Last day of the month!

Φτάσαμε και στην τελευταία μέρα αυτού του μήνα. Φέτος δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, πάντως δεν θέλω καθόλου να έρθουν τα Χριστούγεννα και δεν μου αρέσει που περνούν οι μέρες! Λέτε να έχω προαίσθημα για κάτι; Κάτι μέσα μου θέλει να σταματήσει τον χρόνο, κάτι μέσα μου μένει κενό και ανικανοποίητο αλλά δεν ξέρω τι είναι. Γιατί φοβάμαι τον χρόνο;

Μήπως γιατί φοβάμαι για όλα τα άσχημα που μπορεί να συμβούν;

Last day of the week!

Τελευταία μέρα της εβδομάδας! Πήγα στη δουλειά, το απόγευμα πήγα στην αγορά και ήπια ένα καφέ με τη «Σ». Κάνει κρύο πια σε τούτο τον τόπο, ήρθε ο χειμώνας.

Δεν είχε πολύ κόσμο έξω λόγω του καιρού υποθέτω.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ λοιπόν!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009!

Κάθε Οκτώβρης είναι μήνας μιας ασθένειας, της δικής μας!

Κάθε 68 δευτερόλεπτα πεθαίνει κάπου στον κόσμο μια γυναίκα με καρκίνο μαστού. Παγκόσμια ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού σήμερα, που προσβάλλει μία στις δέκα γυναίκες. Η εν λόγω ασθένεια παρά τη συχνότητά της εάν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. Για αυτό και η ενημέρωση είναι αναγκαία. Συγκεκριμένα αν ο καρκίνος διαγνωσθεί πριν επεκταθεί σε άλλα όργανα, το 5ετές ποσοστό επιβίωσης των γυναικών που έχουν νοσήσει ξεπερνά το 95 %.

Η έγκαιρη διάγνωση επιτυγχάνεται με την αυτοεξέταση την μαστογραφία και την κλινική εξέταση από ειδικό γιατρό. (http://www.madata.gr/index.php/diafora/health/45360.html)

Αν ψάξετε στο ιντερνετ θα βρείτε σήμερα πολλά entries για τον Καρκίνο του Μαστού και την παγκοσμια μέρα του! Αν ανοίξατε τηλεόραση θα είδατε σίγουρα το ροζ κορδελάκι που είναι έμβλημα και του Sweet December!

Ας σκεφοτύμε σήμερα όλες τις γυναίκες που πάλεψαν, που ταλαιπωρήθηκαν, που είδαν την εικόνα τους στον καθρέφτη να αλλάζει, που έσπασαν τα νεύρα τους απο τα φάρμακα και τις δυσκολίες. Όλες όσες βρήκαν κουράγιο και χαμογέλασαν, αλλά και αυτές που το έβαλαν κάτω (όλα είναι ανθρώπινα). Ας σκεφτούμε όλες αυτές τις γυναίκες , αζί και όσες "έφυγαν" απο αυτή τη νόσο! Να σκεφτούμε και εμάς, που νοσήσαμε, και να αγαπήσουμε ξανά τον εαυτό μας. Να αφυπνήσουμε όμως παράλληλα και τις υπόλοιπες γυναίκες...Να είναι τυπικές με τις εξετάσεις τους, γιατί μπορούν έτσι να γλιτώσουν μεγάλη ταλαιπωρία.

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΡΟΖ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ! ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΨΙΤ...ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΕΜΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ!

Φουσκώνουμε και πάμε με μια γλυκιά συντροφιά!

Χθες φουσκώσαμε απο την δεξιά πλευρά της μαστεκτομής 100ml και τώρα δεξί και αριστερό είναι ίδια. Ευτυχώς ο πλαστικός μου με βολεύει πολύ με τις ώρες και τις μέρες!Και Σάββατα με βλέπει και την ώρα που μπορώ. Πριν το ραντεβού με τον πλαστικό, είχα ένα άλλο ραντεβού, έξω απο τα τείχη των νοσοκομείων και των κλινικών. Συνάντησα την "γιατρό μου" (που πρόσφατα γράφει και εδώ και σας έχω πει ότι είναι η ψυχολόγος μου). Περάσαμε πολύ όμορφα, περπατήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, μέσα στη βροχή με τις ομπρελίτσες μας. Καθίσαμε με θέα την Μητρόπολη, ήπιαμε καφέ και φάγαμε. Μερικές φορές αποκτάμε φίλους εκεί που δεν το περιμένουμε!

Φιλάκια καλή μου φίλη! Εύχομαι πολλά τέτοια ραντεβου στο μέλλον!

Στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, έβγαλα τον μελαγχολικό σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι...χίλιες αναμνήσεις!

Οδοιπορικό στην πρωτεύουσα!

Αυτή τη φορά έβαλα μέσα στο ταξίδι μου και τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες που σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη καταλάβει είναι πολλές μα πάρα πολλές! Όποτε εκφράζομαι μέσω φωτογραφιών κτλπ πραγματικά νιώθω ότι ξαναβρίσκω τον παλιό μου εαυτό. Τι σημασία έχει όμως;;;Αφού δεν είμαι και ούτε θα είμαι ποτέ η ίδια. Αυτή τη φορά μπορώ να πω πως με τις φωτογραφίες μου έκανα ένα φλας μπακ της πορείας μου απο το 2007 ως σήμερα. Για την ακρίβεια απαθανάτησα "εκείνες τις μέρες"

Περιμένοντας το πρώτο ραντεβού με τον γιατρό μου, εκείνο τον κρύο Νοέμβρη του 2007, είχα κατέβει την Ερμού. Είχα αφήσει τους γονείς μου κάπου τριγύρω, και με την πρόφαση ότι πάω στα Hondos Center, κατάφερα να βρεθώ για λίγο μόνη. Ήμουν σίγουρη ότι απο το μυαλό των γονιών μου είχε περάσει πως είχα πάρει τους δρόμους και ήθελα να εξαφανιστώ, ότι δεν άντεχα την απειλή του καρκίνου και έπεσα μέσα. Είδα την μεγάλη τους ανακούφιση όταν γύρισα και τους βρήκα!

Μετά το ραντεβού μου με τον γιατρό και έχοντας μία μόνο φράση του στο μυαλό μου "99% ύποπτο" και πολλές διάσπαρτες, τεράστιες λέξεις, λέξεις όπως "όγκος, μαστεκτομή, Δευτέρα, χειρουργείο, έλεγχος" κάθισα με τους γονείς μου εδώ, για μια μπύρα. Το θυμάμαι σαν χθες που κάτω απο αυτό το υπόστεγο είχα πάρει τη "Σ" τηλέφωνο να της πω τα άσχημα νέα. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ με την ψυχραιμία με την οποία της ανακοίνωνα τι είπε ο γιατρός. Εγώ δεν ήθελα να χειρουργηθώ στην Αθήνα, γιατί σκεφτόμουν ότι οι φίλες μου δεν θα έρθουν να με δουν. Και ναι, μέσα στους πολλούς γιατρούς, σε γονείς και "μεγάλους" εγώ ήθελα εκείνες τις νεανικές φατσούλες δίπλα μου, να μου πουν κανένα αστείο και να γελάσουμε, λες και αυτό το βλέπαμε σε μια αποτυχημένη σαπουνόπερα και δεν αφορούσε "εμάς". Και ναι, η "Σ" μου είπε πως θα ρθει στην εγχείρηση και όσο και αν της έλεγα "μην έρθεις", ήθελα πολύ να ρθει και ήρθε!

Και ναι, η "Σ" κράτησε την υπόσχεσή της και ήρθε την Κυριακή 2 Δεκέμβρη και πήγαμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Εδώ, στο Σταθμό του Θησείου, αφού είχαμε πιεί πρώτα ένα ποτό, πάνω σε αυτό το γεφυράκι, κάναμε ένα τσιγάρο (μάλλον παράνομα αλλά δεν το είχαμε πάρει τότε χαμπάρι...) και μάλιστα είπαμε πως αυτό ήταν το "τελευταίο τσιγάρο" (ψέμα...!)

Πήραμε τον ΗΣΑΠ για να πάμε στο σπίτι της θείας μου που θα μας φιλοξενούσε όλους εκείνο το βράδυ. Κάτι μέσα μας σαν να μην ήθελε να πάει εκείνο το βράδυ στο σπίτι! Λες και το χειρουργικό τραπέζι είχε κατέβει στον Πειραιά.Όλα τα κάναμε αργά, σαν να θέλαμε εκείνο το ποτό να κρατήσει για πάντα, εκείνο το τσιγάρο να μείνει για πάντα απενοχοποιημένο και εμείς μάλλον να μείνουμε για πάντα όπως μας έφησε εκείνο το καλοκαίρι του 2007, μικρές, ανέμελες, ηλιοκαμένες και χαρούμενες. Ανέπαφες απο κάθε είδους αρρώστια!





















Κατεβήκαμε στο Φάληρο και φάγαμε στα Goodys γιατί η "Σ" μου έλεγε "πρέπει να φας καλά απόψε γιατί αύριο θα είσαι νηστική μέχρι το χειρουργείο" και ώρες μετά! Φυσικά όσο και αν δεν θέλαμε να τελειώσει εκείνη η βόλτα, τελείωσε, όπως και εκείνη η μέρα. Έκλεισαν όλα με έναν ανήσυχο ύπνο παρέα με τη "Σ". Εγώ σοκαρισμένη, ούτε καν σκεφτόμουν τι με περίμενε την επόμενη μέρα...
Το επόμενο βράδυ θα με έβρισκε στην κλινική, χωρίς τον δεξί μου μαστό, με δυσκολία στην κίνηση του δεξιού μου χεριού, να ζεσταίνομαι αφόρητα απο το νάιλον στο κρεβάτι, να έχει πιαστεί η μέση μου απο την ακινησία, οι νοσοκόμες να μου μετρούν τον πυρετό, η μάνα μου να ξενυχτάει στο πλευρό μου και εγώ να μην ξέρω αν αυτό που ζω είναι πραγματικό ή ένας εφιάλτης που πέρασε!

********************

Τώρα που μόλις διάβασα τα όσα έγραψα σκέφτομαι "έγιναν όντως όλα αυτά ή τα φαντάστικας". Κι όμως έγιναν όλα αυτά απο τον Νοέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα!Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα!

*******************


ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΔΩ, ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ, ΤΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ "ΤΟΤΕ" ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ Η' ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΒΑΔΙΖΕΙ!

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΕΠΙΣΗΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ. ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ...ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗ "Σ" ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΣ ΤΟ ΕΞΗΓΩ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΔΙΝΩ ΕΜΦΑΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ.


ΔΥΟ ΝΟΕΜΒΡΙΔΕΣ ΜΕΤΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΔΩ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΥΓΕΙΑ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ ΤΑ "ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ" ΠΟΥ ΛΕΜΕ!

καλό βράδυ!

Τελευταία μέρα της εβδομάδας!

και μου ανακοινώθηκε μια "αλλαγή θέσης" στη δουλειά, αλλά δεν με απασχόλησε και ιδιαίτερα τολμώ να πω...!

Μετά τη δουλειά πήγα για ένα καφέ με τη "Σ" που πάντα τον τελευταίο καιρό καταλήγει σε κρασί...! Ήρθαμε απο το σπίτι μου και πήρα το αυτοκίνητο για να την πάω στο δικό της σπίτι. Το βράδυ βγήκα για ρετσίνες...Μήπως να κόψω το ποτό;;; Καλά, μην φανταστείτε ότι πίνω συστηματικά αλλά να...τυχαίνει αρκετές φορές. Το βράδυ απόψε έβρεχε καθώς πήγαινα στο ραντεβού χωρίς ομπρέλα. Κάθε φορά που βρέχει και είμαι έξω απροστάτευτη χαμογελώ. Όταν έκανα τις χμθ μου, ήταν πολλές οι φορές που έφτιαχνα στο μυαλό μου μια εικόνα : εγώ, στην βροχή χωρίς ομπρέλα, να βρέχει πολύ και να γίνομαι μούσκεμα ως το κόκαλο (που λένε) να είμαι καλα, και να μη με νοιάζει που βρέχομαι και ίσως συναχωθώ...Όπως καταλαβαίνετε ήταν τέτοιο το άγχος της μάνας μου κατά την διάρκεια των χμθ να μην την "αρπάξω" που με φόρτιζε τρομερά. Γι αυτό κάθε φορά χαμογελώ και λέω "τι ωραία, αυτό δεν ήθελα; Να βρέχει και να μην έχω ομπρέλα! Και τι μεγαλόψυχος ο ουρανός; Απόψε μου το προσφέρει!"

Έτσι απλά, αποφάσισα απόψε να πάω αύριο στην Αθήνα!

εδώ Θεσσαλονίκη!

Ναι, σήμερα βρέθηκα στην συμπρωτεύουσα (επιτέλους! απο την προηγούμενη βδομάδα το πάλευα και όλο κάτι μας εμπόδιζε) και πέρασα πολύ όμορφα! Αφού ξεμπερδεψα με τον αρχικό λόγο που με οδήγησε εκεί πήρα τους δρόμους! Sundy σορυ που δεν βρεθήκαμε την επόμενη φορά, στο υπόσχομαι!

Πήγα στην αγορά, περιπλανήθηκα με το Mp3 μου, περπάτησα πολύ ώρα, βρέθηκα με την ξαδέρφη μου για καφέ στην παραλία που πάντα χαζεύω σαν μικρό παιδάκι και έφαγα με τη φίλη μου "Β"! Γέμισα μπαταρίες πραγματικά! Τόσο που σε μια στιγμή έμπνευσγς κράτησα τον ήλιο! Και σας χαρίζω την συγκεκριμένη φωτό! Όσο και αν μετακινούμαι προς Αθήνα, όσο και αν βαρέθηκα τους "δρόμους" σήμερα κατάλαβα ότι διψώ για εκδρομές και μετακινήσεις!Και εις άλλα, πιο τρανά και πιο μεγάλα!

Τελικά

η ζωή όσο και αν έχει τρία γράμματα, είναι δεν είναι μια βόλτα, τελικά... τις περισσότερες φορές είναι ένας κύκλος. Δεν είναι λίγα τα πράγματα που επαναλαμβάνονται συχνά...και εμείς, καλούμαστε να τα παρακολουθούμε απο απόσταση, ή χωρίς!

Καλό βράδυ!

Ένα τραγούδι με το οποίο κόλλησα τελευταία!

Το άκουσα σε μια ταινία που έκανε πρεμιέρα πρόσφατα...




Οι στίχοι...(όπως τους βρήκα στο Internet)

Oh the werewolf, oh the werewolf
Comes stepping along
He don't even break the branches where he's gone
Once I saw him in the moonlight, when the bats were flying
I saw the werewolf, and the werewolf was crying

But nobody knows, but nobody knows,
How I loved the man, as I teared off his clothes
nobody knows, but nobody knows my pain
When I see that it's risen, that fool moon again

For the werewolf, for the werewolf has sympathy
For the werewolf, somebody like you and me.
And only he goes to me, man this little flute I play
All through the night, until the light of day, and we are doomed to play

For the werewolf, for the werewolf, has sympathy
For the werewolf, somebody like you and me

Έχει απίστευτο συμβολισμό στα λόγια του, και μιά εξαίρετη μελωδία! ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

Καλή βδομάδα!

Εδώ είμαι και πάλι! Καλή βδομάδα! Κάποια στιγμή, σύντομα, θα πρέπει να πάω Αθήνα για το επόμενο ραντεβού στο οποίο θα φουσκώσουμε.

Άσχετο αλλά το σώμα μου (και το γράφω για όσες έχετε για τον εαυτό σας αφβιβολίες) έχει επανέλθει στα φυσιολογικά του! Είναι απίστευτο το ότι βλέπω τα περσινά τζιν να μου πέφτουνε!Και ξέρετε...δεν είναι ακριβώς το ότι έχασα κιλά, είναι ότι ο οργανισμός έχασε το πρίξημο απο τα φάρμακα!Η κοιλιά μου είχε φουσκώσει απο τις χμθ. Πάνε όμως αυτά :-) Έπρεπε βέβαια να περάσουν κοντά 2 χρόνια, αλλά να είστε σίγουρες ότι και με εσάς το ίδιο θα συμβεί!

Κυριακή χαλαρή!

Μετά τα χθεσινά, η σημερινή μέρα κύλησε χαλαρά...οι γονείς μου λείπουν για αυτό το Σ/Κ και έτσι απολαμβάνω την μοναξιά στο σπίτι. Μου έκανε πολύ καλό που έφυγαν..αποσυμφόρηση!

Πήγα απο τη "Σ" το απογευματάκι για καφέ.
Τις προάλλες η "Σ" μου είπε "ξέρεις τι με πειράζει; Με πειράζει που αμφισβητείς την αγάπη μου." Όχι δεν την αμφισβητώ, και της το είπα...

Η προβληματισμένη!

Τελικά Θεσσαλονίκη δεν πήγα σήμερα.
Όπως λέω τώρα τελευταία...μας "πρόλαβαν τα γεγονότα"!

Μην αγχώνεστε, δεν έπαθα κάτι εγώ αλλά αυτό που έπαθε ένα πολύ δικό μου άτομο, μου στοίχησε...! Δεν έχει να κάνει με αρρώστιες αυτή τη φορά, αλλά με τον τρόπο που συμπεριφέρονται κάποιοι ανεγκέφαλοι (προφανώς) σε ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Τι να πεις; Τελικά λέμε και ξανα λέμε εδώ στο μπλογκ για την υγεία μας αλλά έχετε σκεφτεί πόσοι γύρω μας έχουν την υγεία τους αλλά είναι αχάριστοι και δεν βλέπουν το δώρο της ζωής και την καλή τους τύχη; Κάποιοι άνθρωποι, ότι και αν τους δώσεις, όσα και αν τους κάνεις, πάντα θα μένουν ανικανοποίητοι και όσο θα σκύβεις άλλες τόσες θα σου ρήχνουν!

Έχετε σκεφτεί ποτέ, πως τα ατυχήματα είναι θέμα δευτερολέπτου; Πως ένας άνθρωπος μπορεί να τα καταστρέψει όλα (αγάπη, σεβασμό, σχέση κ.α) αλλά να σε στείλει και στον άλλο κόσμο σε ένα τέταρτο; Αυτό είδα να γίνεται μπροστά μου σήμερα και λυπήθηκα. Μιλάμε για έναν πολύ άγριο καυγά, που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Κινδύνεψα και εγώ λυπάμαι όμως όχι για μένα(που τα σκάγια με πέρασαν ξυστά) αλλά για το άτομο που εμπλέκεται άμεσα.

Ναι, είμαι στεναχωρημένη, όσο στεναχωρημένη είναι και η φίλη μου! Τέτοιες στιγμές ξανα καταλαβαίνεις πόσο αγαπάς έναν άνθρωπο. Πόσο θέλεις να τον βλέπεις χαμογελαστό γιατί σκέφτεσαι πως σε μια σύντομη ζωή, όλοι αξίζουμε πολλές στιγμές ευτυχίας. Είμαι και αδέξια όμως, και δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω...φοβάμαι πως κάνω λάθος που ανοίγω το στόμα μου και γίνομαι σκληρή. Θα νομίζει πως της κάνω κριτική αλλά δεν είναι έτσι! Τι να κανω ; Όπως θα μιλούσα στην αδερφή μου, έτσι μιλώ σε ανθρώπους τους οποίους νοιάζομαι. Δεν ξέρω όμως αν λέω "σωστά" πράγματα, δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω, που θα την έκανε να νιώσει καλύτερα...Γιατί να γίνει αυτό σήμερα μπροστά στα μάτια μου; Μήπως για κάποιο λόγο έγινα μάρτυρας σε αυτό το παραλίγο "σκότωμα" με την κυριολεκτική σημασία; Μήπως έχω κάποια ευθύνη ως φίλη ή μάλλον δεν μου πέφτει λόγος...;;;

Φιλενάδα πραγματικά, όσα είπα, τα είπα γιατί σε αγαπώ πολύ και δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ όπως σε είδα σήμερα! Θα είμαι δίπλα σου σε ότι θες! Θέλω να είσαι πάντα καλά και να προσέχεις!

σ.σ όπως βλέπετε με απασχολούν πολλά περισσότερα καθημερινά και εκτός αρρώστιας...

"Η Προβληματισμένη SD"

Παρασκευή όπως άλοτε

Σήμερα πέρασα όμορφα αν και τελικά μια μέρα μπορεί να έχει απο όλα...χαλάρωση, ένταση, τρέξιμο, βόλτα, έξω και άλλα πολλά!όπως και η ίδια η ζωή τελικά. Πολλές φορές όμως...αισθάνθηκα όπως "πριν" και καθόλα "νορμάλ"

Αύριο θα πάω μια βολτίτσα Θεσσαλονίκη...

Πρωινά νέα!

Καλημέρα σε όλες και όλους!

είναι η πρώτη φορά που γράφω τόσο νωρίς!Μόλις 8.30 το πρωί και γι αυτό "φταίει" η δουλειά!Ευτυχώς μου επιτρέπει όμως πρόσβαση εδώ ;-)

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, πρώτα για μένα αλλά και για την ξαδέρφη μου!

Η τελευταία, χειρουργήθηκε και της πήρανε το 5,5 μηνών μωράκι της. Είναι καλά αλλά πολύ κουρασμένη, έχει πάει σπίτι της και περιμένει απο χθες να βγούν τα αποτελέσματα του σκαναρίσματος των οστών. Προς το παρόν η ακτινογραφία θώρακος βγήκε καθαρή!Εχουμε λοιπον ελπίδες μήπως και δεν έχει αλλού εστίες. Η ψυχολογία της βέβαια είναι χάλια...και μέσα σε όλα αυτά περιμένει να αρχίσει χμθ.

Όσο για μένα...μην περιμένετε και θαύματα!Δυσκολεύομαι πολύ τις τελευταίες 15 μέρες. Μου πέσανε πολλά!Η ψυχολογία μου έχει πιάσει πάτο κατά πολύ, είμαι μια Up, μια down!To παλεύω όμως όσο μπορώ...αλλά έρχονται πολλές στιγμές μοναξιάς και αδιαφορίας που πρέπει να αντιμετωπίζω και να αντιμετωπίσω στο μέλλον...όλα τριγύρω αλλάξανε και πάλι, και τελικά τι φταίω εγώ;;;Τι φταίω και πρέπει να ακολουθώ τόσες αλλαγές; Ο καθένας νομίζει ότι έχει δίκιο, γιατί να έχω εγώ πάντα το άδικο;;;Με ρώτησε κανείς τι περνάω αυτό το διάστημα; Όλοι με βλέπουν εμφανισιακά καλά και έξω οπότε δεν ασχολούνται, δεν είναι έτσι όμως...απο κάποιους ανθρώπους, πάντα θα περιμένεις κάτι παραπάνω!

καλή σας μέρα!

Μια ματιά στο παρόν και το μέλλον, με αναφορά στο παρελθόν

Σήμερα έφυγα απο τη δουλειά ακούγοντας μουσική στο mp3 μου. Εκεί που περπατούσα και χάζευα τα σύννεφα, άκουσα αυτό το τραγούδι

PURESSENCE - Don't Know Any Better

Χαμογέλασα! Αυτό το τραγούδι το άκουγα τον Μάιο του 2008 καθώς πήγαινα για την ακτινοθεραπεία και περπατούσα απο τον ΗΣΑΠ ως την κλινική. Μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική και οι στίχοι "Here's my excuse, here's my excuse and I don't know any better, who do you lose, who do you lose when you don't know any better". Άκουγα αυτό το τραγούδι και έβλεπα στον ίσκιο μου καθώς περπατούσα γρήγορα τα αραιωμένα μου μαλλιά, τα καινούρια είχαν μόλις κάνει την εμφάνισή τους..."σαν πούπουλα" λέγανε τότε οι φίλες μου και μου τα π[ειράζανε όλο στοργή! Φτερά και πούπουλα λοιπόν στον αέρα, φαντάζεστε το θέαμα; Φτερά και πούπουλα όλων των χρωμάτων, και εγώ περπατούσα γρήγορα για να μη χάσω το ραντεβού στην κλινική. Άκουγα το τραγούδι και σκεφρόμουν κοιτάζοντας τον ουρανό ότι δεν μπορώ να κάνω καμια πρόβλεψη για το μέλλον.
Σήμερα χαμογέλασα στο παρελθόν.
Άκουσα αυτό το τραγούδι έχοντας μόνο φτερά! τα πούπουλα εγιναν φτερά, καθώς τα μαλλιά μου δυνατά και πυκνά, "πέρασαν" τους ώμους μου πια. Άκουγα τη μουσική τώρα χωρίς το πρήξιμο των χμθ. Σκέφτηκα ότι αν ξέραμε το μέλλον θα είμασταν πιο ήσυχοι στο παρελθόν πολλές φορές. Τώρα γύρισα στη ζωή, έχω δουλειά, οι συνάδελφοι είναι ενθουσιασμένοι μαζί μου, έχασα τα περιττά κιλά...θα πρέπει να ανεβάσω τον δείκτη αισιοδοξίας μου!

Γειά σας και πάλι!

Ναι, το ξέρω χάθηκα και λυπάμαι γι αυτό!

Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε αγωνία για το πως περνώ τις μέρες μου (με κάποιους ανταλλάξαμε και Mail).

Οργανικά είμαι καλά! Κατέβηκα στην Αθήνα το Σάββατο καθώς είχα ραντεβού με τον πλαστικό. Είδα και δυο φίλες μου, φάγαμε παραθαλάσσια και μετά έβγαλα τα ράμματα.
Όλα πάνε καλά με την αποκατάσταση, μόνο που όσο ξεμουδιάζει η περιοχή αισθάνομαι κάποιο τράβηγμα (όταν κινώ το χέρι, πχ. όταν οδηγώ κτλπ).
Γενικά όμως δεν είναι η πλαστική που με απασχολεί αυτή την περίοδο, είναι το «μέσα» μου που δεν είναι και τόσο καλά! Δε θέλω να είμαι αχάριστη γιατί φυσικά έχω την υγεία μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό...ψυχολογικά όμως είμαι πολύ αναστατωμένη...Σίγουρα είναι και η ξαδέρφη μου στη μέση, χωρίς όμως αμφιβολία είναι και οι μέσα μου ισορροπίες με όλα και όλους...Η δουλειά, ο καιρός, τα πήγαινε-έλα στην Αθήνα, η μοναξιά μου. Σήμερα βγήκα να περπατήσω, και κάπου σκέφτηκα ότι αν όντως οι άνθρωποι υποφέρουμε στην ιδέα του θανάτου και της μοναξιάς, εγώ (χτυπάω ξύλο εκατό φορές) τον θάνατο τον νίκησα. Τι έγινε όμως με την μοναξιά; Νόμιζα ότι χρόνια τώρα την είχα νικήσει και αυτή. Έπεσα έξω; Ποιος ξέρει, μπορεί να μην υπολόγισα σωστά. Η ζωή φέρνει τόσες μα τόσες αλλαγές, που να τις προλάβεις όλες; Αδύνατον! Και η κατάστασή μου, παραμένει αδιέξοδη! Βαρέθηκα...!

Θα το χρεώσω σε μεταβατική περίοδο αυτό που βιώνω γιατί αλλιώς δε βλέπω ΦΩΣ.
Αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι μεταβατική η περίοδος...είναι ένα μεγάλο κενό που βρήκε και φώλιασε κάπου μέσα μου
…
Ελπίζω όταν σας ξαναγράψω να είμαι καλύτερα. Γράψτε μου τα δικά σας νέα, έχετε και εσείς τις ίδιες ψυχολογικές μεταπτώσεις;

Τα χιλιόμετρα είναι πολλά!

(Τίτλος κόντρα στο λαικό άσμα «Τα χιλιόμετρα είναι λίγα». )

Σε λιγότερο από δυο 24τράωρα καλύπτω 1000km και συμπληρώνω 11 ώρες στο δρόμο…ποιος θα μου το λεγε, λες και τα χρωστούσα αυτά τα km επειδή είχα περάσει το 1998 στο Παν/ιο Αθήνών αλλά πήρα μεταγραφή…


Πίσω στη βάση μου απόψε. Όλα και τίποτα είναι μέσα στο κεφάλι μου.

Ο πλαστικός μου έκοψε κάποια ράμματα και μου ξαναέβαλε «τσιρότο». Ζήτησε να με δει άμεσα, για τα υπόλοιπα ράμματα και για "φούσκωμα". οπότε πάλι για την πρωτεύουσα είμαι. Είμαι όμως καλά, απλά εχω να συντονίσω τη δουλειά (αύριο είναι η πρώτη μου μέρα) και καποιες εκκρεμότητες.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά στα άσχημα νέα που έμαθα χθες βράδυ και δυστυχώς ευθύνονται και για την κακή μου διάθεση και για την μεγάλη μου αναστάτωση.

Χθες βράδυ πληροφορήθηκα κάτι που οι δικοί μου, μου το κρατούσανε κρυφό, μέχρι να τελειώσω με το μινι-χειρουργείο. Η πρώτη μου ξαδέρφη, ετών 30 και έγκυος 5,5 μηνών, στο δε'υτερο παιδί, υπεβλήθει πρόσφατα σε ριζική μαστεκτομή και αφαίρεση όγκου 6 εκατοστών!!!!Πολλοί λεμφαδένες της διηθημένοι, το μωρό και η ίδια της σε κίνδυνο. Η κύηση πρέπει να διακοπεί για να σκαναριστεί.

Έπεσα από τα σύννεφα! Σοκαρίστηκα. Νοιώθω σαν να έπεσαν πάνω στους ώμους μου 100 κιλά που με το ζόρι τα περιφέρω με κάθε βήμα μου. Αναρωτιέμαι πόσες και ποιες είναι οι στιγμές ευτυχίας σε μια κατά τα άλλα σύντομη ζωή; Πως πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα και με ποιους ανθρώπους παρέα; Τι είναι η ποιότητα ζωής, και τέλος πάντων, προς τι κάθε ταλαιπωρία ενώ δεν ζούμε διακόσια χρόνια; Προσπαθώ με υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη χτυπήσω πάτο!

Το παραπάνω νέο μου ήρθε ακόμη πιο βαρύ γιατί είμαι ήδη κουρασμένη με τα δικά μου πάρα πολύ. Ήρθαν πολλές αλλαγές, ο διατατήρας ήταν και αυτός μια ταλαιπωρία. Νοιώθω ότι θέλω κόσμο να με στηρίξει, αλλά δεν εννοώ τους γονείς μου.

Ναι, το μινι-χειρουργείο με έβγαλε εκτός προγράμματος και μου αύξησε τα πηγαινε-ελα! Και τώρα ένα σωρό δυσάρεστα νέα. Εκεί που πήγα να χαρώ για τη δουλειά μου, εκεί και τρύπησε ο διατατήρας, εκεί που τον διωρθώσαμε, τώρα η ξαδέρφη μου περνά πολύ άσχημα.

Ζω ένα τελείως bad timing με όλους και όλα αυτή την περίοδο. ΠΝΙΓΟΜΑΙ και προσπαθώ να πιαστώ απο κάπου! Θα μου πεις, έχουν οι αρρώστιες καλό timing και δεν το ξέρω;

Τίποτα, ο λαός είναι σοφός και λέει «ΥΓΕΙΑ πάνω από όλα».

Ξαναφεύγω! :-(

Φεύγω σήμερα πάλι για Αθήνα :-(


Είμαι καλύτερα, μέχρι που οδήγησα! Αλλά πρέπει να δει την πορεία μου ο πλαστικός μετά το μινι-χειρουργείο!

Ίσα που προλαβαίνω να γράψω αυτές τις γραμμές...πάντα με κυνηγάει ο χρόνος!
Ψήφισα, τώρα θα φάω, και αριβεντέρτσι!

Φιλάκια, αύριο πίσω πάλι!

We are gonna be, forever!

ενα τραγούδι που με έκανε πρόσφατα να χαμογελάσω...!


When you' re close to tears remember

όταν είσαι έτοιμος να κλάψεις, θυμήσου

Some day it'll all be over

μια μέρα θα έχουν όλα τελειώσει

One day were gonna get so high

μια μέρα θα πάμε τόσο ψηλά

And though it's darker than december

και παρόλο που είναι πιο σκοτεινά και απο τον Δεκέμβρη

Whats ahead is a different colour

αυτό που είναι μπροστά μας, έχει διαφορετικό χρώμα

One day were gonna get so high

Μια μέρα θα πάμε τόσο ψηλά!

And at
The end of the day
We'll remember the days
We were close to the edge
And well wonder how we made it through
And at
The end of the day
We'll remember the way
We stayed so close to till the end
We'll remember it was me and you

Στο youtube απόψε, είδα τυχαία ότι αρκετοί συγγενείς και φίλοι ατόμων που δεν είναι πια στη ζωή έχουν φτιάξει βινεάκια για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα και εγώ να είχα γίνει ένα βιντεάκι εκεί.
Ξαφνικά αισθάνθηκα τυχερή. Σηκώθηκα απο τον καναπέ μου και βγήκα έξω. Η πόλη μου γεμάτη ζωή. Έγινα ένα με το πλήθος που έχει αυξηθεί λόγω εκλογών. Έμεινα ξάγρυπνη ως τις 8 το πρωί. Αλλά απόψε, όχι απο στεναχώρια...αλλά τραγουδώντας και χορεύοντας στα μπουζούκια.Νομίζω είμαι η προσωποποίηση της ποικιλίας :-)
Αύριο φεύγω για Αθήνα, πρέπει ο γιατρός να με δει. Δευτέρα βράδυ πίσω πάλι!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Σήμερα ξεκίνησα και επίσημα δουλειά, στην πόλη μου φέτος. Συνεχίζω να μένω με τους γονείς και τον αδερφό μου, πράγμα που τη δεδομένη στιγμή δεν με ενοχλεί καθόλου, αν και καταλαβαίνω ότι όλοι εδώ μέσα στο σπίτι κάτι έχουμε. Υπάρχει ένταση και είναι λογικό, μετά και από την τελευταία επέμβαση…

Σήμερα βγήκα για ένα μεσημεριανό καφέ, έφαγα στο σπίτι με τους δικούς μου και μετά χάζευα ώρες μεσιμερο-απογευματινές εκπομπές. Ήμουν κάπως πεσμένη, ίσως είμαι γενικά under the weather αυτές τις μέρες και μάλλον δεν θα έπρεπε να ψάχνω για ποιο λόγο είμαι έτσι, ας το δεχτώ σαν μια φάση! Ο Σεπτέμβρης πάντως ήταν από τους πιο δύσκολους μήνες! Ας πάει στο καλό και να μας λείπει τέτοια αναστάτωση (δουλειά, υγεία, σώμα κτλπ) άνθρωπος είμαι και εγώ! Πόσα να αντέξει η καμπούρα μου;

Το βράδυ ήρθε η «Σ» και είδαμε μια ταινία. Σήμερα ξεκίνησα και επίσημα δουλειά, στην πόλη μου φέτος. Συνεχίζω να μένω με τους γονείς και τον αδερφό μου, πράγμα που τη δεδομένη στιγμή δεν με ενοχλεί καθόλου, αν και καταλαβαίνω ότι όλοι εδώ μέσα στο σπίτι κάτι έχουμε. Υπάρχει ένταση και είναι λογικό, μετά και από την τελευταία επέμβαση…

Σήμερα βγήκα για ένα μεσημεριανό καφέ, έφαγα στο σπίτι με τους δικούς μου και μετά χάζευα ώρες μεσιμερο-απογευματινές εκπομπές. Ήμουν κάπως πεσμένη, ίσως είμαι γενικά under the weather αυτές τις μέρες και μάλλον δεν θα έπρεπε να ψάχνω για ποιο λόγο είμαι έτσι, ας το δεχτώ σαν μια φάση! Ο Σεπτέμβρης πάντως ήταν από τους πιο δύσκολους μήνες! Ας πάει στο καλό και να μας λείπει τέτοια αναστάτωση (δουλειά, υγεία, σώμα κτλπ) άνθρωπος είμαι και εγώ! Πόσα να αντέξει η καμπούρα μου;

Το βράδυ ήρθε η «Σ» και είδαμε μια ταινία. Κάπου μέσα της πιστεύει ότι προτιμώ να βγαίνω έξω μαζί της, και γενικά από το να κάθομαι μέσα. Κάνει λάθος, είναι ωραίες όλες οι στιγμές.