should I stay or should I go...?

Απόψε έπεσα να κοιμηθώ αλλά αν και νύσταζα ο ύπνος έφυγε. Σκέφτηκα να σηκωθώ να γράψω κάποιες γραμμές μήπως και ο ύπνος ξανάρθει ή μήπως και ελαφρύνω λίγο το μυαλό μου.

Η μέρα μου πέρασε βαρετά, αποφεύγω τις πολλές μετακινήσεις και ναι, μετά από αυτό που έπαθα φοβάμαι και τις πολλές κινήσεις παρόλο που ο γιατρός δεν μου έβαλε περιορισμούς. Αλλά πώς να «ξανοιχτώ» μετά από το τελευταίο χειρουργείο, όσο και αν ήταν μίνι.

Άνοιξα τα μάτια μου απόψε κατά τις 2.00, καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι. Με κλειστά παντζούρια αυτό που έβλεπα ήταν ίσα ίσα οι γραμμές και τα σχήματα των επίπλων μου. Ο δρόμος έξω ήταν ήσυχος, το σπίτι επίσης. Κάποτε είχα διαβάσει ένα καταπληκτικό ποίημα, πάνε 10 χρόνια από τότε αλλά το θυμάμαι ακόμη. Μιλούσε για την μοναξιά. Κάθε στροφή ξεκινούσε «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά του…», «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά της…» και κάθε φορά περιέγραφε μια κατάσταση που και μοναξιά δήλωνε αλλά και είχε και τα θετικά της. Από τις αγαπημένες μου στροφές είναι: «και αν είμαι μόνη, είναι η μοναξιά αυτού που ξυπνάει σε ένα σπίτι ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται και ακούει τις ανάσες τους». Το έχετε νοιώσει; Να ξυπνάτε σε ένα σπίτι βράδυ, να ξέρετε ότι είναι γεμάτο από ανάσες αλλά να είστε μόνοι; Σε αυτή τη στροφή, ένα βήμα παραπέρα και με τα μάτια της ψυχής, μπορεί ο κεθένας να δει πως περιτριγυρίζεται από πολλούς αλλά τελικά πόσο μόνος μπορεί να είναι. Ίσως αυτό το «περιτριγυρίζεται» να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η μοναξιά του να έχεις ανθρώπους αλλά να «κοιμούνται».

Απόψε το βράδυ καθώς έκλαψα, μέσα στο δωμάτιό μου, χωρίς να ανοίξω τα φώτα ανακουφίστηκα. Ναι, έχουμε και εμείς οι ήρωες του διαδικτύου τις αδυναμίες μας. Έκλαψα με έναν περίεργο τρόπο, καθισμένη στο κρεβάτι και με το χαρτομάντιλο στα μάτια, λες και δεν ήθελα κανένα δάκρυ να περάσει από τα μάτια στα μάγουλα. Έτσι, βουβά. Γιατί έκλαψα; Μάλλον για πολλά…ένοιωσα μια περίεργη μοναξιά ενώ έχω ανθρώπους να με αγαπάνε. Αυτό είναι που με ζορίζει πιο πολύ η μοναξιά, η έλλειψη ενδιαφέροντος, οι απουσίες. Αν αυτά δεν υπήρχαν νομίζω δεν θα έβλεπα τόσο καθαρά την κατάστασή μου τώρα και δεν θα θλιβόμουν απόψε που σκέφτηκα "τι πέρασα πάλι". Αλλά οι απουσίες και το «άδειο» μυαλό σε κάνουν να βλέπεις και πράγματα που δεν έβλεπες 2 χρόνια τώρα…φυσικά και έκλαψα και από την κούραση. Όλα μετράνε συσωρευτικά. Αλλά θέλω πάντα να είμαι δίκαιη με τους ανθρώπους γύρω μου, είτε αυτοί ανήκουν σε συγγενείς είτε σε φίλους. Να είμαι δίκαιη και προς τις δικές τους ανάγκες.

Σκέφτηκα απόψε πως θα ήταν αν δεν είχα αρρωστήσει πριν δυο χρόνια. Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω…τολμώ να πω θα ήταν καλύτερα αλλά τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό που συνέβη. Έχει γίνει τόσο κομμάτι του εαυτού μου και ναι, με έχει αλλάξει…χωρίς ακόμη να ξέρω πως και προς τα πού. Κάτι μέσα μου ακόμη παλεύει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Ξέρετε πως κάνω; Κάνω μάλλον σαν ένα κοριτσάκι που τελειώνει την έκτη δημοτικού, που χαίρεται που μεγαλώνει, που ενθουσιάζεται με το καινούριο σχολείο που θα πάει, αλλά φοβάται το Γυμνάσιο και δε θέλει να αφήσει την παιδικότητά της, την ενεμελιά, και να μπει στο χώρο των μεγάλων. Γιατί και εγω τελικά, αυτό έπαθα, μπήκα στα μεγάλα βάσανα από μικρή και καμιά φορά, όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη βλέπω ένα άτομο που δε θυμίζει πολλά από εκείνη την κοπέλα των ανέμελων καλοκαιριών. Μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί όλα αυτά να είναι παιχνίδια του μυαλού μου. Μπορεί να αλλάζω και εγώ το "χρώμα" μου αναλόγως την ψυχολογική μου διάθεση…γιατί, δεν μπορώ να είμαι αχάριστη, πλέον μοιάζω πολύ στο κορίτσι του 2007. Στο κορίτσι που άφησα πίσω!

Γύρισα

όλα πήγανε καλά!

φιλιά σε όλους όσους με σκέφτηκαν-σκέφτονται!


NEA ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ


Όπως σας είχα πει πήγα στο νοσοκομείο τη Δευτέρα και κατευθείαν μπήκα στο χειρουργείο. Η μινι επέμβαση κράτησε από 8.05 ως 9.05 με τοπική αναισθησία, αυτό το τελευταίο ήταν κάπως το πρόβλημά μου γιατί ενώ ήθελα να αποφύγω την ολική νάρκωση, ήταν από την άλλη μια περίεργη και πρωτόγνωρη εμπειρία. Και αν σκεφτείτε ότι το στήθος είναι πολύ κοντά στο κεφάλι, τους ένοιωθα να «δουλεύουν» σε απόσταση αναπνοής. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου 2 δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου, ένα από κάθε μάτι. Η νοσοκόμα με ρώτησε «γιατί κλαις καλέ;» και εγώ απάντησα με πολύ σταθερή φωνή «δεν κλαίω». Δε ξέρω τι έγινε εκείνη τη στιγμή…ένοιωσα μια συσσωρεμένη κούραση μάλλον, του στυλ…ήταν ανάγκη να περάσω και αυτό;;;; Όλα όμως πήγαν καλά, και ο πλαστικός, όπως προέβλεψε με την ψηλάφηση, έπεσε μέσα, ο διατατήρας είχε μια μικρή τρυπούλα στο μέγεθος μιας κεφαλής καρφίτσας, τι την προκάλεσε δεν είναι σίγουρο. Δεν θα άδειαζε άλλο γιατί είχε περάσει τη στάθμη αλλά δεν μπορούσα να μείνω έτσι.
Φυσικά και ήξερα από την αρχή ότι η υγεία μου δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο και πως καθώς άδειαζε ο διατατήρας αυτό που έμπαινε στο σώμα μου ήταν απλά ορός. Ο γιατρός και με περιποιήθηκε αλλά και με καθησύχασε. Μου τηλεφώνησε να δει τι κάνω, αν και δεν είχε καμιά ανησυχία, γιατί όλα είχαν πάει μια χαρά. Έμεινα στο νοσοκομείο ένα βράδυ με ορό και ενδοφλέβιες αντιβιώσεις, και σήμερα Τρίτη πήρα εξιτήριο. Έχω κάποια πονάκια γιατί όπως και να το κάνουμε, χειρουργείο ήταν (ιδίως το χειρουργημένο μου χέρι από το 2007 πιάστηκε πολύ κατά τη διάρκεια της επέμβασης). Περπατάω αργά και προσπαθώ να μη γέρνω, γιατί έχω πάθει τώρα και μια φοβία με όλα αυτά…να μη ζορίζω τη δεξιά πλευρά κτλπ κτλο, αλλά που θα πάει, θα το ξεπεράσω και θα σιάξω. Σήμερα, αφού πήρα εξιτήριο πήρα και το λεωφορείο για το σπίτι μου και γύρισα πολύ κουρασμένη. Όλα όμως οκ, πάει και αυτό!!!'Ηταν να γίνει και έγινε!

Στο δρόμο της επιστροφής, σε προγραμματισμένη στάση βρήκα μια πεταλούδα να κάθεται στο τσιμέντο. Κανείς άλλος απο τους συνεπιβάτες δεν φάνηκε να την παρατήρησε. Εγώ πάλι την φωτογράφησα ως ένα πολύ καλό οιωνό. Η μεταμόρφωσή μου έχει αρχίσει και άξιζε κάθε κόπο. Εγώ που μέχρι τώρα σας γράφω μόνο αλήθειες αν είχα έστω και μια δεύτερη σκέψη, έστω και μια αμφιβολία για τις αποκαταστάσεις, θα σας την έγραφα!

Φεύγω!

Ο καιρός πέρασε! Τη Δευτέρα ανακάλυψα ότι ξεφουσκώνω και σκεφτόμουν πότε θα ρθει η ώρα να πάω στην Αθήνα και να «διορθωθώ». Και η μέρα ήρθε, και αύριο έχω το μινι-χειρουργείο. Έχω ένα μικρο-άγχος, δε θα σας πω ψέματα…Αλλά τώρα που πέρασα τα πολλά, αποφάσισα να μην κολλήσω στην ούρα!

Το ταξίδι μου θα είναι σύντομο, η αναισθησία τοπική και μάλλον δεν θα μείνω στο νοσοκομείο. Ο πλαστικός μου είναι πολύ καθησυχαστικός πως δεν είναι τίποτα και υποσχέθηκε το καλύτερο από πλευράς του! Και όντως με φροντίζει πολύ!

Φιλιά και καλή εβδομάδα! Θα επιστρέψω στη βάση μου μάλλον την Τρίτη!

Θέλω να φύγωωωωωωω!

Για να εξηγούμαστε να μην παρεξηγούμαστε!

Λοιπόν…

Ήμουν πολύ σκεπτική πριν αναρτήσω το χθεσινό ποστ…!Αλλά εφόσον εδώ καταγράφω, σκέψεις, ορέξεις, συναισθήματα, όνειρα και καθημερινότητα, το θεώρησα από τη μια «χαζό» το να λέω ψέματα σε όλους εσάς που με διαβάζετε τόσο καιρό και να προσποιούμαι. Διάλεξα λοιπόν την αλήθεια αλλά να θυμάστε πως πάντα, ο δρόμος της αλήθειας είναι και ο πιο δύσκολος…!Έτσι δεν γίνεται πάντα; Το ψέμα είναι πιο εύκολο όπως και η προσποίηση το ίδιο! Εμένα όμως μου αρέσουν οι αλήθειες και τα πραγματικά συναισθήματα όσο και αν ξέρω πως ο ντόμπρος άνθρωπος παρεξηγείται και χαρακτηρίζεται κουραστικός!

Θέλω σήμερα, εδώ, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

Το ρίσκο που πήρα με το να πω την αλήθεια για ότι μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες ήταν μεγάλο γιατί πολύ απλά, γυναίκες οι οποίες σκέφτονται να κάνουν την αποκατάσταση ίσως απογοητευτούν και διστάσουν. ΛΑΘΟΣ!
Από την αρχή του μπλογκ, γράφω και ξαναγράφω πως η κάθε μια μας είναι εξατομικευμένη περίπτωση. Η κάθε μια μας είμαστε «ένα περιστατικό» που όσο και αν μας ενώνει η ίδια νόσος, κακά τα ψέματα, μας χωρίζει, ή καλύτερα μας διαχωρίζει ταυτόχρονα. Τόσους μήνες μιλάμε για τα συμπτώματα ας πούμε των χημειοθεραπειών και βλέπουμε ότι η κάθε μια μας αντέδρασε το ίδιο αλλά ΚΑΙ διαφορετικά! Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε οργανισμός αλλιώς δέχεται π.χ τα φάρμακα.
Το ίδιο συμβαίνει παντού, και για την πιο μικρή επέμβαση και για την πιο μικρή γρίπη. Επειδή λοιπόν, έτυχε να πάθει κάτι ο διατατήρας μου, δε σημαίνει πως αυτό γίνεται συνέχεια ή θα γίνει και στην επόμενη γυναίκα που θα επιλέξει να κάνει αποκατάσταση.
Δεν είναι επίσης λάθος του πλαστικού!!! Μπορεί να είναι θέμα διατατήρα, μπορεί να είναι θέμα μιας απότομης κίνησης. Το ότι ο άλλος μου διατατήρας είναι σώος και στη θέση του, αυτό δεν σας λέει κάτι; Αν ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα τότε θα «χαλούσε» και ο άλλος έτσι;
Πάρτε καλύτερα την δική μου άποψη…αυτά τα πράγματα συμβαίνουν! Μπορεί να εκνευρίστηκα αλλά τελικά, όταν μπλέκεις με χειρουργεία (και ας είναι επεμβάσεις αισθητικής) τότε είσαι έτοιμος για όλα. Υπάρχουν και πράγματα που δε μπορείς να προβλέψεις, ούτε σαν ασθενής αλλά ούτε σαν γιατρός.

Όσο για τον τελευταίο, τον δικό μου πλαστικό, με έχει καθησυχάσει ότι δεν έχω απολύτως κανένα λόγο να ανησυχώ. Απλά, θα χρεωθώ την ταλαιπωρία γιατί τη Δευτέρα θα μπω για ένα μινι-χειρουργείο. Η υγεία μου δεν κινδυνεύει και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων τελικά.

Ωστόσο, συμβουλεύω τις γυναίκες που τους λείπει το στήθος τους και το θέλουνε πίσω, να την τολμήσουν την πλαστική. Εμένα, αν και δεν ένοιωθα πως έχω μεγάλο καημό λόγω της απώλειας (είχα και μικρό στήθος πάντα), σας πληροφορώ ότι άλλαξε την διάθεσή μου. Και αν βρήκα εγώ την υπομονή που είμαι μόλις 28 χρονών και καλύπτω ατέλειωτα χλμ κάθε φορά που είναι να βρεθώ Αθήνα, γιατί όχι και εσείς όλες εκεί έξω;;; Είμαι εξάλλου πεπεισμένη πως πάω για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα!

Strange news!

H χαρά του Σ/Κ μου βγήκε ξινή (αν την έχετε ξανα σκούσει την έκφραση…)

Από το πρωί που σηκώθηκα, είχα μια περίεργη αίσθηση πως ο δεξιός μου μαστός (η πρώην μαστεκτομή) είναι μικρότερος από τον αριστερό μου, ενώ φεύγοντας απο την Αθήνα ήταν όμοιοι. Σκέφτηκα πως θα είναι η ιδέα μου. Όμως όταν φόρεσα το μπλουζάκι του Σαββάτου, δεν στεκόταν τόσο ωραίο όσο 2 μέρες πριν…Τελικά, κοιτώντας από δω, κοιτώντας από κει, άρχισα να υποψιάζομαι πολλά, και θυμήθηκα πως είχα ενοχλήσεις και στη μεριά της βαλβίδας αυτού του μαστού, κάτι σαν τραβήγματα.
Φρίκαρα, δεν μπορώ να πω ψέματα…φρίκαρα όταν σκέφτηκα πως ο διατατήρας τρύπησε. Φρίκαρα, όχι γιατί είναι σε κίνδυνο η υγεία μου αλλά γιατί ήμουν πολύ κοντά στο τελικό αποτέλεσμα και τώρα πρέπει να κάνω ένα μινι-χειρουργείο για να δούμε γιατί ο διατατήρας «χάνει» το αλατόνερό του και αν χρειαστεί να τον αντικαταστήσουμε. Η διάθεσή μου χάλασε γιατί μόλις σήμερα, είχα διευθετήσει το επαγγελματικό που με βασάνιζε απο 7/9 και ήθελα να το χαρώ. Αλλά βλέπεις, στη ζωή, τίποτα δεν πάει πακέτο…
Μίλησα με τον πλαστικό και είπαμε να βρεθούμε την επόμενη Δευτέρα. Μου είπε πως μπορεί να λάσκαρε η βαλβίδα του διατατήρα και να χάνει από κει, το ζητούμενο είναι ότι πρέπει να «ανοίξει» για να δει αλλά από την άλλη να μείνω ήσυχη ότι δεν κινδυνεύω από κάτι, απλά το αλατόνερο στάζει στο σώμα μου (μπλιάχ;;;έτσι;;;). Πόσο αλμυρή πια να γίνω; Μήπως λίγα μπάνια έκανα φέτος στο Ιόνιο; Αυτά για να ελαφρύνω τόσο τη δική σας διάθεση, όσο τη δική μου. Δε φταίει κανείς φυσικά, απλώς συνέβει! Ο γιατρός με ανακούφισε λίγο παραπάνω λέγοντας πως θα καλύψει ο ίδιος τα έξοδα…και αυτό είναι σημαντικό!

Τι να πω, σε αυτή τη ζωή, μια στιγμή ανακούφισης πραγματική, θα ρθει ποτέ χωρίς περιτύλιγμα; Αγώνας, αγώνας και πάλι αγώνας! Βαρέθηκα τόσο που δε μου ρχεται ούτε να σιχτιρίσω για την όλη κατάσταση…Σαν να λέμε «θα σκύψω το κεφάλι και θα πάω», μα μήπως μπορώ να κάνω και αλλιώς;

Τώρα θα έχω και πρόβλημα εμφάνισης με τα ρούχα μέχρι να πάω Αθήνα…κλαψ κλαψ! Αλλά όλο και κάτι θα σκεφτώ..!

Και ο ήλιος βγήκε!

Αυτές τις μέρες είμαι όλο γύρες! Σήμερα ο καιρός έφτιαξε και ήρθε η «Β» (new friend you know…) και πήγαμε στο βουνό με την παρέα της. Περάσαμε ωραία όπως όλες τις φορές που ανταμώνουμε…

Καλή βδομάδα!

Σάββατο βροχερό

Σας αφήνω παρεούλα ένα τραγουδάκι πολύ αισιόδοξο. Μιλά για την αγάπη!

«Ν’αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα, τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους, τα πουλιά, τα λουλούδια τα σύννεφα και πολύ ν’αγαπάς τους ανθρώπους»

Να έχετε πίστη στους ανθρώπους! Αυτό δεν κάνουμε 2 χρόνια εδώ; Ακουμπάμε ο ένας στον άλλο, και τελικά, με επιτυχία, στηριζόμαστε και συνεχίζουμε! Φτιάξαμε μια αλυσίδα ενέργειας, αγάπης, φιλίας…! Σε αυτή την αλυσίδα απλώς έφτιαξα τον πρώτο κρίκο και εσείς τη συμπληρώσατε και την συμπληρώνετε ακόμα! Βάλτε λοιπόν όποιο χρώμα θέλετε στον κρίκο σας, και μείνετε ενωμένοι! Θα ρθουν και καλύτερες μέρες, η ζωή έχει αφάνταστη έμπνευση και αστείρευτη φαντασία!

Φιλιά πολλά!

Παρασκευή και 221η ανάρτηση!

Σήμερα το βράδυ βγήκα για φαγητό με τη «Σ» και τον δικό της…τον «Σ». Περίεργο, αλλά η φίλη μου και σύντροφο έχει από «Σ» και φίλη (εμένα) από «Σ»…είναι σαν να λέμε αυτή την περίοδο ανάμεσα σε δυο «Σ» και είναι και η ίδια ένα «Σ» από μόνη της.
Τώρα το «σ» τελικά μπορεί να είναι το πρώτο γράμμα πολλών ονομάτων, υποκοριστικών αλλά και λέξεων αρκετών. Λέξεων όπως «σοβαρή», «σεμνή», «σοφή», «σπουδαία, «συγγραφέας», «σέξυ», «σούργελο», «σαλεμένη», «σαλταρισμένη», «στεναχωρημένη», «σαραντάρα» και άλλα πολλά. Οι λέξεις δεν έχουν τελειωμό και η μια διαδέχεται την άλλη με μια αλυσίδα συνηρμών. Τι σημασία έχουν όμως τα ονόματα; Τα αρχικά; Οι πιθανότητες να είναι το ένα και να μην είναι το άλλο; Η ουσία είναι να μη φυλακίζεται η φαντασία. Για τον καθένα μπορεί το «Σ» το δικό μου να είναι ότι πλάθει αυτός με τον νου του. (τι με έπιασε νυχτιάτικα…φιλοσοφίες)
Ωραία περάσαμε, δεν μπορώ να πω, ήταν ένα break από τα θέματα που με απασχολούν αυτή την περίοδο (θέματα δουλειάς κυρίως). Εκεί μεταξύ φαγητού και κρασιού, υπογραμμίσαμε για μια ακόμη φορά, εμείς τα δύο «Σ» δίπλα στα αφτιά του τρίτου «Σ» τη φιλία που μας δένει, τσουγκρίσαμε και δώσαμε τέλος (μυστικά) στη διαφωνία που είχαμε 2 βράδια πριν. Μετά το φαγητό, βρήκα μια άλλη παρέα και έμεινα και για ποτό. Κλασικό, βράδυ Παρασκευής δηλαδή με το Φθινόπωρο δυναμικό, αφού η θερμοκρασία έχει πέσει αρκετά και οι μέρες με ήλιο είναι πια σπάνιες!
Καληνύχτα εκεί έξω!

Το βαλς των ονείρων

Για τους περισσότερους το βαλς που ακούγεται και ανήκει στο σαουντρακ της ταινίας "Amelie". Μου το έστειλε η Κ2 και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας και τη μελωδία και τα ποιητικά λόγια!Φιλιά!Κ2 μου σε ευχαριστώ!

Silicon news!

Αθήνα σήμερα και πρωινό εγερτήριο.

Ραντεβού (που δεν πήγα στην ώρα μου) με την ψυχολόγο (γράφει εδώ, πρόσφατα ως «η γιατρός σου») αλλά επανόρθωσα με το να μείνω λίγο παραπάνω στην κλινική…

Ραντεβού με τον πλαστικό μου και ΦΟΥΣΚΩΜΑ… στο δεξί μαστό φτάσαμε τα 670ml και ο αριστερός έχει κάπου 400 και κάτι. Το πολύ περίεργο βέβαια είναι ότι οι 2 μαστοί είναι ακριβώς ίδιοι…για να γίνουν όμως ίδιοι, ο ένας «έφαγε» πιο πολύ αλατόνερο. Μη ξεχνάμε ότι από δεξιά είχα τη μαστεκτομή, και η δεξιά πλευρά είναι η «ζόρικη» (ως που να ανοίξει το δέρμα κτλπ)…Ο πλαστικός μου είπε σήμερα «τώρα έχεις πλούσια τα ελέη», εγώ πάλι, δε σχολίασα, απλά γέλασα…τι να πεις, μήπως το στήθος κάνει τον άνθρωπο; Για άλλους λόγους συμπαθούμε και αγαπάμε ανθρώπους. Προς Θεού, δεν παρεξηγώ τον γιατρό, κάθε άλλο μου είναι πολύ συμπαθής, είναι πάντα με το χιούμορ του και το πραγματικό του ενδιαφέρον, καλός άνθρωπος και επιστήμονας, τον βρίσκω όποτε θέλω στο τηλέφωνο και πάντα με εξυπηρετεί με τα ραντεβού κτλπ, με βάση το πρόγραμμά μου. Επίσης καταλαβαίνω πως χαίρεται και αυτός ότι προσφέρει σε ένα νέο άτομο κάτι που για αρκετούς μήνες δεν είχε. Απλά θέλω να πω στις γυναίκες που έχουν ακόμη μαστεκτομή να μην το βάζουν κάτω, δε χάθηκε ο κόσμος, μια προσωρινή κατάσταση είναι. Όποτε θέλουν και μπορούν οικονομικά, γίνεται να αποκτήσουν το στήθος που κάποτε χάσανε! Θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα!

Επιστροφή το βράδυ με το νυχτερινό λεωφορείο. (Παναγιώτη και Κατερίνα γι αυτό δεν σας τηλ.). Έφτασα σπίτι μου στις 3, έκανα ένα μπάνιο. Η μάνα μου ξύπνησε να μάθει τα νέα και από κοντά (αχ αυτές οι μάνες…)

Ο πλαστικός όρισε το επόμενο ραντεβού στις 7/10/2009 και είπε πως αν ο δεξιός μαστός έχει μαλακώσει ως τότε (το δέρμα δηλ.)…είμαστε έτοιμοι και για το επόμενο χειρουργείο και τη σιλικόνη, σύντομα! Και αν το σκεφτείτε…από τον Απρίλιο ζω με τους διατατήρες…πάει καιρός! Αλλά όλα καλά! Πραγματικά το αποτέλεσμα είναι ωραίο και απο τώρα!

Fastforward

Πιστεύω θα απορήσετε με τις τόσες αλλαγές στη διάθεσή μου!

Τελικά νομίζω πως πιέζω τον εαυτό μου και προσκολώμαι πολλές φορές στο παρελθόν. Μου είναι πολύ,πολύ πιο εύκολο να αλλάξω μυαλά, διάθεση, προσδοκίες. Γιατί τελικά δεν το κάνω; Μένει κανείς ίδιος και δεν το ξέρω; Όλα τριγύρω αλλάζουν και τελικά…χα…τελικά…η ζωή η ίδια και όλοι δίπλα μου, μου δείχνουν τον δρόμο της αλλαγής που πρέπει να πάρω. Να ξεκολλήσω το έξυπνο μυαλό μου…! Αλλά βλέπετε, ένα κομμάτι του ρομαντισμού μου, της παιδικής μου αθωότητας και του αυθορμητισμού μου, παραμένει μέσα μου, ανέπαφο από τον καρκίνο, και αυτό το κομμάτι είναι που με κάνει να πιστεύω ότι όλα είναι όπως τα άφησα πριν αρρωστήσω, ότι είμαι μέρος μιας ανέμελης παρέας που αν σηκώσω το τηλέφωνο και πω "πάμε για καφέ;" έχει πεταχτεί σε δευτερόλεπτα να πει "ναι!".

Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε "Η ζωή δεν είναι αυτό που θες, η ζωή είναι αυτό που έχεις" και για μένα, μαζί με άλλα τόσα άτομα, σίγουρα η ζωή δεν έφερε αυτό που θέλαμε. Μας έδωσε ότι είχε, το πιστεύω όμως ότι...κάπου μέσα μας, όλη αυτή η ιστορία βρήκε και τρύπωσε και φύτεψε πολλά πολλά σποράκια που χωρίς να το ξέρουμε έχουν ήδη φυτρώσει και ανθίσει. Έχουν γίνει ολόκληρα δέντρα ΣΟΦΙΑΣ.

Rewind...

Ε ρε και η ζωή να «μαζευόταν» όπως εκείνες οι βιντεοκασέτες με τις οποίες μεγάλωσε και η δική μου γενιά. Φαντάζεσαι να πατούσαμε pause και μετά rewind και να ανατρέχαμε στις ευχάριστες αναμνήσεις μόνο, και να τις παγώναμε; Να βλέπαμε τις ωραίες μας στιγμές να τυλίγονται η μια πάνω στην άλλη, ασφαλής, αποτυπωμένες σε καφέ σκούρη ταινία. Κανείς να μην μπορεί να μας τις διαγράψει και όσο περισσότερο γύριζε το βίντεο προς τα πίσω, τόσο περισσότερες και οι όμορφες στιγμές.

Αυτός ο μήνας είναι (μάλλον τυχαία) μήνας περισυλλογής. Θες λίγο ο καιρός (κρύος και βροχερός), θες λίγο η Αθήνα και τα νέα της Χίου; Πνευματικά (mentally) είμαι πολύ περίεργα…είμαι στο παντού και στο πουθενά. Δε δουλεύω και ψάχνω τρόπο να γεμίσω το χρόνο μου. Μα οι περισσότεροι μοιάζουν τόσο busy...Αποφεύγω συστηματικά τη μοναξιά με ενδεχομένως ένα μικρό φόβο μήπως με ωθήσει στη μοναχικότητα. Δεν βρίσκω κάτι να με εκφράζει (αυτή και αν είναι μεταβατική περίοδος). Όλοι και όλα σκορπίσανε. Ναι, έχουμε ανάγκη να νοιώθουμε «σημαντικοί άλλοι» για τους ανθρώπους που νοιαζόμαστε. Μήπως να πάω στη Χίο; Μου ρχεται να πάρω το αυτοκίνητό μου και να βγω στο πουθενά. Να οδηγώ, να οδηγώ και να χαζεύω ώρες ατέλειωτες τη λευκή διαχωριστική γραμμή του δρόμου μέχρι να κουραστώ.
Από την άλλη νιώθω και μια τρελή νιρβάνα. Ναι,είμαι πολύ πιο ήρεμη και τα περισσότερα πράγματα δεν με ενοχλούν τόσο. Πάει το «εγώ» που με όλους και όλα «φιτιλιάζοταν». Έχω καταλαγιάσει. Η ψυχολόγος μου, μου είπε ότι δεν μιλάω με την ίδια «ένταση» όπως παλιά. Που πάω από δω και πέρα; Δεν ξέρω, μα μήπως ξέρει και κανείς να μου πει; Η δοκιμασία μου ήταν μεγάλη, κουράστηκα, ανέβηκα, κατέβηκα βουνά, διέσχισα ερήμους, ήπια νερό, σκονίστηκα, έπεσα, σηκώθηκα και τελικά είδα τον ουρανό καταγάλανο, με θαρραλέο βλέμμα…
Η ψυχολόγος μου, μου είπε για την κατάστασή μου πως είναι φυσιολογική, πως βγήκα από ένα μεγάλο τούνελ, πως είμαι καλά και πως σύντομα θα βρω και άλλα πράγματα να με γεμίζουν. Τώρα λέει, είναι σαν να έχω ένα πηγάδι που έχει στερέψει. Και τι να το κάνεις το πηγάδι αν δεν έχει νερό; Σου στερεί αυτό που θες! Διψάς, θες να δροσιστείς αλλά σκύβεις και δε βλέπεις τίποτα, και αν φωνάξεις το μόνο που θα ακούσεις θα είναι ο αντίλαλος της φωνής σου. Το απόλυτο τέλμα; Ίσως…
ίσως μοιάζω με ένα άδειο μπουκάλι. Τα μπουκάλια όμως γεμίζουν με ότι λογίς υγρό θες, ακόμη και με άμμο. Και αν δεν τα γεμίσεις, μπορείς πολύ απλά να ακουμπήσεις το κάτω χείλος σου στο στόμιό τους και με τη δύναμη του αέρα που γεμίζει τα πνευμόνια σου, να φυσίξεις και να βγάλεις μια νότα.
Αυτή η νότα, ήχος από ένα άδειο και ασήμαντο αντικείμενο, μπορεί να είναι η αρχή για μια καινούρια μελωδία.

Κυριακή σαν γιορτή!

Και ναι, ο ήλιος βγήκε σήμερα, και ναι, ο καιρός έγινε φωτεινός και ζεστός και ναι, όταν μια φίλη λέει «έρχομαι να σε δω, αφού δεν πήγες στη Χίο, θα το γιορτάσουμε!» τότε, είναι μέρα γιορτινή. Και η διάθεση έφτιαξε! Φαγητό στο βουνό, καφέ στη θάλασσα και πολύ κουβέντα.Τελικά οι χαρές στη ζωή είναι μικρές…και εκεί που νομίζεις ότι τις έχασες, εκεί και έρχονται!
Καλή βδομάδα!

Βράδυ Πέμπτης...

Σας γράφω απόψε ακούγοντας τη βροχή. Είναι ωραία αίσθηση. Αλήθεια τι κάνουν συνήθως οι άνθρωποι όταν βρέχει; Εγώ το βρήκα σαν μια ακόμη αφορμή για να στρωθώ στον υπολογιστή, ιδίως τέτοια ώρα που το σπίτι ηρεμεί. Η βροχή ήρθε ξαφνικά, τίποτα κατά τη διάρκεια της μέρας δεν έδειχνε πως το βράδυ θα είναι ψυχρό και υγρό.
Πήγα το απόγευμα στη «Σ» για καφέ. Είχαμε να κάτσουμε να τα πούμε από τη Δευτέρα, όπου η πρόταση της δουλειάς μου για μακριά βάραινε και τις δυο μας. Εκείνη τη μέρα φυσικά και μπόρεσα να μπω στη θέση της, γιατί θα είχε παρόμοια συναισθήματα με εκείνα που είχα εγώ, όταν έφυγε εκείνη πέρσι. Ήταν δύσκολες οι ώρες της Δευτέρας (εγώ δυσκολεύτηκα και τις επόμενες μέρες…). Ίσως τέτοιες στιγμές να καταλαβαίνεις παρόλα τα όσα έχουν συμβεί κατά καιρούς, ποιους ανθρώπους θες δίπλα σου. Η «Σ» μου είπε «βασικά όλοι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές, κοιτάζουμε την πάρτη μας. Στεναχωριέμαι για σένα που θα είσαι μακριά και πως θα τα περνάς εκεί αλλά λυπάμαι και εμένα που γύρισα από μακριά για να μείνω τελικά εδώ, μόνη». Και έχει δίκιο, όσο και αν σκεφτόμαστε τους άλλους, φυσικά και όλοι σκεφτόμαστε το «εγώ».
Σήμερα ήμασταν κάπως κακόκεφες στον καφέ (ή έστω πεσμένες…). Καθώς έφευγα με το αυτοκίνητο, μάλωσα τον εαυτό μου για αυτό μου το «πέσιμο». Είναι δυνατόν εγώ που πέρασα τόσα, να έχω την πολυτέλεια να είμαι κακόκεφη; Γιατί; Επειδή είναι φθινόπωρο; Επειδή περνάω μια μεταβατική περίοδο; Μα πέρασα μήνες ολόκληρους που το μείζον θέμα μου ήταν να τελειώσω με τις θεραπείες και να επανέλθω στη ζωή και έλεγα και ξαναέλεγα πως «δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να είμαι καλά και να ξεμπερδεύω». Είδατε πως είμαστε εγωιστές; Γιατί πολύ απλά τα θέλουμε όλα. Το είχα ξαναγράψει πως αυτό που λέει ο λαός «πάνω από όλα υγεία» είναι σοφό. Όταν χάνεις την υγεία σου, τότε παρατάς τα πάντα γύρω σου και δίνεις εκεί τη βαρύτητα, παλεύεις με όσα μέσα έχεις και μπορείς. Όταν όμως γίνεις καλά, αρχίζεις και ξεχνάς, αρχίζεις και ζητάς, και ψάχνεις και…και…και…
Τα πράγματα είναι απλά τελικά. Είναι πολύ ανθρώπινο να ξεχνάς το «βουνό» που πέρασες και να χάνεσαι στα μικρά, θέλω όμως να είμαι ευγνώμων για το τώρα. Έτσι πάντα επαναφέρω τον εαυτό μου. Εγώ κέρδισα τη ζωή, γιατί να μιζεριάζω για ασήμαντα πράγματα; Συνήθως σκέφτομαι θετικά και πιστεύω πως αυτό είναι μια καλή συνήθεια. Νιώθω πως έχω θετική αύρα…και δε σας το κρύβω, πέρα από το ότι είμαι αισιόδοξη γενικά, και ιδίως μετά την αναποδιά αυτή (λέω δεν μπορεί, κάτι καλό θα κάτσει) νομίζω ότι με τα συν και τα πλην του χαρακτήρα μου όλο και κάτι φέρνω στις ζωές των άλλων. Και αυτό από μόνο του, είναι γόνιμο, ελπιδοφόρο, γεμάτο ζωή. Ακόμα και η σχέση που έχω με εσάς, ακόμη και οι γραμμές των mails που έχω ανταλλάξει με τόσες γυναίκες είναι ενέργεια, είναι πηγή ζωής. Ξέρετε κάτι; Η ζωή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο περνάει. Το αυριανό βράδυ δεν θα είναι σαν το αποψινό, θα είναι διαφορετικό γιατί πολύ απλά θα είναι Παρασκευή βράδυ. Αν σκεφτούμε πόσοι μας κάνανε σήμερα να χάσουμε το χαμόγελό μας, πόσες καταστάσεις μας εκνεύρισαν, αν κάνουμε ένα μινι απολογισμο ξέρετε τι θα πούμε; Σίγουρα πως μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη μέρα, και μέρα χωρίς αγάπη (όπως την εννοεί, τη βιώνει και τη δείχνει ο καθένας) πάλι χαμένη είναι…Είναι προτιμότερο μια θετική στάση σε οτιδήποτε έρχεται, παρά μια πεσιμιστική. Και επειδή θα μπορούσα να γράφω απόψε με τις ώρες και άλλα πολλά, σας αφήνω εδώ. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα…!

9/9/2009

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως έχουμε «πολλές» Πρωτοχρονιές, Αναστάσεις κτλπ. στη ζωή μας, αλλά ΜΙΑ φορά ζούμε την 7/7/2007, την 8/8/2008 και μια φορά τη σημερινή 9/9/2009. Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι που μια φίλη από το Ντουμπάι μου έστειλε ένα sms για να δώσω σημασία στη μέρα 9/9/2009 καθώς είναι όπως έγραψε only once in our life time. Η «συνάδελφος» SUNDY όμως (καθώς σερφάριζα) ήταν αυτή που με την ανάρτησή της με έκανε να σκεφτώ και πολλά παραπάνω. Βλέπεται, τυχαία (;) σήμερα απέρριψα μια δουλειά στη Χίο, το φαξ το είχα έτοιμο από τις 8/9/2009 αλλά δεν μπόρεσα να το στείλω…ήταν να «φύγει» σήμερα. Αν όλα όσα διαβάζετε είναι κάπως ακαταλαβήστικα πηγαίνετε στο www.sundycancer.blogspot.com στο ποστ της Τετάρτης. Από εκεί παραθέτω πως : το «9» "Είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης και σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να "αφήσεις" τις παλιές ξεπερασμένες μορφές σκέψης και συνήθειες. Πρέπει να συγχωρούμε και να ξεχνάμε ότι πονάει και τις διαφωνίες.
Αυτή είναι η στιγμή για να κλείσει η πόρτα για παλαιούς τρόπους μας και να ανοίξει η πόρτα για μια λαμπρή νέα αρχή. Πρέπει να προχωρήσουμε από την ημερομηνία αυτή με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά.Μην αφήσετε αυτή την ημέρα 09.09.09. να περάσει χωρίς κάποιο είδος γιορτής, έστω και ένα γεύμα με την οικογένειά σας.»

Και συμπτωματικά, χθες βγήκα και για καφέ, και για φαγητό. Μου πέρασε όμως από το μυαλό κατά τη διάρκεια των εξόδων μου η σκέψη ότι «δεν γιορτάζω κάτι, αφού απέρριψα την πρόταση της δουλειάς». Θα μου πείτε "πως αλλάζεις ζωή ενώ δεν φεύγεις;" . Κι όμως...κάτι μέσα μου είναι πολύ αισιόδοξο σήμερα και δεν το κρύβω πως ενισχύθηκε με όλες τις παραπάνω «συμπτώσεις». Κάτι μέσα μου, μου δίνει μια χαρά και ικανοποίηση πως πήρα τη σωστή απόφαση και πως αυτή, δεν θα είναι μια χρονιά όπως οι άλλες. Έβαλα πολλά συναισθήματα και ανθρώπους στη θέση τους, οπότε έχω τακτοποιήσει αρκετά το «μέσα» μου και σίγουρα, ξεκινάω αυτό το φθινόπωρο κάπως αλλιώς…είμαι καλά, είμαι καλύτερα και πάτησα στα πόδια μου!!!Υπάρχει κάτι διαφορετικό σε αυτό το δειλό αεράκι που σκορπάει τις καλοκαιρινές αναμνήσεις μια-μια. Ίσως έσβησα το ιατρικό μου ιστορικό και ξεκινάω τη ζωή…από την αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά ο δρόμος για την Ιθάκη δεν είναι η μαγεία; Πολλούς στόχους θα φτάσουμε και όταν τους κατακτήσουμε, μετά από ένα διάστημα, θα ανακαλούμε περισσότερο τα σκαλοπάτια που πατήσαμε, τους χωματόδρομους, τις ερήμους αλλά και τις οάσεις ως το επιθυμητό αποτέλεσμα, γιατί πολύ απλά, αυτό που ποθούσαμε θα το έχουμε, και όταν το έχουμε πάντα δε λέμε «αυτό ήταν;» άσε που το βαριόμαστε κιόλας :-P

Να στε καλά!

Φιλάκια Sundy, θα σου τηλ.!

Σήμερα σαν πέρυσι...

Αυτές τις μέρες αν εξαιρέσουμε το συνάχι που μου έχει σπάσει τα νεύρα (καταρροή, βήχας, φτέρνισμα) είμαι μια χαρά…πρέπει όμως να εξαιρέσω και το γεγονός ότι χάνω τον γάμο της small elephant στις Σπέτσες…Η small elephant είναι φίλη αυτού του μπλογκ και φίλη μου από το 1996. Καλή αρχή στη νέα σου ζωή dear και ραντεβού πια στην Αθήνα!
Σήμερα, χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η «Ν». Θυμάστε την τότε κολλητή μου που ξαφνικά μια μέρα, μετά τις ακτινοθεραπείες αποφάσισε να μη σηκώνει τα τηλέφωνα και να με βγάλει από τη ζωή της; Ε, αυτή! Θέλησε να βρεθούμε μαζί με τη «Σ» σήμερα. Και εγώ που δεν είχα τίποτα να χάσω (αλλά και τίποτα να κερδίσω…) είπα το «ΝΑΙ». Και βγήκαμε, και πήγαμε για φαγητό. Και η «Ν» είχε την εντύπωση πως επειδή «δέχτηκα» όλα είναι καλά, πως επειδή με είχε απέναντι να μασουλάω τη σαλάτα μου πως έκλεισα στο συρτάρι την άσχημη συμπεριφορά της, πως επειδή παντρεύεται τα Χριστούγεννα θα πετάξω από τη χαρά μου και θα τρέξω να τη βοηθήσω και να την καμαρώσω, πως επειδή έκανε ένα βήμα μπρος θα πω «εύγε!». Λυπάμαι, αυτή την περίοδο είμαστε κλειστά!
Δεν έχω καμιά όρεξη να ξαναβάλω αυτό το άτομο στη ζωή μου. Τελικά οι φίλοι σε πληγώνουν χειρότερα από τους συντρόφους πολλές φορές. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που είμαι τόσο κάθετη απέναντι σε τέτοιο θέμα. Δεν έχω πρόβλημα να μοιραστώ ένα καφέ ή ένα φαγητό μαζί της αλλά ως εκεί. Και φυσικά κουβέντα για τα ιατρικά μου θέματα. Ούτε καν ανέφερα την αποκατάσταση γιατί δεν έχω καμία διάθεση να μοιραστώ μαζί της σκέψεις και συναισθήματα για το συγκεκριμένο θέμα. Ήδη νοιώθω πολύ εκτεθειμένη για το πρώτο κομμάτι της αρρώστιας μου που το γνωρίζει! Βλέπετε τότε ήμασταν κολλητές και αχώριστες φίλες… σήμερα την έβλεπα σαν να έβλεπα μια συνάδελφο της «Σ». Μου πήρε σχεδόν ένα χρόνο ,αλλά το πέτυχα…ούτε κρύο, ούτε ζέστη πια! Ως εκεί! Είμαι ευγενική και τυπική…
Ωστόσο, δεν θα το κρύψω από εσάς ότι υπήρξαν κατά το γεύμα μας πολλές φορές που έμοιαζαν με άλλες εποχές, τότε που οι τρεις μας ξεσηκώναμε με τα γέλια μας τα μαγαζιά, τότε που κάθε μας σκέψη τη μοιραζόμασταν. Αλλά όλα αυτά και που τα εντόπισα, τα είδα χωρίς κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο δικό μου προς τη «Ν». Η «Ν» πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή πως αν και μοναχοπαίδι, ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από αυτή. Πως με έχει πληγώσει και θα δεχτεί και τις συνέπειες. Τη σχέση μας αυτή την άλλαξε…αυτή πήρε όλες τις αποφάσεις και εγώ έπρεπε να τις δεχτώ γιατί δεν είχα άλλα περιθώρια. Την είχα ανάγκη για το come back μου αλλά μου γύρισε την πλάτη. Ας είναι, είμαι και εγώ πολύ πιο δυνατή τώρα και δεν με ενοχλεί καθόλου να κοιτάζω τις πλάτες των άλλων!
Ας μείνει έτσι λοιπόν και ας με αφήσει στην ησυχία μου.

Πριγκηπέσσα!

Αφιερωμένο σε ένα κορίτσι που και της αρέσει πολύ, χρόνια τώρα...και την αντιπροσωπεύει...(η ίδια το λέει)

Όσο περνάν τα χρόνια νομίζω ότι αυτό το τραγούδι σε πολλούς στίχους γίνεται «εγώ» και το «εγώ» μου το τραγούδι.

«Απίστευτος ο κόσμος, και ο χαρακτήρας μας»

«Λάθη, σωστά και πάθη με έφεραν ως εδώ»

Athens News

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι από χθες έχω ταξιδέψει 9 ώρες. Σαν χρόνος πτήσης θα με έβρισκε τώρα κάπου στην Αμερική. Τόσες ώρες όμως χρειάστηκαν για να αφήσω το νησί, να ρθω στη βάση μου και να φύγω πάλι για Αθήνα σε 2 μέρες! Πιέζομαι χρονικά γιατί όπου να ναι ξεκινάει και η δουλειά…

Αθήνα λοιπόν, μετά από 2 μήνες! Περίεργα συναισθήματα, όμοια με εκείνα του φυλακισμένου προς τον δεσμοφύλακα…Μπορώ να πω πως είχα μέσα μου μια μικρή χαρά, γιατί στην κλινική με περιμένουν πάντα πρόσωπα γνωστά και χαμογελαστά (διαστροφή;;; ε……όλα είναι μέσα στο παιχνίδι). Αρκετοί εκεί με «καμαρώνουν», εισέπραξα πολλά κομπλιμάν για την εμφάνισή μου κτλπ. Αρκετοί επίσης είναι και αυτοί από το προσωπικό που διαβάζουν Sweet December και ίσως έχουν ένα κρυφο-φανερό καμάρι για το ότι με γνωρίζουν (πωπω, τελικά εγώ εδώ «ψωνίστηκα», αλλά δε φταίω…!) και από την άλλη μέσω των γραπτών μου νοιώθουν πιο κοντά μου. Οπότε για κλινική…οι συνθήκες είναι πολύ καλές, αν έλεγα το αντίθετο θα ήμουν αχάριστη…

Το ραντεβού με τον πλαστικό πήγε μια χαρά, φουσκώσαμε με νεράκι τον δεξί μαστό (της μαστεκτομής) κατά 50ml. Δεν πονάω, και ούτε τραβάει το δέρμα ιδιαίτερα. All well λοιπόν!

Έφυγα αμέσως μετά το ραντεβού και πρόλαβα λεωφορείο για πίσω. (Παναγιώτη αν διαβάζεις forgive me, έμεινα στην πρωτεύουσα ελάχιστες ώρες…στο επόμενο ραντεβού ελπίζω να σε δω.)

Γύρισα σπίτι μου σήμερα κατά τις 20.30, με ένα κεφάλι «καζάνι». Η αλήθεια είναι ότι συναχώθηκα…χάλια. Αλλά τι να κάνει ένας οργανισμός που είναι 3 μέρες στους δρόμους και μπες-βγες στον κλιματισμό; Κρίμα πάντως, γιατί το συναχάκι μου έριξε τη διάθεση…έχω να τακτοποιήσω και τα πράγματά μου απο τις διακοπές και όλο και κάποιες εκκρεμότητες προκύπτουν. Τρέξιμο δλδ και δεν έχω καμια όρεξη…