Ξαναγεννήθηκα…

Τελικά μπορεί κανείς να ξαναγεννηθεί, ναι, σας το λέω, ναι, ναι, ναι!

Τις προάλλες πήγα στη Θεσσαλονίκη, εκεί είχα περάσει 4 χρόνια από τη ζωή μου ως φοιτήτρια. Πέρασα από την παλιά μου γειτονιά στην Άνω Πόλη και καθώς άρχισα να κατηφορίζω προς το κέντρο με τα πόδια, με το Mp3 στα αφτιά, με ένα φανελάκι και ένα σορτσάκι, και ένα ελαφρύ αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά…ένοιωσα πως ο χρόνος γύρισε πίσω…Ένοιωσα φοιτήτρια ξανά, 20 χρονών δλδ, να ροβολώ για να συναντήσω τους συμφοιτητές μου. Ήταν απίστευτη ασίσθηση!Απίστετη σας λέω! Άρα τελικά ο άνθρωπος ξεχνά, ξεχνά τα άσχημα και ανατρέχει στα ευχάριστα της ζωής του και ευτυχώς έχω μεγάλο απόθεμα τέτοιων αναμνήσεων και στιγμών. Μα που είχα εξαφανίσει 2 χρόνια τώρα το παρελθόν μου;;;

Παρακάτω...ένα απο τα τραγούδια που άκουσα εκείνη τη μέρα στη συμπρωτεύουσα...και νομίζω είναι συμβολικό...ΚΑΤΙ ΑΣΤΡΑΨΕ!ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΛΑΣΑΚΙ!ΣΑΝ ΠΙΚΝΙΚ ΜΕΣ ΤΟ ΔΑΣΑΚΙ!ΛΑΒΕ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΙΑ!

Δύο Λύκοι...

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος)της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"

Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία,η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε .......

"Αυτός που ταΐζεις."


(Μου το έστειλε η Giota και σκέφτηκα να το μοιραστούμε όχι μόνο στα σχόλια αλλά και σε ποστ)

όνειρο ήτανε!

Αυτές τις μέρες δεν κοιμάμαι καλά...δεν ξέρω τον λόγο ακριβώς, άλλα έχω αυπνίες, το μόνο σίγουρο...

Σηκώθηκα για να πιω ένα καφέ και έβαλα να ακούσω το CD "Ανεμοδείκτη" του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ξεχώρισα για μια ακόμη φορά το τραγούδι "όνειρο ήτανε". Αυτή τη φορά όμως το ξεχώρισα περισσότερο για κάτι άλλο. Όταν συνάντησα την Κ, τη φίλη της Sugar τον Μάρτιο, μετά τον θάνατό της Sugar, είχε αυτή τη μελωδία για να χτυπάει το κινητό της. Το βρήκα πολύ συμβολικό, ένα τργούδι που μιλάει για χωρισμό όπου η παρουσία του άλλου είναι πια εφικτή μόνο στα όνειρα. Για όλους εμάς, η απώλεια της Sugar μίλησε μέσα μας διαφορετικά. Είναι μια απουσία απο αυτό το Blog, είναι μια απουσία και απο τη ζωή μου! Ήταν απο τις πρώτες που με εμψύχωσαν...μέχρι και τηλ. με είχε πάρει πριν απο μια θεραπεία μου. Ένα άτομο που ήθελε και ήξερε να βοηθά...Σήμερα Κυριακή, αν είχε καλή διάθεση θα πήγαινε στη θάλασσα καθότι νησιώτησα. Είναι σαν να σε βλέπω Sugar να αγναντεύεις το ατέλειωτο γαλάζιο. Βέβαια ποιος μας λέει ότι δεν μπορείς να το κάνεις και απο κει πάνω; Η Sugar ήταν πολύ αισιόδοξη, κοινωνική και ομιλιτική! Είχε βρει το νόημα της ζωής και μέχρι την τελευταία της πνοή ζούσε δυνατά και έντονα! Θα σε θυμόμαστε Sugar και εγώ θέλω να γράψω εδώ ότι σε σκέφτομαι πολύ συχνά και ας μας ενώνουν μόνο 2 καφέδες και το μη πραγματοποιήσιμο "τα λέμε και στην Κρήτη". Τελικά δεν είναι μοναδικο; Να περνάει κάποιος με την ταχύτητα κομήτη απο τη ζωή σου αλλά να τον σκέφτεσαι. Αυτό θα πει, ενδιαφέρον άνθρωπος. Και όσοι απο εμάς "γράφουν ιστορία" δεν έχουν να φοβηθούν τη φθορά του χρόνου και τον θάνατο. Και αυτή η τελευταία λέξη...τι είναι; Μια λέξη με έξι γράμματα, μήπως τελικά τη φοβόμαστε επειδή η ζωή έχει τρία γράμματα;;;








το τραγούδι που σας έλεγα...!

Για όσους μας άφησαν,για όσους ετοιμάζονται να μας αφήσουν, για όσους θέλουμε να αφήσουμε...

H φίλη Ανθούλα για το προηγούμενο ποστ μου έγραψε σε σχόλιο της διάφορες ατάκες που σκέφτηκα να τις φέρω εδώ για να τις δούμε όλοι:

"Μην αγαπάς κάποιον γι αυτό που είναι,αλλά γι αυτό που είσαι εσύ όταν βρίσκεσαι δίπλα του..
"Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που που σου πιάνει το χέρι και σου αγγίζει την ψυχη.."
"Μην σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον που δεν θέλει να σπαταλήσει τον δικό του μαζί σου..."

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ...ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΔΙΑΣΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!!!





και φυσικά θα συμφωνίσω..! Είναι πάρα πάρα πολλά τα όσα "εμείς οι άνθρωποι" θεωρούμε δεδομένα. Αν αρχίσουμε να τα βλέπουμε πιο εφήμερα, πιστέψτε με, θα ανακαλύψουμε μέσα μας και γύρω μας έναν κόσμο τελείως διαφορετικό!

Αυτές τις μέρες!

σκέφτηκα να συνοψίσω λίγο αυτές τις μέρες

Το Νούμερο που «παίζει» αυτό τον καιρό είναι το 4 καθώς έχασα από 8/5 τέσσερα κιλά με τη βοήθεια του διαιτολόγου (αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να κόψω τα τσιμπολογήματα). Φαντάζεστε τη χαρά και την καλύτερη διάθεση εφόσον μπαίνω σε ρούχα που περσι με το πρήξιμο, όχι δεν κουμπώνανε, ούτε καν «ανεβαίνανε».

Το μόττο των ημερών μου είναι «να περνάω καλά και ούτε μέρα χαμένη,τα καλοκαίρια είναι μικρά!» και όντως, πήγα την Κυριακή σε ένα Beech bar για μπυρίτσα και το καινούριο μου μαγιώ έκανε ντεμπούτο με επιτυχία! Μαζί με αυτό έκανε και την παρθενική του εμφάνιση και το μπούστο μου! Μια χαρά σας λέω και τα δυο! Χθες ήμουν στους καφέδες και το βράδυ έξω σε παραθαλάσσιο μπαράκι.

Από διάθεση αυτές τις μέρες, αρκετή εώς πολύ θα έλεγα. Κάτι μέσα μου άλλαξε! Και πώς να μην αλλάξει αφού τελικά και εμφανισιακά δεν θυμίζω καθόλου «παιδί χημειοθεραπειών».

Από παρέα αυτές τις μέρες θα έλεγα καλά, θα μπορούσε και καλύτερα αλλά αποφάσισα στη ζωή να εκτιμώ όσα έχω, όχι να γκρινιάζω για όσα δεν έχω. Γιατί και που γκρινιάζεις και κάνεις τις 1000 σκέψεις μήπως βγαίνει κάτι; Αν δεν καταλαβαίνει ο άλλος…αστα, μηδέν στο πηλίκο και γαϊδουριά στο τετράγωνο!

Βέβαια…όλο παραλείπω κάτι πολύ σημαντικό!!!Απέκτησα καινούρια φίλη, μήνες τώρα κάνουμε παρέα (από Νοέμβριο) αλλά και εγώ με τις φοβίες μου και τις απόρριψεις μου…άργησα να καταλάβω ότι αυτό το άτομο είναι δίπλα μου όποτε το χρειαστώ. Ήταν συνάδελφος ("ήταν" γιατί η δουλειά τελείωσε…). Γνωρίζει το πρόβλημα της υγείας μου, και μάλιστα είχε έρθει Αθήνα μετά το χειρουργείο, στην ανάρρωσή μου και οργώσαμε την πρωτεύουσα. Της αρέσει πάρα πολύ να συζητάμε και έτσι βρήκα έναν άνθρωπο να με ακούει ευχάριστα και ας της μιλάω και για τα δύσκολα. Χθες κλείσαμε το τηλέφωνο στις 4.00 το πρωί γιατί δυστυχώς δε μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά ξέρετε κάτι; όταν μου είπε «θέλω πάρα πολύ να πάω μαζί σου κάπου, εκδρομή/διακοπές» (και ας έχει και σχέση) εγώ χαμογέλασα και με τα λόγια της αναγνώρισα τον παλιό καλό μου εαυτό. Αυτόν που δεν παρακαλά τους άλλους για να βγει ή να πάει μια εκδρομή, αυτόν που οι παρέες τον αποζητούν, αυτόν που δίνει στην παρέα, και τη συντροφιά του την θεωρούν πολύτιμη. Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό μετά από μια τέτοια περιπέτεια να μπορείς να φέρνεις καινούριους και αξιόλογους ανθρώπους κοντά σου!Είναι μια ακόμη προσωπική νίκη!Να σαι καλά Β. που πάντα είσαι εκεί, έστω για να σηκώσεις το τηλέφωνο και να χαμογελάσεις ακριβώς αφου πεις το "ναι?".

H ΖΩΗ μετά τον ΚΑΡΚΙΝΟ

Δυο λέξεις στα κεφαλαία στον παραπάνω τίτλο: "ΖΩΗ" και "ΚΑΡΚΙΝΟΣ", μα πάνε μαζί;

Αν με ρωτούσε κανείς πριν τον Νοέμβρη του 2007 δε θα ξερα τι να απαντήσω...θα σκεφτόμουν πολύ και ίσως να χαρακτήριζα τον παραπάνω συνδιασμό αταίριαστο...κι όμως, σήμερα, αυτό το Σάββατο του Ιούνη, με το χέρι στην καρδία, με την υπογραφή και τα γραφόμενά μου σας λέω ότι ΝΑΙ, ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ! Ναι, εμείς οι καρκινοπαθείς δεν υστερούμε σε κάτι. Δε γίναμε ούτε πιο χαζοί, ούτε πιο δειλοί. Είμαστε άνθρωποι ίσοι μεταξύ ίσων, ζούμε στην ίδια κοινωνία με όλους τους υπόλοιπους, διεκδικούμε τα ίδια , τα ίδια και πιο πολλά! Έχουμε ο καθένας μας την ταυτότητά του και αρνούμαστε να "κατηγοριοποιηθούμε". Για όποιον μας κοιτάζει περίεργα λέμε "ποτέ δεν ξέρεις αν θα βρεθείς και συ σε παρόμοια θέση". Ναι, μπορούμε να ζήσουμε και μετά τον Καρκίνο και να σας πω...δεν το πίστευα αλλά πραγματικά μπορούμε με λίγη προσπάθεια να ζήσουμε και καλύτερα, πιο ουσιαστικά!Μου το λέγανε αλλά δεν το πίστευα, το βλέπω όμως...βλέπω τις αλλαγές μέσα μου!Δεν αισθάνομαι μειωνεκτικά απέναντι σε κανένα!!! Δάμασα ένα θηρίο και αυτό απο μόνο του είναι ένας καλός λόγος για να χεις το κεφάλι ψηλά!
Αρκει να πιστέψεις στον εαυτό σου, να κάνεις μια βουτιά μέσα σου και να δεις τον πλούτο του μυαλού και της καρδιάς σου, τον πλούτο που σου κρατούσε η αρρώστια μακριά για καιρό! Ο πλούτος όμως αυτός παρέμενε, δεν μας εγκατέλειψε ποτέ απλά ξεχάσαμε να τον βλέπουμε...έμεινε κάτω στο βάθος. Όσο όμως η περιπέτεια γίνεται παρελθόν, τόσο βρίσκουμε τις ισσοροποίες μας, τόσο θυμάται το σώμα και το μυαλό. Και ναι, ναι, ναι, ο καθένας μας μπορεί να πάρει δύναμη απο τη μοναδικότητά του...!Απλά όλα αυτά αποτελούν μέρος ενός μεγάλου κύκλου... και δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα απο τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχει όμως μια μέρα που θα ρθεί...θα την καταλάβεις μόλις θα τη ζήσεις. Εκείνη τη μέρα μπορεί να κάνεις κάτι πολύ απλό και καθημερινό...μπορεί απλά να χαζεύεις τη θάλασσα, μπορεί απλά να παρατηρείς τα δέντρα απέναντι, μπορεί απλώς να χαιδεύεις το γρασίδι ή να περπατάς ξυπόλητος στην ακρογιαλια. Εκεί, αβίαστα, θα ρθει κάτι, κάτι σαν αποκάλυψη. Εκεί θα καταλάβεις τη μοναδικότητά σου. Εκεί, μόνος ή με παρέα, εκεί, εκεί, ξαφνικά όλα τα ερωτηματικά σου θα απαντηθούν, εκεί ξαφνικά οι σκέψεις σου θα φτιάξουν παράγραφο και θα μπούν σε σειρά, εκείνη τη μέρα η γλώσσα σου θα γίνει το όπλο σου, η καρδιά σου θα γεμίσει συναισθήματα και εκείνη τη στιγμή θα λυτρωθείς απο όλα και όλους, θα κοιτάξεις τον ουρανό, θα χαρείς το αεράκι, θα νοιώσεις ελεύθερος! Θα νοιώσεις γεμάτος απο κάτι ανεξήγητο αλλά μοναδικό. ένα Άγιο Πνεύμα μιας άλλης εποχής! ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ!!!!!!

The first day of the rest of my life!

Και ναι!!!Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο αισιόδοξο και το πιο χαμογελαστό μου ποστ!

Και να σκεφτείτε ότι προέκυψε απο κάτι απλό και καθημερινό...

Είμαι Αθήνα, ήρθα για να με δει ο γιατρός. Χθες λοιπόν πήγα στην κλινική και ο γιατρούλης με φούσκωσε (ευτυχώς δεν πονάω τόσο, άνοιξε αρκετά το δέρμα της ακτινοβολημένης περιοχής). Μετά τον πλαστικό, και αφού είπα την περιπέτεια υγείας μου σε μια του νοσοκόμα και δάκρισα (προτοφανές για μένα, μετά απο τόσο καιρό) κατέβηκα και είδα και την ψυχολόγο του τμήματος...η οποία είναι πλέον φίλη μου και πίνουμε καφέ συζητώντας στο χαλαρό...13:00 πήγα στην κλινική και έφυγα 16:00 με μπόλικο socializing. Αφου έφυγα, και μάλιστα με ένα ηθικό ανεβασμένο, καθώς η ψυχολόγος μου είπε "σε θεωρώ ένα πολύ πετυχημένο άτομο" και εγώ σκέφτηκα, "τελικά, είμαι πετυχημένη, απλά η αρρώστια δεν με άφηνε να το δω τόσο καιρό, δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει....!" Μετά λοιπόν απο όλα αυτά...βρέθηκα σε ένα εμπορικό κέντρο και σκέφτηκα "ευκαιρία να αγοράσω μαγιώ". Μια πολύ απλή σκέψη...η πραγματοποίησή της όμως μου έδωσε τόσα φτερά. Νομίζω πως χθες, ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου! Στο μαγαζί με τα μαγιώ, σάστισα πρώτη εγώ, προβάροντας το πάνω μέρος ενός μπικίνι, και έσκασα το πιο πλατύ μου χαμόγελο στον καθρέφτη!Τα αποτελέσματα της (μη τελειωμένης ακόμη) πλαστικής μου ήταν απλώς εκπληκτικά!!!! Και ναι, στεκόμουν εκεί, μέσα σε ένα τυχαίο εμπορικό, σε ένα τυχαίο κατάστημα, με άγνωστους τριγύρω και ζούσα την προσωπική μου ευτυχία. Έσκαγα χαμόγελα στον εαυτό μου και η χαρά μου είχε να κάνει μόνο με μένα! Η πωλήτρια πρέπει να σάστισε γιατί όλα τα "πάνω μέρη" μου πήγαιναν, φανερώνοντας ένα πολύ στητό στήθος. Είχε πλάκα, εγώ δεν ήμουν ποτέ η "υπερπαραγωγή" ή η "κοκέτα" κοπέλα και τώρα έπιασσα τον εαυτό μου να χει μια πρωτόγνωρη φιλαρέσκεια! Αγόρασα το μαγιώ και στο δρόμο του γυρισμού είχα ένα μεγάλο χαμόγελο!Το βήμα μου ήταν πιο ανάλαφρο!Είπα στον ευατό μου πως άξιζε η ταλαιπωρία, και το χειρουργείο της αποκατάστασης! Ας είναι, άξιζαν όλα, έστω γι αυτή μου τη μικρή στιγμούλα! Έζησα κάτι μοναδικό, κάτι πολύ πολύ δυνατό, κάτι που με κάνει να γελώ και δυνατά...αρκεί να μη με τραβάει το δέρμα που ακόμη φουσκώνει ;-) Ενοιωσα ότι σχεδόν πήρα πίσω κάτι...ένοιωσα ότι χθες, ήταν η πρώτη μέρα, της καινούριας μου ζωής! Και αυτό είναι τόσο μα τόσο ελπιδοφόρο, όσο και μοναδικό!

Έμαθα να λέω αντίο!

και το κατάλαβα όταν μου το έγραψε σε comment η Sundy! Νοιώθω πιο ελεύθερη, πιο δυνατή τώρα! Έμαθα να λέω αντίο! Να κλείνω την πόρτα σε όσους με στεναχώρησαν και να τους αφήνω έξω από την καρδιά μου! Να εγκαταλείπω καταστάσεις που με κούρασαν και με έφθειραν! Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αλλάζουν! Αφήνω τις απογοητεύσεις μου στην άκρη, να τις πάρουν μαζί όσοι μου τις δημιούργησαν! Αφήνω και τα σπασμένα νεύρα! Όταν δεν έχεις απαιτήσεις απο κάποιους και διατηρείς μια χαλαρή σχέση, γιατί στο υπαγορεύουν πρώτοι αυτοί με τη συμπεριφορά τους, τότε είσαι και συ πιο ήρεμος. Έμαθα να λέω αντίο, και να κλειδώνω σε συρταράκια φωτογραφίες και αναμνηστικά. Έμαθα να λέω αντίο…και ίσως αυτό είναι το πρώτο βήμα προς το να συνεχίσω τη ζωή μου…παρόλες τις απώλειες!

Σκέφτηκα να γράψω κάποιες γραμμές

είναι αργά! Αύριο είναι του Αγίου Πνεύματος…ξέρετε…πολλές φορές, καθώς ξαπλώνω, καθώς κάνω ποδήλατο, καθώς κάνω μπάνιο…σκέφτομαι να γράψω ένα σωρό πράγματα που όμως μετά τα ξεχνάω…ίσως πρέπει να πάρω ένα «μαγνητοφωνάκι» και να τα αφηγούμαι…

Αύριο είναι του Αγίου Πνεύματος και σήμερα θυμήθηκα ένα σωρό πράγματα. Γράφω απόψε, Κυριακή βράδυ, μέσα στην ησυχία του πατρικού μου. Μου αρέσει αυτή η ησυχία που διακόπτεται μόνο από τον ήχο των δακτύλων μου πάνω στο μαύρο μου πληκτρολόγιο. Είναι το καλύτερό μου αυτή η ώρα, γιατί καθώς ο υπολογιστής μου βρίσκεται στην κουζίνα, πολλές φορές, τη μέρα, αναγκάζομαι να μιλάω και στη μητέρα μου και να γράφω και ποστ!

Σήμερα θυμήθηκα πολλά, θυμήθηκα πρώτον ότι περσι σαν αύριο, εμφανώς πιο χοντρούλα, εμφανώς καταπονημένη και με τα φρέσκα μου μαλλιά ήμουν σε ένα beach-bar με τη «Σ» και πίναμε καφέ. Δεν είχα βουτήξει στη θάλασσα, όμως φορούσα το μαγιώ της μαστεκτομής για το οποίο μου είχε πει η «Σ» «κοίτα να το αγοράσεις εγκαίρως, μη ψαχνόμαστε τελευταία στιγμή». Και ακούγοντάς την το είχα αγοράσει από τον Μάιο. Μετά τον καφέ πήγαμε για φαγητό, πάλι παραθαλάσσια. Αγίου Πνεύματος ήταν. Φάγαμε και ήπιαμε ούζο εκείνη τη μέρα, όλα ήταν ωραία, όλα ήταν χαλαρά, μόνο που εγώ έπρεπε να προλάβω το τρένο των 5.17 για να κατέβω στην Αθήνα, να κάνω το Herceptin. Και πραγματικά θυμάμαι πως είχα εξαντλήσει κάθε χρονικό περιθώριο, γύρισα σπίτι 4.30 για ένα γρήγορο μπάνιο και έφυγα, η μάνα μου είχε σαστίσει. Πως περνάει ο καιρός, καλπάζοντας θα γράψω απόψε! Αύριο ξημερώνει μια παρόμοια μέρα…μπορεί την Τετάρτη να πάρω τον δρόμο για Αθήνα αλλά τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά…το μαγιώ της μαστεκτομής μου είναι άχρηστο πια…ττο Herceptin τελείωσε, τα μαλλιά μου έχουν μήκος καρρέ, τα νύχια των ποδιών μου ξαναβρήκαν το σχήμα τους και έχουν απόψε χρώμα κοραλλί, τα περιττά κυλά φύγανε και το πρόσωπό μου ηρέμησε. Πώς να μην είμαι χαρούμενη για όλα αυτά; Είναι ένας προσωπικός «αγώνας» που στέφθηκε με επιτυχία. Χρόνια πολλά αναλωνόμαστε σε άπειρους αγώνες με άλλους, σκέφτηκε κανείς πως αν κερδίσουμε με το μέρος μας τον εαυτό μας θα λύσουμε πολλά απο τα προβλήματά μας;
Σήμερα κατάλαβα ότι ξεπέρασα και την απόρριψη από τη «Ν», πάει, έκλεισε το κεφάλαιο. Σαν σήμερα το 2007 είχα πάει τη «Σ» και τη «Ν» σε ένα πανηγύρι. Στο ίδιο πανηγύρι βρέθηκα και σήμερα. Συνειδητοποίησα πως πέρασα και πέρασαν πολλά από το 2007. Η «Ν» μπορεί και να έχασε και το καλύτερο κομμάτι, έμεινε στα δύσκολα, αλλά στο κομμάτι της «αποθεραπείας» μου το έβαλε στα πόδια. Έχασε λοιπόν το come back μου, την ανανεωμένη μου διάθεση και εμφάνιση. Χθες την είδα να περνάει από μπροστά μου και δεν μπήκα στον κόπο να τη φωνάξω, ποιος ο λόγος; Το μόνο που σκέφτηκα ήταν σίγουρα «μα που πήγαν η αγάπη και το ενδιαφέρον που είχαμε η μια για την άλλη;». Εγώ «έχω πια κλειστό το δέρμα». Κάπου πρέπει να πηγαίνει η αγάπη που έχεις για έναν άνθρωπο και παύεις να τη νοιώθεις πια. Ίσως είναι κάτι σαν τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται όπως λέει μια ατάκα από την ταινία «Ιστορίες παπουτσιών». Δεν έχω απορία που πάει μια τέτοια αγάπη, έχω όμως τη βεβαιότητα ότι πέταξε και χάθηκε από μέσα μου. Χάθηκε τελείως, τόσο που δε θέλω με τίποτα αυτό το άτομο να μάθει πως εγώ προχώρησα σε αποκατάσταση…ελπίζω να μην το έχει μάθει πάντως. Ξέρετε, είναι πολύ περίεργη η αίσθηση…η αίσθηση του να «ξεγυμνώνεσαι» σε έναν άνθρωπο ως προς το ιατρικό σου ιστορικό και μετά να σου γυρίζει την πλάτη. Νοιώθεις εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα! Και πιστέψτε με, είναι άσχημο συναίσθημα. Η «Ν» είχε δει και την μαστεκτομή μου…μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μου πληροφορία όπως νομίζει αυτή…αλλά πόσες άλλες σκέψεις μπορεί να κάνει ένας κουρασμένος εγκέφαλος (ο δικός μου) τέτοια ώρα;;;;

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ! ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΕΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ!

Ευχαριστώ το γυάλινο δάκρυ...

που αν και δάκρυ, δίνει ΧΑΡΑ!

το Sweet December μετά χαράς δέχεται το βραβείο:

απο το http://rozgalaziathalassa.blogspot.com/

"Όμως θα δώσω κι ένα τιμητικό.. Στη Sweet December... Που το αξίζει πιο πολύ απ'όλους μας για την ψυχική της δύναμη, την αισιοδοξία, το θάρρος, την αγάπη για τη ζωή, τη ζωντάνια της. Γιατί κάθε φορά που μπαίνω στο blog της θυμάμαι τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή."

Μακάρι να βοήθησα πολλούς απο εσάς να δείτε τι κρύβεται πίσω απο τα απλά και καθημερινά...η ζωή θα έλεγα...η ζωή που κυλά πολύ γρήγορα και τρέχει και εμείς κολλάμε πολλές φορές στην επιφάνεια, ας ψάξουμε την ουσία! ΦΙΛΙΑ

Καλό μήνααα!

Καλό μήνα λοιπόν! Ξέρετε…οι περισσότεροι λαοί πέρα από τους Έλληνες δεν ασχολούνται με το να εύχονται «καλό μήνα»…εμείς πάλι δε χάνουμε ευκαιρία για ευχές! Καλό καλοκαίρι θα προσέθετα εγώ, εδώ αν και ο καιρός μόνο καλοκαίρι δε θυμίζει τώρα τελευταία! Χθες ταλαιπωρήθηκα πολύ στη βροχή…έγινα μούσκεμα! Αλλά πλέον, γελάω με την αναισθησία μου! Δυο χρόνια πριν θα είχα τσατιστεί πάρα πολύ, θα είχα βρίσει και φωνάξει…τώρα…; Απλά καθόμουν και χάζευα την βροχή ήρεμη κάτω από ένα υπόστεγο ελπίζοντας να περάσει για να βγω από την κρυψώνα μου γρήγορα. Ναι, γύρισα από το νησί αλλά πήγα και μίνι διήμερο εδώ κοντά. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η τύχη των αδειούχων….

Είμαι καλά σωματικά, αν και πολλά πρωινά ξυπνάω νοιώθοντας τον καινούριο μου αριστερό μαστό «πέτρα». Όλα όμως συνηθίζονται, το έχω ξαναγράψει! Έτσι συνήθισα να βλέπω στον καθρέφτη δυο μαστούς χωρίς θηλές αλλά με μια ουλή το καθένα. Συνήθισα στα «τραβήγματα» και τα τσιμπήματα. Ε, αν έχεις περάσει και χειρότερα, λες και ένα «δε βαριέσαι»…κατά τα άλλα φυσικά και προσέχω να μη σηκώνω βάρος…και να μην κάνω απότομες κινήσεις αν και οδηγώ και αυτοκίνητο και ποδήλατο. Όσο για το τελευταίο, αν δεν ανέβαινα να σκίζω τους αιθέρες με το πετάλι μου θα αρρώσταινα! Οπότε, όσο μπορώ να «αθλούμαι» (περπατάω κιόλας) είμαι καλά. Πήγα και σε διαιτολόγο και έχω χάσει ήδη 3 κιλά. Ε…δε γινόταν άλλο. Φυσικά φέτος είμαι πολύ καλύτερα από περσι τέτοιο καιρό γιατί το πρίξημο από τα φάρμακα μου έφυγε. Ηρέμησε το πρόσωπό μου αλλά και το σώμα μου! Άρα τελικά περνάνε φίλοι και φίλες μου, όλα περνάνε! Απλά όλα θέλουν το χρόνο τους και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο μα τόσο ανυπόμονοι.

Βλέπετε τη βάρκα; Δίπλα της έπινα καφέ σε ένα γειτονικό μου ποταμό. Θα μπορούσα να πω πως η βάρκα μου «μοιάζει» ή της «μοιάζω». Μόνες, στην ηρεμία του ποταμού, δεμένες με ένα σκοινί, περιμένουμε να λύσει η «άγκυρα» και να ταράξουμε τα ήρεμα νερά του ποταμού. Εκεί, μέσα στη φύση, να ελευθερώσουμε τις δυνάμεις μας, να τρέξουμε και να χαρούμε το νερό, ο θόρυβός μας να ακουστεί παντού, να νοιώσουμε ζωντανές, ένα κομμάτι αυτού του κόσμου!