Κυριακή και γιορτή!

Σήμερα είναι τα κανονικά μου γενέθλια! Σήμερα κλείνω τα 36!

Μερικές φορές ο χρόνος είναι σχετικός, άλλες πάλι φορές ο χρόνος μετράει τόσο που ένα λεπτό είναι πολύ κρίσιμο για την υπόλοιπη ζωή σου ή ένας μήνας...

Στα 36 λοιπόν σήμερα και δεν νιώθω καθόλου "μεγάλη".

Νιώθω αρκετά χαρούμενη, δυνατή και δυναμική στο να κάνω νέα πράγματα, στο να ταξιδέψω στο να δώσω χρόνο απο τη μέρα μου στους άλλους, στο να δουλέψω, να αγαπήσω, να κάνω όνειρα.

Τα όνειρα ξέρεις δεν είναι εύκολα... όταν είσαι καλωδιωμένος με τους ορούς και κάνεις χημειοθεραπεία ακόμη και τα όνειρα μοιάζουν μακρυνά, δεν έχεις τη δύναμη να τα κάνεις! 

Σήμερα ονειρεύομαι....ονειρεύομαι να γίνω κάτι άλλο όταν μεγαλώσω. 

Δεν μπορώ ακόμη να δω τον εαυτό μου να γερνάει, ίσως αυτό μου δίδαξε η ζωή. Είμαστε εφήμεροι και δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Ίσως είναι καλό που το ξέρω πλέον αυτό. Ίσως έπρεπε να το μάθω για να ζω όπως ζω σήμερα. Όχι δεν ζω ακραία... άρα μάλλον για να κάνω τις σκέψεις που κάνω σήμερα. 

Στα 36 σήμερα, αν κοιτάξω πίσω σκέφτομαι πως ευτυχώς ο κακρίνος δεν είναι το μόνο που θυμάμαι. Ευτυχώς το τέρας που γεννιέται μέσα μας δεν μου τα στέρησε όλα. Θα ήταν μεγάλο κρίμα.

ένα δάκτυλο φύσης & τέσσερα δικά μου

Θυμάμαι διάφορα... πως κάποτε υπήρχε ένα κορίτσι πολύ carefree που της άρεζε η θάλασσα και το καλοκαίρι αλλά και ο χειμώνας γιατί είχε τότε γενέθλια, δεν ήξερε καλά καλά τι θα πεί "ζωή" αν και είχε διαβάσει σπουδάσει και ταξιδέψει. Μια αρρώστια όπως ο καρκίνος σου φέρνει τούμπα ότι ως τότε ήσουν, σου σκίζει το μέσα σου...όχι η επέμβαση αλλά οι χημειοθεραπείες...η αγωνία αν θα πας καλά...το ζόρι σου με τη νέα πραγματικότητα.

Δεν θα πώ εύκολα το "όλα περνούν".
Ναι περνούν αλλά όχι υπερ εύκολα. Γιατί πάνω απο όλα είμαι ρεαλίστρια με τη ζωή.  Όλα περνούν κάποια στιγμή και όπως έχω ξανα γράψει ευτυχώς για όλους τους ανθρώπους, ο πόνος ξεθωριάζει...ο θυμός μπορεί και αλλάζει χρώμα, γίνεται όλο και πιο μικρός επίσης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν απο την ατυχή μου συνάντηση με τον MR C αυτό που έχω να πω είναι πως η ΕΛΠΙΔΑ είναι μεγάλο πράγμα...η ΑΓΑΠΗ ακόμη μεγαλύτερο...και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ πλαισιώνει και τα δύο!
Να ελπίζεις για το καλύτερο, να ελπίζεις για ήλιο ακόμη κι όταν βρέχει μέρες πολλές. Να ξεκινήσεις  να αγαπάς τον εαυτό σου και σιγά σιγά πολύ πολύ τους άλλους. Να πιστεύεις στους ανθρώπους, να πιστεύεις στους καλούς γιατρούς...στα θαύματα και σε ότι σε κάνει να πιο δυνατό!
Θα κερδίσεις σταδιακά με την ελπίδα και την αγάπη, με τους ανθρώπους! Με την όρεξη για ζωή! Γιατί η ζωή όσες δυσκολίες κι αν έχει...άλλες τόσες χαρές έχει. Χαρές μικρές και "εύκολες", χαρές και ομορφιές!
Σήμερα είναι η δική μου πρωτοχρονιά, ξεκινάω ένα ακόμη ταξίδι, αρχίζω να γεμίζω νόστημα τις μέρες μου με χρώματα, αρώματα και γεύσεις.
Σας φιλώ όλους!

Ιόνιο! Η αγαπημένη μου παραλία,καλοκαίρι 2016

H φανέλα με το νούμερο 9

Αυτή η φανέλα (μεταφορικά) φορέθηκε σήμερα. Απο μένα!

Ω ναι! Εννέα ολόκληρα χρονάκια πριν το πρώτο νυστέρι επάνω μου! 2007-2016 κι όπως έγραψα σε μια καινούρια φίλη μου, ειμαι alive and kicking!

Θα μου άρεσε πολύ να γράψω πως είμαι και cancer free αλλά όλοι ξέρετε πως ξανα συναντήθηκα με τον Mr C (κύριο Κάπα) και το 2014...Σήμερα λέω "δεν πειράζει το διπλό στη ζωή", αρκεί να είμαστε καλά. Όταν όμως εκείνη τη νύχτα ο γιατρός μου μίλησε για ένα δεύτερο καρκίνο, μου ήρθε μια μεγάλη χαστούκα, είπα "ώπα, εδώ είμαστε πάλι...ΠΑΛΙ;;;". Τα λόγια του ινσίτου του γιατρού ήταν η παρηγοριά μο, δλδ στη γέννησή του! Κι έτσι και ήταν...ευτυχώς διακόψαμε την "κύηση" αυτού του κακού δαίμονα που σου κάνει τη ζωή στράφι και δεν γεννήθηκε (κανονικά) ποτέ.

Κι έτσι σήμερα τερματίζω 3/12/2016 τα 9 χρόνια καλά.

Φέτος δύο άτομα... μια καλή φίλη και η ξαδερφούλα μου 10 ετών μου ευχήθηκαν ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (κατά λάθος...) Η φίλη μου μάλλον με είχε ακούσει πολλές φορές να λέω για τις 3/12 οποτε μπερδεύτηκε γιατί τα γενέθλιά μου είναι έτσι κι αλλιώς Δεκέμβρη... και η ξαδερφούλα μου ίσως άκουγε να μιλάνε οι θείοι μου για εκείνη τη μέρα. 

Όπως και να χει ένα μεγάλο χαμόγελο άστραψε στο πρόσωπό μου όταν άκουσα τις ευχές! Είπα φυσικά ευχαριστώ και σκέφτηκα... ΜΟΙΡΑ; ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ; Ω ναι... η ζωή μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία...έτσι πρέπει να το δώ, κι έτσι το βλέπω! Αν έχανα αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, θα έχανα και αυτό που ζω σήμερα.. θα είχα μείνει στάσιμη στο 2007 και μια ανάμνηση, μια φωτογραφία για γονείς, συγγενείς και φίλους. Όμως ναι, στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου, το βρήκα και το ξεπέρασα! 

Φέτος όντως αγκάλιασα τη σημερινή ημερομηνία ως δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτή η επέμβαση, δεν θα ήμουν εδώ μπροστά στον υπολογιστή μου να σας γράφω. 

ΕΠΕΖΗΣΑ και το ΓΙΟΡΤΑΖΩ! 

Συμβιβάστηκα με όλα στη ζωή και ζω καλύτερα!

Συμβιβάστηκα με το ότι δεν θα έχω ποτέ το σώμα που είχα!

Συμβιβάστηκα με το ότι δεν θα κάνω ποτέ δικά μου παιδιά!

Συμβιβάστηκα με το ότι το χέρι μου δεν θα είναι όπως παλιά...είναι χειρουργημένο και πρέπει πάντα να το προσέχω δίχως βάρυ κτλπ 

Η ζωή διδάσκει πως μερικές φορές το να κάνεις συμβιβασμούς δεν είναι και τόσο άσχημα. 

Μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς ξέροντας όμως οτι ΖΕΙΣ, συνεχίζεις να βλέπεις τον ήλιο του καλοκαιριού και να νιώθεις στο πρόσωπό σου το κρύο του χειμώνα. Εξακολουθείς να κάνεις βόλτες με το ποδήλατό σου, μακροβούτια, να πας για περπάτημα να κάνεις ότι σε ενδιαφέρει, αγαπάς και σε κάνει να νιώθεις καλά. 

Γενικά και μόνο που είσαι καλά, σε κάνει να χαίρεσαι!  

Έτσι σήμερα ήμουν πολύ χαρούμενη. Έτσι απλά, έτσι απο μόνη μου!

Για όσους ξεκινούν τη μάχη τους αυτές τις μέρες έχω να πω: 

Καλό κουράγιο και να ευχηθώ καλή δύναμη! 

Να σας πω απο τη δική μου πείρα ότι το μόνο που δεν μένει ίδιο είναι ο χρόνος!

Θα περάσει ο καιρός, θα περάσουν τα δύσκολα και θα ξανα βγείτε στην επιφάνεια της

θάλασσας, θα τελειώσει αυτό το μακροβούτι στο σκοτάδι!

Χρειάζεστε πίστη και υπομονή!

Σας φιλώ!