Έτσι είναι πάντα

πάντα, απο το 2007 μέχρι σήμερα, όταν παίρνω ένα κακό αποτέλεσμα εξετάσεων που μου αλλάχει άσχημα και κατα πάρα πολύ την καθημερινότητα πέφτω με τα μούτρα στο τι θα κάνω. Έτσι έγινε το 2007 όταν συνοδεύονταν και απο χμθ (πολύ χειρότερα) έτσι έγινε και πρόσφατα, τον άδοξο Οκτώβρη του 2014. Έπεσα πάνω σε αυτό που με βρήκε, χάρηκα που ήταν στην αρχή, που όλα πήγαν καλά, που κέρδισα τη ζωή, χαρά μεγαλύτερη απο εκείνη του 2007 γιατί πλέον ξέρω, ξέρω καλά τι θα πει χμθ. Φυσικά και δεν είναι το τέλος του κόσμου, φυσικά και όλα πάλι θα περνούσαν, όπως και την πρώτη φορά, όμως εγώ δεν ήθελα να τα περάσω πάλι. Κανείς που έχει κάνει χμθ δεν θέλει πάλι να τα περνάει.

Έτσι λοιπόν όπως γίνεται πάντα, έτσι και τώρα, πέρασε το πρώτο εκείνο σοκ του αν θα κάνω χμθ και πάλι, γύρισα σπίτι χειρουργημένη και τέλος, είπα "όλα καλά, καλύτερα απο ότι περίμενα". Τώρα όμως τι γίνεται;;; Τώρα όλα καταλάγιασαν για μια ακόμη φορά, και τώρα αρχίζω να βλέπω τι μου συμβαίνει.Πέσι τέτοιο καιρό είχα απλά μια κυστούλα στις ωοθήκες και την παρακολουθούσα, ο πρώην γυναικολόγος μου, μου έλεγε πάρε αντισυλληπτικά και θα φύγει (ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ!) δεν πήρα αντισυλληπτικά, πήγα σε άλλο γυναικολόγο και η λύση ήταν όπως και δήποτε η αφαίρεση των ωοθηκών. Ευτυχώς η κύστη δεν ήταν κάτι σοβαρό.Και εκεί που είχα συνηθίσει στην ιδέα της κλιμακτηρίου και πάλι, και για πάντα αυτή τη φορά, στην ιδέα πως αν θέλω παιδιά θα τα κάνω με δανεικό ωάριο, τσούπ...Μερικούς μήνες μετά το υπέροχα ξένοιαστο και ζωντανό τουρ μου στη Γαλλία, τον Οκτώβρη, αδενοκαρκίνωμα ενδομητρίου. Άιντε τρέξιμο πάλι και να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει, άιντε ξανά στην πόρτα του χειρουργείου, εγώ με μηδέν συναίσθημα, παραδομένη στη ζωή και σε μια καποια μοίρα να σκέφτομαι πως "όταν θα ανέβω στο δωμάτιο θα έχει κλείσει κι ένα ακόμη κεφάλαιο". Τελικά μάλλον είναι σκληρό για μια γυναίκα να ξέρει πως πέρα απο τους μαστούς (σύμβολο θηλικότητας μεν αλλά όχι εμπόδιο στην τεκνοποίηση) θα χάσει την ευκαιρία (;) πιθανότητα (;) να γίνει μάνα. Είναι κάτι θολό μάλλον για όλες τις γυναίκες η μητρότητα, κάτι που υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού τους σε διάφορες ηλικίες, το θέλουν αλλά και το φοβούνται αλλά μόλις το μάθουν γίνεται το παν. Λίγους μήνες μετά την αφαίρεση της μήτρας, τώρα καταλαβαίνω τι δυσκολίες θα βρω στο μέλλον αν θέλω να αποκτήσω παιδί. Ζώντας όλες τις φίλες μου που γίνανε μάνες, βλέπω την αλλαγή τους. Εγώ έτυχε να κάνω τόσα "ξηλώματα" σε περίοδο που οι άλλες άνθισαν και γίνανε μάνες. Τα παιδάκια τους (καλά να ναι) και τα χαίρομαι και τα αγαπώ. Και είναι όμορφη εμπειρία να βλέπεις παιδάκια να μεγαλώνουν, είναι σίγουρα μια ευκαιρία γιατί δεν ξέρω αν ποτέ (με όποιο τρόπο) αποκτήσω κάποιο παιδί δικό μου.  Όμως η τύχη μου έφερε και πάλι μια τεράστια σωματική, αλλά και ψυχολογική αλλαγή σε λάθος χρόνο. Θέλω τη στήριξή μου και την αγάπη των ατόμων που θεωρώ δικά μου αλλά τα άτομα αυτά είναι αλλού. Δεν θα τα καταδικάσω που είναι αλλού, όμως έχω κάθε δικαίωμα να αισθάνομαι τελικά όπως θέλω για τη στάση τους, την αλλαγή τους και τα διαφορετικά μήκη κύματος τώρα. Είναι λίγο πολύ αυτά που είπα παρακάτω. Πραγματικά δεν ζηλεύω κανένα παιδάκι, να είναι όλα τους καλά. Όμως νιώθω στο περιθώριο των "μωρομάνων". Ίσως να συνέβαινε όπως και να χει, ότι κι αν γινόταν με την υγεία μου. Τώρα όμως που έχω μια πιο ευθραυστη ψυχολογία για μια ακόμη φορά  οι όποιες αλλαγές στην καθημερινότητα με ενοχλούν κατά καιρούς.
Η αδελφότητα των μανών, δεν μου αρέσει να με βάζει στην άκρη. Δεν μου φαίνεται ευγενικό να κάνω εγώ την προσπάθεια να βγαίνω με τις μάνες κι όχι αυτές. Δεν μπορώ να το χωνέψω πως όλα σιγά σιγά ανατρέπονται, πως ο ενθουσιασμός έχει πέσει κατακόρυφα, αλλά έτσι είναι, αυτό βλέπω. Το δέχομαι πως είναι λογικό, αλλά επίσης θεωρώ πως δεν θα καταπιέσω τον εαυτό μου για όσα αισθάνομαι. Τράβηξα πολλά στη ζωή για να καταπιέζομαι και γι αυτό.
Για τη μοναξιά που έχω νιώσει τις τελευταίες μέρες, ίσως και εβδομάδες η καρδιά μου το ξέρει. Οκ, έκανα κι άλλες παρέες, όμως δεν θέλω να χάσω τις παρέες που είχα και έχω επειδή γίνανε μάνες και ψάχνουν κι άλλες μάνες. Όμως ότι παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ.
τεσπα, ίσως είναι μια ακόμη δική μου φάση που θα περάσει κι αυτή..........Δεν είμαι τόσο καλή στις αλλαγές όσο φαίνομαι!

Επανέλεγχος

Σήμερα ολοκλήρωσα τον επανέλεγχό μου, αυτό που κάνω κάθε χρονιά, μια φορά το χρόνο.

Η μαστογραφία καλή, το σπινθηρογράφημα πέρα απο την οστεοπενία δεν έδειξε αλλαγές. Βέβαια πρέπει να τα δει και ο γιατρός μου για σίγουρα πράγματα. Οι αιματολογικές όμως έδειξαν χαμηλό αιματοκρίτη μόλις "24" (λέτε επειδή ήταν μετά τις γιορτές;;; ξενύχτια και ποτά, και όχι τόσο καλή διατροφή, ίσως...) και Λευκά πεσμένα (μάλλον γιατί όλους κάτι μας τριγυρνά...).

Καλά λοιπόν λέμε, για όλα ;-)

Φιλιά!
Ας χαμογελάσω λίγο, γιατί σήμερα πήρα μεγάλη ανακούφιση, γιατί σήμερα ήταν καλή η μέρα. Ας χαμογελάσω γιατί είμαι καλά, γιατί με κούρασαν και βαρέθηκα τις εξετάσεις αλλά χαλάλι, αφου ήταν καλές! Η μαγνητική μαστρογραφία είναι το χειρότερό μου, είχα πάει μόνη, ξαπλωμένη τόση ώρα με έπιασε το αυχενικό μου και ότα σηκώθηκα ζαλιζόμουν, αλλά είμαι σκληρό καρύδι εγώ..Κάθισα λίγο στο σαλονάκι της αναμονής μετά την εξέταση και ξεζαλίστηκα. Μετά απο λίγο ήμουν και πάλι έτοιμη για καφέ και παρέα. :-)

resolutions...???

Η νέα χρονιά αν και με βρήκε σε καλή διάθεση ως προς το έξω και τις βόλτες, με βρήκε και προβληματισμένη...επίσης

Εδώ και μερικές εβδομάδες "τρέχουν" διάφορα θέματα στην καθημερινότητά μου, τα οποία παρατηρώ και εν μέρη απορώ. Έχω βρεθεί μάλλον μπροστά στο μεγάλο μυστήριο που λέγεται μητρότητα. Φυσικά όχι απο πρώτο χέρι, γιατί εγώ ούτε θα κυοφορίσω ποτέ, μα ούτε πλέον έχω και δικό μου "υλικό" για μου το κυοφορίσει κάποιος άλλος, αλλά απο αρκετά κοντινό-άλλο-πρώτο χέρι. Περιτριγυρίζομαι λοιπόν από φίλες, ξαδέρφες και μωρομάνες. Θα έλεγα δε πως το μωρό της "Σ" μαζί το μεγαλώνουμε γιατί περνάμε ακόμη, πάρα πολλές ώρες τη μέρα παρέα, λόγω των συνθηκών της καθημερινότητας της "Σ".
Παρατηρώντας αυτές τις νεαρές κοπέλες που τίποτε κοινό δεν είχαν όλα αυτά τα χρόνια που κάνω παρέα με τη "Σ", που ποτέ δεν ήρθαν στις εξόδους μας κτλπ, φέτος όλες γίνανε μια παρέα απο το πουθενά. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό ποτέ πριν...Υπάρχει τελικά η "αδελφότητα της μάνας", αν κοιτάξετε γύρω σας σίγουρα έχει συμβεί και σε εσάς! Γυναίκες που δεν κάνανε προηγουμένως παρέα, τώρα να κάνουνε και να επιζητούν η μια την παρέα της άλλης γιατί είναι μάνες, γιατί τελικά το παιδί έγινε για αυτές το πιο δυνατό κοινό τους σημείο. Το παιδί, τα παιδιά τους που θα παίζουν σε λίγα χρόνια κι αυτές θα πίνουν καφέ, οι άνδρες τους που θα τα λένε, οι οικογένειες που θα ανταλλάσουν επισκέψεις και πάει λέγοντας, μέχρι πριν λίγες εβδομάδες δεν το είχα σκεφτεί αλλά να το, μπροστά μου.
Γινεται τελικά το μεγαλύτερο κοινό σου με τον άλλον το παιδί, γιατί προφανώς είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου, είναι η ίδια σου η ζωή όπως παρατηρώ. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι και δη οι γυναίκες γύρω μου μέρα με τη μέρα μετατοπίζουν το κέντρο βάρους προς το παιδί τους. Προσπερνούν εμένα, ως άτομο και ως φίλη πολλές φορές, ή σχεδόν πάντα. Εκτός απο τη φυσική μου παρουσία, δεν φαίνεται να "υπάρχω" στον καφέ. Οι κουβέντες για τα μωρά και την εμπειρία της μητρότητας με καλύπτουν πέρα για πέρα. Έχω μαζέψει όλες τις πληροφορίες για τη ζωή της εγγύου, τη ζωή με το παιδί και δεν σημαζεύεται, πληροφορίες που στην τελική δεν με αφορούν. Τα κορίτσια φαίνεται πως είναι πια αλλού και καμία τους δεν καταλαβαίνει την προσπάθειά μου να είμαι φίλη τους, γιατί στην ουσία όταν φεύγω απο τον καφέ σκέφτομαι πως καμία δεν με έχει ρωτήσει τι κάνω, πως περνάω, πως τα πάω με τη δουλειά κτλπ. Oh yes!
Θα έλεγα πως απο τους 40 (περίπου) καφέδες που έχω πιει απο τον Σεπτέμβρη ως σήμερα τις συζητήσεις μας μονοπολούν γάλατα, κρέμες, παιδίατροι, παιδικά παιχνίδια, με φόντο πάντα τα καρότσια και το τραπέζει με τα μπιμπερό. Όλα αυτά δεν θα με πείραζαν καθόλου ή θα με πείραζαν λίγο εάν οι φίλες μου ασχολούνταν και λίγο μαζί μου. Αλλά πάλι δεν μπορείς να ζητάς απο τον άλλον κάτι που αρνείται να σου δώσει. Πως να το πετύχεις αυτό αλήθεια;;; Καμια τους δεν καταλαβαίνει την αλλαγή της, καμία! Όμως είναι ολοφάνερο το ποια παρέα είμασταν πριν και ποιά είμαστε τώρα. Δεν μπορεί, σε στιγμές ειλικρίνιας όλες το ξέρουν. Η "Σ" μου είχε πει κάποτε "δεν πρόκειται να γίνουμε σαν εκείνες τις παρέες που να μιλάει συνέχεια για τα μωρά" όμως αυτό έγινε, και το αποκορύφωμα είναι όταν βρίσκονται παραπάνω απο μία μάνα στην παρέα.
Κλείνοντας θέλω να πω πως για εμένα όλο το παραπάνω είναι τρελό case study! Ποτέ δεν πίστευα πως 2-3 μωρά θα αλλάξουν τόσο, όχι μόνο την κάθε μάνα ξεχωριστά αλλά και την παρέα, και θα φέρουν άσχετες μεταξύ τους γυναίκες σε σχέση. Ότι όσα πάσχιζα με τη "Σ" (που δεν έιναι εύκολη στις φιλίες) ως σήμερα, όλα όσα περάσαμε 10 χρόνια μαζί, τα καλά τα κακά και τα άσχημα, θα τα ξεπερνούσε η μητρότητα και η ανάγκη να μοιραστείς με κάποια άλλη μάνα το "τι έκανε σήμερα ο μικρός". Ότι θα ερχόταν μια μέρα που το ζητούμενο δεν θα ήταν να βγούμε μαζί(παλιά φεύγαμε σφαίρα με την πρώτη ευκαιρία για ποτό), αλλά αν θα είμαστε όλες μαζί. Αυτό αναρωτήθηκε κανείς τι αντίκτυπο έχει σε εμένα; Σε εμένα που πάντα δείνω credits στη φιλία, που θα πάω οπουδήποτε μου πουν ψωρίς να ρωτάω "ποιοι άλλοι είναι παρέα;". Γιατί όταν τους τα λέω με θεωρούν υπερβολική;;; Πάντα εκείνες έχουν δίκιο κι εγώ λένε κάνω σαν μωρό. Αλήθεια εκείνες στη θέση μου πως θα διαχειρίζονταν όλο αυτό;;; Εγώ αν κάνω σαν μωρό, είναι αυτές οι ώριμες που διαφυλάσσουν καλά την φιλία μας, ή είναι κι αυτές μωρά, που παρόλη την συμπεριφορά τους θεωρούν ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι η φιλία μας είναι δεδομένη. Με ποιόν τρόπο τελικά μου το δείχνουν; Όχι πάντως με τον ενδιαφέρον τους.

Αυτά, καλό βράδυ!