Καλοκαίρι ήταν...
Ξεκίνησε όπως
πάντα με τον Ιούνιο, ήρθε ο Ιούλιος και τον διαδέχτηκε κι ο Αύγουστος...
Στο στήθος έπιανα
κάτι στο δεξί μαστό προς το κέντρο (το κενό που αφήνουν τα στήθη μεταξύ τους)
συμπαγές ήταν, μα εγώ 27 ετών σε πλήρη άγνοια προς κάθε τι που σχετίζεται με
τους γιατρούς.
Γιατί δεν το είπα
σε κάποιον; Γιατί δεν το έδειξα σε κανέναν; Γιατί δεν έβαλα κάποιον να το
ψηλαφίσει; Ειλικρινά δεν ξέρω...κάτι όμως σχετικό με την μοία (πιστεύεις;) με
το σύμπαν (λες;) με το θεό (μπας και;) με έκανε να μην πάω κανένα καλοκαιρινό
μήνα στον γιατρό. Αντί γι αυτό, έτρεχα στις θάλασσες με τη "Σ" και τη
"Ν".
Όχι δεν ήταν το
σωστό να κάνει κανείς, αλλά εγώ αυτό έκανα...Τόσο με έκοβε που θα λεγε και η
γιαγιά μου! Δεν μετάνιωσα που δεν πηγα στο γιατρό καλοκαιριάτικα όταν τον
Δεκέμβρη έγινε η αποκάλυψη του καρκίνου...Όμως αν δεν είχα ζήσει, ναι θα
μετάνιωνα συν του οτι καθε μερα θα με κατσάδιαζε κι απο το μνήμα ακόμη η μαμά
μου αλλά και η "Σ" πως πήγα χαμένη που δεν είχα πάει στο γιατρό. Ναι
θα είχα κερδίσει αν πήγαινα στον γιατρό νωρίς το ότι δεν θα έφτανε ο καρκίνος
μου τόσο μεγάλος GRADE III κι επισης δε θα μου αφαιρούσαν 19 λεμφαδένες.. Αλλά
τι τα ψάχνεις; Ποιός δάμασε ποτέ τη νιότη του για να το έκανα εγώ... Εγώ εάν το
κοντέρ έγραφε 27 γράψε εσύ 22... όχι πως δεν ήμουν ώριμη αλλά τα μυαλά στα
κάγκελα.
Τεσπα... το 2007
ηταν κομβικό...Ήταν ένας χειμώνας εκτός τροχιάς μετά απο ένα πανέμορφο
καλοκαίρι... Μα πως τα φέρνει έτσι η ζωή; Είναι ο δύσκολος πάντα χειμώνας που
μας κάνει να εξυμνούμε το καλοκαίρι που προηγήθηκε; Ίσως... πόσο μάλλον εάν ο
χειμώνας ενέχει και χημειοθεραπείες...Οκτώ και ακτινοθεραπείες την Άνοιξη 24
και herceptin τον επόμενο χειμώνα.
Είναι πάρα πολλά
αυτά που ξέχασα! Είναι πολλά αυτά που θυμάμαι. Δεν έκανα τίποτα για να τα
ξεχάσω, ειλικρινά... Δεν έκανα τίποτα για να θυμάμαι συγκεκριμένα πράγματα
επίσης. Τα άφησα όλα στην τύχη όταν βγήκα απο την κλινική. Δεν ήξερα απο που να
ξεκινήσω με σκέψεις, όνειρα, μέλλον, με τους ανθρώπους, με εμένα, γενικώς με
όλα. Δεν μπορούσα να βάλω μια σειρά στις επόμενες μέρες, δεν μπορούσα καν να
κάθομαι σπίτι με τον εαυτό μου. Κι όμως το πιστεύεις πως όλα έγιναν; Πως όλα
πέρασαν; Πως όλα διορθώθηκαν; Με πολύ κόπο αλλά έτσι κι έγινε.
Ο Καρκίνος μου
στέρησε πολλά με δοκίμασε ως εκεί που δεν παίρνει. Μην ξεχνάμε ότι και
σωματικές αλλαγές μου έφερε (4 χειρουργεία) κι εγώ έπρεπε μονίμως να
προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα της εμφάνισής μου αλλά και επανεμφανίστηκε! Το
2014 "στα γυναικολογικά" που λένε και οι μεγαλύτερες λες και
φοβούνται να πουν τις λέξεις.
Αυτά ήταν ιατρικά
τα τελευταία 10 χρόνια. Μέσα σε λίγες σειρές Δοκιμασίες μυαλού, σώματος,
ψυχολογίας και να προσπαθείς με όλα να ισορροπήσεις. Να αγαπάς...να μην
αποκτήσεις αναπηρία και στην ψυχή. Να είναι η καρδιά σου γεμάτη, ενώ όλη σου η
ζωή είναι στον πάτο. Μπορείς να έχεις συναισθήματα; Προσπαθείς όμως, γιατί σε
όλους αρέσουν τα συναισθήματα, όλοι θέλουν να τους αγαπάς και να νιώθουν
ασφάλεια. Πολλές φορές δεν εγκατέλειψα τότε λόγω της "Σ" γιατί δεν
ήθελα να χάσει τη φίλη της, η "Σ" ακόμη και τότε πολλές φορές
εμφανιζόταν πιο απροστάτευτη κι από μένα. Έτσι είναι, ακόμη και στη φιλία οι
ρόλοι χωρίζονται. Εγώ η δυνατή εκείνη η εύθραστη. Φυσικά όσοι με διαβάζετε 10
χρόνια τώρα θα ξέρετε πως με τη "Σ" είχα τους περισσότερους καυγάδες,
λογικό, με τον πιο δικό σου άνθρωπο (εκτός οικογένειας) τα σπάς.
Στα παραπάνω 10
χρόνια σίγουρα έζησα και στιγμές γέλιου, πλάκας, έκανα ταξίδια, γνώρισα
καινούριους ανθρώπους, έζησα σε ένα νησί για 10 μήνες. Γενικά όπως λέει ο λαός
το πάλεψα...Δεν κλείστηκα μέσα.
Προχθές συζητούσα
με τον εαυτό μου και κατέληξα πως χωρίς να το προσπαθήσω, 20 στρώσεις κάτω απο
την επιφάνεια της καρδιάς μου, στον πυρήνα του πιο σκούρου αίματος που κυλάει
μέσα μου βλέπω εξαιτίας του καρκίνου κάποια πράγματα στη ζωή μάταια. Γι αυτό
και τις περισσότερες φορές δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πάρω μια απόφαση ή
την αποφεύγω ή την καθυστερώ. Μάταια είναι πολλά στη ζωή, και η ίδια η ζωή μια
τρελή δοκιμασία. Γιατί οι ηλικιωμένοι λένε πως η ζωή είναι γλυκιά; Ίσως στα 70
μου να μπορώ να σας πω. Εγώ βλέπω πως η ζωή είναι δύσκολη, ίσως τη λέμε και
γλυκιά για να παραμένουμε σε τούτο τον κόσμο.
Η ζωή θέλει
κίνητρα, κι αγώνα. Θέλει μεράκι και δύναμη να ξεπερνάς και τα πιο δύσκολα.
ΘΕΛΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Θέλει μεγάλη καρδιά. Κανείς καρκινοπαθής δεν είναι μικρόψυχος να
το ξέρετε. Απλά σταδιακά χάνεις την ανοχή σου σε πολλά, τα μικρά προβλήματα των
άλλων στα αφτια σου ακούγονται κινέζικα....Γιατί η περιπέτεια που πέρασες, το
στρατόπεδο της μάχης που σε καπάκωσε σου αφήνει πολλά, δεν το ξέρεις στην αρχή
αλλά μέσα σου δουλεύει αυτό. Κι έτσι όλα τα αλλάζει και τα αναδιαμορφώνει.
Ο ίδιος άνθρωπος
δεν θα σαι, όμως μπορεί έτσι κι αλλιώς στο πέρασμα 10 χρόνων να μην ήσουν ο
ίδιος άνθρωπος. Οπότε μπορείς να αγκαλιάσεις αυτό που είσαι. Βασικά πρέπει να
αγκαλιάσεις αυτό που είσαι. Να αγαπήσεις τις αναπηρίες σου, να δεχτείς. Να
κάτσεις (για λίγο) στον ήλιο να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις βαθιά ανάσα. Η
ζωή θα βρει χίλιους τρόπους να σε βγάλει απο το σπίτι, να σε τραβήξει απο το
μανίκι...
Δέκα χρόνια μετά,
πιστεύω μπορώ να σας αποκαλύψω ποιο ήταν αυτό το νησί του Ιονίου που μας είχε
πάρει τα μυαλά... Η φωτό απο εκείνο το καλοκαίρι! Το κύμα έσβησε τη γραφή καθώς
ο Μπάτης φύσηξε μα η φωτογραφία είναι ακόμη μαζί μου!
Καλά μας μπάνια!
