Καλό βράδυ!

"Ακόμη και η πιο σκοτεινή νύχτα τελειώνει και ο ήλιος ανατέλλει". Ο Βίκτωρ Ουγκώ γράφει αυτή τη φράση στου "Άθλιους" και δίνει μεταφορικά κουράγιο σε όλο τον κόσμο. Όταν περιμένεις τον ήλιο, έχεις σίγουρα κάτι σημαντικό να περιμένεις. Ανυπομονείς για το θαύμα της φύσης που θα σου δώσει τα μέσα να συνεχίσεις απο το πρωί και πάλι. Κάτι που θα γεμίσει με τις ακτίνες του χρώματα τον κόσμο σου, κάτι που θα ξεκουράσει το μάτι και θα κάνει την ψυχή σου να μη φοβάται. Ο ήλιος, είναι αυτός που θα κάνει την ανησυχία της νύχτα να φαίνεται λιγότερο σημαντική στο φως της ημέρας.

Ήλιος, μια ελπίδα, μια ανακούφιση απο κτίσεως κόσμου. Φως, το Ελληνικό, το λαμπερό το αισιόδοξο. Η ελπίδα αν είχε σώμα, αν μπορούσαμε να την οπτικοποιήσουμε, μια ιδέα για μια εικόνα θα ήταν ο ήλιος. Ένας ήλιος κλεμμένος απο μια καλοκαιρινή μέρα, σε ένα νησί Κυκλάδων όπου όλα λάμπουν γύρω, όπου οι πέτρες απο μόνες τους, δίχως ανθρώπου χέρι, είναι πιο λαμπερές κι απο τα λαξεμένα μάρματα των μουσείων.

Το φως που υποδέχεται τον σκοτεινό ουρανό έρχεται πάντα. Ο χρόνος δεν σταματά σε μια νύχτα. Ο ήλιος το πρωί σε προκαλεί για μια καινούρια μέρα, για αποφάσεις, για επαφή με ανθρώπους, για μια καινούρα μικρή ιστορία στο μεγάλο σου βιβλίο της ζωής. 

Πριν απο κάθε επέμβαση είναι πάντα νύχτα. Είναι η νύχτα που έχει τη μεγαλύτερη ησυχία στο σπίτι. Θαρρείς και όλοι βουβάθηκαν και πάνε για ύπνο για να αποφύγουν τις επιπλέον σκέψεις.

Πάντα πριν απο κάθε επέμβαση πέφτω και κοιμάμαι. Λες και την επόμενη μέρα να με περιμένει η δουλειά, σαν να με περιμένει ξανά η μικρή καθημερινότητά μου, με πράγματα απλά. Παραδίδομαι στον ύνο με ένα αχνό let it be στο μυαλό. Ακόμη κι αν ξέρω πως μια βιωψία μπορεί να μου αλλάξει (πάλι) τη ζωή. 

Έτσι και πέρσι, η νύχυα που ξημέρωσε τη σημερινή μου μέρα το 2014 είχε βουβές στιγμές απο  "ευπρεπισμό" όπως έλεγε το φυλλάδιο (ξύρισμα δλδ), λίγη τηλεόραση και ύπνο. Το ξυπνητήρι στις 4 και κάτι. Νύχτα φύγαμε για την κλινική και ο πατέρας μου άκουγε κλασσική μουσική. Το σκοτάδι του δρόμου, μαζί με τη μουσική φτιάχνανε ατμόσφαιρα Χριστουγέννων. Αυτό είπα στους γονείς μου εκείνο το πρωί. Καθόμουνα  στο πισω κάθισμα και ήταν λες και γύρισα το χρόνο πίσω και πάω με τους γονείς μου βόλτα. Και να δεις που και πάλι εγώ είμαι η με λιγοτερο άγχος σε αυτό το αμάξι. Εσύ που αρρωσταίνεις ίσως και βγάζεις όσο μπορείς παο το μυαλό σου πως μπορεί και να πηγαίνεις καρφί για ένα δεύτερο καρκίνο, ο γονιός όμως είναι αλλιώς. Τόσα χρόνια πέρασαν απο το πρώτο μπαμ και ο γονιός είναι αλλιώς.

Όταν αρρωσταίνουμε όλοι έχουν το context τους. Δηλαδή, άλλα νιώθει ο γονιός, άλλα ο αδερφός, άλλα η ξαδέρφη, άλλα η φίλη. Ο καθένας τα δικά του. Πραγματικά.

Ο τύπος που σε σπρώχνει στο φορείο σε βλέπει μικρή σε ηλικία και είναι πάντα σφιγμένος, μπορεί βέβαια να είναι και σφιγμένος και με όλους. Έχει δει πως πας για αφάιρεση γυναικολογικών και σε ρωτάει "παιδάκια έχετε;" σε μια ύστατη προσπάθεια να σε παρηγορήσει, παρόλο που είσαι πολύ ψύχραιμη ως να αρχίσουν οι ερωτήσεις ενός ξένου. Κι όταν πεις "οχι δεν έχω" τότε πάμε άλλη πλευρά κασέτας "δεν πειράζει, όλα μια ιδέα είναι, προέχει η υγεία". Κι εγώ εκείνη τη στιγμή με κλειστά μάτια κουνάω καταφατικά το κεφάλι προς τον άγνωστο ξαπλωμένη,κλείνω τα μάτια γιατί τον κόσμο εκείνες τις στιγμές τον βλέπω θωλό λόγω της μεγάλης μου μυωπίας. Έτσι πάνε οι στιγμές εκείνα τα πρωινά. Για μένα είναι πάντα τραγικές αλλά και αστείες. Να σου μιλάει ο άγνωστος στο φορείο, να μην τον βλέπεις λόγω της μυωπίας. Ο κόσμος γύρω σου να είναι θολός αν και το μυαλό σου είναι καθαρό κι απλά βαριέσαι να σκεφτείς μωρέ ποιά φορά είναι αυτή...!

Σήμερα αν και έβρεχε, και τον ήλιο τον λαμπερό δεν τον είδα, μετά τη δουλειά έτρεξα έξω να βρεθώ με τις φίλες μου. Μες τγ βροχή και με την ομπρελίτσα μου, έβαλα τα καλά μου και πήγα για τσίπουρα. Και πέρασα όμορφα και γλέντησα τη ζωή και γέλασα πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν τον Ουγκώ, ναι ακόμη και οι πολλές σκοτεινές νύχτες γεμίζουν κάποια στιγμή με φως τη μέρα που έπεται.

Έτσι λοιπόν να μαι! Ένα χρόνο μετά απο το δεύτερο καρνίκο μου που ευτυχώς ήταν σε αρχικό στάδιο και ξεμπέρδεψα απλά με μια λαπαροσκόπηση και 2,5 μισθούς μου.

Σήμερα απο την ασφάλεια του σπιτιού μου σας γράφω πως όλα τα αντιμετωπίσιμα περνάνε, και πάλι γελάς και χαίρεσαι με τη ζωή. Θέλει όμως υπομονή. Κι ακόμη κι αν η ζωή σου φέρεται άσχημα, έχει και πάλι τον τρόπο της για να την αγαπήσεις.

LIVE, LOVE, LAUGH!

Επέτειος!

Τελικά εμείς που αρρωσταίνουμε φουλάρουμε απο επετείους!

Και αυτές τις μέρες πάλι γύρισαν στο μυαλό μου τα περσινά...

Πέρσι ήταν Παρασκευή βραδάκι που ο γυναικολόγος μου κρατώντας στα χέρια του τα αποτελέσματα της βιοψίας τραχήλου μου (την έκανα γιατί το τεσπ ΠΑΠ είχε δείξει κάτι ανησυχητικό) μου ανακοίνωσε δύσκολα μαντάτα. Δεν γράφω "κακά" γιατί υπήρχε ένα μικρό φώς στην όλη κακή ιστορία. Και η ιστορία που ξεκινούσε Παρασκευή 8/10 είχε ως εξής: Αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου. Δύο άγνωστες λέξεις για μένα εκτός απο το γνωστό μου "καρκίνωμα". Ήταν δύσκολο και για τον ίδιο τον γιατρό μου να μου το ανακοινώση. Μου είπε προσπαθώντας να αστειευτεί... "δεν ήξερα, να σε πάρω να σου χαλάσω το Σαββατοκύριακο; Απο την άλλη είπα πρέπει να στο πω". Του είπα πως σωστά έπραξε. Φυσικά μου το είπε αφού του είπα ότι είμαι σπίτι.

Αν δυσκολευτήκατε κάποτε στη ζωή σας όταν ακούσατε τη λέξη "κακοήθεια" (γιατί εμένα άργησαν να μου πουν "καρκίνος") να ξερετε πως είναι επί 100 φορές πιο δύσκολο να την ακούσετε ξανά. Εκείνη την ώρα μου ρθε μια χαστούκα απο ένα αόρατο χέρι. Ακαθόριστες εικόνες πέρασαν μέσα σε 30 δευτερόλεπτα απο μπροστά μου, μωρε μπράβο δύναμη και δυνατότητες που έχει το μυαλό! Προσπάθησα να κρατήσω όσο γινότανε την ψυχραιμία μου και να ρωτήσω λεπτομέριες στο γιατρό. Αν και δεν το κρύβω, ένας λιγμός ανέβηκε (που μέχρι σήμερα δεν μπορώ να τον εξηγήσω με τη λογική, ήταν παράπονο; ήταν θυμός; ήταν φόβος; ήταν νεύρα; ποιός ξέρει, ίσως και να ήταν ένα μεγάλο "γαμώτο!")Αλλά προσπάθησα να το πνίξω  γιατί έπρεπε και συγκεντρωμένη να είμαι (ενώ ακόμη το αυτί μου είχε κολλήσει στη λέξη αδενοκαρκίνωμα) και έτοιμη να γράψω λεπτομέρειες. Αυτό που με έκανε λίγο πιο ψύχραιμη, ήταν πραγματικά το ότι ο γιατρός μου είπε τη λέξη in situ. Δηλαδή σε πολύ αρχικό στάδιο. Μου είπε βέβαια πως αυτό έδειξε η βιοψία και πως  αυτός (λογικό) θέλει να μπει μέσα λαπαροσκοπικά, να ελεγξει όλη την κοιλιά και να αφαιρέσει τράχηλο και μήτρα. Παρασκευή το τηλεφώνημα και Πέμπτη μου είπε μπαίνουμε 16 Οκτωβρίου. Έκλεισα το τηλέφωνο και ήταν (κλασσικά) λες και πάνω μου είχαν έρθει και κάτσει 100 κιλά. Έκατσα 1-2 λεπτά στο κρεβάτι για να ξεκοκκινήσουν λίγο τα μάτια και να ξαναβρώ τη φωνή μου και ανακοίνωσα τα καθέκαστα στους δικούς μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το insitu μου είχε δώσει όχι μια, αλλά όλες τις ελπίδς που χρειαζόμουν για να φτάσω ως το χειρουργείο. Γιατί πιστευω στους ανθρώπους, και στους καλούς γιατρούς και στην ελπίδα. Κι εγώ είμαι πάνω απο όλα ένας υπεραισιόδοξος άνθρωπος.

Πήρα τη "Σ" να της πω τα νέα (μαζί είχαμε κάνει τη βιωψία τραχήλου) εκείνη σοριάστηκε χειρότερα απο εμένα. Ποτέ δεν μου είπε τι έκανε εκείνο το βράδυ (προφανώς κλάμα και στεναχώρια) της έλεγα να πάμε κάπου απόμερα για ένα ποτό και αυτή μου είπε "δεν είμαι για κόσμο" άρα κάτι είχε συμβεί και σε αυτήν εκείνη την νύχτα. Όμως εγώ είσα κανονίσει πριν τα μαντάτα πως θα βγω, και πέρασα 1 ώρα να σκέφτομαι αν τελικά θέλω να βγω. Και τελικά βγήκα κατά τις 12 το βράδυ (ω ναι, αυτή είναι και η χιουμοριστική πλευρά της ζωής, πραγματικά). Στο αυτοκίνητο απο τη σαστιμάρα μου, μου ερχόνταν παρασκευιάτικο να ρήξω το αυτοκίνητο σε κάποιο τοίχο, όχι με σκοπό να σκοτωθώ, όχι όχι, ακόμη κι αν με περίμενε μεγάλος καρκίνος μπροστά μου δεν είχα σκοπό να σκοτωθώ, άσε που δεν ήξερα το μέγεθος του καρκίνου...Νομίζω επίσης πως έχω φτάσει σε σημείο να αγαπάω πολύ τον εαυτό μου, να τον φροντίζω, να τον προστατεύω, να τον λυπάμαι με την καλή έννοια για τα δύσκολα που πέρασε και να συγκινούμαι όταν βλέπω φωτογραφίες απο την παιδική μου ηλικία, ένα παιδί που δεν ήξερε τι το περίμενε στα 27. Οπότε εκείνη τη νύχτα, ένα χρόνο πριν σαν απόψε δηλαδή δεν είχα σκοπό να αυτοκτονήσω, όμως ήθελα να πετάξω κάτι κάπου, έτσι για εκτόνωση! Να σπάσω κάτι βρε αδερφέ...! Νομίζω πλέον ότι βοηθάει πολύ το να σπάς κάτι! Όμως τελικά δεν πέταξα το αμάξι στον τοίχο, κρίμα ήταν μωρέ, και τα έξοδα μετά;;;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι είχα ένα βήχα άλλο πράμα! Δεν έφευγε απο πάνω μου με τίποτα. Και εκείνο το βράδυ ήπια 2 κονιάκ! Χαμος, κάπνισα κιόλας λίγο παρόλο το βήχα και είχα μια σαστημάρα στο μάτι, λες και ήμουν άλλη κοπέλα κι όχι αυτή που είχα πριν ακούσει τα νέα!

Είδες ο άνθρωπος; Όλα τα μπορεί! Και ηθοποιός γίνεσαι με τον καρκίνο, γιατί η παρέα αυτή, δεν ξέρει καν το ότι εγώ είχα καρκίνο μαστού κάποτε. Και γύρισα απο έξω και χάζεψα και στο ιντρενετ λίγο να να μου περάσουν τα κονιάκ και να ζαλίζομαι και έπεσα για ύπνο. Έτσι απλά, λες και είχα ακούσει το πιο απλό πράγμα στο τηλέφωνο λίγες ώρες πριν.

Το Σάββατο έκανα ότι κάνω πάντα, καφέ με τη "Σ" και μετά πήγα σπίτι της για φαί, είχε κάνει μακαρόνια με γαρίδες γιατί την επόμενη θα τρέχαμε 10χλμ σε έναν αγώνα δρόμου. Και την κυριακή τρέξαμε και όλα καλά. Και η βδομάδα ξεκίνησε όπως πάντα και την Πέμπτη με γονείς και "Σ" μπήκα για ένα ακόμη χειρουργείο! Και όταν ξύπνησα, μου είπαν "ΌΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ,όπως τα περιμέναμε in situ! δεν θα κάνεις θεραπείες, δεν κάνεις τίποτα" . Καιρό είχα να ακούσω 2 τόσο ωραίες λέξεις, μεγάλη ανακούφιση. In situ! τι λέτε ρε παιδιά, τέτοια τύχη στην ατυχία μου;;;;


Ναι, ο γιατρός αυτός μου έσωσε τη ζωή γιατί πήρε λέει δείγμα για τεστ Παπ απο ψηλά. Όταν του λέω γιατρέ μου σώσατε τη ζωή μου λέει "πες ότι θες εσύ, εγώ τη δουλειά μου έκανα και κάνω". Κι αυτό είναι υπερ του, διατηρεί χαμηλό προφίλ... Κι έτσι ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Επίσημα στην κλιματκήριο, αποχαιρετώντας όποιο σχέδιο για παιδί αλλά χαιρετίζοντας για μια ακόμη φορά τη ζωή. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν έχω βαριές υποχρεώσεις σε τούτη τη γη και σε αυτή τη ζωή, δουλεύω, έχω γονεις και αδερφό και συγγενεις και φίλους, οκ αν πάθω κάτι φυσικά και θα τους λείψω αλλά θα βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν και χωρίς εμένα, είναι νόμος της φύσης, τελος. Όμως ξέρετε κάτι, και με λίγα ή και με πολλά, καλή είναι η ρημάδα η ζωή, οπότε λέω να μείνω όσο μπορώ και όσο το παλεύω, κι όσο αντέχω τα όσα συναντώ.

Ελπίζω πάντα σε καλύτερες μέρες, σε λιακάδες μυαλού και σε μια ήσυχη καθημερινότητα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, γιατί όχι;;;

Να προσέχετε τους ευατούς σας λοιπόν!Να πηγαίνετε για εξετάσεις όσο τακτικά πρέπει! Η Εξέταση η παραπάνω μου έσωσε τη ζωή, τις περισσότερες φορές ο καρκίνος του τραχήλου και δη του ενδοτραχήλου ανακαλύπτεται σε προχωρημένο στάδιο και μπορεί να σου στερήση τη ζωή.

Να προσέχετε εκεί έξω, εγώ το λέω, στάθηκα τυχερή στην ατυχία ενός δεύτερου καρκίνου.

για το χρονικό του περσινού Οκτώβρη καντε κλικ παρακάτω:

Αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου--τα περσινά γεγονότα 

Η ελπίδα έχει χρώμα ροζ!

Οκτώβρης, μήνας ενημέρωσης, πρόληψης και αντιμετώπισης του καρκίνου του μαστού. 

Πριν νοσήσω δεν ήξερα τίποτα. Στα 27 χρόνια που είχα προλάβει να ζήσω μέχρι τον καρκίνο, όλα πήγαιναν μια χαρά και μακριά απο τα νοσοκομεία. 

Πλέον νευριάζω με όσους λένε τσεκάρισμα μαστών μετά απο τα 35. Απο αυτό το τοσοδούλι βήμα σας λέω πως πρέπει και πριν τα 30 να τσεκάρεστε και πάντα. Αν αγαπάτε τον εαυτό σας να μάθετε να κάνετε και εξετάσεις και να μη θεωρείτε ταμπού κάτι. Ούτε το γυναικολόγο ούτε τον καρκίνο. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Όλοι πρέπει να προσέχουμε. ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ. 

Ο καρκίνος δνε είναι ταμπού. Συζητήστε, ενημερωθείτε, απαιτήστε και διεκδικείστε μια καλή ζωή. Όλοι αξίζουμε μια ζωή δίχως πόνο και γιατρούς. Αν βρεθεί σε καλό-αρχικό στάδιο έχεις κερδίσει τη μάχη.

Μπείτε στο facebook και ανεβάστε κι εσείς μια ροζ εικόνα, έτσι γεμίζοντας το wall αυτό με γυναίκα, με αγώνα, με ροζ, με ζωή!!!


 https://www.facebook.com/groups/kipouros/?pnref=story