Αλήθεια ποιος θα μας το έλεγε τότε, πίσω στο 2007 ότι θα φτάναμε και στο 2018...
Λές και ήταν μιας εβδομάδας διαδρομή νιώθω! Το πιστεύεις; Πραγματικά όμως...
Έγιναν πάρα πολλά μέσα σε αυτά τα 11 πλέον χρόνια. Τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις, καταστάσεις, νοσοκομεία, άνθρωποι, γιατροί, φίλοι, φωτογραφίες, ποστς. Τότε τα social media, βλέπε Facebook ίσα που είχαν ξεκινήσει στην Ελλάδα (το δικό του το άνοιξα το 2007) χωρίς να ξέρω καλά καλά τι ανοίγω :-D . Θέλω να πω ότι σε μια εποχή που ο κόσμος δεν ήξερε καν τι ακριβώς ήταν οι youtubers οι influencers εγώ ήμουν εδώ και αρκετοί εκεί εξω με είχαν ανακαλύψει απλά απο μια μηχανή αναζήτησης. Ναι, νιώθω πρωτοπόρα, ίσως ήταν περισσότερο τότε η εποχή των blogs παρά των social medias. Πάντως σκεφτείτε τότε δίχως smartphonesη μια τότε κολλητή μου, η τρίτη της παρέας, η "Ν" όπως την αναφέρω εδώ, δεν έμπαινε καν στο ίντερνετ. Φυσικά... ήταν εκείνη η εποχή που εάν δεν είχες υπολογιστή....πως μα πως να μπεις στο ιντερνετ.
Γράφω όλα τα παραπάνω και έχω αναμένη την τηλεόραση, το smartphone να φορτίζει και το λάπτοπ στα πόδια μου στο κρεβάτι. Είμαι και γκατζετάκιας κι αναρωτιέμαι πωπω τι εποχή ήταν αυτη που περιέγραψα. Είχε βέβαια τα σουπερ καλά της, η παρέα σου δεν κοιτούσε το κινητό της κάθε 3 λεπτά γιατί πολύ απλά ή sms θα έπαιρνες ή θα δεχόσουν κλήση, το κινητό θα αναβόσβηνε για τα σημαντικά πράγματα κι όχι όσο είσαι έξω για καφέ να δέχεσαι 15-20 βαηπερ. Τεσπα.... ο χρόνος περνάει η τεχνολογία τρέχει, παράλληλα και οι ζωές μας και οι ανθρώπινες επαφές μας και οι παρέες και οι φίλοι.
Α, να θυμίσω εδώ μια που την ανέφερα ότι η "Ν" μετά απο πολλά χρόνια απουσίας απο την παρέα εμφανίστηκε.
Να θυμίσω ότι η "Ν" ήταν στην παρέα μας με τη "Σ". Με τη "Σ" όμως στα 27 περνουσα περισσότερο χρόνο απο ότι με τη "Ν" η οποία δε λέω, μου έστελνε sms ενθάρρυνσης και γλύκας και πίναμε μαζί τα πρωινά καφέδες και με το αμάξι της με πήγαινε βόλτες και ενδιαφέρον έδειχνε. Αλλά να μη φάω το δίκιο στη "Σ", η "Σ" έμενε τότε και μόνη και ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά απο τη "Ν" απο επιλογή. Και οι τρεις όμως αγαπημένες, και οι τρεις ενωμένες κτλπ κτλπ. Όταν τελείωσα όλες μου τις θεραπείες, η "Ν" εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε στην Αλεξανδρούπολη με τον αρραβωνιαστικό της. Απο μια χαζή παρεξήγηση ( η "Σ" λέει πως δεν ήταν απο αυτό...) η "Ν" έκοψε. Πήγε Αλεξανδρούπολη και δεν απαντούσε τις κλήσεις μου, στα sms μου απαντούσε με τον πιο αδιάφορο τρόπο. Είναι απίστευτο το πόση παγoμάρα μπορείς να πάρεις απο έναν άνθρωπο της καρδιάς σου! Είναι η ίδια αίσθηση με το να σε παρατάει ένας γκόμενος. Η "Ν" λοιπόν ποτέ δεν είπε τον λόγο για τον οποίο αποχώρησε ή για να τα πω σωστά εκοψε απο εμένα. Εμένα πάλι με είχε χτυπήσει κατα κούτελα η απόρριψη αυτή.Περνούσα γενικώς δύσκολα, δεν ήξερα εάν θα ξανα βρω ποτε και πάλι στη ζωή μου ισορροπίες. Περιμενα διαφορα κουλά απο οποιονδήποτε όχι όμως απο αυτήν. Η "Σ" είχε τα δικά της με τη "Ν" απο τη μια την εβρισκε σκληρη ωστόσο αυτες δεν χάσανε εκεινο το διάστημα την επαφή τελείως, που και που μιλούσαν. Πέρασαν αρκετά χρόνια και στο 2018 πλέον η "Ν" έκανε δυναμικό στοχευμένο come back συνεργαζόμενη με τον άνδρα της "Σ". Η "Ν" ξανα μπήκε στο παιχνίδι της παρέας της "Σ" με 2 παιδιά (τέλειο χαρτί) και φυσικά ένα σύζυγο. Η "Ν¨δεν είπε συγγνώμη, δεν έδωσε καμία δικαιολογία. 'Ετσι απλά μπήκε στη ζωή της "Σ" και η "Σ" τη δέχτηκε με άνεση έτσι το 2018 μας βρίσκει τόσο διαφορετικά απο το 2008 και σε αυτό το επίπεδο. Πλάκα πλάκα, σύμπτωση 2008 ήταν η χρονιά που προσπαθούσα να ορθοποδήσω και η "Ν" εξαφανίστηκε.
Τα παραπάνω είναι παρελθόν, ναι είναι. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος... καλά καλά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος απο περσι. Όμως...προφανώς είναι η αίσθηση ή το συναίσθημα που σου προκάλεσε κάποτε ένας άνθρωπος που κάπως μένει μέσα σου. Όταν σκέφτομαι τη "Ν" (κι αυτό δεν το ξέρει καν η "Σ") θυμάμαι το διαμερισματάκι που είχα τότε που προσπαθούσα να ορθοποδήσω (δηλαδή 4 μήνες μετά την τελευταία θεραπεία) σε γειτονική πόλη όπου δούλευα. Είναι φοβερό ότι αυτό το διαμέρισμα δεν το σκέφτομαι καθόλου γενικά, αλλά το σκέφτομαι όταν σκέφτομαι τη "Ν"¨γιατί σκέφτομαι τι κοιτούσα γύρω μου την ώρα που πχ μιλούσα με τη "Σ" γι αυτήν ή καλούσα στο τηλέφωνο τη "Ν" δίχως να απαντάει... Δεν έχω κακία για την κοπέλα, αλλά δε βρίσκω το λόγο για το comeback της... δεν μπορώ να εξιστορώ τη ζωή μου για τα χρόνια που έχασε. Γιατί να το κάνω;
Πολλές φορές στη ζωή αναρωτήθηκα για τις δεύτερες ευκαιρίες. Έπαθα καρκίνο μια στα 27 και μια στα 34 (η δευτερη απλα περασα ξυστά χωρίς χμθ). Κι όμως...ακόμη αναρωτιέμαι εάν αξίζει στη ζωή η δεύτερη ευκαρία σε ανθρώπους που τότε φέρθηκαν αν όχι απάνθρωπα, τότε να γράψω άσχημα. Είμαι πολύ κοντά στα 40 πλέον. Έχω την καθημερινότητά μου, παλιούς και νέους φίλους.Τι να την κάνω τη "Ν" που ποτέ δεν μίλησε που ούτε τώρα δίνει εξηγήσεις;
Προχθές στο σπίτι της "Σ" συνάντησα τη "Ν" με τον άνδρα της και τα παιδιά της. Δεν θα έχανα αυτή τη συνάντηση γιατί ήθελα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Τις δέχομαι πάντα κάτι τέτοιες προκλήσεις. Η "Ν" ήταν υπεράνετη. Γελούσε έκανε αστεία. Όλοι στην παρέα έδειχναν να διασκεδάζουν και η ίδια η "Σ". Εγώ πάλι όχι.... δεν μου βγήκε αυθόρμητα. Θεωρώ ότι η "¨Ν" ήταν η καλύτερη του χωριού, απορώ πως η ¨Σ¨ δεν το βλέπει. Η "Ν" χάθηκε τόσα χρόνια κι όταν αποφάσισε να επιστρέψει, επέστρεψε, πιο άνετη απο ποτέ.Η "Σ" έφαγε τα νεύρα μου,είχαμε ομηρικούς καυγάδες, πέφταμε αλλά σηκωνόμασταν, ήμασταν μια γροθιά με τη "Σ". Η "Σ" δεν δεχόταν με τίποτα να με αφήσει αλλά κι εγώ, όσο δύσκολα περνούσα είχα αποφασίσει να μην την αφήσω. Η "Σ" το μόνο που είχε τότε, η μόνη φίλη της στα 26 της ήμουν εγώ, μετά απο ένα καλοκαίρι που μας έκανε σουπερ κολλητές. Κι έτσι, σαν μια μυστική συμφωνία η κάθε μία επέζησε απο τα τραύματά της, ξεπέρασε τους καυγάδες, έδωσε τόπο στην οργή και "δούλευε" γι αυτή τη φιλία. Εγώ, σεβόμενη όλο τον κόπο μας, όχι δεν δέχομαι την επιστροφή της "Ν" έτσι απλά, έτσι δίχως μια συγγνώμη, μια ένδειξη ωριμότητας ένα ένα κάτι!
Εγώ σέβομαι αυτό που χτίσαμε με τη "Σ" , σέβομαι το ότι η "Σ" είναι πλέον κι αυτή απο πέρυσι καρκινοπάθης. Σέβομαι και αυτήν και προσπαθώ να μην έχουμε καυγάδες, εντάσεις ή οτιδήποτε αρνητικό μεταξύ μας, δεν θέλω να της δίνω hard times. Πριν 5 χρόνια θα είχα εκνευριστεί πολύ περισσότερο...τώρα είμαι λίγο καλύτερα. Ωστόσο με ενοχλεί....δεν μπορώ να πω ότι το βλέπω και τελείως χαλαρά.
Είχα ένα μεγάλο δώρο στη ζωή, να είμαι εδώ να σας γράφω, είχα δηλαδή τη δεύτερη ευκαιρία. Όμως μια απο τις μεγάλες πολυπλοκότητες που φέρνει στη ζωή μας ο καρκίνος έχει να κάνει με τους ανθρώπους........ Η φράση "δεν το αντέχει" δεν με καλύπτει. Ούτε εμένα...αλλά ούτε τη "Σ" φέτος. Όμως οι άνθρωποι, για τους δικούς τους λόγους αλλάζουν ή δεν καταλαβαίνουν ότι αλλάζουν..... Η "Σ" πριν 2 χρόνια ουτε έδινε σημασία στη "Ν"....φέτος δίνει. Προφανώς πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό... όχι ότι στην παρούσα φαση το μείζον θέμα είναι το πως νιώθω εγώ. Προφανώς και όχι.
Καληνύχτα εκεί έξω!
