Μάγια Τσόκλη vs Καρκίνου του Μαστού

"όποιος είδε την άβυσσο και όποιον τον κοίταξε η άβυσσος..η ζωή μετά δεν είναι ποτέ η ίδια"

Τάδε έφη ο Νίτσε  

Η 25η Οκτωβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του Μαστού. 

Δεν ξέρω φιλοσοφικά και φιλολογικά αυτά τα ΚΑΤΑ τι σημαίνουν... Καλύτερα να μένουμε στις λέξεις "πρόληψη" κι "ευαισθητοποίηση"...."κινητοποίηση" "έλεγχος" "εξετάσεις". 

Ο καρκίνος όσο ΚΑΤΑ και να είσαι, αν σε έχει βάλει στόχο θα μπει στη ζωή σου. Και τότε καλά θα κάνεις να συμφιλιωθείς καπως και με την ιδέα αυτού του κακού εισβολέα για να τα καταφέρεις καλύτερα στη μάχη που θα δώσεις. 

Απο τα ελάχιστα κείμενα που διάβασα και ταυτίστηκα τα τελευταία 10 χρόνια ήταν αυτό της Μάγιας Τσόκλη που αναέβασε επετειακά στο λογαρισμό της στο Facebook για την παγκόσμια ημέρα κατά του Καρκίνου του μαστού, φέτος... Κολλάω εδώ παρακάτω τα λόγια της, τις αληθινές σκέψεις της μπροστά στον mr big C για όσους δεν τα διάβασαν ήδη.Ένιωσα σαν να τα έγραψα εγώ! Φοβερή αίσηση, σαν να με διαβάζω.

 «Φορτώνεις και τον καρκίνο σου στις αποσκευές της ζωής σου. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Κι αν δεν καταφέρεις να τον κάνεις φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείς σαν έναν -τρομαχτικό- συνοδοιπόρο.

Όσες έχουμε βιώσει έναν καρκίνο μαστού, ξέρουν καλά τι εννοώ. Όλοι οι άλλοι μην περιμένετε να μάθετε. Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος αν εντοπιστεί νωρίς. Μην επαναπαύεστε μόνο στη τύχη σας. Η πρόληψη είναι το κλειδί… και τα ταξίδια!».
Ολόκληρη η ανάρτηση της Μάγιας Τσόκλη στο Facebook:
25 Οκτωβρίου, ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού.
Δεν είναι πλάκα, δεν είναι μόδα, δεν είναι δακρύβρεχτα κείμενα από «συμπάσχοντες ψυχικώς». Δεν είναι μοντέλα, παρουσιάστρες ή ηθοποιοί που συμμετέχουν σε κενές καμπάνιες. Δεν είναι ροζ κορδελίτσες κοινωνικής ευθύνης. Δεν είναι καν οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες που εξωραΐζουνε τη πραγματικότητα συλλαμβάνοντας τη στιγμή.
Είναι η μία σου ζωή. Είναι μία καθημερινή εξέταση που γυρνάει τον κόσμο σου ανάποδα. Η έξοδος από το ιατρείο σε μία άλλη πραγματικότητα. Μια σφαλιάρα ξεγυρισμένη που σε πατάει στη γη. Είναι η αίσθηση του χρόνου που αλλάζει. Είναι η διακοπή κάθε επιθυμίας, κάθε μελλοντικού σχεδίου. Είναι η ζωή που συνεχίζει για τους γύρω σου, κι εσύ μένεις θεατής της, ν ’αναρωτιέσαι αν θα ξαναπαίξεις στην ομάδα των ζωντανών.
Είναι η ελπίδα και ο μονόδρομος της επιβίωσης. Οι δυνάμεις που δεν ήξερες ότι διέθετες. Είναι η ευθύνη για τη στεναχώρια των αγαπημένων σου και η προσπάθεια να δείξεις ισχυρός. Είναι το σώμα σου που αλλάζει, το πρόσωπο που δεν αναγνωρίζεις στο καθρέφτη. Είναι η περούκα και ότι σου έχει απομείνει από φιλαρέσκεια. Είναι οι πορτοκαλί σταγόνες που κυλούν στο αίμα σου για να σε σώσουν. Και οι νοσοκόμοι που κάνουν τη διαφορά. Είναι οι ουλές που αποτρέπουν. Είναι η ζωή σου πριν και μετά.
Και μετά -αν είσαι τυχερή- ξαναπιάνεις το νήμα. Δειλά. Αργά. Ένα βήμα τη φορά. Γεύεσαι κάθε στιγμή και νιώθεις αποξενωμένη από τους γύρω σου. Προσπαθείς να μεταφέρεις το δίδαγμα και διαπιστώνεις ότι είναι μάταιο.
Έτσι, φορτώνεις και τον καρκίνο σου στις αποσκευές της ζωής σου. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Κι αν δεν καταφέρεις να τον κάνεις φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείς σαν έναν -τρομαχτικό- συνοδοιπόρο.
Όσες έχουμε βιώσει έναν καρκίνο μαστού, ξέρουν καλά τι εννοώ. Όλοι οι άλλοι μην περιμένετε να μάθετε. Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος αν εντοπιστεί νωρίς. Μην επαναπαύεστε μόνο στη τύχη σας. Η πρόληψη είναι το κλειδί… και τα ταξίδια!

Μάγια  Τσόκλη

Τα ταξίδια την βοήθησαν! Το πιστεύω! Ο κόσμος, η ματιά μας σε αυτόν, η εμπειρία που αποκτούμε με τις εικόνες, τις σκέψεις μπροστά σε μια εικόνα, ο κόσμος μας! Εμείς! Όταν βλέπεις τη ζωή πολύπλευρα και όχι μονόπλευρα, όταν κοιτάς τον κόσμο μέσα και απο τα μάτια των άλλων τότε βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι στον πλανήτη υπάρχουν τόσες ζωές όσες είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν. Αγκαλιάζεις τη γη, καλωσορίζεις τη ζωή και εκτιμάς τον άνθρωπο. Σκύβεις στο πρόβλημα του άλλου γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι αθάνατος, άυριο μπορει να σου χτυπήσει την πόρτα. Είδες τη φτώχεια και τη δυσκολία σε πολλές χώρες, είδες τη χλιδή και την άνεση σε άλλες. Δεν είμαστε οι μόνες που περνάμε δύσκολα, κοίτα εκεί έξω... είναι δυστυχώς πολλές και μεγάλες οι δυσκολίες του κόσμου. Είμαστε μια κουκίδα στο χάρτι! Σεβόμαστε τη ζωή μας, το αύριο, ποθούμε το μέλλον αλλά με δομημένη σκεψη και ρεαλισμό γνωρίζουμε ότι το για πάντα δεν υπάρχει...εκτιμούμε όμως πάντα τις όμορφες στιγμές και ελπίζουμε σε πολλές τέτοιες!  

Εδώ! Alive & kicking!

Χαιρετώ τους πολυ αγαπημένους μου αναγνώστες, παλιούς και νέους! Μικρές, μικρούς και μεγάλες και μεγάλους! Γνωρίζω ότι έχω πολλές μέρες, βασικά μήνες να δώσω σημεία ζωής. Μα να σκέφτεστε το no news, good news των Αγγλων και να χαμογελάτε όταν με σκέφτεστε. Να λέτε "ρε την άτιμη, περνάει καλά και δεν μας γράφει!" 

Χαίρομαι που με σκέφτεστε ακόμη, χαίρομαι που περνάτε απο εδώ! Χαίρομαι που τα 10 χρόνια παρέας δεν ήταν αρκετά και θέλετε κι άλλα. Έτσι είναι μερικοί άνθρωποι (ευτυχώς) δεν ξεχνάνε ανθρώπους. Γυρνάνε και πάλι στα γνώριμα πρόσωπα, εξακολουθούν και αγαπούν ότι καιρό κι αν κάνει, όποια χρονιά κι αν είναι. Μπράβο! Με κάνετε να χαίρομαι πολλές φορές που νιώθω ότι άγγιξα ψυχούλες εκεί έξω και στέγνωσα μερικά δάκρυα πικρά. Σας θυμάμαι έναν-έναν... απο τα πιο πρώτα e-mail που λάμβανα ως τα τελευταία.


ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ SWEET DECEMBER 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ;;;;
αυτό δεν θες να διαβάσεις σήμερα που το κλικ σου σε έφερε εδώ;

Σήμερα η Sweet December πλησιάζοντας τον μήνα Δεκέμβριο θα κλείσει 10 χρόνια απο το πρώτο της χειρουργείο! Με ξαφνιάζει το νούμερα... μα 10 χρόνια; Όταν τελείωνα της χμθ ο γιατρός μου είχε πει ότι εάν περάσω τα 10 χρόνια δεν έχω κανένα φόβο... Ωστόσο κάπου στην επέτειο των 7 χρόνων τσουπ ένα ακόμη καρκινάκι γεννιόταν "κάτω, χαμηλά" που λέει η μαμά μου, κι ας είχα βγάλει πριν μερικούς μήνες τις ωοθήκες απο επιλογή. Ω ναι, πάνε και τα παιδιά, και τα πουλιά και τα αηδόνια. Αλλά μη με λυπάσαι, κερδίζω τη ζωή με την απόφαση αυτή τον Μάρτιο του 2014 (με αφορμή μια κύστη καλή, είπα δεν θα γίνω εγώ υστερική, τα πετάω και βρίσκω την ηρεμία μου). Αν και στην εμμηνόπαυση εγώ ντούρασελ και κεφάτη, αλλά και ανακουφισμένη, ώσπου καμπανάκια απο αποτελέσματα ΤΕΣΤ ΠΑΠ χτυπάνε...ο γιατρός απο την άλλη γραμμή "έλα για μια βιοψία τραχήλου δεν θα είναι τίποτα" και σε μια βδομάδα "πως να στο πω, να...καρκίνος του ενδοτραχήλου, σπάνιο, ευτιχώς εν τη γεννέση". Μερικές λέξεις, να εδώ, 2-3 μπορεί να σε κρατήσουν ζωντανό και να σε κάνουν να ελπίζεις. Incitu καρκίνος είπα μέσα μου και στους δικούς μου άρα τραβήξαμε τρελό λαχείο! ΘΑ ΣΩΘΩ! Είπα στον εαυτό μου και βγήκα έξω και ήπια 3 κονιάκ γιατί είχα βήχα τρελό και μια σύγχηση στο κεφάλι μου απίστευτη. Παρασκευή το έμαθα και Πέμπτη χειρουργείο! Και ναι! Μόλις ξύπνησα στην ανάνηψη πέσασεν όλο το team επανω μου! "Ήταν αυτό που περιμέναμε, ήταν incitu, όλα πήγαν τέλεια, όλα καλά!"

Απο το 2014 πέρασαν και πάλι τα χρονάκια και να μαστε στο 2017. Αληθεια... μπορώ να αντιμετωπίσω τη χαρά του 2018;;; Είναι τα ιερά δεσμά μου, απο το 2017 κι έπειτα τι να κανω με τη ζωή;;; Είναι το προσωπικό μου finish line...αλλά σάμπως έχει μπέσα ο καρκίνος; ΈΧΕΙ; Μπα...πιστεύω δεν έχει...

Η σχέση του καρκίνου με τον ασθενή είναι σαν τον μπάτσο και τον δολοφόνο των φιλμ νουάρ ή εκείνων των αστυνομικών θρίλερ. Μερικές φορές σου αφήνει σημάδια, άλλες πάλι κανένα. Μερικες φορές είναι ένα βήμα μπροστά, άλλες είσαι εσύ. Είναι μια μαυρη σκια που καμια φορά θαρρείς σε ακολουθεί τη νύχτα όταν γυρίζεις απο τα ποτάκια σου ξένοιαστη. Νιώθεις πως κάποιος σε παρακολουθεί αλλά γυρίζεις το βλέμα πίσω και κανείς. Είναι η ιδέα κι η έννοια σου κάποιες νύχτες που δεν μπορεις να κοιμηθεις, έτσι την πετάς κι αυτή την έννοια στο καημένο το μυαλό σου που δεν του φτάνει η παραζάλη της δουλειάς και της καθημερινότητας.

Και τι αποκομίζεις όταν δίνεις στον καρκίνο χώρο στη ζωή σου;;;; ΤΙΠΟΤΑ! Σας το λέω εγώ που άλλες φορες δίνω κι άλλες δεν δίνω. Οκ, συνήθως δεν δίνω... γιατί αν κάτσεις να δώσεις και τον χρόνο σου χάνεις και τελικά μια πικρή αλήθεια είναι πως ότι είναι να γίνει θα γίνει, απλά τυχερός όποιος το βρει σύντομα.

Η Sweet December ζει κι εργάζεται σε μια επαρχία ακόμη, όπως πριν 10 χρόνια. Κάνει όνειρα γιατί έτσι της αρέσει, κόντρα στον καιρό, τον καρκίνο και τις κακοτοπιές. Τα όνειρά της δεν είναι μεγαλο-επήβολα, όσο κι αν θέλει να κάνει καριέρα στο σινεμά, απο 12 χρονών ήθελε το κορίτσι!Δεν σκέφτεται πολύ μακριά, ίσως γιατί μέσα της δεν πιστεύει πλέον στο για ΠΑΝΤΑ αλλά στο για ΤΩΡΑ!  Φροντίζει το τώρ. Τελειώνει τη δεύτερη Πανεπιστημιακή της σχολή φέτος ή του χρόνου (εαν εχετε πιστοποιητικό 67% ψαχτείτε να μπείτε με το απολυτήριο λυκείου σας "με το 5%" σε μια σχολή, η ζωή δεν τελειώνει με τον καρκίνο!). Αποπερατώνει ένα σπιτι (όχι απλά διαμέρισμα αλλά μονοκατοικία). Κοιτάζει το μέλλον αισιόδοξα αν και ξέρει μέσα της ότι με μια τόση δα διάγνωση το μέλλον θα πάψει να είναι αυτό που νομίζει πως θα είνια. Της αρέσει η θαλασσα, δεν σκέφτεται τόσο πολύ το παρελθόν της, έχει αποτινάξει απο πάνω της τοξικούς ανθρώπους, δέχεται τη ζωή όπως έρχεται και δεν μπορει να σκάσει για όσα διορθώνονται γιατί απλά διορθώνονται αλλά ούτε και για εκείνα που δεν διορθώνονται. Παρατηρεί τη φύση, γελάει δυνατά, ανοίγει την αγκαλιά της πολλές φορές, μαθαίνει απο τα παιδιά (μεγαλώνει το παιδί της "Σ" κοντά τέσσερα χρόνια τώρα). Νιώθει δυνατή, ω ναι, νιώθει δυνατή! Ξύπνησε μια μέρα κι αποφάσισε "να δουλέψει" πάνω στο να ζει χωρίς άγχος και ναι, ω ναι το πέτυχε μετά απο πολλές προσπάθειες. Κάνει ακόμη ποδήλατο και όσο την αφήνει το πληγωμένο της γόνατο προσπαθεί να τρέχει, να χαίρεται τον άνεμο στα πάρα πολύ μακριά μαλλιά της (οκ ναι, φτάνει, πρέπει να κουρευτώ). Βλέπετε η SD δε χρειαζόταν τον καρκίνο για να της μάθει τη ζωή και τις άπειρες ομορφιές της αλλά, οκ μιας που ήρθε και αυτός, της έκανε πιο έντονο το ταξίδι σε τούτο τον ντουνιά. Δεν είναι πληγωμένη η Sweet December, γιατι κατάλαβε πως πρώτη αυτή ΔΕΝ πρεπει να λυπάται τον εαυτό της. Δεν θα κανει ποτέ παιδιά, αλλά δεν είναι κάτι που την καταβάλει, υπάρχουν τόσα παιδάκια εκεί έξω μόνα και αν αποφασίσει πως θέλει να γεμίσει το καινούρι της σπίτι με μια παιδική φωνούλα να ξέρετε ότι θα το κάνει. Έσπασε τους κανόνες τα πρέπει και τα μη, και δεν την νοιάζει και πολύ το "τι θα πει ο κόσμος".

H Sweet december τα τελευταία δύο χρόνια νιώθει ελεύθερη, πάρα μα πάρα πολύ ΕΛΕΥΘΕΡΗ να κανει όσα θέλει, να ταξιδέψει παντού, να ζήσει δυνατά. Μέσα στα 10 χρόνια δεν έμεινε στο σπίτι, ταξίδεψε και πήγε σε μέρη που είχε βάλει στο μάτι πάνω στο χάρτι. Ονειρεύεται ένα, δύο, τρία, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και δη στην Αφρική όπου σκέφτεται να πάει για δουλειά για κάποια χρονάκια! Τα χρόνια πέρασαν, τον Δεκέμβριο γίνεται 37. Μα όντως είναι περίεργο, ήταν μόλις 27! Είναι κομψή, 58 κιλά παρόλες τις κακουχίες και αγαπάει τον εαυτό της αλλά και το σώμα της ως τα 2 μοναδικά πράγματα στον κόσμο όλο που είναι πραγματικά δικά της! Με ουλές, με απώλειες είναι το μόνο σώμα που ορίζει.

Τίποτα δεν χαρίζεται κι αυτό εδώ δεν είναι επιμύθιο, είναι μια πραγματικότητα δυνατή και σκληρή. Η Sweet december βγήκε νικήτρια (είχε το καλό στόρυ για κάποιο λόγο που ούτε αυτόν ξέρουμε) σέβεται τα θύματα αυτής της αρρώστιας που είναι πολλά και υπήρξαν και στην οικογένειά της. Όμως προσπαθεί να μη στεναχωριέται γιατί η στεναχώρια και ο θυμός τρέφουν τον καρκίνο. Προσπαθεί να ισσοροπεί μέσα της τα καλά και τα κακά νέα. Η SD εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους, τους γιατρούς την οικογένειά της αλλά και τους φίλους εκείνους που έμειναν πλάι της για τη βόλτα, για την αγκαλιά για να της κρατήσουν πραγματικά το χέρι και όχι για να δώσουν λίγη αγάπη απο οίκτο.

Η Sweet December δεν φοράει μπέρτα, δεν είναι κάποιο Super Girl, είνια ένα κορίτσι με μακριά καστανά μαλλιά που μπορεί να δείτε στο σουπερ μάρκτετ, στην αγορά, σε ένα μαγαζί, σε ένα μπαρ, πάνω σε ένα ποδήλατο ή σε ένα λεοφωρείο του ΚΤΕΛ, σε ένα νησί να ξαπλώνει στην άκρη της θάλασσα, μέσα στη θάλασσα να κάνει βουτιές. Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, είναι κάθε μία απο εσας η οποία δεν ήξερε ότι στα ακροδάχτυλά της είχε τόση δύναμη και θάρρος να τρέξει κόντρα στον καρκίνο και να νικήσει! Να χάσει τόσα απο τον παλιό της εαυτό αλλά να κερδίσει άλλα τόσα.

Η Sweet December είναι όλες μας! Είναι αυτό που θα δεις καλή μου στον καθρέφτη το πρωί. Είναι εκείνη στην οποία θα πεις καληνύχτα πριν κοιμηθείς.

Σας αγαπώ όλες μια μια.... κανείς δεν ξέρει τι είδαν τα μάτια της ψυχής μας σε εκείνα τα νοσοκομεία και της κλινικές, κανείς δεν ξέρει το "μαύρο" που έπεσε μια νύχτα επάνω μας. Εμείς και μόνο εμείς το ξέρουμε, το νιώσαμε, το αγκαλιάσαμε και το είπαμε κι αυτό ΖΩΗ!