του ασθενούς εξαρτάται από όλα αυτά.
Αν αφήσω το «χθες» και έρθω στο σήμερα, θα σας πω ότι από εκείνη την νύχτα του Νοέμβρη του 2007 (που η μάνα μου λέει "Η Παναγία σε φώτισε και μου το έδειξες" ) μπορεί να πέρασα δια πυρός και σιδήρου αλλά… περα από το ότι έζησα και πήρα την υγεία μου πίσω και μπορώ και μοιράζομαι την εμπειρία μου με όλους εσάς…τώρα πια, ξέρω! Ξέρω με τι έχω να κάνω και το πολεμώ. Έχετε σκεφτεί πόσο τραγική είναι η άγνοια; Να μην ξέρεις τι έχεις; Τυχερή λοιπόν μέσα στην όλη ατυχία μου, γιατί και το διέγνωσα και δεν ήταν πολύ αργά (παρόλο που το έπιανα μήνες)…τυχερή νοιώθω σήμερα, που είμαι στη ζωή, και ας είναι και μέσα από τόση ταλαιπωρία! Και θα βγώ απόψε και θα γιορτάσω την τύχη μου με όσους έχουν μείνει στο πλευρό μου!
φιλιά!

What I'm gonna live for, what I'm gonna die for!

http://www.youtube.com/watch?v=OaxUHbxQzTM


I'm leaving tonight
Going somewhere deep inside my mind
I close my eyes slowly
Float away slowly
But I know I'll be alright

It's calling stronger to me
And I know someone is out there
Lead the way
Lead the way
Show me the answers I need to know

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that


All my love, it is
It is all my love
All my life, it is
I know it is the life to live lately
From above, I hear
I hear the sound of them singing
I feel loved, I'm alive
I know I'm getting closer

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that


My life has had its share of troubles
And now I found a place to go
I said goodbye to all my troubles
'cause now I've found my place to go

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!

Είμαι περίεργα από χθες! Ω ναι, έχω πολλές μεταπτώσεις, δεν ανησυχώ απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι είναι αυτό που κάνει τη διάθεσή μου να κάνει κύκλους. Και σιγά μη μάθω ποτέ τι με κάνει κατά καιρούς φοβερά κυκλοθυμική (έχω κανα-δυο πράγματα κατά νου…). Πιστεύω είναι κάπως ζόρικα τα πράγματα λόγω του ότι κουράστηκα στην Αθήνα πολύ αλλά και επειδή ήμουν ήδη κουρασμένη και πριν το ταξίδι με τις εξετάσεις. Είχα και ένα αδιευκρίνιστο αποτέλεσμα το οποίο περίμενα τρεις μέρες να διευκρινιστεί (είχα πέσει σε Σ/Κ) οπότε μάλλον βγήκε όλη αυτή η ένταση! Είμαι σαν να λέμε στη φάση «μια γελάω και μια κλαίω». Τελικά το κλάμα βοηθάει στο να φεύγει η ένταση….αλλά από την άλλη γιατί να μιζεριάζω; Είμαι καλά, όλα έδειξαν καθαρά και προχωράμε! Αυτό πρέπει να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου καθημερινά, και να είμαι καλά.
Ξέρετε τι μου έχει κοστίσει; Η πολλή σκέψη, δίχως αμφιβολία. Το είχα από πριν, ε, και τώρα έχει ενταθεί. Τελικά, δεν είναι και τόσο χρήσιμο να είναι κανείς σκεπτόμενο νιάτο τη σημερινή εποχή! Νομίζω έχεις περισσότερους μπελάδες έτσι παρά «καλά», αλλά το ξέρετε το τραγούδι που λέει «Μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι;» αυτός ο στίχος έχει νόημα. Γιατί τελικά, πόσοι από εμάς αλλάζουν στον πυρήνα τους; Ελάχιστοι θα έλεγα εγώ, παρόλες τις δοκιμασίες της άτιμης ζωής!

Μια εικόνα από το μέλλον, ένας άγγελος που συνάντησα σε ένα εμπορικό στην Αθήνα. Τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά!

Γύρισα χθες

Το βράδυ αργά. Περιττό να σας πω τι κούραση είχα…δεν περιγράφεται. Σχεδόν σε όλο το ταξίδι κοιμόμουν. Χθες είδα τον χειρούργο μου και αυτός με τη σειρά του είδε τις εξετάσεις μου και είπε πως είναι καλές. Αξονική πνευμόνων και εγκεφάλου έκανα στην Αθήνα και έδειξαν οκ. Χαπάκια για ασβέστιο θα παίρνω αρκετούς μήνες αλλά αυτό δεν είναι φυσικά τίποτα! Αυτή τη φορά περάσαμε ωραία με τον γιατρό. Έχει πλάκα αυτή η τελευταία φράση αλλά ο χειρούργος μου με εξέπληξε χθες αποκαλύπτοντάς μου πως διαβάζει το blog μου και μάλιστα μου έδωσε πολλά εύγε! Έτσι αποκαλύφτηκε η ανθρώπινη πλευρά ενός ατόμου που μπαινοβγαίνει καθημερινά στα χειρουργεία και κρατά νυστέρι...και ήταν ωραία αίσθηση. το διαφορετικό πρίσμα με το οποίο τον είδα! Παρόλο που δεν έχει χρόνο παρακολουθεί με ενδιαφέρον το Sweet December, κατι που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου για έναν τόσο πολυάσχολο άνθρωπο.

Οι εξετάσεις είπαμε πως ήταν καλές και πραγματικά δεν το πιστεύω πως πέρασε ένα ακόμη check up! Κουράστηκα φέτος με τις εξετάσεις! Σε αρκετές πήγα μόνη, κάτι που είχε και υπερ και κατά. Νοιώθω πως ανέβηκα το βουνό και τώρα το κατεβαίνω…Αργά και σταθερά. Μου βγαίνει η ένταση των ημερών...
Είμαι φυσικά χαρούμενη που πέρασαν όλα και μάλιστα με «επιτυχία». Φεύγοντας από την κλινική χθες, κοιτούσα τον ήλιο κατάματα. Δεν έκαιγε, είναι ο ήλιος του Νοέμβρη, και ήταν και απόγευμα. Κάτι μέσα μου γέμισε με μια τεράστια αισιοδοξία. Αλήθεια, τι είναι αυτό που γεμίζει μέσα μας είτε με χαρά είτε με λύπη; Είμαστε σίγουρα οι πιο πολύπλοκες μηχανές! Καθώς πλησιάζει η «επέτειος», σκέφτηκα ότι από τότε μέχρι σήμερα κέρδισα δυο χρόνια ζωής, σκέφτηκα ότι ευτυχώς που υπάρχουν και οι χειρούργοι, και οι γιατροί και μπορούμε και γλιτώνουμε από διάφορα… ήταν η πρώτη φορά που είδα την άλλη όψη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσα να γλιτώσω το να αρρωστήσω (ήταν να γίνει) αλλά τουλάχιστον έτυχα καλής ιατρικής περίθαλψης και μπορώ πια να στέκομαι στα πόδια μου και σιγα σιγά να αφήνω πίσω μου εκείνο τον «μαύρο» Νοέμβρη. Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι ο ίδιος άνθρωπος ή διαφορετικός αλλά και μόνο που βλέπω τους γύρω μου να έχουν αλλάξει τόσο πολύ και χωρίς αρρώστια στην καμπούρα τους, λέω πως και εγώ θα έχω αλλάξει (δεν μπορεί).
Πήρα το δρόμο του γυρισμού χωρίς να νοιώθω πως με περιμένει πίσω κάποιος. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, αν το έχετε νοιώσει θα συμφωνήσετε μαζί μου. Τελικά ποιος περιμένει ποιόν σε αυτό το ατελείωτο παιχνίδι αλλαγής «σημαντικών άλλων»; Ποιός αγαπάει και κυρίως με τι τρόπο; Ποιος είναι ο νόμος της ζυγαριάς στον κόσμο των συναισθημάτων; Κερδίζει άραγε ο πιο «βαρύς»; Μήπως είμαστε όλοι μόνοι στο τώρα, στο μέλλον, στο «ναι» και στο «όχι»; Και όσοι νικήσαμε ακόμη και την μοναξιά τι είμαστε; Σκέφτηκα πως πριν δυο χρόνια, δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι μου και πιο πολύ στις φίλες μου! Να βρεθούμε, να γελάσουμε, να τριγυρίσουμε και να ξεχάσουμε κάθε αρρώστια, κλινική και κακό! Ίσως αυτή την αποφόρτιση να την έχασα πια. Τι έχει αλλάξει δυο χρόνια μετά; Ποιος κίνησε τα νήματα και έστρεψε τα χαρτιά; Τελικά κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι να μου αλλάξουν τις προσδοκίες και να μειώσουν τον ενθουσιασμό μου; Μπορεί, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, γιατί η ζωή κάνει συχνά πισωγυρίσματα! Προσαρμόζομαι όμως αν και καθυστερημένα στις διάφορες αλλαγές.

Είμαι καλύτερα!

Αυτές τις μέρες δεν σας έγραφα γιατί ήμουν ξάπλα. Ευτυχώς είμαι πια καλύτερα και έτοιμη για το δρόμο προς την πρωτεύουσα!

Σήμερα το μεσημέρι φεύγω για Αθήνα και θα γυρίσω την Τρίτη αφού με δει ο χειρούργος μου με το πακέτο των εξετάσεων και περιμένω και μια "διευκρίνιση"...αυτό το τελευταίο έχει μια μικρή δόση αγχους αλλά απο την άλλη μέχρι τώρα γίναμε άλλο τόσο σκληρές και γεμίσαμε υπομονή, και αντοχή που αν μας λέγανε πως κάποτε θα αποκτούσαμε, θα γελούσαμε πολύ!

Να είστε καλά εκεί έξω! Πολλά φιλιά! Προσοχή στις ιωσούλες!

Γυναικολογικός έλεγχος

ευτυχώς όλα ok! Σήμερα όμως κουράστηκα! Έχω βαρεθεί!

Με βρήκε και η ίωση και είμαι στα όριά μου! Προχθές σκεφτόμουν αν από τόσο μικρή ηλικία μπαινοβγαίνω στις κλινικές πως θα νοιώθω σε 10 χρόνια από τώρα; ΒΑΡΕΘΗΚΑ αλλά δεν μπορώ να ξεφύγω και από το τριπάκι! Ευτυχώς είμαι καλύτερα, ο πυρετός έπεσε! Ελπίζω όταν περάσουν και οι εξετάσεις να ανέβει και η ψυχολογία. Που σίγουρα αυτό θα γίνει. Φέτος πια, μου φάνηκαν ατέλειωτες οι εξετάσεις! Αρα είναι θέμα ψυχολογίας, ότι και να λέμε ;-)

Όσο για σένα πριγκιπέσσα, αν διαβάζεις, μην το μεταφράζεις σε "γκρίνια" το ότι σε περίμενα και ήθελα να σε δω σήμερα...(είχα ετοιμάσει και πεσκέσια...). Σέβομαι τον χρόνο σου αν και δεν στο δείχνω συχνά, πειράζει που σε θέλω για παρέα;;; Φιλάκια!

Σαββατοκύριακο με πυρετό...!

Ω ναι, Παρασκευή βράδυ με έπιασε κάτι και άρχισα να τρέμω παρόλο που ήμουν κάτω από το πάπλωμα. Κρίμα γιατί μέχρι να χαρώ για τα αποτελέσματα των εξετάσεων με περίλαβε ο πυρετός! Την Παρασκευή είχα «δέκατα», το Σάββατο ένοιωσα κάπως καλύτερα και πήγα για καφέ…πέρασα το απόγευμα ξάπλα και το βράδυ βγήκα για ένα ποτό (χυμός ήταν) για 1,5 ώρα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με έσπρωξαν στο να κρεβατωθώ για τα καλά την Κυριακή…αλλά νομίζω πως ότι και να έκανα (μέσα ή έξω) την είχα ήδη αρπάξει. Γι αυτό και άργησα να σας γράψω…Πέρασα την Κυριακή με υψηλό πυρετό (38-39) που πήγαινε και ερχόταν…έκανα ότι γιατροσόφι μπορείται να φανταστείτε σε συνδιασμό με ντεπόν και παναντόλ. Χθες το βράδυ είχα πάλι πυρετό και το ίδιο και το πρωί σήμερα, δεν πήγα στη δουλειά, πήρα παναντόλ και έπεσε ο πυρετός και πήγα στον γιατρό. Ο γιατρός δεν είναι σίγουρος για το τι έχω και είπε θα το παρακολουθήσουμε. Δεν θα πάω στη δουλειά ως την Παρασκευή και γενικότερα θα προσέχω. Πάντως πυρετό δεν ξανα ανέβασα, ούτε φτερνίζομαι πια μα και ούτε τρέχει η μύτη μου οπότε πιστεύω πως είμαι καλύτερα! Αυτά, πάω να ξαπλώσω!

Check part II

Και μετά τις εξετάσεις αίματος και ούρων πάμε για τις εξετάσεις «οστικής πυκνότητας» και τον «υπέρηχο ύπατος».
Τρέχοντας, μετά τη δουλειά και νηστική από τις 8 το πρωί ως τις 5. Αλλά τελικά όλα τα μπορεί ο άνθρωπος…
Βρέθηκα στο κέντρο για τις εξετάσεις και ευτυχώς πρώτα έγινε ο υπέρηχος γιατί κάπου είχα σκάσει με τα πολλά νερά. Αλλά από τη ρεσεψιόν μου είπαν ότι τα νερά ήταν άχρηστα γιατί για το ήπαρ δε χρειάζεται να έχεις πιει νερό, εξετάζεσαι δίχως. εγώ βέβαια ως εκείνη την ώρα, νόμιζα, με βάση τα περσινά δεδομένα ότι θα έχω και υπέρηχο κάτω κοιλίας , αλλά το παραπεμπτικό μου ήταν μόνο για ύπαρ. Εμένα όμως το ένστικτό μου κάτι μου έλεγε και έτσι, αν και με παρότρυναν από την ρεσεψιόν (επί λέξη) να πάω στην τουαλέτα και να αδειάσω, εγώ αντιστάθηκα γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί κάλλιστα αυτός που θα εξετάσει το συκωτάκι μου να δει και τα γυναικολογικά μου αν έχει κέφια. Και, έπεσα μέσα. Όταν λοιπόν άρχισε να βάζει το τζελ χαμηλά στην κοιλιά(απο μόνος του,χωρίς να του πω κάτι), αναρωτήθηκα φωναχτά «μα που είναι το συκώτι;;» και αυτός είπε «έξυπνο κορίτσι είσαι, θα σου ελέγξω δωρεάν και την κάτω κοιλία». Τελικά είμαι τυχερή αρκετές φορές αλλά και έξυπνη που δεν «άδειασα» (χιχι).

ΟΛΑ ΚΑΘΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ!!!!!!!!!!!! ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ!

Τη στιγμή που έβλεπε το συκώτι μου σκέφτηκα, και αν δει κάτι, τι κάνουμε;;; νομίζω οι περισσότερες σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, άλλες πριν και άλλες κατά τη διάρκεια. Όσο για την οστική πυκνότητα, εξακολουθώ να εμφανίζω οστεοπενία αλλά κάπως πιο βελτιωμένη από την προηγούμενη φορά!

Πήρα τα αποτελέσματά μου ανακουφισμένη αλλά και χαρούμενη, με περίμενε η φίλη μου η «Β» για να μοιραστεί την καλή μου διάθεση και τα καλά νέα. Γιατί όσο και αν μέσα σου τα περιμένεις τα καλά νέα, θες πάντα να τα μοιράζεσαι και περιμένεις το ενδιαφέρον των γύρω σου. Περπατήσαμε σε πολυσύχναστους δρόμους μιλώντας για διάφορα και πήγαμε για φαγητό, πεινούσα φοβεράα!Ο καιρός ήταν πολύ καλός και καθίσαμε έξω. Έστω και υποσυνείδητα είχα μια ανακούφιση και αυτό πιστεύω φαινόταν στο πρόσωπό μου.Για τη «Β» είμαι το πιο δυνατό άτομο που έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή της, και μου λέει πως το να «πέφτω» δεν μου πάει. Εγώ γελάω όταν ακούω όλα αυτά γιατί δεν πιστεύω πως έχω κάνει κάτι που δεν έκαναν άλλες γυναίκες που πέρασαν τα ίδια. Γύρισα στο σπίτι κατά τις 10 το βράδυ. Πάει και αυτό είπα και έβαλα στη θήκη με τα μπιζού μου το κρεμαστό που μου χάρισε η «Β».

καλό Σ/Κ

γράφω βιαστικά!

είναι πια 00.20 και νυστάζω! Είπα όμως να σας γράψω δυο λογάκια...

Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά πήγα Θεσσαλονίκη για ένα καφέ και λίγη αποσυμπίεση. Νομίζω πως σταδιακά εμφανίζω συμπτώματα κατάθλιψης αλλά μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου αλλά και οι ορμόνες μου που στείνουνε τρελό χορό κάθε μέρα :-P Πολλά νεύρα, πολλές φωνές και και και, όλα στον υπερθετικό :-(

Αύριο θα κάνω εξετάσεις (γενική ούρων και οστική πυκνότητα μαζί με υπέρηχο ανω και κάτω). Θα πάω μόνη για πρώτη φορά στα 2 χρόνια, Ίσως έτσι να είναι καλύτερα...ίσως είναι πιο ψυχοφθόρο να βρίσκεται κάποιος έξω και να περιμένει...θα σας πω, αύριο βράδυ για την αίσθηση! Και ναι, έχω άγχος για τον υπέρηχο (εδώ λέμε αλήθειες!) Θα είμαι και νηστική απο τις 8 το πρωί ως τις 4.30 το απόγευμα σίγουρα, αλλά πιστεύω παρόλη την ταλαιπωρία θα τα καταφέρω!

φιλάκια! Πάω για ύπνο!

Τα πρώτα αποτελέσματα είναι καλά.

Μιλάω βέβαια για εξετάσεις αίματος (αλλά όχι για τους δείκτες ακόμη). Ο αιματοκρίτης μου είναι χαμηλός αλλά προφανώς φταίει το ότι αμελώ τα φρούτα κτλπ.
Οι επόμενες εξετάσεις θα είναι αυτές της «οστικής πυκνότητας» και ο «υπέρηχος ύπατος». Δεν νομίζω να έχει καλυτερέψει η «οστική πυκνότητα» γιατί δεν είμαι και πάλι πολύ τυπική με τα γαλακτοκομικά, πριν 6 μήνες είχα κάνει όμως Zometa μαζί με herceptin. Θα δείξει λοιπόν. Δεν έχω άγχος για τις αιματολογικές εξετάσεις και αυτό είναι το μόνο σίγουρο…το άγχος μου είναι περισσότερο για το «scanning οστών» και για τη «Θώρακος». Αλλά από τώρα δεν μπορώ να αγχωθώ, εξάλλου αυτές τις τελευταίες θα τις κάνω στην Αθήνα με το καλό.

Χθες είχα ένα δύσκολο απόγευμα γιατί έπρεπε να πάρω δυο δύσκολα τηλέφωνα. Ένα στη φίλη Katerina (αναγνώστρια και κολλητή της συγχωρεμένης της Sugar μας) και ένα ακόμη στην ξαδέρφη μου! Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, με την ξαδέρφη μου που αρρώστησε πρόσφατα δεν είχα καμία επαφή. Μένει σε άλλη πόλη και εγώ, θες από το σοκ, θες από τη στεναχώρια δεν είχα βρει ένα μήνα τώρα το κουράγιο να της τηλεφωνήσω. Ότι μάθαινα ήταν απο τους συγγενείς μας. Το έκανα όμως τελικά χθες και καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα περιμένουμε. Φυσικά τα νέα της ήταν τα τυπικά νέα που είχαμε όλες εκείνη την περίοδο αλλά την άκουσα καλά και μάχιμη και αυτό με ανακούφισε. Έχει και ένα παιδάκι τεσσάρων ετών και όσο να ναι πιστεύω στέκεται δυνατή και για τον μικρό. Καλή δύναμη ξαδέρφη! Όσο για την katerina τα νέα είναι πιο άσχημα από ότι μου είπε ο σύζυγός της αλλά το παλεύει.
Κάντε μια θετική σκέψη σας παρακαλώ και για τις δυο αυτές γυναίκες και φίλες που μάχονται για την υγεία μα και την ζωή τους. Η katerina μαζί με τη sugar ήταν από τις πρώτες παθούσες αναγνώστριες του Sweet December, πολύ δυνατά κορίτσια και τα δυο τους και αχώριστες φίλες. Είχαν οργώσει την Ελλάδα μα και το εξωτερικό, γεμάτες ζωή, χαμόγελο και αισιοδοξία, ζούσαν η μια για την άλλη. Πολύ σπάνιο αυτό σε ηλικίες των 30 , να ανθίσει και να κρατήσει μια φιλία τόσο δυνατή. Κρατάω τις στιγμές μου μαζί τους σαν φυλαχτό. Τι να πω;;;Να τολμίσω να πω πως η υπόσχεση που είχε δώσει η μια στην άλλη μάλλον θα κρατηθεί; Όταν πέθανε η Sugar, μετά από δυο μήνες συνάντησα στην Κρήτη την katerina, μου είπε ότι «ο εχθρός ξαναχτύπησε» και εγώ την κοίταξα με απορία και σαστισμένη. Ξέρετε τι μου είπε όταν με είδε έτσι; «Δεν πειράζει, με την Ζάνια είχαμε πει, μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο.» Τελικά δεν ξέρω πόσες και ποιες φορές προκαλούμε την τύχη μας αν και κανείς μας δεν θέλει το κακό του...Εγώ όταν αρρώστησε η ξαδέρφη μου το 2003 από Καρκίνο, μόλις στα 27 της, είχα πει σε μια φίλη πολύ προβληματισμένη «ρε λες και εγώ να πάθω τα ίδια σε εκείνη την ηλικία;». Σύμπτωση; Κοινές πορείες και παράλληλοι βίοι; Κάπου πάντως κρύβεται και η έρμη η αλήθεια.

Απορία...με αλλά και χωρίς τη μαστεκτομή...

Σκέφτομαι πως τώρα που δεν έχω την μαστεκτομή (και μου λείπει μερικές φορές, αλήθεια!) μήπως πρέπει να αλλάξω τη διεύθυνση αυτού του blog???


και ένα τραγουδάκι (έχω βρει την χαρά μου τώρα που ανακάλυψα πως να αναρτώ τραγούδια)

αφιερωμένο!



έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι...
αυτές τις ώρες να το θυμάσαι, πλάι μου να σαι όταν θα ρθουν...
να μ'άγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι...αν δεις να χάνομαι να μ'ανεβάζεις...

να με χρειάζεσαι, όπως και γω...

Ξεκινήσαμε!

Λίγες μέρες μείνανε μέχρι το ραντεβού με τον χειρούργο μου! Κάθε έξι μήνες είναι ο μεγάλος έλεγχος. Υπάρχει και ο μικρός…αρκετές από εσάς τον ξέρετε! Σήμερα λοιπόν, μετά από ένα πολύ έντονο όνειρο (που αν με ρωτήσετε ούτε που θυμάμαι τι ήταν…) σηκώθηκα νωρίς, νωρίς και πριν πάω στη δουλειά πέρασα να δώσω αίμα για τις ανάλογες εξετάσεις. Στη λίστα με τις εξετάσεις «παραγγελία» από τον γιατρό μου, μόλις διέγραψα την παραπάνω. Μη με ρωτάτε για αποτελέσματα γιατί πραγματικά δεν τα πήρα μέχρι τώρα (μα καλά τόσο αναίσθητη;). Οι δείκτες φυσικά αργούν να βγουν…σε δεκα μέρες νομίζω. Αύριο θα πάρω τις υπόλοιπες αναλύσεις. Το πρωί λοιπόν ξεκίνησα με το ΙΚΑ, για μια ακόμη φορά οι καχεκτικές μου φλεβίτσες να μην δίνουν αίμα. Με τρύπησαν δύο φορές και με το ζόρι αλλά και με πόνο (στακ-στουκ) βγήκε κάποια ποσότητα αίματος. Τι να πει κανείς; Απρίλιο του 2008 τελείωσα με τις χμθ και ακόμη να «ζωηρέψουν» οι φλέβες! Παίρνει καιρό τελικά!

Μετά τις εξετάσεις, ήρθα σπίτι, έφαγα, και πήγα στη δουλειά όπου τα πράγματα κύλησαν ομαλά. Έπειτα πήγα στην αγορά και ήπια καφέ με την ξαδέρφη μου! Α, δεν σας είπα αλλά καιρό τώρα κάνω παρέα με τις ξαδέρφες μου που δεν μας χωρίζουν και πολλά χρόνια! Ήρθα σπίτι, έφαγα, το απόγευμα πετάχτηκα για έναν καφέ στο σπίτι της «Σ» και τώρα που τα διηγούμαι όλα αυτά σε σας σκέφτομαι πόση ποικιλία μπορεί να έχει η ζωή ενός ανθρώπου. Από πού ξεκινάει και που φτάνει.

Σαν να είμαι δυο άνθρωποι μαζί νιώθω κάποιες φορές. Γιατί πιστέψτε με, για μένα, άλλος άνθρωπος είναι αυτός που μπαινοβγαίνει στις κλινικές και περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα των εξετάσεών του, και άλλος αυτός που πάει στη δουλειά, ζει, κινείται, τρέφεται, βγαίνει έξω και έχει κοινωνική ζωή. Τώρα τελευταία το ανακάλυψα…

Αν έχω άγχος;;;; Προς το παρόν ΟΧΙ, πιστεύω σε μένα και στο ότι οι εξετάσεις μου θα είναι καλές...Σίγουρα βέβαια είναι και η σιγουριά των γιατρών μου,,,

Πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα!

Καλό μήνα!

Όπως είπα και χθες, είναι η πρώτη φορά που δεν αντιδρώ θετικά στις ημερολογιακές αλλαγές...Δεν έχω καμια διάθεση για τα Χριστούγεννα αλλά ούτε και για τα Δεκεμβριάτικα γενέθλιά μου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει μόνο με την αρρώστια, αλλά σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο το ότι αυτές οι μέρες, μετά το πρώτο 10ήμερο του Νοέμβρη είναι κάπως "επετειακές"...και μιλάμε για δύσκολη επέτειο...Προσπαθώ να αποφύγω και να αποφεύγω τους απολογισμούς αλλά κάπου, κάπως είμαι σε μια θέση περίεργη φέτος. Η ευθεία γραμμή της ζωής μου έκανε παράκαμψη όταν αρρώστησα. Αρρώστησα, χειρουργήθηκα και θεραπεύτηκα. Ξεκίνησα και την πλαστική και προχωρώ. Ξαναέβαλα τη ζωή μου σε μια ευθεία γραμμή αλλά πάλι κάνει παράκαμψη γιατί δε είναι μόνο η αρρώστια που σε βγάζει εκτός πορείας. Κάπου έχω χάσει τον ενθουσιασμό της καθημερινότητας, κάπου έχασα ακόμη και τη χαρά του να σχολάω απο τη δουλειά. Τα περισσότερα πράγματα τα κάνω μηχανικά και βαριεστημένα. Απο την άλλη σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει και δίχως τον Καρκίνο, αλλά αυτός ο τελευταίος είναι που σίγουρα επιβαρύνει την κατάσταση κατά πάρα πολύ. Θελω τον χρόνο μου με την επανένταξη. Ψάχνω μια καλή καθημερινότητα...

Ναι, με έχει πιάσει τρομερός πεσιμισμός, απλώς σπρώχνω τις μέρες μου, που και αυτές απο την άλλη δεν θέλω να περάσουν. Ίσως με επιρέασε και το πρόσφατο περιστατικό με την αρρώστια της ξαδέρφης μου που ενώ το απωθώ, σίγουρα έχει καταλάβει το υποσυνείδητο..Eχω χιλιάδες γιατί. Γιατί προς αρρώστιες, γιατί προς αρρώστους αλλά και γιατί προς υγιείς. Η πολύ σκέψη όμως δεν κάνει απαραίτητα καλό και ξέρω πως αν ήμουν ένα άτομο άλλης ιδιοσυγκρασίας θα έλεγα "δε γ*@#*ται, αρκει που είμαι εγώ καλά!". Όμως το καλά οργανικά πιστοποιείται με τις εξετάσεις, με το καλά ψυχολογικά τι γίνεται; Θέλει χρόνο...και δύναμη!