Αύγουστος όπως και κάθε χρόνο.... Μήνας ζεστός και όμορφος, υγρός και μακάρι ατελείωτος.
Ο Αύγουστος έχει τις περισσότερες εικόνες των παιδικών μας χρόνων. Οι μυρωδιές απο καρπούζι, οι φωνές απο τα ανοιχτά παράθυρα, τα γέλια στη θάλασσα, ο ήχος απο τα κύματα... όλα αυτά μαζί είναι ένα παζλ όχι μόνο για τις αισθήσεις ερεθιστικό αλλά και για τη μνήμη.
Η θάλασσα είναι η αγαπημένη μου, είναι αλήθεια. Απο την αρχή αυτού του blog ως σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει. Κι ας λένε πολλοί "μεγάλοι" : "η θάλασσα είναι για τα παιδιά". Όχι είναι και για τους μεγάλους, κι αν τόσο το πιστεύετε αυτό, ε τότε πείτε πως είμαι ένα μεγάλο παιδί.
Η θάλασσα είναι η αγαπημένη μου, είναι αλήθεια. Απο την αρχή αυτού του blog ως σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει. Κι ας λένε πολλοί "μεγάλοι" : "η θάλασσα είναι για τα παιδιά". Όχι είναι και για τους μεγάλους, κι αν τόσο το πιστεύετε αυτό, ε τότε πείτε πως είμαι ένα μεγάλο παιδί.
"That's my problem.. I feel too much or nothin"
Είναι όμορφη η θάλασσα, το υγρό στοιχείο κι η δύναμή της να κάνει ότι θέλει. Να γίνει λίμνη, ήρεμη και κάλμα, να γίνει βουνό σηκώνοντας κύμα ψηλό, να αλλάξει τη μορφή μιας παραλίας, να βάλει και να βγάλει τα βότσαλα έξω. Έχει τόσες δυνατότητες και τέτοιο μυστήριο που δεν μου φαίνεται περίεργο όταν παρομοιάζουν τη γυναικαία φύση με τη θάλασσα.
Στη θάλασσα ήμουν και σήμερα, και τόσες μέρες εκεί είμαι, εκεί πάω... Απο τις 17 Ιουνίου φέτος. Πάω-γυρνάω εκεί. Πρόλαβα να πεταχτώ και στα τιρκουάζ νερά του αγαπημένου μου Ιονίου και να μαι πάλι πίσω στη βάση μου με τη "Σ" και τον μικρό της μπόμπιρα ετών 2 plus πλέον.
Τα χρόνια τρέχουν, οι ζωές τρέχουν, ταιριάζουν, αλλάζουν, καλπάζουν, γεμίζουν, αδειάζουν. Όλοι πάμε προς κάπου. Δημιουργούμε, βιαζόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε, μπερδευόμαστε, σκεφτόμαστε, λυπόμαστε, συγχωρούμε, θυμόμαστε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, συνεχίζουμε, σταματάμε, βαλτώνουμε, ανανεώνουμε σχέσεις, ανθρώπους, σκέψεις, μυαλά κι εικόνες. Κάτι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο μέσα σε όλλλλλλληηηηηη τη φύση είναι η δυνατότητα εξέλιξης του νου του.
Λοιπόν φέτος το καλοκαίρι πήγα στο νησί, εκεί που τα έχουμε πει χιλιάδες φορές ήταν το αξέχαστό και τελευταίο cancer free καλοκαίρι (πάλι καλά έχω κι αυτό το blog να τα αναμασώ γιατί η "Σ" δε θελει να ακουει για το παρελθον) και φέτος, εν έτη 2016 και δη καλοκαίρι μπορώ να σας πω πως αν και ήμουν εκεί δεν ένιωθα καμία πληγή και καμια νοσταλγία.
Πέρασαν πολλά χρόνια απο το 2007 και αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου πολλά. Τολμώ να πω ΟΛΑ. Πως έγινε αυτό κι εγώ απορώ.... Δεν ξέρω πως αλλά έγινε. Έκανα μια αυτοίαση...αν υπάρχει κάτι τέτοι. Έβαλα στόχο να θωρακίσω τον εαυτό μου κι αυτό σημαίνει κι απο εμένα την ίδια. Προσάρμοσα σταδιακά τις σκέψεις μου, προσπάθησα να μη λυπάμαι που ήρθαν τα πάνω κάτω απο τη στιγμή που νόσησα και μετά. Έβαλα τα δυνατά μου να μη στεναχωριέμαι για το ότι η σχέση μου με τη "Σ" άλλαζε καθώς έδαφος κέρδιζε ο πλέον σύζυγός της και φυσικά αργότερα το παιδί της. Δηλαδή έμαθα με τον καιρό πως η κολλητή μου δεν θα γινόταν άλλο να με έχει τοπ προτεραιότητα. Δεν την αδικώ, σε όλα τρέχει ότι τη χρειαστώ και μεγάλο μέρος της καθημερινότητας το περνάμε μαζί. Και περνάμε καλά, παρόλα τα 10 χρόνια φθοράς, παρόλο το κάθε μέρα έχουμε πάντα πράγματα να πούμε αλλά σίγουρα, ένας κύκλος μεταξύ μας έκλεισε για πάντα. Εμένα τότε μου είχαν έρθει όλα μαζί... εμ καρκίνος, εμ turning point η φίλη όδευε προς σοβαρή δέσμευση. Όσο περνάει κι άλλο ο καιρός, θυμάμαι μαζί της τα καλά περισσότερο παρα τα κακά...
Γενικά η νέα πραγματικότητα είναι τώρα για μένα. Σήμερα που γράφω είμαι ο τωρινός μου εαυτός. Τότε ήμουν μια κοπέλα 27 ετων που αν με είχες γνωρίσει εκείνο το καλοκαίρι και έπειτα με ξανα έβλεπες αυτό, φέτος, δεν θα με αναγνώριζες. Πυροβολημένη δις απο την απειλή του θανάτου μέσω της αρρώστιας που ξεκάνει εκατομμύρια σε αυτόν τον ντουνιά (αλήθειες λέμε ρε φίλε) έγινα κάτι άλλο. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ή να με ψυχολογήσω απόλυτα αλλά οχυρώθηκα. Έσφυξα δόντι και είπα στον εαυτό μου πως δεν θα αφήνω να με "χαλάνε" πολλά γιατί έτσι δε βγάζεις άκρη ούτε με τους ανθρώπους μα ούτε και με τη ζωή. Αυτή βέβαια τη στάση μου προς τη ζωή μου πήρε 10 χρόνια να την καταφέρω. Φαντασου.... δέκα χρόνια να προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά... Να δεις τι κολλάει με τι, τι πετάς, τι κρατάς, με ποιά η καρδιά σου ματώνει, με ποια μεγαλώνει, με ποια ορθώνεται.... Δύσκολο, πολύ θα έλεγα...Να μάθεις το "όχι" εξίσου δύσκολο, να θέτεις τα "θέλω" σου και πάλι ζόρικο. Να συνεχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν είναι εύκολα αυτά. Το λέω συχνα πως η μεγαλύτερη μάχη είναι αυτή που δίνεις με τον εαυτό σου. Πραγματικά δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει κανείς απο τους γύρω μας το τι παιρνάμε μέσα μας ακόμη κι όταν το κεφάλαιο χημειοθεραπείες λήξει. Και φτάνεις σε ένα σημείο να γίνεσαι και επιεικής με τους άλλους που δεν σε καταλαβαίνουν.
Φέτος περνάω μια ζεν περίοδο. Ελάχιστα είναι πλέον ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Μη με ρωτάς αν αυτό είναι καλό ή κακό... δεν ξέρω... κάποιος μπορει να το δει ως χαζό και επίσης ως παραίτηση απο τη ζωή. Ουφ δεν ξερω, δεν ξερω, δεν ξερω. Προσπάθησα να γίνω κάτι άλλο. Να πάψω να είμαι συναισθηματική. Να κόψω τους δεσμους με το παρελθόν να κοιτάω μπροστά και να μην κάνω αναδρομές. Το πέτυχα. Ήταν καλό; Έκανα καλό; Δεν ξέρω. Ξέρω πως ζω πιο ήρεμα. Δεν περιμένω πολλά απο τους άλλους κι αυτό μου βγαίνει σε καλό. Κι απ την άλλη ποιος μας είπε ποτέ πως πρέπει να ζούμε και τι είναι η ζωή;;; Ουφ κανείς...! Κι αν απόψε που γράφω όλα αυτά κάνω μια μικρή παύση και σκεφτώ "Και γιατί ρε συ έγινα λιγότερο συναισθηματική; Τι είναι το συναίσθημα; Μπας και είναι αυτό που μας κάνει όλους να ξεχωρίζουμε μεταξύ μας; Και γιατί κάποιος να αλλάξει απέναντι στα πράγματα τόσο πολύ; Απο φόβο μη πληγωθεί κι άλλο."
Μερικές φορές αν σταματήσουμε αυτό που κάνουμε και πάρουμε μια μεγάλη ανάσα και κλείσουμε για λίγο τα μάτια, μπορεί και να καταλάβουμε σαν αστραπή πως ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί τόσος ντόρος; Αφού σωστό και λάθος δεν υπάρχει, γιατί πασχίζουμε κάθε μέρα για να αποδείξουμε κάτι, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί εγώ έπρεπε να χαλαρώσω και να αλλάξω το μέσα μου; Δεν εχω απάντηση... ίσως για να ηρεμήσω εγώ, ως Sweet December και όχι για τους άλλους. Σίγουρα έγινα βέβααι για για εκείνους πιο συγκαταβατική, πιο ευχάριστη παρέα με το να μη τρώγομαι με τα ρούχα μου, με την κολλητή μου και την οικογένειά μου και με το να μη μιλάω συνέχεια για την αρρώστια.
Φέτος έχω σχεδόν μια ανεξήγητη κι ανομολόγητη ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Αρκούμαι σε χαλαρούς ρυθμούς και σε λίγα. Ποιός, εγώ που έτρωγα τα λυσσακά μου για να κάνω συνέχεια πράγματα. Δεν μίσησα τη ζωή ποτέ... έτσι τουλάχιστον θυμάμαι...Απλά συνέχισα με νέα δεδομένα, μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο. Μια φίλη προχθές είπε μεγάλη αλήθεια για τον καρκίνο... είπε "όταν ακούς πως έχεις καρκίνο είναι σαν να πέφτεις σε τοίχο. Δεν ξέρεις που να πας, τι να κανεις, αδιέξοδο. Πέφτεις σε τοίχο και δεν μπορεις να πας πουθενά, δεν μπορείς να κουνηθείες για ένα διάστημα" true story λοιπόν....
σας αφήνω με μια φωτογραφία
για να δροσιστείτε... Η "Σ" διάβαζε το βιβλίο της σήμερα στη θάλασσα δίπλα μου κι εγώ έπαιζα με την ενός έτους μου φωτογραφική μηχανή.
Φιλιά σε όλους!!!!! Αγκαλιάστε τη ζωή γιατί αυτή έχουμε ως μια και μοναδική....!
Λοιπόν φέτος το καλοκαίρι πήγα στο νησί, εκεί που τα έχουμε πει χιλιάδες φορές ήταν το αξέχαστό και τελευταίο cancer free καλοκαίρι (πάλι καλά έχω κι αυτό το blog να τα αναμασώ γιατί η "Σ" δε θελει να ακουει για το παρελθον) και φέτος, εν έτη 2016 και δη καλοκαίρι μπορώ να σας πω πως αν και ήμουν εκεί δεν ένιωθα καμία πληγή και καμια νοσταλγία.
Πέρασαν πολλά χρόνια απο το 2007 και αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου πολλά. Τολμώ να πω ΟΛΑ. Πως έγινε αυτό κι εγώ απορώ.... Δεν ξέρω πως αλλά έγινε. Έκανα μια αυτοίαση...αν υπάρχει κάτι τέτοι. Έβαλα στόχο να θωρακίσω τον εαυτό μου κι αυτό σημαίνει κι απο εμένα την ίδια. Προσάρμοσα σταδιακά τις σκέψεις μου, προσπάθησα να μη λυπάμαι που ήρθαν τα πάνω κάτω απο τη στιγμή που νόσησα και μετά. Έβαλα τα δυνατά μου να μη στεναχωριέμαι για το ότι η σχέση μου με τη "Σ" άλλαζε καθώς έδαφος κέρδιζε ο πλέον σύζυγός της και φυσικά αργότερα το παιδί της. Δηλαδή έμαθα με τον καιρό πως η κολλητή μου δεν θα γινόταν άλλο να με έχει τοπ προτεραιότητα. Δεν την αδικώ, σε όλα τρέχει ότι τη χρειαστώ και μεγάλο μέρος της καθημερινότητας το περνάμε μαζί. Και περνάμε καλά, παρόλα τα 10 χρόνια φθοράς, παρόλο το κάθε μέρα έχουμε πάντα πράγματα να πούμε αλλά σίγουρα, ένας κύκλος μεταξύ μας έκλεισε για πάντα. Εμένα τότε μου είχαν έρθει όλα μαζί... εμ καρκίνος, εμ turning point η φίλη όδευε προς σοβαρή δέσμευση. Όσο περνάει κι άλλο ο καιρός, θυμάμαι μαζί της τα καλά περισσότερο παρα τα κακά...
Γενικά η νέα πραγματικότητα είναι τώρα για μένα. Σήμερα που γράφω είμαι ο τωρινός μου εαυτός. Τότε ήμουν μια κοπέλα 27 ετων που αν με είχες γνωρίσει εκείνο το καλοκαίρι και έπειτα με ξανα έβλεπες αυτό, φέτος, δεν θα με αναγνώριζες. Πυροβολημένη δις απο την απειλή του θανάτου μέσω της αρρώστιας που ξεκάνει εκατομμύρια σε αυτόν τον ντουνιά (αλήθειες λέμε ρε φίλε) έγινα κάτι άλλο. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ή να με ψυχολογήσω απόλυτα αλλά οχυρώθηκα. Έσφυξα δόντι και είπα στον εαυτό μου πως δεν θα αφήνω να με "χαλάνε" πολλά γιατί έτσι δε βγάζεις άκρη ούτε με τους ανθρώπους μα ούτε και με τη ζωή. Αυτή βέβαια τη στάση μου προς τη ζωή μου πήρε 10 χρόνια να την καταφέρω. Φαντασου.... δέκα χρόνια να προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά... Να δεις τι κολλάει με τι, τι πετάς, τι κρατάς, με ποιά η καρδιά σου ματώνει, με ποια μεγαλώνει, με ποια ορθώνεται.... Δύσκολο, πολύ θα έλεγα...Να μάθεις το "όχι" εξίσου δύσκολο, να θέτεις τα "θέλω" σου και πάλι ζόρικο. Να συνεχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν είναι εύκολα αυτά. Το λέω συχνα πως η μεγαλύτερη μάχη είναι αυτή που δίνεις με τον εαυτό σου. Πραγματικά δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει κανείς απο τους γύρω μας το τι παιρνάμε μέσα μας ακόμη κι όταν το κεφάλαιο χημειοθεραπείες λήξει. Και φτάνεις σε ένα σημείο να γίνεσαι και επιεικής με τους άλλους που δεν σε καταλαβαίνουν.
Φέτος περνάω μια ζεν περίοδο. Ελάχιστα είναι πλέον ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Μη με ρωτάς αν αυτό είναι καλό ή κακό... δεν ξέρω... κάποιος μπορει να το δει ως χαζό και επίσης ως παραίτηση απο τη ζωή. Ουφ δεν ξερω, δεν ξερω, δεν ξερω. Προσπάθησα να γίνω κάτι άλλο. Να πάψω να είμαι συναισθηματική. Να κόψω τους δεσμους με το παρελθόν να κοιτάω μπροστά και να μην κάνω αναδρομές. Το πέτυχα. Ήταν καλό; Έκανα καλό; Δεν ξέρω. Ξέρω πως ζω πιο ήρεμα. Δεν περιμένω πολλά απο τους άλλους κι αυτό μου βγαίνει σε καλό. Κι απ την άλλη ποιος μας είπε ποτέ πως πρέπει να ζούμε και τι είναι η ζωή;;; Ουφ κανείς...! Κι αν απόψε που γράφω όλα αυτά κάνω μια μικρή παύση και σκεφτώ "Και γιατί ρε συ έγινα λιγότερο συναισθηματική; Τι είναι το συναίσθημα; Μπας και είναι αυτό που μας κάνει όλους να ξεχωρίζουμε μεταξύ μας; Και γιατί κάποιος να αλλάξει απέναντι στα πράγματα τόσο πολύ; Απο φόβο μη πληγωθεί κι άλλο."
Μερικές φορές αν σταματήσουμε αυτό που κάνουμε και πάρουμε μια μεγάλη ανάσα και κλείσουμε για λίγο τα μάτια, μπορεί και να καταλάβουμε σαν αστραπή πως ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί τόσος ντόρος; Αφού σωστό και λάθος δεν υπάρχει, γιατί πασχίζουμε κάθε μέρα για να αποδείξουμε κάτι, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί εγώ έπρεπε να χαλαρώσω και να αλλάξω το μέσα μου; Δεν εχω απάντηση... ίσως για να ηρεμήσω εγώ, ως Sweet December και όχι για τους άλλους. Σίγουρα έγινα βέβααι για για εκείνους πιο συγκαταβατική, πιο ευχάριστη παρέα με το να μη τρώγομαι με τα ρούχα μου, με την κολλητή μου και την οικογένειά μου και με το να μη μιλάω συνέχεια για την αρρώστια.
Φέτος έχω σχεδόν μια ανεξήγητη κι ανομολόγητη ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Αρκούμαι σε χαλαρούς ρυθμούς και σε λίγα. Ποιός, εγώ που έτρωγα τα λυσσακά μου για να κάνω συνέχεια πράγματα. Δεν μίσησα τη ζωή ποτέ... έτσι τουλάχιστον θυμάμαι...Απλά συνέχισα με νέα δεδομένα, μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο. Μια φίλη προχθές είπε μεγάλη αλήθεια για τον καρκίνο... είπε "όταν ακούς πως έχεις καρκίνο είναι σαν να πέφτεις σε τοίχο. Δεν ξέρεις που να πας, τι να κανεις, αδιέξοδο. Πέφτεις σε τοίχο και δεν μπορεις να πας πουθενά, δεν μπορείς να κουνηθείες για ένα διάστημα" true story λοιπόν....
σας αφήνω με μια φωτογραφία
για να δροσιστείτε... Η "Σ" διάβαζε το βιβλίο της σήμερα στη θάλασσα δίπλα μου κι εγώ έπαιζα με την ενός έτους μου φωτογραφική μηχανή.
Φιλιά σε όλους!!!!! Αγκαλιάστε τη ζωή γιατί αυτή έχουμε ως μια και μοναδική....!
