Στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα

Άθελά μου περνάνε διάφορα από το μυαλό μου. Τελικά τι βγαίνει από όλα αυτά; Οι ανασφάλειές μου συνεχίζουν…
Μήπως τελικά ξόφλησα φέτος; Ξέρω θα πέσετε όλοι εσείς οι αναγνώστες και φίλοι πλέον, να μου πείτε: «Μα τι λες; Τι είναι αυτά που γράφεις;;».
Αχ… η ζωή μου άλλαξε τόσο. Και δεν είναι το «τώρα» (γιατί αυτό θα είναι ως τον Απρίλιο…) είναι το μετά που θα είναι τόσο διαφορετικό από το πριν. Θα γυρίσω τον Σεπτέμβρη στη δουλειά, θα προσέχω τι κάνω και πως το κάνω, θα αλλάξω συνήθειες. Ποιος ξέρει τι με περιμένει. Σκέφτομαι ότι αν είχα δική μου οικογένεια, σύζυγο, παιδιά ίσως, ίσως τότε να μαχόμουν περισσότερο. Ίσως τότε να έβρισκα περισσότερα κίνητρα για να συνεχίσω.
Δε λέω ότι εγκαταλείπω, αλλά σήμερα καθώς γύριζα από το σπίτι της «Ν» όπου έπινα καφέ, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στα φανάρια σκέφτηκα «Μήπως τελικά ξόφλησα και απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου;» Τι να περιμένω από δω και πέρα λέτε; Δεν έχω τίποτα στα χέρια μου, πρέπει να παλέψω πρώτα για την υγεία μου αλλά και για τόσα άλλα έπειτα. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο. Δεν μπορώ να προβλέψω το παραμικρό…Ποτέ μου δεν είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση παρόλο που έβλεπα τον εαυτό μου σαν μια κοπέλα όπως όλες οι άλλες. Τώρα δε θέλω να γίνω μια κοπέλα που μονίμως θα κάνει πράγματα για να καλύψει τα κενά της. Κενά που της άφησε η αρρώστια, κενά στην προσωπική της ζωή και άλλα διάφορα. Όμως έτσι βλέπω να καταλήγω, ένας άνθρωπος που θα ασχολείται με διάφορα για να αποδεικνύει συνεχώς στον εαυτό του και στους άλλους την αξία του, ότι παρόλο που νόσησε ΜΠΟΡΕΙ. Είναι τόσα αυτά που σκέφτομαι και τέτοια η «ένταση» που κουβαλάνε που δεν ξέρω τελικά αν αυτές οι γραμμές τα εκφράζουν με ακρίβεια…

Ωστόσο απόψε μέρα που είναι (Τσικνοπέμπτη) θα βγώ. Αφού δεν είμαι Αθήνα και τη θεραπεία την έκλεισα για την Τρίτη και όχι για Παρασκευή (δηλ. αύριο) είπα στις φίλες μου να βγούμε. Μέχρι και το τραπέζι εγώ το έκλεισα. Καμιά φορά προσπαθώ να βρω το νόημα σε όλα αυτά που κάνω αυτό τον καιρό αλλά δε βγαίνει άκρη… Προσπαθώ να κάνω ότι έκανα και πριν…τελικά όμως όσο και να μη το σκέφτομαι όλα έχουν αλλάξει…
(Πάλι τα ίδια θα γράψω γι’αυτό σταματώ εδώ).

Ανασφάλειες...

Μπήκα εδώ απόψε για να γράψω ένα μυστικό. Είναι αστείο, μυστικό στο ίντερνετ και με τόσα μάτια επάνω του. Ίσως τελικά να μην είναι μυστικό αλλά ανασφάλεια. Ναι, μάλλον το τελευταίο είναι.
Είναι βράδυ και έχω την εξής ανασφάλεια: τελικά ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Ζω σε ένα λαβύρινθο, που όσο μπερδεμένος και αν είναι όλοι μου λένε ότι θα βρω το δρόμο και θα βγω. Το έχω πιστέψει… Έζησα στο σκοτάδι τόσους μήνες σκεπτόμενη το φως. Κάποιες μέρες ένοιωσα τη μοναξιά μου έχοντας μόνο την ανάσα μου για συντροφιά και κάποιες σκέψεις μου παρηγοριά. Έκλαψα κάποια βράδια στο κρεβάτι μου, στην ησυχία ενός σπιτιού όπου όλοι κοιμούνται. Έκλαψα με ένα κλάμα βουβό, με κάποια δάκρυα απορίας.

Τι θα γίνει στο τέλος; Τι θα σκεφτώ για μένα και για κάποιους ανθρώπους; Ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, πως προχωρώ; Που ήμουν, που είμαι και που θα μαι; Όλη αυτή η ανεξήγητη τροπή της ζωής μου θα με κάνει «καλύτερο» άνθρωπο ή «χειρότερο»; Μα μήπως το «καλό» και το «κακό» δεν είναι δυο έννοιες μοναδικά υποκειμενικές; Δε μπορώ καθόλου να με φανταστώ του χρόνου τέτοιο καιρό. Φοβάμαι μήπως τελικά μισήσω κάθε τι ανθρώπινο γύρω μου και επιλέξω τη μοναξιά της βουνοπλαγιάς (γιατί η κορυφή αργεί…) Καληνύχτα!

Να μαι πάλι!

Να μαι και εγώ κάπου εκεί έξω προσπαθώ να γεφυρώσω το παρόν με το μέλλον και να βρω τη σχέση τους με το παρόν. Τελικά όμως ο χρόνος είναι τόσο «άπιαστος» σαν έννοια που δεν έχει και τόση σημασία. Εκεί καταλήγω πάντα… Σκέφτομαι ότι αυτή την περίοδο δε «φιλοσοφώ» τη ζωή αλλά τους ανθρώπους. Ποιοι είναι δίπλα μου, υπό ποιες συνθήκες, ποιες προϋπόθεσης, ποιες προοπτικές και με τι δυνάμεις.
Οι γονείς μου συμπαρίστανται με όποιο τρόπο ξέρουν. Εφόσον ζούμε στο ίδιο σπίτι η μάνα μου έχει αποκτήσει από την εγχείρηση μια εμμονή με το φαΐ μου. Με προσέχει πολύ, ένα κομμάτι της καλής μου (οργανικής) κατάστασης σίγουρα οφείλεται στην καλή μου διατροφή. Γενικά όμως παίζει ρόλο το ότι είμαι ένας οργανισμός νέος, είχα καλή φυσική κατάσταση(γυμναστήριο, περπάτημα και ποδήλατο) και ως προς τη διατροφή δεν ήμουν ποτέ παιδί του junk food. Ο πατέρας μου με έχει «ταράξει» στα τηλέφωνα ενώ παλαιότερα ούτε που με έπαιρνε στο κινητό. Αυτό βέβαια με κουράζει αφάνταστα. Γενικά με τους δικούς μου δεν θέλω πολλά πολλά. Αναγκαστικά δέχομαι τα φιλιά και τις αγκαλιές τους για να μην τους κακοκαρδίσω.

Από την περασμένη Τετάρτη έχω κοκκινίλες και πόνο στις πατούσες μου. Είναι άσχημος πόνος γιατί με δυσκολεύει στο περπάτημα. Στην αρχή νόμιζα ότι με «χτύπησε» κάποιο παπούτσι αλλά τελικά είναι από τα φάρμακα που μου χορήγησαν. Είναι καινούρια (διαφορετικά από τις 4 πρώτες φορές) και αυτή είναι μια από τις παρενέργειές τους. Είναι εκνευριστικό γιατί αν και άνοιξε ο καιρός δεν μπορώ να σουλατσάρω όπως το θέλω.

Παρόλα αυτά την Παρασκευή βγήκα με τη «Σ» και τη «Ν» σε club. Περάσαμε πολύ ωραία. Είχαμε από τον Οκτώβρη να βγούμε όλες μαζί, η τριάδα μας. Γύρισα στις 4, για την ακρίβεια κοιμήθηκα στη «Σ». Το πρωί του Σαββάτου ήπιαμε καφέ χαζεύοντας tv και την άφησα για να πάω Θεσσαλονίκη. Εκεί βρέθηκα με την κουμπάρα μου. Είπα «Θα πάω κόντρα σε όποιο πόνο». Είχα να τη δω από πέρσι τον Απρίλιο! Μα πως περνά ο καιρός! Ήξερε για μένα από τηλεφώνου. Η αλήθεια είναι ότι όταν μπήκα στη διαδικασία του να ετοιμαστώ για να τη συναντήσω τα μάτια μου θόλωσαν. Δεν ξέρω πως και τι, αλλά θυμήθηκα όλες τις φορές που ανέμελη στη Θεσσαλονίκη ετοιμαζόμουν για να τη συναντήσω και δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Τι χρόνια, τι ξενοιασιά! Αναρωτήθηκα πολύ φευγαλέα για το αν έχω αλλάξει, ή τι σχέση έχω με το τότε…
Έπρεπε όμως να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου γιατί το να μεταφέρω στην κουμπάρα μου μια φορτισμένη διάθεση είναι κάτι τελείως έξω από μένα. Εμείς, το δίδυμο που βρέθηκε το 1998 τυχαία σε ένα φροντιστήριο, υποψήφιες και οι δυο τότε για Πανελλήνιες, μόνο ευχάριστες στιγμές είχαμε μοιραστεί. Τα γέλια μας σκεπάζανε πολλές φορές τη μουσική στα μαγαζιά. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι δυο μας παίρναμε τους δρόμους για τα μπουζούκια χωρίς να μας νοιάζει ότι ήταν καθημερινή. Τι πλάκα, τι γέλιο! Δεν ήμασταν από αυτές που θέλανε οπωσδήποτε μεγάλη παρέα για να ξεσαλώσουν. Όλες εκείνες τις βραδιές βλέπω στα πράσινά της μάτια, και ας μην είναι πια το κορίτσι που γνώρισα. Και ας είναι παντρεμένη και εργαζόμενη, και ας χάσαμε την καθημερινή επαφή, και ας μας πήγε η ζωή αλλού. Υπάρχει πάντα στο νου μου εκείνο το πρωινό ενός χειμώνα, στην Αγίου Δημητρίου, ώρα 7.30 να ψάχνουμε ταξί για να γυρίσει σπίτι της. Ίσα που πήγαινε να χαράξει και εγώ τραγουδούσα «Ξημερώνει πάλι, μ'αδειανό κεφάλι». Είχα ενδοιασμούς για το πώς θα ένοιωθα όταν τη συναντούσα αλλά τελικά όπως είπε η «Ν» έχω πολλές φοβίες. Μια χαρά ένοιωσα, σαν να μη πέρασε μια μέρα από τους καφέδες μας στα κυλικεία του παν/ίου.

Την Κυριακή πήγα βόλτα με τη «Σ» και τη «Ν» στο βουνό για καφέ με το αμάξι μου. Δεν είχα όμως διάθεση. Κάτι δε μου άρεσε ή ήμουν απλώς κακοδιάθετη μάλλον. Στον καφέ δεν είπα πολλά. Μετά κατεβήκαμε προς θάλασσα για ποτό. Εκεί ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, είχα αρχίσει να "ανεβαίνω". Το αστείο όμως είναι ότι η «Σ» είπε κάτι χαζό, παιδικό (;) δε ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω... το οποίο δε μου άρεσε καθόλου. Το κατάλαβε και η ίδια και στο αμάξι μου είπε «Πλάκα έκανα» αλλά σίγουρα είναι κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύεσαι. Της είπα μερικά λόγια μπροστά στη «Ν» (αν και κακώς) οδηγώντας, αλλά δε θέλησα να δώσω συνέχεια.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη φθείρομαι επειδή οι γύρω μου είναι τόσο αυθόρμητοι. Το ότι δεν με αντιμετωπίζουν σαν άρρωστη είναι τελικά το άλοθί τους για να πετάνε ότι τους έρθει στο μυαλό, καταβάλλοντας μηδέν προσπάθεια για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις. Ok, άρρωστη δεν νιώθω αλλά είμαι σε μια αρκετά δύσκολη θέση. Όπως και να χει πλέον δε βρίσκω λόγο για να τσακώνομαι, ας κάνει και ας πει ο καθένας ότι θέλει. Εγώ πρέπει πάνω από όλα να κοιτάξω τον εαυτό μου και τη θετική μου ενέργεια.

Σήμερα βαριέμαι...

Πόσο πρωτότυπος είναι άραγε ο τίτλος; Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη πάσχουν από βαρεμάρα. Τι μας κάνει αλήθεια να βαριόμαστε; Η καθημερινότητα, η ηρεμία μυαλού και πνεύματος, το ότι δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα;
Σήμερα ήθελα να περπατήσω γιατί παραδόξως έχει καλό καιρό. Αλλά βλέπεις δε μου φτάναν τα προβλήματα υγείας κάποια παπούτσια με «χτύπησαν» και πονάει η φτέρνα μου(το κάτω μέρος) οπότε είπα να μην κουραστώ , γιατί το βράδυ ίσως βγω και δεν μπορέσω να σταθώ. Ναι, σκέφτομαι να βγω το βράδυ, δηλαδή το θέλω πολύ και μακάρι οι κολλητές μου να καταλάβαιναν πόσο το θέλω και να μου έκαναν το χατίρι όπως παλιότερα τους το έκανα και εγώ.
Δεν έχω βρει ακόμη τι ακριβώς με ευχαριστεί στην καθημερινότητά μου και οδεύω προς τη λείξη των θεραπειών. Σίγουρα το να περνώ χρόνο με κόσμο και δη με τις φίλες μου είναι κάτι που θέλω. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος (του δικού μου) σπιτιού. Το ότι κλείστηκα μου τη δίνει. Δούλευα τόσο πολύ τα τελευταία τρία χρόνια που στο σπίτι ερχόμουν βράδυ, μετά το γυμναστήριο για μπάνιο και μετά έξω. Τι χρόνια! Οπότε πιστεύω είναι λογικό να θέλω να μην είμαι σπίτι και περισσότερο τώρα που νιώθω ότι οι γονείς με πιέζουν.

Δεν μπορώ να πω ότι φιλοσόφησα ιδιαίτερα τη ζωή αυτό τον καιρό. Ίσως όμως κατάλαβα τους ανθρώπους καλύτερα και κάπως αλλιώς τον εαυτό μου. Είδα ότι όντως είμαι δυνατή (παλαιότερα απλά το υπέθετα). Είδα ότι κάπως αποπροσανατολίστηκα και έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είδα ότι οι άνθρωποι έχουν ανθρωπιά και δύναμη μέσα τους μεγάλη, δεν παύουν όμως να είναι εγωιστές, ίσως γιατί εκεί βρίσκουν το σωστό καταφύγιο για να μην τους γίνεται το πρόβλημα των άλλων βάσανο. Κατάλαβα ότι όσο και αν με ενοχλεί, η αλήθεια έιναι ότι όλοι γύρω μου παρόλο που με βοηθάνε με τον τρόπο τους, συνεχίζουν τη ζωή τους. Ίσως τελικά να είμαστε όλοι εγωιστές επειδή πάντα ψάχνουμε κάτι παραπάνω από τους άλλους. Ένα ακόμη χάδι, μια καλύτερη κουβέντα, μια αγκαλιά περισσότερη. Και αν δεν μας δίνανε ούτε αυτά; Δεν θα ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα; Αλλά τελικά το ανικανοποίητο είναι στη φύση του ανθρώπου και εγώ τελικά το έχω. Είναι κομμάτι του ενθουσιασμού μου αναμεμειγμένο με το "δίνω τα πάντα ή όσα έχω άρα ζητώ τελικά και από τους άλλους κάτι τέτοιο". Όμως δίκιο έχουν τα λόγια που έφτασαν στα αφτιά μου «μη περιμένεις όλοι να σκέφτονται και να πράττουν όπως εσύ». Αυτή είναι η αλήθεια του έξω κόσμου. Δύσκολα θα βρεις ταίρι ή φίλο/η που να «κινείται» όπως εσύ. Και δεν είναι τελικά πίεση για τον άλλο να ζητάς περισσότερα από όσα παίρνεις και φθορά δική σου; Νομίζω τελικά πως είναι. Αποφάσισα (αν και δυσκολεύομαι...) να αρκεστώ τελικά σε όσα μου δίνουν. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές το όμοιο κουράζει και όσο για το αν μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο…δεν μπορείς. Εκτός και αν το θέλει ο ίδιος, τότε μόνο θα γίνει.

Για χθες...

Ε, σήμερα που ξημέρωσε άλλη μέρα δεν μπορούσα να σας αφήσω δίχως τις χθεσινές εξελίξεις. Δε ξέρω τι ζω… μήπως από αυτό το blog έχω κάνει τη ζωή μου σήριαλ; Ας είναι…

Χθες βράδυ τηλεφώνησε η «Σ» και καλώς ή κακώς με έπιασε μια υστερία από τηλεφώνου, πήρα φόρα και είπα πολλά. Αυτό είναι το πρόβλημά μου, δεν μπορώ να ελέγξω τις εντάσεις και ας είναι από τηλ. ότι έχω να πω θα το πω.
Με μια κουβέντα που ξεκίνησα εγώ, τα είπα και ησύχασα. Είπα ότι ήθελα περισσότερη στήριξη και μου είπε ας της το έλεγα ναι αλλά λέω εγώ, οι φίλοι δεν είναι έτσι, πρέπει αυτά να τα καταλαβαίνουν. Μου είπε ότι την πιέζω, θέλει να ζήσει τη ζωή της όσο εγωιστικό και αν είναι αυτό. Να κάνει πράγματα της καθημερινότητάς της χωρίς να αισθάνεται ότι αποτυγχάνει και με απογοητεύει. Είπαμε πολλά που εμένα με φέρανε σε λυγμούς. Η «Σ» νιώθει ότι δεν εκτιμώ τα όσα κάνει και μονίμως ζητώ παραπάνω και προβάλω αυτά που κάνω με τη «Ν» και ας είναι πιο λίγα(όπως λέει). Η απάντησή μου ήταν ότι δε θα πρεπε να το λέει αυτό εφόσον αγνοεί τι λέω γι αυτή στους δικούς μου, στη «Ν» και πόσο μάλλον εδώ (που δεν έχει μπει ποτέ της να διαβάσει).
Τι να πω…ίσως και να έχει δίκιο για την πίεση…Στη δεδομένη φάση (και της το είπα) είναι το μόνο άτομο που μπορεί να με αποφορτίσει. Σίγουρα δεν είναι από τα άτομα που θα πουν «συγνώμη» ή θα αλλάξουν στάση απέναντί μου επειδή εξέφρασα δυνατά τα συναισθήματά μου. Γενικά στους καυγάδες δεν κάνει πίσω...Μου πέταξε και το ότι «Μάλλον τη στήριξή μου δεν τη χρειάζεσαι» αλλά δεν κατάλαβα που το πήγαινε. Για αρκετή ώρα λοιπόν φώναζα από τη μια άκρη και ανταπέδιδε και αυτή. Σε σημείο που ήρθε ο πατέρας μου να δει τι συμβαίνει. Τελικά όντως δε με βλέπει σαν άρρωστη γιατί θα είχε και άλλη στάση απέναντί μου, τουλάχιστο στον καυγά.
Για να μη σας κουράζω, καταλήξαμε μετά από ένα τέταρτο αφού κλείσαμε το τηλ. στο να την περιμένω κάτω από το σπίτι της με το αμάξι μου. Πήγαμε και πήραμε ταινία (μισή ώρα κάναμε να διαλέξουμε-που μυαλό). Σαν να μην έγινε τίποτα (άλλα λόγια να αγαπιόμαστε) πήγαμε για σουβλάκι γιατί είχα πεινάσει και έπειτα πήραμε παγωτό χωνάκι το οποίο φάγαμε στο αμάξι με αναμμένο καλοριφέρ (4 βαθμούς έξω) οδηγώντας εγώ, πηγαίνοντας βόλτα στη θάλασσα. Με την ευκαιρία είχε ωραίο φεγγάρι χθες και μια απίστευτη ξαστεριά και έτσι ξεχώριζες εύκολα το μπλε-σκούρο του ουρανού απο εκείνο το πολύ βαθύ της θάλασσας. Μετά τη βόλτα πήγαμε σπίτι της, είδαμε την ταινία και κοιμήθηκα εκεί.

Σχιζοφρένεια;;; Ποιος ξέρει..; Νομίζω όμως ότι ήταν οι λέξεις της «Σ» στο τηλ. που με έκαναν να δω τη ματαιότητα του καυγά. Μου είπε «Θες να το παίζουμε θυμωμένες; Δεν έχω πρόβλημα αλλά όλα αυτά είναι χαζά. Μου θυμίζουμε δυο γέρους γύρω στα 80 που είναι χρόνια μαζί και κάθονται και κρατάνε μούτρα ο ένας στον άλλο. Είναι πολύ αστείο.» Κάπως έτσι κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αν έχει κάτι να στο δώσει ας το δώσει από μόνος του, χωρίς «συνταγή», και αν είναι εγωιστής έτσι θα παραμείνει εκτός και αν βρει δικά του εσωτερικά κίνητρα για την αλλαγή. Κάπως έτσι είδα ότι και να αρνηθώ την πρότασή της για παγωτό δε βγάζει πουθενά. Και να το παίξω θυμωμένη πάλι είναι αστείο…Αφού στο βάθος τελικά αγαπιόμαστε, και αυτή και η «Ν» κάνουν ότι μπορούν.

Φίλε έλα απόψε!

Απόψε μπορώ να πω ότι τριγύρισα αρκετά στη θαυμαστή Ελληνική blogoγειτονιά. Έτσι βρέθηκα μπροστά σε μια σύμπτωση…Σε 2-3 Blogs βρήκα posts για τη φιλία. Δεν έχασα ευκαιρία φυσικά να αφήσω και το δικό μου σχόλιο. Η σύμπτωση είναι ότι από χθες το θέμα με απασχολεί αρκετά. Και έτσι αποφάσισα να το θίξω.
Από τούτο εδώ το βήμα θα χετε διαβάσει και άλλες φορές πως στη μάχη με τον Καρκίνο έχω «πάρει» μαζί μου και τις δυο κολλητές μου. Λέω έχω πάρει γιατί τελικά δεν ξέρω σε αυτές τις περιπτώσεις κατά πόσο κάποια άτομα έρχονται μαζί σου οικειοθελώς ή μην έχοντας άλλη λύση συμπαρίστανται παρά τη στεναχώρια που τους προσφέρεις και τις ψυχοπλακωτικές συζητήσεις.
Γύρισα όπως είπα την Κυριακή. Πέρα από κάποια τηλέφωνα και sms, οι φίλες μου δεν ασχολήθηκαν με το να έρθουν να με δουν. Δε πειράζει σκέφτηκα, ίσως θέλουν να με αφήσουν να ξεκουραστώ. Τη Δευτέρα πρωί δέχτηκα τηλ. από τη «Σ» η οποία μου είπε ότι θέλει να ρθει το βράδυ με τη «Ν» στο τζάκι μου, να παραγγείλουμε φαΐ και να δούμε καμιά ταινία. Μάλιστα η «Σ» μου είπε να διαλέξω η ίδια ταινία, και πως ανεξάρτητα με το τι θα κάνει τελικά η «Ν» η ίδια της θα ‘ρθει.
Ήρθε λοιπόν το βράδυ, ξεσηκώθηκα και μπήκα στην αναμονή, από την Πέμπτη είχα να δω τη «Σ». Η «Ν» τηλ. και είπε ότι δε θα μπορέσει τελικά να ρθει γιατί ήταν κάπως αδιάθετη. Σε κάνα μισάωρο, είχε πάρει και η «Σ», η τελευταία μου ελπίδα για παρέα χθες, και μέσα από χαζές δικαιολογίες 4 λεπτών μου είπε ότι δεν μπορεί να ρθει. Με κάλεσε να κοιμηθώ σπίτι της αλλά αρνήθηκα λόγω καιρού να μπω σε ένα αμάξι κρύο και να ψάχνω παρκινγκ. Νευρίασα και απογοητεύτηκα που για μια ακόμη φορά η φίλη μου ενώ μου είχε βγάλει «πρόγραμμα» τώρα το άλλαζε, πάλι όμως στα δικά της μέτρα και σταθμά.
Αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά αν οι φίλες μου νοιώθουν στο ελάχιστο τι περνώ. Δεν κρατήθηκα, μετά τα μεσάνυχτα έστειλα στη «Σ» sms βόμβα. Αποφάσισα ότι τελικά δε βλέπω τον λόγο για τον οποίο να το παίζω cool. Είναι δηλαδή κακό να πω στον άλλο ότι τον χρειάζομαι; Κλασικά η «Σ» λακωνική δεν μπήκε στη διαδικασία της ανταλλαγής πολλών sms, είπε «θα τα πούμε αύριο». Το αύριο είναι λοιπόν το σήμερα και αν και είμαστε λίγη ώρα πριν στηθούν οι περισσότεροι στο μικρό κουτί για Λαζόπουλο, η «Σ» δεν έδωσε σημεία ζωής.

Πιστεύω στη φιλία πολύ. Τόσο που ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα με διαβάζετε και θα γελάτε με το ρομαντισμό μου ως προς το θέμα. Η «Σ» με στήριξε πάρα πολύ, ήρθε στο χειρουργείο στην Αθήνα, όμως εγώ θέλω να της φωνάξω ότι και τώρα την έχω εξίσου ανάγκη και ίσως και πιο πολύ από τότε. Τα κορίτσια μου λένε «δε σε βλέπουμε σαν άρρωστη». Ναι, μου αρέσει η ιδέα γιατί και εγώ δε νιώθω άρρωστη. Περνάω όμως ένα μεγάλο λούκι, αυτό των χμθ. Οι φίλες μου έχουν κάθε δυνατότητα και τρόπο για να με κάνουν να περνώ καλά, τουλάχιστον όσο είμαι εδώ. Γιατί όμως τελικά δεν το κάνουν;

Γιατί είμαι εγώ που στη θέση τους λέω ότι δεν θα τις άφηνα λεπτό; Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι και εγώ κάνω την προσπάθειά μου να είμαι δίπλα τους όπως παλιά. Και δεν μου είναι τελικά καθόλου εύκολο γιατί δίνω καθημερινά μια μάχη με τον εαυτό μου. Γιατί δε νιώθουν ότι αντί να κλειστώ στην αρρώστια μου παρακολουθώ τις ζωές τους καλοπροαίρετα, ενώ δεν μπορώ να κάνω τα περισσότερα πράγματα που κάνουν αυτές; Γιατί δε βλέπουν ότι χαμογελώ στα καλά που τους συμβαίνουν και προσπαθώ να βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη;

Έφτασα στο ναδίρ, και είναι με μαθηματική ακρίβεια η χειρότερη περίοδος της ζωής μου.

Το βλέπουν τελικά;

Μια ακόμη μέρα, άλλη μια βδομάδα!

Πλέον γράφω για να ξέρετε ότι είμαι καλά κάπου εκεί έξω. Έχει πλάκα αυτό που γράφω τώρα που το ξαναδιαβάζω. Ξεκίνησα αυτό το blog για δική μου ψυχοθεραπεία εν μέρη, για δική σας ενημέρωση από την άλλη, και τώρα φτάσαμε σε μια σχέση αλληλεξάρτησης.
Περιμένετε νέα μου και εγώ δικά σας...

Επέστρεψα από Αθήνα χθες. Πήγε καλά η θεραπεία της Παρασκευής αλλά μεταξύ μας έκανα έναν εμετούλι επί τόπου. Δε νομίζω να ήταν το φάρμακο...Ήταν μάλλον το ότι είχα φάει ψάρι για μεσημεριανό και το ότι η όσφρησή μου έχει πλέον αυξηθεί, και έτσι μύρισα στο νεαρό που μου έβγαζε την κάσκα το τσιγάρο που είχε καπνίσει, σε συνδυασμό με τον ιδρώτα της ρόμπας του. Αφήστε το καλύτερα... Έτσι την ώρα που τελείωνε η θεραπεία μου, έκανα τον εμετούλι μου και ησύχασα. Μετά σπίτι δεν έκανα τίποτα :-Ρ άρα δεν ανησυχώ. Ευτυχώς την ώρα του εμετού δεν ήταν κανείς δικός μου τριγύρω.
Τα φάρμακα άλλαξαν πλέον, αλλά προς το παρόν αντιδρώ και στα καινούρια καλά. Έφτασα στην 5η απο τις 8 και νιώθω οτι κατέκτησα κάτι. Ξεκίνησα και το herceptin, ένα φάρμακο καινούριο που όλοι λένε ότι είναι επανάσταση κατά του Καρκίνου του μαστού, αποκλείει τη μετάσταση. Αν διαβάζει κάποια ομοιοπαθούσα ας ρίξει μια ματιά online σε κάποια μηχανή αναζήτησης. Προς θεού, διαφήμιση δεν κάνω αλλά αν είναι να βοηθά αυτό το φάρμακο, ψάξτε να ενημερωθείτε.

Τι άλλα νέα... Τώρα ξαναπάω Τρίτη 4/3. Μα πως περνάει ο καιρός; Κρίμα που ο άλλος καιρός δε βοηθά και η άνοιξη δε λέει να ρθει. Σιγά σιγά βγαίνω απο το σοκ μου και συνειδητοποιώ κάποια πράγματα διόλου ευχάριστα για την κατάστασή μου. Πάντα θα υπάρχει το πριν της ζωής μου, θα υπάρχει ένα τώρα (όπως και όπου) και ένα μέλλον που κανείς δε θα μου έχει διασφαλίσει. Άρα τελικά γυρνώ σε αυτό που έλεγα χρόνια τώρα, μόνο το παρελθόν έχουμε εμείς οι άνθρωποι και ας σκοτωνόμαστε για το παρόν και ας αγωνιούμε για το μέλλον. Δυο χρόνοι στον αέρα και εμείς κάπου στο σύμπαν. Γιατί να περνούν οι μέρες μας βιαστικά; Καλά δεν ήμασταν και πριν ένα χρόνο (εγώ πάντως μια χαρά). Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να τρέχουν προς το αύριο; Δείτε τι έφερε σε εμένα το μέλλον, αν το ήξερα σίγουρα δε θα βιαζόμουν να φτάσω σε αυτές τις μέρες. Σίγουρα... αλλά τελικά καταλήγω πάντα εκεί, κανείς δεν κέρδισε ποτέ τη μάχη με το χρόνο.

Γειά σε όλους!

Σας είχα γράψει πολλά λογάκια για χθες που έκανα τη χμθ αλλά σβήστηκαν :-) Θα σας τα πω αύριο απο το σπίτι μου. Προς το παρόν παραμένω Αθήνα. ΌΛΑ πήγαν καλά χθες! Έκανα την 5η απο την 8η. ΦΙΛΑΚΙΑΑΑΑΑ

Let the sun shineee!

Σήμερα έχει ΗΛΙΟ! Το γράφω και το φωνάζω!!! Δεν είναι η μοναδική μέρα που αυτή η πύρινη, όλο ενέργεια σφαίρα χαϊδεύει το παράθυρό μου! Πάντα την υπολόγιζα, πάντα τη θαύμαζα και μικρούλα νόμιζα ότι όπου πάω αυτό το καυτό στεφάνι με ακολουθεί γιατί είμαι η εκλεκτή του θεού.

Η Φυσική και γενικότερα οι γνώσεις με προσγείωσαν και κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι η εκλεκτή του θεού δεν ήμουν εγώ. Ήμουν όμως και είμαι εκλεκτή για κάποιους ανθρώπους και ίσως αυτές οι σχέσεις να είναι καλύτερες απο τις σχέσεις με οποιονδήποτε θεό.

Ναι, έχω ψυχικές μεταπτώσεις, και εσείς φίλοι αναγνώστες το ξέρετε σίγουρα. Όμως κάθε μέρα καταλαβαίνω ότι μόνο με την καλή μου ψυχική κατάσταση και θετική διάθεση, μόνο έτσι μπορώ να πάω κόντρα στον καρκίνο. Κόντρα στις θεραπείες και σε όλα. Να φτάσει αρχές Απρίλη και να πάω σε μια ακροθαλασσιά, να φωνάξω κραυγές ακαταλαβίστικες (ίσως και να κλάψω..), να πετάξω πέτρες στο νερό και το κύμα να πάρει τα πάντα από πάνω μου. Να πάρει τα φάρμακα, τον πόνο, τη μοναξιά, τις σκέψεις, τα απανωτά ταξίδια στην πρωτεύουσα, τα περίεργα όνειρα, την τρίωρη χορήγηση του φαρμάκου. ΟΛΑ ΟΛΑ ΟΛΑΑΑΑ! Να πάρω μια βαθιά ανάσα μπλε της θάλασσας και γαλάζιου του ουρανού και να πω είμαι ελεύθερη να ξαναβγώ εκεί έξω! Είμαι ελεύθερη να περπατήσω σε μονοπάτια που εγώ διαλέγω και δεν μου επιβάλλονται. Να σπάσω τα δεσμά και να τρέξω με τον άνεμο σύμμαχο. Να βάλω κάνα δυο κοχύλια στην τσέπη, όπως εκείνη τη μέρα που έμαθα οτι θα χειρουργηθώ και πήγα με τη "Ν" στη θάλασσα. Δεν ήξερα αν θα ζήσω ή θα πεθάνω, φοβόμουν για το αν θα ξαναβλεπα τη θάλασσα. Κι όμως εκείνη τη μέρα δε δάκρυσα. Βρήκα τη δύναμη να σκύψω και να μαζέψω κάποια κοχύλια που τα κράτησα. Τα έχω στο αυτοκίνητο, και θα τα χω για μια ζωή. Τα κρατώ σε ανάμνηση εκείνης της μέρας. Θα ξαναμαζέψω κοχύλια τελικά κάποια στιγμή, και θα τα κρατήσω σαν υπόσχεση για καλύτερες μέρες...

Αφήνω τέσσερις αγκαλιές για τον καθένα σας. Με βοηθάτε όσο δεν φαντάζεστε και το εκτιμώ και τ'αγαπώ όλο αυτό χωρίς όρια!

Τα καράβια μου καίω...δε θα πάω πουθενά

Αχάριστη να μην είμαι το Σ/Κ ήταν καλό. Την Παρασκευή βγήκα με τη «Ν» έξω. Σε κλαμπ ως τις 4. Το Σάββατο είχε γενέθλια και βγήκαμε για φαΐ στο βουνό. Είχε και χιόνι. Ήταν ωραία.

Σήμερα όμως έπεσε η ψυχολογία μου. Δε ξέρω γιατί...και το ποστ αυτό σόρυ αλλά δεν θα είναι αισιόδοξο. Φαντάζομαι αυτές οι μεταπτώσεις είναι στο πρόγραμμα… Κουράστηκα, πλησιάζει και η επόμενη θεραπεία. Την Πέμπτη 14/2 πάλι φεύγω και δε θέλω καθόλου.

Νομίζω άρχισα να απομονώνομαι. Νομίζω πια δεν θέλω κανένα. Θέλω να πάω κάπου και να κλειστώ. Να μη βλέπω, να μην ακούω. Σήμερα δε θέλω ούτε τις φίλες μου. Είμαι στεναχωρημένη και δε θέλω να τις φορτίζω αλλά ούτε να ακούω τα δικά τους. Είναι να βρω τη «Σ» για ταινία αργότερα και πραγματικά το σκέφτομαι.

Κάτι σήμερα με σμπαράλιασε. Νομίζω πως ξυπνώ από το σοκ, βγαίνω από το κόμμα και συνειδητοποιώ ότι η ζωή μου άλλαξε. Νιώθω ότι η ζωή μου εκτοξεύτηκε σε μια άλλη, τρελή τροχιά. Κάποιος, (άνθρωπος ή θεός) έδωσε μια κλωτσιά στη ζωή μου και την έθεσε σε μια γρήγορη και «ακαταλαβίστικη» τροχιά. Δε ξέρω από πού γύρω περιστρέφεται αλλά τρέχει τρελά, αυτό είναι σίγουρο. Με βρήκε απροετοίμαστη, και αυτό είναι σίγουρο. Βαρέθηκα και κουράστηκα, ε, αυτό μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να το πω. Τα γεγονότα με προλαβαίνουν. Και κατάλαβα για πρώτη φορά αυτές τις μέρες ότι αυτό που συνέβη φέτος θα με κυνηγά για μια ζωή. Θα κάνω εξετάσεις, θα προσέχω, θα έχω πάντα το νου μου και ποιος ξέρει τι άλλο… Εγώ, που ήμουν αισιόδοξη τώρα προβληματίζομαι για τόσα μελλοντικά πράγματα.

Βλέπω τις ζωές των άλλων σαν ένα κοριτσάκι που κόλλησε τη μύτη του στο τζάμι ενός ζαχαροπλαστείου θαμπωμένη από τους πειρασμούς που δεν μπορεί να γευτεί. Ναι οι ζωές των άλλων δίπλα μου προχωράνε, ενώ η δική μου κόλλησε. Κόλλησε άδικα, ξαφνικά και αναπάντεχα. Κάποιος τράβηξε λαχνό και κληρώσανε το όνομα μου, έτσι ξαφνικά και εντελώς τυχαία ήμουν εγώ η επόμενη. Κληρώθηκα σε μια λοταρία που ούτε ήξερα πως είχε το όνομά μου. Ο λαχνός κέρδιζε κλινικές, γνωματεύσεις, φάρμακα, ορούς, πόνους στα οστά, εξετάσεις, ιατρική ορολογία και άλλα πολλά. Τώρα πονάει το χέρι μου (το καλό) από το οποίο μου χορηγούν τα φάρμακα και δεν μπορώ καν να το λυγίσω. Οι φλέβες μελάνιασαν.

Είπα στον εαυτό μου και σε εσάς ότι δε θα ρωτήσω «γιατί» όμως τώρα πια φτάνω στα πρόθυρα. Δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση, δεν υπάρχει τίποτα να πούμε, τίποτα. Όλα στη ζωή είναι τύχη τελικά. Και κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί, δε συναντούν τίποτα επίπονο στο μονοπάτι της ζωής αλλά χαρακτηρίζονται αχάριστοι γιατί κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους λυπάμαι.

Γύρισα σπίτι

μόλις Τρίτη βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα. Πήρα τα σχόλιά σας απλά απάντησα σήμερα. Το πρόβλημά μου είναι ότι το PC μου είναι του '98 και όσοι ασχολείστε καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για ένα πολύ αργό μηχάνημα. Ευτυχώς τελειώνουν τα βάσανα. Κατέφτασε ένας ολοκαίνουργιος πύργος του 2008!Επι τέλους θα χαρώ και την πραγματική ταχύτητα μιας ADSL σύνδεσης.
Μμμ, τι έκανα αυτές τις μέρες...
Την Τετάρτη ήρθε η "Σ" το απογευματάκι για καφέ και τα είπαμε. Πριν φύγω για Αθήνα της είχα δείξει την ουλή μου, η οποία της άρεσε. Μου είπε κάτι που εγώ το κατάλαβα (αλλα εσείς μπορεί να γελάσετε). Μου είπε "σου πάει!". Συμπλήρωσε τη φράση της με το ότι εγώ πάντα σαν άτομο ήμουν πιο μινιμαλ απο αυτή, και οτι η μαστεκτομή μου εναρμονίστηκε με το σύνολό μου. Μου άρεσε αυτή η άποψη και χάρηκα που κάποιος πέρα απο τους γιατρούς είδε επι τέλους το άδειο στέρνο μου. Προχθές λοιπόν που καθόμασταν για καφέ απίτι μου η "Σ" έπιασε και τα ράματα στη μασχάλη μου (απο μέσα) που όντως έχουν την αίσθηση της χορδής.Οι γονείς μου δεν έχουν δει την τομή και εγώ προσπαθώ να μην την δουν ποτέ γιατί δεν το αντέχουν νομίζω. Αλλά η "Σ" ήθελα να τη δει, ήθελα μια γνώμη για το τραύμα μου. Ο γιατρός είπε ότι η ουλή μου είναι πολύ καλή, η νοσοκόμα είπε εξαιρετική. Έχει θρέψει αλλά μάλλον την πλασική θα την κάνω μετά το καλοκαίρι..
Τετάρτη βράδυ είδα ταινία με τη "Σ" και την αποχαιρέτησα. Θα είναι εκτός ως την Κυριακή. Χθες Πέμπτη πήγα τ'απόγευμα για καφέ με τη "Ν", είχα να τη δω αρκετές μέρες. Ωραία περάσαμε. Παίρναμε και τη "Σ" στο κινητό και μιλούσαμε και οι 3, είχε πλάκα. Είναι αστείο το πως δέσαμε οι 3 μας. Είμαστε τελείως διαφορετικές. Κάποια στιγμή θα σας πω την ιστορία :-Ρ
Προς το παρόν δε σκέφτομαι καθόλου την επόμενη φορά που θα πάω Αθήνα. Συγκεντρώνω τον εαυτό μου στο εδώ και τώρα...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Αυτή η ευχή έπρεπε να είχε βγει απο αυτό εδώ το Blog κάποιες μέρες νωρίτερα αλλά μας "έφαγε" η Αθήνα. Παραμένω στην πρωτεύουσα απο την Πέμπτη ως αύριο. Αύριο θα με δει ο χειρούργος μου μαζί με τις εξετάσεις οστικής μάζας που μου ζήτησε.
Η θεραπεία της Παρασκευής οργανικά πήγε καλά αλλά....

Η αλήθεια είναι ότι λύγισα. Όταν μου φορέσανε αυτή την παγωμένη κάσκα στο κεφάλι για να μπορέσω να κρατήσω τα μαλλιά στο κεφάλι μου... λύγισα. Δάκρυσα με ένα άσχημο παράπονο, εκεί στην κλινική, στο κρεβάτι, στο -3 (που είναι τόσο βαθειά στη γη...). Εκεί, με τα φάρμακα και τους ορούς στο ταλαιπωρημένο μου αριστερό χέρι. Είναι η κούραση σκέφτηκα, μα είναι και η συγκίνηση είπα. Η συγκίνηση ότι έφτασα στη μέση των θεραπειών. Κάλυψα επι τέλους τις 4 απο τις 8.

Μόλις ανέβηκα στο τρένο, στον πηγαιμό μου για Αθήνα συγκινήθηκα σκεπτόμενη ότι κάποια μέρα θα ενεβαίνω για τελευταία φορά...Είναι τόσο μακρινό αλλά θα γίνει και αυτό. Το σκέφτομαι και ακόμη και τώρα βουρκώνω. Μα αλήθεια, θα ρθει η μέρα που θα κατέβω τελευταία φορά στο -3? Απίστευτο!
Γενικά αυτές τις μέρες ενώ πήγα θέατρο, βόλτες στη θάλασσα, φαί έξω, ψώνια, δεν έχω καλή διάθεση. Είμαι κάπου 5 στα 10. Οργανικά ευτυχώς όμως είμαι καλά. Να ξέρετε όμως ότι σήμερα που είδα αυτόν τον ήλιο στον Αττικό ουρανό και ας τον είδα απο το παράθυρο κάτι φώτισε μέσα μου. Κάτι που ενισχύθηκε και με τα δικά σας λόγια και τη δική σας στήριξη που αφήσατε στο προηγούμενο ποστ. Πέρασα αρκετά λεπτά απαντώντας σε όλους σας αλλά η απλή μου σύνδεση εδώ δεν μου επέτρεψε να σας τα ποστάρω.
Αύριο μετά τα μεσάνυχτα θα είμαι σπίτι μου για μια βδομάδα και κάτι, ως την επόμενη κατάβαση!
Πολλές αγκαλιές απο μένα σε όλους εσάς. Αυτή τη φορά ίσως να είναι πιο αδύναμες οι αγκαλιές μου αλλά είναι απο καρδιάς!!!Και η καρδιά τελικά, μπορεί να κινήσει και βουνά!