Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Τελευταία μέρα του Ιούλη

Η τελευταία μέρα του Ιούλη με βρήκε στο νοσοκομείο, να «κάνω» το φάρμακο Herceptin (έχω αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ σε αυτό, είναι μια προληπτική θεραπεία, χωρίς τις παρενέργειες της χμθ). Όπως και να χει, χορηγείται ενδοφλέβια και οι φλέβες μου μετά από 8 χμθ δεν είναι στα καλύτερά τους…Πρέπει να ασκώ το χέρι μου τακτικά με αυτά τα ορθοπεδικά «μπαλάκια» και γενικά να μπω στη διαδικασία να το δυναμώσω, με την ελπίδα να γλιτώσω τη μικρή επέμβαση που θα μου προσθέσει μια «πεταλούδα» στο στέρνο για τη χορήγηση του φαρμάκου. Γενικά πήγα καλά σήμερα, η διαδικασία κράτησε μια ώρα και δεν ξενιτεύομαι πια στην Αθήνα αλλά πετάγομαι σε μια πόλη μια ώρα απόσταση από εδώ. Μένουν άλλες 10 φορές για το herceptin και τέλος τα ενδοφλέβια. Αυτό βέβαια θα πάρει ως το Μάρτη…

Τελευταία μέρα του Ιούλη και τίποτα δε θυμίζει τον περσινό αντίστοιχο μήνα. Τι ωραία που περνούσα πέρσι τέτοιο καιρό; Μέσα στην ανεμελιά μου δεν είχα αφήσει μέρα χωρίς θάλασσα. Η παρέα μου μέσα στον ενθουσιασμό, κάθε μέρα σχέδια, κάθε μέρα και νύχτα έξω, μέσα στην τρέλα. Αμέτρητα χλμ στην Εθνική, ποτά ξενύχτια και ξέφρενοι ρυθμοί!Φέτος όλα άλλαξαν. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα την ατυχία μου. Μαζί με τις προσωπικές, σωματικές και ψυχολογικές μου αλλαγές, άλλαξε και το κοινωνικό μου περιβάλλον. Η παρέα έσπασε. Να έγινε ξαφνικά, να έγινε σταδιακά; Δεν μπορώ να καταλάβω. Η μια μου η φίλη άλλαξε πόλη κιόλας. Η σχέση μου με τις φίλες μου με απασχόλησε αρκετά και αφού τελειώσαν όλα. Πέρσι ήμασταν κολλητές, για έναν ύπνο χωρίζαμε και φέτος το καλοκαίρι με το ζόρι να βγούμε. Δε ξέρω τι άλλαξε, δεν μπορώ πραγματικά να τοποθετηθώ, ωστόσο δεν μπορώ να το κρύψω ότι βιώνω ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό που στη φάση που είμαι μακάρι να μη το ζούσα και αυτό. Αλλά τι να κάνω; Πόσο μπορείς να πιέσεις τους ανθρώπους για συγκεκριμένες συμπεριφορές και συναισθήματα; Πόσοι είναι αυτοί που θα δώσουν περισσότερα από όσα μπορούν; ΚΑΝΕΙΣ. Με ή χωρίς συνοδοιπόρους συνεχίζω τον αγώνα μου και προσπαθώ…προσπαθώ να βλέπω στο παρελθόν σαν μια όμορφη ανάμνηση, να βλέπω το περσινό καλοκαίρι σαν μια σειρά από ευχάριστα γεγονότα, να λέω «δεν πειράζει που το φέτος δεν είναι σαν το πέρσι, δεν πειράζει που οι φίλες μου χαθήκαν στο βωμό της ‘εξέλιξής’ τους…δεν πειράζει, δεν πειράζει…»

Να έχετε έναν όμορφο Αύγουστο. Δε βγάζει πουθενά να συγκρίνετε το φέτος με το πέρσι, προσπαθήστε όμως να εκμεταλλευτείτε τις μέρες που έχετε μπροστά, χωρίς να γυρίζετε πίσω…!

4 σχόλια:

ILive2LoveMe είπε...

Καλημέρα γλυκιά μου:) Στο βωμό της 'εξέλιξης' που λες... λίγο πολύ θυσιάζομαστε όλοι. Αφού η ζωή κυλάει και δεν γίνεται διαφορετικά. Αν η φίλη σου έπρεπε να μετακομίσει για τον όποιο λόγο... αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Κι αν κάποια άλλη φίλη δεν μπορεί να βγει τόσο συχνά, σίγουρα κι αυτή θα έχει το λόγο της. Ξέρω πως μετά από όσα πέρασες θα ήθελες τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Αλλά τα χρόνια προχωρούν, και οι καταστάσεις καλώς ή κακώς δεν παραμένουν ίδιες. Γάμος, οικογένεια, δουλειές ή και μια σχέση ακόμη είναι όλα ικανά να αλλάξουν τη πορεία της ζωής ενός ανθρώπου. Εγώ πιστεύω πως οι φίλες σου δεν έχουν πάψει να σε σκέφτονται ή να σε αγαπάνε. Δεν βλέπω πια τις κολλητές μου. Μιλάω μαζί τους και αυτό αραίωσε ακόμη. Αλλά δεν ξεχνάμε η μία την άλλη. Υποχρεώσεις, δουλειές, παιδιά, αρρώστιες... 1002 πράγματα.
Να περάσεις όμορφα, μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να σου προσφέρουμε παραπάνω από λίγες λέξεις εδώ. Αλλά η απόσταση βλέπεις η ρημάδα. Ελπίζω όμως να νιώθεις έστω κι λίγο λίγο καλύτερα εδώ παρέα με μας .
Να είσαι καλά γλυκιά μου πάντα και να ρθει ο Μάρτης και μαζί μ αυτόν το τέλος της ταλαιπωρίας.
Καλό βράδυ και μια μεγάλη αγκαλιά.

Sweet December είπε...

για ilive2loveme

Αχ,΄έτσι είναι. Η αλήθεια και η πραγματικότητα μπορεί να μας στεναχορούν αλλά έτσι είναι. Πρέπει και εγώ να πάρω απόφαση πολλά πράγματα γύρω μου. Καταλήγω λοιπόν στο κλασικό "να είμαστε καλά και θα ανακάμψουμε..." που θα πάει,θα βρούμε τα ζύγια μας!Φιλιά!

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

να έχεις ένα όμορφο αύγουστο και να πάψεις να σκέφτεσαι το πέρσυ. Υπάρχει το τώρα και το αύριο και έχεις πολλά να κάνεις!!!!

child in time είπε...

eisai iperoxi mpravo sou...