Τελευταία Μέρα

Αυτά τα "τελευταία" δεν μου αρέσουν. "Τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα, "Τελευταίος χιονοπόλεμος", "Τελευταίο έτος σπουδών" και τόσα άλλα...Τελικά δεν είναι και λίγα που μια ζωή βαφτίζουμε τελευταία, είναι μάλλον πολλά αυτά που αποχαιρετάμε.
Σήμερα είναι όντως όμως η τελευταία μέρα του χρόνου. Δε θέλω να χαρακτηρήσω το 2007 σαν μια άσχημη χρονιά. Θα ήταν κρίμα και αδικία για τα όσα πέρασα. Έκανα πολλά πράγματα, έτρεχα εδώ και εκεί με τη δουλειά αλλά διασκέδαζα κιόλας. Έκανα μικρές και μεγάλες αποδράσεις μέσα στην άγνοιά μου. Πέρασα όμορφα το καλοκαίρι μου δίνοντας τα πάντα στην παρέα μου. Σαν να ήταν το τελευταίο καλοκαίρι μου, το απόλαυσα. Δεν υπολόγισα τίποτα, ούτε λεφτά, ούτε αισθήματα, ούτε χρόνο, ούτε χιλιόμετρα. Ήμουν εκεί, απο το πρωί στη θάλασσα, όλη μέρα με τη "Σ" και πολλές φορές και τη "Ν". Πολύ κέφι και χαρά αλλά και στιγμές απόλυτης χαλάρωσης. Δεν κάνω τη χάρη στην αρρώστια μου να τα κλέψει όλα αυτά, τα κρατώ καλά κρυμένα και μόνο εγώ τα βρίσκω μέσα μου.

Η μέση μου είναι καλύτερα σήμερα. Χθες κοιμήθηκα πιο άνετα. Σηκώθηκα πριν το ξυπνητήρι στις 7 και πήγα για την εξέταση αίματος. Οι μέρες φτάσανε, 3/1 είναι η δεύτερη θεραπεία μου απο τις 8 και για να είμαι συνεπής στο ραντεβού πρέπει απο 2/1 να κατέβω Αθήνα με το κόκκινό μου βαλιτσάκι και όση διάθεση μπορώ να βρω. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι μου θα είμαι σήμερα και αύριο, πρώτη μέρα του χρόνου.

Αυτές τις μέρες έχασα κάπως τη διάθεσή μου. Αυτό γιατί απο την Πέμπτη δεν έκανα κάτι. Πέρασα Παρασκευή και Σάββατο βαρετά στο σπίτι, εκτός απο κάποιες ώρες που πήγα στη θεία μου. Δε θέλω να γράψω ότι με απογοήτευσαν οι φίλες μου, θα ήταν κρίμα και για μένα και γι'αυτές. Δε μπορώ όμως να διώξω τη σκέψη πως αυτές διαλέξαν για εκείνες τις μέρες τη "ζωή" ενώ εγώ έμεινα μόνη με το πρόβλημά μου. Και μιλάμε για ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα τόσα απο τη χρονιά που φεύγει, ήμουν πάντα εκεί... Μάλλον είναι δύσκολο να ισσοροπήσω μέσα μου κάποια πράγματα σ'αυτή τη φάση της ζωής μου. Οι φίλες μου προσέφεραν και ακόμη προσφέρουν πολλά, δεν το αμφισβητώ, φυσικά και χαίρομαι γι'αυτό. Δε ξέρω όμως πόσο αντέχουν ή πόσο μιζεριάζουν τελικά δίπλα μου. Δε ξέρω τι θέλουν, τι φοβούνται ή τι αποφεύγουν. Αναρωτιέμαι τελικά τι είναι σημαντικό γι'αυτές, μάλλον ότι τους κάνει να αισθάνονται καλά χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακούγομαι σκληρή, το ξέρω αλλά είναι η μοναξιά που με κάνει έτσι. Η μοναξιά που πολλαπλασιάζεται λόγω των ημερών και δεν είναι και δύσκολο να γίνει και συνήθεια. Μπορώ να πω ότι κρατιέμαι να μην καταρεύσω για τους άλλους. Για την οικογένεια και για τις φίλες μου, άρα για μια ακόμη φορά σκεφτομαι τους γύρω μου και όχι εμένα. Έτσι ήμουν πάντα. Να ακούσω, να βοηθήσω, να πω τη γνώμη μου και ας μου χρεώσουν οτι έκανα "κριτική".

Στο χρόνο που φεύγει ρίχνω ένα χαμόγελο και δε σκέφτομαι καθόλου τις τελευταίες εξελίξεις. Για το χρόνο που έρχεται φοβάμαι και δεν ελπίζω πολλά. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο για τον Απρίλιο αλλά και αυτός ο μήνας να έρθει, και όλα αυτά να έχουν τελειώσει, πάντα κάτι θα μένει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

>>>2 τελευταία λόγια για φέτος<<<
Υ.Γ : Για να μην αδικήσω κανένα πριν το 2007 εκπνεύσει, με χαρά λέω ότι χθες το βράδυ γέλασα με την ψυχή μου και πολύ δυνατά όταν με τη "Ν", σπίτι της, κάναμε zapping και πέσαμε σε μια ελληνική ταινία. Δε γέλασα με την ταινία, γέλασα με τη "Ν" που ξαφνικά άρχισε να λέει τις ατάκες απ'έξω! Τι Βουγιουκλάκη και τι Παπαμιχαήλ!
Όσο για σήμερα, τελευταία μέρα του χρόνου, ναι, μπόρεσα και την πέρασα με αυτούς που ήθελα. Πήγα στη "Ν" το πρωί και "χαζέψαμε" με το βαφτηστήρι της που μόλις έμαθε να περπατά. Το απόγευμα είδα την τελευταία ταινία του έτους με το movie (και όχι μόνο) buddy μου, τη "Σ". Είχα να την δω απο την Πέμπτη, ήταν όμως όπως κάθε άλλη φορά. DVD, κουβέρτα, αγκαλιές, ζεσούλα και λίγο ύπνο που και που. Τελικά μάλλον μαθαίνω να δέχομαι τις καταστάσεις όπως είναι, όπως έχουν και όχι όπως θα τις ήθελα...Δε πειράζει καθόλου!

Σας ευχαριστώ!

Σας ευχαριστώ πολύ! Όταν άνοιξα αυτό το Blog δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα όμως τι ήθελα. Ήθελα αναγνώστες με ψυχή και ενδιαφέρον! Και τελικά το βρήκα.
Βρήκα μόνιμους συμπαραστάτες μου τη Γλαρένια, τη lemon και τη μπλε. Τι ανακούφιση! Με "ακούν" και τις "ακούω". Τις περιμένω καθημερινά να περάσουν μια βόλτα. Δεν κουράζονται να διαβάζουν την καθημερινότητά μου και εγώ ίσως τους λέω και κάτι παραπάνω, πίσω απο τη "μάσκα" μου. Κάτι που κρύβω απο τους γονείς, τις φίλες και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Χθες ήταν μια άσχημη νύχτα. Έλεγα τι μπορεί να με βρει χειρότερο απο αυτό... και όμως. Χθες πιάστηκε η μέση μου τόσο άσχημα που κάθε μου κίνηση ήταν και πόνος. Σηκώθηκα κατα τις 4 και κόντεψα να πέσω, η μέση χτυπούσε στα πόδια, τα παρέλυε. Τόσο που ξέχασα τον πόνο στο χέρι μου. Δύσκολη νύχτα. Έπεσα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα με τίποτα να ξαπλώσω να βολευτώ. Νευρίασα πολύ!Δοκίμασα να ανακουφίσω τη μέση μου βάζοντας μαξιλάρια στο στήθος και πέφτοντας μπρούμητα. Δεν ήξερα πως και αν μπορώ μετά τη μαστεκτομή αλλά ο πόνος στη μέση ήταν τέτοιος που κάτι έπρεπε να κάνω. Φυσικά προσπάθησα να ρίξω το βάρος στην αριστερή πλευρά αλλά αισθάνθηκα την απώλεια στήθους απο δεξιά. Κάτι μέσα μου πόνεσε παντού. Σκέφτηκα τόσος πόνος; Κάθε μέρα που περνά είναι μια μέρα συντροφιά με τον πόνο. Πόνος στο κορμί μα και στην ψυχή. Γιατί όλα αυτά; Και σαν να μην έφταναν αυτα... τώρα η μέση. Είπα στον εαυτό μου με φωνή ότι κουράστηκα να ζω συντροφιά με τον πόνο, παραιτούμαι απο το να πονώ την ώρα που οι άλλοι διασκεδάζουν.
Δε βολεύτηκα με τα μαξιλάρια και τα παράτησα. Πρεπεί να ήμουν πολύ κουρασμένη και κοιμήθηκα, βλέποντας όνειρα. Σήμερα το πρωί η μέση δεν πονούσε τόσο, τουλάχιστον μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου. Πήγα για περπάτημα με τη μαμά μου μήπως και βοηθήσει τη μέση. Γύρισα σπίτι, φάγαμε και ξάπλωσα. Μίλησα με τη "Σ" και νομίζω την πίεσα (άθελά μου) ψυχολογικά, ότι ασχολείται με άλλους και όχι με εμένα τελευταίες μέρες του χρόνου. Δεν το 'θελα φιλενάδα και στο είπα. Με περιμένη τώρα η "Ν"¨να πάω σπίτι της για καφέ. Πριν φύγω σας παραθέτω ένα πολύ γλυκό σχόλιο ομοιοπαθούσας...

> > > > > > > > >
( Σ'ευχαριστώ "μπλε" που με τα λόγια σου βούρκωσες τα μάτια μου και τα γέμισες με λογής λογής συναισθήματα!> Η Μικρή Ροζ σου!)

ΔΕΝ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΚΑΙ ΛΕΩ Η ΜΙΚΡΗ ''ΡΟΖ'', ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ,ΑΣ ΠΑΙΞΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ, ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΣΩΜΑ ΕΝΗΛΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΕΚΠΛΗΚΤΟ, ΣΑΝ ΕΠΙΖΗΣΑΣΑ ΣΕ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΥ, ΟΜΩΣ ΜΕΤΑ (ΤΟ ΜΕΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠ ΟΣΟ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ) ΜΕΤΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΑΛΙ ΕΡΩΤΑΣ, ΠΑΛΙ ΒΟΛΤΕΣ ΠΑΛΙ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ...ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΩΣ ΠΟΛΛΑ ΓΛΥΚΑ (Η ΖΑΧΑΡΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΕΙΣΒΟΛΕΑ(ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΤΙ ΠΕΤΕΞΕΣ ΠΙΑ ΑΠ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΣΟΥ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΚΑΘΟΛΟΥ, ΚΑΘΟΛΟΥ,ΜΗΝ ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΕΙΣ,ΜΗΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ (ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΤΥΧΕ! ΤΕΛΟΣ!!) ΕΛΑ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΤΟ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ,ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙΣ, ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΚΙ ΕΣΥ,Η ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑ!!!!!!!! (ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗ ΡΟΖ)(ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ..)
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΕΣ ΑΓΓΑΛΙΕΣ - Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α

>>>Ναι, "Μπλε" μου, η αλήθεια είναι ότι δίνω και μπαίνω σε αγκαλιές και ότι αγαπώ κάποιους ανθρώπους ακόμη. Και ναι, τη λατρεύω τη θάλασσα και απο πολύ μικρή κολυμπώ και κρατώ την ανάσα μου αρκετή ώρα κάτω απο το νερό. Μ'αρέσει να με σκέφτομαι διαδυκτιακά πέρα απο Sweet December και ως "Μικρή Ροζ". Είμαι όντως μικρή και αυτά είναι πάρα πολλά. Είναι και η προτελευταία μέρα του χρόνου σήμερα και εγώ πρέπει λίγο να μαζέψω τα κομμάτια μου, να συναρμολογήσω ψυχή και σώμα, ΜΟΝΗ.

Καλημέρα!

Καλημέρα. Σήμερα σηκώθηκα 11.30 αλλά εδώ και δυο μέρες ξυπνώ τα χαράματα. Ανοίγω τα μάτια μου κατα τις 5.30. Δε ξέρω γιατί...ίσως είναι η αρχή του ξυπνήματός μου απο το σοκ...ίσως.
Κάποιες βραδιές βλέπω περίεργα όνειρα. Χθες είδα όνειρο που έμοιαζε με ένα προηγούμενό μου. Είδα ότι προσπαθούσα να πάω κάπου. Ήταν καλοκαίρι και προσπαθούσα να πάω διακοπές σε ένα νησί που ήθελα. Όμως όπως και την άλλη φορά, έτσι και χθες κάτι με εμπόδιζε. Κάτι που δεν μπορούσα να δώ, απλά το ένιωθα.
Αυτές τις μέρες οι φίλες μου είναι απασχολημένες. Αυτές τις μέρες νιώθω ότι ίσως πρέπει να φτιάξω μια δική μου πραγματικότητα που να εξαρτάται απο μένα και όχι απο αυτές. Η ζωή τους προχωρά αλλά η δική μου κόλλησε. Αναρωτιέμαι αν κατάλαβαν ποτέ τι περνώ, αναρωτιέμαι αν βλέπουν ότι αυτές τα έχουν όλα (ή μπορούν να τ'αποκτήσουν) ενώ εγώ κολυμπώ με δυσκολία στο βυθό μου. Μου μιλούν όπως περσι αλλά για θέματα που δεν μπορώ να "αγγίξω" ακόμη. Μου μιλούν για σχέσεις, για φλερτ και γνωριμίες. Εγώ τα ακούω όλα αυτά με μια απάθεια και ένα χαμόγελο. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν, μάλλον στα πλαίσια του "τίποτα δεν άλλαξε μεταξύ μας".

"So you think you can tell heaven from hell, blue skies from pain?"

Ευχαριστώ τη "μπλε" που πέρασε χθες απο δω σαν αεράκι, φύσηξε πάνω μου και μου άφησε λόγια αρκετά. Η "μπλε" έχει περπατήσει 2 φορές το δρόμο μου και τον παρομοίασε με ένα μακροβούτι. Είσαι κάτω απο το νερό, πιέζεσαι αλλά και πανικός να σε πιάσει πάλι προσπαθεις να βγεις στην επιφάνεια!

Μια πραγματικότητα, μα τι πραγματικότητα!

Είναι αστείο! Δε φτάνει που η περίπτωσή μου λόγω ηλικίας σπανίζει, σπανίζει και η αντιμετώπιση απο της φίλες μου.
Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο μετά απο μια διαφωνία-καυγά με τη "Σ". Είναι αστείο γιατί ακόμη καυγαδίζουμε όπως και παλιά, λες και δεν μου έχει συμβεί τίποτα. Δεν ξέρω πως να το εκλάβω, είναι πάντως για γέλια. Για γέλια είναι που και εγώ ακόμη ασχολούμαι με τα διάφορα μικροπράγματα της φιλίας ενώ θα μπορούσα να κλειστώ στο πρόβλημά μου... τι να πω... ειναι psycho η κατάστασή μου τελικά;
Μου έλεγε η "Σ" ότι δεν της αρέσει μια αντίδραση που έχω όταν ακούω κάποια πράγματα. Μου λέει "δε στο λέω για να μαλώσουμε αλλά τι να κάνω, να μη σου πω ότι κάτι με πειράζει;" της είπα να μου το λέει. Αλλά τελικά τι να πω...ποιος είναι ο ρόλος των φίλων; Να μη σχολιάζουν, να μη λένε τη γνώμη τους αλλά να επικρωτούν ότι κάνουν οι φίλοι τους; Και αφού εμείς είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι είναι δυνατόν να συμφωνούμε σε όλα; Εγώ πάλι της είπα ότι και αυτή κάνει πράγματα που με νευριάζουν αλλά τα προσπερνώ αλλά η "Σ" μου είπε να της τα λέω. Μα δε βγάζει και πουθενά να λέει η μια στην άλλη τι δεν μπορεί. Νομίζω έτσι θα διαλυθούν πολλά (αν όχι όλα). Εγώ νομίζω ότι σε αυτή τη φιλία προσφέρω ότι μπορώ περισσότερο. Και αυτό είναι...να δέχομαι τη φίλη μου όπως είναι. Και να μου πει κάτι που με ενοχλεί το προσπερνώ γιατί σκέφτομαι, αφού το είπε και την εκφράζει it's ok, δεν μπορώ να πατρονάρω συμπεριφορές. Τελικά για μενα, τους ανθρώπους γύρω σου αξίζει να τους δέχεσαι όπως είναι, αλλιώς θα ήταν άλλοι...

Χθες έκανα την πρώτη μου ένεση για πριν τη χημειοθεραπεία. Αισθάνθηκα λίγο άρρωστη και πάλι γιατί πήγα και την έκανα σε μια κλινική. Λέω ρε γ*** πάλι στους γιατρούς και τέτοιες μέρες; Η "Σ" με πήγε Θεσσαλονίκη, σε ένα Mall για να μην είμαι έξω και κρυώνω. Έτσι χαζέψαμε βιτρίνες indoors. Η αλήθεια είναι ότι ξεχάστηκα...ωραία περάσαμε, καφέ και φαγητό χωρίς να μας νοιάζουν και πολλά as always.
Σήμερα θα κάνω τη δεύτερή μου ένεση.

Χρόνια πολλά

Πρώτη φορά φέτος αυτή η ευχή ακούστηκε διαφορετική. Δεν ξέρω πως ακούστηκε αλλά σίγουρα διαφορετική.

Χθές, όταν έκανα μπάνιο με έπιασε μια μελαγχολία. Σκέφτηκα ότι στα 27 μου είχα άλλα σχέδια για μένα φέτος και σίγουρα καλύτερα πράγματα να κάνω. Πήγαινα στο γυμανστήριο και είχα καλή φυσική κατάσταση ενώ τώρα παλεύω να δυναμώσω το δεξί μου χέρι γιατί θέλω πολύ να οδηγήσω και γενικά να αυτοεξυπηρετούμαι με ευκολία. Περίεργα τα φέρνει η ζωή.
Σήμερα πάλι, στο κλίμα της ημέρας πήγα σε γιορτινό τραπέζι. Δεν ήταν άσχημα, στην πραγματικότητα ήταν μια χαρα! Το βράδυ βγήκα με τη φίλη μου για ένα ποτό.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή συνεχίζεται. Με όποιο τρόπο, υπο άλλες συνθήκες αλλά συνεχίζεται τελικά και η κάθε μέρα σε πάει μπροστά. Όπως είπε η lemon "ο πόνος έχει τέλος" και για την δική μου την περίπτωση το πιστεύω...

Καλά Χριστούγεννα

Σκέφτηκα να γράψω απόψε, ανήμερα μιας γέννας που γιορτάζει κάθε χρόνο ένα αξιοσέβαστο κομμάτι ετούτης της γης.
Τις τελευταίες μέρες μέσα σε όλα τα τρεχάματά μου, άκουσα τρια παιδάκια να γεννιούνται. Και όταν λέω άκουσα, το εννοώ. Κλάμα νεογέννητου έφτασε στα αφτιά μου μια στιγμή που είχα άλλα σκοτεινά πράγματα στο μυαλό μου. Θα μπορούσα να μη του δώσω σημασία, θα μπορούσα να γεμίσω με έπαρση, και εγωιστικά να πω ότι στη φουρτούνα με νοιάζει το δικό μου καράβι. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή έδωσα διάσταση στη γέννα, σαν ένα δώρο αναπάντεχο, και άφησα τα δικά μου. Χάρηκα για τον εαυτό μου όσο ποτέ πριν. Ένιωσα οτι άξιζε η βόλτα μου σ'αυτή τη γη, τα ταξίδια, οι άνθρωποι που γνώρισα, όλοι όσους άκουσα, όλα όσα είδα και αφουγκράστηκα. Έτσι έπλασα χαρακτήρα, αυτή είμαι εγώ σκέφτηκα, ακόμα ευαίσθητη, ακόμα ρομαντική, γράφω παραγράφους με το μυαλό μου στον ορίζοντα και στο βαθύ γαλάζιο, αφήνοντας το αφτί μου να συλλάβει όσους περισσότερους ήχους μπορεί. Άνθρωπος που προσέχει πράγματα που οι άλλοι προσπερνούν, και βρήσκει μια ακτίνα ηλίου εκεί που σύννεφα μαβιά σκεπάζουν τα πάντα.
Την ώρα που "δοκιμαζόμουν", κάποια παιδάκια παίρνανε την πρώτη τους ανάσα. Σοκαρισμένα και με κόπο, άφηναν τη σιγουριά της μήτρας για μια πρώτη μυρωδιά χειρουργείου, με μια ελπίδα για μια καλή ζωή. Σ'αυτά τα παιδάκια, που δεν θα γνωρίσω, μια τέτοια νύχτα, απόψε, αφιερώνω αυτό το ποστ. Καλή ζωή μικρά μου, οι φωνούλες σας με κάνανε να δω το "είναι" μου.

Οι μέρες μου τώρα τελευταία

Θέλω να πω σε κάποιες ψυχές εκεί έξω που περνάνε τα ίδια ότι δεν πρέπει να τους παίρνει απο κάτω.
Δεν θα κρυφτώ, ναι, είναι σοβαρό ζήτημα και ο καρκίνος και η μαστεκτομή. Εμένα δεν με έπιανε ούτε γρίππη! Ξαφνικά λοιπόν απο εκεί που ήμουν μια χαρά (γιατί δεν είχα και κάποιο σύμπτωμα) βρέθηκα να κάνω έρευνα γιατρών και χειρούργων, (Θεσσαλονίκη & Αθήνα) και είχα στο νου μου να μην το αφήσω για μετά τις γιορτές. Πέρασαν οι μέρες τρέχοντας και έκοψα το νήμα στην Αθήνα, στις 3/12. Βγήκα απο το χειρουργείο και ένιωσα την απώλεια του μαστού μου αμέσως παρόλο που με είχαν "φασκιωμένη" για τα καλά.
Η αλήθεια είναι ότι βλέπεις πως το σώμα σου άλλαξε στη μια ώρα χειρουργείου. Εκεί που χαιρόσουν τα ρούχα, το μαγιώ και τη θηλικότητά σου, ξαφνικά βρίσκεσαι με μια "ανδρική" πλευρά. Είναι γροτέσκ θέαμα σίγουρα και περιμένω πως και πως να θρέψει το τραύμα, να γίνει μια όμορφη ουλή (αν μπορώ να το θέσω έτσι).
Είναι κρίμα γιατί είμαι μόλις 27 και δεν έχω δική μου οικογένεια ακόμη, ή κάποιο σύντροφο. Νιώθω ότι είναι πολλά ακόμη που έχω να ζήσω κι όμως φέτος θα πάνε όλα αυτά ένα χρόνο πίσω. Μέσα στον πανικό της υγείας μου η μαστεκτομή με απασχόλησε αρκετά. Λυπήθηκα, δεν ήξερα πως θα αντιμετωπίζα πλέον τις φίλες μου και όλες τις γυναίκες γύρω μου που επιδεικνύουν τα στήθη τους καθημερινά.
Τώρα όμως βλέπω ότι είμαι πολύ ψύχραιμη. Σκέφτηκα ότι μπροστά στην υγεία μου δεν είναι τίποτα ένας μαστός που θα αποκατασταθεί, αν ο γιατρός με ρωτούσε θα απαντούσα θετικά στην αφαίρεση γιατί δεν θα μπορούσα να ζω με το άγχος και την αμφιβολία. Τουλάχιστον είναι κάτι που δε φαίνεται με τα ρούχα, με το σωστό εσώρουχο και το επίθεμα. Δε βιάζομαι για την αποκατάσταση γιατί έμαθα τελικά σταδιακά να αγαπώ το σώμα μου όπως είναι. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι ο μαστός αυτός θα είναι ανενεργός και τελικά η πλασική το μόνο που θα σώσει θα είναι την αισθητική μου. Δεν ξέρω κατα πόσο όμως οι μέσα μου πληγές θα είναι εντάξει.

Με το που γύρισα απο Αθήνα ξαναμπήκα στη ζωή. Κοιμήθηκα στην κολλητή μου δυο βράδια, μακριά απο τους συγγενείς, έτσι για διάλειμμα. Το Σάββατο πήγαμε μαζί στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια των γιορτών. Τελικά εφαρμόζω το μόττο μου "αν δεν βλέπεις ένα πρόβλημα, δεν υπάρχει". Ψάχνω για τα καλά της ζωής τώρα, παρά για τα άσχημα... Λίγο "πνίγηκα" όταν κάποια στιγμή στο σαλόνι μου είχα ξαδέρφες, παππού, γιαγιά και γονείς αλλά έκανα υπομονή. Είναι το κρύο που με έχει μπλοκάρει και ο φόβος της μάνας μου να μην αρρωστήσω εν όψη της χημειοθεραπείας μου, αλλιώς θα είχα πάρει τους δρόμους.
Παρόλα αυτά χθες βγήκα. Πήγα παραθαλάσσια με τη φίλη μου "Ν" για καφέ και κρέπα. Ώρες ώρες ξεχνώ το προβλημά μου (ευτυχώς) και σ'αυτό βοηθάνε οι φίλες μου πολύ. Συνεχίσαμε και για ποτό. Ήμουν διστακτική και είπα στη "Ν"¨ότι αν πιεστώ θα φύγω. Μου είπε να μην σκέφτομαι τόσο πολύ. Και δεν είχε άδικο. Μετά απο ένα μήνα νοσοκομείων και γιατρών βγήκα λοιπόν για ποτό, 22.30-00.00. Μπορώ να πω ότι πήγε καλά. Σίγουρα δεν είχα τρελό κέφι αλλά δεν ψυχοπλακώθηκα με τους γύρω μου και σκέφτηκα αφού άντεξα να ακούσω και όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα Χριστουγενιάτικα τραγούδια τότε είμαι σε καλό δρόμο.
Στοχάστηκα τα εξής, με το να στεναχωριέμαι δεν βγαίνει κάτι. Το αποτέλεσμα είναι το κλάμα και ο πονοκέφαλος που δεν είναι καθόλου καλοί σύντροφοι για την κατάστασή μου. Άρα μένει να παγώσω τις αρνητικές σκέψεις μου. Γίνεται; Τελικά γίνεται, αρκεί να πιστέψεις στη δύναμή σου και τη δύναμη του μυαλού σου.
Ένα όμως με απασχολεί, πάντα κάτι σκεφτόμουν-προγραμμάτιζα-οραματιζόμουν πριν κοιμηθώ, αλλά τώρα τίποτα. Δεν κάνω πια όνειρα, δε σχεδιάζω τίποτα, δε σκέφτομαι καν τη μέρα που θα τελειώσουν όλα. Και κάτι ακόμη, πόσο θα παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος μετά απο αυτά. Έπεσαν στο χέρι μου κάτι καλοκαιρινές φωτογραφίες, και ενώ αναγνώρισα τον εαυτό μου δεν ξέρω τι σχέση έχω πλέον με την κοπέλα της φωτογραφίας...

Για τις φίλες μου!

Εδώ που έφτασα θα ήταν άδικο να μη μιλήσω θετικά για μια πτυχή της καινούργιας μου πραγματικότητας. Απο τότε που έγιναν όλα αυτά, το θετικό είναι ότι κανείς δεν με αντιμετωπίζει σαν άρρωστη. Πραγματικά φοβόμουν τη λύπη στα μάτια των δικών μου και των φίλων μου. Ευτυχώς (με μικρές εξαιρέσεις) δεν την είδα. Δεν αντέχω τον πόνο των γονιών μου, της μάνας μου τα μάτια όταν με κοιτάζουν και ξέρουν ότι κάτω απο τα ρούχα μου λείπει το στήθος που αυτή χαίρεται στο σώμα της. Ευτυχώς προς το παρόν δεν έχουμε εντάσεις. Δεν είδα τους γονείς ούτε τους φίλους μου να κλαίνε μπροστά μου. Δεν θα το άντεχα. Και εγώ... εγώ δεν έριξα δάκρυ μπροστά στην οικογένειά μου, ούτε όταν ο γιατρός μίλησε για τη μαστεκτομή, ούτε όταν ένοιωσα την απώλεια, ούτε όταν έμαθα για τη θεραπεία.
Η αλήθεια είναι όμως ότι στις φίλες μου μπροστά έκλαψα...Όχι με λυγμους και υστερίες αλλά με ένα δάκρυ που έπεφτε βαρύ και με θόρυβο στον καναπέ της φίλης μου. Νομίζω έκλαψα 4 φορές μπροστά τους. Οι φίλες μου τίποτα, με κοιτούσαν βουβά και με αγκάλιαζαν (στην καλύτερη).
Νευρίασα μαζί τους, ιδίως με τη "Σ". Σκέφτηκα ότι πάει, αυτή η κοπέλα δεν έχει καρδιά. Κι όμως τελικά το να μην κλάψει μαζί μου ήταν η πιο σοφή της κίνηση. Η "Σ" έκλαιγε βέβαια μόνη της και μου το είπε πρόσφατα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν έκλαιγε μπροστά μου δεν θα οφελούσε σε τίποτα. Στάθηκε βράχος δίπλα μου γιατί αλλιώς θα με είχε πάρει απο κατω τελείως. Η "Σ" τα αντιμετώπισε όλα τόσο ψύχραιμα σε σημείο αηδίας. Άλλα έτσι έπρεπε και μπράβο που το σκέφτηκε και το έκανε. Τέτοιες ώρες θες άτομα που έστω φαινομενικά δε λυγίζουν.
Η "Σ" ήρθε στο χειρουργείο μου, εκείνη τη Δευτέρα. Εγώ δάκριζα βουβά πάνω στο φορείο "χαιρετώντας" τους συγγενείς μου και επειδή είχαν πέσει πάνω μου να με φιλάνε δεν πρόλαβε να με χαιρετήσει. Και εγώ λυπήθηκα, γιατί ήθελα να την χαιρετήσω. Αν είναι όμως κάτι να γίνει...το ασανσέρ άργησε να 'ρθει και η "Σ" έτρεξε και με βρήκε πριν κατέβω τον όροφο. Έπεσε πάνω μου και με φιλούσε συνεχεια μέχρι να ρθει το ασανσέρ. Ήταν μια σκηνή συγκινητική και λίγο αστεία γιατί ο νοσοκόμος σάστισε με την οικειότητά μας, αλλά πολύ που μας ένοιαξε! Εγώ αφού μπήκα στο ασανσέρ χαμογέλασα και χάρηκα που προλάβαμε να χαιρετηθούμε. Έμαθα απο τους συγγενείς μου ότι η "Σ" εκείνη τη μέρα δεν έφαγε τίποτα και έκλαιγε όση ώρα ήμουν μέσα στο χειρουργείο. Και εγώ αισθάνθηκα άσχημα που νόμιζα ότι η φίλη μου είναι "σκληρή". Αισθάνθηκα τη μοναξιά της εκεί έξω με τους συγγενείς μου που και τον πόνο τους είχαν και δεν τους ήξερε και καλά. Κατάλαβα ότι έκανε μεγάλη θυσία που ήρθε, θυσία όχι για μένα, αλλά για τον εαυτό της. Κουράστηκε και στεναχωρηθηκε όσο και οι συγγενείς μου, μοιράστηκε την ίδια αγωνία.
Έχω να πω στη "Σ" (που μάλλον δε θα διαβάσει τίποτα απο όλα αυτά-δεν πολυασχολείται) ότι αν δεν ήταν (και είναι) αυτή, όλα θα ήταν αν όχι πιο μαύρα, σίγουρα πιο γκρίζα. Είναι αυτή που είναι (όπως λέει η ίδια), μου λέει ότι συνέχεια παίρνει πράγματα απο μένα, μαθαίνει, ακούει προβληματίζεται. Όμως και εγώ παίρνω πράγματα απο αυτή και ας μην το ξέρει, και ως εδώ έχει δείξει μεγαλείο ψυχής.
Χθες κοιμήθηκα σπίτι της και σήμερα πήγαμε μαζί για να κουρευτώ γιατί με την κάσκα καλό είναι να μην έχω πολύ μαλλί. Η "Σ" μου έβαψε τα νύχια καθώς περίμενα να στεγνώσουν τα μαλλιά μου και λέγαμε "χαζές" ιστορίες του Σεπτέμβρη για ανούσιους τσακωμούς. Πόσο αστεία φαίνονται αυτά... Η φίλη μου ζέστανε το αυτοκίνητό της πριν βγω απο το κομμωτήριο για να μην κρυώσω. Σκέφτομαι ότι η "Σ" με προσέχει πραγματικά και απο καρδιάς, αλλά χωρίς να με κάνει να νιώθω άρρωστη, και αν αυτή την περίοδο δεν την είχα στη ζωή μου δε νομίζω κάποιος άλλος να μπορούσε να παίξει τον ρόλο της. Δε θέλω να της πω ευχαριστώ γιατί όπως λέει η ίδια "είναι σαν κάποιος να μου λέει μπράβο επειδή πάω κάθε μέρα στην ώρα μου στη δουλειά". Θέλω απλά να της πω ότι χαίρομαι που είναι εκεί, και ότι όταν πολλές φορές αμφιβάλλω για μένα και ζητώ τη μοναξιά και σκοτεινιάζω, όταν βρισκόμαστε περνάνε όλα και είναι σαν να μην άλλαξε στη ζωή μου τίποτα. Είναι μεγάλη ευλογία οι καλοί φίλοι!

Φετινά γενέθλια

Μπορεί τα γενέθλιά μου να πέρασαν (μόλις στις 18/12), μπορεί φέτος να μην είχα το χρόνο και την έμπνευση να γράψω κάτι, μπορεί να τα πέρασα μακρυά απο τους φίλους και την πατρίδα μου αλλά έσβησα ένα κεράκι. Δεν έχω φωτογραφίες απο τα φετινά μου γενέθλια, δεν έχω να διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου όπως είχα κάνει πέρσι σε άλλο μου blog. Έχω μόνο να πω ότι πέρασα ωραίες στιγμές απο τα προηγούμενά μου γενέθλια μέχρι τα φετινά. 

Θα ήμουν αχάριστη αν πάγωνα τον χρόνο στις άσχημες στιγμές μου. Η ζωή έχει ομορφιές και ας ανήκουν και στο παρελθόν. Το κεράκι που έσβησα, μόνο του, πάνω σε μια ροζ τούρτα, μου θύμισε τη μοναξιά που περνάω, σκέφτηκα όμως ότι η ζωή δε σταματάει επειδή "φύσιξε" λίγο. Του χρόνου λέω να "φορέσω" και τα 28 κεράκια, έτσι για αλλαγή!Καλό βράδυ!

Μια σκοτεινή νύχτα

Επέστρεψα σπίτι μου αφού έβγαλα τα ράμματα Τρίτη, στις 11/12. Είναι αστείο αλλά η ζωή μου γέμισε αριθμούς και ημερομηνίες. Ήρθαν συγγενείς και οι δυο μου κολλητές. Εκείνο το βράδυ υπήρχε και η κούραση και η χαρα ότι γύρισα σπίτι μου επι τέλους. Την επόμενη μέρα βγήκα το πρωί για καφέ με τη μια απο τις δυο φίλες μου, προσπάθησα να κάνω καθημερινά πράγματα. Πέρασα και απο τη δουλειά για κάποιο θέμα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα-έχω γρήγορη ανάρρωση καιτο τραύμα μου δεν πονάει καθόλου. Μόνο το χέρι "τραβάει" γιατί έφυγαν 19 λεμφαδένες.
Το βράδυ εκείνης της μέρας ήρθε η "Σ" για ταινία στο σπίτι μου. Είδαμε την ταινία και με αποχαιρέτησε. Μόνη, με τους γονείς μου να κοιμούνται, όπως ξεντύθηκα είδα στο τραύμα μου κολλημένα χνούδια απο την μπλούζα μου και βάλθηκα με οινόπνευμα να τα καθαρίσω. Εκείνη τη στιγμή μπροστά στον καθρέφτη είδα τη νέα μου πραγματικότητα με μάτια θολωμένα απο δάκρυα. Καθώς έτριβα προσπαθούσα να βιώσω την καινούργια μου πραγματικότητα.Τα παράτησα και έπεσα για ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά μετά την εγχείριση που βρέθηκα στο "κενό". Έκλαψα και στεναχωρήθηκα αλλά τελικά χωρίς νόημα. Δε ρώτησα "γιατι" αλλά σκέφτηκα πως είναι άδικο για μένα που είχα πολλά σχέδια και όνειρα για φέτος να περάσω αυτή τη δοκιμασία. Θα μπορούσα να ζήσω μια χαρά και χωρίς αυτό και ας λέει μια φίλη μου ότι θα γίνω πιο δυνατή.

Αυτό το Βlog όμως δεν έχει σκοπό να γίνει κουρστικό ούτε απαισιόδοξο. Το δημιούργησα για να ξεκουράσω την ψυχή και το μυαλό μου και να δείξω σε όσους περνούν τα ίδια ότι τελικά υπάρχει ηλιακτίδα.
Εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι είναι πολύ εύκολο να παγώσουν όλα μέσα σου. Γυρίζεις πλευρό στο μουσκεμένο σου μαξιλάρι και λες "δε με ενδιαφέρει κανείς και τίποτα, έχω το πρόβλημά μου και οι άλλοι χαίρονται τη ζωή". Για δευτερόλεπτα βίωσα το παγωμένο τοπίο μέσα μου. Σε δευτερόλεπτα διάλεξα τη ζωή. Όποια και να είναι αυτή για μένα τώρα. Διάλεξα την αγάπη και όχι το μίσος. Είναι δύσκολη επιλογή και ακόμη παλεύω μέσα μου για να μην χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Είναι πολλοί οι δρόμοι που απλώνονται μπροστά μου και άλλες τόσες οι Σειρήνες. Και πως να κλείσεις τα μάτια σου σε μια νέα πραγματικότητα, πώς να βουλώσεις τα αφτιά και να είσαι αρεστός σε φίλους και συγγενείς, πως να μην έχεις νεύρα, πως;
Μια ζωή στήριζα τους άλλους, σε λύπες μα πάνω απο όλα σε χαρές. Άκουγα καλά και άσχημα γεγονότα, έδινα συμβουλές και έτρεχα να είμαι εκεί. Τώρα τι γίνεται; Τώρα τι κάνω; Τώρα συνεχίζω; Έχω δυνάμεις τώρα; Μήπως ήρθε η ώρα να προσέξω πλέον τον εαυτό μου και να κλείσω τους πόρους μου; Όλα αυτά περνάνε απο το μυαλό μου σαν μικρά μικρά φλασάκια. Όσο δεν τις θέλω αυτές τις σκέψεις, τόσο καταλαβαίνω ότι είναι ανθρώπινες και για πρώτη φορά αφήνω στον εαυτό μου να δει τις αδυναμίες του. Να δει πως απέναντι στην αρρώστια είναι μικρός αλλά όχι ανυπολόγιστος "εχθρός" της.

Σήμερα ξεκινώ το Blog!

Σήμερα ξεκινώ το Blog "Sweet December" για να μοιραστώ μαζί σας μια νέα πραγματικότητα. Μια καινούργια καθημερινότητα για μένα, ένα κομμάτι της ζωής μου τόσο δικό μου όσο και ξένο.
Λίγα χρόνια πριν τα 30 μου κεράκια, και μόλις 15 μέρες πριν τα φετινά μου γενέθλια, ντύθηκα τη ρόμπα του χειρουργείου και πέρασα τις πόρτες του έχοντας έναν όγκο στον δεξί μου μαστό. Έπεσα θύμα της "μικρής μου ηλικίας", της αδιαφορίας, και της αισιοδοξίας μου ότι δεν θα ήταν τίποτα. Ο όγκος αφαιρέθηκε και πήρε μαζί του στα "άχρηστα" και τον δεξί μαστό μου συν 19 λεμφαδένες. Ξύπνησα μουδιασμένη, χωρίς να μπορώ να κουνώ καλά το χέρι μου, ξέροντας ότι δεν θα ξαναδώ τον μαστό μου, τη θέση του θα 'παιρνε μια μεγάλη ουλή.
Όλα αυτά έγιναν σε 10 μέρες απο τότε που εντοπίστηκε το πρόβλημα. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι βγαίνοντας απο την κλινική το σώμα μου δεν θα είναι πια το ίδιο. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Αποφάσισα ότι θα ζήσω σε ένα σώμα που απλά θα μοιάζει με το παλιό μου και κάποια στιγμή θα γίνει και η αποκατάσταση.
Την Τρίτη 18/12 έχω ραντεβού για την πρώτη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη πόσες θα κάνω. Άκουσα επίσης πολλά για τις παρενέργειες που φέρνει αυτή η θεραπεία. Σφίγγω τα δόντια και χωρίς να αισθάνομαι φόβο ή πόνο, χωρίς καθόλου αισθήματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, τελείως flat όπως και το ένα μου στήθος, περιμένω την Τρίτη. Μακάρι να μην ερχόταν η μέρα, αλλά τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι η μόνη που δεν κερδίζεται.