Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Αχχχχχχχ η Ζωή!

Από ότι είδα στο προ-προηγούμενο ποστ μου αφήσατε πολλά σχόλια και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις πως 2-3 κουβέντες σου γίνονται η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης!

Λοιπόν, εχθές έγινε κάτι το οποίο δεν το είπα σε κανένα αλλά θέλω να το πω σε όλους εσάς!

Το καλοκαίρι του 2007 είχα αγοράσει ένα φόρεμα κοντό-εφαρμοστό, στο χρώμα της άμμου, με μπούστο αρκετά ανοιχτό, που δένει πίσω στο λαιμό. Το φόρεσα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι σε γάμο φίλου μου στη Τζιά. Είχαμε μαζευτεί όλοι οι φίλοι από το Μεταπτυχιακό της Αγγλίας. Τι ωραία που είχαμε περάσει! Σκίζαμε τα βουνά με ένα ανοιχτό τζηπ, μέσα στη δροσιά της νύχτας και του νησιού ακούγοντας «One love, one life» των U2.Δε ξέρω γιατί, αλλά εκείνη η σκηνή, εγώ στο πίσω κάθισμα, στη μέση, να χαζεύω τη θέα μπροστά, το ραδιόφωνο του αμαξιού φωτισμένο και η γλύκα από τα λίγα παράσιτα μου έμεινε! Η βραδιά εκείνη, και εκείνη η σκηνή, γίνονται φυσικά πιο συγκινητικές όταν σκέφτομαι πως μετά τη Τζιά, μετά από εκείνο το καλοκαίρι εγώ αρρώστησα και άλλαξα. Όταν σκέφτομαι την ανεμελιά μου. Κάθε που ακούω αυτό το τραγούδι βλέπω μπροστά μου το σκοτάδι της Τζιάς, το αεράκι που έπαιρνε τα μακριά μαλλιά μου τους φίλους μου, τα 54 κιλά μου, τα νιάτα μου ζωντανά!

Πέρυσι αυτό το φουστάνι δεν μπορούσα να το βάλω και λόγω κιλών και λόγω απώλειας μαστού. Η ξαδέρφη μου, μου το είχε ζητήσει να το δανειστεί αλλά εγώ δεν της το έδωσα ούτε μια φορά. Το είχα εκεί στην ντουλάπα, μαζί με άλλα ρούχα που δεν μπορούσα να βάλω τότε. Σκέφτηκα μια φορά να χαρίσω τα περισσότερα μου ρούχα αφού δεν μου κάνανε. Τελικά χάρισα ελάχιστα και κράτησα αρκετά. Χθες το βράδυ λοιπόν, ξαναμπήκα σε εκείνο το φόρεμα «της άμμου». Μια χαρά έδειξε και στα 60 κιλά που είμαι πλέον (έχασα τα 5…κάτι είναι και αυτό) και το στήθος μου και αυτό, μια χαρά στη θέση του. Μπήκα στο μπάνιο να βαφτώ, και όπως ο καθρέφτης είναι μεγάλος, έβλεπα από τη μέση μέχρι το κεφάλι το είδωλό μου. Αμέσως πέρασε από μπροστά μου και εκείνη η κοπέλα, η άλλη, που είχε πακετάρει μέσα σε μισή ώρα για 3 μέρες στη Τζιά και είχε βάλει με προσοχή το φουστανάκι της στη βαλίτσα. Εκείνο το κορίτσι είχε τότε μόλις γυρίσει από τη θάλασσα όπου είχε μείνει τουλάχιστον 10 ώρες (χωρίς υπερβολή). Το σώμα της ήταν καλοσχηματισμένο και ηλιοκαμένο, τα μαλλιά της μακριά, λαμπερά, πάντα στο φυσικό τους χρώμα. Δάκρυσα καθώς βαφόμουν! Μα φυσικά και θυμίζω εκείνο το κορίτσι, αλλά την τελευταία φορά που φόρεσα αυτό το φόρεμα δεν μου είχε συμβεί τίποτα, δεν ήξερα τι θα μου συμβεί και ζούσα χαρούμενη μέσα στην άγνοιά μου!
Σκούπισα τα μάτια μου και ξανακοίταξα τον εαυτό μου…Υπάρχει και η άλλη πλευρά…τότε, στη Τζιά, κάτω από αυτό το φουστάνι, στο μέρος του μαστού, απέναντι από την καρδιά, είχα μια αιτία θανάτου και μάλιστα προχωρημένη. Μπορεί να πέρασα πολλά, απο τότε με τον όγκο μου, μπορεί να έσπασαν τα νεύρα μου, να πάλεψα με τον εαυτό μου και άλλους πολλούς αλλά…είμαι εδώ…είμαι εδώ παρόλη τη φουρτούνα που χτύπησε το πλοίο μου. Είμαι σίγουρη πως δε θα προτιμούσα τη φιγούρα μου «θεϊκή» μέσα σε αυτό το φουστάνι, το πρόσωπό μου φρέσκο αλλά όλα αυτά σε μια κορνίζα, ανάμνηση μιας άλλης εποχής και εγώ να λείπω απ’τη ζωή…!

Γι αυτό φωνάζω! ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ 2 ΟΨΕΙΣ. ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΟΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ! Η Sugar Η ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ MSN ΤΗ ΡΩΤΗΣΑ «ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ?» ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕ «ΘΑ ΔΕΙΣ, ΘΑ ΔΕΙΣ!»

Όπου και να σαι sugar, ότι κα να βλέπεις, είσαι μέσα στην καρδιά μου!

5 σχόλια:

Maria Nefeli D είπε...

FILH MOU,

OPWS LES KAI ESY POLY KALA, TA PRAGMATA EXOUN DYO OPSEIS. ESY EISAI TYXERH TO 3EREIS? EXEIS NA
8YMASAI THN ANEMELIA SOU POU PERNOUSES.

EGW APO 11 ETWN 3EKINHSAN TA PROVLHMATA. EXASA SXOLIO, EKDHLWSEIS, EKDROMES ME FILOUS, APOFOITHSH LYKEIOU KAI ALLA POLLA.TWRA POU FOITW SE KOLLEGIO, H YGEIA MOU DEN MOU EPITREPEI NA KANW FILIES STENES, OUTE KAI MPORW NA YPOSXE8W SE FILOUS OTI THN MERA POU 8A VGOUN E3W GIA DIASKEDASH 8A EIMAI EKEI MAZI TOUS. APO THN HLIKIA 13 ETWN 3EKINHSA KORTIZONH KAI ARXISA NA VAZW KILA EWS KAI POU EVALA 40 KILA. MEXRI KAI PERSI SE HLIKIA 23 ETWN AKOMH EPERNA KORTIZONH. TWRA EXASA PERIPOU 30 KILA KAI AKOMH EXW.

AUTO POU 8ELW NA SOU PW EINAI OTI, ESY EXEIS NA 8YMASAI APO TON EAUTO SOU STIGMES WRAIES, KALES, NOSTALGIKES. EGW DEN MPORW NA
8YMH8W KALA PRAGMATA APO PALAIOTERA GIATI PANTA APO OSO
8YMAMAI DEN PERNOUSA KALES STIGMES AFOU TO TERAS POU ME TALAIPWREI DEN MOU TO EPITREPEI. DEN 8YMAMAI NA MEGALWNW FYSIOLOGIKA EFOSON APO 13 ETWN ARXISA NA VAZW VAROS KAI ALLA POLLA. OMWS OPWS LES KAI ESY EIMASTE AKOMH EDW KAI DINOUME TO PARON MAS.

SYNEXISE KAI ESY NA ZEIS OSO MPOREIS KAI AFHSOU ELU8ERH STIS PALAIOTERES ANAMNHSEIS SOU GIATI EINAI WRAIA NA EXEIS KAI NA
8YMASAI KATI OMORFO APO ESENA.

FILAKIA

MARIA

maria είπε...

πολυ συγκινιτικο sweet ειναι σκεψεις που εχω και εγω. κοιταω φωτογραφιες πριν να αρρωστησω και ακομα δεν το πιστευω σαν να μην ειμαι εγω. αλλα θα σου πω κατι που ισως σου φανει περιεργο. δεν θελω να ξαναγινω οπως ημουν πριν μου αρεσει καλυτερα ο εαυτος μου τωρα προσπαθω να παραμεινω ετσι και καθε φορα που ο εγωισμος μου παει να κανει ξανα την εμφανιση του, του θυμιζω τι περασα και θελω να παραμεινω ταπεινη και να ευχαριστιεμαι την καθημερινοτητα απλα χωρις ματαιοδοξια.καταλαβα απολυτα οτι ουτε μια τριχα της κεφαλης μου δεν οριζω. ισως ολα γιναν για ενα λογω για ενα σκοπω και στην τελικη εχω αρχισει να φροντιζω και την ψυχη μου και οχι τα υλικα γυρω μου γιατι στο τελος οποτε και εαν ερθει μονο αυτην εχουμε.φιλια πολλα.

Ανθούλα είπε...

Γράφεις πολύ όμορφα τα συναισθήματα σου και τις σκέψεις σου.
Φέτος και εγώ μετά από 2,5 χρόνια από το καρκινάκι μου,επανήλθα στα κιλά μου μετά από γυμναστήριο και μπάνια αλλά χωρίς να το επιδιώξω.Και να μου έμεναν τα κιλά δεν με ένοιαζε καθόλου γιατί το πιο σημαντικό για μένα είναι που είμαι ζωντανή.Και μια που λέω για κιλά θυμήθηκα το πιο κάτω ανέκδοτο

"Πάει μια εύσωμη κυρία σε μια κλινική αδυνατίσματος. Το πρώτο βράδυ της δίνουν να φάει ένα καρύδι, μία μπουκιά ψωμί και μισό ποτήρι νερό. - Θα θέλατε τίποτε άλλο; την ρωτά η νοσοκόμα. - Ναι, ένα γραμματόσημο, γιατί πριν κοιμηθώ διαβάζω και λίγο!"

Πολλά φιλιά

Unknown είπε...

ΜΙΚΡΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΣΟΦΗΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ?? ΠΕΡΙΠΟΥ...
«Τα κατάφερες κορίτσι μου» θα πεις εσύ η ίδια στον εαυτό σου και θα είναι το μεγαλύτερο βραβείο που πήρες ποτέ. Θα ζυγιάσεις τη ζωή και θα καταλάβεις ότι το να ζεις είναι πιο σημαντικό και από το να χάνεις ένα μαστό. Η ουσία της ζωής ξεπερνά την έννοια της εμφάνισης. Σύντομα θα είσαι εκεί έξω, θα χαίρεσαι τη ζωή και θα διεκδικείς χαρές που τις αξίζεις.
ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΧΤΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΠΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΔΥΝΑΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΣΥ Η ΙΔΙΑ ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ ΤΟΤΕ ...ΦΟΒΟΥΜΕΝΗ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΗ!!

ΣΕ ΦΙΛΩ-ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ -ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ-ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ,,,,,,,,,
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.
Κ2

Sweet December είπε...

για maria tweety(maraki)

Μαράκι μου!Μόλις μου έδωσες ένα μάθημα ζωής σε ευχαριστώ!Θα προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι και πιο ευγνώμον!Αλλά όπως λέμε και οι 2 σημασία έχει πως είμαστε εδώ...ε,κάποιος λόγος θα υπάρχει και είμαστε...!ΦΙΛΑΚΙΑ!Μας δίνεις δύναμηηηηηηηηηηηη!!!!


για maria

Ax πόσο δίκιο έχεις...ξέρεις..πολλές φορές είμαι αχάριστη και δε θα πρεπε!έχουμε πράματα και θάματα δει!Ας ας τα ζυγιάσουμε ας τα αξιολογήσουμε!Τα λέω για να τα ακούω και εγώ!


για Ανθούλα

Χαχα!Τι ανέκδοτό σου μου άρεσε παρα πάρα πολύ!Ελάφρυνες με την καλή έννοια το κλίμα!Το φαίνεσθαι δεν είναι το ζητούμενο...απλά όπως και να το κάνουμε...ε...βοηθάει και αυτό!

για Katerina

Σ'ευχαριστώ για τον θαυμασμό σου!Ελπίζω να τον αξίζω πραγματικά!Αχ...πρέπει μήπως να αρχίσω να διαβάζω παλιά μου κείμενα?Ίσως...Φιλάκια φίλη μου!