Προχθές το Σάββατο παντρεύτηκε (με θρησκευτικό) η φίλη μου η "Σ" με τον ήδη άνδρα της τον "Σ". Στη συνέχεια βαπτίστηκε ο μπέμπης και το όνομα αυτού αρχίζει απο "Π". Αυτές τις μέρες είχαμε τρέξιμο, είχαμε άγχος, η νύφη περισσότερο απο εμάς φυσικά για να είναι όλα τέλεια. Περάσαμε απο όλα τα στάδιο με τη "Σ". Ετοιμάσαμε Hand made ντεκόρ για τη δεξίωση,της έκανα τούρτα για τα 34α γενέθλιά της οργανώνοντας μια μάζωξη με φίλες. Κάναμε μια φωτογράφιση πριν το γάμο. Κάναμε μπάτσελορ, γελάσαμε γενικά, περάσαμε καλά μα και καυγαδίσαμε αρκετά. Εγώ μετά το μπάτσελορ χτύπησα στην παραλία τα 2 τελευταία δάκτυλα του ποδιού μου και είχα πόνο και δυσφορία. Ωσπου έφτασε η μέρα του γαμο-βάπτισης, και τρέχαμε νονά (εγώ) και νύφη (η "Σ") να γίνουμε ακόμη πιο όμορφες. Νύφη την έντυσα εγώ τη "Σ", μόνο. Έτσι απλά όπως καθόμαστε χρόνια τώρα και βλέπουμε ταινίες. Ήταν σύμπτωση το "μόνες", αλλά σίγουρα η "Σ" δεν ήθελε και πολύ κόσμο, δεν ήθελε γονείς και συγγενείς γιατί προσπαθούσε να αποφύγει την συγκίνηση. Κι έτσι κι έγινε. Μάλλον έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό μόνες μας...έτσι όπως περάσαμε μαζί πολλά άλλα, πότε δυσάρεστα μα πότε πολύ ευχάριστα.
Στη μικρή δεξίωση που ακολούθησε, απλή όσο ο όμορφα στολισμένος χώρος δίπλα απο την εκκλησία. Ο γαμπρός μίλησε στο μικρόφωνο για το πως γνωρίστηκαν με τη "Σ". Δεν το ξέραμε νύφη και νονά πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα αργότερα πως θα μπορούσε η "Σ" να πει κάτι και για εμάς, πως θα μπορούσα κι εγώ να πω κάτι για εμάς τις φίλες. Τελικά δεν είπα τίποτα. Έτσι απλά σκέφτηκα πως ο κόσμος που μας βλέπει κάθε μέρα μαζί μάλλον δεν χρειάζεται να ακούσει με λόγια το πόσα χρόνια είμαστε φίλες, το αν αγαπιόμαστε ή όχι, το αν έχουμε περασει εύκολα ή δύσκολα.Προφανώς είμαστε πολύ σίγουρες για τη σχέση μας, που δεν θέλαμε να πούμε κάτι παραπάνω μπροστά σε τόσο κόσμο.
Σήμερα γυρνώντας απο τη θάλασσα το συζήτησα με τη "Σ". Κι αφού γύρισα σπίτι αποφάσισα να ξεσκονίσω λίγο απόψε αυτό το μπλογκ (απο Μάιο έχουμε να τα πούμε---απαράδεκτη με βρίσκω) και να γράψω εδώ δυο λόγια αφιερωμένα στη "Σ".
Τη "Σ" την ήξερα απο το Γυμνάσιο, ένα χρόνο μικρότερή μου πηγαίναμε στη Φιλαρμονική μαζί. Είναι αστείο όταν σκέφτεσαι πως τότε ένας άνθρωπος δεν σήμαινε τπτ για εσένα ενώ τώρα σημαίνει τόσα πολλά. Έχει πλάκα η ζωή όταν την σκέφτεσαι πίσω-μπρός...Αναρωτιέσαι...εκείνο το κορίτσι που έπαιζε τρομπέτα, με τις φαρδιές μάλλινες Benetton μπλούζες, το κολλητό γκρί πετροπλυμένο τζιν σωλήνα, τα Nike αθλητικά, το σπαστό μαύρο μαλλί σε κοτσίδα, το κορίτσι αυτό που είχαμε μόνο ένα "γειά" ξανα βρέθηκε μπροστά μου και έγινε (συμπτωματικά) η κολλητή μου; Σκέφτεσαι τον χρόνο απο το 1995 ως το 2003 που ανταμώσαμε και πάλι, τις παράλληλες καθημερινότητες και στιγμές. Την τυχαιότητα, πως η "Σ" ήταν πολύ καλή φίλη μιας κολλητής μου τότε κι ένα βράδυ είπε "απόψε που θα βγούμε θα φέρω και τη "Σ", τη θυμάσαι μωρέ, απο την μπάντα" κι εγώ είπα οκ. Κι απο εκείν οτο βράδυ ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, τις περισσότερες φορές με την κοινή μας φίλη αλλά σιγά σιγά κανονίζαμε και μόνες. Η κοινή φίλη σε κάποια φάση χάθηκε, χαζοπαρεξηγήσεις του "δεν με πήρες, πήρες τη "Σ" " κτλπ. Εγώ εφυγα Αγγλία για μεταπτυχιακό και με την κοινή μας φίλη κόψαμε τελείως. Η "Σ" όμως που και που μου έστελνε sms και μάλιστα μου είχε στείλει και μια κούτα τσιγάρα, με ένα απο τα πιο ωράια της σημειώματα μέσα "Μου τη σπάει που θα τα καπνίσεις με άλλη παρέα αλλά χαλάλι σου". Αυτή ήταν η "Σ"λίγα λόγια είτε σε χαρτί είτε προφορικά αλλά τις περισσότερες φορές με χιούμορ και πάντα με ζεστασιά και συναίσθημα.
Γύρισα απο την Αγγλία δίχως να με περιμένει καμία φίλη, άλλες χαθήκανε, άλλες μουτρώσανε. Η "Σ" ήταν στην ίδια πόλη αλλά ήταν σε σχέση. Βγαίναμε αλλά πιο χαλαρα. Εκεί κάπου γνωρίσαμε και τη "Ν" τη φίλη-γυμνάστρια της "Σ" απο το γυμναστήριο, πάλι με την κλασσική ατάκα "θα πάρω και μια φίλη να ρθει μαζί μας απόψε για ποτό". Γίναμε και πάλι τρεις. Η "Σ" χώρισε άδοξα με τη σχέση της και κάπου εκεί στα τρελλά νιάτα των 26 βρέθηκε ωραία και ελεύθερη να ανακαλύπτει μέσα απο την απουσία του συντρόφου, την ομορφιά της φιλίας. Είδαμε άπειρες ταινίες, κάναμε αμέτρητες εξορμήσεις απο το 2005 ως το καθοριστικό 2007. Εκείνο το καλοκαίρι του 2007 πήγαμε για ένα μήνα στο σπίτι μου στο Ιόνιο. Εκείνη ήταν η πιο καθοριστική μας περίοδος. Εκείνες οι μέρες είναι με διαφορά μερικές απο τις πιο ηλιόλουστες, πιο γαλάζιες, και πιο λατρεμένες που κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει. Στιγμές που θα τις ζήλευαν πολλές και πολλοί.
Με μια ανεμελιά των 26 ετών, με μια φρεσκάδα των νιάτων, μια σκηνή και ένα σκυλί γυρίσαμε όλο το νησί. Έτσι απλά, δίχως καμία έγνοια. Έτσι απλά, οι δυο μας, δίχως καυγάδες, δίχως διαφωνίες.
Εγώ έπιανα τον όγκο αλλά δεν έδινα καμία σημασία. Πραγματικά. Ούτε είχα πει ποτέ στα ατελείωτα μπάνια μας στη "Σ" "πιάσε, τι λες να έχω;". Το 2007 καμία Μενεγάκη δεν έκανε καμπάνια για ροζ κορδέλες...Είχα πλήρη άγνοια. Αισθανόμουν έφηβη για όλα. Η "Σ" λίγο πριν ξεκινήσουν οι διακοπές μας στο νησί, γνώρισε σε ένα μπαρ τον σημερινό της σύζηγο. Τελευταία βραδιά δική του, πρώτη δική μας στο νησί, απλά μιλήσανε για 1 ώρα και αντάλλαξαν κινητά. Η "Σ" μιλούσε με αυτόν τον συνομήλικο νεαρό και μια μέρα τέλη του Οκτώβρη με ενημέρωσε πως έκλεισε εισητήρια και πάει να τον συναντήσει στην Αγγλία. Γύρισε αρχές Νοέμβρη κατα ενθουσιασμένη για εκείνο το αγόρι, έτοιμη να μπει σε σχέση αλλά η διάθεσή της χάλασε κάπου 20 Νοέμβρη με τα δικά μου τα μαντάτα. Τα υπόλοιπα είναι χιολιογραμμένα εδώ... 3/12/2007 χειρουργείο, όγκος, μαστεκτομή, 8 χμθ, 27 ακτινοθεραπείες. Τελειώνω Μάιο 2008 με όλα μου, έρχεται Ελλάδα το καλοκαίρι ο αγαπητικός της "Σ". Την παρακάλεσα πολύ να έρθει στο Ιόνιο να περάσουμε στιγμές 2007, γιατί έτσι κι αλλιώς είχαμε δώσει μια υπόσχεση η μια στην άλλη, "ότι και να γίνει θα έρθουμε του χρόνου" αλλά δεν ήρθε ποτέ. Η τρίτη μας φίλη η "Ν" άρχισε άσχημα να κόβει απο την παρέα, ειδικά απο εμένα, δεν απανοτύσε στα τηλέφωνα, δεν...δεν... κι έτσι μείναμε και πάλι οι 2 μας με τη "Σ". Όμως η "Σ" διορίζεται και φεύγει στην Κρήτη τον Σεπτέμβρη του 2008, μετά απο ένα καλοκαίρι συνεχόμενων νεύρων, σπασμένων υποσχέσεων και γενικότερης έντασης.
Δεν θυμάμαι την πόλη να ήταν ποτέ τόσο άδεια, όσο εκείνη τη μέρα που έφυγε η "Σ". Τα τηλέφωνά μας χτυπούσαν συνέχεια, εγώ η ίδια μου είχα πάει 3 φορές να τη δω. Απλά γιατί μου έλειπε. Απρίλη του 2009 βάζω τους διατατήρες αποκατάστασης και Ιανουάριο 2010 φοράω τις σιλικόνες. Η "Σ" είχε γυρίσει απο την Κρήτη και ζούσε στο πατρικό της με τον φίλο της. To καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε με ένα δακτυλίδι απο το ταξίδι τους στην Ιταλία. Το Σεπτέμβρη του 2010 αποχαιρέτησα τη "Σ" φεύγοντας εγώ αυτή τη φορά με διορισμό στο Αιγαίο. Και πάλι γεφυρώναμε με τηλέφωνα την απόσταση κάθε μέρα. Όσο ήμουν στο νησί η "Σ" παντρεύτηκε με πολιτικό το Νοέμβρη του 2010.
Το καλοκαίρι του 2011 επιτέλους βρεθήκαμε στην ίδια πόλη και δίχως την απειλή ότι θα ξανα χαθούμε.
Το 2013 τον Απρίλιο περίπου, ενώ είμασταν μαλωμένες με τη "Σ", την παγκόσμια ημέρα φωνής, της έστειλα sms για να της πω πως είναι η παγκόσμια ημέρα φωνής και πήρα απάντηση "είμαι έγκυος". Το φύλο του παιδιού δεν το είδαμε ποτέ, όμως κάθε μέρα ζούσαμε μια κοιλιά να μεγαλώνει, κάποια ποδαράκια και χεράκια να κλωτσάνε. Φάγαμε σαν έγκυες, περπατήσαμε σαν να ήταν να γεννήσουμε και κολυμπήσαμε λες και, και οι δυο ετοιμαζόμασταν για τοκετό. Πότε οι ορμόνες της, πότε τα δικά μου νεύρα, πότε Up και πότε Down, στις 8/12/2013 άκουσα κι εγώ μαζί με τη "Σ" το πρώτο κλάμα αυτού του μωρού (έξω απο το παράθυρο την ώρα του τοκετού) και το φύλο. ΑΓΟΡΙ φώναξαν... Έτσι στην παρέα ήρθε ο μπέμπης. Κάπου όταν ήταν 5 μηνών, μια ύποπτη κύστη με οδήγησε και πάλι στο χειρουργείο, κι ο γυναικολόγος επέμεινε πολύ στην αφαίρεση ωοθηκών, κι έτσι κι έγινε, λαπαροσκοπικά και προς αποφυγήν ενός δεύτερου καρκίνου. Η κύστη ήταν απλά ενδομητρίωση. Το λιγότερο όπως είπε ο γιατρός. Η "Σ" με τον μικρό ερχόταν κάθε μέρα, εκτός απο την περίοδο που έφυγαν εκτός πόλης. Το καλοκαίρι εκείνο μας βρήκε καλα, με τον μπέμπη στη θάλασσα κι εμενα 10 μέρες στη Γαλλία, σαν δώρο στον εαυτό μου.
Τον Οκτώβρη του 2014 (ποιός θα μου το λεγε) ένα τεστ παπ δείχνει ανησυχητικά πράγματα και μια βιοψία τραχήλου δείχνει αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου. ΕΥΤΥΧΩΣ incitu. Άντε πάλι χειρουργείο και λαπαροσκόπηση. Αυτή τη φορά ήρθε και η "Σ". Τελικά όνως incitu και πήραμε όλοι μια βαθειά ανάσα. Ακόμη λέει η μάνα μου την ατάκα "ένιωσα τεράστια ανακούφηση όταν ο γιατρός είπε όχι θεραπείες".
Όταν γύρισα απο το χειρουργείο, η "Σ" μου έφερε τραχανά κατσικίσιο με κοτόπουλο. Ίσως το πιο αστείο και περίεργο γευστικά πιάτο που έχω φάει σε όλη μου τη ζωή. Αλλά το έφαγα, γιατί το είχε φτιάξει με αγάπη η φίλη μου.
Ναι, η "Σ" με φροντίζει όποτε μπορεί, και η επιτυχία είναι πως μπορεί σχεδόν πάντα. Η αλήθεια είναι πως μαζί μεγαλώσαμε, απο 24 φτάσαμε πια 34. Ναι, με τη "Σ" μαλώνουμε συχνά, γιατί παρόλα τα χρόνια, όχι δεν είμαστε ίδιες, αν και καταλαβαινόμαστε με τα μάτια σίγουρα και πλέον μοιάζει ο τρόπος σκέψης μας αλλά και οι ατάκες μας. Δέκα ώρες τη μέρα μαζί ακόμη...δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν και κάπου αλλού.
Αν μιλούσα στο μικρόφωνο τη νύχτα του γάμου θα ήθελα αν πω τα παραπάνω...αλλά θα ήταν πολλά και ίσως και ακαταλαβήστικα σε κάποιους, οπότε σιώπησα.
Μια ανώτερη δύναμη (;) ή μια χημεία έστω μας κρατάει ενωμένες, εκεί που άλλες στη θέση μας θα τα είχαν παρατήσει με μαθηματική ακρίβεια. Δεν μένει στη σχέση αυτή καμία μας με το ζόρι, αυτή είναι η επιτυχία αυτής της συνταγής. Μένουμε απο επιλογή. Η "Σ" οταν εκνευρίζεται μου λέει "μου τη σπας" κι εμένα μου τη σπάει που μου λέει ότι της τη σπάω. Χαχα, και πάει λέγοντας!
Αλλα έτσι είμαστε εμείς! Η μια νευριάζει την άλλη αλλά και η μια αγαπάει πολύ την άλλη και δεν θέλει να την αφήσει μόνη . δεν θέλει ουσιαστικά να τη χάσει ποτέ. Αρκετές ήταν οι τρίτες στην παρέα, καμία δεν έμεινε. ρώτησα πριν μερικές μέρες τη "Σ" > γιατί λες αυτό; Κι εκείνη δεν ήξερε.
Κανείς δεν ξέρει, ή μάλλον κάπου μέσα μας γνωρίζουμε και οι δύο πως το δικό μας κέντρο, ο πυρήνας αυτής της σχέσης, της δυνατής μας φιλίας είναι φτιαγμένος απο αγάπη και πόθο για ζωή. Έτσι είναι!Έτσι είναι και δεν φεύγουμε. Κι ανεχόμαστε τα νεύρα και την γκρίνια, τις διαφορετικές απόψεις, τις απουσίες, όλα μα όλα. Οι ζωές μας με τη "Σ" μπλέχτηκαν τόσο πολύ που πολλές φορές παραξενευόμαστε κι οι ίδεες για το πόσο κοντά νιώθουμε η μια στην άλλη. Είναι η μόνη φίλη που συνεχίζει δίπλα μου απο το 2003 non stop. Κι εμάς, δεν μας ένωσε ο καρκίνος αρχικά, είχαμε ήδη δεθεί σε ένα απο τα πιο όμορφα κομμάτια της Ελλάδας, εκεί, στο Ιόνιο.Ο καρκίνος μας δοκίμασε, μας τσίτωσε και γνωρίσαμε και οι 2 τα όριά μας. φυσικά κάθε μέρα ανακαλύπτεις και καινούρια όρια, αρκεί να αγαπάς τον άλλο, αρκεί να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό, να συγχωρείς, να δικαιολογείς, να διατηρείς τη μεγάλη σου καρδιά, να προστατεύεις το ενδιαφέρον σου για τον άλλον, να... να...
Και αυτή η φιλία (κλείνοντας το λόγο μου) θέλει κόπο και τρόπο. Θέλει μαγκιά να παραδεχτείς πως η ζωή σου θα ήταν διαφορετική αν δεν είχες βρει αυτή τη φίλη. Θέλει θάρρος να της μιλήσεις για κάτι που σε ενόχλησε, θέλει τόλμη να της πεις πως ακόμη την αγαπάς σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα απο τα νιάτα σας.
Παντού τριγύρω βλέπω φίλες καθημερινά. Όχι δεν θα πω ότι είμαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε κάποιος να έχει, ούτε θα πω το ίδιο για τη "Σ", είμαστε όμως δυο άτομα που με προσπάθεια μάθαμε να προσπερνάμε τα άσχημα παρέα, να χαμογελάμε, να μας συγχωρούμε, να μας αγκαλιάζουμε και να μας δεχομαστε όπως είμαστε. Και στις καλές και στις κακές μέρες. Μάθαμε εμάς, και γίναμε μεταξύ μας αυθεντικές. Τελικά........... μάλλον αυτό είναι αγάπη, και μάλλον αυτό θα πει φιλία.
Κάτι που δεν σου έχω πει "Σ" ποτέ με λόγια είναι πως Πάντα μπορούσα και μόνη, Πάντα όμως προτιμούσα να είμαστε παρέα, παντού και σε όλα! Πάντα σε άφηνα να με φροντίζεις γιατί το ήθελες και εξακολουθώ να σε αφήνω όποτε θες, αλλά και να σε φροντίζω παράλληλα γιατί το θες ακόμη :-) δεν είμαι πια το φοβισμένο κορίτσι των 27, είμαι μια πιο θαρραλέα και ετοιμοπόλεμη γυναίκα στα 35 μου, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, γκρεμοτσακιστεί αλλά και σηκωθεί πολλές φορές. Έχω μια εμπειρία ζωής που δεν τη συζητώ καθημερινά αλλά πιστεύω πως πλεόν μου φαίνεται! Οι δυσκολίες που περάσαμε μαζί μου έμαθαν να μη φοβάμαι τίποτα πλέον και να απολαμβάνω τη ζωή, λέγοντας πολλές φορές let it be. Να ξέρεις πως σε κανέναν δεν είναι εύκολη η στιγμή που ο γιατρός σου ανακοινώνει το "πιθανή κακοήθεια". Να ξέρεις επίσης πως η λέξη καρκίνος ναι, όταν είσαι 27 χρονών παιδί, σε τρομάζει απίστευτα! όταν όμως όλα γίνονται παρελθόν, απλά δεν σε τρομάζουν τόσο.
Καλό βράδυ
Τον Οκτώβρη του 2014 (ποιός θα μου το λεγε) ένα τεστ παπ δείχνει ανησυχητικά πράγματα και μια βιοψία τραχήλου δείχνει αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου. ΕΥΤΥΧΩΣ incitu. Άντε πάλι χειρουργείο και λαπαροσκόπηση. Αυτή τη φορά ήρθε και η "Σ". Τελικά όνως incitu και πήραμε όλοι μια βαθειά ανάσα. Ακόμη λέει η μάνα μου την ατάκα "ένιωσα τεράστια ανακούφηση όταν ο γιατρός είπε όχι θεραπείες".
Όταν γύρισα απο το χειρουργείο, η "Σ" μου έφερε τραχανά κατσικίσιο με κοτόπουλο. Ίσως το πιο αστείο και περίεργο γευστικά πιάτο που έχω φάει σε όλη μου τη ζωή. Αλλά το έφαγα, γιατί το είχε φτιάξει με αγάπη η φίλη μου.
Ναι, η "Σ" με φροντίζει όποτε μπορεί, και η επιτυχία είναι πως μπορεί σχεδόν πάντα. Η αλήθεια είναι πως μαζί μεγαλώσαμε, απο 24 φτάσαμε πια 34. Ναι, με τη "Σ" μαλώνουμε συχνά, γιατί παρόλα τα χρόνια, όχι δεν είμαστε ίδιες, αν και καταλαβαινόμαστε με τα μάτια σίγουρα και πλέον μοιάζει ο τρόπος σκέψης μας αλλά και οι ατάκες μας. Δέκα ώρες τη μέρα μαζί ακόμη...δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν και κάπου αλλού.
Αν μιλούσα στο μικρόφωνο τη νύχτα του γάμου θα ήθελα αν πω τα παραπάνω...αλλά θα ήταν πολλά και ίσως και ακαταλαβήστικα σε κάποιους, οπότε σιώπησα.
Μια ανώτερη δύναμη (;) ή μια χημεία έστω μας κρατάει ενωμένες, εκεί που άλλες στη θέση μας θα τα είχαν παρατήσει με μαθηματική ακρίβεια. Δεν μένει στη σχέση αυτή καμία μας με το ζόρι, αυτή είναι η επιτυχία αυτής της συνταγής. Μένουμε απο επιλογή. Η "Σ" οταν εκνευρίζεται μου λέει "μου τη σπας" κι εμένα μου τη σπάει που μου λέει ότι της τη σπάω. Χαχα, και πάει λέγοντας!
Αλλα έτσι είμαστε εμείς! Η μια νευριάζει την άλλη αλλά και η μια αγαπάει πολύ την άλλη και δεν θέλει να την αφήσει μόνη . δεν θέλει ουσιαστικά να τη χάσει ποτέ. Αρκετές ήταν οι τρίτες στην παρέα, καμία δεν έμεινε. ρώτησα πριν μερικές μέρες τη "Σ" > γιατί λες αυτό; Κι εκείνη δεν ήξερε.
Κανείς δεν ξέρει, ή μάλλον κάπου μέσα μας γνωρίζουμε και οι δύο πως το δικό μας κέντρο, ο πυρήνας αυτής της σχέσης, της δυνατής μας φιλίας είναι φτιαγμένος απο αγάπη και πόθο για ζωή. Έτσι είναι!Έτσι είναι και δεν φεύγουμε. Κι ανεχόμαστε τα νεύρα και την γκρίνια, τις διαφορετικές απόψεις, τις απουσίες, όλα μα όλα. Οι ζωές μας με τη "Σ" μπλέχτηκαν τόσο πολύ που πολλές φορές παραξενευόμαστε κι οι ίδεες για το πόσο κοντά νιώθουμε η μια στην άλλη. Είναι η μόνη φίλη που συνεχίζει δίπλα μου απο το 2003 non stop. Κι εμάς, δεν μας ένωσε ο καρκίνος αρχικά, είχαμε ήδη δεθεί σε ένα απο τα πιο όμορφα κομμάτια της Ελλάδας, εκεί, στο Ιόνιο.Ο καρκίνος μας δοκίμασε, μας τσίτωσε και γνωρίσαμε και οι 2 τα όριά μας. φυσικά κάθε μέρα ανακαλύπτεις και καινούρια όρια, αρκεί να αγαπάς τον άλλο, αρκεί να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό, να συγχωρείς, να δικαιολογείς, να διατηρείς τη μεγάλη σου καρδιά, να προστατεύεις το ενδιαφέρον σου για τον άλλον, να... να...
Και αυτή η φιλία (κλείνοντας το λόγο μου) θέλει κόπο και τρόπο. Θέλει μαγκιά να παραδεχτείς πως η ζωή σου θα ήταν διαφορετική αν δεν είχες βρει αυτή τη φίλη. Θέλει θάρρος να της μιλήσεις για κάτι που σε ενόχλησε, θέλει τόλμη να της πεις πως ακόμη την αγαπάς σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα απο τα νιάτα σας.
Παντού τριγύρω βλέπω φίλες καθημερινά. Όχι δεν θα πω ότι είμαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε κάποιος να έχει, ούτε θα πω το ίδιο για τη "Σ", είμαστε όμως δυο άτομα που με προσπάθεια μάθαμε να προσπερνάμε τα άσχημα παρέα, να χαμογελάμε, να μας συγχωρούμε, να μας αγκαλιάζουμε και να μας δεχομαστε όπως είμαστε. Και στις καλές και στις κακές μέρες. Μάθαμε εμάς, και γίναμε μεταξύ μας αυθεντικές. Τελικά........... μάλλον αυτό είναι αγάπη, και μάλλον αυτό θα πει φιλία.
Κάτι που δεν σου έχω πει "Σ" ποτέ με λόγια είναι πως Πάντα μπορούσα και μόνη, Πάντα όμως προτιμούσα να είμαστε παρέα, παντού και σε όλα! Πάντα σε άφηνα να με φροντίζεις γιατί το ήθελες και εξακολουθώ να σε αφήνω όποτε θες, αλλά και να σε φροντίζω παράλληλα γιατί το θες ακόμη :-) δεν είμαι πια το φοβισμένο κορίτσι των 27, είμαι μια πιο θαρραλέα και ετοιμοπόλεμη γυναίκα στα 35 μου, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, γκρεμοτσακιστεί αλλά και σηκωθεί πολλές φορές. Έχω μια εμπειρία ζωής που δεν τη συζητώ καθημερινά αλλά πιστεύω πως πλεόν μου φαίνεται! Οι δυσκολίες που περάσαμε μαζί μου έμαθαν να μη φοβάμαι τίποτα πλέον και να απολαμβάνω τη ζωή, λέγοντας πολλές φορές let it be. Να ξέρεις πως σε κανέναν δεν είναι εύκολη η στιγμή που ο γιατρός σου ανακοινώνει το "πιθανή κακοήθεια". Να ξέρεις επίσης πως η λέξη καρκίνος ναι, όταν είσαι 27 χρονών παιδί, σε τρομάζει απίστευτα! όταν όμως όλα γίνονται παρελθόν, απλά δεν σε τρομάζουν τόσο.
Καλό βράδυ
