Έχει γίνει κλισέ το "ο κόσμος αλλάζει" δεν αναφέρεται όμως πάντα στον πλανήτη και στο πλήθος τον ανθρώπων...χμμμ αναφέρεται και στα μικρά καθημερινά που ζούμε, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας μα και της καρδιάς μας.
Η καρδιά είναι μικρή, τις περισσότερες φορές απροστάτευτη...συχνά απονήρευτή.
Η Κική Δημουλά τα λέει πολύ σωστά παραπάνω...δεν θα έπρεπε να απορούμε πλέον για τίποτα. Θα έπρεπε να έιμαστε ώριμοι πολύ και να μην απορούμε με τίποτα. Να μη μας παραξενεύει η αλλαγή πλεύσης μιας καρδιάς, να μην απορούμε με τα σκληρά λόγια να μην να μην. Θα έπρεπε να τα περιμένουμε όλα απο τη ζωή, είναι όμως αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που σε πλανεύει, που κοιτάς τον άλλο στα μάτια με αγάπη και του δίνεις ένα κομμάτι απο τον εαυτό σου γιατί κι αυτός, κι αυτή κάνουν το ίδιο.Κι έτσι μαζί του δεν τα περιμένεις όλα, ή μάλλον μαζί του ή μαζί της περιμένεις εκείνα τα όλα που είναι καλά. Δίχως δεύτερη σκέψη περιμένεις πάντα την αγάπη, την κατανόηση, τα καλά λόγια, τον σεβασμό. Έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα οι σχέσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σχέσεις αγάπης και στοργής, σχέσεις αδερφιών. Η ζωή όμως κάθε μέρα μας διδάσκει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη και οι πιο δοκιμασμένες σχέσεις, ακόμη κι εκείνες δείχνουν πως μπορούν να δοκιμαστούν κι άλλο, ακόμη κι εκείνες δείχνουν πως είναι εύθραυστες. Γιατί;;; Γιατί τελικά όλα αλλάζουν. Αλλάζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας, αλλάζου οι καιροί, αλλάζουν τα νούμερα ηλικίας μας, το προσωπικό στάτους μας, η δουλειά, η κούραση, τα νεύρα. ΟΛΑ
Ο κόσμος αλλάζει, κι είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο αφελής είμαι όταν νομίζω πως τίποτα δεν αλλάζει, πως όλα μπορούν να μείνουν ίδια αν το θες.
Εη ψίτ! Εραστές του παρελθόντος, θα δείτε πολλές αναμνήσεις να γκρεμίζονται, να τις σβήνει σιγά σιγά το παρόν και το μέλλον. Θα το δείτε.... θα με θυμηθήτε!
Οι αναμνήσεις εδώ και χρόνια ξέρω πως θέλουν 2-3 για να απιβιώσουν. Μια ανάμνηση που μένει στο μυαλό ενός και μόνο ανθρώπου δεν μπορεί να ζήσει για πολύ, όσο κι αν αυτό το άτομο θέλει να το πιστέψει, κάπου θα χαθεί μες στο μυαλό του, ώσπου θα πεθάνει για πάντα.
Οι φίλοι είχα διαβάσει κάποτε δια χειρός Κούντερα είναι απαραίτητοι στη ζωή γιατί είναι ο καθρέφτης μας, μας βοηθούν να κρατάμε τις αναμνήσεις μας ζωντανές. Αυτοί όμως οι ίδιοι φίλοι όταν παύουν να ανακαλούν τις κοινές μας αναμνήσεις, μπερδεύουν το μυαλό μας, το κάνουν και σαστίζει, μλοκάρει. Αρχίζει και αναρωτιέται ο νους "ρε το ζήσαμε αυτό; Το κάναμε αυτό παλιά. Εμείς είμασταν που...";
Μπορείς να αναρωτιέσαι όσο θες λέω στον εαυτό μου, όταν το άτομο με το οποίο διέγραψες μια κοινή πορεία στο παρελθόν, δε μιλάει ποτέ γι αυτό, το προσπερνά και κοιτάζει μόνο μπροστά, εσύ που θυμάσαι μόνος, κάθε μέρα που σε απομακρύνει απο το παρελθόν σε δυσκολεύει να βρεις τη σωστή απάντηση για κάθε μια στιγμή που εσύ αποκαλείς ανάμνηση. Αναρωτιέσαι αν είσαι μόνος; "Μόνοι είμαστε όλοι", έτσι λένε οι φιλόσοφοι της παρέας. Όμως εγώ ξέρω πως για το μόνο που δεν θα κατηγορηθώ μετά το θάνατο, είναι το ότι άφησα μόνο έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη απο συντροφιά. Η φιλία και η παρέα δεν εξαγοράζονται, η συντροφιά που θα σου προσφαίρει ένας άνθρωπος είναι πηγαία.
Οι φίλοι δεν είναι συμφωνίες, ούτε παντρειές, είναι κάτι βαθύτερο πέρα απο χαρτιά, υπογραφές και συμβόλαια. Γι αυτό είναι τόσο όμορφη η φιλία. Γιατί ενδιαφέρεται ένας άνθρωπος για εσένα που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσε να φύγει απο κοντά σου, δεν σας δένει κανένα παιδί, κανένα κοινό ταμείο σπιτιού, κανένα νοικοκυριό. Κι όμως μένει. Ακούει την κλάψα σου στο τηλέφωνο, τρέχει για να σε δει, μερικές φορές ταξιδεύει για να βρεθείτε. Ξενυχτά στο νοσοκομείο, μένει δίχως αντάλαγμα, επειδή απλά γουστάρει. Έτσι απλά!
Ξέρω ιστορίες γάμων που αν δεν ήταν παντρεμένοι θα χώριζαν.
Ξέρω ιστορίες φίλων που δεν έχουν καμία συμφωνία μεταξύ τους και είναι αχώριστοι.
Ο κόσμος αλλάζει. Όμως οι ανάγκες των ανθρώπων όσο κι αν στο πέρασμα των ετών αποκτούν άλλες μορφές, θα έπρεπε να είναι λιτές. Οι ανάγκες των ανθρώπων θα έπρεπε να περιορίζονται στα βασικά, τα παραπάνω είναι αυτά που χαλάνε τη σούπα. Αν ο άνθρωπος έμενε απλά στην ανάγκη του να αγαπηθεί και να αγαπιέται όλοι θα ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία. Γιατί ναι, στη ζωή συναντάς ανθρώπους που σε γεμίζουν αγάπη, κάποια στιγμή όλοι έχουμε πάρει απο κάπου αγάπη.
Αγάπη ρε παιδιά, ενδιαφέρον και σεβασμό. Τίποτε άλλο! Δηλαδή υγεία και καλή καρδιά!
Πως ήταν αλήθεια τότε; Ήταν μεγάλη η αγάπη; Ήταν αλήθεια οι στιγμές, τα όμορφα λόγια, όσα χρόνια κι αν τις σκεπάζουν εκείνες τις αναμνήσεις; Ήταν στα αλήθεια σωστό το να πιστεύεις, εκείνο το άτομο; Εκείνο το "ότι κι αν γίνει..." το "για πάντα";
Και τα λόγια; Και εκείνες οι φωτογραφίες;
Η αγάπη αλλάζει, μετριάζετα, φεύγει, χάνεται; Ποιός ξέρει να μας πει...;
