ξεκινάνε οι επέτειοι!
νούμερα, μέρες, ημερομηνίες κι αριθμοί. όλοι όσοι έχουν δώσει μια μεγάλη μάχη υγείας γνωρίζουν εκείνες τις ημερομηνίες που τους άλλαξαν τη ζωή για πάντα.
Πριν 5 χρόνια και αρκετούς μήνες, σαν σήμερα ήταν η τελευταία ξεκούραστη κι ανέμελη νύχτα τις προηγούμενης ζωής μου. Η ζωή πριν τον καρκίνο ξεκινούσε να "λήγει" απο τη νύχτα της 21ης Νοεμβρίου του 2007. Εκείνη τη νύχτα έβαλα τη μητέρα μου να πιάσει τον μαστό μου λέγοντας "πιάνω κάτι εδώ και καιρό, λες να χω τίποτα;". Μετά απο μήνες η μητέρα μου, μου αποκάλυψε πως εκείνο το βράδυ κατάλαβε πως μας περιμένει αγώνας...μάχη όπως ποτέ ξανά!
Είναι μια φοβερή αίσθηση για την οποία ακούς συχνά, αλλά πάντα τη θεωρείς υπερβολική. Πάντα μέχρι τη στιγμή που θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ακούς τους άλλους που λένε: "Σε μια νύχτα άλλαξε η ζωή μου" "Σε μια νύχτα άλλαξε η ζωή του/της". Πόσο λέτε αυτό να με απασχολούσε στα 27; Μάλλον καθόλου. Όμως εκείνη τη νύχτα, 21 Νοέμβρη πριν χρόνια, όσο κι αν είχα βαθύ σκοτάδι για το τι κρύβεται στο νεανικό μου κορμί ήξερα πως την επόμενη μέρα θα πάω στο γιατρό. Κι αυτό, όσο κι αν δεν μπορούσα να φανταστώ τις συνέπειες, αυτό απο μόνο του μου φαινότανε "κάπως". Έτσι ξεκίνησαν όλα λοιπόν...πότε αθόρυβα, πότε με κρότο, με κάποιο δάκρυ που και που, με μερική αγωνία, με τις σκέψεις των πρόσφατων καλοκαιρινών διακοπών μου τότε να με κρατάνε ζωντανή και να μου δίνουν κουράγιο πως ναι, έχω ανθρώπους να με αγαπούν και πως ναι, μπορώ να ξανα περάσω όμορφα. Απο τις 21 Νοέμβρη βρέθηκα στο χειρουργείο στις 3 Δεκέμβρη. Μέσα σε εκείνες τις μέρες είδα πολλούς γιατρούς, είχα ήδη λυπηθεί τους γονείς μου αλλά δεν καταλάβαινα όλο το "πακέτο" που η ζωή μου φύλαγε. Εγώ περίμενα το χειρουργείο σαν ναρκωμένη απο πριν, αμέτοχη λες και είχα πέσει σε κόμμα για να μην σκέφτομαι τιποτα. Ήξερα πως θα ξυπνήσω με έναν μαστό απο την νάρκωση αλλά και σε αυτό στεκόμουν θαρραλέα. Δεν μπορείς να λακίσεις στο κάλεσμα για τη μάχη, όσο κι αν είσαι μικρός, όσο κι αν ξέρεις ελάχιστα για τη ζωή.
Στέκομαι στο ότι "η ζωή μου άλλαξε σε μια νύχτα". Στέκομαι στο ότι αυτό, λίγοι θα το καταλάβουν για εσένα αν δεν το έχουν ζήσει. Θέλει γερά νεύρα να ξέρεις πως το αύριο, θες δεν θες θα είναι διαφορετικό. Πως η επόμενη μέρα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη κι αυτό δεν είναι στο χέρι σου! Πως όλοι οι άλλοι θα ζουν στους ίδιους ρυθμούς της μικρής τους καθημερινότητας αλλά εσύ όχι. Πολλές φορές θύμωνα με τη ζωή την ίδια που με "κλώτσησε" έτσι απλά αλλά σκληρά και με τους ανθρώπους που δεν λέγανε να καταλάβουν. Με τον θυμό μου δεν κατάφερα τίποτα, μόνο σπασμένα (δικά μου) νεύρα.Μερικές φορές σκέφτομαι τη ζωή "αλλιώς" άνευ καρκίνου. Θα ήταν καλύτερη, είμαι σίγουρη και μη γελιέστε με το ότι "ελα μωρέ, μετά τον καρκίνο ζεις καλύτερα, αξιολογείς αλλιώς τα πράγματα" μια χαρά τα είχα αξιολογήσει και πριν ;-)
Απόψε είχε μια εκπομπή στην τηλεόραση με καρκινοπαθείς που δουλεύουν σε νοσοκομεία. Ταυτίστηκα με πολλές απο τις κουβέντες τους και για μια ακόμη φορά κατάλαβα πως τα συναισθήματα γύρω απο τον καρκίνο είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους που ενεπλάκησαν. Έτσι είναι, αυτοί, εγώ, εμείς ξέρουμε. Κάποιος περιέγραφε τη στιγμή που είσαι στο φορείο. Αυτή τη στιγμή δεν νομίζω κάποιος να την ξεχάσει ποτέ...
Όσες κι αν είναι η μνήμες μου απο τις ώρες μου σε αίθουσες αναμονής, σε κλινικές, σε νοσοκομεία με το χέρι στην καρδιά σας λέω τωρα πως τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Μόνο κάποιες στιγμές που ακούω κάποιο τραγουδι που μιλάει για "σακατεμένη μοίρα" για "εμάς που πρόδωσε η ζωή" για "το παράπονο που με πήρε κι έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου", κάτι τέτοιοι στίχου μου θυμίζουν πως το πέρασμά μου απο εδώ δεν ήταν ανέμακτο δυστυχώς. Κάποιο τέτοιοι στίχοι με ταυτίζουν με τους "βασανισμένους" τούτης της γης. Όμως λόγω αυτοάμυνας το μυαλό μας όλα, μα όλα τα σπρώχνει πίσω, έτσι;
KAΛΗΜΕΡΑ!
Σήμερα θα περάσω τη μέρα σε διπλανή πόλη με τους καινούριους (τριετίας) φίλους μου!
Σας φιλώ. Οι άνθρωποι απο μόνοι τους είναι μια ζωντανή ελπίδα!
Στέκομαι στο ότι "η ζωή μου άλλαξε σε μια νύχτα". Στέκομαι στο ότι αυτό, λίγοι θα το καταλάβουν για εσένα αν δεν το έχουν ζήσει. Θέλει γερά νεύρα να ξέρεις πως το αύριο, θες δεν θες θα είναι διαφορετικό. Πως η επόμενη μέρα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη κι αυτό δεν είναι στο χέρι σου! Πως όλοι οι άλλοι θα ζουν στους ίδιους ρυθμούς της μικρής τους καθημερινότητας αλλά εσύ όχι. Πολλές φορές θύμωνα με τη ζωή την ίδια που με "κλώτσησε" έτσι απλά αλλά σκληρά και με τους ανθρώπους που δεν λέγανε να καταλάβουν. Με τον θυμό μου δεν κατάφερα τίποτα, μόνο σπασμένα (δικά μου) νεύρα.Μερικές φορές σκέφτομαι τη ζωή "αλλιώς" άνευ καρκίνου. Θα ήταν καλύτερη, είμαι σίγουρη και μη γελιέστε με το ότι "ελα μωρέ, μετά τον καρκίνο ζεις καλύτερα, αξιολογείς αλλιώς τα πράγματα" μια χαρά τα είχα αξιολογήσει και πριν ;-)
Απόψε είχε μια εκπομπή στην τηλεόραση με καρκινοπαθείς που δουλεύουν σε νοσοκομεία. Ταυτίστηκα με πολλές απο τις κουβέντες τους και για μια ακόμη φορά κατάλαβα πως τα συναισθήματα γύρω απο τον καρκίνο είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους που ενεπλάκησαν. Έτσι είναι, αυτοί, εγώ, εμείς ξέρουμε. Κάποιος περιέγραφε τη στιγμή που είσαι στο φορείο. Αυτή τη στιγμή δεν νομίζω κάποιος να την ξεχάσει ποτέ...
Όσες κι αν είναι η μνήμες μου απο τις ώρες μου σε αίθουσες αναμονής, σε κλινικές, σε νοσοκομεία με το χέρι στην καρδιά σας λέω τωρα πως τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Μόνο κάποιες στιγμές που ακούω κάποιο τραγουδι που μιλάει για "σακατεμένη μοίρα" για "εμάς που πρόδωσε η ζωή" για "το παράπονο που με πήρε κι έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου", κάτι τέτοιοι στίχου μου θυμίζουν πως το πέρασμά μου απο εδώ δεν ήταν ανέμακτο δυστυχώς. Κάποιο τέτοιοι στίχοι με ταυτίζουν με τους "βασανισμένους" τούτης της γης. Όμως λόγω αυτοάμυνας το μυαλό μας όλα, μα όλα τα σπρώχνει πίσω, έτσι;
KAΛΗΜΕΡΑ!
Σήμερα θα περάσω τη μέρα σε διπλανή πόλη με τους καινούριους (τριετίας) φίλους μου!
Σας φιλώ. Οι άνθρωποι απο μόνοι τους είναι μια ζωντανή ελπίδα!