I'm back

Διακοπές τέλος!

Γύρισα στη βάση μου αλλά όχι για πολύ!

Πάω αύριο Αθήνα για να με δει ο πλαστικός!

Βαριέμαι...αλλά πρέπει ΤΩΡΑ!

Bad news..

Οι μέρες κυλούν αργά. Τελικά και στις διακοπές όμως τα νέα δεν είναι πάντα ευχάριστα…

Οι καλές μου μέρες σκοτείνιασαν όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του πατέρα της κουμπάρας μου και στο break μου έβαλα και μια κηδεία την προηγούμενη Τετάρτη. Σήμερα μίλησα με τον άνδρα της διαδυκτιακής μου φίλης katerina και έμαθα ότι έχει 20 μέρες που μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο…πως τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα. Τι να πω…οι εξελίξεις τρέχουν. Λυπήθηκα πολύ για την katerina, τον Μάιο την είχα δει στο νησί της, έκανε χμθ για δεύτερη φορά στη ζωή της αλλά αν δεν στο έλεγε, δε θα μπορούσες με τίποτα να το μαντέψεις! Ήταν ευδιάθετη, και μια κούκλα, παρόλο που φορούσε περούκα. Σε εκείνο το δείπνο μου είχε μιλήσει για τα καλοκαιρινά της σχέδια. Η katerina είναι ίσα με μένα και αρρωστήσαμε περίπου την ίδια περίοδο. Μου έχει πει πολλές φορές ότι διαβάζοντας αυτό το μπλογκ βοηθήθηκε πολύ, διάβαζε τις σκέψεις μου και ήταν σαν να είχα μπει στο μυαλό της. Αυτή και η sugar ήταν από τις πρώτες μου αναγνώστριες με τις οποίες ήρθαμε σε μια στενότερη επαφή. Με τη sugar η katerina ήταν αχώριστες. Ο καρκίνος ήταν αυτός που τις είχε φέρει κοντά, αυτός ήταν όμως και που τις χώρισε για πάντα, όταν τον Φεβρουάριο φέτος η sugar έφυγε από τη ζωή. Η ίδια νόσος ήταν που τις έφερε και στη δική μου ζωή. Θεώρησα πολύ άδικο τον χαμό της sugar γιατί ήταν μια κοπέλα που το πάλεψε πολύ, θεωρώ εξίσου άδικο αυτό που περνά η katerina αλλά τελικά, ποια δοκιμασία σε αυτή τη ζωή είναι «δίκαιη»; Ο λαός λέει πως «όλα είναι για τους ανθρώπους»…δεν υπάρχει λογική για τις ατυχίες, για τις στεναχώριες, για τις αρρώστιες…Λυπάμαι πολύ για την katerina και για κάθε άνθρωπο που περνά εξίσου δύσκολα. Θα θελα πολύ να την δω αλλά μένουμε μακρυά. Θα θελα πολύ να τη βοηθήσω αλλά όλες οι λέξεις του κόσμου δε νομίζω να είναι αρκετές. Έγραψα τόσες παραγράφους εδώ, όμως αυτή τη στιγμή δε ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσα να πω για να απαλύνω τις δύσκολες μέρες της…Η katerina τον Μάρτιο άνοιξε το σπίτι της και το εξοχικό της και φιλοξένησε εμένα και τη «Σ» για μια βραδιά…κρατάω εκείνη την ανάμνηση σαν θησαυρό και ελπίζω, κάπου, κάποτε, να ξανασυναντηθούμε υπο το ίδιο καλές συνθήκες…KOYΡΑΓΙΟ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗΗΗΗΗ!

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι!

Με βρεγμένα μαλλιά και γυαλιά στο κεφάλι, φεύγω απο τη θάλασσα. Μερικές εικόνες είναι απο μόνες τους ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

φιλιά!

όσοι ξεμείνατε κάπου, δεν είναι αργά να πάρετε τους δρόμους...ο Αύγουστος καλά κρατά και πάντα υπάρχει ένα μέρος που περιμένει τη ματιά σας...μια θάλασσα που θα αγκαλιάσει το κορμί σας, υπο το ζεστό βλέμα του ήλιου!

Χρόνια πολλά!

Σε όλες τις Μαρίες, τις Γιώτες, τις Δέσποινες όλου του κόσμου αλλά και αυτού του μπλογκ! Χρόνια πολλά στον φίλο μου τον Παναγιώτη Μιχαήλ που παραμένει δυνατός και σε όλους τους συνονώματούς του!

Να γιορτάσετε και να χαρείτε!

φιλιά πολλάαααααααααα

Συνεχίζω να διακοπάρω

Καλησπέρα σε όλους. Αλήθεια, είστε πολλοί; Ρωτώ γιατί ο μήνας Αύγουστος βρίσκει τους περισσότερους στις παραλίες… εμένα με μαθηματική ακρίβεια στο νησί.

Φέτος είναι αλλιώς. Πολλές φορές νοιώθω εδώ πως γύρισα τον χρόνο πίσω…πως τίποτα δε μου συνέβει ποτέ. Νοιώθω όπως πάντα, όπως κάθε καλοκαίρι που ερχόμουν. Ναι, δε θα πώ ψέματα, είναι το είδωλο στον καθρέφτη που κάθε μέρα όλο και μοιάζει στον «παλιό» μου εαυτό! Σκέφτομαι ότι στα 40 μου χρόνια, εκείνη η περιπέτεια θα φαντάζει πολύ μακρινή. Ήδη απο τον Νοέμβρη του 2007 έχουν περάσει άλλοι 2 Νοέμβριδες και πάμε τώρα για τον 3ο. Έτσι είναι, ο καιρός περνά…περνά και παίρνει πολλά δυσάρεστα μαζί του ευτυχώς.

Όλα όσα γράφω εδώ είναι πραγματικά τα τελευταία που σκέφτομαι κάθε που κολυμπώ, κάθε που κοιτάζω τον ήλιο και τον ουρανό. Είμαι χαρούμενη αρκετές μέρες και πάντα αφήνω όλο και κάτι για αργότερα…απολαμβάνω τον πρωινό μου καφέ παραθαλάσσια, εκεί που ο αέρας παίρνει τα μαλλιά μου. Τρώω μεσημεριανό με τους δικούς μου, ξαπλώνω και κατά τις 5.30 πάω στη θάλασσα. Δε νοιάζομαι για το τι θα φορέσω…κινούμαι χαλαρά και σχεδόν πάντα άβαφη. Τελικά αυτό δεν είναι ΔΙΑΚΟΠΕΣ; Το βραδάκι κάποια βόλτα…και Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!

Κάνω διακοπές!

που βέβαια διακοπές απο τη δουλειά κάνω απο τον Απρίλιο αλλά τώρα είμαι στο νησί.

Η Νικολέτα μου έγραψε ότι μπορεί εδώ, να βρίσκεται αυτό που θέλω...ή χρειάζομαι. Εγώ θα γράψω "σχεδόν".

Είχα ανοίξει μεγάλο θέμα στο τελευταίο ποστ για τους "σημαντικούς άλλους". Αρκετοί απο εσάς έχετε δίκιο. Σε όλο αυτό το διάστημα, όντως τους γονείς μου αν και κάνανε μεγάλη προσπάθεια και ήταν και είναι δίπλα μου τους ξεχνάω. Δεν εκτιμώ την παρουσία τους και εκδηλώνω πολλές φορές άσχημη συμπεριφορά και νεύρα προς αυτούς. Νομίζω είναι που είμαι κουρασμένη απο όλα...

Όσο για τους φίλους...πραγματικά η "Σ"όταν της άνοιξα την πόρτα, γιατί πρόσφατα είπε πως κουράστηκε και οτι της έχω σπάσει τα νεύρα εδώ και 2 χρόνια, προτίμησε να μην περάσει εκείνη την πόρτα και να μην κόψουμε επαφή. Ίσως αυτό, απο μόνο του να λέει πολλά...!Εγώ πάντως δεν ήθελα, και δεν θέλω να ζορίζονται εξαιτίας μου άνθρωποι που αγαπώ.

Υ.Γ1 είμαι καλά, καλύτερα απο περσι το καλοκαίρι, εδώ τέτοιο καιρό...νοιώθω μια θετική αύρα επάνω μου, πραγματικά!

Υ.Γ2 τα μικρά πεδιλάκια ανήκουν στη μόλις 4 ετών πρώτη μου ξαδέρφη. Αυτή ήταν η συντροφιά μου στην Αθήνα απο το 2007 μέχρι σήμερα, το ξεχαστήρι μου εκεί :-). Όταν αρρώστησα ήταν μωράκι, τώρα πια σωστό κοριτσάκι που απο Σεπτέμβρη πάει σχολείο. Καμιά φορά, καταλαβαίνεις πόσος καιρός πέρασε, βλέποντας πόσο αλλάζουν τα παιδιά!Και γω σήμερα,έπαιζα στη θάλασσα μαζί της ανέμελα και με μεγάλη χαρά!

Ετοιμάζομαι να φύγω!

Απόψε είναι μια διαφορετική βραδιά από πολλές απόψεις. Η θερμοκρασία έπεσε 10 βαθμούς σε σχέση με το μεσημέρι και βρέχει. Η ψύχρα και οι πυκνές ψιχάλες της βροχής στο παρμπριζ του αυτοκινήτου μου μέσα στη νύχτα μου φέρανε εικόνες φθινοπωρινές στο μυαλό.
Δε θέλω να ρθει το φθινόπωρο! Απόψε ένοιωσα πως το καλοκαίρι ξεγλίστρησε από τα χέρια μου χωρίς να το αξιοποιήσω. Έκανα μάλλον έναν «σκουρόχρωμο» απολογισμό και μελαγχόλησα...! «Είμαι επι της ουσίας μόνη μου» είπα στη «Β» από τηλεφώνου, «μα όλοι είμαστε μόνοι μας επι της ουσίας» απάντησε εκείνη. Με μάλωσε πως δεν κάνω σωστούς υπολογισμούς για να καταλήξω σε σωστό απολογισμό…και πόσο δίκιο είχε. Το φετινό καλοκαίρι είχε αρκετά, μπορώ να δω το ποτήρι μισο-γεμάτο και όχι μισο-αδειο…
Φεύγω την Παρασκευή για περίπου είκοσι μέρες. Πάω στο νησί των παιδικών μου χρόνων, όπως κάθε καλοκαίρι. Μετά το καλοκαίρι όμως του 2007-το έχω ξαναγράψει- τίποτα εκεί δεν είναι το ίδιο, όπως τα προηγούμενα χρόνια…όλα δείχνουν διαφορετικά κάτω από τη ματιά μου. Δεν είμαι ακριβώς ενθουσιασμένη για το ταξίδι μου, αλλά και να μην πάω εκεί μαζί με την οικογένειά μου, δεν έχω κάτι promising εδώ. Κανείς δεν υπάρχει να πει «μείνε» και να προτείνει κάτι άλλο.
Κάτι λείπει φέτος από τη ζωή μου. Νοιώθω ένα μεγάλο κενό. Τελικά, αν δεν κάνω λάθος…αυτό που μου λείπει, είναι η αίσθηση του «σημαντικού άλλου». Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, φέτος το καλοκαίρι δεν είμαι ο «σημαντικός άλλος» για κανένα γύρω μου, όσο και αν προσπαθώ. Είναι περίεργη αίσθηση, πραγματικά! Παράλληλα, βλέπω ότι οι άνθρωποι τρέχουν τις ζωές τους με ταχύτητες φωτός, και με το ζόρι, κανείς δε σταματά να γίνει ο δικός μου «σημαντικός άλλος». Τελικά όσο και αν θεωρείς κάποιο άτομο σημαντικό στη ζωή σου, πρέπει και εκείνο το άτομο, ακόμη και αν δεν ανταποκρίνεται στο ενδιαφέρον σου, να μπορεί να σέβεται την «ετικέτα» που του κολλάς. Αλλά οι άνθρωποι τρέχουν, ξεχνούν, βιάζονται, φωνάζουν, αλλάζουν, χάνουν την υπομονή τους, κυνηγούν το όνειρο και χάνονται στα απλά καθημερινά ή στα δύσκολα, και δεν βρίσκουν πάντα τη λύση στο αίνιγμα... και όταν γυρίσουν το βλέμα στο παρελθόν έχουν χάσει ανθρώπους, τον αφθορμιτισμό της στιγμής και τις πιο όμορφες αυγές! Βγαίνει νόημα;;; Είναι και περασμένη η ώρα….

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!