Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Να μη ξεχάσω πρώτα να σας πω πως χαίρομαι που το προηγούμενό μου ποστ συγκέντρωσε τα βλέμματά σας και έδωσε το έναυσμα για ένα διάλογο μεταξύ σας και με εμένα.
Μόλις γύρισα απο το 12ο Herceptin (αυτή τη συμπληρωματική θεραπεία που αρκετές φορές έχω αναφέρει). Τελικά το μόνο σύμπτωμά της είναι η νύστα που σου φέρνει ;-) Κρατάει μόλις μια ώρα και πιστέψτε με, μια ώρα ενδοφλέβιας θεραπείας δεν είναι τίποτα (έχω υπάρξει και με 3 ώρες θέραπειας και κάσκα στο κεφάλι στους -20).

Όλο ξεχνάω να σας πω πως έχει ανακάμψει η εμφάνισή μου. Ω ναι! θα χαιρόσασταν να με βλέπατε! Το μαλλί μου είναι πια πικνό (και ας το έχω κόψει κοντό-αγορέ) είναι λες και δεν πέρασε τίποτα απο πάνω του ;-) Αφήστε που όλοι μου λένε "πόσο σου πάει το κοντό και μην τα ξαναμακρύνεις". Επίσης άρχισα να ξεπρίζομαι (σώμα και πρόσωπο) απο τα φάρμακα. Τα νύχια των ποδιών μου έχουν αλλάξει όλα και τα φρύδια μου και οι βλεφαρίδες μου έχουν συνέλθει. Τα 2 τελευταία βέβαια δεν έχουν βγει ακριβώς όπως πριν αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αισθάνομαι καλά και φυσικά καμαρώνω και γι'αυτό που βλέπω στον καθρέφτη!

11 σχόλια:

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Σίγουρα τα έχουμε ξανακούσει όλοι αυτά. Για το τι προκαλούν οι θεραπείες και όλα τα σχετικά. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου να πάθω κάτι τέτοιο και μετά να έχω αυτές τις συνέπειες. Και αμέσως μετά φέρνω στο νου μου όλους όσους έχουν υποστεί αυτήν την ταλαιπωρία και αγωνία και αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα γιατί είναι σαν να τους έχω κατώτερους. Ενώ δεν είναι έτσι. Θέλω να πιστεύω πως αν πάθω κι εγώ ποτέ κάτι τέτοιο θα το δω πολύ ψύχραιμα και σαν δοκιμασία και θα προσπαθήσω να το παλέψω και όχι να κλαφτώ. Σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι πάντα καλά.

Ανώνυμος είπε...

Προς Χριστίνα Γεωργαλή,
αγαπητή φίλη, κανείς μας δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του σαυτήν την θέση. Αλλά εφόσον αρρωστήσεις έχεις δύο επιλογές. Ή μαζεύεις τις όποιες δυνάμεις σου και προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα ή τα παρατάς και παραιτείσαι από όλα. Διαλέγεις και παίρνεις, οπότε μην νομίζεις, δεν έχεις και μεγάλο δίλημμα. Εγώ προσωπικά ενώ ήθελα να τα παρατήσω γιατί είμαι και μεγαλύτερης ηλικίας (51ετών), δεν το έκανα τελικά για χάρη των παιδιών μου.
Σκέφτηκα τι παράδειγμα τους δίνω παραιτούμενη από έναν αγώνα που δεν ήθελα στην αρχή να κάνω; Πώς θα μάθουν να αγωνίζονται στην ζωή αν η μάνα τους το έβαλε κάτω. Τέτοιες και πολλές άλλες σκέψεις σε βάζουν θέλοντας και μη να το προσπαθήσεις.Έπειτα όπως λες, δεν θα ήθελες να κλαφτείς. Έτσι είναι, αυτό που νευριάζει και πονάει περισσότερο τον καρκινοπαθή είναι η διάθεση για λύπηση των περισσοτέρων. Μόλις προχθές φώναζα σε έναν συνάδελφο που το έμαθε καθυστερημένα και με κοιτούσε με την λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του:''Μην με λυπάσαι ρε, δεν θέλω να με λυπάσαι!!!''
Με όλα αυτά εύχομαι σε όλο τον κόσμο να είναι καλά και να μην χρειάζεται να ζήσει αυτήν την εμπειρία. Προπάντων οι νέοι και τα μικρά παιδιά. Όσο για τους γέρους, το ξαναλέω, είμαι ρατσίστρια, δεν μπορώ να τους ακούω να κλαψουρίζουν για ψιλοπράγματα μετά από μια γεμάτη ζωή που έζησαν.Μου την δίνουν, όταν μάλιστα έχουν περάσει και το προσδόκιμο. Ας λένε δόξα τον θεό, αντί να κλαψουρίζουν.
Η κακίστρο
sundy

Sweet December είπε...

για χριστίνα γεωργαλλή

Σ'ευχαριστώ!Να ξέρεις ότι κανείς δεν το περιμένει.Απο κανενός μας το κεφάλι δεν περνά το ότι μπορεί κάποια στιγμή να δει τον εαυτό του να αποσυντίθεται. Φαντάσου εκείνους (όπως εμένα) που το βλέπουν σε μικρή ηλικία. Αλλά ο εαυτός μου, μου έδειξε ότι ζεις και με αυτό.Ήταν μια άσχημη φάση στη ζωή μου αλλά πέρασεεεε!Συμφωνώ με τη φίλη Sundy ;-)

για Sundy

Γειά σου φίλη ρατσίστρια (χεχε). Αχ, τι καλά που τα λές!Κανένας μας δε θέλει να ριχτεί σε τέτοια μάχη αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Ήξερα εγώ περσι το καλοκαιράκι που είχα αράξει στο νησί για ένα μήνα και όργωνα τις παραλίες τόπλες ότι το επόμενο καλοκαίρι θα έχω τελειώσει χμθ,ακτινοθεραπείες και θα βρίσκομαι με τη μαστεκτομούλα μου στις ίδιες παραλίες. Αστα!Αυτό στην αρχή με σκότωσε!Στα ίδια μέρη αλλά τόσο διαφορετική. Ωστόσο συμβιβάστηκα...τέτοιες ώρες δεν έχεις και άλλη επιλογή. Και να αρρωστήσεις,όπως και να χει βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, τους ίδιους τους ανθρώπους και τις περιπέτειές τους με άλλο μάτι.
Φιλάκια dear

K@terin@ είπε...

καλημέρα ,

Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι καλά και να καμαρώνεις πάντα τον εαυτό σου στον καθρέφτη :)

Ανώνυμος είπε...

Δεν σε ξέρω αλλά χαίρομαι για σένα! χαίρομαι όπως όταν βλέπεις ένα λουλούδι να ανθίζει μετά απο έναν παγετό. Είναι τόσο αυτονόητο να χαίρονται όλοι για σένα. Είσαι μια νικήτρια της ζωής!

Sweet December είπε...

για ανώνυμος

Σ'ευχαριστώ πολύ και ας μη γνωριζόμαστε!
Φιλιά!

Sweet and bitter είπε...

Τι καλά!
Ξέρω, είχα χαθεί για πολύυυ καιρό (αυτό δε σημαίνει ότι δε σε διάβαζα)...
Αλλά χαίρομαι που είσαι καλύτερα! Αλήθεια!

Τα φιλιά μου!

Sweet and bitter είπε...

Α! Και καλό μήνα!

Sweet December είπε...

για sweet & bitter

Καλό μήνα!Διάβαζέ με και ας μη μου γράφεις (χιχι) ;-)

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!!!!!!!!
ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΤΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ... ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΜΩΣ ΜΕΤΡΑΕΙ... ΗΜΟΥΝ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ "ΦΑΛΑΚΡΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ" ΗΜΟΥΝ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΦΡΥΔΙΑ,ΜΑΤΟΚΛΑΔΑ ...ΗΜΟΥΝΗ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ???
ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ
ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΛΑΒΑ...
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΟ 19ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ 20 ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΝΟΙΩΘΩ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΕΦΙ ΓΙΑ ΖΩΗ...

Sweet December είπε...

για ανώνυμος

Καλό μήνα!Αχ πόσο δίκιο έχεις!Ήμασταν ζωντανές και τότε και τώρα!Τελικά αυτό αξίζει ;-)Η εμφάνιση δεν παίζει στη ζωή μας τόσο ρόλο όσο της δίνουμε. Το μέσα μας, η ψυχούλα μας να ναι καλά και όλα τα άλλα μάλλον γίνονται..