Η Λίζα, ομοιοπαθούσα, προστέθηκε στην παρέα μας πολύ πρόσφατα και στο σχόλιο που μου άφησε εξέφρασε κάποιους προβληματισμούς...για την ακρίβεια, από ότι κατάλαβα ο μεγαλύτερος προβληματισμός της προέκυψε από μια ανάρτησή μου όπου αναφέρθηκα στο ότι κάποια στιγμή, σε κάποιο νησί, ξέχασα για λίγο, τελείως τον καρκίνο.
Όσα γράφω εδώ, όπως έχω ξαναπεί, είναι όλα όσα με εκφράζουν τη συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο. Όλες ξέρουμε πως αλλάζει η ψυχολογία και η διάθεση, πως πολλές φορές γινόμαστε έρμαια των ορμονών κτλπ, κτλπ. Θα μιλήσω για μια ακόμη φορά για μένα, και θα τονίσω πως δεν πρέπει να ξεχνάμε το ότι ο καθένας μας αντιδρά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, διαφορετικά από τον άλλο και ας μιλάμε για την ίδια αρρώστια.
Σκεπτόμενη λοιπόν τον καρκίνο αυτή τη στιγμή, και ρίχνοντας μια ματιά πίσω, σε όλη αυτή την πορεία θα πω πως ναι, στην αρχή το σκέφτεσαι πολύ, αν και τότε με τις θεραπείες, προέχει το σωματικό κομμάτι και ενδεχομένως να αφήνεις λίγο στην άκρη το ψυχολογικό, τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα. Όταν τελειώνεις με το σώμα και παίρνεις «εξιτήριο» από όλες τις θεραπείες κτλπ, ξεκινά ένας άλλος κύκλος συνειδητοποίησης. Ξαναλέω πως αυτό συνέβη σε εμένα, μπορεί κάποια από εσάς να το βίωσε διαφορετικά.
Για εμένα, μετά τις θεραπείες ξεκίνησε μια περίεργη περίοδος. Ένιωσα από τη μια στιγμή στην άλλη πως η ζωή μου είναι άδεια, κατάλαβα ξαφνικά πως είχα ριχτεί με τα μούτρα στον αγώνα κατά του καρκίνου για μήνες, και ενώ περίμενα πως και πώς να τελειώσει η μάχη αυτή, όταν τελείωσε δεν ήξερα πώς να προχωρήσω τη ζωή μου. Λες και γίνανε όλα σε μια μέρα. Όταν έκλεισε ο κύκλος των θεραπειών, ξύπνησα, κοίταξα τους γύρω μου και είδα άλλους να έχουν φύγει, άλλους να απομακρύνονται, άλλους να προχωράνε τη ζωή τους και εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω. Εγώ είχα την εντύπωση πως όταν θα γινόμουν καλά, όλοι θα με περιμένανε, όλοι θα είχαν τη χαρά μου, όλοι θα με παίρνανε από το χέρι και θα βγαίναμε και θα γιορτάζαμε και θα διασκεδάζαμε συνέχεια, ήθελα να πιάσω τον χρόνο από εκεί που τον άφησα, από το καλοκαίρι με την κολλητή μου, να βρω αυτήν, τον ίδιο άνθρωπο που άφησα, να κάνουμε τα ίδια πράγματα, να φτιάξουμε (έστω και fake), εκείνη την ανεμελιά…Εκεί κάπου, όταν άρχισα να χάνω κάποιες σταθερές, όπως τις ήξερα, όταν άρχισε να αλλοιώνεται ο «δικός μου άνθρωπος», όταν άκουγα απανωτά τα «όχι», «δεν μπορώ», «δεν προλαβαίνω», «δεν έχω όρεξη», «θα βγούμε όταν θα ρθει ο φίλος μου» και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εκεί λύγισα. Εκεί ήρθαν τα πάνω κάτω και εκεί μου μεγεθύνθηκε το πρόβλημά μου με τον καρκίνο. Εκεί άρχισα σιγά σιγά, λόγω του ότι έμενα πιο συχνά μόνη και μέσα στο σπίτι και δίχως δουλειά, να σκέφτομαι πολλά και μάλιστα δυσάρεστα. Γιατί είναι δύσκολο να πεις στον εαυτό σου "ε, έτσι είναι η ζωή", ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και να το εννοείς.
Δεν ξέρω για εσένα…αλλά εγώ, όσο είχα ανθρώπους δίπλα μου και με φροντίζανε και μου κάνανε παρέα, και με αγαπούσαν και τους αγαπούσα, το ιατρικό μου ιστορικό λες και σβήνονταν…χανόμουν στην αγάπη τους, στις αγκαλιές τους, στην καλή τους πρόθεση και διάθεση, γελούσα με τα αστεία τους, διασκέδαζα, πήγαινα στη θάλασσα, περίμενα πως και πως να τους δω...ξεχνιόμουν! Και αν το θες, αφηνόμουν σε όλο αυτό το σκηνικό, απολάμβανα την φροντίδα τους, πίστευα τις υποσχέσεις τους και τα γλυκόλογα. Θα με ρωτήσεις ίσως "Γιατί δεν έψαξες αλλού παρέες" και θα σου απαντήσω, γιατί πιεζόμουν και από κάτι άλλο, δεν είχα κοινοποιήσει την αρρώστια μου, και την είχα περάσει μόνο με τις 2 κολλητές μου (πέρα από την οικογένειά μου). Από την πίεση να μην διαρρεύσει δεν μπορούσα να κάνω άλλα ανοίγματα για παρέες και αυτό ναι, με πείραζε όλο και πιο πολύ, γιατί σκεφτόμουν «αν δεν είχα αρρωστήσει θα είχα άλλη ψυχολογία, θα έκανα άλλα» κτλπ κτλπ.
Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, πάλεψα πολύ για να συνειδητοποιήσω πως κάποιοι άνθρωποι δεν με άφησαν λόγω της αρρώστιας, πως δεν έχουν αρρωστοφοβία, αλλά έφυγαν ή απομακρύνθηκαν, όχι επειδή τους κούρασα αλλά γιατί έτσι τα έφερε η ζωή(ή μήπως όχι;). Βίωσα όλα τα συναισθήματα, την αγάπη, το ενδιαφέρον αλλά και την απόρριψη, τις αναπάντητες κλήσεις, την απομάκρυνση. Και φυσικά, όταν έχεις πρόσφατα όλα αυτά τα φάρμακα και την ταλαιπωρία σου, τότε να νεύρα αυξάνονται άλλο τόσο...και λάθη έκανα, και λάθη κάνανε οι γύρω, και τα νεύρα μου έσπασαν, και τα νεύρα τους έσπασα, και στο σημείο μηδέν έφτασα με πολλούς, και δοκιμάστηκαν σχέσεις και τεσταρίστηκαν άνθρωποι άθελά τους και άθελά μου. Δεν είμαι καμια σουπερ-ηρωίδα. Όλα όσα γίνανε τα τελευταία 4 χρόνια πίστεψέ με, δεν χωράνε σε ένα blog, είναι παραπάνω απο όσα έχω γράψει εδώ κατά καιρούς, είναι και πράγματα που δεν εξιστορούνται γιατί υπερβαίνουν κάθε φαντασία, αλλά τελικά συμβαίνουν σε ανθρώπους καθημερινούς, όπως εμείς.
Αν η ερώτησή σου είναι σε πόσο καιρό το θέμα καρκίνος θα πάψει να σε απασχολεί, δεν έχω μια απάντηση με νούμερα. Σίγουρα εξετάσεις θα κάνουμε για μια ζωή, και όπως και να έχει, έστω εκείνες τις μέρες θα ανακαλούμε δυσάρεστες στιγμές του παρελθόντος, και κανείς (εκτός και αν τα έχει περάσει) δεν θα μας καταλαβαίνει. Οι περισσότεροι θα λένε "έλα μωρε, πέρασαν πόσα χρόνια, ακόμη αυτό σκέφτεσαι, είσαι μια χαρά, προχώρα τη ζωή σου!". Γιατί για τους περισσότερους, τελειώνω τις θεραπείες σημαίνει είμαι καλά και ψυχολογικά. Το πώς αντιμετωπίζει κάποιος καρκινοπαθής όλο αυτό, είναι πολύ προσωπικό. Και όπως είχε πει μια αναγνώστρια, απο δω και πέρα (αφου αρρωστήσαμε) δεν θα έχουμε ποτέ "απλά πονοκέφαλο" αλλά το μυαλό μας θα τρέχει σε χίλια πράγματα που μπορεί να σημαίνει ένας πόνος στο κεφάλι, ή ένας πόνο σε κόκαλο. Σκέφτομαι πως μπορεί αν είχα ένα σύντροφο τότε και ως τώρα, ή αν δεν είχε αλλάξει ο κοινωνικός μου περίγυρος να απολάμβανα τις σταθερές μου και να μην σκεφτόμουν με τίποτα τον καρκίνο, να χανόμουν στα χαζά και στα γνώριμα, στα μικρά και αγαπημένα. Μπορεί και όχι όμως…
Προσωπικά, δεν θα σου πω πως το σκέφτομαι κάθε μέρα…βλέπω όμως πως έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη ζωή μου, πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος εξαιτίας του καρκίνου…Και όντως, από το 2007 έχει περάσει αρκετός καιρός για εμένα…παλαιότερα άκουγα στην τηλεόραση τη λέξη καρκίνος και νόμιζα πως μιλάνε για εμένα...τώρα όχι. Η αλήθεια είναι πως όσο απομακρύνεσαι απο τις άσχημες ημερομηνίες, τόσο ηρεμείς...και τόσο νομίζεις πως όλα αυτά ή γίνανε σε μια άλλη ζωή, ή δεν έγιναν και ποτέ! Όταν πήγα το επόμενο καλοκαίρι στο νησί που είχα περάσει τέλεια το 2007, και ήμουν πια καρκινοπαθής το 2008, φρίκαρα, φρίκαρα για τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει και που δεν θα ξανα έρχονταν, για το κακό που με βρήκε,για όλα όσα είχαν αλλάξει στη ζωή μου, για όλα όσα η ζωή μου είχε στερήσει, για τις φρούδες ελπίδες/υποσχέσεις της κολλητής εκείνο το καλοκαίρι πως "ή αύριο, ή μεθαύριο θα πάρω το δρόμο και θα έρθω" και εγώ περίμενα 20 μέρες και δεν ήρθε, ζορίστηκα απο παντού. Ξαναπήγα όμως και φέτος το καλοκαίρι και δεν αισθάνθηκα τίποτα απο όλα αυτά. Κοιτάζω πλέον πιο πολύ μπροστά και προχωρώ τη ζωή μου όπως μπορώ. Τελικά τι κατάλαβα τότε; Μόνο τα νεύρα μου έσπασα...προσωπική φθορά, και αν το θες και σωματική, δεν ήμουν σε φάση να ζορίζω τον εαυτό μου για τίποτα, δεν έπρεπε να σκάω αλλά το έκανα. Το έκανα γιατί τότε μόνο αυτό μπορούσα να κάνω...δεν είχα δύναμη(;), δεν είχα την ωριμότητα(;), κανείς δεν ξέρει...
Να θυμάσαι πως είναι απίστευτος κλέφτης ο χρόνος, και έχει μια παχιά σκόνη και όλα τα σκεπάζει...θα το δεις. Έτσι και εγώ νοιώθω πως τα άφησα πίσω μου. Έχω ξεχάσει λεπτομέρειες απο τις θεραπείες, έχω ξεχάσει κάποια συναισθήματα εκείνου του κρύου Δεκέμβρη. Δεν το σκέφτομαι πολύ, ή μάλλον όχι τόσο, όσο παλιά...αλλά υπαρχουν στιγμές που κάποια πράγματα γυρίζουν στο μυαλό...άνθρωποι είμαστε, πλασμένοι για λάθη και με τις αδυναμίες μας...δεν είναι κάτι απλό, θέλει πολύ δύναμη για να ξαναβάλεις σε τάξη τη ζωή σου, για να πεις είμαι καλά και ψυχολογικά, και φυσικά τίποτα δεν γίνεται απο τη μια στιγμή στην άλλη. Που θα πάει όμως, κάθε μέρα που περνά μας φέρνει πιο κοντά στη λήθη και σε μια άλλη ζωή, να το θυμάσαι...! Το να βρεις ένα χόμπυ και κάτι νέο να σε συνεπάρει είναι η τέλεια συνταγή για σκέψεις cancer free ανεξάρτητα απο την ηλικία της κάθε γυναίκας. Η ελπίδα, τα όνειρα, τα σχέδια για το μέλλον θα αρχίσουν σιγά σιγά να γεμίζουν το μυαλό σου...το "κενό" των σκέψεων που άφησε ο καρκίνος θα συμπληρωθεί με μια λέξη "μελλον", όποιο και αν είναι αυτό και με όποιο κόστος!
φιλιά και να ρχεσαι, να ακουμπάς εδώ...σου στελνω μια αγκαλιά!
σουν εδώ». Δε σε νοιάζει με ποιους είσαι, δεν σε νοιάζει ποιος σε ακούει και αν θα σε κοιτάξει περίεργα που δείχνεις θερμό ενδιαφέρον για μια φίλη/φίλο, εσύ παίρνεις το τηλέφωνο και κάνεις αυτό που προστάζει η καρδιά, ή ο νόστος…
