Καλοκαίρι 2019

Χαιρετώ όλους τους φίλους μου που ακόμη περνάνε απο εδώ αλλά και όλα τα καινούρια φιλαράκια
που αν και δεν ανανεώνω συχνά διαβάζουν με αγωνία το παρελθόν μου!
Είδα με έκπληξη πως και πάλι πέρασαν πάρα πολλοί μήνες απο τον ΜΑΡΤΙΟ που έχω να σας γράψω. Και πάντα αφού ποστάρω κάτι εδώ λέω "μα γιατί δεν γράφω πιο συχνά, οι φίλοι μου εκεί έξω περιμένουν". Πάντα έχω μικρές τύψεις όταν χάνομαι απο εδώ. Με βοηθήσατε πολύ τότε, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω εδώ..Να σας δίνω τα νέα μου και κουράγιο!

Καλοκαίρι 2019 λοιπόν...και ποιος θα μου το έλεγε...έζησα το καλοκαιρι 2017 αλλά και το 2018 και τώρα μόλις κοίταξα τις φωτογραφίες του 2019...ευχή για ένα ακόμη καλύτερο καλοκαίρι 2020.

Το φετινό καλοκαίρι ΕΥΤΥΧΩΣ είχε μια γεύση πιο γλυκιά απο το περσινό. Πέρυσι είχε τη στυφή γεύση από την περιπέτεια υγείας της "Σ", ξεκινούσαμε για τη θάλασσα ή δίναμε εκεί ραντεβού και τα πράγματα ήταν σχεδόν χάλια. Η "Σ" δεν μιλούσε ποτέ αλλά αυτή η κοπέλα από πάντα τα πιο βαθειά ζητήματα και τις εσωτερικές τις σκέψεις δεν μας τις χαρίζει. Βυθίζεται σε μια σιωπή. Μπορεί να λυπάται, μπορεί να σκέφτεται το παρελθόν, ίσως και το μέλλον, να στεναχωριέται αλλά παραμένει βουβή να κοιτάζει κάπου. Εγώ πάλι μιλάω, και πριν και κατα τη διάρκεια και μετά. Μερικές φορές καλώς μιλάω, άλλες πάλι κακώς. Ο καθένας θα μου πεις με τον χαρακτήρα του και τον δικό του τρόπο πάντα, οκ ναι, αλλά πολλές σιωπές μαζί κάπου δυσκολεύουν την καθημερινότητα και κάνουν τη συνάντηση πότε θλιβερή, πότε ζόρικη... ο άλλος απέναντι τι να πει όταν εσύ βουβένεσαι; Για τι να μιλήσει; Ποιά κουβέντα να σου ανοίξει ο άλλος όταν νιώθει πως εσύ δεν θες να πεις τίποτα και προτιμάς τις σκέψεις σου να τις κρατάς για τον εαυτό σου; Πολλές φορές η "Σ" όταν ξεκινάω το θέμα της αρρώστιας (μας, πλέον) μιλάει για 3 λεπτά και μου λέει "Τελοσπαντων αυτά, δεν θέλω να τα συζητάμε" και κάπως έτσι κόβουμε τη συζήτηση. 

Φέτος λοιπόν, η "Σ" πέρασε πάλι με την οικογένειά της το καλοκαίρι στη θάλασσα κι εγώ πήγαινα με την πρώτη ευκαιρία και την αντάμωνα και χαιρόμουν που ήταν πιο ξαλαφρωμένη (ευτυχώς).

Ο ΧΡΟΝΟΣ βλέπεις, όσο κι αν σε δυσκολεύει να το δεις, όσο κι αν ζορίζεσαι να το παραδεχτείς είναι τελείως μοιραία ο πιο καλός γιατρός. Ο χρόνος είναι που και την ουλή σου ακόμη θα κάνει πιο όμορφη. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ.

Όταν αρρωσταίνεις μέσα σου γίνεσαι αγρίμι και ΔΕΝ θες ουσιαστικά να δεις κάτι θετικό. ΔΕΝ θες να σου λένε όλα θα πάνε καλά (κι ας είσαι αισιόδοξος) εισαι πολύ πληγωμένος για να δεις κάτι καλό και θετικό.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΟΜΩΣ ΒΟΗΘΑΕΙ.
Ο χρόνος μαλακώνει το σοκ, οι σκέψεις μετά απο κάποιους μήνες μπαίνουν σε καλύτερη τροχιά. Ο χρόνος μετά τα χειρουργεία και τις θεραπείες είναι ο χρόνος της σιωπής για ένα διάστημα για τους περισσότερους, είναι ο χρόνος της σκέψης, της ενδοσκόπησης του "και τώρα τι;".

Έτσι έγινε και με τη "Σ" ηρέμησε λίγο η ψυχή της, κάλμαρε.Τα σκέφτηκε (προφανώς) και τα έβαλε σε κάποια σειρά τα πράγματα. Όχι σε τέλεια σειρα και ούτε όλα, αλλά από όσο βλέπω ως παρατηρητής είναι σε πολύ καλό δρόμο και τα πάει μια χαρά! Εξάλλου όλα γίνονται σιγά σιγά....

Οπότε το καλοκαίρι του 2019 μας βρήκε περισσότερο αποφορτισμένες, όχι όμως καθημερινά μαζί πια, οι συνθήκες και οι ανάγκες της καθημερινότητάς μας αλλά και των διακοπών μας έχουν αλλάξει, η "Σ" έχει οικογένεια, εγώ παραμένω ελεύθερη οπότε κάπως έτσι τα προγράμματα δεν βγαίνουν παρόλο που φιλοξενήθηκα στο εξοχικό της δύο φορές. 

Τον μήνα Αύγουστο μάζεψα και πάλι τα πράγματά μου για το ΙΟΝΙΟ. Εκεί πέρασα 10 πολύ όμορφες μέρες! Η θάλασσα με ηρεμεί, η θάλασσα με αγκαλιάζει.

Το τιρκουάζ χρώμα με μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο και είχα φέτος μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ για να ξεφύγω. Φέτος το ένιωσα έντονο, γι αυτό πήγα και σε φίλους τον Ιούλιο στη Λήμνο σε μια μικρή απόδραση.
Η περιπέτεια της "Σ" με πίεσε αρκετά, όχι όμως η ίδια η περιπέτεια, ούτε η κοινή αρρώστια (δεν ταυτιστήκαμε ποτέ, ούτε αυτή μα ούτε κι εγώ) αλλά με κούρασε η στάση της απέναντι σε όλα, ίσως απλά να της πέσανε όλα μαζί-οικογένεια-αρρώστια-οικογένεια και περάσαμε σε μια νύχτα σε μια πιο χαλαρή επαφή του "καφέ", ενώ περνούσαμε άπειρες μέρες-ώρες μαζί και ξέραμε η μια τα πάντα για την άλλη. Ίσως όμως αυτό να γινόταν και δίχως την αρρώστια μας αλλά λόγω της ροής της ζωής μας, παιδί, παρέες με μωρομάνες, με παντρεμένες και άλλα ενδιαφέροντα. Ξαφνικά μια περίεργη απόσταση και μικρές σιωπές στον καφέ, λίγο αμήχανες λίγο "τώρα τι άλλο να πούμε;"

 Με κούρασε το να μην ξέρω πως να συμπεριφερθώ, το να ΘΕΛΩ να είμαι εκεί γι αυτήν αλλά αυτή να μην το θέλει. Το διαβάζεις κάτι τέτοιο στον κολλητό σου...το διαβάζεις! Νόμιζα πως η αρρώστια αφού ΚΑΚΩΣ ΗΡΘΕ θα μας έκανε μια γροθιά, θα πονούσαμε, θα γελούσαμε, θα μαλώναμε, θα τα βρίσκαμε θα με άφηνε να είμαι εκεί. Από επιλογή όμως κράτησε μια απόσταση η "Σ". Μπορεί να το έκανε και για εμένα πρωτίστως και μετά γι αυτή, δεν θέλω να την αδικώ. Ίσως για να μη στεναχωριέμαι, να μη θυμάμαι τα παλιά μου......Μπορεί να το έκανε για την οικογένειά της... μπορεί, μπορεί, μπορεί.
Τελευταία λέω πως θέλω να σταματήσω να ψυχολογώ τους ανθρώπους. ΦΤΑΝΕΙ. Έτσι κι αλλιώς δεν μάθαμε ποτέ τι σκέφτηκε πραγματικά κάποιος άλλος... Η "φυγή" είναι μια παροδική λύση για εμένα, ξεφεύγω απο όλα όσα δεν ξέρω αν και θα ήθελα πολύ να τα μάθω και να πράξω ανάλογα, να μου δοθεί το δικαίωμα να είμαι εκεί.
Θα ήθελα να την αγκαλιάζω και να της λέω κάθε εβδομάδα "μη φοβάσαι θα περάσει" θα ήθελα να της λέω "δεν φταίει καμιά μας, ούτε κι εγώ προσωπικά" να της υπενθυμίζω πως "όλα θα πάνε καλά και θα ξεχάσεις" να της επαναλαμβάνω "ήσουν τυχερή που ήσουν σε αρχικό στάδιο και δεν έκανες χμθ" χωρίς αυτό να το λαμβάνει ως αιχμή ή σύγκριση. Θα ήθελα να είμαστε όπως παλιά να μιλάμε αυθόρμητα. Να της λέω και να της λέω, να γελάμε και να γελάμε! Να την βοηθάω στον πόνο και στην αγωνία της, να μου μιλάει τα άγρυπνα βράδια της, να μου γράφει, να της ανταποδώσω κάτι κι εγώ από εκείνα τα χρόνια. Να είμαστε ΕΜΕΙΣ! Απλές και δυνατές προς όλα!

Τίποτα από αυτά δεν έγινε κι εγώ για πολλοστή φορά στη ζωή μου μπερδεύτηκα, μπερδεύτηκα απο την ίδια τη ζωή (απογοητεύτηκα κιόλας γιατί ούτε στατιστικά δεν περίμενα πως θα συμβεί αυτό στη "Σ") αλλά μπερδεύτηκα και από τη "Σ"....

Σκέφτηκα πως είναι πιο δύσκολα να είσαι ο κοντινός άνθρωπος του ασθενή παρά ο ίδιος ο ασθενής.

Περίεργο ε; Αν το ζήσατε στοιχηματίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου! Κι όμως λέω αλήθεια!

Αυτά! Παραμένω ωστόσο οπαδός του καλοκαιριού κι αν περνάει απο το χέρι μου θα συνεχίσω τα μπάνια μου όσο πάρει!